puber wil geen contact
Hi allen,
Ik ga proberen om de situatie zo helder mogelijk op te schrijven. Ik zit echt met mijn handen in het haar mbt mijn stiefzoon.
Mijn stiefzoon is 13 en is volgens de omgangsregeling elke woensdag bij ons en om het weekend. Wij wonen in een andere stad dan zijn moeder (ongeveer 30 min autorijden). Dit is niet ideaal natuurlijk, want zijn vriendjes wonen in de stad bij zijn moeder. Hier klaagt hij dan ook wel eens over, maar verder had hij het altijd heel erg naar zin hier. De relatie tussen mijn vriend en zijn zoon was goed. Totdat hij begon te puberen. Bij zijn moeder ontstonden er relatieproblemen met haar nieuwe partner en het viel ons op dat hij extreem loyaal werd naar zijn moeder. Ik zeg extreem, want hij keerde zich ineens helemaal tegen zijn stiefvader. Ook viel het ons op dat hij echt heel veel privé informatie over de relatie van zijn moeder en zijn stiefvader wist. Zijn moeder besprak dus haar persoonlijke problemen met hem.
Dat alles resulteerde erin dat mijn stiefzoon zich erg veel zorgen ging maken om zijn moeder en dat ook bij ons uitte. Als wij hem probeerden uit te leggen dat elk verhaal twee kanten heeft en dat hij ook altijd goed met zijn stiefvader door één deur had gekund, dan reageerde hij daar heel fel op. Hij zag alles als kritiek op zijn moeder.
Na de zomervakantie begonnen eigenlijk de problemen hier. In de vakantie had zijn moeder het weer goedgemaakt met zijn stiefvader. Hier zat hij niet goed van in zijn vel. Hij begon te spijbelen, haalde slechte cijfers en begon zich enorm af te zetten tegen ons. Wij woonden in een andere stad en daar had hij nooit om gevraagd (true in de kern is dat ook helemaal waar) en hij haatte het (ineens) bij ons. We zagen dit als heftig pubergedrag maar meer ook niet. In de herfstvakantie zouden we op vakantie gaan met z'n 3en, maar in de week ervoor reageerde mijn stiefzoon al op geen enkel bericht. Toen mijn vriend hem vervolgens wilde ophalen, bleek hij niet mee te willen op vakantie. Het zou vreselijk zijn om met ons op vakantie te moeten. Vervolgens verhief mijn vriend zijn stem (hij vloekte niet, hij zei niets beledigend) tegen zijn ex. Hij vond namelijk dat zij hem had moeten stimuleren om mee op vakantie gaan. Dat schoot schijnbaar bij mijn stiefzoon in het verkeerde keelgat en hij heeft mijn vriend met zijn vuist op zijn gezicht geslagen. Er is in ons gezin nooit geweld, dus mijn vriend schrok hier enorm van.
En dat is helaas de laatste keer dat mijn vriend hem gezien of gesproken heeft. Hij reageert nergens op. Niet op zijn berichten, niet op die van mij of een ander familielid. Zelfs niet op zijn opa (de vader van mijn vriend). Het is ondertussen al 2 maanden geleden en er is helemaal niets ondernomen van zijn kant of zijn moeders kant om het goed te krijgen. Mijn vriend heeft met zijn ex gebeld, maar zij stelt zich op het standpunt dat hij gewoon een koppige puber is die echt wel vanzelf bijdraait en dat mijn vriend gewoon wat meer geduld moet hebben. Verder wil ze hem niet dwingen, want dat doet ze überhaupt nooit, ze is van mening dat een kind zelf moet bepalen wat hij wil. Dat geldt dus voor een vakantie, maar ook in dit geval.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat hij vast zit. Dat hij niet weet hoe hij het goed moet maken en dat hij zich ook enorm schaamt of schuldig voelt, maar dat allemaal wegdrukt. Mijn vriend heeft zelf ook best een vermijdende persoonlijkheid en ik zie dit wel terug in zijn zoon. Maar wat moet er nu nog gebeuren om dit goed te krijgen? En moeten we idd geduldig afwachten, hem lieve berichtjes sturen en hopen dat er dag komt dat hij ons weer wil zien? Of moeten we meer het heft in eigen hand nemen en contact forceren, hulp inschakelen (en zo ja wat voor hulp dan, moeder wil volgens mij nergens aan meewerken) of op een andere manier hem laten inzien dat wat hij doet echt niet goed is.
Ik weet echt niet meer wat te doen. De kerst komt eraan en we missen gewoon één iemand aan tafel. Ik heb hem gevraagd of ik een kerstcadeautje naar zijn moeders huis kan opsturen (geen reactie), dus ik stuur nu maar een kerstkaart met geld erin.
En het ergste is dat ik eigenlijk ook heel boos op hem ben, dat hij dit ons allemaal aandoet. En waarom? Maar ik kan nergens met die woede terecht, want het is een puber en die zijn onredelijk en gemeen bij vlagen.
Beste Radeloze, dat laatste klinkt wel heel zwaar. Er is meer in het leven dan een kind dat (waarschijnlijk een tijdje) geen contact wil. Jullie maken zo een 13-jarige verantwoordelijk voor jullie geluk. Dat is voor iedereen een te grote verantwoordelijkheid. Mijn tip is: laat het los, doe samen leuke dingen en vertrouw op de tijd.
Vader moet werken aan zijn relatie met zijn zoon. Je kunt niet van de moeder vragen om daar een rol in te spelen, die moet zorgen dat haar eigen relatie met kind goed is.
Poezie schreef op 21-12-2023 om 18:24:
Vader moet werken aan zijn relatie met zijn zoon. Je kunt niet van de moeder vragen om daar een rol in te spelen, die moet zorgen dat haar eigen relatie met kind goed is.
Ook na een scheiding blijf je samen ouders. Samen .
Je gunt zoon toch beide ouders en als je daar wat in kan doen
Doe je dat vind ik
dus kom op
Vader ga naar moeder en overleg hoe verder . Hoe dit aan te pakken.
Face to face
Marian2072 schreef op 21-12-2023 om 18:19:
Beste Radeloze, dat laatste klinkt wel heel zwaar. Er is meer in het leven dan een kind dat (waarschijnlijk een tijdje) geen contact wil. Jullie maken zo een 13-jarige verantwoordelijk voor jullie geluk. Dat is voor iedereen een te grote verantwoordelijkheid. Mijn tip is: laat het los, doe samen leuke dingen en vertrouw op de tijd.
Ja mij lukt dat op zich ook wel, maar het is ook niet mijn kind. Maar mijn vriend heeft het wel heel zwaar. Die zit er echt doorheen. Ik zal met hem praten en hem idd aanraden te proberen er wat luchtiger over te denken. Alhoewel dat wel heel ingewikkeld is. Het gemis om je kind is echt wel heel heftig. Niet weten hoe het met hem gaat, je zorgen maken of het wel goed gaat en niets horen.
Poezie schreef op 21-12-2023 om 18:24:
Vader moet werken aan zijn relatie met zijn zoon. Je kunt niet van de moeder vragen om daar een rol in te spelen, die moet zorgen dat haar eigen relatie met kind goed is.
Ik begrijp wat je zegt, maar de relatie tussen vader en zoon was eigenlijk altijd goed. Er is ook niets voorgevallen tussen ons, behalve dat hij steeds loyaler werd naar zijn moeder toe en zich beklaagde dat wij in een andere stad wonen en dat hij dat stom vond. En nu is het werken aan de relatie best ingewikkeld als zoon nergens op reageert. Dus je had dan gehoopt dat moeder iets zou zeggen in de trant van 'kom op, maak het goed. het blijft je vader'. Ik denk dat dat hem ook zou helpen, maar goed dat doet ze dus niet...
Radeloze schreef op 21-12-2023 om 18:31:
[..]
Ja mij lukt dat op zich ook wel, maar het is ook niet mijn kind. Maar mijn vriend heeft het wel heel zwaar. Die zit er echt doorheen. Ik zal met hem praten en hem idd aanraden te proberen er wat luchtiger over te denken. Alhoewel dat wel heel ingewikkeld is. Het gemis om je kind is echt wel heel heftig. Niet weten hoe het met hem gaat, je zorgen maken of het wel goed gaat en niets horen.
[..]
Ik begrijp wat je zegt, maar de relatie tussen vader en zoon was eigenlijk altijd goed. Er is ook niets voorgevallen tussen ons, behalve dat hij steeds loyaler werd naar zijn moeder toe en zich beklaagde dat wij in een andere stad wonen en dat hij dat stom vond. En nu is het werken aan de relatie best ingewikkeld als zoon nergens op reageert. Dus je had dan gehoopt dat moeder iets zou zeggen in de trant van 'kom op, maak het goed. het blijft je vader'. Ik denk dat dat hem ook zou helpen, maar goed dat doet ze dus niet...
Maar je weet toch niet wat moeder zegt? Je bent er niet bij. En je doet net alsof dat wonen in een andere stad een klein dingetje is, maar het heeft voor zoon natuurlijk enorme gevolgen. Als pa gewoon in de buurt was gebleven, had zoon de helft van de tijd bij hem kunnen zijn ipv maar een paar dagen per maand en was het misschien wel veel makkelijker geweest om tijdig te signaleren hoe het gaat met zoon etc.
waarom (steeds) berichtjes sturen?
Lief bedoeld waarschijnlijk , alleen de kans is groot dat die jongen dit heel anders ziet en voelt.
In zijn ogen is hij voor zijn moeder opgekomen, wat ook zijn recht is . Dat een klap niet de juiste manier is dat beseft hij later, daar is hij nu totaal niet mee bezig.
Laat zijn vader een brief schrijven, recht vanuit hem zelf naar zijn zoon,zonder pushen smeken etc. Maar wel met de woorden dat hij niet boos is, hem alle tijd wil geven ,de deur altijd open staat en en blijft staan. En dat hij van zijn zoon houdt .
Wat er ook is gebeurd!
Blijf er zelf tussen uit , je hebt al duidelijk genoeg gemaakt wat je die jongen wil(de) zeggen .
Lief bedoeld dat begrijp ik,maar
Dit is tussen vader en zijn zoon .
Hij komt wel , op zijn manier en wanneer hij vindt dat de tijd daarvoor rijp is.
Er is blijkbaar veel gebeurd in zn leventje.
Laat hem zonder gepush van een ander is dingen verwerken.
Joszy schreef op 21-12-2023 om 18:34:
[..]
Maar je weet toch niet wat moeder zegt? Je bent er niet bij. En je doet net alsof dat wonen in een andere stad een klein dingetje is, maar het heeft voor zoon natuurlijk enorme gevolgen. Als pa gewoon in de buurt was gebleven, had zoon de helft van de tijd bij hem kunnen zijn ipv maar een paar dagen per maand en was het misschien wel veel makkelijker geweest om tijdig te signaleren hoe het gaat met zoon etc.
Ik doe helemaal niet alsof dat een klein ding is. Ik begrijp heel goed dat dat een enorm effect voor hem heeft en we hebben ook altijd geprobeerd dat zoveel mogelijk te overbruggen door vriendjes hier uit te nodigen, hem overal heen te rijden. Overigens is (was) hij hier niet een paar dagen per maand, maar 40% van de tijd. Dit ging ook altijd goed, maar nu wordt hij ouder en begon hij er meer van te balen. Wat ik ook altijd heel goed had begrepen en ook vaak met hem en mijn man heb besproken.
Rode-panda schreef op 21-12-2023 om 18:35:
waarom (steeds) berichtjes sturen?
Lief bedoeld waarschijnlijk , alleen de kans is groot dat die jongen dit heel anders ziet en voelt.
In zijn ogen is hij voor zijn moeder opgekomen, wat ook zijn recht is . Dat een klap niet de juiste manier is dat beseft hij later, daar is hij nu totaal niet mee bezig.
Laat zijn vader een brief schrijven, recht vanuit hem zelf naar zijn zoon,zonder pushen smeken etc. Maar wel met de woorden dat hij niet boos is, hem alle tijd wil geven ,de deur altijd open staat en en blijft staan. En dat hij van zijn zoon houdt .
Wat er ook is gebeurd!
Blijf er zelf tussen uit , je hebt al duidelijk genoeg gemaakt wat je die jongen wil(de) zeggen .
Lief bedoeld dat begrijp ik,maar
Dit is tussen vader en zijn zoon .
Hij komt wel , op zijn manier en wanneer hij vindt dat de tijd daarvoor rijp is.
Er is blijkbaar veel gebeurd in zn leventje.
Laat hem zonder gepush van een ander is dingen verwerken.
Aan een brief dacht ik zelf ook. Denk dat mijn vriend het nu probeerde op te lossen met (luchtige) lieve berichtjes. Ik stap er zelf tussenuit. Zoals ik al eerder had gereageerd, dacht ik dat ik hem daarmee het gevoel gaf dat het veilig hier was bij ons. Dat niemand boos op hem is, maar ik snap dat dat ook over kan komen als gepush. Dat is het laatste wat ik wil bereiken. Het is voor mij ook zoeken naar wat te doen en wat niet.
ik val je niet aan he.
Alleen merk ik vanuit mijzelf dat ik op je berichten aansla.
Een brief is vatbaarder.
,kwetsbaarder.
Breng hem zelf en stop in de briefbus. Dan weet je man voor zichzelf dat hij aangekomen is.
Berichtjes hoe goed bedoeld en lief ze ook zijn zorgt er alleen maar voor dat zoon getrichterd wordt.
Rode-panda schreef op 21-12-2023 om 19:09:
ik val je niet aan he.
Alleen merk ik vanuit mijzelf dat ik op je berichten aansla.
Een brief is vatbaarder.
,kwetsbaarder.
Breng hem zelf en stop in de briefbus. Dan weet je man voor zichzelf dat hij aangekomen is.
Berichtjes hoe goed bedoeld en lief ze ook zijn zorgt er alleen maar voor dat zoon getrichterd wordt.
Ik zie het ook helemaal niet als een aanval. Ik reageerde enigszins aanvallend op het bericht van Joszy. En ook haar of zijn bericht snap ik, want objectief gezien is het een egoïstische keuze geweest van mijn vriend om in een andere stad te gaan wonen (bij mij). Daar zaten wel verschillende beweegredenen achter, maar daar heeft een kind niks aan. Die heeft te dealen met het leven in twee steden.
Maar ik waardeer je berichtjes enorm. Ik zit er zelf ook heel erg mee en ik merk dat ik alle kanten op ga. Moet ik juist laten merken dat ik van hem hou, moet ik niks doen. En dat geldt ook voor de mensen om mij heen. Mijn stiefzoon is al jaren onderdeel van mijn familie en ze vertellen me net dat ze allemaal kerstcadeaus naar moeders huis gestuurd hebben. Allemaal lief bedoeld, maar ik begrijp dat dat nu misschien toch wat pushy over kan komen. Denk niet dat iemand dat op die manier zo bedoeld heeft. Iedereen mist hem, hij is onderdeel van het gezin en krijgt dus net als elk jaar kerstcadeaus. Maar of hij dat ook zo zal zien...
Maar dat denk ik aan de andere keer weer 'mensen laten wel aan hem zien dat ze van hem houden. Hij weet iig dat hij geliefd is.' Dus zo gaat het de hele tijd in mijn hoofd...vandaar dat ik me ook heb aangemeld op dit forum.
Heel lief en prima dat jouw familie hem cadeautjes heeft gestuurd.
Wat ik al eerder zei is dat vader aan zijn relatie met zijn zoon moet werken. Blijkbaar is er het een en ander gebeurd tussen die twee wat ervoor heeft gezorgd dat zoon zich niet heeft kunnen beheersen en zijn vader heeft gehoekt.
Jij, jouw familie en deze jongen zijn moeder staan daarbuiten. Zij moeten het met zijn tweeën oplossen.
Ik ben de moeder die nauwelijks meer contact heeft met haar zoon. Zonder duidelijke reden (in ieder geval nooit duidelijk uitgesproken) besloot mijn zoon op zijn 14e bij zijn vader te gaan wonen. Die had een klassieke weekendregeling, dus zoon was daar 1 weekend per 14 dagen. En van de een op de andere dag woonde hij volledig bij zijn vader. Vader heeft hem toen zonder mijn medeweten ingeschreven op zijn adres. Kwam ik achter doordat ik geen kinderbijslag meer kreeg. Met vader was geen gesprek te voeren. Die vond en vindt dat kind zelf kon bepalen waar hij wilde wonen. Sindsdien zie ik hem met verjaardag en de feestdagen even. Hij reageert zelden op appjes of bellen. Ik hoorde zelfs pas na een ruim half jaar dat hij epilepsie heeft. Vader vond het niet nodig om mij te informeren vanwege privacy van zoon. Die is nu 16, dus artsen voelen zich ook niet verplicht, als ze al weten datvwij gescheiden zijn, om mij te informeren. Ik ga er nog steeds aan kapot, al zijn we dus nu 2 jaar verder.
Ik wens jullie van harte een betere uitkomst. Je bent volkomen machteloos, wat je ook doet. Niets doen is desinteresse, wel appen/bellen/schrijven is pushen. Maar alles lezende denk ik ook dat je voorlopig vooral even rust moet inbouwen. En af en toe wat laten horen, vooral neutraal bijvoorbeeld over leuke voorvallen of iets wat zoon interesseert. En dan hopen dat hij ooit weer jullie kant op beweegt.
Sterkte.
Wat zou kunnen helpen (en ik weet dat onmogelijk lijkt) is dat jouw vriend met zijn ex-vrouw afspreekt. Als zij weer op een normale voet met elkaar kunnen praten, zou dat ook hun zoon meer rust geven. Dat deze relatie zo verstoord is, is funest voor de zoon.
Ik snap dat er over en weer 'vijandbeelden' (om het zo sterk uit te drukken) zijn ontstaan, maar wat opgebouwd is kan ook weer afgebroken worden.
Radeloze schreef op 21-12-2023 om 13:50:
Hi AnnePollewop
Ik snap deels je verhaal en ik denk dat er ook zeker een kern van waarheid in zit. Ik denk ook dat we schrokken hoe erg hij zich ineens keerde tegen zijn stiefvader met wie hij altijd goed contact had. We vinden misschien het ook niet goed dat zijn moeder zoveel met hem deelt en hebben het oneerlijk gevonden dat zijn stiefvader niet zijn kant van het verhaal kon vertellen, maar daarin hebben we misschien wel teveel het voor iedereen goed willen doen. Door iedereens kant van het verhaal te willen belichten. Maar ik heb niet het gevoel dat we niet naar hem luisterde of er voor hem wilde zijn. We hebben juist altijd geprobeerd een zo'n stabiel mogelijke basis te zijn in alle onrust in zijn leven.
Ik snap dan ook niet zo goed wat je bedoelt met verbruid. En dat we hem het gevoel gegeven hebben dat hij ons tekort doet, want volgens mij doen we dat helemaal niet. We sturen enkel lieve berichtjes zonder iets van schuld, verwijt of onze eigen verdriet erin. We krijgen alleen niets terug.
@Joszy ja misschien heb je gelijk. Ik was/ben bang dat hij dan denkt dat ik boos op hem ben en dat dat de stap naar verzoening dan ook weer in de weg staat. Maar ik zal hem met rust laten idd.
Dat als hij met problemen komt en dat wil bespreken en dat moeilijk vindt.en als dan de dooddoener komt van ' elk verhaal heeft twee kanten, dan voelt hij zich niet serieus genomen en weggesust. Dat is namelijk echt heel vervelend die reactie (die ik ook op dit forum wel eens voorbij zie komen ), want helaas is dat niet altijd zo, dat 'elk verhaal twee kanten heeft'. Zo'n reactie, daar blokkeer je van en neemt eigenlijk alle veilige ruimte weg en geeft het gevoel dat je je niet gehoord en gezien voelt. Dan denk je 'laat maar'
