Puberzoon weigert al 2 jaar om naar school te gaan
Hoi allemaal,
Eigenlijk lees ik normaal gesproken lees ik alleen maar dingen en ben ik zelf niet actief, maar aangezien ik nu even niet meer weet wat te doen wil ik toch een keer mijn verhaal doen. Ik weet even niet meer hoe ik het beste kan reageren.
Ik heb een zoon van 17 jaar oud nu. Hij zit in zijn examenjaar dit jaar. Hij heeft vorig jaar zijn examens niet gemaakt omdat hij zoveel lessen had gemist vanwege zijn migraine. Dit jaar wou hij het allemaal beter doen. Met volle moet is hij afgelopen september begonnen, maar na een paar dagen ging het mis. Hij kon geen aansluiting vinden bij de jongere kinderen en wou dus niet meer naar school. Uiteindelijk werd het met de lockdows allemaal weer online les en voor dat we het wisten had hij alweer achterstanden opgelopen. Precies een herhaling van afgelopen jaar.
Nu probeer ik als moeder hem aan alle kanten te stimuleren om naar school te gaan. School heeft een speciaal programma voor hem gemaakt zodat hij bijlessen krijgt en hulp bij zijn achterstanden. hij kan zelfs dingen laten vallen of een makkelijkere opdracht krijgen. Alleen hij wilt niet naar school. Hij heeft regelmatig last van migraine en zegt daarnaast dat hij het allemaal niet meer aankan. Hij wilt het wel halen, maar het lukt hem gewoon niet. Daarnaast zegt hij dat hij school stom vind en toch niets wilt doen.
Nu weet ik dat mijn zoon heel erg worstelt wie hij zelf is en twijfelt ook over zijn geslacht etc, maar niemand mag dit nog weten behalve ik. hij heeft nu zijn haren laten groeien en dat staat hem ook heel erg leuk.
Mijn man is zo van je moet gewoon naar school. leerplicht etc en je krijgt nu een kans om je diploma te halen met allemaal vrijstellingen. pak het aan. En dan zegt mijn zoon ja ik ga morgen wel. En dan is het de volgende dag en dan is hij weer moe, want hij heeft dan de hele nacht niet kunnen slapen. Dit slaapprobleem is nu zo erg dat hij de dag naar de nacht heeft verplaatst. En dit zorgt voor niet een gezelligere sfeer in huis.
Wat het met mij doet? Ik vind het heel erg. Ik probeer mijn zoon op allerlei manieren te stimuleren maar hij wilt gewoon niet. Hij wilt zelfs niet naar buiten om bijvoorbeeld met de hond te gaan wandelen. Ja als ik dan mee ga, maar ik heb ook mijn werk en andere verantwoordelijkheden. En het put mij uit. De huisarts weet er van en er komt therapie, maar er zijn hele lange wachtlijsten.
Misschien iemand een idee, want op dit moment zegt mijn zoon tegen alles nee. En ook afspraken maken daar houd hij zich niet aan want dan krijg ik als antwoord dat het zijn eigen leven is of dat hij geen zin heeft, want hij vind dat hij al te veel moet doen hier in huis.
En dan denk ik bij mijzelf wat dan? want hij doet helemaal niets in huis en taakjes die hij had voert hij niet uit. alleen als we hem wat vragen dan doet hij dat soms.
Iemand misschien een tip?
Ik herken je verhaal. Mijn kind is er nog niet helemaal uit, maar op de goede weg.
De belangrijkste tip: blijf naast hem staan. Laat anderen zeggen wat ze willen, maar je kind heeft nu alleen jou. Hou die lijn open, ook tijdens een ruzie. Probeer je man ook zover te krijgen. Het is zo ingewikkeld voor een ouder om de combinatie ergernis, bezorgdheid en liefde in goede banen te leiden. Voor een verward kind in de puberteit is alles nog moeilijker.
Dat dag/nacht ritme is verschrikkelijk moeilijk te doorbreken. Als je ergens een punt van wil maken, dan is dat het wel. Laat los op welke tijd hij naar bed zou moeten. Laat ook de hele school even los in gesprekken met hem (school is ook echt niet het belangrijkste nu. Dat kan ook over een paar jaar. Haal die druk ook lekker van de ketel.). Maar kijk of hij bereid is elke ochtend met (een van) jullie een kop koffie of thee aan de ontbijttafel te drinken. Op een vaste tijd die je goed uit komt. 7:00 uur of 9:00 uur maakt niet uit voor hem, het is toch "midden in de nacht". En daarna mag hij gewoon terug naar bed. Als dat lukt, zijn jullie al echt een stap verder.
En dan tot slot: voor heel veel jonge mensen wordt het leven "vanzelf" makkelijker na hun 19e. Ik zie dat veel om me heen.
Sterkte!
Ik wil je alleen maar laten weten dat je niet de enige bent. Mijn oudste (14) gaat sinds een maand weer echt naar school, 2 uur per dag, na anderhalf jaar thuis zitten. Mijn jongste (12) zit nu een half jaar thuis en hopelijk lukt het nu om het weer een beetje op te pakken.
Het is afschuwelijk, je voelt je machteloos en voor je het weet bemoeit Jan en alleman zich ermee zonder dat het helpt.
ik heb geen gouden tip, je moet gewoon het geluk hebben dat je iemand treft die echt helpt.
Afgelopen weekend heb ik in de Volkskrant gelezen over Walhallab in Zutphen en ik moest er een beetje van huilen - wat zou ik graag willen dat zoiets beschikbaar was voor iedereen die vastloopt met school en/of zichzelf.
dikke knuffel.
Ik kan me jouw zorgen heel goed voorstellen. Ik heb al veel gesprekken met ouders gehad die in dezelfde situatie zaten.
Vanuit het mbo (als docent) herken ik dit heel erg. Mijn ervaring...als het niet gaat, dan gaat het ook echt niet. Je kunt je in 100 bochten wringen en de beste begeleiding regelen. Maar als studenten het niet willen of kunnen, dan lukt het ook echt niet.
Ik zou je willen adviseren om je zoon te behoeden voor mislukking na mislukking. Ik zie studenten met lijsten van 10 mislukte opleidingen langskomen. In en in triest en zo slecht voor het mentale welzijn.
Zoals ik lees, heeft je zoon veel dingen waar hij mee worstelt. Misschien is het een goed idee om in te zetten op een dagbesteding wat hij kan. Werken bijvoorbeeld of vrijwilligerswerk. Daarnaast werken aan zichzelf, op welke manier hij wil.
Hij zou ook naar het mbo kunnen stromen. Afhankelijk van het niveau van vo mss al naar niveau 2. Vanaf niveau 3 zijn er bbl trajecten waarbij hij kan werken en 1 dag naar school kan. Misschien dat dit meer trekt.
En anders...laat hem een paar jaar werken. Je kunt hierover afspraken maken met de leerplicht. Wellicht lukt het over een paar jaar wel. Er zijn meer wegen naar Rome. Hij komt er wel, op zijn eigen manier. Bij sommige lukt het pas met 25 of ouder om een studie op te pakken. Niks mis mee, ontwikkelen kan op veel verschillende manieren.
wat heftig, en dikke knuffel voor jullie als eerste
Ik lees tussen de regels dat jullie als ouders niet op één lijn zitten, klopt dat?
Heb je zicht op zijn verzorging van zichzelf en zijn eten en drinken?
Wat gaat er wel goed?
Tips uit de losse mouw:
- Gezinstherapie, systeemtherapue
- methodiek Geweldloos verzet kan helpen maar dien je wel onder begeleiding in te zetten, gezien de zwaarte van de interventie
- de Jim methodiek kan ook helpen ook dit onder begeleiding van een prof starten
Heeft hij een plan voor als hij 18 is, al jaren nauwelijks iets doet en jullie hem er na een tijd uit knikkeren?
Over een paar maanden / volgend jaar is het namelijk zover.
En dan zal hij toch ergens moeten wonen en op één of andere manier aan centen moeten raken.
Met eender welke hulp-verlening zou ik nu ook echt gaan doorpakken, want op zijn 18de kan hij alles weigeren en worden jullie nergens meer bij betrokken.
Nog 5 jaar verder doen zoals hij / jullie nu bezig is / zijn lijkt mij niet de mirakel-oplossing.
Marty1984 schreef op 01-03-2022 om 19:40:
Met eender welke hulp-verlening zou ik nu ook echt gaan doorpakken, want op zijn 18de kan hij alles weigeren.
Hij kan nu ook alles weigeren. Geen hulpverlener gaat iets met hem doen als hij zelf niet wil. Je kunt je kind niet dwingen hulp te accepteren.
Marty1984 schreef op 01-03-2022 om 19:40:
Heeft hij een plan voor als hij 18 is, al jaren nauwelijks iets doet en jullie hem er na een tijd uit knikkeren?
Over een paar maanden / volgend jaar is het namelijk zover.
En dan zal hij toch ergens moeten wonen en op één of andere manier aan centen moeten raken.
Met eender welke hulp-verlening zou ik nu ook echt gaan doorpakken, want op zijn 18de kan hij alles weigeren en worden jullie nergens meer bij betrokken.
Nog 5 jaar verder doen zoals hij / jullie nu bezig is / zijn lijkt mij niet de mirakel-oplossing.
Ja tuurlijk, bij 18 jaar zoeken ze het zelf maar uit. Gewoon op straat zetten, dat zal hem leren 
De meeste jongeren gaan met 18 jaar het huis helemaal niet uit (iets met een woningcrisis), en een kind dat zo worstelt heeft juist begeleiding en verbinding nodig.
Eén ding is natuurlijk duidelijk: er moet iets gebeuren. Die jongen kan niet tot zijn 80e op bed blijven liggen en niks willen. Heb je er al een vinger achter waar de oorzaak ligt? Worstelt hij met zichzelf, is er in de gezinssituatie iets voorgevallen waar hij niet mee kan dealen, is er op school iets aan de hand geweest waardoor hij in zijn schulp is gekropen?
Probeer toch een ritme in zijn leven aan te brengen. Zo van: OK, je gaat niet naar school, maar je staat in de ochtend op, neemt een douche, eet iets, en als je daarna weer naar je eigen kamer wilt, OK. Begin klein. Maar het is een lang traject.
De adviezen die ik mee zou geven zijn: ga naar de huisarts en stel je verwachtingen bij.
Huisarts in eerste instantie vanwege de migraine. Mogelijk is daar nog iets in te doen met medicatie o.i.d. en daarnaast ook voor een doorverwijzing voor onderzoek of wat er ook nodig lijkt. Als er sprake is van depressie kan daar ook iets voor worden ingezet. De eerste stap is de huisarts.
En stel je verwachtingen bij, dat is dus echt ingewikkeld. Wij hebben dat ook ervaren, maar beetje bij beetje lukt dat dus nu.
Zoon hier was 15 toen hij vast liep op school. Via doorverwijzing van de huisarts kwamen we bij een psychologe die onderzoek deed. In eerste instantie hielp dat ons niets. Zoon moest van school af (VMBO) want zijn IQ was te laag. Op de praktijkschool liep hij echter al gauw weer vast. Lag niet alleen aan zoon, ook aan de school overigens. Zelden zo'n weinig empathische school meegemaakt...Intussen hebben wij aan de bel getrokken bij leerplicht en schakelde school de hulpverlening vanuit de gemeente in. Ook dat was een lang traject, wisselende hulpverleners die allemaal weer iets anders vonden. Uit een volgend onderzoek kwam een vorm van autisme. Zoon ging, nadat hij helemaal niet meer naar school wilde (omdat hij ook nog in de derde moest blijven zitten en weer in een nieuwe groep moest starten) naar een speciale dagbesteding, soort leerwerktraject. School kwam daar eerst helemaal niet aan de orde, eerst wennen, diverse activiteiten doen etc. Zoon heeft daar echt stappen gemaakt, maar helaas vond hij de plek toch te groot en te onoverzichtelijk. Dit is dus ook weer gestopt. Intussen was hij wel vanuit daar met een MBO1 opleiding gestart. Wij probeerden dit thuis voort te zetten maar dat is echt wel heel lastig. Zoon gaat niet naar school, wil geen online-lessen volgen dus doet alleen zelf het schoolwerk.
Uiteindelijk wordt daar nu hulp voor ingezet d.m.v. zijn begeleider vanuit de jeugdhulp die zich heeft opgeworpen tot een soort autisme-coach. Zoiets moet je dus echt treffen. Was voor zoon de derde hulpverlener, maar deze heeft echt een klik met hem.
Verder gaat zoon 3 dagen in de week met mijn man mee naar zijn magazijn, waar hij helpt met inpakken etc.
Het is een enorm proces geweest, ook voor ons. Je hoopt op een vmbo-diploma (ik vond het vreselijk dat hij in het jaar dat de rest van zijn oude klas het examen had gedaan geen diploma had) en uiteindelijk werkt zoon bij mijn man in het bedrijf en doet met pijn en moeite een MBO 1 opleiding. Maar het is 10 keer beter dan een kind dat je bij school afzet en na 10 minuten, als je onderweg bent naar huis, meldt dat hij langs de spoorbaan loopt en er bij de volgende trein niet meer is.
We zijn er nog lang niet, maar er is weer hoop.
Ik hoop dat die hoop er voor jullie ook weer komt, Diaantje!
Ik had niets te willen vroeger. "Je gaat hier niet klaplopen" was het devies.
Wauw, met verbazing lees ik de opmerkingen: hij kan niet de hele dag in bed blijven liggen, geen zin dat kan niet, ik had vroeger niets te willen.
Dit zijn absuluut geen helpende posten. Niet voor TO en zeker niet voor haar zoon.
Onze jongste is ook zeker 1,5 schooljaar niet naar school geweest. Ook wij kregen veel opmerkingen: ze moet, ze heeft niks te willen, als ze niet gaat verliest ze zeker de aansluiting.
Het waren moeilijke tijden en ook na haar diagnose (ze werd in 1e instantie verkeerd gediagnosticeerd maar kreeg na verloop van tijd de diagnose Autisme) ging ze nog steeds niet volledig naar school. Ze heeft haar VMBO TL diploma gehaald in 2020. Helaas loopt ze ook nu weer vast.
Toch ben ik ervan overtuigd dat ze er wel komt. Linksom of rechtsom. Mijn mantra was en is nog steeds: het komt goed.
Heel veel sterkte!
Ik heb hier geen woorden voor, maar ik wens u heel veel sterkte. 😭
Bij ons thuis was het vroeger ofwel werken ofwel naar school. Tenzij je ziek bent, dan kan dat niet. Dat is hier ook aan de hand. Maar ook als je ziek bent is het wel van belang dat je werkt aan re-integratie. Want met alleen maar in bed blijven gaat het niet vanzelf beter worden. Alle mensen die thuiszittende kinderen hebben of hebben gehad, hebben daar ook samen met het kind hard aan moeten werken om te re-integreren. De kans dat een thuiszittend kind na twee jaar opeens zegt 'en vanaf nu ga ik weer volledig naar school' is nihil.
Ja, linksom of rechtsom komen de meeste mensen er echt wel. Maar niet vanzelf en niet door alleen maar in bed te liggen. Dus daarom is het belangrijk dat er met kleine stapjes wordt opgebouwd naar een dagritme en daginvulling.
MamaE schreef op 02-03-2022 om 14:12:
Bij ons thuis was het vroeger ofwel werken ofwel naar school. Tenzij je ziek bent, dan kan dat niet. Dat is hier ook aan de hand. Maar ook als je ziek bent is het wel van belang dat je werkt aan re-integratie. Want met alleen maar in bed blijven gaat het niet vanzelf beter worden. Alle mensen die thuiszittende kinderen hebben of hebben gehad, hebben daar ook samen met het kind hard aan moeten werken om te re-integreren. De kans dat een thuiszittend kind na twee jaar opeens zegt 'en vanaf nu ga ik weer volledig naar school' is nihil.
Ja, linksom of rechtsom komen de meeste mensen er echt wel. Maar niet vanzelf en niet door alleen maar in bed te liggen. Dus daarom is het belangrijk dat er met kleine stapjes wordt opgebouwd naar een dagritme en daginvulling.
Zo waren de dagen vroeger. Ik wist met geen mogelijkheid te verwoorden waarom ik zo'n afkeer had van het leven dat ik moest leven als ik ging werken. Waarom het leek op sterven. Het werd me ook niet gevraagd.
Ik heb me toen ingeschreven voor een vervolgopleiding. Vlucht naar voren.
Na deze opleiding kreeg ik overigens hetzelfde probleem maar toen was ik ouder. Ik ging toen met de stroom mee. Nam een flutbaan en mijn ouders waren daar blij mee: alles kits.
Vroeger legde men zijn oor niet op je ziel te luister. De tijden zijn veranderd. Misschien is jullie, meer liefdevolle methode wel beter hoor. Ik heb dit gewoon nooit meegemaakt.
Vroeger stelde men eisen en als je daaraan niet kon voldoen dan schoot je vanzelf in de stress- en schuldgevoelmodus.
Tegenwoordig probeert met het gedrag vanuit wetenschap te verklaren en wordt men minder snel boos.
