Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan
Hoi allemaal,
Eigenlijk lees ik normaal gesproken lees ik alleen maar dingen en ben ik zelf niet actief, maar aangezien ik nu even niet meer weet wat te doen wil ik toch een keer mijn verhaal doen. Ik weet even niet meer hoe ik het beste kan reageren.
Ik heb een zoon van 17 jaar oud nu. Hij zit in zijn examenjaar dit jaar. Hij heeft vorig jaar zijn examens niet gemaakt omdat hij zoveel lessen had gemist vanwege zijn migraine. Dit jaar wou hij het allemaal beter doen. Met volle moet is hij afgelopen september begonnen, maar na een paar dagen ging het mis. Hij kon geen aansluiting vinden bij de jongere kinderen en wou dus niet meer naar school. Uiteindelijk werd het met de lockdows allemaal weer online les en voor dat we het wisten had hij alweer achterstanden opgelopen. Precies een herhaling van afgelopen jaar.
Nu probeer ik als moeder hem aan alle kanten te stimuleren om naar school te gaan. School heeft een speciaal programma voor hem gemaakt zodat hij bijlessen krijgt en hulp bij zijn achterstanden. hij kan zelfs dingen laten vallen of een makkelijkere opdracht krijgen. Alleen hij wilt niet naar school. Hij heeft regelmatig last van migraine en zegt daarnaast dat hij het allemaal niet meer aankan. Hij wilt het wel halen, maar het lukt hem gewoon niet. Daarnaast zegt hij dat hij school stom vind en toch niets wilt doen.
Nu weet ik dat mijn zoon heel erg worstelt wie hij zelf is en twijfelt ook over zijn geslacht etc, maar niemand mag dit nog weten behalve ik. hij heeft nu zijn haren laten groeien en dat staat hem ook heel erg leuk.
Mijn man is zo van je moet gewoon naar school. leerplicht etc en je krijgt nu een kans om je diploma te halen met allemaal vrijstellingen. pak het aan. En dan zegt mijn zoon ja ik ga morgen wel. En dan is het de volgende dag en dan is hij weer moe, want hij heeft dan de hele nacht niet kunnen slapen. Dit slaapprobleem is nu zo erg dat hij de dag naar de nacht heeft verplaatst. En dit zorgt voor niet een gezelligere sfeer in huis.
Wat het met mij doet? Ik vind het heel erg. Ik probeer mijn zoon op allerlei manieren te stimuleren maar hij wilt gewoon niet. Hij wilt zelfs niet naar buiten om bijvoorbeeld met de hond te gaan wandelen. Ja als ik dan mee ga, maar ik heb ook mijn werk en andere verantwoordelijkheden. En het put mij uit. De huisarts weet er van en er komt therapie, maar er zijn hele lange wachtlijsten.
Misschien iemand een idee, want op dit moment zegt mijn zoon tegen alles nee. En ook afspraken maken daar houd hij zich niet aan want dan krijg ik als antwoord dat het zijn eigen leven is of dat hij geen zin heeft, want hij vind dat hij al te veel moet doen hier in huis.
En dan denk ik bij mijzelf wat dan? want hij doet helemaal niets in huis en taakjes die hij had voert hij niet uit. alleen als we hem wat vragen dan doet hij dat soms.
Iemand misschien een tip?
Ik heb ook een voorbeeld van iets waarvan ik het achteraf besef dat ik het fout heb gedaan. Het mooie was dat IADH-kind dat op een bepaald moment zelf aangaf, en ook hoe ze het anders wilde. Ze kon ontzettend flippen (boos, janken, krijsen) om redenen waar wij niets van begrepen. Wij (de andere gezinsleden) gingen dan heel verstandmatig uitleggen wat er precies aan de hand was en waarom het niet nodig was om zo te flippen. Hoe meer uitleg wij gaven, hoe bozer ze werd.
Op een keer zei ze zelf: "Ik wil gewoon dat jullie me troosten als ik zo doe!" Toen pas snapte ik een klein beetje dat ze zo reageerde als het haar allemaal teveel werd.
Overigens wisten we toen nog niet dat ze ADHD had en snel overprikkeld raakte. Langleve de diagnose want pas daarna begrepen we iets meer van haar moeilijke of vreemde buien, en hoe we daar mee om konden gaan. Een beetje dan.
En er zijn nog wel meer dingen, die ik 'met de kennis van nu' anders had gedaan. Toch verwijt ik mezelf dat niet perse. Ik deed tóen wat me het beste leek.
Bij voorbeeld: op de basisschool liep mijn dochter altijd op haar tenen en ging ze elk jaar met de hakken over de sloot over.
NU denk ik: had ik me er op de basisschool toch maar sterk voor gemaakt dat ze een jaar extra kleuterde (of in een ander jaar bleef zitten). Want dat is altijd zo gebleven en ook emotioneel was ze altijd jonger dan haar klasgenoten (ook door ADHD) en vond ze niet altijd aansluiting. TOEN wist nog niemand dat ze ADHD had, en dacht ik: als de leerkrachten het niet nodig vinden, zal het wel niet nodig zijn. Het is ook wel een beetje raar als je als moeder graag wilt dat je kind blijft zitten?
Bovendien kan ik dit alleen als 'fout' van mezelf zien, omdat het later mis ging. Als ze later probleemloos de middelbare school had doorlopen, had ik hier nooit bij stil gestaan.
Nog zoiets: ik had al heel vroeg het vermoeden dat mijn dochter ADHD kon hebben. Met de kennis van nu had ik daar eerder voor in actie moeten komen. Maar omdat 'niemand' (basisschoolleerkrachten) het bij haar herkende, ook niet als ik het suggereerde, liet ik het gaan. Ik wilde niet overkomen als een moeder die 'stempeltjes' verzamelt. (Vooral omdat een ander kind van mij toen in het traject voor een ASS diagnose zat.)
Ook dacht ik heel lang dat ik het allemaal zelf wel onder controle had. Zo erg was het toch allemaal niet? (Achteraf: dochter valt in zware categorie ADHD). Bovendien wist ik niet eens waar ik terecht kon. Jeugdzorg, zei een invalarts. Ik was gewoon beledigd. Hoezo, we zijn toch een normaal gezin, ik heb toch geen opvoedproblemen? Achteraf gezien: heel dom van mij.
Nog iets: later kreeg ze ritalin, wat eerst goed leek te werken. Maar ze had ook altijd hoofdpijn en slaapproblemen. Dit zijn (ook) bijwerkingen van ritalin. Toen dochter (puber inmiddels) daarom met de ritalin wilde stoppen, vond ik dat een goed idee. Achteraf: veel sterker bij huisarts (of eventueel GGZ) moeten aandringen op een fijnmazige dosering. Ook had ik veel eerder en harder moeten aandringen op doorverwijzing naar de slaapkliniek.
Ik heb gedaan wat op dat moment goed léék. Ik heb ook veel andere vormen van hulpverlening wél gezocht en ingeschakeld (en uit eigen zak betaald om niet op de zorg te leunen). Dat het niet (voldoende) geholpen heeft, is erg jammer. Het had ook goed kunnen gaan. Achteraf gezien had ik bepaalde dingen beter kunnen doen. Maar ook dan was er geen garantie dat het nu allemaal op rolletjes liep met dochter.
Alle ouders doen dingen die ze met terugwerkende kracht anders hadden gedaan, echt allemaal. En zo niet, dan schort het behoorlijk aan zelfreflectie. Ook met de juiste intentie kun je dingen verkeerd aanpakken. En dat kun je ook tegen je kind erkennen. Dat je met de kennis van nu dingen in het verleden anders had gedaan, maar dat je niet beter wist en toen dacht dat dat het goede was. Jezelf dat verwijten helpt je niet verder. Beter kijk je naar wat hoe je het nu beter kan doen. Je bent ook niet als enige verantwoordelijk voor de hobbels op het pad van je kind. Er zijn altijd meerdere partijen bij betrokken. Als je met de beste intenties doet wat je kunt, ziet je kind dat later waarschijnlijk echt wel in.
MamaE schreef op 21-03-2022 om 17:40:
Alle ouders doen dingen die ze met terugwerkende kracht anders hadden gedaan, echt allemaal. En zo niet, dan schort het behoorlijk aan zelfreflectie. Ook met de juiste intentie kun je dingen verkeerd aanpakken. En dat kun je ook tegen je kind erkennen. Dat je met de kennis van nu dingen in het verleden anders had gedaan, maar dat je niet beter wist en toen dacht dat dat het goede was. Jezelf dat verwijten helpt je niet verder. Beter kijk je naar wat hoe je het nu beter kan doen. Je bent ook niet als enige verantwoordelijk voor de hobbels op het pad van je kind. Er zijn altijd meerdere partijen bij betrokken. Als je met de beste intenties doet wat je kunt, ziet je kind dat later waarschijnlijk echt wel in.
Goed punt, dat heeft idd elke ouder. Dus denk niet dat jouw 'fouten' de reden zijn of kunnen zijn van het schoolweigeren. Dat zijn altijd meerdere dingen. Gewoon omdat elke ouder 'fouten' maakt en (weer) niet elk kind een schoolweigeraar wordt.
Kerstin75 schreef op 21-03-2022 om 18:54:
[..]
Goed punt, dat heeft idd elke ouder. Dus denk niet dat jouw 'fouten' de reden zijn of kunnen zijn van het schoolweigeren. Dat zijn altijd meerdere dingen. Gewoon omdat elke ouder 'fouten' maakt en (weer) niet elk kind een schoolweigeraar wordt.
Er zijn ook altijd meerdere factoren bij zulke complexe problemen. Er is geen enkel kind dat compleet uitvalt omdat het een keer onterecht straf heeft gehad, een keer iets te hardhandig is aangepakt of iets dergelijks.
Als ik naar mezelf kijk als moeder van een over het algemeen heel makkelijk en lief meisje (de juf zei al dat ze er wel een klas van vol wil), ben ik zelfs daarin geen heilige en zijn er nu al dingen die ik met de kennis van nu anders had gedaan. En soms erken ik dat ook naar mijn dochter toe. Ik merk dat die erkenning haar goed doet en dat ze die houding ook overneemt.
Mijn eigen ouders hebben veel goed gedaan, maar sommige dingen ook absoluut niet.
Mijn vader vindt sorry zeggen bijvoorbeeld zinloos, 'want daar koop ik niks voor'. Hij heeft nog nooit zijn excuses aangeboden voor iets, terwijl ik echt wel een hele lijst dingen op kan noemen die anders hadden gekund en naar mijn idee ook gemoeten.
Ruzies werden bij ons thuis nooit uitgepraat.
Mijn ouders hebben er twintig jaar over gedaan om mijn diagnose met mij te delen.
En dat was dan dat het tussen de soep en de aardappelen even vermeld werd, verder is er nooit meer over gesproken. Ze waren en zijn het er niet mee eens dat ik wat zou 'mankeren', maar er zitten ook veel zorgen, verdriet en pijn achter dat zwijgen. Want ze zagen en zien ook wel dat ik 'anders' was. Alleen vonden ze een stempel (voor hun gevoel stigma) niet nodig. Ik ben daar nooit boos over geweest, vooral omdat ik dat niet wilde. Want ondanks dat ze me uitlachten als ik boos werd om kleine dingen (opgestapelde frustraties) en ik me lang niet altijd gezien, gehoord en begrepen voelde, begrepen ze me beter dan ik mezelf begreep toen ik jong was, hielden en houden ze van me en hebben ze er met de beste intenties, naar eer en geweten en met beperkte kennis maar naar vermogen gedaan wat ze konden.
Wij hadden echt een mega-overwinning vandaag. Zoon doet een MBO entree opleiding. Vanuit huis, neemt onder begeleiding van ons en zijn begeleider de lesstof door, volgt geen lessen, wil hij allemaal niet. Maar vandaag stond er een rekenexamen gepland. Niveau 2F. Op de schoollocatie hier in het dorp. Hij was er met zijn begeleider al een keer naar toe gereden. Begeleider had geregeld dat hij mee naar binnen mocht, naar het lokaal in ieder geval. Hij kwam zoon dus vanmiddag ophalen en zoon ging mee, probleemloos.
Begeleider mocht uiteindelijk zelfs mee het lokaal in, mocht blijven wachten tot het examen begon en ze kregen uitleg van 2 hele vriendelijke dames, over inloggen etc.
Zoon heeft het examen gemaakt, begeleider wachtte buiten in de auto, anderhalf uur. De held! Zoon kwam relaxed terug, het was best goed gegaan zei hij.
Echt zo fijn dat dit gelukt is! We hebben achteraf taart zitten eten met zijn begeleider om het te vieren.
Tango schreef op 25-03-2022 om 17:29:
Wij hadden echt een mega-overwinning vandaag. Zoon doet een MBO entree opleiding. Vanuit huis, neemt onder begeleiding van ons en zijn begeleider de lesstof door, volgt geen lessen, wil hij allemaal niet. Maar vandaag stond er een rekenexamen gepland. Niveau 2F. Op de schoollocatie hier in het dorp. Hij was er met zijn begeleider al een keer naar toe gereden. Begeleider had geregeld dat hij mee naar binnen mocht, naar het lokaal in ieder geval. Hij kwam zoon dus vanmiddag ophalen en zoon ging mee, probleemloos.
Begeleider mocht uiteindelijk zelfs mee het lokaal in, mocht blijven wachten tot het examen begon en ze kregen uitleg van 2 hele vriendelijke dames, over inloggen etc.
Zoon heeft het examen gemaakt, begeleider wachtte buiten in de auto, anderhalf uur. De held! Zoon kwam relaxed terug, het was best goed gegaan zei hij.
Echt zo fijn dat dit gelukt is! We hebben achteraf taart zitten eten met zijn begeleider om het te vieren.
Wat een mooie overwinning!
Even stom vraagje maar wat is IADH?
Super Tango! Zo ga je met een fijn gevoel het weekend in. Hopelijk op naar meer van deze overwinningen
SuzyQFive schreef op 25-03-2022 om 17:35:
[..]
Wat een mooie overwinning!
Even stom vraagje maar wat is IADH?
Daar heb ik ook een poos over nagedacht. Volgens mij: Iets Aan De Hand.
IADH = inderdaad 'iets aan de hand'. Het is een term die hier op het forum veel gebruikt wordt zodat je niet steeds hoeft te zeggen: ADHD, of ADD, ASS, PDDNOS, ODD, of onbekend probleem enzovoorts. Er is 'iets aan de hand' met het kind en daardoor zijn er problemen.
