Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan

Saar76 schreef op 06-03-2022 om 13:51:

[..]

Wauw, ja, dan moeten de ouders wel iets verkeerd hebben gedaan. Dat is natuurlijk een hele prettige gedachte voor een ouder waarbij de kinderen wel in staat zijn zich te voegen in wat er van hen wordt verwacht: want dan ligt dat aan hun goede opvoedkwaliteiten en die ouder kan dan in de veronderstelling leven dat dit hun (kinderen) nooit zo overkomen

Nieuws flash: wees gelukkig als het zo loopt en je kind in staat is om zich (wellicht ondanks tegenslag) zo door het leven te bewegen. Veel van deze ouders hebben beiden: een kind dat worstelt maar ook 1 of meerdere kinderen waarbij het soepel loopt.

Wat veel ouders met een kind in deze situatie hebben 'nagelaten' is hun kind te beschermen tegen ernstige ADHD of autisme, pesten, overlijden van een goede vriend door suïcide, een opstapeling van negatieve ervaringen op school of rond werk, ..........

Al die dingen die jij noemt (plichtsgevoel meegeven, je best doen) hebben deze ouders ook meegegeven, vaak tot in den treuren en deze kinderen hebben hun best gedaan aan die verwachtingen te voldoen (tot het kind het niet meer lukt om op de tenen te lopen).

Hoe vaak ik niet gehoord heb: " hij moet gewoon even......" ( Vul maar in). Als hij dat zou kunnen, dan had hij dat gewoon 'even' gedaan.

Ouders zijn allang niet meer de leidende en begeleidende figuren in de levens van hun kinderen. Ze hebben het vaak te druk met hun eigen belangen, hun loopbaan, hun leven buitenshuis, en verwachten en hopen dan dat thuis alles vanzelf gaat. Toegeeflijkheid speelt hoogtij: doe maar wat je wilt zolang je er mij, als ouder, maar niet mee lastigvalt. Veel ouders van kinderen boven de 12 weten niet eens met wie ze omgaan, en waar ze zijn als ze van huis zijn. Sterker nog, ze willen het niet weten. Ze gaan er maar van uit dat het OK is. Want ze hebben een mobieltje bij zich waarmee je ze kunt bereiken. Yeah right. Veel kinderen kennen hun ouders door de week hooguit van het uurtje eten en nog even in de avond. De rest van de tijd brengen ze buitenshuis door, school, BSO, KDV, enzovoort. En tegen de tijd dát ze dan een keer thuis mogen zijn, zijn de ouders veelal ook moe van een dag werken en hebben geen zin in gezeur, of regels stellen. Begrijpelijk, maar niet minder funest.

Pejeka1 schreef op 06-03-2022 om 14:25:

[..]

Ouders zijn allang niet meer de leidende en begeleidende figuren in de levens van hun kinderen. Ze hebben het vaak te druk met hun eigen belangen, hun loopbaan, hun leven buitenshuis, en verwachten en hopen dan dat thuis alles vanzelf gaat. Toegeeflijkheid speelt hoogtij: doe maar wat je wilt zolang je er mij, als ouder, maar niet mee lastigvalt. Veel ouders van kinderen boven de 12 weten niet eens met wie ze omgaan, en waar ze zijn als ze van huis zijn. Sterker nog, ze willen het niet weten. Ze gaan er maar van uit dat het OK is. Want ze hebben een mobieltje bij zich waarmee je ze kunt bereiken. Yeah right. Veel kinderen kennen hun ouders door de week hooguit van het uurtje eten en nog even in de avond. De rest van de tijd brengen ze buitenshuis door, school, BSO, KDV, enzovoort. En tegen de tijd dát ze dan een keer thuis mogen zijn, zijn de ouders veelal ook moe van een dag werken en hebben geen zin in gezeur, of regels stellen. Begrijpelijk, maar niet minder funest.

Spreek voor jezelf alsjeblieft. In deze situatieschets herken ik mij totaal niet. Toen onze zoon vastliep is mijn man zelfs een half jaar thuis gebleven met hem samen te zorgen dat zoons leven weer op de rails kwam. Hoezo te druk met onze eigen belangen?

Pejeka1 schreef op 06-03-2022 om 14:25:

[..]

Ouders zijn allang niet meer de leidende en begeleidende figuren in de levens van hun kinderen. Ze hebben het vaak te druk met hun eigen belangen, hun loopbaan, hun leven buitenshuis, en verwachten en hopen dan dat thuis alles vanzelf gaat. Toegeeflijkheid speelt hoogtij: doe maar wat je wilt zolang je er mij, als ouder, maar niet mee lastigvalt. Veel ouders van kinderen boven de 12 weten niet eens met wie ze omgaan, en waar ze zijn als ze van huis zijn. Sterker nog, ze willen het niet weten. Ze gaan er maar van uit dat het OK is. Want ze hebben een mobieltje bij zich waarmee je ze kunt bereiken. Yeah right. Veel kinderen kennen hun ouders door de week hooguit van het uurtje eten en nog even in de avond. De rest van de tijd brengen ze buitenshuis door, school, BSO, KDV, enzovoort. En tegen de tijd dát ze dan een keer thuis mogen zijn, zijn de ouders veelal ook moe van een dag werken en hebben geen zin in gezeur, of regels stellen. Begrijpelijk, maar niet minder funest.

welke ouders zijn dit? Ik ken echt geen ouders die in dit beeld passen.

Je spreekt jezelf bovendien tegen. Eerst leren ouders hun kinderen volgens jou niets meer over plichten, hard werken en gaan zij teveel mee in de  'gevoelens' van hun kinderen die vage klachten hebben en niet naar school "willen". En nu ineens zijn de ouders te hard aan het werk en geven ze geen aandacht meer aan hun kinderen, weten niet met wie zij rondhangen...?

Pejeka1 schreef op 06-03-2022 om 12:59:

[..]

 Ik ben heel liefdevol opgevoed, had een warm ouderhuis, maar je wist wel waar grenzen lagen, wat wel of niet kon, en je had plichtsbesef. Het beste maken van je opleiding was normaal. 
 

Dat herken ik wel.
Ik heb op papier alle verwachtingen vervuld.
Toch jammer dat al die druk mij kapot heeft gemaakt. Dat mijn ouders er ingepompt hebben dat je buiten de deur niet vertelt wat er aan de hand is. Dat hard werken superbelangrijk is. Dat je nooit geleerd hebt om met anderen dan je ouders of je echtgenoot te praten over je twijfels en zware gedachten. 
Ben ik mishandeld, geestelijk of lichamelijk?  Nee hoor. Ik heb alleen nooit leren omgaan met mijn gevoelens. En ben altijd maar door gegaan. Tot het niet meer ging. 

Ik neem mijn ouders niets kwalijk maar ik was graag in deze tijd opgegroeid. 

Pejeka1, ken jij eigenlijk ouders van kinderen tussen 10 en 18 jaar?  
Want jouw beeld is echt krom. 

Ritha schreef op 06-03-2022 om 18:03:

[..]

Dat herken ik wel.
Ik heb op papier alle verwachtingen vervuld.
Toch jammer dat al die druk mij kapot heeft gemaakt. Dat mijn ouders er ingepompt hebben dat je buiten de deur niet vertelt wat er aan de hand is. Dat hard werken superbelangrijk is. Dat je nooit geleerd hebt om met anderen dan je ouders of je echtgenoot te praten over je twijfels en zware gedachten.
Ben ik mishandeld, geestelijk of lichamelijk? Nee hoor. Ik heb alleen nooit leren omgaan met mijn gevoelens. En ben altijd maar door gegaan. Tot het niet meer ging.

Ik neem mijn ouders niets kwalijk maar ik was graag in deze tijd opgegroeid.

Pejeka1, ken jij eigenlijk ouders van kinderen tussen 10 en 18 jaar?
Want jouw beeld is echt krom.

Ik ken er genoeg en het valt me gewoon op dat grenzen stellen (en dat bedoel ik niet in drillende zin, maar gewoon "tot hier en niet verder") er vaak niet echt bij is, of dat er toch weer van afgeweken wordt. Ik merk ook vaak dat kinderen van 14 en wat ouder vaak in de avond niet thuis zijn en dat de ouders eigenlijk niet weten bij/met wié ze dan zijn, waar ze zijn, wat ze doen, enz. Dat het ook heel normaal lijkt te zijn als een 14-jarige dan pas rond 22.00 uur opduikt en dan nog thuis even gaat "chillen" alvorens eindelijk een keer naar bed te gaan, om dan de volgende dag stikduf in de klas te zitten. Als een school aanmerkingen heeft over het gedrag van een leerling, of een keer straf durft op te leggen, rennen de ouders met opgestoken veren naar school om de leerkracht de les te lezen dat hij/zij hun prinsje of prinsesje heeft aangepakt. Toen ik jong was, trokken mijn ouders één lijn met de leerkracht en kreeg ik er thuis nog een schrobbering overheen dat ik me misdragen had.

Dat zijn dingen die echt wel veranderd zijn en niet altijd ten goede.

Pejeka1 schreef op 06-03-2022 om 18:13:

[..]

Ik ken er genoeg en het valt me gewoon op dat grenzen stellen (en dat bedoel ik niet in drillende zin, maar gewoon "tot hier en niet verder") er vaak niet echt bij is, of dat er toch weer van afgeweken wordt. 

Dat zijn dingen die echt wel veranderd zijn en niet altijd ten goede.

Ik ken ze niet. De meeste ouders en kinderen die ik ken (en ik heb 4 kinderen en  npg heel wat neven) zijn heel normale ouders en kinderen die echt wel weten waar hun kinderen zijn en het niet goed vonden als een 14 jarige diep in de bacht thuis komt. Sterker nog. Ze vinden het niet eens goed dat een 14 jarige heel laat thuis komt op een doordeweekse dag. 

Heb jij zelf van wellicht pittige pubers dat je dit soort situaties steeds tegenkomt? Ik hoop niet dat je een docent bent met op voorhand al direct allemaal vooroordelen over slecht opvoedende ouders . 

Vroeger gingen kinderen die op school uitvielen gewoon werken maar daar zitten nu zoveel regels aan dat het bijna geen optie is.
Kinderen bij ons op school hebben in de bovenbouw 14u praktijk en 12u theorie en dan nog twee uur gym. 

Pejeka1 schreef op 06-03-2022 om 14:25:

[..]

Ouders zijn allang niet meer de leidende en begeleidende figuren in de levens van hun kinderen. Ze hebben het vaak te druk met hun eigen belangen, hun loopbaan, hun leven buitenshuis, en verwachten en hopen dan dat thuis alles vanzelf gaat. Toegeeflijkheid speelt hoogtij: doe maar wat je wilt zolang je er mij, als ouder, maar niet mee lastigvalt. Veel ouders van kinderen boven de 12 weten niet eens met wie ze omgaan, en waar ze zijn als ze van huis zijn. Sterker nog, ze willen het niet weten. Ze gaan er maar van uit dat het OK is. Want ze hebben een mobieltje bij zich waarmee je ze kunt bereiken. Yeah right. Veel kinderen kennen hun ouders door de week hooguit van het uurtje eten en nog even in de avond. De rest van de tijd brengen ze buitenshuis door, school, BSO, KDV, enzovoort. En tegen de tijd dát ze dan een keer thuis mogen zijn, zijn de ouders veelal ook moe van een dag werken en hebben geen zin in gezeur, of regels stellen. Begrijpelijk, maar niet minder funest.

Je doet me denken aan een oom van mij, die eerst maar even. Dat brengt een vrolijke noot. 

Ik had een kinderloze oom, hij leeft niet meer, die vroeger tijdens familiebijeenkomsten het hoogste woord had tegenover zijn broers en zussen die wel kinderen hadden, over hoe hij de kinderen zou opvoeden als het die van hem waren. Brutaliteit zou hij niet pikken, onder zijn leiding geen geschreeuw, geroep en geren, zijn kinderen zouden met wangedrag écht niet wegkomen. Gevleugelde uitspraak was: "Ik zou het wel weten, als het de mijne was!"

Die man had een hond, een herder, die op een stretcher sliep, op de slaapkamer van oom en tante. Die hond was z'n alles. Op een keer vertelde die man onbekommerd aan het verzameld gezelschap dat hij op een nacht was opgestaan om naar het toilet te gaan en bij terugkomst de hond in bed had gevonden naast zijn vrouw. Wat had hij gedaan? Hij was op de stretcher gaan liggen. Hij begreep eigenlijk niet écht waarom iedereen daar zo ontzettend om moest lachen. 

Jij lijkt me overigens ontegenzeglijk een veel slimmere vent dan mijn oom. Je lijkt me wel kinderloos, vandaar de vergelijking. Ik kan me vergissen natuurlijk.  Maar waarom ik dat denk is omdat ik het apart vind dat je ziet dat de wereld in zijn geheel is veranderd maar dat je lijkt te geloven dat één ding hetzelfde zou kunnen blijven: ouderschap. Maar ouderschap bevindt zich niet in een vacuüm. Het verandert met de samenleving mee. Jij schrijft bijvoorbeeld: vroeger trokken ouders één lijn met school, nu niet altijd meer. Maar dat geldt dat andersom óók. Als je tegenwoordig een strenge ouder bent, hoef je niet meer bij school aan te kloppen. Die pakken dat heel anders aan. Een strenge, prestatiegerichte ouder ergert zich op de school van mijn kinderen kapot aan de lankmoedige houding tegenover het maken van huiswerk en de aanpassingen die worden gedaan om kinderen die vastlopen weer binnenboord te krijgen. 

Ik zal je een voorbeeld geven van iets waar ik zelf tegenaan loop: 

Eén van de dingen waarbij ik als alleenstaande ouder (v) 'de samenleving' enorm mis en er ook wel tevergeefs een beroep op heb gedaan is bij het (helpen) begrenzen van de agressie van mijn puberzoon. Die heeft een diagnose, gedragsproblemen, worstelt met zichzelf, heeft stemmingswisselingen, kampt met frustratie en zelfbeheersing etc. Sinds de puberteit worden zijn woede-aanvallen soms zo 'groot' dat het onveilige situaties oplevert: verbale agressie, spullen gaan eraan, zus of ik krijgen een klap of een stomp. Vader laat zich door dat gedrag zo sterk triggeren dat hij zelf ook te boos wordt. Zoon wil daar dus niet meer naartoe. Dwingen kan niet meer met 16. Bovendien is het de vraag of vechtpartijen met pa zullen bijdragen aan de lessen die hij moet leren. 

Zoon heeft hulpverlening. Ook de politie is erbij betrokken geweest. Niemand van deze professionals is in staat een echte grens te stellen aan dit gedrag. Ze praten met hem. Natuurlijk, ze vertellen hem, met enige nadruk, herhaaldelijk, dat het geen acceptabel gedrag is: ontploffen, woest schreeuwen, fysiek worden, dingen kapot gooien, slaan of stompen. Hulpverleners proberen hem te helpen andere uitlaatkleppen te vinden voor zijn heftige emoties. Politieagenten praten op hem in, proberen hem te doordringen van de ernstige gevolgen als hij met dit gedrag doorgaat. Maar aan het eind van het liedje verlaten ze het pand, knikken in het beste geval nog een keer verontschuldigend tegen mij en zit ik als moeder gewoon weer met mijn echt ook lieve, gevoelige en goedbedoelende maar bijzonder onevenwichtige puberzoon in huis die inmiddels een kop groter is dan ikzelf. We hebben een redelijk evenwicht, vooral doordat ik dankzij de hulpverlening heb geleerd de opbouw van zijn woede te onderbreken, maar toch gaat het één keer in de zoveel tijd mis. Je bent zelf niet altijd even alert. Frustratie bouwt zich niet altijd in het zicht op. Het gaat vaak over dingen die buiten het gezin gebeuren. De trigger is dan iets lulligs wat je helemaal niet aan ziet komen. En dan ontploft hij en kunnen zus en ik vaak niet anders doen dan achteruit gaan, om verdere escalatie te voorkomen. 

En dan draait de hulpverlener weer hetzelfde praatrondje. De politie bel ik niet meer tenzij ik echt voor mijn leven vrees. Daar schiet je echt niks mee op. Je komt er alleen maar mee in de problemen: ze melden het bij Veilig Thuis voor hulpverlening die er nu ook al niet is voor deze problematiek. Kun je terecht vragen: wat wíl je dan van ze? Ik weet dat natuurlijk niet precies. Ik wil niet dat ze hem in de cel gooien of zo. Daar leert hij niks van. Maar waarom is er geen fatsoenlijke emotie-regulatietraining voor jongens met gedragsproblemen? Waarom is er bijvoorbeeld geen interventie met sport? En ik kan bijvoorbeeld wel eens fantaseren over een man in ons/zijn leven die hem in zo'n geval liefdevol doch beslist met kop en kont zou aanvatten en hem zou dwingen het pand te verlaten. Die hem dan zou aanhoren, desnoods met hem naar de maan zou schreeuwen, hem op de een of andere manier zou helpen met zijn energie om te leren gaan, een volwassen man te worden die zijn kracht goed gebruikt. 

Maar dat is niet de werkelijkheid: in deze samenleving dopt iedereen zijn eigen boontjes, lost zijn eigen problemen op. Iedereen wordt geacht autonoom te zijn, zelfstandig. Ik heb gemerkt dat hoe moeilijker het is in je gezin, als het gaat om 'moeilijke kinderen' in ieder geval, hoe minder mensen vragen hoe het gaat. En zeker agressie is een taboe. Dan heb je als ouder echt wel iets verkeerd gedaan. En dus moet je wel een beroep doen op professionals. En ik ben enorm dankbaar dat dat kan. Ik zou me anders geen raad weten. Maar het blijft een heel kwetsbare situatie en de echte grens, dat agressie wordt gestopt, dat er consequenties aan verbonden zijn, die kun je kennelijk niet stellen. Kun je nog zeggen: dan geef je toch een zware straf, slapjanus! Maar dat is helemaal niet zo eenvoudig. Als ik ergens een consequentie aan verbind, wil ik zeker weten dat ik kan handhaven. Als ik mijn zoon een straf geef die hij als onrechtvaardig beschouwt, voor gedrag waar hij zich het slachtoffer van voelt, is dat vragen om problemen. Hij ís niet emotioneel evenwichtig en incasseert tegenslag en wat hij ervaart als onrecht niet goed. dat is nou net de oorzaak van het gedrag. Als ik daar triggers aan ga toevoegen, maakt dat de situatie in huis echt niet veiliger. En als wij het hier niet redden, heb ik geen idee waar hij terechtkomt. Het is niet alsof de uitstekende alternatieven me om de oren vliegen! 

Het is heel gemakkelijk om te zeggen: ouders zouden dit of dat moeten doen, hadden dit of dat moeten doen. Maar als ouder functioneer je niet in een stolp, waarin je de wereld naar je hand kan zetten voor je kind. Je hebt andere mensen nodig, je hebt de wereld nodig. Je hebt het nodig dat er lijnen zijn uitgezet in de maatschappij, routes die gelopen kunnen worden, een touw waar je je aan vast kunt houden. En er is van alles in deze maatschappij, er wordt heel erg veel opgetuigd. Je kan zeker niet zeggen dat 'de maatschappij' niks doet voor kinderen of ouders. Dat is niet zo. Maar het is voor mij wel de vraag of we als maatschappij het idee hebben dat we ons qua inbedding van jongeren, vorming, opvoeding en begeleiding in de goede richting bewegen en dat dat kracht geeft en resultaat oplevert, sterke en blije volwassenen die op een evenwichtige manier bijdragen aan de samenleving. Ik ervaar dat als ouder van een 'moeilijk kind' in ieder geval niet echt, die overtuiging, dat de maatschappij een kind als het mijne kan helpen een richting te bepalen en een plek te vinden. Het is toch een hoop goedbedoeld geklungel alles bij elkaar. Van mij ook hoor, in de eerste plaats. Ik wil mezelf zéker niet tot slachtoffer bombarderen. Ik maak een hoop fouten en doe zeker niet alles goed. Maar ik ben niet de énige. En ik kan het niet alleen. Dat is echt een illusie, dat mijn zoon alleen maar een betere moeder en/of vader nodig heeft. 

Jonagold schreef op 06-03-2022 om 15:36:

[..]

Spreek voor jezelf alsjeblieft. In deze situatieschets herken ik mij totaal niet. Toen onze zoon vastliep is mijn man zelfs een half jaar thuis gebleven met hem samen te zorgen dat zoons leven weer op de rails kwam. Hoezo te druk met onze eigen belangen?

Dat is heel bewonderingswaardig en een voorbeeld voor anderen. Alhoewel je dat natuurlijk wel moet kunnen. Niet iedereen kan een inkomen missen. Of hebben jullie bijzonder verlof op kunnen nemen? 

Overigens ben ik het wel een beetje met Pejeka1 eens wat betreft het feit dat kinderen van gescheiden ouders veel vaker jeugdhulp nodig hebben. 80 procent! van de kinderen in de jeugdzorg/jeugdhulpverlening heeft gescheiden ouders. En dan te bedenken dat het aantal vechtscheidingen toeneemt. Maar goed ik ken zelf ook ouders die nog wel bij elkaar zijn en een goede relatie hebben en ook een kind wat is vastgelopen op school. Je kan natuurlijk niet een op een zeggen dat je kind geen problemen krijgt als je als ouders het goed hebt. Zeg ik uit ervaring.

En TO is volgens mij ook niet gescheiden, die heeft niets aan deze algemene discussies..denk ik. Ik hoop voor haar en haar zoon dat er passende hulp komt

@Omnik, zoals jij jouw zoon beschrijft heb ik ook de angst dat mijn zoon over een aantal jaren gaat zijn... Hij zit nu nog op de basisschool (ook een diagnose, problemen met emotieregulatie, agressie etc.) Maar als hij door het lint gaat ben ik vaak degene die de klappen op mag vangen. En dat is nu nog meestal wel te doen, maar niet meer als hij straks een stevige puber is...

Sinds hij naar een speciale klas is overgeplaatst gaat hij gelukkig met veel plezier naar school. Deze klas was echt precies wat hij nodig had (en heeft). Voor de agressie hebben we nu hulp ingeschakeld. De juf adviseert nog een coach die hem helpt in de overstap naar de middelbare school. Hij gaat daar veel sport krijgen, dus ik hoop dat dat al iets helpt. En zo blijven we zoeken naar de meest ideale situatie voor zoon om zo veel mogelijk triggers te voorkomen.

En dan zullen sommige mensen hem wel eens zien als 'zo'n lastig/vervelend/verwend kind'. En dan zullen ze hun oordeel over ons als ouder vast ook wel klaar hebben. Maar ze zien niet wat er buiten die situatie om allemaal gebeurt, wat er allemaal al aan vooraf gegaan is. Hoeveel moeite en energie er in gestoken is en wordt... 
Ik kan me er eigenlijk niet meer zo druk om maken, de beste stuurlui staan aan wal.

Mijn kind wil dit ook helemaal niet, die is ook veel liever heppy-de-peppy... 

@biebeltje en @omnik
Ik ken jullie situatie niet voldoende, maar de methodieken Geweldloos verzet en Jim methodiek zijn beide methodieken die goed kunnen aanslaan.  De professionals die daaraan verbonden zijn, zijn specifiek bijgeschoold op dit soort problematiek en de specifieke methode. 
Beide methodes vragen veel van het gezin en de mensen eromheen, dat vraagt moed om openheid te geven. Maar ik ken echt heel wat succesverhalen over deze methodieken. 
Dus mocht je hulp vragen, vraag aan het wijkteam/buurtteam of ze hierop een beschikking willen schrijven. Agressie in een gezin is heel ontwrichtend en verdient specialistische zorg en geen all-round hulpverlening. Sterkte♥️

ik vraag mij serieus af welke bijdragen mensen denken te leveren door iemand die het al zwaar heeft erop te wijzen dat de ellende zelf veroorzaakt zou hebben. 

Even er vanuit gaan dat het zou kloppen dat iemand door eigen handelen in deze ellende zit,  wat helpt het dan om iemand die eigenlijk om hulp vraagt te zeggen: krijg je lekker niet want eigen schuld dikke bult en ga maar op de blaren zitten….

en als je dan direct betrokken bent en van de hoed en de rand op de hoogte bent, snap ik dat je nog iets van een mening kan hebben, maar dit is een forum, hartstikke anoniem… de discussie kan op zich ook goed zijn: problematiseren we te veel omdat onze verwachtingen te hoog zijn. Start dan een eigen draadje en reageer niet op een draadje waar iemand een serieuze hulpvraag heeft…

Anomarie: je hebt helemaal gelijk..... Hier oordelen mensen die helemaal niet met die problemen te maken hebben... En ja, vroeger was alles beter......?