puber wil geen contact

Bedankt voor alle berichten. Ik zal even een voor een reageren. 

Dweedledee schreef op 22-12-2023 om 03:42:

Het kan natuurlijk ook gewoon een optelsom zijn van zaken. Dat het conflict in de herfstvakantie wellicht de druppel was? Hij is 13, vol aan het puberen (wat al een moeilijke periode is) en dan woont hij ook nog 30 autominuten van zijn vrienden vandaan. Vaak begint vriendschap en het bijbehorende “chillen” rond die leeftijd belangrijk te worden. Wellicht is hij gewoon boos dat zijn vader zover weg is gaan wonen uit eigenbelang zonder te kijken naar zijn belang ? Tel daar nog bij op dat hij zich waarschijnlijk niet gehoord voelde toen hij wilde ventileren over stiefpa.. En wellicht voelt hij zich nu ook onder druk gezet door die berichten van jullie.

Ik denk dat jullie hem nu het beste met rust kunnen laten. Jij sowieso. Jij bent hier geen partij in. Hopelijk draait hij bij. Je kunt het helaas niet afdwingen.

Ik denk dat hij zeker baalt / boos is dat wij in een andere stad wonen. Ik weet niet of dat het enige is dat meespeelt. Ik denk ook dat hij last heeft van de onderlinge verhoudingen tussen zijn moeder en vader. Ik schreef al eerder op dit forum dat wij echt altijd proberen aardig over haar te praten, maar misschien dat hij onbewust toch gevoeld heeft dat dat niet oprecht was. Andersom praat moeder altijd heel slecht over ons. Wat ik al schreef, kochten wij nieuwe schoenen voor hem, mocht hij die daar niet aan. Dat soort dingen...Hij is ooit gehoord door een kinderpsycholoog (jaren geleden) en daar kwam toen uit dat hij het vervelend vond dat moeder zo slecht sprak over mij en vader. Dat maakt het voor ons ook zo dubbel, dat hij dan nu toch voor haar "kiest". Maar dat zal misschien weer te maken hebben met het feit dat wij in een andere stad wonen...het is een complex verhaal. 

Bir_F schreef op 22-12-2023 om 07:02:

[..]

Ik ben dus zo’n moeder, die zulke dingen wel zei. Iets andere situatie misschien, want vader is vreemdgegaan, heeft een bom gedropt in ons gezin en is vertrokken. Woont nu samen met z’n ‘Truus’. Kinderen willen maar mondjesmaat met hem te maken hebben. Vooral haar niet zien.
Mijn jongste van 14 loopt ook helemaal vast op contact met hem. Ze is boos, maar kan dat niet uiten richting hem. Alle keren dat ik aanstuurde met: kom op, het is je vader.. Geef hem eens antwoord. Spreek met hem af. Misschien proberen uit te praten? Enz. - maakte ik het voor haar nog moeilijker. Ze voelde zich niet gehoord door mij. Het is niet goed voor onze band. Richting mij zei ze ook steeds minder, want ik reageerde dus volkomen verkeerd voor haar, nu, in dit moment. Het grotere plaatje van ‘contact met vader is belangrijk’ dat kan haar echt geen ene r**t schelen, hoeft ze niet van mij te horen en ik kan het ook niet voor haar oplossen.
Moeder kan hierin volgens mij weinig betekenen.

Bedankt voor je bericht. Dit zet me wel echt aan het denken. Ik heb in mijn eigen puberteit ook een akkefietje met mijn vader gehad, maar mijn moeder was best wel streng en zei gewoon "uitpraten." Geen discussie over mogelijk. En uiteindelijk was het toen ook weer goed. Ik heb die situatie als voorbeeld genomen voor deze situatie en gedacht zet de koppen gewoon bij elkaar, maar na het lezen van al deze berichten besef ik dat de situatie met mijn stiefzoon veel complexer was dan bij mij thuis. En dat het niet zo maar een akkefietje was, maar waarschijnlijk veel meer... 

Rode-panda schreef op 22-12-2023 om 07:22:

ik zelf zou als moeder minder happy zijn met opgestuurde cadeaus van stieffamilie van vaders kant .
Hoe goed , lief , aardig bedoeld. Dat jullie , jouw familie hem mist en dit op deze manier duidelijk wil maken kan juist als een rode lap werken bij moeder. Ik zeg niet dat het zo is maar kan me vanuit haar dit zeker indenken.

Je familie had dit toch kunnen overleggen met vader/jullie?
Dat jij en je familie van hem houden weet hij echt wel , diep van binnen, alleen jullie zijn een zijspoor ,hoe hard dit ook klinkt .
Het belangrijkste is dat die jongen de pubertijd doorkomt , met steun ,liefde, warmte van zijn beide bio-ouders !
Deze jaren zijn tekenend voor de rest van zijn leven.

Dat je man bij jou in een andere woonplaats is ingetrokken hoeft niet eens een probleem te zijn . De vrienden van de jongen kunnen toch mee komen logeren? Een dag mee naar een pretpark etc. Dit is echt wel te regelen met de ouders van die vrienden,mits deze jongens dat zelf ook willen. Misschien dat je op en neer moet rijden maar dat is dus 1 van de nadelen als je op afstand van je kind woont . Maar wat is nu 30 min met auto?

Dat dit alles jullie pijn doet snap ik alleen jullie kunnen er samen en met andere over praten .
Maar hoe zit het met zoon,kan en mag hij zijn verhaal kwijt ?
Ieder verhaal heeft meerdere kanten , ieder heeft zn eigen belevenis ervan.
Zeker een puber heeft nu alle begeleiding nodig om op het juiste spoor te blijven

Nee mijn ouders hebben dat niet overlegd. Zij gaan gewoon uit van de goedheid van hun daden. Zij zien alles alleen maar vanuit liefde en er gaat geen seconde een gedachte in hun hoofd om dat dit verkeerd geïnterpreteerd zou kunnen worden. 

Met wie mijn stiefzoon kan praten, is ook echt een zorgelijke gedachte die ik heb. Met niemand denk ik. Ik heb wel goed contact met zijn stiefvader en die zegt dat hij zo gesloten als een boek is. Hij wil nergens over praten. We zouden hem alle begeleiding van de wereld willen geven en hebben ook hulp aan moeder voorgesteld, maar daar ziet zij niks in zei ze de laatste keer. Ze vindt dat het allemaal best wel prima gaat met hem.

BritgetJones007 schreef op 22-12-2023 om 09:03:

en heel eerlijk, het is natuurlijk erg vervelend, zacht uitgedrukt, als je iemand op komt halen voor vakantie en dan aan de deur te horen krijgt dat diegene niet meegaat. Ook al 'voel' je aan, dat die kans erin zit.

Daar is wel wat aan vooraf gegaan en dat hij zich niet gehoord voelde.

We merkten wel wat natuurlijk. Hij had een week niet gereageerd op onze berichtjes, maar zoals iemand anders al op dit forum zei dat is niet super atypisch voor een 13-jarige. Hij reageerde wel vaker niet op berichten. De ochtend dat mijn vriend hem ging ophalen stuurde hij nog "he pap sorry dat ik niet op je berichten had gereageerd. Wil je me om 3 uur ophalen?" Dus daar bleek niet uit dat hij niet mee wilde. Het kwam dus als een totale verrassing toen mijn vriend voor de deur stond en ineens te horen kreeg van zijn ex dat zoon niet mee op vakantie wilde. 

Engeltje schreef op 21-12-2023 om 21:00:

Ik ben de moeder die nauwelijks meer contact heeft met haar zoon. Zonder duidelijke reden (in ieder geval nooit duidelijk uitgesproken) besloot mijn zoon op zijn 14e bij zijn vader te gaan wonen. Die had een klassieke weekendregeling, dus zoon was daar 1 weekend per 14 dagen. En van de een op de andere dag woonde hij volledig bij zijn vader. Vader heeft hem toen zonder mijn medeweten ingeschreven op zijn adres. Kwam ik achter doordat ik geen kinderbijslag meer kreeg. Met vader was geen gesprek te voeren. Die vond en vindt dat kind zelf kon bepalen waar hij wilde wonen. Sindsdien zie ik hem met verjaardag en de feestdagen even. Hij reageert zelden op appjes of bellen. Ik hoorde zelfs pas na een ruim half jaar dat hij epilepsie heeft. Vader vond het niet nodig om mij te informeren vanwege privacy van zoon. Die is nu 16, dus artsen voelen zich ook niet verplicht, als ze al weten datvwij gescheiden zijn, om mij te informeren. Ik ga er nog steeds aan kapot, al zijn we dus nu 2 jaar verder.
Ik wens jullie van harte een betere uitkomst. Je bent volkomen machteloos, wat je ook doet. Niets doen is desinteresse, wel appen/bellen/schrijven is pushen. Maar alles lezende denk ik ook dat je voorlopig vooral even rust moet inbouwen. En af en toe wat laten horen, vooral neutraal bijvoorbeeld over leuke voorvallen of iets wat zoon interesseert. En dan hopen dat hij ooit weer jullie kant op beweegt.
Sterkte.

Wat vreselijk! En niets heeft gewerkt? Is er uiteindelijk hulp gezocht om het op te lossen? Zoon heeft nooit gezegd waarom hij ineens bij zijn vader wilde wonen en geen contact meer wilde met jou? 

Ik wil er overigens wel aan toevoegen dat de relatie tussen vader en moeder al wel echt aanzienlijk verbeterd was in de afgelopen jaren. Ze gaan samen naar ouderavonden, hebben samen de Open Dag van de middelbare school bezocht en het eindfeest van groep 8. En in de periode dat moeder problemen had met haar man belde ze mijn vriend ook best regelmatig. Maar ik denk wel dat bij beide ouders onderliggend nog veel trauma zit. Ik merk dat mijn vriend ontzettend kwaad kan worden op zijn ex en haar ook vaak de schuld geeft van veel dingen. Hij is het ook met veel dingen in de opvoeding niet eens (en sommige dingen zijn ook echt niet goed gegaan denk ik, maar goed dat ligt wel buiten onze cirkel van invloed). Andersom is dat volgens mij ook net zo (dat is natuurlijk een aanname, ik spreek haar niet zo veel, maar ik vang wel eens wat op van gemeenschappelijke vrienden of mijn stiefzoon). 

Ik pleit er al jaren voor dat de relatie beter wordt tussen iedereen. Ik heb daardoor zelf ook goed contact met haar man. Helaas minder goed contact met haar. Alhoewel ik dat wel heb geprobeerd en ook daarin kleine vooruitgangetjes zag. 

Dit wilde ik toch nog even aan alle berichten toevoegen . Ik ben wel heel dankbaar voor al jullie input en het heeft mij veel geholpen. Ik zie nu in dat ik een stapje terug moet doen en dat we het even rust moeten geven, zonder dat mijn vriend helemaal van de radar is. Ik ga proberen ook met mijn vriend te praten, maar dat is niet altijd heel eenvoudig. Ik denk dat hij veel weggestopte schuldgevoelens heeft en zodra ik erover begin, wil hij het gesprek uit de weggaan. 

BritgetJones007 schreef op 22-12-2023 om 12:04:

[..]

Dan snap ik wel dat dit helemaal rauw op jullie dak viel...en kan ik de emotie van vader wel begrijpen.

Ik vraag mij af, na dit gelezen te hebben, wat de reden is dat hij ineens niet meer mee wilt...het appje komt namelijk heel ontspannen over.
Behoorlijk raar deze 'twist' in zijn gedrag? Het lijkt er eerder op dat bij hem thuis Iets is voorgevallen. Is daar naar gevraagd? Hoe ging het op dat moment tussen moeder en partner?

Ja dat is precies wat wij ook zo raar vinden die twist. Het ging al wel een tijdje wat minder goed met hem (nadat zijn stiefvader dus weer terug thuis ging wonen). Hij begon te spijbelen, onvoldoendes te halen en hij vertelde ons ook dat hij niet lekker in zijn vel zat. Maar hij zei er niet bij wat hem nu allemaal scheelde. Wel dat hij het irritant vond dat wij in een andere stad woonde. 

Wat nou precies de reden was waarom hij niet meer mee op vakantie wilde, is mij echt niet duidelijk. Die klap snap ik nog wel. Hij nam het op voor zijn moeder, maar waarom hij ineens niet meer mee op vakantie wilde. Geen idee...misschien waren er vriendjes die dingen gingen doen en hij kon door met ons op vakantie te gaan, niet mee. Maar dit is invullen. 

Contact tussen moeder en vader was dus ingewikkeld hierover. Ik denk dat moeder van binnen wel wist dat de terugkeer van stiefvader vervelend voor haar zoon was, maar ook dat werd uit de weggegaan. Als mijn vriend daarover begon dan antwoordde zij dat het allemaal prima met hem ging en dat hij gewoon teveel gamet. Dat hij daardoor spijbelde en slechte cijfers haalde. 

Engeltje schreef op 22-12-2023 om 12:18:

[..]

Dit stukje viel me op. Jullie hebben het dus niet van hem zelf? Roept wel vraagtekens op moet ik zeggen over de rol van moeder in deze situatie.

Nee zij deed de deur open en zei "hij wil niet mee. Ik ga hem niet dwingen." Zoon zelf lag boven te huilen op bed. Mijn vriend verhief zijn stem. Zoon rende de trap naar beneden en sloeg mijn vriend. Ex ging toen voor haar zoon staan (corrigeerde hem niet) en duwde mijn vriend naar buiten. 

AnnaPollewop schreef op 22-12-2023 om 11:42:

[..]

Iedereen maakt fouten in de opvoeding, achteraf is alles makkelijk natuurlijk. Je vriend moet dat echt loslaten, dat haten op zijn ex. Laat hij kijken naar zijn eigen rol, want daar kan hij wat aan doen en daar is hij verantwoordelijk voor. Om te beginnen zou hij het als zijn zoon moeten zien, en niet als die van jullie samen (die jullie dan “moeten delen” met zijn ex).

Voor pubers is het best vervelend om na een scheiding je ouders nooit meer voor jezelf te hebben, omdat er altijd een nieuwe lief bij is. Zelfs al vinden ze die persoon best te pruimen, dan nog is het niet de eigen ouder en die moet zich dan ook niet achter de nieuwe partner gaan verschuilen. Eigenlijk zou jij je handen er af moeten trekken en tegen je vriend zeggen: “jouw zoon, jouw feestje. Los het maar op.”. Want zo ligt het wel.

Ik zal niet ontkennen dat ik ben een aanwezig persoon ben, die zich misschien soms teveel met dingen bemoeit. Ik ben zeker niet perfect, maar alles komt wel uit een goed hart. Wel probeer ik vaak juist contact tussen vader en zoon te stimuleren. Mijn vriend is een stuk minder proactief dan ik, maar ik regel dan wel dat ze samen een weekendje weg gaan. Of zoals nu staat er dus een vakantie voor 2 in de meivakantie gepland naar Rome. Daar ben ik dus niet bij. En ik ben zelf ook vaak de hort op, dus het is niet dat er weinig tijd is met alleen vader en zoon.