puber wil geen contact
Hi allen,
Ik ga proberen om de situatie zo helder mogelijk op te schrijven. Ik zit echt met mijn handen in het haar mbt mijn stiefzoon.
Mijn stiefzoon is 13 en is volgens de omgangsregeling elke woensdag bij ons en om het weekend. Wij wonen in een andere stad dan zijn moeder (ongeveer 30 min autorijden). Dit is niet ideaal natuurlijk, want zijn vriendjes wonen in de stad bij zijn moeder. Hier klaagt hij dan ook wel eens over, maar verder had hij het altijd heel erg naar zin hier. De relatie tussen mijn vriend en zijn zoon was goed. Totdat hij begon te puberen. Bij zijn moeder ontstonden er relatieproblemen met haar nieuwe partner en het viel ons op dat hij extreem loyaal werd naar zijn moeder. Ik zeg extreem, want hij keerde zich ineens helemaal tegen zijn stiefvader. Ook viel het ons op dat hij echt heel veel privé informatie over de relatie van zijn moeder en zijn stiefvader wist. Zijn moeder besprak dus haar persoonlijke problemen met hem.
Dat alles resulteerde erin dat mijn stiefzoon zich erg veel zorgen ging maken om zijn moeder en dat ook bij ons uitte. Als wij hem probeerden uit te leggen dat elk verhaal twee kanten heeft en dat hij ook altijd goed met zijn stiefvader door één deur had gekund, dan reageerde hij daar heel fel op. Hij zag alles als kritiek op zijn moeder.
Na de zomervakantie begonnen eigenlijk de problemen hier. In de vakantie had zijn moeder het weer goedgemaakt met zijn stiefvader. Hier zat hij niet goed van in zijn vel. Hij begon te spijbelen, haalde slechte cijfers en begon zich enorm af te zetten tegen ons. Wij woonden in een andere stad en daar had hij nooit om gevraagd (true in de kern is dat ook helemaal waar) en hij haatte het (ineens) bij ons. We zagen dit als heftig pubergedrag maar meer ook niet. In de herfstvakantie zouden we op vakantie gaan met z'n 3en, maar in de week ervoor reageerde mijn stiefzoon al op geen enkel bericht. Toen mijn vriend hem vervolgens wilde ophalen, bleek hij niet mee te willen op vakantie. Het zou vreselijk zijn om met ons op vakantie te moeten. Vervolgens verhief mijn vriend zijn stem (hij vloekte niet, hij zei niets beledigend) tegen zijn ex. Hij vond namelijk dat zij hem had moeten stimuleren om mee op vakantie gaan. Dat schoot schijnbaar bij mijn stiefzoon in het verkeerde keelgat en hij heeft mijn vriend met zijn vuist op zijn gezicht geslagen. Er is in ons gezin nooit geweld, dus mijn vriend schrok hier enorm van.
En dat is helaas de laatste keer dat mijn vriend hem gezien of gesproken heeft. Hij reageert nergens op. Niet op zijn berichten, niet op die van mij of een ander familielid. Zelfs niet op zijn opa (de vader van mijn vriend). Het is ondertussen al 2 maanden geleden en er is helemaal niets ondernomen van zijn kant of zijn moeders kant om het goed te krijgen. Mijn vriend heeft met zijn ex gebeld, maar zij stelt zich op het standpunt dat hij gewoon een koppige puber is die echt wel vanzelf bijdraait en dat mijn vriend gewoon wat meer geduld moet hebben. Verder wil ze hem niet dwingen, want dat doet ze überhaupt nooit, ze is van mening dat een kind zelf moet bepalen wat hij wil. Dat geldt dus voor een vakantie, maar ook in dit geval.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat hij vast zit. Dat hij niet weet hoe hij het goed moet maken en dat hij zich ook enorm schaamt of schuldig voelt, maar dat allemaal wegdrukt. Mijn vriend heeft zelf ook best een vermijdende persoonlijkheid en ik zie dit wel terug in zijn zoon. Maar wat moet er nu nog gebeuren om dit goed te krijgen? En moeten we idd geduldig afwachten, hem lieve berichtjes sturen en hopen dat er dag komt dat hij ons weer wil zien? Of moeten we meer het heft in eigen hand nemen en contact forceren, hulp inschakelen (en zo ja wat voor hulp dan, moeder wil volgens mij nergens aan meewerken) of op een andere manier hem laten inzien dat wat hij doet echt niet goed is.
Ik weet echt niet meer wat te doen. De kerst komt eraan en we missen gewoon één iemand aan tafel. Ik heb hem gevraagd of ik een kerstcadeautje naar zijn moeders huis kan opsturen (geen reactie), dus ik stuur nu maar een kerstkaart met geld erin.
En het ergste is dat ik eigenlijk ook heel boos op hem ben, dat hij dit ons allemaal aandoet. En waarom? Maar ik kan nergens met die woede terecht, want het is een puber en die zijn onredelijk en gemeen bij vlagen.
Maar wat heeft vriend nog meer geprobeerd dan contact over de telefoon? Kan hij er niet een keer heen en zoon rond etenstijd daar even mee nemen om een frietje te eten. Of een andere laagdrempelige manier om even in contact te zijn (in de woonplaats van zoon, zodat het hem geen tijd of moeite kost).
@Labyrinth
Bedankt voor je berichtje. Je zet me aan het denken hierover. Ik voel denk ik woede, omdat ik het ergens oneerlijk vind dat dit ons wordt aangedaan. Dit is irrationeel, dat snap ik. En ik heb niets te willen, want het kind lijdt er veel meer onder. Dit begrijp ik allemaal, maar ik deel enkel even wat het met mijzelf doet. Ik zie mijn vriend er echt enorm onder lijden, die komt met moeite zijn bed uit want hij is zo gek op zijn zoon. Ook dit valt allemaal in het niet bij een kind die vast zit, maar zorgt er wel voor dat ik me verdrietig, machteloos en bij vlagen ook boos voel. Ook heb ik zelf een hele andere opvoeding gehad. Wij zijn echt aanpakkers bij ons thuis en dingen werden gelijk uitgesproken. Als je ergens mee zat, dan vertelde je het. Beetje zo...
Ik vind het vooral een eyeopener dat juist de andere kant belichten niet steunend is voor een kind. Misschien naïef hoor, ik heb zelf nooit kinderen gehad en probeer het zo goed mogelijk te doen, maar ik heb juist altijd gedacht dat het goed is als een kind leert dat de waarheid in het midden ligt. Dat je niet klakkeloos iets moet aannemen van een ander, maar zelf op onderzoek moet uitgaan. En (misschien juist heel tegenstrijdig met wat jij opschrijft) dat je door de andere kant van het verhaal te belichten probeert zo min mogelijk te oordelen. Maar nu ik jouw verhaal lees, besef ik ineens dat ik hier misschien voorbij ben gegaan aan zijn gevoelens. Dat ik een meer neutralere houding had moeten aannemen hierin.
@cala nee hij heeft wel aan zijn ex gevraagd of zij wilde voorstellen om een hapje te gaan eten ergens. Pizza ofzo. Daar stemde mijn stiefzoon eerst mee in, maar dat trok hij de dag erna toch weer terug in.
Echt naar zijn huis rijden en aanbellen durven we niet. We zijn bang dat we hem dan teveel voor het blok zetten en hem overvallen.
Vader durft niet naar zijn zoon en ex vrouw te gaan ?
Serieus?
vader krijgt een stomp in zijn gezicht van zoon
2 maanden geleden
En dat is gelijk einde contact ?
En moeder vindt dat normaal?
@roos55
Nee hij wil niet dat de situatie nog verder escaleert. Dus hij wil niet zonder overleg met moeder daar voor de deur gaan staan. Hij heeft dus wel gevraagd of hij langs kan komen, maar zij zegt gewoon nee.
Ja er hij heeft hem geslagen en dat was einde contact. Daarna heeft hij nergens meer op gereageerd
Ik heb geen idee of moeder het normaal vindt. Ze vindt het volgens mij koppig pubergedrag, meer niet.
Je bedoelt het heel goed, maar ik zou als stiefmoeder toch een stapje terugnemen. Als je ook maar een klein 'foutje' maakt, dan wordt het al snel jouw schuld.
Ik vind het goed dat je ook bij je eigen gevoelens stil staat en bij wat het met je doet. Je bent ook maar een mens. Het is een verdrietige situatie. Probeer toch om niet weg te zakken in sombere gedachten. Ben niet te bang voor wat zou kunnen gebeuren in de toekomst. Het komt over het algemeen echt wel weer goed en een open houding helpt daarbij. Fouten maken mag, ergens op terug komen ook en ik vind het super dat je reflectief bent naar jezelf, naar anderen en de situatie. Ik snap overigens wel dat jullie niet aan de deur bij ex willen gaan. Dergelijke dingen zijn niet geschikt om buiten op de stoep te bespreken en er is een kans dat het escaleert.
Ik snap ook dat het heel erg verwarrend is voor de zoon dat zijn moeder weer terug is gegaan naar haar vriend nadat ze haar zoon blijkbaar van alles heeft vertelt of laten merken wat er allemaal niet deugd aan haar vriend. En nu zijn ze weer samen en wordt die jongen weer geacht leuk en gezellig te doen.
Parentificatie is ook een term waar je over zou kunnen lezen. Kinderen waar de ouder op leunt of die veel te jong in vertrouwen worden genomen over volwassen zaken krijgen hiermee te maken.
Wat anderen zeggen in dit topic klopt ook: Soms heeft een kind het gevoel dat hij de sterke, autonome, stabiele ouder af moet wijzen ten gunste van de minder stabiele en behoeftige ouder. Het kind voelt de noodzaak om voor die ouder te zorgen en de verantwoordelijkheid te nemen voor de veiligheid en het welbevinden van die ouder. Ook de boosheid van zijn moeder naar zijn vader kan een rol spelen. Het kan zijn dat die jongen daardoor niet de toestemming en goedkeuring van moeder voelt om naar zijn vader te gaan. Ik zeg niet dat dit allemaal aan de hand is bij zoon. Maar het kan een rol spelen.
Ps: het kan zijn dat zoon zich zo schaamt voor de klap en zo geschrokken is dat hij geen contact durft te hebben. Misschien kan een geruststellend, maar niet sturend berichtje helpen. Hij heeft toch wel een telefoon ?
Bedankt voor je lieve bericht Zonne2017. Het is fijn te horen dat er wel echt licht aan het einde van de tunnel is en dat ik hoop moet houden dat alles wel weer goed komt.
Ik denk idd ook dat moeder hem teveel betrekt in haar eigen problemen en dat het voor hem heel ingewikkeld was toen zijn stiefvader ineens weer aan de keukentafel zat. En dan voelde hij zich misschien bij ons ook niet gehoord. Bovendien praatte moeder altijd al best wel slecht over ons. Kochten wij nieuwe schoenen voor hem, mocht hij die niet aan bij haar. Dat soort dingen. Maar wij hebben altijd geprobeerd dat gedrag niet terug te doen. Niet slecht praten over haar, altijd blij zijn met alles wat hij daar deed of kreeg. Daarom voelt het nu ook zo oneerlijk en pijnlijk dat hij ons afwijst, maar wat je schrijft klopt denk ik hij wil voor zijn moeder zorgen en wij zijn het stabiele gezin dat hem niet nodig heeft.
Mijn stiefzoon heeft zeker een eigen telefoon, maar hij reageert dus niet op berichten. Van niemand niet. Ook niet van zijn opa. Schaamte en schuld zullen zeker meespelen. Hij is wel een jongen die heel gevoelig is en zich overal al om schaamt, druk maakt en zorgen om maakt. Alleen ook een jongen die zo koppig is dat hij vast blijft houden aan zijn boosheid, terwijl hij misschien niet eens meer weet waar hij nou precies boos op is.
ik zou adviseren dat je man naar je zoon een berichtje stuurt met inhoud: jongen ik hou van je, je bent altijd welkom als je wil of zin hebt om langs te komen, deur is en zal altijd open voor je zijn.
en verder alles even met rust laten. Geef de jongen zelf de tijd en kans om langs te komen. Als hij over een half jaar oid nog niets heeft gehoord doe dan weer eens een belletje of berichtje proberen met he hoe is het?
verder de moet hij de moeder gewoon even bellen en vertellen dat hij dat heeft gedaan en zeggen dat ook zij bij grote ontwikkelingen of dingen die er spelen altijd mag bellen! Gewoon contact goed houden met elkaar is super belangrijk
Radeloze schreef op 21-12-2023 om 13:50:
We sturen enkel lieve berichtjes zonder iets van schuld, verwijt of onze eigen verdriet erin. We krijgen alleen niets terug.\
De gemiddelde 13-jarige stuurt al nauwelijks iets terug op een gerichte vraag, laat staan op lieve berichtjes.
Ik hoef er hier ook niet aan te beginnen, en ik ben nog wel hun moeder, plus dat ze gewoon hier wonen en we een verder goede relatie hebben. Wat we eten, dat is pas interessant.
Valeria schreef op 21-12-2023 om 16:49:
[..]
De gemiddelde 13-jarige stuurt al nauwelijks iets terug op een gerichte vraag, laat staan op lieve berichtjes.
Ik hoef er hier ook niet aan te beginnen, en ik ben nog wel hun moeder, plus dat ze gewoon hier wonen en we een verder goede relatie hebben. Wat we eten, dat is pas interessant.
Klopt, 13 is een heel egocentrische leeftijd. Dat herinner ik me nog van mijzelf, dat ik maar weinig snapte van de mensen om mij heen en waarom ze op mij reageerden zoals ze deden, en ik zag dat ook terug bij elk van mijn kinderen.
Ze zijn nog erg jong al lijken ze groot, en er verandert veel in hun lichaam en geest, en mensen reageren anders op hen, en zelf hebben ze een kort lontje maar dat zien ze dan weer niet altijd of ze zien het wel maar kunnen het niet beheersen (mijn dochter zei ooit “man dan wil ik het zo niet zeggen maar dan heb ik het toch zo gezegd”) en al bij al is het minstens zo moeizaam voor hen als leren fietsen, veel vallen en opstaan dus.
Radeloze schreef op 21-12-2023 om 14:59:
Ja misschien hebben we dat verkeerd aangepakt. Zo had ik er zelf nog niet naar gekeken. Voor mij voelde het juist als iets goed om ook vriendelijk over zijn stiefvader te praten. Dus geen partij te kiezen en over iedereen niets dan goeds te spreken. Ik heb me geen moment gerealiseerd dat dit juist een loyaliteitsconflict teweeg kan hebben gebracht.
Wel denk ik dat het wat kort door de bocht is om alles aan dit voorval op te hangen. Want dit vond in mei plaats, daarna zijn er nog goede en leuke maanden samen geweest. Zomervakantie ging helemaal goed, behalve dat mijn stiefzoon zich wel veel zorgen maakte om zijn moeder. De problemen ontstonden vooral nadat moeder weer terug kwam bij partner. Toen begon hij zich af te zetten, te spijbelen, slechte cijfers te halen etc.
Het is ook berelastig lijkt me, het parket waar jullie in zitten. Als buitenstaander is het voor mij makkelijk reageren (ik doe immers precies hetzelfde “two sides” ding maar ik heb geen relatie met jullie dus dat is makkelijk prijsschieten ) maar als het je overkomt wil je graag iets doen, niet afwachten.
absor schreef op 21-12-2023 om 16:47:
ik zou adviseren dat je man naar je zoon een berichtje stuurt met inhoud: jongen ik hou van je, je bent altijd welkom als je wil of zin hebt om langs te komen, deur is en zal altijd open voor je zijn.
en verder alles even met rust laten. Geef de jongen zelf de tijd en kans om langs te komen. Als hij over een half jaar oid nog niets heeft gehoord doe dan weer eens een belletje of berichtje proberen met he hoe is het?
verder de moet hij de moeder gewoon even bellen en vertellen dat hij dat heeft gedaan en zeggen dat ook zij bij grote ontwikkelingen of dingen die er spelen altijd mag bellen! Gewoon contact goed houden met elkaar is super belangrijk
Poeh een half jaar is wel echt heel lang...ik weet niet hoe we ons daar door heen moeten slepen. In mei staat er een vakantie met vader en zoon naar Rome gepland. Dit was al geboekt voordat alles misging. Ik hoop niet dat het weer de volgende vakantie wordt, dat hij niet meegaat. Ik heb ergens echt de hoop dat het tegen die tijd weer een beetje beter gaat. Twee maanden is het nu al en we staan er elke dag mee op en gaan ermee naar bed.
