Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan
Hoi allemaal,
Eigenlijk lees ik normaal gesproken lees ik alleen maar dingen en ben ik zelf niet actief, maar aangezien ik nu even niet meer weet wat te doen wil ik toch een keer mijn verhaal doen. Ik weet even niet meer hoe ik het beste kan reageren.
Ik heb een zoon van 17 jaar oud nu. Hij zit in zijn examenjaar dit jaar. Hij heeft vorig jaar zijn examens niet gemaakt omdat hij zoveel lessen had gemist vanwege zijn migraine. Dit jaar wou hij het allemaal beter doen. Met volle moet is hij afgelopen september begonnen, maar na een paar dagen ging het mis. Hij kon geen aansluiting vinden bij de jongere kinderen en wou dus niet meer naar school. Uiteindelijk werd het met de lockdows allemaal weer online les en voor dat we het wisten had hij alweer achterstanden opgelopen. Precies een herhaling van afgelopen jaar.
Nu probeer ik als moeder hem aan alle kanten te stimuleren om naar school te gaan. School heeft een speciaal programma voor hem gemaakt zodat hij bijlessen krijgt en hulp bij zijn achterstanden. hij kan zelfs dingen laten vallen of een makkelijkere opdracht krijgen. Alleen hij wilt niet naar school. Hij heeft regelmatig last van migraine en zegt daarnaast dat hij het allemaal niet meer aankan. Hij wilt het wel halen, maar het lukt hem gewoon niet. Daarnaast zegt hij dat hij school stom vind en toch niets wilt doen.
Nu weet ik dat mijn zoon heel erg worstelt wie hij zelf is en twijfelt ook over zijn geslacht etc, maar niemand mag dit nog weten behalve ik. hij heeft nu zijn haren laten groeien en dat staat hem ook heel erg leuk.
Mijn man is zo van je moet gewoon naar school. leerplicht etc en je krijgt nu een kans om je diploma te halen met allemaal vrijstellingen. pak het aan. En dan zegt mijn zoon ja ik ga morgen wel. En dan is het de volgende dag en dan is hij weer moe, want hij heeft dan de hele nacht niet kunnen slapen. Dit slaapprobleem is nu zo erg dat hij de dag naar de nacht heeft verplaatst. En dit zorgt voor niet een gezelligere sfeer in huis.
Wat het met mij doet? Ik vind het heel erg. Ik probeer mijn zoon op allerlei manieren te stimuleren maar hij wilt gewoon niet. Hij wilt zelfs niet naar buiten om bijvoorbeeld met de hond te gaan wandelen. Ja als ik dan mee ga, maar ik heb ook mijn werk en andere verantwoordelijkheden. En het put mij uit. De huisarts weet er van en er komt therapie, maar er zijn hele lange wachtlijsten.
Misschien iemand een idee, want op dit moment zegt mijn zoon tegen alles nee. En ook afspraken maken daar houd hij zich niet aan want dan krijg ik als antwoord dat het zijn eigen leven is of dat hij geen zin heeft, want hij vind dat hij al te veel moet doen hier in huis.
En dan denk ik bij mijzelf wat dan? want hij doet helemaal niets in huis en taakjes die hij had voert hij niet uit. alleen als we hem wat vragen dan doet hij dat soms.
Iemand misschien een tip?
hoedan schreef op 11-03-2022 om 11:32:
Het grijpt me enorm aan hier te lezen 'wanneer vragen ze nou eens hoe het met jou, als ouder gaat' of iets van die strekking.
En ook die 'wat heb jij nodig?' vraag, die gewoon niet te beantwoorden is. Als ik het wist, dan had ik het allang geregeld.
Ik wil dat mijn kinderen naar school gaan, energiek zijn, gewone tienerdingen meemaken, aansluiting houden met hun klasgenoten. Inderdaad, dan kan ik tenminste productief werken en ons huis een beetje op orde houden. Het is me geregeld echt te veel maar wat er vooral gebeurt is dat al die 'hulp'verleners nog meer op mijn bordje leggen aan goedbedoelde suggesties.
Ook weer zo herkenbaar. Ik vind het altijd lastig om groepjes jongeren te zien fietsen, naar school of iets anders. Zoon zit maar thuis, alleen op zijn kamer, onderneemt nagenoeg zelden iets. Zelfs voetbaltraining is vaak te lastig. Wedstrijden lukken nog net. Dat vind ik dus moeilijk. Of langs zijn voormalige school rijden en langs de spoorbaan waarvandaan hij een keer appte dat hij er na de volgende trein niet meer zou zijn. Deed hij niet hoor, maar als ik er langs rijd denk ik er nog steeds aan.
Ben superblij met de begeleider die we nu hebben, want die kan deze verhalen in ieder geval aanhoren en begrijpt het. Maar meer kan hij ook niet doen, heeft hij simpelweg geen uren voor.
Vandaag weer lastige dag. Begeleider zou thuis met zoon aan schoolwerk gaan, maar zijn auto was kapot. Wilde de afspraak dus online doen. Zoon kwam simpelweg zijn bed niet uit, omdat begeleider niet hier thuis was. Online wil hij echt niet. We hebben er geen ding van gemaakt en ik heb heel gezellig een uur met begeleider zitten kletsen, online. Daarna had ik weer energie om zoon aan het schoolwerk te zetten. Dus uiteindelijk liep het goed af. Maar zo zonde dat het zoon niet lukte om erbij te zijn..Zou toch weer een stapje zijn geweest richting mogelijk online lessen volgen op school.
Tango schreef op 11-03-2022 om 18:23:
[..]
Ook weer zo herkenbaar. Ik vind het altijd lastig om groepjes jongeren te zien fietsen, naar school of iets anders. Zoon zit maar thuis, alleen op zijn kamer, onderneemt nagenoeg zelden iets. Zelfs voetbaltraining is vaak te lastig. Wedstrijden lukken nog net. Dat vind ik dus moeilijk. Of langs zijn voormalige school rijden en langs de spoorbaan waarvandaan hij een keer appte dat hij er na de volgende trein niet meer zou zijn. Deed hij niet hoor, maar als ik er langs rijd denk ik er nog steeds aan.
Ben superblij met de begeleider die we nu hebben, want die kan deze verhalen in ieder geval aanhoren en begrijpt het. Maar meer kan hij ook niet doen, heeft hij simpelweg geen uren voor.
Vandaag weer lastige dag. Begeleider zou thuis met zoon aan schoolwerk gaan, maar zijn auto was kapot. Wilde de afspraak dus online doen. Zoon kwam simpelweg zijn bed niet uit, omdat begeleider niet hier thuis was. Online wil hij echt niet. We hebben er geen ding van gemaakt en ik heb heel gezellig een uur met begeleider zitten kletsen, online. Daarna had ik weer energie om zoon aan het schoolwerk te zetten. Dus uiteindelijk liep het goed af. Maar zo zonde dat het zoon niet lukte om erbij te zijn..Zou toch weer een stapje zijn geweest richting mogelijk online lessen volgen op school.
O Tango wat naar. Sterkte 
Gelukkig heb je nu een goede begeleider. Wat ik me wel afvraag: als je nu terug kijkt, wat had er anders gemoeten? Ik weet het ' achteraf kijk je een koe in z'n gat'
Mijn zoon gaat binnenkort naar het middelbaar onderwijs en ik zie er wat tegen op. Van school gepest, EMDR gehad, daar getest. Toch diagnose autisme. Verbaal/ performaal kloof 125/95. Ze zeiden daar hij is slim zat en het is licht autisme.Hij komt er wel. Op de nieuwe school gaat het heel goed. Dus gelukkig goede ervaringen.
Maar hij is nog wel kwetsbaar merken wij. Ik wil niet weer achter de feiten aanlopen. Op de basis school hebben we.te lang doorgeploeterd. Dus ja wanneer trek je aan de bel. Je wilt hem ook een kans geven en er niet gelijk boven op zitten.
Ik heb weleens begrepen dat jou zoon pas in de 3 e van het middelbaar onderwijs vast liep. We hebben nog navraag gedaan bij een school met een traject klas. Kleine klassen met maar 12 leerlingen. Maar daar kwam hij nu nog niet voor in aanmerking, is te goed.
Sorry voor het lange verhaal maar je wilt niet opnieuw vast lopen. Moeten het toch maar een beetje overgeven.
Ik hoop echt voor jullie dat de begeleiding baat mag hebben en hij opgroeit tot een mooi evenwichtig mens. Ook al is dat via een lange route.
Nogmaals sterkte
Leene, mijn zoon gaat na de vakantie ook naar een andere school. Nu is er vanuit zijn huidige coach/school geopperd om een begeleider te regelen die hem kan bijstaan de eerste periode na de overstap, zodat hij daar een zachtere landing heeft. Misschien een idee voor jullie? Weet verder nog niet hoe dat in de praktijk gaat lopen, dat hoop ik binnenkort nog een keer te horen.
Zoon heeft ook een Vp-kloof en ASS.
Leene schreef op 11-03-2022 om 20:00:
[..]
O Tango wat naar. Sterkte
Gelukkig heb je nu een goede begeleider. Wat ik me wel afvraag: als je nu terug kijkt, wat had er anders gemoeten? Ik weet het ' achteraf kijk je een koe in z'n gat'
Mijn zoon gaat binnenkort naar het middelbaar onderwijs en ik zie er wat tegen op. Van school gepest, EMDR gehad, daar getest. Toch diagnose autisme. Verbaal/ performaal kloof 125/95. Ze zeiden daar hij is slim zat en het is licht autisme.Hij komt er wel. Op de nieuwe school gaat het heel goed. Dus gelukkig goede ervaringen.
Maar hij is nog wel kwetsbaar merken wij. Ik wil niet weer achter de feiten aanlopen. Op de basis school hebben we.te lang doorgeploeterd. Dus ja wanneer trek je aan de bel. Je wilt hem ook een kans geven en er niet gelijk boven op zitten.
Ik heb weleens begrepen dat jou zoon pas in de 3 e van het middelbaar onderwijs vast liep. We hebben nog navraag gedaan bij een school met een traject klas. Kleine klassen met maar 12 leerlingen. Maar daar kwam hij nu nog niet voor in aanmerking, is te goed.
Sorry voor het lange verhaal maar je wilt niet opnieuw vast lopen. Moeten het toch maar een beetje overgeven.
Ik hoop echt voor jullie dat de begeleiding baat mag hebben en hij opgroeit tot een mooi evenwichtig mens. Ook al is dat via een lange route.
Nogmaals sterkte
Het klopt wat je schrijft Leene, zoon liep inderdaad echt vast toen hij in de 3e van het VO zat. De basisschool en de eerste 2 jaar VO gingen best goed, al hebben wij ons flink verkeken op de LWOO, heel veel ondersteuning vanuit school was er niet, al deden sommige docenten wel iets extra. Wij hebben heel veel huiswerk begeleid etc. In de derde liep hij vast toen de samenstelling van de klas werd gewijzigd en de klas groter werd. Hij viel toen ineens totaal buiten de groep. Achteraf gezien hebben wij toen veel te snel de beslissing genomen om hem naar het PRO te laten gaan. De PRO-school leek aanvankelijk een fijne plek, maar dat pakte gewoon heel anders uit. Hij werd daar na 2 weken in het diepe gegooid terwijl hij door het vastlopen op de vorige school echt een knauw had gekregen.
De hulpverlening kwam ook veel te laat en langzaam op gang en zoon zakte toen steeds verder weg. Er werd van alles toegezegd w.b. traumabehandeling etc. maar dat is tot op heden nog niet van de grond gekomen. We wachten nu weer op de uitslag van onderzoeken, deze komen als het goed is begin april.
Je vertelt dat jouw zoon EMDR heeft gehad. Dat is dus het stukje dat wij mogelijk missen. Wij hopen dat zoon dit nu alsnog gaat krijgen. We merken nu dat het steeds weer misloopt als hij iets in een groep moet doen, of het nou voetbaltraining is of stage/werk/school. Het liefst is hij 1 op 1 met iemand.
Ik wil nog even toevoegen dat er meer wegen naar Rome leiden. Het is heel naar als je kind uit het systeem valt maar dat betekent niet dat hij voor eeuwig verloren is. Hij kan nog VAVO gaan doen, en wat ook nog mogelijk is later is dat hij een toelatingstoets doet en alsnog aan bv een universitaire opleiding kan beginnen.
Wel lijkt het me belangrijk dat hij nu een gestructureerd en zinvol dagritme krijgt. Niet naar school, ok, maar wat gaat hij dan doen? Daar kun je best wat eisen aan stellen. Een baan, vrijwilligerswerk etc. Dat zal de LPA ook eisen.
Tango schreef op 11-03-2022 om 22:49:
[..]
Het klopt wat je schrijft Leene, zoon liep inderdaad echt vast toen hij in de 3e van het VO zat. De basisschool en de eerste 2 jaar VO gingen best goed, al hebben wij ons flink verkeken op de LWOO, heel veel ondersteuning vanuit school was er niet, al deden sommige docenten wel iets extra. Wij hebben heel veel huiswerk begeleid etc. In de derde liep hij vast toen de samenstelling van de klas werd gewijzigd en de klas groter werd. Hij viel toen ineens totaal buiten de groep. Achteraf gezien hebben wij toen veel te snel de beslissing genomen om hem naar het PRO te laten gaan. De PRO-school leek aanvankelijk een fijne plek, maar dat pakte gewoon heel anders uit. Hij werd daar na 2 weken in het diepe gegooid terwijl hij door het vastlopen op de vorige school echt een knauw had gekregen.
De hulpverlening kwam ook veel te laat en langzaam op gang en zoon zakte toen steeds verder weg. Er werd van alles toegezegd w.b. traumabehandeling etc. maar dat is tot op heden nog niet van de grond gekomen. We wachten nu weer op de uitslag van onderzoeken, deze komen als het goed is begin april.
Je vertelt dat jouw zoon EMDR heeft gehad. Dat is dus het stukje dat wij mogelijk missen. Wij hopen dat zoon dit nu alsnog gaat krijgen. We merken nu dat het steeds weer misloopt als hij iets in een groep moet doen, of het nou voetbaltraining is of stage/werk/school. Het liefst is hij 1 op 1 met iemand.
Wat is een PRO school? Praktijk onderwijs?
Wat ik niet snap is dat jullie zo lang moeten wachten op EMDR. Wij 4 maanden. Onze zoon deed toen een programma bij Out back explorers. Die zitten door heel Nederland. Speciaal gericht op jongens. Misschien zit er ook een bij jullie in de buurt. Ik heb buitengewoon goede ervaringen daarmee. Dit hebben we wel zelf betaald. Het kon via een PGB maar wij wonen in een grote stad met veel Jeugdzorg problemen en we hadden geen zin om maanden te wachten op een PGB en het risico te lopen dat dit zou worden afgewezen door een of andere medewerker van het sociaal wijkteam.
Degene die onze zoon begeleidde zag als heel snel dat cognitieve gedragstherapie niet zou helpen voor zoon. In ieder geval niet voldoende. Hij stuurde ons door ( huisarts heeft verwijzing geschreven) en terwijl we op de wachtlijst stonden gingen we door bij outback Explorers.
Verder heel erg eens met WendelmoedM er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Alleen als je midden in de ellende zit en je kind zit lijden is het wel heftig.
Sterkte voor iedereen die er midden in zit.
En Tango die EMDR hielp echt. Zoon deed niets anders dan zichzelf doodwensen dat verdween helemaal naar de achtergrond
Mijn neefje gaat naar een soort school in een zorgboerderij en eindelijk op zijn plek.
Zelf werk ik, naast op een reguliere vmbo, ook voor een organisatie dat thuisonderwijs verzorgt voor thuiszitters en vaklessen voor VSO-scholen (die hebben vaak geen vakdocenten).
inzake migraine:
de oplossing kan simpel zijn...magnesium (evt in combinatie met taurine)
In mijn geval: ik heb clusterhoofdpijn (dan stelt reguliere migraine weinig voor).
Magnesium supplementen, gewoon bij de drogist te krijgen, werkt uitermate goed.
De aanbevolen dagelijkse hoeveelheid is even uitzoeken...in mijn geval is 375 mg adh volgens mij afdoende, maar ten tijde van een aanval dan komt het tienvoudige meer in de buurt om snel effect te hebben.
Ik wil nog even terugkomen op de opmerkingen dat ouders niet genoeg naar hun kinderen zouden omkijken (waardoor die schoolproblemen e.d. krijgen). Of dat ouders te weinig doen om hun kinderen zelf te helpen en het helemaal afschuiven op professionele hulpverlening.
Je kunt het gewoon nooit goed doen. Tot mijn verbijstering kreeg ik (van familie/vrienden) soms te horen dat ik te véél deed. Dat ik teveel ‘bovenop’ mijn dochter zat en haar te weinig ruimte en vrijheid gaf om zelf dingen uit te zoeken. Argh.
Dit verwijt van ‘teveel doen’ kwam heel onverwacht. Ik dacht juist dat ik niet genoeg deed. Nu voel ik me dus twee kanten schuldig. Heb ik nou te veel of te weinig gedaan om haar te helpen? Hoe dan ook, ik heb gefaald in wat ik als mijn verantwoordelijkheid zie. Ik heb haar op de wereld gezet, het was mijn taak om te zorgen dat ze gelukkig is. Pas heel geleidelijk lukt het me om dat schuldgevoel een beetje los te laten.
Henricus schreef op 13-03-2022 om 01:02:
inzake migraine:
de oplossing kan simpel zijn...magnesium (evt in combinatie met taurine)
In mijn geval: ik heb clusterhoofdpijn (dan stelt reguliere migraine weinig voor).
Magnesium supplementen, gewoon bij de drogist te krijgen, werkt uitermate goed.
De aanbevolen dagelijkse hoeveelheid is even uitzoeken...in mijn geval is 375 mg adh volgens mij afdoende, maar ten tijde van een aanval dan komt het tienvoudige meer in de buurt om snel effect te hebben.
Dat je clusterhoofdpijn hebt is uitermate rot voor je maar dat doet niets af aan het feit dat dit kind last heeft van zijn migraine…
Ach Wilmamaa, big hug!! Heel herkenbaar, dat je doorlopend aan jezelf twijfelt. Doe ik teveel, of juist te weinig? Moet ik hier nou wat mee of juist niet? Moet ik ingrijpen of bijsturen? Hoe dan? Heel direct sturend, of juist wat subtieler? Vreselijk... Bij ons loopt het tot nog toe best redelijk. Ook met 'schoondochter'. Ze komt eindelijk echt uit haar schulp bij ons, trekt zelf regelmatig aan de bel als het nodig is, ook voor zoon. Heel erg fijn. Het gaat allemaal bij lange na nog niet vlekkeloos (if ever) maar het gaat helemaal niet slecht. Hoe is het met jouw dochter nu? Is er (nog/weer) contact?
Had jij nou hulp voor jezelf vanwege dat schuldgevoel? Want hoewel ik het helemaal snap is het natuurlijk niet nodig. Je hebt gedaan wat je vond dat nodig was, op jouw manier. Je kunt altijd pas achteraf enigszins zien of het de goede methode/aanpak was, maar dan nog, je weet niet hoe iets anders had uitgepakt. Soms lukt het met alle liefde en goede bedoelingen van de wereld nog niet. Als je had kunnen tóveren, ja dán was alles vast goed gegaan. Maar ja, we leven niet in een sprookjeswereld.
Nogmaals een hele dikke knuffel. Laat al die mensen die denken dat ze het beter hadden kunnen doen maar in die waan. En feliciteer ze met het feit dat zij niet in jouw schoenen hebben hoeven staan. Mijn ervaring is dat zo'n reactie ze vaak wel even de mond snoert.
Dankjewel voor je knuffel, Jonagold. Knuffel terug en fijn dat het bij jullie best redelijk loopt. En een hele stap vooruit dat schoondochter iets meer van zichzelf laat zien en aan de bel durft te trekken.
Hier gaat het helaas nog niet echt goed. Wel kan ik nu inzien dat het een verbetering is dat dochter niet meer thuis woont. Meer afstand, minder stress. En dat ze het al zo lang volhoud, is hopelijk ook een goed teken. Ik heb af en toe contact met haar. Zij appt, ik bel af en toe of spreek een enkele keer af op 'neutraal terrein'. Dan is ze wel vriendelijk, maar ze zal nooit uit zichzelf bellen of langskomen o.i.d.
Via via hoor ik soms positieve dingen over haar en soms zorgwekkende (drugsgebruik, dealen, ook door haar vriend). Ik probeer daar niet over te praten. Via de hulpverlening die ik inderdaad voor mezelf heb gezocht, heb ik geleerd om zoveel mogelijk over goede dingen te praten, om in ieder geval een 'lijntje' met haar te houden.
Ik kan nu ook beter accepteren dat dit iets is dat hééél lang kan gaan duren, dat ik behalve dat 'lijntje' weinig kan doen en dat ik mijn leven voor mezelf leuk moet maken/houden om dit vol te houden. Mijn stressniveau is in ieder geval een stuk lager de laatste paar weken.
Dikke knuffel Wilmamaa, want hoewel je situatie weer heel anders is dan de mijne, ken ik je gevoel maar al te goed. Vooral dat falen in je grootste verantwoordelijkheid... dat doet zeer. Ik hoop dat het je goed doet te lezen dat je niet de enige bent die worstelt met dat gevoel (en met die rol!), mij in elk geval wel.
Het is zeker fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Maar ook verdrietig, voor al die worstelende tieners en jongvolwassenen, en hun bezorgde ouders. Het zijn er veel te veel! Knuffel terug voor jou, Hoedan.
Wilmamaa, dat herken ik ook hoor. Ik had dus toen op het VO een keer een moeder die me hierop aansprak. Zij zat in de ouderraad en onze zoons zaten in dezelfde klas. Ik kreeg toen van haar de opmerking dat ik zoon zo weinig zelf liet oplossen maar het allemaal voor hem deed. Blijkbaar had haar zoon zoiets verteld. Nou viel dat, naar mijn idee, allemaal best mee, want ik liet zoon juist steeds meer zelf doen maar in verhouding had mijn zoon toen al meer begeleiding nodig dan het gemiddelde kind. Ik vond die opmerking dus ook echt heel akelig.
Ik vind absoluut dat je dit jezelf niet moet verwijten hoor. Jij doet wat je denkt dat het beste is voor je kind, een ander kan dat niet zo goed aanvoelen als jij dat doet hoor.
