Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan
Hoi allemaal,
Eigenlijk lees ik normaal gesproken lees ik alleen maar dingen en ben ik zelf niet actief, maar aangezien ik nu even niet meer weet wat te doen wil ik toch een keer mijn verhaal doen. Ik weet even niet meer hoe ik het beste kan reageren.
Ik heb een zoon van 17 jaar oud nu. Hij zit in zijn examenjaar dit jaar. Hij heeft vorig jaar zijn examens niet gemaakt omdat hij zoveel lessen had gemist vanwege zijn migraine. Dit jaar wou hij het allemaal beter doen. Met volle moet is hij afgelopen september begonnen, maar na een paar dagen ging het mis. Hij kon geen aansluiting vinden bij de jongere kinderen en wou dus niet meer naar school. Uiteindelijk werd het met de lockdows allemaal weer online les en voor dat we het wisten had hij alweer achterstanden opgelopen. Precies een herhaling van afgelopen jaar.
Nu probeer ik als moeder hem aan alle kanten te stimuleren om naar school te gaan. School heeft een speciaal programma voor hem gemaakt zodat hij bijlessen krijgt en hulp bij zijn achterstanden. hij kan zelfs dingen laten vallen of een makkelijkere opdracht krijgen. Alleen hij wilt niet naar school. Hij heeft regelmatig last van migraine en zegt daarnaast dat hij het allemaal niet meer aankan. Hij wilt het wel halen, maar het lukt hem gewoon niet. Daarnaast zegt hij dat hij school stom vind en toch niets wilt doen.
Nu weet ik dat mijn zoon heel erg worstelt wie hij zelf is en twijfelt ook over zijn geslacht etc, maar niemand mag dit nog weten behalve ik. hij heeft nu zijn haren laten groeien en dat staat hem ook heel erg leuk.
Mijn man is zo van je moet gewoon naar school. leerplicht etc en je krijgt nu een kans om je diploma te halen met allemaal vrijstellingen. pak het aan. En dan zegt mijn zoon ja ik ga morgen wel. En dan is het de volgende dag en dan is hij weer moe, want hij heeft dan de hele nacht niet kunnen slapen. Dit slaapprobleem is nu zo erg dat hij de dag naar de nacht heeft verplaatst. En dit zorgt voor niet een gezelligere sfeer in huis.
Wat het met mij doet? Ik vind het heel erg. Ik probeer mijn zoon op allerlei manieren te stimuleren maar hij wilt gewoon niet. Hij wilt zelfs niet naar buiten om bijvoorbeeld met de hond te gaan wandelen. Ja als ik dan mee ga, maar ik heb ook mijn werk en andere verantwoordelijkheden. En het put mij uit. De huisarts weet er van en er komt therapie, maar er zijn hele lange wachtlijsten.
Misschien iemand een idee, want op dit moment zegt mijn zoon tegen alles nee. En ook afspraken maken daar houd hij zich niet aan want dan krijg ik als antwoord dat het zijn eigen leven is of dat hij geen zin heeft, want hij vind dat hij al te veel moet doen hier in huis.
En dan denk ik bij mijzelf wat dan? want hij doet helemaal niets in huis en taakjes die hij had voert hij niet uit. alleen als we hem wat vragen dan doet hij dat soms.
Iemand misschien een tip?
MamaE schreef op 02-03-2022 om 14:12:
Bij ons thuis was het vroeger ofwel werken ofwel naar school. Tenzij je ziek bent, dan kan dat niet. Dat is hier ook aan de hand. Maar ook als je ziek bent is het wel van belang dat je werkt aan re-integratie. Want met alleen maar in bed blijven gaat het niet vanzelf beter worden. Alle mensen die thuiszittende kinderen hebben of hebben gehad, hebben daar ook samen met het kind hard aan moeten werken om te re-integreren. De kans dat een thuiszittend kind na twee jaar opeens zegt 'en vanaf nu ga ik weer volledig naar school' is nihil.
Ja, linksom of rechtsom komen de meeste mensen er echt wel. Maar niet vanzelf en niet door alleen maar in bed te liggen. Dus daarom is het belangrijk dat er met kleine stapjes wordt opgebouwd naar een dagritme en daginvulling.
Vergeet niet dat je hier te maken hebt met iemand met een niet volgroeid brein. Ik heb zelf ook een burn-out gehad tijdens de problemen met onze dochter. Maar ik had wel een volgroeid brein. Ik wist/weet inderdaad dat ik moest integreren.
Kinderen/pubers kunnen dat niet. Dat is niet een kwestie van niet willen.
Ook mijn dochter wilde op een bepaald moment liever dood. En ja, ook ik heb me altijd ingezet voor haar re-integratie. Elke dag gingen we samen in de auto naar school. Soms kwamen we niet ineens tot de auto. Soms gingen we met de auto naar school en kwamen we niet verder dan de parkeerplaats. Soms redden we het wel naar binnen maar naar de les/klas, zover kwam het praktisch nooit.
pind@ schreef op 02-03-2022 om 15:12:
[..]
Vergeet niet dat je hier te maken hebt met iemand met een niet volgroeid brein. Ik heb zelf ook een burn-out gehad tijdens de problemen met onze dochter. Maar ik had wel een volgroeid brein. Ik wist/weet inderdaad dat ik moest integreren.
Kinderen/pubers kunnen dat niet. Dat is niet een kwestie van niet willen.Ook mijn dochter wilde op een bepaald moment liever dood. En ja, ook ik heb me altijd ingezet voor haar re-integratie. Elke dag gingen we samen in de auto naar school. Soms kwamen we niet ineens tot de auto. Soms gingen we met de auto naar school en kwamen we niet verder dan de parkeerplaats. Soms redden we het wel naar binnen maar naar de les/klas, zover kwam het praktisch nooit.
Jouw dochter stond dus wel elke dag op. Er was een structuur, ook al lukte het niet altijd. Als deze jongeman zelf niet ziet dat het nodig is om aan re-integratie te werken, dan moet iemand hem dat duidelijk maken. Hulpverlening die zegt 'als hij niet wil kunnen we niks', dat is geen hulp. Daar heeft hij niks aan en komt hij ook niet verder mee. Het begint met dat hij zelf in gaat zien dat er iets moet gebeuren en dat hij dat niet alleen hoeft te doen maar dat er een heleboel mensen zijn die hem daarbij willen helpen.
MamaE schreef op 02-03-2022 om 15:46:
[..]
Jouw dochter stond dus wel elke dag op. Er was een structuur, ook al lukte het niet altijd. Als deze jongeman zelf niet ziet dat het nodig is om aan re-integratie te werken, dan moet iemand hem dat duidelijk maken. Hulpverlening die zegt 'als hij niet wil kunnen we niks', dat is geen hulp. Daar heeft hij niks aan en komt hij ook niet verder mee. Het begint met dat hij zelf in gaat zien dat er iets moet gebeuren en dat hij dat niet alleen hoeft te doen maar dat er een heleboel mensen zijn die hem daarbij willen helpen.
Helaas is het toch echt zo dat zolang de jongere niet wil en er niet een direct gevaar is voor zichzelf of voor zijn omgeving, de hulpverlening niets mag doen. Tegelijkertijd is er ook een hele discussie gaande over gesloten inrichtingen en of dit mag blijven bestaan.
echt, het lijkt zo makkelijk: schop onder de kont en hup in een ritme. Zo werkt het niet en ouders hebben hier hulp bij nodig. Maar er is gewoonweg te weinig geld voor deze vorm van hulpverlening.
MamaE schreef op 02-03-2022 om 15:46:
[..]
Jouw dochter stond dus wel elke dag op. Er was een structuur, ook al lukte het niet altijd. Als deze jongeman zelf niet ziet dat het nodig is om aan re-integratie te werken, dan moet iemand hem dat duidelijk maken. Hulpverlening die zegt 'als hij niet wil kunnen we niks', dat is geen hulp. Daar heeft hij niks aan en komt hij ook niet verder mee. Het begint met dat hij zelf in gaat zien dat er iets moet gebeuren en dat hij dat niet alleen hoeft te doen maar dat er een heleboel mensen zijn die hem daarbij willen helpen.
Ik moest een 12 jarige overhalen om iets te doen. Om dat te doen voor een jongen die 17 is, is een stuk moeilijker.
Echt, het klinkt zo simpel maar als je puber zo diep zit, dan helpt soms niks. Hoe graag je dat als ouder ook wilt. Het IS gewoon niet zo simpel.
ik heb een soortgelijke ervaring gehad met m’n dochter, toen 17. Ze kon letterlijk haar bed niet uit en was een zombie met nul reactie, er kwam geen zin meer uit. Als werkende alleenstaand moeder was dat heel moeilijk: ben regelmatig van m’n werk naar huis gescheurd als ik geen contact kreeg. Heb herhaaldelijk bij de huisarts aangegeven en gevraagd of hij wat kon doen. Reactie was steeds ‘ze zal zelf moeten komen’. Op een dag heb ik hem gebeld met de vraag of hij misschien op huisbezoek kon komen, hij naar boven, en heeft toen direct specialistische ggz opgestart. Na een wachttijd van 6 weken konden we terecht.
Daarna volgde een heel traject. Waarbij ook genderissues trouwens. Inmiddels
zijn we 6 jaar verder, ze heeft veel geleerd over zichzelf maar blijft last hebben van terugkerende depressie en angsten al kan ze die nu beter herkennen en handelen.
Ik zou willen in kunnen veranderen in je OP to. Het is overduidelijk dat je kind kampt met forse psychische problemen die veel verder gaan dan geen zin.
rionyriony schreef op 02-03-2022 om 14:30:
[..]
Zo waren de dagen vroeger. Ik wist met geen mogelijkheid te verwoorden waarom ik zo'n afkeer had van het leven dat ik moest leven als ik ging werken. Waarom het leek op sterven. Het werd me ook niet gevraagd
Wat een oprechte en mooie uitleg van hoe dat voelde, Rionyriony! En wat zwaar moet dat geweest zijn, zeker als je niet gehoord werd.
Dit is waarschijnlijk precies hoe mijn 18-jarige zoon het voelt, besef ik mij terwijl ik dit lees. Hij zit nu bijna een jaar thuis.
Wat ontluisterend om te lezen dat zoveel kinderen en hun ouders hier mee worstelen. En tegelijkertijd voelt het minder alleen....
ik wil geen enkele aandoening tekort doen, maar tegelijkertijd denk ik wel eens: zijn we tegenwoordig niet wat doorgeslagen? Als ik alleen in dit topic al lees dat tieners al een jaar of langer niet naar school gaan vanwege "vage" klachten, geen zin, geen motivatie, liever heel de dag op bed hangen en gamen, dan denk ik: ja, dat had ik in mijn jeugd ook wel gewild, heel de dag op bed hangen en aanrotzooien voor mezelf, er een keer uitkomen om te eten en verder lekker relaxen. Alleen was dat geen optie destijds. Niet omdat ouders of de omgeving niet snapten dat tiener zijn soms worstelingen meeneemt over identiteit of je plaats in de groep, maar gewoon omdat er niet een groter punt van werd gemaakt dan nodig, er was aandacht voor, maar tegelijkertijd wist je dat school gewoon moest, ook al vond je dat niet elke dag even leuk. Net zo goed als dat mijn vader elke dag weer naar zijn werk ging en daar zullen vast ook dagen bij zijn geweest dat hij even eigenlijk geen zin had.
Pejeka1 schreef op 02-03-2022 om 22:12:
Als ik alleen in dit topic al lees dat tieners al een jaar of langer niet naar school gaan vanwege "vage" klachten, geen zin, geen motivatie, liever heel de dag op bed hangen en gamen, dan denk ik: ja, dat had ik in mijn jeugd ook wel gewild, heel de dag op bed hangen en aanrotzooien voor mezelf, er een keer uitkomen om te eten en verder lekker relaxen.
Hier zit het dus in: deze kinderen willen dit helemaal niet. Zoals je het beschrijft is het alsof deze kinderen hiervan genieten. Nee, het is een dagelijkse worsteling.
Dit is vaak het resultaat van jarenlang proberen te voldoen aan bepaalde verwachtingen, op de tenen lopen, wat uiteindelijk tot een burn-out of depressie kan leiden.
Bovendien zijn de omstandigheden nu echt wel anders dan vroeger. Er wordt veel meer een beroep gedaan op zelfstandigheid en planning vaardigheden van jongeren dan vroeger, de maatschappij is echt ingewikkelder geworden. Technische ontwikkelingen zoals Social media en alle apps die op scholen gebruikt worden hebben voordelen maar hebben de wereld er tegelijkertijd niet overzichtelijker of veiliger op gemaakt bijvoorbeeld. Vroeger kon je ook gewoon werken als je niet goed kon leren. Nu moet (bijna) iedereen verplicht een startkwalificatie en dus ook na het vmbo verplicht door met leren. Niet iedereen past in die mal maar wordt er toch ingedrukt.
ik vind migraine en verder geschetste beeld niet vaag. Wat het precies is waarom niet naar school en in bed hangen zijn de gevolgen waar het kind zelf niet uit komt.
Het is ook niet te vergelijken met vroeger. De wereld is echt anders dan twintig dertig jaar of langer geleden. Toen hadden wij ook geen eigen mobiel, internet bestond niet en ja de leraar kwam niet thuis les geven zoals nu online wel kan.
Als ik zie wat kinderen allemaal moeten en wat er allemaal aan afleiding en apparaten speelt krijg je spontaan adhd. Of krijg je een burn-out van alles wat moet. En inderdaad, je wordt wel zo vierkant als het hokje gemaakt als je er niet inpast. Lukt je dat niet, dan val je buiten de boot.
Zit je kind eenmaal thuis dan zoek je het maar uit. Wachtlijsten helpen ook niet bepaald plus dat als je kind zelf geen hulp wil op die leeftijd, je zelf wel een burn-out oploopt door te zoeken naar wat wel zinvol is.
Pejeka1 schreef op 02-03-2022 om 22:12:
ik wil geen enkele aandoening tekort doen, maar tegelijkertijd denk ik wel eens: zijn we tegenwoordig niet wat doorgeslagen? Als ik alleen in dit topic al lees dat tieners al een jaar of langer niet naar school gaan vanwege "vage" klachten, geen zin, geen motivatie, liever heel de dag op bed hangen en gamen, dan denk ik: ja, dat had ik in mijn jeugd ook wel gewild, heel de dag op bed hangen en aanrotzooien voor mezelf, er een keer uitkomen om te eten en verder lekker relaxen. Alleen was dat geen optie destijds. Niet omdat ouders of de omgeving niet snapten dat tiener zijn soms worstelingen meeneemt over identiteit of je plaats in de groep, maar gewoon omdat er niet een groter punt van werd gemaakt dan nodig, er was aandacht voor, maar tegelijkertijd wist je dat school gewoon moest, ook al vond je dat niet elke dag even leuk. Net zo goed als dat mijn vader elke dag weer naar zijn werk ging en daar zullen vast ook dagen bij zijn geweest dat hij even eigenlijk geen zin had.
Geen enkel kind wil ongelukkig thuiszitten
T.o. misschien kan je via de gemeente jeugdhulp aanvragen, en kunnen jullie gezinsbehandeling thuis krijgen ( geen lange wachtlijsten)of een ambulante jeugdhulpverlener. Dit kan naast een ggz traject lopen ( waar wel een lange wachtlijst is)
Hier ook een zoon van 17, die 2 jaar niet naar school is geweest.
Sinds begin van dit schooljaar gelukkig weer wel. MBO 4, hij is begonnen op Gymnasium.
Wat hier geholpen heeft, weet ik eigenlijk niet, ineens was hij wel zover.
Maar hij heeft ook periodes gehad, met omgekeerd dag en nachtritme. Alleen voor avondeten uit zijn bed komen.
Hulpverlening stond hij ook niet voor open. Lange periode kwam er 1 keer per week iemand thuis. Maar die kwamen ook weleens voor niks of ze kwamen niet verder dan een spelletje spelen samen.
Hij is toen wel onderzocht en bleek ASS te hebben, (bijna) hoogbegaafd met flink disharmonisch profiel.
Man en ik zaten ook niet op 1 lijn en hebben systeemtherapie gehad, bij zelfde club, waar hij ook hulpverlening had.
Is er iets waar hij/zij nog wel warm voor loopt ? Misschien kan iets als bijv. digibende wat zijn om hem/haar weer ritme te geven. Of een zorgboerderij achtig iets.
Of misschien MBO in een specifieke richting ?
Maar het is inderdaad heel erg moeilijk. Veel sterkte !!
Mocht je behoefte hebben aan gelijkgestemden er is een besloten FB groep, platform voor ouders van thuiszitters in het voortgezet onderwijs. Er zijn er veel meer als de meeste mensen denken.
Oh en is er een buurtteam verbonden aan jullie school, die kunnen soms ook goed meedenken en evt. ‘hulp’ verlenen.
17 is in mijn ogen toch een leeftijd waarop al veel aankomt op eigen verantwoordelijkheid. Tenslotte is hij over een jaar volwassen. Als hij er voor wil kiezen om al zijn kansen op een goede toekomst te vergooien, dan denk ik dat (hoe moeilijk ook) je je daar als ouder uit zelfbehoud bij neer moet leggen. De gevolgen hiervan zal hij zelf in de toekomst ondervinden.
Ik geloof echt dat kinderen niet voor hun lol thuis zitten. Maar soms moet er wel echt ingegrepen worden. Als iemand niet eens meer op kan staan, dan is er echt hulp nodig, desnoods gedwongen.
Mijn zorg zit er in dat als deze jongen 18 wordt, dat leerplicht en school dan de handen er vanaf kunnen trekken en de bal nog meer bij hem neerleggen en er dus nog meer bij zelf willen komt te liggen.
Van mij hoeft echt niet iedereen te studeren, als je liever wil werken ook prima. Maar dan moet je wel solliciteren, naar het werk gaan en je werk doen.
