Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan
Hoi allemaal,
Eigenlijk lees ik normaal gesproken lees ik alleen maar dingen en ben ik zelf niet actief, maar aangezien ik nu even niet meer weet wat te doen wil ik toch een keer mijn verhaal doen. Ik weet even niet meer hoe ik het beste kan reageren.
Ik heb een zoon van 17 jaar oud nu. Hij zit in zijn examenjaar dit jaar. Hij heeft vorig jaar zijn examens niet gemaakt omdat hij zoveel lessen had gemist vanwege zijn migraine. Dit jaar wou hij het allemaal beter doen. Met volle moet is hij afgelopen september begonnen, maar na een paar dagen ging het mis. Hij kon geen aansluiting vinden bij de jongere kinderen en wou dus niet meer naar school. Uiteindelijk werd het met de lockdows allemaal weer online les en voor dat we het wisten had hij alweer achterstanden opgelopen. Precies een herhaling van afgelopen jaar.
Nu probeer ik als moeder hem aan alle kanten te stimuleren om naar school te gaan. School heeft een speciaal programma voor hem gemaakt zodat hij bijlessen krijgt en hulp bij zijn achterstanden. hij kan zelfs dingen laten vallen of een makkelijkere opdracht krijgen. Alleen hij wilt niet naar school. Hij heeft regelmatig last van migraine en zegt daarnaast dat hij het allemaal niet meer aankan. Hij wilt het wel halen, maar het lukt hem gewoon niet. Daarnaast zegt hij dat hij school stom vind en toch niets wilt doen.
Nu weet ik dat mijn zoon heel erg worstelt wie hij zelf is en twijfelt ook over zijn geslacht etc, maar niemand mag dit nog weten behalve ik. hij heeft nu zijn haren laten groeien en dat staat hem ook heel erg leuk.
Mijn man is zo van je moet gewoon naar school. leerplicht etc en je krijgt nu een kans om je diploma te halen met allemaal vrijstellingen. pak het aan. En dan zegt mijn zoon ja ik ga morgen wel. En dan is het de volgende dag en dan is hij weer moe, want hij heeft dan de hele nacht niet kunnen slapen. Dit slaapprobleem is nu zo erg dat hij de dag naar de nacht heeft verplaatst. En dit zorgt voor niet een gezelligere sfeer in huis.
Wat het met mij doet? Ik vind het heel erg. Ik probeer mijn zoon op allerlei manieren te stimuleren maar hij wilt gewoon niet. Hij wilt zelfs niet naar buiten om bijvoorbeeld met de hond te gaan wandelen. Ja als ik dan mee ga, maar ik heb ook mijn werk en andere verantwoordelijkheden. En het put mij uit. De huisarts weet er van en er komt therapie, maar er zijn hele lange wachtlijsten.
Misschien iemand een idee, want op dit moment zegt mijn zoon tegen alles nee. En ook afspraken maken daar houd hij zich niet aan want dan krijg ik als antwoord dat het zijn eigen leven is of dat hij geen zin heeft, want hij vind dat hij al te veel moet doen hier in huis.
En dan denk ik bij mijzelf wat dan? want hij doet helemaal niets in huis en taakjes die hij had voert hij niet uit. alleen als we hem wat vragen dan doet hij dat soms.
Iemand misschien een tip?
@Diaantje, hoe is het nu met jou en je zoon? Zat er iets bij waar je wat aan had?
SuzyQFive schreef op 14-03-2022 om 14:27:
[..]
Dat je clusterhoofdpijn hebt is uitermate rot voor je maar dat doet niets af aan het feit dat dit kind last heeft van zijn migraine…
die opmerking snap ik niet zoz SuzyQFive, volgens mij geeft hij alleen maar een tip,
TO kan daar wat mee doen of niet...
Ja ik heb dat ook hoor. Als ik overal bovenop zit omdat iedereen verder ook er niet achteraan zit. En dan vervolgens hoeft geen eens iemand erover te klagen maar dan voel ik mezelf ineens een zeikerd. Dat stemmetje heb ik zelf al genoeg, van had ik dit moeten laten misschien.
Nee, je doet juist wat jij denkt dat voor je kind is. En gelukkig hoor ik eigenlijk veel dat ik inderdaad het juist wel goed aanpak. En opmerkingen als ‘dat het best een hele opgave is voor jou’. Dus het wordt wel gezien, zelfs knap gevonden.
Omdat het ook een hele opgaaf is en, natuurlijk doe ik zoveel mogelijk wat ik kan.
Je wilt gewoon dat goed met kind gaat, net zoals iedereen. En soms laat je ook wel eens iets. En later denk je had ik dat moeten doen?
Wij doen allemaal ons best!
Tango schreef op 11-03-2022 om 18:23:
[..]
Ook weer zo herkenbaar. Ik vind het altijd lastig om groepjes jongeren te zien fietsen, naar school of iets anders. Zoon zit maar thuis, alleen op zijn kamer, onderneemt nagenoeg zelden iets. Zelfs voetbaltraining is vaak te lastig. Wedstrijden lukken nog net. Dat vind ik dus moeilijk. Of langs zijn voormalige school rijden en langs de spoorbaan waarvandaan hij een keer appte dat hij er na de volgende trein niet meer zou zijn. Deed hij niet hoor, maar als ik er langs rijd denk ik er nog steeds aan.
Ben superblij met de begeleider die we nu hebben, want die kan deze verhalen in ieder geval aanhoren en begrijpt het. Maar meer kan hij ook niet doen, heeft hij simpelweg geen uren voor.
Vandaag weer lastige dag. Begeleider zou thuis met zoon aan schoolwerk gaan, maar zijn auto was kapot. Wilde de afspraak dus online doen. Zoon kwam simpelweg zijn bed niet uit, omdat begeleider niet hier thuis was. Online wil hij echt niet. We hebben er geen ding van gemaakt en ik heb heel gezellig een uur met begeleider zitten kletsen, online. Daarna had ik weer energie om zoon aan het schoolwerk te zetten. Dus uiteindelijk liep het goed af. Maar zo zonde dat het zoon niet lukte om erbij te zijn..Zou toch weer een stapje zijn geweest richting mogelijk online lessen volgen op school.
Hij gaat het niet doen. Er wordt helemaal niets van hem verwacht. Alle energie moet van een ander komen. Wat erg dat zijn team traint voor wedstrijden en hij alleen naar de wedstrijden komt als hij daar al zin in heeft. Geen begrip kan tonen omdat zijn begeleider uit overmacht niet kan komen en zijn antw daarop is in bed blijven. Wat verwacht je dan als ouder wat hiervan terechtkomt.
Reficul schreef op 17-03-2022 om 04:24:
[..]
Hij gaat het niet doen. Er wordt helemaal niets van hem verwacht. Alle energie moet van een ander komen. Wat erg dat zijn team traint voor wedstrijden en hij alleen naar de wedstrijden komt als hij daar al zin in heeft. Geen begrip kan tonen omdat zijn begeleider uit overmacht niet kan komen en zijn antw daarop is in bed blijven. Wat verwacht je dan als ouder wat hiervan terechtkomt.
Zeer onnodige en kwetsende reactie dit. Het hebben over 'begrip tonen' en dan zelf zo'n reactie plaatsen.
Tango, ik hoop dat je niet de behoefte voelt om hierop te reageren.
Ik heb net zo’n zoon als Tango. Extreem lastig, moeilijk, frustrerend etc. om daar mee om te gaan en je weg in te vinden.
En dan schiet je helemaal niks op met dat soort opmerkingen van Reficul.
Reficul schreef op 17-03-2022 om 04:24:
[..]
Hij gaat het niet doen. Er wordt helemaal niets van hem verwacht. Alle energie moet van een ander komen. Wat erg dat zijn team traint voor wedstrijden en hij alleen naar de wedstrijden komt als hij daar al zin in heeft. Geen begrip kan tonen omdat zijn begeleider uit overmacht niet kan komen en zijn antw daarop is in bed blijven. Wat verwacht je dan als ouder wat hiervan terechtkomt.
Wat een stupide reactie zeg!!!
Deze jongen heeft langs de treinbaan gestaan schrijft Tango ook. Denk je dat hij dat voor zijn lol doet. Kinderen die gepest, buitengesloten, overvraagd zijn of wat je ook allemaal voor naars kunt bedenken doen dit allemaal niet voor de lol. Mijn zoon is jarenlang gepest, hij zit op een andere school maar nog steeds heeft hij last van herbelevingen, triggeren bepaalde opmerkingen hem. Hij heeft nog steeds heel heel weinig zelfvertrouwen. Maar het is ook een dappere dodo, dat hij wel in een nieuwe klas begonnen is terwijl die klas al jaren elkaar kende en hij daar als een angstig vogeltje maar moest zien de integreren. Dat gaat maar wel met vallen en opstaan. Nu weer een wat mindere periode. Gelukkig wordt hij niet gepest en mag hij er 'gewoon' bij horen. Maar ook hij heeft de neiging zich terug te trekken en anderen denken dat al snel. "oh nou ja H wil zeker niet" maar H wil wel en weet alleen niet altijd hoe.
Echt het valt niet mee en ik zie eerlijk gezegd met angst en beven uit naar volgend jaar als hij naar het middelbaar onderwijs moet. En ik worstel ook net als alle andere ouders hier ... wil je nu teveel overnemen, moet je juist meer doen.
Echt ik wil bijna iets agressief zeggen. B*k houden aub. Jij weet niets van Tango en ons af en ook niet van onze kinderen, en ook niet dat ze al mega overvraagd zijn door jarenlange buitensluiting en pestten of wat dan ook.
Ik ga er ook niet op reageren hoor. Reficul mag blij zijn dat hij/zij niet in onze schoenen staat of heeft gestaan.
Vandaag weer een stapje in de goede richting. Begeleider zit met zoon aan het schoolwerk en zoon doet dit nu ook. Eerder wilde hij alleen maar dat zijn begeleider een planning maakte en ging hij daarna zelf of met mijn hulp aan de slag. Iemand anders durfde hij niet om hulp te vragen. Inmiddels zitten ze al bijna een half uur samen te rekenen. Best wel hilarisch, want zijn begeleider kan dus zelf ook helemaal niet rekenen. Zoon heeft meer inzicht dan hij denk ik.
Fijn om te lezen Tango, klinkt als een goede dag.
Over dat 'niemand anders om hulp durven vragen'.... ik zie dat ook bij mijn dochter. Zij lijkt zich zó te schamen voor haar situatie. Inmiddels is ze zo ver dat ze mij er wel in toelaat, daarvoor mocht echt niemand niemand niemand zich ermee bemoeien.
hoedan schreef op 18-03-2022 om 10:58:
Fijn om te lezen Tango, klinkt als een goede dag.
Over dat 'niemand anders om hulp durven vragen'.... ik zie dat ook bij mijn dochter. Zij lijkt zich zó te schamen voor haar situatie. Inmiddels is ze zo ver dat ze mij er wel in toelaat, daarvoor mocht echt niemand niemand niemand zich ermee bemoeien.
Hier dus ook inderdaad. Ik was tot nu toe de enige die met schoolwerk mocht helpen. Man ook niet, want die is te ongeduldig vind zoon. Ik vond dit dus echt een stap...Het is ook echt een begeleider met zoveel geduld. Dus dat niet kunnen rekenen vergeef ik hem hoor. We hebben er vooral erg om gelachen. Daarna waren ze nog even een blokje gaan lopen om bij te komen van al die ingewikkelde sommen. Ik weet niet wie het het meest nodig had 
Zonnebloempje schreef op 17-03-2022 om 11:30:
Ik heb net zo’n zoon als Tango. Extreem lastig, moeilijk, frustrerend etc. om daar mee om te gaan en je weg in te vinden.
En dan schiet je helemaal niks op met dat soort opmerkingen van Reficul.
Nee, dan geef je geen grenzen aan maar leg je het bij de hulpverlening neer.
Zonnebloempje schreef op 17-03-2022 om 11:30:
Ik heb net zo’n zoon als Tango. Extreem lastig, moeilijk, frustrerend etc. om daar mee om te gaan en je weg in te vinden.
En dan schiet je helemaal niks op met dat soort opmerkingen van Reficul.
Ik erger me dan weer aan dat slappe gedoe en alles willen proberen behalve opvoeden.
Leene schreef op 15-03-2022 om 10:42:
[..]
die opmerking snap ik niet zoz SuzyQFive, volgens mij geeft hij alleen maar een tip,
TO kan daar wat mee doen of niet...
“In mijn geval: ik heb clusterhoofdpijn (dan stelt reguliere migraine weinig voor).”
Het slaat op je opmerking tussen haakjes. Daarmee bagatelliseer je de migraine van dit kind.
Reficul schreef op 19-03-2022 om 07:55:
[..]
Nee, dan geef je geen grenzen aan maar leg je het bij de hulpverlening neer.
Wie zegt dat Tango en Zonnebloem en anderen geen grenzen hebben aangegeven?!.
Ik ben het met je eens dat kinderen ook pubers grenzen nodig hebben. Maar je wilt of kunt maar niet snappen dat dit geen ' normale' pubers zijn die allemaal inderdaad nogal uit de bocht kunnen vliegen en soms gewoon een spreekwoordelijke schop onder de kont nodig hebben.
Dit zijn kinderen die compleet zijn vastgelopen. Door bepaalde diagnoses waar ze ook niet om hebben gevraagd. Doordat ze getraumatiseerd zijn.
Ik heb nu twee pubers in huis. Een ' normale' die inderdaad flink haar grenzen aan het verkennen is en af en toe het bloed onder je nagels vandaan haalt. En een kind met autisme, niet eens heel heftig. Licht autisme zeiden ze maar compleet kapot gepest. EMDR nodig gehad omdat zgn ' normale' kinderen het nodig vonden en leuk vonden iemand te pesten. We zijn gewisseld van school, het gaat beter maar we merken aan alles dat hij er nog niet is en dan staat ie aan het begin van de pubertijd. Dus ik hoop dat hij nog gaat groeien in zelfvertrouwen en sociale vaardigheden. Hij wil echt wel maar het lukt hem gewoon niet altijd wat we ook proberen.
Wees blij dat jezelf en je eigen kinderen ( als je die hebt) niet zo vast gelopen zijn.
Maar houdt op anderen te veroordelen die misschien nog wel meer op hun strepen hebben gestaan dan jij
Reficul schreef op 19-03-2022 om 07:55:
[..]
Nee, dan geef je geen grenzen aan maar leg je het bij de hulpverlening neer.
Nou Reficul. Vertel. Wat moet je dan doen waardoor zo'n kind weer helemaal happy wordt en weer zin heeft in school?
Jouw opmerkingen klinken namelijk als zo'n misprijzende volwassene die het nodig vindt om commentaar te geven op een dreinend peuterrje omdat haar kind dat nooooooit deed
