Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan

Sas-OO schreef op 10-03-2022 om 12:56:

[..]

De link naar het AD is een artikel waarin die 80% wordt genoemd. Maar dat bewijst niets.

De link met de echte cijfers is interessant. Daaruit blijkt dat van alle jongeren in NL 9% jeugdzorg krijgt (2017). En als je alleen kijkt naar kinderen die met een echtscheiding te maken hebben gehad in de de periode 2013-2017, dan is dat percentage 22%.
Je kunt de cijfers ook per plaats bekijken. Ik heb gekeken naar Amsterdam en daar is de verhouding 10% van alle jongeren en 22% van kinderen die met een echtscheiding te maken hebben.

Dit betekent niet dat 80% van de kinderen die jeugdzorg krijgen gescheiden ouders heeft. In de tabel staan ook de absolute gevallen. Van de ruim 300.000 kinderen die jeugdzorg kregen in 2017 hebben er ruim 3.000 te maken gehad met een echtscheiding tussen 2013 en 2017.

Dat is 10%

3000 van 300.000 is 1 %

in dat zelfde artikel staan twee links naar andere artikelen. Daar blijkt uit dat de relatieve groei van kinderen in de jeugdzorg met name hoog is bij eenoudergezinnen. Maar goed ik denk dat de discussie in dit draadje verder niet zo zinvol is. Ik weet niet goed hoe deze meneer in het interview in het AD aan de cijfers komt. Ik denk niet dat hij die geheel uit zijn duim heeft gezogen.

Nogmaals ik reageerde in eerste instantie op iemand die nogal van leer trok over al die probleem gevallen en dat ouders niet streng genoeg zijn etc etc. Toen heb ik gezegd dat een scheiding voor veel kinderen niet goed is, en dat cijfer genoemd. Maar dat dit niet terzake doende is in deze discussie. En dat vind ik nog steeds want dit speelt helemaal niet bij TO.

anomarie schreef op 10-03-2022 om 11:37:

[..]

Ik sluit mij hierbij aan en denk ook dat het lastig is om zuivere cijfers te krijgen. Kinderen met complexe opvoedingsvragen vragen veel van ouders. Als je zelf of partner ook te kampen heeft met complexe problematiek wordt opvoeden helemaal een uitdaging. Dan is het in stand houden van een relatie ook ingewikkeld. Andersom komt ook voor. Ouders die gaan scheiden hebben wellicht minder oog voor hetgeen kinderen nodig hebben. Kijk maar naar de effecten van vechtscheidingen op de ontwikkeling van kinderen. Het is denk ik niet zwart wit vast te stellen. Het lijkt wel wenselijk om meer aandacht te besteden aan het versterken van het gezinssysteem.nu zijn veel therapievormen gericht op het kind/jongeren.

Wat mij wel opvalt, ook in dit draadje, is de machteloosheid van de ouder en de relatief weinige aandacht vanuit de hulpverlening voor je positie als ouder. Wordt er weleens aan de ouder gevraagd hoe hij/zij dit volhoudt? Ook wordt de regie vaak bij de ouder neergelegd. Contacten met school, hulpverlening, wachtlijsten in de gaten houden, strijd aan moeten gaan omdat blijkt dat ze het niet goed hebben ingeschat waarbij je ook moet voorkomen het lijntje te breken met de professionals want je hebt ze ook nodig.

Ja dat dus. Wij hebben dat ook al zo vaak gevraagd. Elke keer was de hulp vooral gericht op zoon en niet op ons. Nu helpt ook niet mee dat ik zelf in de hulpverlening werk en ik dus heel ver kan meedenken, steeds iets nieuws kan bedenken om te proberen en dus eindeloos overeind blijf staan. Man neemt meer afstand en houdt daardoor ook best lang vol. Daarnaast doe ik inderdaad ook nog het leeuwendeel in contacten met school, hulpverlening, aanvragen voor van alles etc. etc. En dan zijn er dus hulpverleners die verbaasd zijn over dat je zegt dat het beheren van een PGB je even teveel is, of over dat je in de emotie schiet omdat ze zeggen dat ze van ouders ook iets verwachten. En dan vervolgens je afschilderen als een ouder die het allemaal niet aan kan. Ja eh, ga even in onze schoenen staan, dan praat je wel anders. 

Veel hulpverleners deden het ondersteunen van ons er een beetje halfbakken naast. Had je dus niets aan. De huidige begeleider van zoon was ingezet om ons te ondersteunen maar heeft zich nu op zoon gericht. Maar daarnaast probeert hij nu ook al het geregel rondom school te organiseren, ons te voorzien van adviezen etc. Ik ben daar dus al heel blij mee. 

Die cijfers zijn wellicht niet zo interessant. Scheidingen zijn nooit leuk, er zijn genoeg andere redenen te noemen die te maken hebben met waarom het zo uit de hand loopt. Vooral dat er eerst iets vreselijk uit de hand is gelopen en er niet voortijdig al aandacht is. Of terwijl zeg maar. 
Inderdaad heb je zelf ook wel eens iets nodig. Of heeft een van de ouders of beide complex karakter. Er zijn zoveel redenen waarom een kind niet lekker loopt. 
Voor mezelf geldt dat net zo goed. Want als je zo keihard je best doet, kan best zijn dat kind weer iets nieuws ontwikkelt omdat hij ziet dat jij zo je best doet om het voor kind weer te maken.
Vandaag had ik toevallig ook zo n dag. Dat kind mijn verdriet ook zag. Ik zit de hele week alles op te lossen wat weer niet doorgaat. Alle voorspelbaarheid waar je iedereen op het hart drukt dat het zo van belang is verdwijnt als de leraar en de zorgverlener achter elkaar ziek zijn. Dit zijn dingen die kunnen altijd gebeuren. En vervolgens sta je als ouder weer het schoolwerk te doen, dat breekt je op als je dacht dat je weer momentjes terug kreeg en hup nu alweer anderhalf week niet. Je kunt niemand iets verwijten. Ik vraag me dan wel af, als ik ziek ben staat de boel stil. Hoe moet het dan? Klop ik dan maar gauw weer af.
Gelukkig vragen mensen wel eens en wat heb jij nodig? Maar ik sta al zover in de stand om alle ballen die anderen laten gaan te vangen dat ik het niet eens weet. Ja gewoon een kind dat naar school gaat. Dan ben ik ook blij. Dan kan ik eens kijken of ik weer kan werken, huis opruimen en alles wat ik al zo lang maar laat eens stukje bij beetje proberen uitbreiding voeren. 
Dat gezien worden als opvoeder en regisseur is een zware last als het jaren duurt voor je iets geregeld hebt wat in gang komt. 

Wat me oprecht zorgen baart, is dat zo véél kinderen tegenwoordig lijken te kampen met problematiek. Jeugd hoort onbezorgd te zijn, maar ik was laatst op een verjaardag en daar zaten verschillende ouders/moeders met elkaar te praten over het feit dat hun kind geen baat had bij ingezette hulptrajecten. Los van het feit dat dat treurig is, denk ik dan toch: waarom heeft je kind een hulptraject nódig in de eerste plaats? Bestaan er nog kinderen die zonder hele hulptrajecten, psychologen, jeugdzorg, depressies en stoornissen, gewoon opgroeien? En nee, vroeger was niet álles beter, maar kinderen die op welke manier dan ook deskundige hulp nodig hadden, dat was toch een veel kleiner aantal dan tegenwoordig, lijkt het wel.

Pejeka1 schreef op 10-03-2022 om 20:51:

Wat me oprecht zorgen baart, is dat zo véél kinderen tegenwoordig lijken te kampen met problematiek. Jeugd hoort onbezorgd te zijn, maar ik was laatst op een verjaardag en daar zaten verschillende ouders/moeders met elkaar te praten over het feit dat hun kind geen baat had bij ingezette hulptrajecten. Los van het feit dat dat treurig is, denk ik dan toch: waarom heeft je kind een hulptraject nódig in de eerste plaats? Bestaan er nog kinderen die zonder hele hulptrajecten, psychologen, jeugdzorg, depressies en stoornissen, gewoon opgroeien? En nee, vroeger was niet álles beter, maar kinderen die op welke manier dan ook deskundige hulp nodig hadden, dat was toch een veel kleiner aantal dan tegenwoordig, lijkt het wel.

Tja, de maatschappij is nogal veranderd, en we weten inmiddels veel meer over eventuele problemen en stoornissen. Jij legt graag de ‘schuld’ van dit fenomeen geheel bij de ouders, maar dat is echt te kort door de bocht hoor. Misschien waren er minder kinderen die hulp nodig hadden, maar mij lijkt het waarschijnlijker dat de aandoening nog niet bekend was. Dus was er ook geen hulp. Die kinderen gingen ‘gewoon’ naar een praktijkschool, ook als dat niet de beste plek was.

Ik had er heel wat voor over gehad als mijn kind het zonder hulptraject en/of diagnose had gered. Maar helaas.

Ik loop zelf ook tegen dingen aan. Vroeger was dat waarschijnlijk een kwestie geweest van niet zeuren gewoon doorgaan, tegenwoordig weten we dat er problemen aan ten grondslag kunnen liggen waar wellicht iets aan te doen is. Met medicatie dan wel behandeling. Waarom zou je dat dan laten?

Overigens was mijn jeugd ook niet geheel onbezorgd en kan ik zo 10 klasgenoten opnoemen waar dat ook voor gold.

Jonagold schreef op 10-03-2022 om 21:54:

[..]

Tja, de maatschappij is nogal veranderd, en we weten inmiddels veel meer over eventuele problemen en stoornissen. Jij legt graag de ‘schuld’ van dit fenomeen geheel bij de ouders, maar dat is echt te kort door de bocht hoor. Misschien waren er minder kinderen die hulp nodig hadden, maar mij lijkt het waarschijnlijker dat de aandoening nog niet bekend was. Dus was er ook geen hulp. Die kinderen gingen ‘gewoon’ naar een praktijkschool, ook als dat niet de beste plek was.

Ik had er heel wat voor over gehad als mijn kind het zonder hulptraject en/of diagnose had gered. Maar helaas.

Ik loop zelf ook tegen dingen aan. Vroeger was dat waarschijnlijk een kwestie geweest van niet zeuren gewoon doorgaan, tegenwoordig weten we dat er problemen aan ten grondslag kunnen liggen waar wellicht iets aan te doen is. Met medicatie dan wel behandeling. Waarom zou je dat dan laten?

Overigens was mijn jeugd ook niet geheel onbezorgd en kan ik zo 10 klasgenoten opnoemen waar dat ook voor gold.

Maar einde van het verhaal is dan toch: waarom vinden we het tegenwoordig normaal dat een zeer groot aantal jongeren blijkbaar kampt met psychische aandoeningen, terwijl er noch in de gezinssituatie, noch anderszins, een reden voor is? Vroeger worstelden we ook met: wie ben ik, wie ben ik binnen de groep, de samenleving, hoe uit ik dat, en hoe combineer ik al die factoren in mijn eigen persoonlijkheid? Tegenwoordig lijkt het wel alsof er gelijk een hulpverlener of psycholoog aan te pas moet komen, want ouders kunnen er nauwelijks nog mee omgaan blijkbaar.

Pejeka1 schreef op 10-03-2022 om 22:56:

[..]

Maar einde van het verhaal is dan toch: waarom vinden we het tegenwoordig normaal dat een zeer groot aantal jongeren blijkbaar kampt met psychische aandoeningen, terwijl er noch in de gezinssituatie, noch anderszins, een reden voor is? Vroeger worstelden we ook met: wie ben ik, wie ben ik binnen de groep, de samenleving, hoe uit ik dat, en hoe combineer ik al die factoren in mijn eigen persoonlijkheid? Tegenwoordig lijkt het wel alsof er gelijk een hulpverlener of psycholoog aan te pas moet komen, want ouders kunnen er nauwelijks nog mee omgaan blijkbaar.

Waarom we dat normaal vinden? Ik weet niet of we dat 'normaal' vinden. 

En jij zegt dat er geen redenen zijn, maar die zijn er natuurlijk wel. De prestatiedruk in de maatschappij is enorm toegenomen, de maatschappij is complexer geworden, hulp bij psychische nood is (gelukkig) wel meer genormaliseerd. Sommige redenen zijn hierboven al genoemd. Er is natuurlijk ook een ontwikkeling dat veel gemedicaliseerd wordt, waarvan je je kunt afvragen of dat altijd goed is (onnodige labels), maar dat vergelijken met vroeger is gewoon te kort door de bocht. 

Maar hoe weet jij of er geen redenen bij een individueel kind zijn? Kun je dat aan de buitenkant zien? 

En wie zegt dat ouders daar niet meer mee om kunnen gaan? Hulp zoeken is toch een manier om daarmee om te gaan. Vroeger was er weinig over bekend, naar een psycholoog gaan raar en hing je de vuile was misschien niet buiten. Betekent niet dat het er niet was. Je hoorde er minder over omdat mensen zich schaamde en het binnenshuis hield.

Pejeka1 schreef op 10-03-2022 om 22:56:

[..]

Maar einde van het verhaal is dan toch: waarom vinden we het tegenwoordig normaal dat een zeer groot aantal jongeren blijkbaar kampt met psychische aandoeningen, terwijl er noch in de gezinssituatie, noch anderszins, een reden voor is? Vroeger worstelden we ook met: wie ben ik, wie ben ik binnen de groep, de samenleving, hoe uit ik dat, en hoe combineer ik al die factoren in mijn eigen persoonlijkheid? Tegenwoordig lijkt het wel alsof er gelijk een hulpverlener of psycholoog aan te pas moet komen, want ouders kunnen er nauwelijks nog mee omgaan blijkbaar.

We leven in een samenleving die zo georganiseerd en gecompliceerd is dat er steeds meer inspanningen en beheersing nodig zijn om de boel bij elkaar te houden. Dat wordt nu in hoog tempo heel zichtbaar: in ongeveer alle sectoren van de maatschappij moet er geld en inzet bij om alleen al het huidige niveau vol te kunnen houden. Maar laten we wel wezen: dat kan natuurlijk helemaal niet. Die druk heeft zich langzaam opgebouwd. Zonder dat per se te kunnen identificeren lijden mensen hier toch onder. We zitten echt in een tamelijk lastig parket. Mensen zijn net gekookte kikkers. Ze groeien op in een bepaald klimaat en zien daar niks bijzonders in. Maar intussen kan het wel erg ongezond zijn. Je ziet de grens al ruim aankomen door het groeiend aantal kinderen dat worstelt. Nu worden er op allerlei maatschappelijke terreinen in toenemende mate grote knelpunten zichtbaar: wonen, gezondheid, leefstijl en zorg, armoede, klimaat, energie, vrede, onderwijs, mentale gezondheid, kapitalisme en maatschappelijke verantwoordelijkheid etc etc. Het is een illusie dat je daar een heleboel geld tegenaan kunt smijten om dat op te lossen. Qua bestuurskracht houdt het allemaal niet over: politici praten wel met veel zelfvertrouwen maar echt grip op de zaak hebben ze vaak heel beperkt en vaak maar voor een heel korte termijn. Van veel beleidskeuzes komen heel snel al neveneffecten aan het licht waar je de haren van ten berge rijzen. Duurzame generieke oplossingen zijn eigenlijk niet goed meer te verzinnen: zie de versnippering van het politieke landschap. Ik hoop dat we op een constructieve manier een paradigma-wissel kunnen doormaken maar ik ben daar niet optimistisch over. Vooralsnog zie ik vooral meer van hetzelfde en de inspanning om het toch nog vol te houden. Ik denk dat dat op den duur niet gaat lukken. Ik hoop dat onze kinderen en kleinkinderen, als ze zich op machtsposities bevinden, wel een draai kunnen maken naar een evenwichtiger leven. En dat ze daar nog tijd voor hebben om dat op een positieve manier te doen, in plaats van noodgedwongen en met veel ellende. De huidige volwassenen zie ik daar de mentale ruimte niet voor hebben. Die geloven gewoon dat het is zoals zij het zien. Ze kunnen niet buiten hun eigen denkkaders komen. Dat is ook moeilijk overigens. 

Ik weet niet of het echt iets van deze tijd is hoor. Toen ik kind was waren er net zo goed zulke problemen. Er werd hooguit anders mee om gegaan. Als ik kijk naar de basisschoolklas waar ik toen in zat, zaten daar zeker kinderen met ADHD, autisme etc. etc. tussen. Jongens die voortdurend ruzie zochten, meisjes die zich terugtrokken, van alles zat er in die klas. Maar ja, kleine dorpsschool, niet al te grote klassen, stevige juf of meester ervoor en het was allemaal wel in de hand te houden. 
Er werd anders mee om gegaan, de kennis was nog minder aanwezig. Maar vraag me weleens af hoeveel van deze kinderen later zijn vastgelopen. Ik heb een vriendin, ook uit die tijd, die vroeger flink is gepest en daar nog steeds hinder van ondervindt. En daar zijn er echt heel veel van volgens mij. 
Het is fijn dat er nu meer kennis is, al denk ik ook zeker dat er soms in doorgeslagen wordt hoor. Een stempeltje wordt soms te makkelijk geplakt. Was voor ons reden om pas het onderzoekstraject in te gaan toen zoon echt vastliep. We hebben altijd al wel gedacht dat hij iets van autisme had. Maar op de basisschool ging hij op zich best goed, dus vonden we het niet nodig om er naast dyslexie nog een etiketje op te plakken. 

Weet je wat het is? Het is een wereld die tig keer anders is al vroeger. Waarin alles zo en zo moet. Een grote bureaucratische rompslomp. Als je dit wil heb je die indicatie nodig. En dan zijn er nog wachtlijsten en ander moeilijk gedoe. Want iedereen denkt vanuit zijn eigen werkgebied.
School zegt wij zijn geen zorginstelling. Dus moet je wel zorg ergens anders uit putten. PGB regelen wordt je moeilijk gemaakt maar als het dan zodanig natura is moet je wel afwachten tot diegene die het regelt weer het stempeltje van de ander heeft. En zo gaan er jaren om voordat je wat men vindt dat er nodig heeft ook rond is.
En vroeger was dat op papier zonder computer en tegenwoordig computer says no. Zoek het maar uit. 

Pejeka1 schreef op 10-03-2022 om 22:56:

[..]

Maar einde van het verhaal is dan toch: waarom vinden we het tegenwoordig normaal dat een zeer groot aantal jongeren blijkbaar kampt met psychische aandoeningen, terwijl er noch in de gezinssituatie, noch anderszins, een reden voor is? Vroeger worstelden we ook met: wie ben ik, wie ben ik binnen de groep, de samenleving, hoe uit ik dat, en hoe combineer ik al die factoren in mijn eigen persoonlijkheid? Tegenwoordig lijkt het wel alsof er gelijk een hulpverlener of psycholoog aan te pas moet komen, want ouders kunnen er nauwelijks nog mee omgaan blijkbaar.

Misschien kregen heel veel kinderen vroeger gewoon géén hulp terwijl ze er wegens psychische aandoeningen of problemen in het gezin wel behoefte aan hadden.

En ik zeg 'misschien' terwijl ik heel zeker weet dat het zo is. Ik was zelf zo'n kind. En als volwassene heb ik er inmiddels een jaar of 10 aan therapie op zitten om door de gevolgen van die jeugd heen te worstelen. Daarnaast ken ik behoorlijk wat mensen die pas als volwassene (zeg maar 50+) een diagnose zoals ASS of ADHD kregen - mensen die een heel wat prettiger leven hadden gehad als dat eerder was opgemerkt.

Dus hou nou toch eens op met het op 'ouders kunnen er blijkbaar nauwelijks mee omgaan' te gooien.

Het grijpt me enorm aan hier te lezen 'wanneer vragen ze nou eens hoe het met jou, als ouder gaat' of iets van die strekking.
En ook die 'wat heb jij nodig?' vraag, die gewoon niet te beantwoorden is. Als ik het wist, dan had ik het allang geregeld.
Ik wil dat mijn kinderen naar school gaan, energiek zijn, gewone tienerdingen meemaken, aansluiting houden met hun klasgenoten. Inderdaad, dan kan ik tenminste productief werken en ons huis een beetje op orde houden. Het is me geregeld echt te veel maar wat er vooral gebeurt is dat al die 'hulp'verleners nog meer op mijn bordje leggen aan goedbedoelde suggesties.

hoedan schreef op 11-03-2022 om 11:32:

Het grijpt me enorm aan hier te lezen 'wanneer vragen ze nou eens hoe het met jou, als ouder gaat' of iets van die strekking.
En ook die 'wat heb jij nodig?' vraag, die gewoon niet te beantwoorden is. Als ik het wist, dan had ik het allang geregeld.
Ik wil dat mijn kinderen naar school gaan, energiek zijn, gewone tienerdingen meemaken, aansluiting houden met hun klasgenoten. Inderdaad, dan kan ik tenminste productief werken en ons huis een beetje op orde houden. Het is me geregeld echt te veel maar wat er vooral gebeurt is dat al die 'hulp'verleners nog meer op mijn bordje leggen aan goedbedoelde suggesties.

ik snap wat je zegt hoor en herken het ook deels. Ik doel meer op de rompslomp er omheen. Zoals Tango aangeeft even geen energie te hebben om de PGB papierwerk te moeten regelen. Dit soort zaken maken het voor ouders extra belastend. De vele vooroordelen waar ik tegen moet vechten, niet alleen duidelijk in dit topic, maar ook in het dagelijks leven en juist van 'professionals'. Een school die in een kokervisie zit en niet bereid is om te kijken naar hun eigen handelen omdat het oordeel over kind en ouder al klaar is, een huisarts die roept, kom meid even door de zure appel heen bijten. hulpverlening die het wel zien, maar het ook niet weten en dus de rug maar toekeren. Het zou zo fijn zijn als een hulpverlener eens de telefoon oppakt en andere professionals aan de slag zet ipv dat ik weer als ouder moet gaan bellen of mailen en wederom niet serieus wordt genomen. Een heel simpel voorbeeld: er moet een gesprek met school gepland worden, afgesproken is dat dat aan het einde van het gesprek gepland zou worden. Doordat we het lokaal uit moesten, is dat niet gebeurd. We zijn 6 weken verder, ik heb er al 3 mailtjes aan gewaagd en de datumprikker is nog niet verzonden.... Over het uitvoeren van de overige afspraken zal ik het maar niet eens hebben....

Dat bedoel ik met: Wat heb jij echt nodig? Maar dat is wellicht te veel vanuit mijn eigen situatie gedacht.