puber wil geen contact

Beste Radeloze, dat laatste klinkt wel heel zwaar. Er is meer in het leven dan een kind dat (waarschijnlijk een tijdje) geen contact wil. Jullie maken zo een 13-jarige verantwoordelijk voor jullie geluk. Dat is voor iedereen een te grote verantwoordelijkheid. Mijn tip is: laat het los, doe samen leuke dingen en vertrouw op de tijd.

Vader moet werken aan zijn relatie met zijn zoon. Je kunt niet van de moeder vragen om daar een rol in te spelen, die moet zorgen dat haar eigen relatie met kind goed is.

dus kom op 
Vader ga naar moeder en overleg hoe verder . Hoe dit aan te pakken.
Face to face 

Radeloze schreef op 21-12-2023 om 18:31:

[..]

Ja mij lukt dat op zich ook wel, maar het is ook niet mijn kind. Maar mijn vriend heeft het wel heel zwaar. Die zit er echt doorheen. Ik zal met hem praten en hem idd aanraden te proberen er wat luchtiger over te denken. Alhoewel dat wel heel ingewikkeld is. Het gemis om je kind is echt wel heel heftig. Niet weten hoe het met hem gaat, je zorgen maken of het wel goed gaat en niets horen.

[..]

Ik begrijp wat je zegt, maar de relatie tussen vader en zoon was eigenlijk altijd goed. Er is ook niets voorgevallen tussen ons, behalve dat hij steeds loyaler werd naar zijn moeder toe en zich beklaagde dat wij in een andere stad wonen en dat hij dat stom vond. En nu is het werken aan de relatie best ingewikkeld als zoon nergens op reageert. Dus je had dan gehoopt dat moeder iets zou zeggen in de trant van 'kom op, maak het goed. het blijft je vader'. Ik denk dat dat hem ook zou helpen, maar goed dat doet ze dus niet...

Maar je weet toch niet wat moeder zegt? Je bent er niet bij. En je doet net alsof dat wonen in een andere stad een klein dingetje is, maar het heeft voor zoon natuurlijk enorme gevolgen. Als pa gewoon in de buurt was gebleven, had zoon de helft van de tijd bij hem kunnen zijn ipv maar een paar dagen per maand en was het misschien wel veel makkelijker geweest om tijdig te signaleren hoe het gaat met zoon etc. 

waarom (steeds) berichtjes sturen? 
Lief bedoeld waarschijnlijk , alleen de kans is groot dat die jongen dit heel anders ziet en voelt.
In zijn ogen is hij voor zijn moeder opgekomen, wat ook zijn recht is . Dat een klap niet de juiste manier is dat beseft hij later, daar is hij nu totaal niet mee bezig.
Laat zijn vader een brief schrijven, recht vanuit hem zelf naar zijn zoon,zonder pushen smeken etc. Maar wel met de woorden dat hij niet boos is, hem alle tijd wil geven ,de deur altijd open staat en en blijft staan.  En dat hij van zijn zoon houdt . 
Wat er ook is gebeurd! 

Blijf er zelf tussen uit , je hebt al duidelijk genoeg gemaakt wat je die jongen wil(de) zeggen .
Lief bedoeld dat begrijp ik,maar 
Dit is tussen vader en zijn zoon .
Hij komt wel , op zijn manier en wanneer hij vindt  dat de tijd daarvoor rijp is.

Er is blijkbaar veel gebeurd in zn leventje.
Laat hem zonder gepush van een ander is dingen verwerken.

ik val je niet aan he.
Alleen merk ik vanuit mijzelf dat ik op je berichten aansla.
Een brief is vatbaarder.
,kwetsbaarder.
Breng hem zelf en stop in de briefbus. Dan weet je man voor  zichzelf dat hij aangekomen is.

 Berichtjes hoe goed bedoeld en lief ze ook zijn zorgt er alleen maar voor dat zoon getrichterd wordt.

Heel lief en prima dat jouw familie hem cadeautjes heeft gestuurd. 
Wat ik al eerder zei is dat vader aan zijn relatie met zijn zoon moet werken. Blijkbaar is er het een en ander gebeurd tussen die twee wat ervoor heeft gezorgd dat zoon zich niet heeft kunnen beheersen en zijn vader heeft gehoekt.
Jij, jouw familie en deze jongen zijn moeder staan daarbuiten. Zij moeten het met zijn tweeën oplossen.

Ik ben de moeder die nauwelijks meer contact heeft met haar zoon. Zonder duidelijke reden (in ieder geval nooit duidelijk uitgesproken) besloot mijn zoon op zijn 14e bij zijn vader te gaan wonen. Die had een klassieke weekendregeling, dus zoon was daar 1 weekend per 14 dagen. En van de een op de andere dag woonde hij volledig bij zijn vader. Vader heeft hem toen zonder mijn medeweten ingeschreven op zijn adres. Kwam ik achter doordat ik geen kinderbijslag meer kreeg. Met vader was geen gesprek te voeren. Die vond en vindt dat kind zelf kon bepalen waar hij wilde wonen. Sindsdien zie ik hem met verjaardag en de feestdagen even. Hij reageert zelden op appjes of bellen. Ik hoorde zelfs pas na een ruim half jaar dat hij epilepsie heeft. Vader vond het niet nodig om mij te informeren vanwege privacy van zoon. Die is nu 16, dus artsen voelen zich ook niet verplicht, als ze al weten datvwij gescheiden zijn, om mij te informeren. Ik ga er nog steeds aan kapot, al zijn we dus nu 2 jaar verder.
Ik wens jullie van harte een betere uitkomst. Je bent volkomen machteloos, wat je ook doet. Niets doen is desinteresse, wel appen/bellen/schrijven is pushen. Maar alles lezende denk ik ook dat je voorlopig vooral even rust moet inbouwen. En af en toe wat laten horen, vooral neutraal bijvoorbeeld over leuke voorvallen of iets wat zoon interesseert. En dan hopen dat hij ooit weer jullie kant op beweegt.
Sterkte.

Wat zou kunnen helpen (en ik weet dat onmogelijk lijkt) is dat jouw vriend met zijn ex-vrouw afspreekt. Als zij weer op een normale voet met elkaar kunnen praten, zou dat ook hun zoon meer rust geven. Dat deze relatie zo verstoord is, is funest voor de zoon. 
Ik snap dat er over en weer 'vijandbeelden' (om het zo sterk uit te drukken) zijn ontstaan, maar wat opgebouwd is kan ook weer afgebroken worden. 

Radeloze schreef op 21-12-2023 om 13:50:

Hi AnnePollewop

Ik snap deels je verhaal en ik denk dat er ook zeker een kern van waarheid in zit. Ik denk ook dat we schrokken hoe erg hij zich ineens keerde tegen zijn stiefvader met wie hij altijd goed contact had. We vinden misschien het ook niet goed dat zijn moeder zoveel met hem deelt en hebben het oneerlijk gevonden dat zijn stiefvader niet zijn kant van het verhaal kon vertellen, maar daarin hebben we misschien wel teveel het voor iedereen goed willen doen. Door iedereens kant van het verhaal te willen belichten. Maar ik heb niet het gevoel dat we niet naar hem luisterde of er voor hem wilde zijn. We hebben juist altijd geprobeerd een zo'n stabiel mogelijke basis te zijn in alle onrust in zijn leven.

Ik snap dan ook niet zo goed wat je bedoelt met verbruid. En dat we hem het gevoel gegeven hebben dat hij ons tekort doet, want volgens mij doen we dat helemaal niet. We sturen enkel lieve berichtjes zonder iets van schuld, verwijt of onze eigen verdriet erin. We krijgen alleen niets terug.

@Joszy ja misschien heb je gelijk. Ik was/ben bang dat hij dan denkt dat ik boos op hem ben en dat dat de stap naar verzoening dan ook weer in de weg staat. Maar ik zal hem met rust laten idd.

Dat als hij met problemen komt en dat wil bespreken en dat moeilijk vindt.en als dan de dooddoener komt van ' elk verhaal heeft twee kanten, dan voelt hij zich niet serieus genomen en weggesust. Dat is namelijk echt heel vervelend die reactie (die ik ook op dit forum wel eens voorbij zie komen ), want helaas is dat niet altijd zo, dat 'elk verhaal twee kanten heeft'. Zo'n reactie, daar blokkeer je van en neemt eigenlijk alle veilige ruimte weg en geeft het gevoel dat je je niet gehoord en gezien voelt. Dan denk je 'laat maar'