puber wil geen contact
Hi allen,
Ik ga proberen om de situatie zo helder mogelijk op te schrijven. Ik zit echt met mijn handen in het haar mbt mijn stiefzoon.
Mijn stiefzoon is 13 en is volgens de omgangsregeling elke woensdag bij ons en om het weekend. Wij wonen in een andere stad dan zijn moeder (ongeveer 30 min autorijden). Dit is niet ideaal natuurlijk, want zijn vriendjes wonen in de stad bij zijn moeder. Hier klaagt hij dan ook wel eens over, maar verder had hij het altijd heel erg naar zin hier. De relatie tussen mijn vriend en zijn zoon was goed. Totdat hij begon te puberen. Bij zijn moeder ontstonden er relatieproblemen met haar nieuwe partner en het viel ons op dat hij extreem loyaal werd naar zijn moeder. Ik zeg extreem, want hij keerde zich ineens helemaal tegen zijn stiefvader. Ook viel het ons op dat hij echt heel veel privé informatie over de relatie van zijn moeder en zijn stiefvader wist. Zijn moeder besprak dus haar persoonlijke problemen met hem.
Dat alles resulteerde erin dat mijn stiefzoon zich erg veel zorgen ging maken om zijn moeder en dat ook bij ons uitte. Als wij hem probeerden uit te leggen dat elk verhaal twee kanten heeft en dat hij ook altijd goed met zijn stiefvader door één deur had gekund, dan reageerde hij daar heel fel op. Hij zag alles als kritiek op zijn moeder.
Na de zomervakantie begonnen eigenlijk de problemen hier. In de vakantie had zijn moeder het weer goedgemaakt met zijn stiefvader. Hier zat hij niet goed van in zijn vel. Hij begon te spijbelen, haalde slechte cijfers en begon zich enorm af te zetten tegen ons. Wij woonden in een andere stad en daar had hij nooit om gevraagd (true in de kern is dat ook helemaal waar) en hij haatte het (ineens) bij ons. We zagen dit als heftig pubergedrag maar meer ook niet. In de herfstvakantie zouden we op vakantie gaan met z'n 3en, maar in de week ervoor reageerde mijn stiefzoon al op geen enkel bericht. Toen mijn vriend hem vervolgens wilde ophalen, bleek hij niet mee te willen op vakantie. Het zou vreselijk zijn om met ons op vakantie te moeten. Vervolgens verhief mijn vriend zijn stem (hij vloekte niet, hij zei niets beledigend) tegen zijn ex. Hij vond namelijk dat zij hem had moeten stimuleren om mee op vakantie gaan. Dat schoot schijnbaar bij mijn stiefzoon in het verkeerde keelgat en hij heeft mijn vriend met zijn vuist op zijn gezicht geslagen. Er is in ons gezin nooit geweld, dus mijn vriend schrok hier enorm van.
En dat is helaas de laatste keer dat mijn vriend hem gezien of gesproken heeft. Hij reageert nergens op. Niet op zijn berichten, niet op die van mij of een ander familielid. Zelfs niet op zijn opa (de vader van mijn vriend). Het is ondertussen al 2 maanden geleden en er is helemaal niets ondernomen van zijn kant of zijn moeders kant om het goed te krijgen. Mijn vriend heeft met zijn ex gebeld, maar zij stelt zich op het standpunt dat hij gewoon een koppige puber is die echt wel vanzelf bijdraait en dat mijn vriend gewoon wat meer geduld moet hebben. Verder wil ze hem niet dwingen, want dat doet ze überhaupt nooit, ze is van mening dat een kind zelf moet bepalen wat hij wil. Dat geldt dus voor een vakantie, maar ook in dit geval.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat hij vast zit. Dat hij niet weet hoe hij het goed moet maken en dat hij zich ook enorm schaamt of schuldig voelt, maar dat allemaal wegdrukt. Mijn vriend heeft zelf ook best een vermijdende persoonlijkheid en ik zie dit wel terug in zijn zoon. Maar wat moet er nu nog gebeuren om dit goed te krijgen? En moeten we idd geduldig afwachten, hem lieve berichtjes sturen en hopen dat er dag komt dat hij ons weer wil zien? Of moeten we meer het heft in eigen hand nemen en contact forceren, hulp inschakelen (en zo ja wat voor hulp dan, moeder wil volgens mij nergens aan meewerken) of op een andere manier hem laten inzien dat wat hij doet echt niet goed is.
Ik weet echt niet meer wat te doen. De kerst komt eraan en we missen gewoon één iemand aan tafel. Ik heb hem gevraagd of ik een kerstcadeautje naar zijn moeders huis kan opsturen (geen reactie), dus ik stuur nu maar een kerstkaart met geld erin.
En het ergste is dat ik eigenlijk ook heel boos op hem ben, dat hij dit ons allemaal aandoet. En waarom? Maar ik kan nergens met die woede terecht, want het is een puber en die zijn onredelijk en gemeen bij vlagen.
Wat ontzettend triest is dit vooral voor zoon. Arm kind.
Wat mij opvalt is de vader . Vermijding.
Dat kan dus niet . Hij is ouder en hoort met de moeder te overleggen en samen op 1 lijn te staan
Hoe verliep dit ??
Mijn vriend heeft wel meerdere keren haar een bericht gestuurd en één keer met haar gebeld. Daarin ook gevraagd of zij met hun zoon wil praten of dat ze bijvoorbeeld een keer met z'n 3en met hem kunnen praten, maar zij werkt niet echt mee. Ze wil hem ruimte geven en zich er niet actief mee bemoeien. Ze ziet het allemaal niet als een heel groot probleem. Gewoon een koppige puber, die zijn vader even niet wil zien. Maar volgens mij is er veel meer aan de hand en is het zijn gedrag verandert toen zij problemen kreeg met haar man.
Ach, arme jongen. Niet boos zijn op een kind van 13 dat zo vreselijk in de knel zit. Hij doet jullie helemaal niets aan. Er worden hem allerlei nare dingen aangedaan door de volwassenen om hem heen en daar reageert hij op op de manier waarop een kind van 13 dat doet. Verder staat hij machteloos. Heb maar heel veel begrip voor hem en kom voor hem op waar en wanneer je kan want blijkbaar laat iedereen hem emotioneel in de steek. Hoe verdrietig ook, voor nu zou ik hem even laten, hij klinkt erg in de war door de hele situatie. Ik zou wel laagdrempelig contact houden. Een keer per week een aardig en belangstellend berichtje bijvoorbeeld. Je vriend moet zorgen dat hij geen discussie meer aangaat met ex waar zijn zoon bij (in de buurt) is, al snap ik het wel. Vriend had beter rustig terug naar huis kunnen gaan toen hij niet mee wilde op vakantie en hem later een begripvol en geruststellend berichtje sturen. Zo van : wat jammer dat je niet mee wilt, maar papa snapt het wel. Komt goed’
Ondertussen raad ik jullie aan je in te lezen over kinderen in een loyaliteitsconflict en wat dat met hen doet.
Roos55 schreef op 21-12-2023 om 12:48:
Wat ontzettend triest is dit vooral voor zoon. Arm kind.
Wat mij opvalt is de vader . Vermijding.
Dat kan dus niet . Hij is ouder en hoort met de moeder te overleggen en samen op 1 lijn te staan
Hoe verliep dit ??
Mee eens. En ik lees/voel een loyaliteitsconflict voor de 13-jarige. Heel naar voor hem, in combinatie met puberteit. Ook voor jullie naar, maar ik denk dat jullie toch het initiatief voor contact moeten nemen en zorgen dat dat aankomt.
Heeft vader contact met anderen die ook een goed contact met kind hebben? Grootouders bijvoorbeeld? Misschien kan hij iemand uit het netwerk vragen om aan zoon duidelijk te maken dat vader geen druk wil uitoefenen maar zoon wel erg mist.
Ik zou beginnen met voorzichtig doen, want hoe meer druk, hoe meer tegendruk, van zoon zelf en van moeder (waarbij moeder roept dat kind niet wil en kind waarschijnlijk ook niet wil omdat moeder niet wil).
Bedankt voor je bericht Zonne2017. Ik laat ook absoluut mijn boosheid niet zien. Ik heb hem alleen maar hele lieve berichtjes gestuurd. Maar ik voel me gewoon erg machteloos en snap niet waarom we worden geneerd. We hebben hem, buiten dat we in een andere stad wonen, niets misdaan. Maar nu ik je bericht lees begrijp ik wel dat hij vast zit in een loyaliteitsconflict en dat hij waarschijnlijk daarom zo reageert. Ik vind het echt vreselijk dat hij dat moet doorstaan. En ik zou hem willen helpen, maar hulp is ingewikkeld als moeder niet meewerkt.
Mijn vriend had idd beter rustig naar huis kunnen gaan, maar hij voelde zich natuurlijk ook heel naar over de situatie. Achteraf gezien heeft hij er vreselijke spijt van, want nu is hij al het contact met zijn kind kwijt. Ik hoop echt dat het snel bijdraait. Mijn vriend is er ook zo verdrietig over.
Hi Temet,
Mijn vriend heeft niet heel veel contact met mensen aan de kant zijn ex. Maar hij kan het bijv wel goed vinden met de ouders van de beste vriend van mijn stiefzoon. Misschien moet hij die eens benaderen of zij als zoon bij hun thuis is voorzichtig het gesprek aangaat.
Het is heel lastig. Ik heb nooit gewild dat hij in een loyaliteitsconflict terecht kwam. Daarom ook altijd goed over zijn moeder gepraat, maar de relatie tussen mijn vriend en zijn ex is niet goed. Mijn vriend heeft altijd geprobeerd die beter te krijgen, maar dat lukte gewoon niet. Zij bleef wrok houden en wilde zo min mogelijk contact met mijn vriend.
Ik denk als ik het zo lees dat jullie je stiefzoon erg afgewezen hebben toen hij bij jullie kwam met zijn verhalen over die nieuwe partner. Door hem steeds op “twee kanten” te wijzen, voelde hij zich niet gehoord. En het is maar de vraag of hij alles verteld heeft, meestal testen pubers eerst even het water met een klein stukje verhaal. Schrik je ze dan af door gelijk in de belerende modus te gaan zitten, dan hoor je daarna
niks meer.
Dat hij niet mee wil met je man, kan bv zijn omdat hij het idee heeft dat hij thuis moet zijn om zijn moeder te steunen. En hij kan dat niet aan jullie vertellen want jullie kiezen immers de kant van die nieuwe partner. In zijn ogen dan hè, zo hadden jullie het vast niet bedoeld (al sluit ik niet uit dat er een stuk oordeel over zijn moeder mee heeft gespeeld in jullie reacties…). Jammer dat hij nu geen contact wil, maar wel begrijpelijk want jullie hebben het denk ik behoorlijk verbruid in zijn ogen. Dus nu lost hij het zelf wel op. Zorgelijk, maar ga eerst eens goed kijken naar jullie eigen rol in het geheel en naar wat een betere aanpak is. Gewoon bovenop die jongen vliegen heeft weinig zin. En zeker niet vanuit het gevoel dat hij jullie tekort doet. Hij is er niet om jullie gelukkig te maken hè. Vier volwassenen maken er een puinhoop van om hem heen, en nu is het ineens zijn reactie die veroordeeld wordt.
TO volgens mij bedoel je het supergoed maar ik zou per direct stoppen met contact zoeken en dat écht bij zijn vader neerleggen. Steun je vriend, maar laat dit een probleem zijn tussen vader en zoon. Dat is voor zoon al ingewikkeld genoeg, zonder dat er ook een stiefmama aan hem trekt...
Hi AnnePollewop
Ik snap deels je verhaal en ik denk dat er ook zeker een kern van waarheid in zit. Ik denk ook dat we schrokken hoe erg hij zich ineens keerde tegen zijn stiefvader met wie hij altijd goed contact had. We vinden misschien het ook niet goed dat zijn moeder zoveel met hem deelt en hebben het oneerlijk gevonden dat zijn stiefvader niet zijn kant van het verhaal kon vertellen, maar daarin hebben we misschien wel teveel het voor iedereen goed willen doen. Door iedereens kant van het verhaal te willen belichten. Maar ik heb niet het gevoel dat we niet naar hem luisterde of er voor hem wilde zijn. We hebben juist altijd geprobeerd een zo'n stabiel mogelijke basis te zijn in alle onrust in zijn leven.
Ik snap dan ook niet zo goed wat je bedoelt met verbruid. En dat we hem het gevoel gegeven hebben dat hij ons tekort doet, want volgens mij doen we dat helemaal niet. We sturen enkel lieve berichtjes zonder iets van schuld, verwijt of onze eigen verdriet erin. We krijgen alleen niets terug.
@Joszy ja misschien heb je gelijk. Ik was/ben bang dat hij dan denkt dat ik boos op hem ben en dat dat de stap naar verzoening dan ook weer in de weg staat. Maar ik zal hem met rust laten idd.
Inderdaad loyaliteitsconflict. En ik vind het niet oke dat als hij zich rot voelt over de ex van z'n moeder, dat jullie dan beginnen met 'elk verhaal heeft 2 kanten' en 'je ex stiefvader is ook best oke'. Natuurlijk schiet ie dan in de verdediging voor zn moeder. Hij staat achter zn moeder, dat is vooral heel mooi. Hij zat niet te wachten om de 'goede' kanten van zn ex stiefvader in te zien. Jullie hadden je hier buiten moeten houden en alleen kind moeten laten weten/blijken dat jullie er voor hem zijn.
" Hij staat achter zn moeder, dat is vooral heel mooi"
Tot op zekere hoogte. Er zijn ook situaties waarin kinderen zich gedwongen voelen om zich volledig achter een ouder op te stellen omdat die ouder op een onwenselijke manier reageert als een kind dat niet doet. En hij woont bij zijn moeder, dus hij is van haar afhankelijk.
Het lijkt erop dat moeder hem teveel in vertrouwen heeft genomen over de perikelen tussen haar en haar huidige partner. Het klinkt alsof deze moeder haar zoon erg verantwoordelijk maakt voor haar eigen welzijn. Dat is voor zoon niet goed, maar het enige dat dat arme joch op dit moment kan doen is volledig voor moeder kiezen, omdat hij de gevolgen niet overziet als hij iets kritischer tegenover moeder zou zijn.
Ik denk dat er voor deze vader eigenlijk niets anders op zit dan om deze jongen nu met rust te laten, maar ik vraag me wel af hoe lang dat zou moeten duren. Want kan je erop vertrouwen dat dit vanzelf weer goed komt in de zin dat die jongen op afzienbare termijn zelf stappen zet om het contact te herstellen? Of moet vader toch op een gegeven moment het initiatief nemen omdat hij anders zijn zoon gewoon helemaal niet meer te zien krijgt?
Ik zou eerst die boosheid die je zelf voelt naar stiefzoon onderzoeken. Nu verbloem je dat met 'lieve berichtjes', maar dat is heel onveilig en fake. Ben je boos omdat je graag wil dat het goed met je vriend en jullie relatie? Of vind je de reactie van zoon heel onterecht?
Ik heb zelf ook de neiging om bij de ervaringen van mijn kinderen de andere kant te belichten. Maar ze hebben mij heel terecht erop gewezen, dat dit erg vermoeiend is en ik dan niet luister. Wat klopt, want dan luister je niet, zonder oordeel, maar oordeel je meteen de ervaring. Een jongen van 13 mag loyaal zijn. Wat hier gebeurt is dat de volwassen ervaringen en onderlinge irritaties (tussen de exen) worden uitgespeeld middels de zoon.
"De relatie tussen mijn vriend en zijn zoon was goed. Totdat hij begon te puberen." Hier maak je echt een denkfout. Als een zoon gaat puberen en meer tegengas levert of een eigen mening of meer afstand neemt, wil dat niet zeggen dat de relatie niet goed is. Of dat hij niet van zijn vader houdt.
Als jij en je vriend nou toch eens beginnen met rust, en even laten bezinken, en luisteren naar zijn moeder? Want ik lees vooral veel uitleg dat jullie het zo goed bedoelen maar als anderen dat anders ervaren helpt dat natuurlijk niet. Je kunt zijn moeder niet dwingen om jullie zienswijze over te nemen, en je kunt de jongen ook niet dwingen er op jullie manier naar te kijken. Dus het enige dat jullie kunnen veranderen is je eigen aanpak. Als hij niet reageert op jullie berichten, hoe lief ook, laat het dan. Laat hem met rust, en laat het initiatief bij hem. Je vriend heeft spijt, maar daar zal hij zelf mee moeten dealen, hij pakte het niet goed aan, zoon werd boos, en nu is zoon niet verplicht om het op te komen lossen en jouw vriend zijn schuldgevoel te sussen.
Ja misschien hebben we dat verkeerd aangepakt. Zo had ik er zelf nog niet naar gekeken. Voor mij voelde het juist als iets goed om ook vriendelijk over zijn stiefvader te praten. Dus geen partij te kiezen en over iedereen niets dan goeds te spreken. Ik heb me geen moment gerealiseerd dat dit juist een loyaliteitsconflict teweeg kan hebben gebracht.
Wel denk ik dat het wat kort door de bocht is om alles aan dit voorval op te hangen. Want dit vond in mei plaats, daarna zijn er nog goede en leuke maanden samen geweest. Zomervakantie ging helemaal goed, behalve dat mijn stiefzoon zich wel veel zorgen maakte om zijn moeder. De problemen ontstonden vooral nadat moeder weer terug kwam bij partner. Toen begon hij zich af te zetten, te spijbelen, slechte cijfers te halen etc.
