Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan

Mirojoth schreef op 03-03-2022 om 09:30:

17 is in mijn ogen toch een leeftijd waarop al veel aankomt op eigen verantwoordelijkheid. Tenslotte is hij over een jaar volwassen. Als hij er voor wil kiezen om al zijn kansen op een goede toekomst te vergooien, dan denk ik dat (hoe moeilijk ook) je je daar als ouder uit zelfbehoud bij neer moet leggen. De gevolgen hiervan zal hij zelf in de toekomst ondervinden.

In een aantal opzichten heb je helemaal gelijk. Je kunt als ouders de verantwoordelijkheid niet overnemen en je kunt als ouder op een gegeven moment niet anders dan je bij dingen neerleggen waar je je niet bij had willen neerleggen. Maar met de veroordelende toon van de reactie (toekomst vergooien) sla je de plank mis. Ik denk wel eens, heel bot: je kind kan nog beter kanker hebben. Dan is voor iedereen duidelijk dat er iets zeer ernstigs aan de hand is wat de toekomst van je kind serieus bedreigt en wordt met spoed alles uit de kast getrokken om het beter te maken. Als je kind mentaal ernstige klachten heeft, krijg je geen hulpverlening of hulpverlening die het niet weet en mensen zoals jij, die zeggen: jammer dan, moet hij maar zijn verantwoordelijkheid nemen. Daar zit je dan met je kind wiens toekomst in gevaar is. Eigen schuld dikke bult en trek je handen er maar vanaf. Ik hoop dat je niet zelf hoeft te ondervinden hoe lelijk het is om dit te zeggen tegen ouders wiens kind al twee jaar thuis zit. 

Omnik: ik was zelf zo'n puber......Vond het vreselijk op de middelbare school. Mijn ouders hebben er ook alles aangedaan om me naar school te krijgen...maar ik ging liever naar het park. Ben 1.5 jaar thuis geweest, en kreeg toen de kans om in 2 maanden mijn lbo ( zat voor die tijd op de havo) diploma te halen....In een andere stad. Heb dat toen gedaan....
Mijn ouders hebben me ook naar het GGZ gestuurd, maar ik wilde helemaal niet naar die man....Was ook totale onzin...Ik vond die school verschrikkelijk, miste de lagere school met vriendinnen. School  is niet voor iedereen leuk!
Heb nu zelf 5 kinderen waarvan er 1 niet graag naar school ging, maar nu toch naar mbo verpleegkunde verder gaat studeren, in een andere richting.
Het vervelende is dat we in een papiertjes maatschappij leven. En dat er dus diploma'snodig zijn om verder te komen. Maar ik bergrijp helemaal dat het op dit moment heel erg moeilijk is.

Ted68 schreef op 03-03-2022 om 11:29:

Omnik: ik was zelf zo'n puber......Vond het vreselijk op de middelbare school. Mijn ouders hebben er ook alles aangedaan om me naar school te krijgen...maar ik ging liever naar het park. Ben 1.5 jaar thuis geweest, en kreeg toen de kans om in 2 maanden mijn lbo ( zat voor die tijd op de havo) diploma te halen....In een andere stad. Heb dat toen gedaan....
Mijn ouders hebben me ook naar het GGZ gestuurd, maar ik wilde helemaal niet naar die man....Was ook totale onzin...Ik vond die school verschrikkelijk, miste de lagere school met vriendinnen. School is niet voor iedereen leuk!
Heb nu zelf 5 kinderen waarvan er 1 niet graag naar school ging, maar nu toch naar mbo verpleegkunde verder gaat studeren, in een andere richting.
Het vervelende is dat we in een papiertjes maatschappij leven. En dat er dus diploma's nodig zijn om verder te komen. Maar ik bergrijp helemaal dat het op dit moment heel erg moeilijk is.

Ik was ook zo'n puber Ted, ik heb niet eens een middelbare schooldiploma gehaald. Gelukkig wel later HBO kunnen doen na 21+ toets. Nu heb ik zelf zo'n zoon en snap ik pas echt hoe slopend die periode is geweest voor mijn ouders. Destijds zat ik alleen maar heel diep in mijn eigen 'nee', in mijn 'niet goed voelen'. Hier is het een combi van HB en ADD (beide vastgesteld). Ik zeg wel eens: het is alsof je naar een tv- of radioprogramma kijkt/luistert wat de hele tijd van de zender afloopt. Er komt gekraak en geruis tussendoor maar ook flarden van andere programma's. Soms komt er ineens voor langere tijd een ander programma tussendoor maar dan ineens schiet hij weer terug naar het oude programma, naar de ruis of weer naar een nieuw programma. Het is heel uitputtend. 

Ik herkende het een en ander van zowel mijn zoon als van mezelf in die jongen die laatst in die documentaire (iets met hoge bomen, geloof ik) te zien was. Die gaat uiteindelijk naar de Mandeville academie maar daar moet wel iets van €15.000 per jaar voor opgehoest worden. Voor mij ging school (en eigenlijk nu werk ook) niet over 'het echte leven'. Sociaal-emotioneel hebben we ook uitdagingen. Vooral het omgaan met frustratie, ook in relaties met andere mensen, is bijzonder moeilijk. De ADD brengt een hoop chaos en emoties met zich mee die mensen niet zien. En ondanks dat ik zelf weet hoe het is, is het eigenlijk niet goed te doen met zoon. Omdat het zo uitputtend is. Er is namelijk geen ándere route voor dit soort kinderen, wat jij ook schrijft. Er moet een papiertje komen. Anders 'mislukken ze'. Dus ploeter je maar door en hoop je dat ze er uiteindelijk enigszins gezond doorheen komen. 

TO probeer alsjeblieft intensieve ambulante begeleiding. Dit kan naast een ggz traject( of als je op een wachtlijst staat). Dit wordt betaald door de WMO. ( 20 euro per maand eigen bijdrage). Timon/Leliezorggroep ken ik ( in de  Randstad) maar er zijn er vast meerderen. Je kunt bellen met de WMO, de situatie uitleggen, wellicht kennen zij meerdere organisaties en hebben ze tips. Dan heb je in ieder geval iemand anders die met je meedenkt, en een deel van de zorg overneemt. 
Het is waar dat dit ook moet klikken maar de wachtlijsten daar zijn minder lang dan voor een GGZ traject.
Sterkte

Ted68 schreef op 03-03-2022 om 11:29:

Het vervelende is dat we in een papiertjes maatschappij leven. En dat er dus diploma's nodig zijn om verder te komen. Maar ik bergrijp helemaal dat het op dit moment heel erg moeilijk is.

Gelukkig is dat niet altijd waar. Dat kan ook middels cursussen/opleiding via werk. Dat hoeft echt niet aansluitend aan de middelbare school. Gelukkig niet zeg. Ik denk dat veel van dit soort kinderen, mijn zoon dus ook, gewoon veel meer tijd nodig hebben om 'uit te rijpen' en dat school in de huidige vorm op deze leeftijd teveel gevraagd is. En dan kan het heel verstandig zijn om de druk wat dat betreft echt helemaal van de ketel te halen.

Mijn zoon heeft (ook mede 'dankzij' corona) zijn studie afgebroken. Hij is toen op een 0-urencontract gaan werken bij zijn studentenbaantje. Dat kon hij goed, vond hij leuk en dus was hij gemotiveerd. Daar werd hij gewaardeerd, en dus deed hij er een positieve ervaring op. Ook daardoor werd de (na)druk op een studie minder. Inmiddels hij aan het nadenken over het toch weer naar school gaan. HBO-studie zou dat worden. Van mij hoeft hij niet, in ieder geval niet nu (er speelt in zijn leven nog van alles) maar als hij graag wil, prima. Wij steunen hem altijd, in alles. Uiteindelijk heb ik er alle vertrouwen in dat hij zijn weg wel vindt.

Pejeka1 schreef op 02-03-2022 om 22:12:

ik wil geen enkele aandoening tekort doen, maar tegelijkertijd denk ik wel eens: zijn we tegenwoordig niet wat doorgeslagen? Als ik alleen in dit topic al lees dat tieners al een jaar of langer niet naar school gaan vanwege "vage" klachten, geen zin, geen motivatie, liever heel de dag op bed hangen en gamen, dan denk ik: ja, dat had ik in mijn jeugd ook wel gewild, heel de dag op bed hangen en aanrotzooien voor mezelf, er een keer uitkomen om te eten en verder lekker relaxen. Alleen was dat geen optie destijds. Niet omdat ouders of de omgeving niet snapten dat tiener zijn soms worstelingen meeneemt over identiteit of je plaats in de groep, maar gewoon omdat er niet een groter punt van werd gemaakt dan nodig, er was aandacht voor, maar tegelijkertijd wist je dat school gewoon moest, ook al vond je dat niet elke dag even leuk. Net zo goed als dat mijn vader elke dag weer naar zijn werk ging en daar zullen vast ook dagen bij zijn geweest dat hij even eigenlijk geen zin had.

Bedenk eens hoe leuk en lekker hangen en relaxen is als je werkloos bent, of ziek. Geniet je daar dan ook van? Ik denk zomaar van niet. Jouw vader had vast ook dagen dat hij geen zin had, maar hier gaat het niet om dagen, en ook niet om zomaar 'geen zin'. Was het maar zo'n feest! En dat bedoel ik echt letterlijk zo!

Het is niet hoe het eruit ziet. Dat hangen is niet voor het lekker, dat is een uiting van frustratie, van een blokkade ergens (dankjewel Omnik voor het quoten van je eigen verhelderende stuk daarover). Mijn zoon heeft op zijn 16e de diagnose ASS gekregen. Hij had daarvoor al een diagnose ADD. Zijn hele leven heeft hij geprobeerd te voldoen aan alle verwachtingen. Heeft hij geprobeerd iemand te zijn die hij niet was. Heeft hij de wereld om hem heen niet begrepen en begreep die wereld hem niet. Ook wij als ouders niet. En dan ben je 16, schiet je in de puberteit, en dan raak je echt de weg kwijt. Dan realiseer je je dat je niet bent zoals je klasgenoten. Dat je een papiertje geacht wordt te halen, maar je hebt geen idee hoe je dat moet doen. En je ouders vertellen je dat je vooral moet genieten van deze tijd, volgens hen is het de mooiste tijd van je leven. En je vraagt je wéér af wat er in vredesnaam mis is met je. Waarom kun jij geen lol hebben? Niet gewoon leren voor dat proefwerk? Niet gewoon je huiswerk maken? Waarom pas je niet in de groep? En dan bedenk je dat je 16 bent, en met een beetje pech nog tot je 90e door moet... Snap je dat je dan volledig in de paniek schiet? Het leven echt geen zin heeft? Ik laat hier overigens bewust het woordje 'meer' weg. Want het leven is nooit echt leuk geweest. En je ziet het voorlopig niet beter worden. Je krijgt verantwoordelijkheden. Klasgenoten krijgen relaties, baantjes, gaan over, slagen voor hun examen. Maar jij niet...

Ik zie intussen dat mijn zoon uit het dal aan het opkrabbelen is. Hij is nu 22. Het is niet dat hij of wij daar nu zoveel aan hebben gedaan, ik denk echt dat het meer een rijpingsproces is. Maar ik ben wel blij voor hem dat hij zelf nu een beetje lol krijgt in het leven. Dat gun ik hem ontzettend. En of hij nu wel of niet een papiertje heeft, dat zal me werkelijk worst wezen.

Omnik schreef op 03-03-2022 om 12:22:

[..]

Er is namelijk geen ándere route voor dit soort kinderen, wat jij ook schrijft. Er moet een papiertje komen. Anders 'mislukken ze'. Dus ploeter je maar door en hoop je dat ze er uiteindelijk enigszins gezond doorheen komen.

Ik denk dat het al veel scheelt als je (en alle ouders van kinderen als de onze) dát denkbeeld los kunt laten. Zoals ik hierboven al schreef, kan dat papiertje later ook wel gehaald worden. Of niet. Ja, dan begin je met werken voor het minimumloon. En misschien haal je wel nooit het meeste uit jezelf op cognitief vlak. Dat is niet het belangrijkste, geld is niet het belangrijkste. Maar jezelf op persoonlijk vlak ontwikkelen, dat is waar het om gaat. Vind ik voor mezelf nu ik de 50 gepasseerd ben, maar lijkt me ook als ik naar mijn zoon kijk vele malen belangrijker dan een 'goede baan'. Een fijne baan, een fijn leven, dát is waar het om gaat. Met mensen die om je geven. Een leven waarin je kunt genieten, ruimte ervaart om te zijn wie je bent. En daar hoef je geen jurist of arts voor te worden. Echt niet.

Mirojoth schreef op 03-03-2022 om 09:30:

17 is in mijn ogen toch een leeftijd waarop al veel aankomt op eigen verantwoordelijkheid. Tenslotte is hij over een jaar volwassen. Als hij er voor wil kiezen om al zijn kansen op een goede toekomst te vergooien, dan denk ik dat (hoe moeilijk ook) je je daar als ouder uit zelfbehoud bij neer moet leggen. De gevolgen hiervan zal hij zelf in de toekomst ondervinden.

17 is een leeftijd waarop veel kinderen midden in de puberteit zitten. Zeker als er ook nog een aandoening speelt. De kinderen waar het in dit draadje over gaat, kiezen er niet voor om hun kansen te vergooien. Ze kunnen daar om te beginnen niet heel erg veel aan doen, de maatschappij zoals wij die met zijn allen hebben vormgegeven past hen niet, dat is niet hun fout. Maar vooral, wat een doemdenken, dat ze al hun kansen zouden vergooien als ze op hun 17e iets niet voor elkaar krijgen. Wat een fatalistische en negatieve kijk op het leven. Mensen ontwikkelen zich tot ze hun laatste adem uitblazen. Je hoeft niet op je 17e al volledig voorbereid te zijn op de toekomst die je tot in de puntjes hebt uitgestippeld. Ja, ze zullen er in de toekomst de gevolgen van ondervinden. Maar wellicht zijn die niet alleen maar negatief? Iemand met deze ervaringen kan later een fantastische coach worden voor kinderen in dezelfde situatie, om maar eens wat te noemen.

Het enige punt dat je wel hebt, is dat je je als ouder erbij neer moet leggen dat je kind nu niet zijn volledige cognitieve potentie waar kan maken. Als je daar inderdaad overheen kunt stappen, als die vorm van dwang uit je eigen gedachten verdwijnt, dan kun je (vooral ook tegenover de buitenwereld) naast je kind gaan staan en vechten voor de ruimte om het op kind zijn of haar eigen tempo en eigen manier te doen. We zouden er als maatschappij voor moeten vechten om meer ruimte te bieden aan deze kinderen. Juist door ze maar koste wat het kost in de bestaande mallen te willen duwen gaan ze kapot. Eeuwig zonde.

Jonagold schreef op 03-03-2022 om 14:26:

[..]

17 is een leeftijd waarop veel kinderen midden in de puberteit zitten. Zeker als er ook nog een aandoening speelt. De kinderen waar het in dit draadje over gaat, kiezen er niet voor om hun kansen te vergooien. Ze kunnen daar om te beginnen niet heel erg veel aan doen, de maatschappij zoals wij die met zijn allen hebben vormgegeven past hen niet, dat is niet hun fout. Maar vooral, wat een doemdenken, dat ze al hun kansen zouden vergooien als ze op hun 17e iets niet voor elkaar krijgen. Wat een fatalistische en negatieve kijk op het leven. Mensen ontwikkelen zich tot ze hun laatste adem uitblazen. Je hoeft niet op je 17e al volledig voorbereid te zijn op de toekomst die je tot in de puntjes hebt uitgestippeld. Ja, ze zullen er in de toekomst de gevolgen van ondervinden. Maar wellicht zijn die niet alleen maar negatief? Iemand met deze ervaringen kan later een fantastische coach worden voor kinderen in dezelfde situatie, om maar eens wat te noemen.

Het enige punt dat je wel hebt, is dat je je als ouder erbij neer moet leggen dat je kind nu niet zijn volledige cognitieve potentie waar kan maken. Als je daar inderdaad overheen kunt stappen, als die vorm van dwang uit je eigen gedachten verdwijnt, dan kun je (vooral ook tegenover de buitenwereld) naast je kind gaan staan en vechten voor de ruimte om het op kind zijn of haar eigen tempo en eigen manier te doen. We zouden er als maatschappij voor moeten vechten om meer ruimte te bieden aan deze kinderen. Juist door ze maar koste wat het kost in de bestaande mallen te willen duwen gaan ze kapot. Eeuwig zonde.

Heel erg mee eens Jonagold. Ik ben nu ook boven de 50 en nog steeds aan het ontwikkelen. Een vriendin van mij heeft cognitief zeer begaafde kinderen maar ook heel erg gevoelige kinderen. Middelbare school afronden lukte nog net maar daarna zijn ze helemaal vastgelopen. Een is maar 'gewoon' gaan werken, in een supermarkt, en het gaat heel goed. Studeren komt later wel.. of niet.. maar hij zit in veel beter in zijn vel, zoekt zijn vrienden weer op en heeft het sporten weer opgepakt. 

Als wij nu eens zouden stoppen met zeggen dat als je dit en dat niet doet je je toekomst al hebt vergooid op je 17e, dat is echt nonsens.

Wat ik wel heel problematisch vindt met deze kinderen is dat ze zo "wegzakken" dus ook nauwelijks meer uit bed komen, niet eens meer met de hond willen lopen. Daar zou ik ook hopeloos van worden. Ik hoop zo dat TO haar man en zoon snel hulp kunnen krijgen

Van mij hoeft echt niet iedereen te studeren, we hebben ook ongeschoolde krachten en vakmensen nodig. Maar ook die moeten wel uit bed komen en naar hun werk gaan, dus ook daar zijn er verwachtingen. Ik zou in deze situatie kijken naar wat er wél kan. Bijvoorbeeld opstaan en ontbijten. Of de hond uitlaten. Of een boodschap doen.
Hij kan dan zelf aangeven wat er wel kan, maar daar zou ik hem dan wel aan houden. Dus als hij zegt 'ik ga de hond uitlaten', dan ook verwachten dat hij dat daadwerkelijk doet, desnoods samen met jou of je man.
Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die zonder diploma's heel succesvol zijn geworden, of gewoon prima kunnen leven zonder diploma's, maar die hebben niet jarenlang in bed gelegen zonder enige vorm van structuur in hun leven.
Ik weet niet of er een soort revalidatietraject bestaat voor dit soort situaties. Hij is immers ziek geweest.

diaantje1, hoe is het nu? Kan je iets met de gegeven tips?

In deze koos ik bewust voor mijn woorden, het feit dat er zo fel op gereageerd wordt bevestigt hoe we als ouder (op het obsessieve af) erop gebrand zijn om “de perfecte toekomst” voor onze kinderen te schetsen zonder ons af te vragen of deze kinderen dat zelf wel willen. Alles moet tegenwoordig in het tempo en de volgorde van de opvoedboekjes en als dat niet gebeurd wordt er een sticker met een afwijking op geplakt. Ik blijf er wel bij dat ik me afvraag in hoeverre je je als ouder nog verantwoordelijk moeten voelen als je kind van 17 (zo goed als volwassen in mijn ogen) niet naar school wil. 

Mirojoth schreef op 06-03-2022 om 11:58:

In deze koos ik bewust voor mijn woorden, het feit dat er zo fel op gereageerd wordt bevestigt hoe we als ouder (op het obsessieve af) erop gebrand zijn om “de perfecte toekomst” voor onze kinderen te schetsen zonder ons af te vragen of deze kinderen dat zelf wel willen. Alles moet tegenwoordig in het tempo en de volgorde van de opvoedboekjes en als dat niet gebeurd wordt er een sticker met een afwijking op geplakt. Ik blijf er wel bij dat ik me afvraag in hoeverre je je als ouder nog verantwoordelijk moeten voelen als je kind van 17 (zo goed als volwassen in mijn ogen) niet naar school wil.

Ik verbaas me gewoon over het aantal kinderen dat tegenwoordig dusdanige problemen lijkt te hebben, al als puber of jonge tiener, dat het hun normale functioneren verhindert. Recentelijk was in het journaal dat het grootste aantal psychische of functionele problemen bij kinderen voorkomt bij kinderen uit gebroken relaties/echtscheidingen enz. Misschien ligt daarin een (deel van het) antwoord.

Tegelijkertijd denk ik dat ouders toegeeflijker zijn geworden richting hun kinderen. Ik ben heel liefdevol opgevoed, had een warm ouderhuis, maar je wist wel waar grenzen lagen, wat wel of niet kon, en je had plichtsbesef. Het beste maken van je opleiding was normaal. Tegenwoordig zoeken heel veel ouders excuses voor hun kinderen om dat niet te doen, of niet mee te komen, of geen zin te hebben. En dan ligt het allemaal aan de maatschappij, de school, de vriendjes, de samenleving. Maar nooit aan de huiselijke situatie.

Maar geen enkel gedrag komt vanuit het "niets". Volkomen normale kinderen kunnen opeens volkomen tegendraads worden, of erger, vanwege het feit dat ze in hun eigen huis geen thuis meer voelen, vanwege welke oorzaak dan ook. En dan is het aan de ouders om na te gaan wat zij nagelaten hebben, en niet de fout bij het kind te leggen.

Pejeka1 schreef op 06-03-2022 om 12:59:

[..]

Maar geen enkel gedrag komt vanuit het "niets". Volkomen normale kinderen kunnen opeens volkomen tegendraads worden, of erger, vanwege het feit dat ze in hun eigen huis geen thuis meer voelen, vanwege welke oorzaak dan ook. En dan is het aan de ouders om na te gaan wat zij nagelaten hebben, en niet de fout bij het kind te leggen.

Wauw, ja, dan moeten de ouders wel iets verkeerd hebben gedaan. Dat is natuurlijk een hele prettige gedachte voor een ouder waarbij de kinderen wel in staat zijn zich te voegen in wat er van hen wordt verwacht: want dan ligt dat aan hun goede opvoedkwaliteiten en die ouder kan dan in de veronderstelling leven dat dit hun (kinderen) nooit zo overkomen 

Nieuws flash: wees gelukkig als het zo loopt en je kind in staat is om zich (wellicht ondanks tegenslag) zo door het leven te bewegen. Veel van deze ouders hebben beiden: een kind dat worstelt maar ook 1 of meerdere kinderen waarbij het soepel loopt.

Wat veel ouders met een kind in deze situatie hebben 'nagelaten' is hun kind te beschermen tegen ernstige ADHD of autisme, pesten, overlijden van een goede vriend door suïcide, een opstapeling van negatieve ervaringen op school of rond werk, ..........

Al die dingen die jij noemt (plichtsgevoel meegeven, je best doen) hebben deze ouders ook meegegeven, vaak tot in den treuren en deze kinderen hebben hun best gedaan aan die verwachtingen te voldoen (tot het kind het niet meer lukt om op de tenen te lopen). 

Hoe vaak ik niet gehoord heb: " hij moet gewoon even......" ( Vul maar in). Als hij dat zou kunnen, dan had hij dat gewoon 'even' gedaan.