Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan
Hoi allemaal,
Eigenlijk lees ik normaal gesproken lees ik alleen maar dingen en ben ik zelf niet actief, maar aangezien ik nu even niet meer weet wat te doen wil ik toch een keer mijn verhaal doen. Ik weet even niet meer hoe ik het beste kan reageren.
Ik heb een zoon van 17 jaar oud nu. Hij zit in zijn examenjaar dit jaar. Hij heeft vorig jaar zijn examens niet gemaakt omdat hij zoveel lessen had gemist vanwege zijn migraine. Dit jaar wou hij het allemaal beter doen. Met volle moet is hij afgelopen september begonnen, maar na een paar dagen ging het mis. Hij kon geen aansluiting vinden bij de jongere kinderen en wou dus niet meer naar school. Uiteindelijk werd het met de lockdows allemaal weer online les en voor dat we het wisten had hij alweer achterstanden opgelopen. Precies een herhaling van afgelopen jaar.
Nu probeer ik als moeder hem aan alle kanten te stimuleren om naar school te gaan. School heeft een speciaal programma voor hem gemaakt zodat hij bijlessen krijgt en hulp bij zijn achterstanden. hij kan zelfs dingen laten vallen of een makkelijkere opdracht krijgen. Alleen hij wilt niet naar school. Hij heeft regelmatig last van migraine en zegt daarnaast dat hij het allemaal niet meer aankan. Hij wilt het wel halen, maar het lukt hem gewoon niet. Daarnaast zegt hij dat hij school stom vind en toch niets wilt doen.
Nu weet ik dat mijn zoon heel erg worstelt wie hij zelf is en twijfelt ook over zijn geslacht etc, maar niemand mag dit nog weten behalve ik. hij heeft nu zijn haren laten groeien en dat staat hem ook heel erg leuk.
Mijn man is zo van je moet gewoon naar school. leerplicht etc en je krijgt nu een kans om je diploma te halen met allemaal vrijstellingen. pak het aan. En dan zegt mijn zoon ja ik ga morgen wel. En dan is het de volgende dag en dan is hij weer moe, want hij heeft dan de hele nacht niet kunnen slapen. Dit slaapprobleem is nu zo erg dat hij de dag naar de nacht heeft verplaatst. En dit zorgt voor niet een gezelligere sfeer in huis.
Wat het met mij doet? Ik vind het heel erg. Ik probeer mijn zoon op allerlei manieren te stimuleren maar hij wilt gewoon niet. Hij wilt zelfs niet naar buiten om bijvoorbeeld met de hond te gaan wandelen. Ja als ik dan mee ga, maar ik heb ook mijn werk en andere verantwoordelijkheden. En het put mij uit. De huisarts weet er van en er komt therapie, maar er zijn hele lange wachtlijsten.
Misschien iemand een idee, want op dit moment zegt mijn zoon tegen alles nee. En ook afspraken maken daar houd hij zich niet aan want dan krijg ik als antwoord dat het zijn eigen leven is of dat hij geen zin heeft, want hij vind dat hij al te veel moet doen hier in huis.
En dan denk ik bij mijzelf wat dan? want hij doet helemaal niets in huis en taakjes die hij had voert hij niet uit. alleen als we hem wat vragen dan doet hij dat soms.
Iemand misschien een tip?
Zit hier een heel verhaal te tikken over mijn persoonlijke situatie, die maakt dat ik ontzettend boos word van dat gewijs naar ouders die te veel willen, te weinig doen, of weet ik het wat er allemaal aan verwijten wordt geuit.
Je hebt gewoon geen idee. Laat ik het daar maar op houden.
en dat ge-vroeger was alles beter... please. Er was vroeger inderdaad geen aandacht voor de psychische problematiek in het gezin waarin ik opgroeide. Ja, we hadden plichtsbesef (dat is er wel ingedrilld) en we hebben een middelbare school diploma gehaald. Hoera. Maar later wel uitgevallen in hoger onderwijs en/of werk, en jarenlang therapie om te kunnen functioneren - en vooral om betere ouders te kunnen zijn voor onze kinderen.
Begrijp me niet verkeerd: ik geef mijn ouders daar niet de schuld van. Zij deden wat ze konden, in de tijd en context waarin zij dat moesten doen. Gelukkig weten we inmiddels beter.
Als je met je vinger naar mij wijst, zet dan mijn naam erbij, hoedan....
Daarbij verwijs ik na andere reaktie's.....'. Ik heb zelf een kind waar het niet altijd bij lukt, en ben zelf ook jaren niet naar school geweest. En vind dus dat ouders niet altijd de schuld hebben. Maar dus in dit forum wel krijgen.
Nou Ted, jij was me nog niet eens opgevallen tussen de oordelende types, maar wie de schoen past trekke hem aan.
Ted68 schreef op 07-03-2022 om 11:00:
Anomarie: je hebt helemaal gelijk..... Hier oordelen mensen die helemaal niet met die problemen te maken hebben... En ja, vroeger was alles beter......?
Sterker nog: zo te zien ben ik het met je eens. Ik snap je reactie dus niet, waarom voel je je aangesproken?
Dat verwijt, dat wij te weinig doen als ouders, kreeg ik laatst nog van een PGB medewerker van de gemeentelijke jeugdzorgorganisatie. Wij verwachten ook wel iets van ouders was wat ze letterlijk zei...Ja, want wij doen niets??
Mijn man heeft een eigen bedrijf en heeft zoon zo ongeveer in dienst genomen, om ervoor te zorgen dat hij zijn bed en het huis uitkomt. Ik ben leidster van het voetbalteam geworden zodat zoon nog naar de voetbal gaat, want dit is het enige contact dat hij heeft met leeftijdsgenoten. Daarnaast probeer ik zijn MBO entree opleiding die hij vanuit huis volgt te structureren voor hem zodat hij die binnen een wenselijke periode kan afronden. Gelukkig inmiddels met hulp van zijn persoonlijk begeleider die echt geweldig werk doet, maar net als ik niets snap van de ingewikkeldheid van zo'n MBO-opleiding. Alle informatie staat weer op een andere plek etc.
En dat allemaal naast een 32-urige werkweek en man werkt dus meer dan fulltime. En dan heb ik het nog niet over het inpraten op zoon om bepaalde afspraken na te komen, afspraken regelen met diverse hulpverleners etc. etc.
Gelukkig werk ik grotendeels vanuit huis, anders zou het echt heel lastig worden. Maar van dit soort opmerkingen word ik dus echt heel boos. Was ik ook op die PGB dame. Had daarna ook nog een verslag geschreven waarin stond dat wij geen PGB wilden beheren. Dat had ik dus niet gezegd, alleen dat ik niet wist waar ik de tijd nog vandaan moest halen....
En vroeger was alles beter? Nou echt niet hoor. Toen mijn ouders destijds problemen ervoeren met mijn broertje, vanwege vermoedelijk ook autisme o.i.d. kregen zij vanuit het RIAGG de schuld toegewezen. Zij zouden wel verkeerd opvoeden. Hulp kregen ze verder niet. Ouders deden vervolgens hun best om broertje toch binnen het onderwijs te houden door voor hem een andere onderwijsvorm te kiezen. Dit lukte, maar had ook net zo goed verkeerd uit kunnen pakken want naderhand ging het in de vervolgopleiding alsnog mis.
Ach Tango, wat een narigheid weer. En dat kost je weer zoveel (negatieve) energie... Dikke knuffel!
Ik weet nog dat wij destijds voor zoon een rugzakje aan wilden vragen voor extra hulp op school. Ik had toen een gesprek met de maatschappelijk werkster die de aanvraag begeleidde. Zij kwam halverwege tot de conclusie dat aanvragen geen zin had, want zoon deed het veel te goed (qua cijfers). Tja, dat kwam doordat school en wij zoveel tijd erin staken, hij heel intelligent is en ontzettend op zijn tenen liep. Maar dat zouden we met zijn allen niet volhouden, dus vandaar dat we extra hulp wilden inzetten. Was haar reactie dat ze pas wat voor ons zou kunnen betekenen als zoon echt was vastgelopen. Maar dat wilden we dus juist graag voorkomen! Tja mevrouw, zo zit het systeem in elkaar. Oftewel, zoek het maar uit...
Wat verwachten mensen nou van ouders van kinderen met 'iets'? Dat ze hele dagen alleen maar hun kind begeleiden? Er moet ook gewerkt worden, er zijn vaak ook andere kinderen in een gezin die aandacht nodig hebben? Wij konden het ons veroorloven dat man een half jaar vrij nam, maar daardoor waren onze reserves ook wel in 1 keer op. En als je als ouders dat niet op kunt brengen, wat dan? Moet zo'n kind dan maar uiteindelijk eindigen als dakloze verslaafde? Is geen totaal ondenkbaar scenario... Dat kost de gemeenschap vele malen meer dan op tijd goede hulp beschikbaar stellen. Nou ja, ik herken je frustratie.
ja nou dat verwachten ze niet maar er wordt vanuit gegaan dat je het wel doet. Het is tenslotte jouw kind, jouw keuze.
Ik voel ook met jullie mee Tango, jonagold, hoedan. Het zelf meemaken kan ik over meepraten en dan weet je ook waar je het over hebt.
Ben gister en vandaag ook weer uit mijn vel gesprongen omdat in dit geval scholen zo moeilijk kunnen doen. Zelf hebben ze alle tijd om een hoop gebakken lucht te verkopen maar niet iets simpel regelen en Huppakee het ligt weer op mijn bord.
Ik had wel een baantje en ik mag ook terug komen maar door het compleet instorten van zijn schoolgang was het makkelijk om onderwijs bij de opvoeding van een alleenstaande ouder te gooien. Mijn activiteiten staan stil. Het hele leven draait om dat ene kind van je. Net weer een rechtzaak gewonnen omdat de andere ouder tegen werkt. En dan loop je weer tegen onwil van de medewerkers van de school aan.
Weet precies wat het inhoudt om je uiterste best te doen om kind zelf de goede weg op te krijgen. Ja ik werk nu toch niet dus alle tijd zou je zeggen. Alle tijd gaat op aan gesprekken en regelen en tegen de debielste regeltjes aanlopen.
Kind gaat weer uurtjes heen maar nog moet ik de meeste gesprekken voeren op de slaapkamer omdat ik niet in de agenda s van die mensen pas waar ik mee in gesprek moet. En het huiswerk maken of kind vermaken. Of niets doen en lekker laten natuurlijk.
Maar dat lukt mij helemaal niet, niets doen. Als iedereen je kind opgeeft, ik zal de laatste zijn die hem opgeeft. Ik moet wel zeggen, ik heb wel een aantal mensen erbij die echt mij begrijpen ook op de momenten dat ik eigenLijk tegen burn-out aanzit. Het helpt enorm als ze er wel tussen zitten, die je zien gaan om het beste uit je kind te halen.
Maar O sommigen zoals op dit onderwijs waar ik mee te maken heb wordt om kind te helpen gewoon niet meegedacht. Vooral omdat deze school gewoon snel ze aam de achterkant eruit flikkert.
je hebt gewoon net die goede nodig die jou als ouder ziet staan en je kind begrijpt. Ik wordt nu wel gehoord zeggen ze maar laat alsjeblieft ook daad bij het woord komen dat ze eens echt goed luisteren. Zodra je in onmacht komt, weet je dat je een deurtje verder moet. Ik hou er ook serieus rekening mee dat het nu niet gaat slagen, al is het niet om zoon dan direct in een andere oplossing te begeleiden dan is het wel uit zelfbescherming. Want weer thuis komen te zitten is ook elke keer geen vooruitgang voor mij en zus naast dat het frustrerend voor kind zelf is.
Leene, hoe kom je erbij dat 80% van de kinderen van gescheiden ouders hulpverlening heeft? Heb je een bron?
Doordat ik mijn zoon week om week zag begonnen mij dingen op te vallen die er ook wel waren toen ik hem gewoon elke dag zag. Dat hij ‘iets’ heeft komt niet omdat wij gescheiden zijn. Je wordt ermee geboren namelijk.
SuzyQFive schreef op 09-03-2022 om 20:40:
Leene, hoe kom je erbij dat 80% van de kinderen van gescheiden ouders hulpverlening heeft? Heb je een bron?
Doordat ik mijn zoon week om week zag begonnen mij dingen op te vallen die er ook wel waren toen ik hem gewoon elke dag zag. Dat hij ‘iets’ heeft komt niet omdat wij gescheiden zijn. Je wordt ermee geboren namelijk.
Dat schrijft Leene niet. Ze schrijft dat van alle kinderen in de hulpverlening 80% gescheiden ouders heeft, dat is wat anders. Hulpverlening is natuurlijk ook heel breed. Met sommige dingen wordt je geboren, andere ontstaan door dingen die je meemaakt.
MamaE schreef op 09-03-2022 om 22:48:
[..]
Dat schrijft Leene niet. Ze schrijft dat van alle kinderen in de hulpverlening 80% gescheiden ouders heeft, dat is wat anders. Hulpverlening is natuurlijk ook heel breed. Met sommige dingen wordt je geboren, andere ontstaan door dingen die je meemaakt.
Ik ben evengoed wel benieuwd naar die cijfers. Heb geprobeerd ze te vinden maar dat is nog niet gelukt.
Ik denk dat het regelmatig ook een combinatie van factoren is. Mensen met complexe karakters scheiden eerder en krijgen ook complexere kinderen. Aan die scheiding kan dus problematiek ten grondslag liggen en daar kan weer problematiek uit voortkomen.
Omnik schreef op 09-03-2022 om 23:53:
[..]
Ik ben evengoed wel benieuwd naar die cijfers. Heb geprobeerd ze te vinden maar dat is nog niet gelukt.
Ik denk dat het regelmatig ook een combinatie van factoren is. Mensen met complexe karakters scheiden eerder en krijgen ook complexere kinderen. Aan die scheiding kan dus problematiek ten grondslag liggen en daar kan weer problematiek uit voortkomen.
Ik sluit mij hierbij aan en denk ook dat het lastig is om zuivere cijfers te krijgen. Kinderen met complexe opvoedingsvragen vragen veel van ouders. Als je zelf of partner ook te kampen heeft met complexe problematiek wordt opvoeden helemaal een uitdaging. Dan is het in stand houden van een relatie ook ingewikkeld. Andersom komt ook voor. Ouders die gaan scheiden hebben wellicht minder oog voor hetgeen kinderen nodig hebben. Kijk maar naar de effecten van vechtscheidingen op de ontwikkeling van kinderen. Het is denk ik niet zwart wit vast te stellen. Het lijkt wel wenselijk om meer aandacht te besteden aan het versterken van het gezinssysteem.nu zijn veel therapievormen gericht op het kind/jongeren.
Wat mij wel opvalt, ook in dit draadje, is de machteloosheid van de ouder en de relatief weinige aandacht vanuit de hulpverlening voor je positie als ouder. Wordt er weleens aan de ouder gevraagd hoe hij/zij dit volhoudt? Ook wordt de regie vaak bij de ouder neergelegd. Contacten met school, hulpverlening, wachtlijsten in de gaten houden, strijd aan moeten gaan omdat blijkt dat ze het niet goed hebben ingeschat waarbij je ook moet voorkomen het lijntje te breken met de professionals want je hebt ze ook nodig.
https://www.ad.nl/gezin/vechtscheidingen-oorzaak-overbelaste-jeugdzorg-kinderen-krijgen-hechtingsproblemen~a28b102b/#:~:text=In%20sommige%20regio's%20zijn%20er,brancheorganisatie%20n
https://www.nji.nl/transformatie-jeugdhulp/jeugdzorggebruik-en-echtscheidingssituaties
Hierbij wat links...
Er zijn er wel meer te vinden.
Overigens reageerde ik op iemand anders en niet op TO. Omdat er volgens mij niet eens sprake is van een echtscheidingssituatie van TO.
Natuurlijk zijn er ook kinderen met veel problematiek terwijl de ouders wel een goede relatie hebben en natuurlijk gaat het ook wel regelmatig wel goed met kinderen van gescheiden ouders.
Maar het lijkt er wel op dat kinderen met gescheiden ouders bovengemiddeld vaak met jeugdzorg in aanraking komen. Of dat kortdurend of langdurend is krijg ik niet helemaal duidelijk.
En inderdaad moet je goed lezen. Ik schreef niet dat 80% van de kinderen die gescheiden ouders heeft in aanraking komt met de jeugdzorg. Gelukkig niet zou ik zeggen. Maar in sommige steden blijkt dus wel dat 80 % van de kinderen die jeugdzorg krijgen gescheiden ouders heeft. Scheidingen pakken vaak toch niet heel goed uit voor kinderen.
Goed... ik laat het hierbij want heeft verder niets van doen met de vraag van TO.
Leene schreef op 10-03-2022 om 12:08:
Maar in sommige steden blijkt dus wel dat 80 % van de kinderen die jeugdzorg krijgen gescheiden ouders heeft.
De link naar het AD is een artikel waarin die 80% wordt genoemd. Maar dat bewijst niets.
De link met de echte cijfers is interessant. Daaruit blijkt dat van alle jongeren in NL 9% jeugdzorg krijgt (2017). En als je alleen kijkt naar kinderen die met een echtscheiding te maken hebben gehad in de de periode 2013-2017, dan is dat percentage 22%.
Je kunt de cijfers ook per plaats bekijken. Ik heb gekeken naar Amsterdam en daar is de verhouding 10% van alle jongeren en 22% van kinderen die met een echtscheiding te maken hebben.
Dit betekent niet dat 80% van de kinderen die jeugdzorg krijgen gescheiden ouders heeft. In de tabel staan ook de absolute gevallen. Van de ruim 300.000 kinderen die jeugdzorg kregen in 2017 hebben er ruim 3.000 te maken gehad met een echtscheiding tussen 2013 en 2017.
Dat is 10%
