Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan
Hoi allemaal,
Eigenlijk lees ik normaal gesproken lees ik alleen maar dingen en ben ik zelf niet actief, maar aangezien ik nu even niet meer weet wat te doen wil ik toch een keer mijn verhaal doen. Ik weet even niet meer hoe ik het beste kan reageren.
Ik heb een zoon van 17 jaar oud nu. Hij zit in zijn examenjaar dit jaar. Hij heeft vorig jaar zijn examens niet gemaakt omdat hij zoveel lessen had gemist vanwege zijn migraine. Dit jaar wou hij het allemaal beter doen. Met volle moet is hij afgelopen september begonnen, maar na een paar dagen ging het mis. Hij kon geen aansluiting vinden bij de jongere kinderen en wou dus niet meer naar school. Uiteindelijk werd het met de lockdows allemaal weer online les en voor dat we het wisten had hij alweer achterstanden opgelopen. Precies een herhaling van afgelopen jaar.
Nu probeer ik als moeder hem aan alle kanten te stimuleren om naar school te gaan. School heeft een speciaal programma voor hem gemaakt zodat hij bijlessen krijgt en hulp bij zijn achterstanden. hij kan zelfs dingen laten vallen of een makkelijkere opdracht krijgen. Alleen hij wilt niet naar school. Hij heeft regelmatig last van migraine en zegt daarnaast dat hij het allemaal niet meer aankan. Hij wilt het wel halen, maar het lukt hem gewoon niet. Daarnaast zegt hij dat hij school stom vind en toch niets wilt doen.
Nu weet ik dat mijn zoon heel erg worstelt wie hij zelf is en twijfelt ook over zijn geslacht etc, maar niemand mag dit nog weten behalve ik. hij heeft nu zijn haren laten groeien en dat staat hem ook heel erg leuk.
Mijn man is zo van je moet gewoon naar school. leerplicht etc en je krijgt nu een kans om je diploma te halen met allemaal vrijstellingen. pak het aan. En dan zegt mijn zoon ja ik ga morgen wel. En dan is het de volgende dag en dan is hij weer moe, want hij heeft dan de hele nacht niet kunnen slapen. Dit slaapprobleem is nu zo erg dat hij de dag naar de nacht heeft verplaatst. En dit zorgt voor niet een gezelligere sfeer in huis.
Wat het met mij doet? Ik vind het heel erg. Ik probeer mijn zoon op allerlei manieren te stimuleren maar hij wilt gewoon niet. Hij wilt zelfs niet naar buiten om bijvoorbeeld met de hond te gaan wandelen. Ja als ik dan mee ga, maar ik heb ook mijn werk en andere verantwoordelijkheden. En het put mij uit. De huisarts weet er van en er komt therapie, maar er zijn hele lange wachtlijsten.
Misschien iemand een idee, want op dit moment zegt mijn zoon tegen alles nee. En ook afspraken maken daar houd hij zich niet aan want dan krijg ik als antwoord dat het zijn eigen leven is of dat hij geen zin heeft, want hij vind dat hij al te veel moet doen hier in huis.
En dan denk ik bij mijzelf wat dan? want hij doet helemaal niets in huis en taakjes die hij had voert hij niet uit. alleen als we hem wat vragen dan doet hij dat soms.
Iemand misschien een tip?
Plantenbak schreef op 19-03-2022 om 12:04:
[..]
Nou Reficul. Vertel. Wat moet je dan doen waardoor zo'n kind weer helemaal happy wordt en weer zin heeft in school?
Jouw opmerkingen klinken namelijk als zo'n misprijzende volwassene die het nodig vindt om commentaar te geven op een dreinend peuterrje omdat haar kind dat nooooooit deed
In eerste plaats is happy zijn niet een voorwaarde om iets te doen of geen verantwoordelijkheid te nemen. Daarnaast kan je je kind niet zelf gelukkig maken. In bed liggen en je terugtrekken uit activiteiten helpen daar al helemaal niet bij. De hulpverlening is ook slap omdat men dat zelf zo wil.
Reficul schreef op 20-03-2022 om 08:43:
[..]
In eerste plaats is happy zijn niet een voorwaarde om iets te doen of geen verantwoordelijkheid te nemen. Daarnaast kan je je kind niet zelf gelukkig maken. In bed liggen en je terugtrekken uit activiteiten helpen daar al helemaal niet bij. De hulpverlening is ook slap omdat men dat zelf zo wil.
Ah, we hebben een specialist in ons midden, fijn. Vertel jij even hoe de soms wanhopige ouders het wél moeten doen. Ik ben zo benieuwd naar de blijkbaar voor de hand liggende oplossing!
Poezel_en_Wip schreef op 20-03-2022 om 09:01:
[..]
Ah, we hebben een specialist in ons midden, fijn. Vertel jij even hoe de soms wanhopige ouders het wél moeten doen. Ik ben zo benieuwd naar de blijkbaar voor de hand liggende oplossing!
Hard aanpakken, koude douches, pak slaag, zonder eten naar bed, dat soort dingen vermoed ik.
Vervelende is dat als je dat allemaal geprobeerd hebt en het werkt ook niet, je nog net zo ver bent of misschien wel minder ver. Maar sommige mensen vinden het zelf een fijne aanpak, waarschijnlijk omdat het oplucht. Wel oppassen met pubers, want die kunnen al gemeen sterk zijn en sommigen slaan terug.
Maar goed, alle sarcasme terzijde, er is geen aanpak die gegarandeerd helpt. Het is vooral doormodderen, proberen de schade te beperken, kijken of je toch hier en daar een duwtje in de goede richting kan geven en hopen op betere tijden. En ondertussen blijven proberen om van je kind te houden en dat ook te laten merken, en liefst af en toe samen wat leuks te doen.
Ouderschap voelt vaak als het aanleggen van een dijk terwijl het water opkomt en dan gefrustreerd toekijken hoe alle aangevoerde zand weer wegspoelt met de vloed. En dan de schop weer oppakken en opnieuw gaan scheppen. Omdat er niks anders op zit.
Wendelmoed, ik denk dat we inderdaad allemaal wel in dat stadium hebben gezeten. Ik herinner me nog heel veel keren dat ik zoon met pijn en moeite in de auto had en hem bij school afzette en hij dan niet uitstapte of wegliep en in dat laatste geval dus langs die spoorbaan ging lopen. Toen was voor mij het moment wel bereikt, dit ging ik niet meer doen...Dus nam de hulpverlening het over en bracht zijn begeleider (een andere dan die we nu hebben) hem naar school. Die ging ver over zoons grenzen heen, wat wij en hij in eerste instantie niet doorhadden. Zoon laat dat namelijk niet direct merken, maar ging zich op een gegeven moment verstoppen als de begeleider kwam, of dreigde het raam uit te klimmen. Dat ging dus ook niet.
En verder zet je een puber ook niet meer zomaar in de auto, onder een koude douche etc. Zoon is inmiddels al lang sterker dan ik hoor. Mijn man is wel sterker en ging ook echt weleens een grens over. Maar inmiddels ziet hij ook in dat je daar niets mee bereikt.
Maar goed, zoon staat nu gelukkig aangemeld voor traumatherapie/EMDR. Ik heb het er van de week doorgedrukt bij zijn huidige begeleider. Mede door dit draadje. Hij zag gelukkig ook wel in dat we niets verder komen op deze manier. Dus heeft hem bij diverse instanties aangemeld, zodat hij als het goed is op korte termijn aan de beurt is.
WendelmoedM schreef op 20-03-2022 om 11:47:
[..]
Ouderschap voelt vaak als het aanleggen van een dijk terwijl het water opkomt en dan gefrustreerd toekijken hoe alle aangevoerde zand weer wegspoelt met de vloed. En dan de schop weer oppakken en opnieuw gaan scheppen. Omdat er niks anders op zit.
Yes. Dat is wat het is.
Bloemetjes 💐 voor al die dappere zandscheppende ouders! Je inzet doet ertoe. Je liefde voor je kind doet ertoe. Jij maakt iedere dag opnieuw een verschil, ook al merk je het nu niet.
WendelmoedM schreef op 20-03-2022 om 11:47:
[..]
Ouderschap voelt vaak als het aanleggen van een dijk terwijl het water opkomt en dan gefrustreerd toekijken hoe alle aangevoerde zand weer wegspoelt met de vloed. En dan de schop weer oppakken en opnieuw gaan scheppen. Omdat er niks anders op zit.
Ja en dat met dijkbewakers die aan de andere kant het gewoon toevallig goed voor elkaar hebben omdat het water vooral jouw kant op stroomt en jou van allerlei adviezen gaan voorzien die jou niet helpen. Vooral omdat die andere dijkbewakers dénken dat zij het zelf zo goed kunnen terwijl ze gewoon het geluk hebben dat de rivier jouw kant op meandert.
Lieve allemaal, ook van mij een grote bos bloemen, een warme knuffel en een heleboel harten onder de riem. (Ook voor mezelf!). We doen echt ontzettend ons best. Heel vaak zitten we met de handen in ons haar. We zijn niet slap en lui en onze kinderen zijn al helemaal niet slap en lui. Het zijn ontzettende doorzetters die elke keer weer opnieuw naar school gaan, tegen hun persoonlijke obstakels opknallen, en de confrontatie met onbegrip en pestkoppen aangaan. Onze kinderen hebben steeds samen met ons meegeschept aan die dijk van zand, en als die dijk werd weggespoeld, schepten ze ook dapper mee aan een nieuwe. Tot het een keer 'knap' zegt en ze niet verder kunnen.
Veel ouders van IADH-kinderen hebben ook 'normale' kinderen. Doen we daarbij de opvoeding anders, beter, strenger? Als ik naar mijn gezin kijk, niet. Bij hen ging het zo heerlijk vanzelfsprekend, veel knuffelen, grenzen stellen, grenzen openen, de ruimte geven die ze aankonden, beetje bijsturen, beetje advizeren, en zo kwamen ze op hun pootjes terecht. Je beweegt mee met wat je kind lijkt nodig te hebben. Maar met de IADH-kinderen is het zoveel moeilijker te ontzekken wat je kind echt kan helpen.
Precies Wilmamaa, al die betweters die de 'schuld' bij de ouders leggen, hoe verklaren die dan de andere kinderen in het gezin waar het allemaal wel soepeltjes bij loopt?
Bij ons was onze jongste in hun jonge jaren het 'probleemgevalletje'. Oudste was het makkelijkste kind ooit. Later is dat nogal veranderd. Oudste bleek inderdaad nogal wat persoonlijke obstakels te hebben maar zette dapper door tot hij knapte. En nu nog, hij worstelt en doet zijn best maar het wil allemaal niet echt vlotten. Jongste vlindert door de opleiding en loopt nu stage in het buitenland, zonder noemenswaardige problemen. Dat is niet onze verdienste, en hoe het met oudste gaat is niet onze 'schuld'. We doen wel erg ons best om die dijk in stand te houden. Tot hij op een dag zelf in staat is daar basaltblokken neer te leggen, die niet wegspoelen, zodat we allemaal uit kunnen rusten.
Jonagold schreef op 21-03-2022 om 12:03:
Precies Wilmamaa, al die betweters die de 'schuld' bij de ouders leggen, hoe verklaren die dan de andere kinderen in het gezin waar het allemaal wel soepeltjes bij loopt?
Bij ons was onze jongste in hun jonge jaren het 'probleemgevalletje'. Oudste was het makkelijkste kind ooit. Later is dat nogal veranderd. Oudste bleek inderdaad nogal wat persoonlijke obstakels te hebben maar zette dapper door tot hij knapte. En nu nog, hij worstelt en doet zijn best maar het wil allemaal niet echt vlotten. Jongste vlindert door de opleiding en loopt nu stage in het buitenland, zonder noemenswaardige problemen. Dat is niet onze verdienste, en hoe het met oudste gaat is niet onze 'schuld'. We doen wel erg ons best om die dijk in stand te houden. Tot hij op een dag zelf in staat is daar basaltblokken neer te leggen, die niet wegspoelen, zodat we allemaal uit kunnen rusten.
Ik denk dat het nooit de 'schuld' is van ouders dat hun kind een iadh kind is maar de manier waarop je met je iadh kind om gaat is wel essentieel. En juist omdat het om een iadh kind gaat vaak heel ingewikkeld. De manier waarop je met je iadh kind omgaat kan soms grote gevolgen hebben, bepaald gedrag versterken of juist problemen veroorzaken of vergroten. Is dit dan de schuld van de ouder? Nee. Desondanks kan je als ouder wel hebben bijgedragen aan problemen. Ik heb zelf in elk geval gemerkt dat ik bepaalde dingen bij iadh kind echt niet handig heb aangepakt en daarmee bepaalde problemen en ontstane patronen heb veroorzaakt. Ik wist niet beter en heb datgene gedaan waarvan ik op dat moment dacht dat het het beste was maar dat bleek achteraf gezien niet altijd zo te zijn. Ergens heb je als ouder daar dan toch 'schuld' aan. Al neem ik mezelf niks kwalijk, als ouder heb je wel een bepalende rol.
Biscuitje schreef op 21-03-2022 om 12:20:
[..]
Ik denk dat het nooit de 'schuld' is van ouders dat hun kind een iadh kind is maar de manier waarop je met je iadh kind om gaat is wel essentieel. En juist omdat het om een iadh kind gaat vaak heel ingewikkeld. De manier waarop je met je iadh kind omgaat kan soms grote gevolgen hebben, bepaald gedrag versterken of juist problemen veroorzaken of vergroten. Is dit dan de schuld van de ouder? Nee. Desondanks kan je als ouder wel hebben bijgedragen aan problemen. Ik heb zelf in elk geval gemerkt dat ik bepaalde dingen bij iadh kind echt niet handig heb aangepakt en daarmee bepaalde problemen en ontstane patronen heb veroorzaakt. Ik wist niet beter en heb datgene gedaan waarvan ik op dat moment dacht dat het het beste was maar dat bleek achteraf gezien niet altijd zo te zijn. Ergens heb je als ouder daar dan toch 'schuld' aan. Al neem ik mezelf niks kwalijk, als ouder heb je wel een bepalende rol.
Biscuitje, natuurlijk zullen er dingen zijn die we achteraf beter anders hadden kunnen aanpakken, maar ik heb niet het gevoel dat bepaalde problemen door ons als ouders zijn veroorzaakt. Patronen die we in stand houden, ja, die zijn er wel, maar wij durven het risico van totale uitval niet te nemen, zoon woont niet geheel zelfstandig op dit moment want wij doen hun was en ze komen bijna dagelijks eten. Dat laatste op hun initiatief, omdat ze het zelf niet voor elkaar kregen om regelmatig en gezond te eten. Dus ik vind het al fijn dat ze dat zelf zien en er een oplossing voor bedenken.
Kun je voorbeelden geven van problemen die jullie als ouders (mede) veroorzaakt hebben? Hoeft natuurlijk niet, maar ik ben wel benieuwd. Ik herken het namelijk niet.
Ik heb wel een voorbeeld om duidelijk te maken wat ik bedoel. Mijn dochter (15) fiets bijvoorbeeld niet naar school (10 kilometer). Daar liggen, aan de ene kant, gegronde redenen aan ten grondslag maar aan de andere kant is er ook een patroon ontstaan waarbij wij haar altijd zijn gaan brengen en halen (of ze de trein pakte), haar conditie achteruit is gegaan, ze helemaal niet meer gewend is om te fietsen en de drempel om wel weer te gaan fietsen te groot is geworden om daar nu weer verandering in aan te brengen ( aangezien er een heleboel andere dingen zijn die ook al veel van haar vragen en ze dit er nu echt niet meer bij kan hebben). Achteraf gezien hadden we denk ik moeten voorkomen dat dit patroon is ontstaan en moeten zorgen dat ze in elk geval af en toe bleef fietsen zodat de drempel nu niet zo groot zou zijn om de fiets te pakken. Zo heb ik nog wel een aantal van dit soort voorbeelden.
Dat wil ik ook graag weten Biscuitje! Met name om er zelf van te leren. Ik ben namelijk ook bang dat ik mijn kind teveel wil sturen en dat dit dan ook weer druk legt op hem.
Oeps tegelijk Biscuitje. Ja dat kan ik mij voorstellen wat je daar zegt. We proberen ook wel om onze zoon op die punten zelfstandig te houden/maken.
Maar wat wij zien is dat hij zich heel sterk aan één jongen vastklampt en ook erg bang is dat hij die ook weer kwijt raakt. Nu zit hij in een hele sociale klas en ik probeer hem er toe te bewegen ook meer met de andere kinderen om te gaan. Dat lukt wel, dwz praatje maken etc maar afspreken enzo vindt ie nog doodeng. Op zijn oude school veel te veel afwijzing meegemaakt. Hij heeft er wel last van dat die andere jongen ( die ook pas in groep 7 op die school kwam) nu meer naar de klas toetrekt. Het is niet zo dat hij gepest wordt en hij mag ook altijd meedoen maar ik zou graag zien dat hij meer uit zichzelf naar de andere klasgenoten toegaat.
Nu kan hij nog oefenen, in deze sociale klas. Nu zei hij toevallig vanmorgen. "mama wil maar dat ik met iedereen omga maar ik vind het zo moeilijk" Zucht.... ik wil hem ook niet het gevoel geven dat hij iets moet van mij dus laat ik het maar even. Gelukkig had de juf ook het een en ander opgemerkt en nu krijgt hij weer wat meer begeleiding vanuit school van een superleuke goede klassen assistent/coach die op school werkt. Maar het blijft een zoeken wat je overneemt en probeert te stimuleren of wat je maar een beetje moet laten gaan.
Heel erg herkenbaar. Lastige dilemma's zijn dat. Wanneer geef je je kind een extra duwtje, waneer stuur je bij en wanneer accepteer je dat je kind iets niet wil/durft. Zeker toen mijn dochter nog op de basisschool zat en veel last had van angsten was ik dit continu aan het afwegen. Soms geef je je kind een duwtje omdat je weet dat bepaalde stappen anders nooit genomen zullen worden en bepaalde angsten nooit overwonnen zullen worden en dan pakt het goed uit maar een andere keer geef je dat duwtje net te hard en heeft je kind er een trauma bij. En andersom geef je je kind de extra hulp, aandacht en begeleiding die hij nodig heeft maar aan de andere kant worden ze daardoor misschien te afhankelijk van jou en voor je het weet ontstaan er patronen waar je weer moeilijk van af komt en hou je angsten misschien wel in stand of worden drempels juist moeilijker om weer over te gaan.
