puber wil geen contact
Hi allen,
Ik ga proberen om de situatie zo helder mogelijk op te schrijven. Ik zit echt met mijn handen in het haar mbt mijn stiefzoon.
Mijn stiefzoon is 13 en is volgens de omgangsregeling elke woensdag bij ons en om het weekend. Wij wonen in een andere stad dan zijn moeder (ongeveer 30 min autorijden). Dit is niet ideaal natuurlijk, want zijn vriendjes wonen in de stad bij zijn moeder. Hier klaagt hij dan ook wel eens over, maar verder had hij het altijd heel erg naar zin hier. De relatie tussen mijn vriend en zijn zoon was goed. Totdat hij begon te puberen. Bij zijn moeder ontstonden er relatieproblemen met haar nieuwe partner en het viel ons op dat hij extreem loyaal werd naar zijn moeder. Ik zeg extreem, want hij keerde zich ineens helemaal tegen zijn stiefvader. Ook viel het ons op dat hij echt heel veel privé informatie over de relatie van zijn moeder en zijn stiefvader wist. Zijn moeder besprak dus haar persoonlijke problemen met hem.
Dat alles resulteerde erin dat mijn stiefzoon zich erg veel zorgen ging maken om zijn moeder en dat ook bij ons uitte. Als wij hem probeerden uit te leggen dat elk verhaal twee kanten heeft en dat hij ook altijd goed met zijn stiefvader door één deur had gekund, dan reageerde hij daar heel fel op. Hij zag alles als kritiek op zijn moeder.
Na de zomervakantie begonnen eigenlijk de problemen hier. In de vakantie had zijn moeder het weer goedgemaakt met zijn stiefvader. Hier zat hij niet goed van in zijn vel. Hij begon te spijbelen, haalde slechte cijfers en begon zich enorm af te zetten tegen ons. Wij woonden in een andere stad en daar had hij nooit om gevraagd (true in de kern is dat ook helemaal waar) en hij haatte het (ineens) bij ons. We zagen dit als heftig pubergedrag maar meer ook niet. In de herfstvakantie zouden we op vakantie gaan met z'n 3en, maar in de week ervoor reageerde mijn stiefzoon al op geen enkel bericht. Toen mijn vriend hem vervolgens wilde ophalen, bleek hij niet mee te willen op vakantie. Het zou vreselijk zijn om met ons op vakantie te moeten. Vervolgens verhief mijn vriend zijn stem (hij vloekte niet, hij zei niets beledigend) tegen zijn ex. Hij vond namelijk dat zij hem had moeten stimuleren om mee op vakantie gaan. Dat schoot schijnbaar bij mijn stiefzoon in het verkeerde keelgat en hij heeft mijn vriend met zijn vuist op zijn gezicht geslagen. Er is in ons gezin nooit geweld, dus mijn vriend schrok hier enorm van.
En dat is helaas de laatste keer dat mijn vriend hem gezien of gesproken heeft. Hij reageert nergens op. Niet op zijn berichten, niet op die van mij of een ander familielid. Zelfs niet op zijn opa (de vader van mijn vriend). Het is ondertussen al 2 maanden geleden en er is helemaal niets ondernomen van zijn kant of zijn moeders kant om het goed te krijgen. Mijn vriend heeft met zijn ex gebeld, maar zij stelt zich op het standpunt dat hij gewoon een koppige puber is die echt wel vanzelf bijdraait en dat mijn vriend gewoon wat meer geduld moet hebben. Verder wil ze hem niet dwingen, want dat doet ze überhaupt nooit, ze is van mening dat een kind zelf moet bepalen wat hij wil. Dat geldt dus voor een vakantie, maar ook in dit geval.
Ik heb persoonlijk het gevoel dat hij vast zit. Dat hij niet weet hoe hij het goed moet maken en dat hij zich ook enorm schaamt of schuldig voelt, maar dat allemaal wegdrukt. Mijn vriend heeft zelf ook best een vermijdende persoonlijkheid en ik zie dit wel terug in zijn zoon. Maar wat moet er nu nog gebeuren om dit goed te krijgen? En moeten we idd geduldig afwachten, hem lieve berichtjes sturen en hopen dat er dag komt dat hij ons weer wil zien? Of moeten we meer het heft in eigen hand nemen en contact forceren, hulp inschakelen (en zo ja wat voor hulp dan, moeder wil volgens mij nergens aan meewerken) of op een andere manier hem laten inzien dat wat hij doet echt niet goed is.
Ik weet echt niet meer wat te doen. De kerst komt eraan en we missen gewoon één iemand aan tafel. Ik heb hem gevraagd of ik een kerstcadeautje naar zijn moeders huis kan opsturen (geen reactie), dus ik stuur nu maar een kerstkaart met geld erin.
En het ergste is dat ik eigenlijk ook heel boos op hem ben, dat hij dit ons allemaal aandoet. En waarom? Maar ik kan nergens met die woede terecht, want het is een puber en die zijn onredelijk en gemeen bij vlagen.
Radeloze schreef op 02-01-2024 om 09:54:
[..]
Bedankt voor je bericht. Ik denk dat mijn vriend bang is dat als hij school benadert en dat komt bij zijn zoon en ex terecht, dat zijn ex dat gelijk gaat zien als "waar bemoei je je mee. Er is niets aan de hand. Je maakt het alleen maar erger". En dat dan de situatie tussen zoon en vriend nog verder verstoord wordt.
Moeder heeft altijd zichzelf als belangrijkste ouder gezien. Vader moet vooral doen wat moeder zegt en niet teveel zelf input geven over het ouderschap. Dus zij zal het echt niet accepteren als mijn vriend met school gaat praten en dat waarschijnlijk tegen hem gebruiken. Aan de andere kant ben ik het ook met je eens dat de situatie zorgelijk is en dat er iets zou moeten gebeuren.
Jij denkt dat hij iets verwacht, en daar bang voor is, dat is niet erg concreet. Op die manier vind ik persoonlijk dat hij zich wel erg verschuilt achter een mogelijk oordeel van moeder en de verwachtingen die hij van haar gedrag heeft.
Hij zou ook van zichzelf kunnen uitgaan: dit zie ik als mijn rol, mijn taak. Ik denk dat dit helpend is. En zich dan niet teveel aantrekken van het eventuele gesputter van moeder. Hoe fermer en kalmer hij zelf optreedt naar zijn eigen inzicht, zijn verantwoordelijkheid neemt voor wat hij belangrijk vindt, niet tegen moeder maar in lijn met de eigen overtuiging over wat hij kan en wil doen, hoe minder ruimte moeder waarschijnlijk zal voelen voor gepeuter en gedoe. Hij hoeft niet op haar goedkeuring te wachten.
Radeloze schreef op 02-01-2024 om 09:54:
[..]
Bedankt voor je bericht. Ik denk dat mijn vriend bang is dat als hij school benadert en dat komt bij zijn zoon en ex terecht, dat zijn ex dat gelijk gaat zien als "waar bemoei je je mee. Er is niets aan de hand. Je maakt het alleen maar erger". En dat dan de situatie tussen zoon en vriend nog verder verstoord wordt.
Moeder heeft altijd zichzelf als belangrijkste ouder gezien. Vader moet vooral doen wat moeder zegt en niet teveel zelf input geven over het ouderschap. Dus zij zal het echt niet accepteren als mijn vriend met school gaat praten en dat waarschijnlijk tegen hem gebruiken. Aan de andere kant ben ik het ook met je eens dat de situatie zorgelijk is en dat er iets zou moeten gebeuren.
Bij herlezing viel me deze nog op. Input geven op ouderschap veronderstelt dat het een gezamenlijk ‘project’ is. Bij gescheiden ouders is het dat soms wel maar heel vaak ook niet. Vader lijkt niet te hebben geaccepteerd dat hij zijn ouderschap in zijn eentje doet en dat moeder haar ouderschap los van hem vormgeeft. Misschien kan hij eens googelen op de term parallel ouderschap. Het zou hem kunnen inspireren.
Mija schreef op 02-01-2024 om 17:28:
[..]
Bij herlezing viel me deze nog op. Input geven op ouderschap veronderstelt dat het een gezamenlijk ‘project’ is. Bij gescheiden ouders is het dat soms wel maar heel vaak ook niet. Vader lijkt niet te hebben geaccepteerd dat hij zijn ouderschap in zijn eentje doet en dat moeder haar ouderschap los van hem vormgeeft. Misschien kan hij eens googelen op de term parallel ouderschap. Het zou hem kunnen inspireren.
Hi Mija
Dit lees je echt verkeerd. Mijn vriend is juist degene die heel erg het ouderschap in zijn eentje probeert vorm te geven zonder zijn ex. En juist waar nodig is wil hij samenwerken. Zijn ex is degene die niet heeft geaccepteerd dat vader ook nog wat te vertellen heeft en dat ze het samen moeten doen. Zo lang ze gescheiden zijn vindt moeder dat alles waar vader mee komt per definitie onzin. Zegt hij "ik maak me zorgen om zijn school"(want hij spijbelt, haalt slechte cijfers) dan zegt moeder dat dat onzin is en dat het bij de leeftijd hoort. En dit is één voorbeeld, maar dit geldt voor alles (medische klachten, niet goed in zijn vel zitten, etc).
Ik ken de term parallel ouderschap en ik denk dat het ook goed is om zo oordeelvrij mogelijk naar de opvoeding van de andere ouder te kijken. Echter zijn er ook situaties waarin je als ouders één blok moet vormen om het kind voldoende sturing te geven. Je bent ook samen ouder en je hebt samen gezag. Dus over bepaalde dingen moet je het wel eens worden ten behoeve van het kind.
Kataravrouw schreef op 02-01-2024 om 14:19:
[..]
Nee en nee. Idd heel verdrietig, vooral voor zoon en ook voor mijn man.
En hoe was dat voor jou dan al die jaren? Ik merk dat ik het best lastig vind aan de zijlijn. Ik voel ook verdriet, maar minder dan mijn vriend. En ik heb soms ook het gevoel dat mijn gevoel er minder mag zijn, want het is voor hem zoveel erger dan voor mij. En ergens wil ik ook gelukkig zijn, maar dat voelt dan ook weer dubbel want mijn vriend is zo verdrietig.
Ben benieuwd hoe jij overeind gebleven bent in al die tijd. En hoe je je relatie dus ook nog gezond hebt kunnen houden (ervan uitgaande dat jullie nog steeds samen zijn)?
Ik vond het vaak erg moeilijk. Want net als bij jouw man, stond mijn man ook aan de zijlijn. En als hij wel op zijn strepen ging staan, dan werd hij zwart gemaakt bij de kinderen. Zo van...zie je wel, papa maakt het mij zo moeilijk en ik heb het al zo moeilijk als alleenstaande moeder. Dus eigenlijk om de kinderen dit te besparen bleef hij aan de zijlijn. Ik had vaak medelijden met zijn kinderen, maar ook met mijn eigen kinderen, die dit ook allemaal mee kregen natuurlijk.
We hebben een relatie van ruim 12 jaar nu en de key is dat we goed konden communiceren en elkaars gevoel respecteerden en daar ook ruimte voor was en is. We zijn altijd 1 blok gebleven, elkaar niet afvallen.
Maar ik vrees voor de toekomst, als zijn kinderen gaan samen wonen, trouwen of kinderen gaan krijgen. Hoe gaat dat dan met zijn ex? Samen op een verjaardag zitten? Enz...
Als ik terug kijk op afgelopen jaren dan heb ik heel vaak op mn tong gebeten, op de achtergrond gebleven en zoveel mogelijk gehandeld in het belang van ons samengestelde gezin. Maar leuk en gemakkelijk vond ik het niet altijd en ik was blijven latten als ik dit alles van te voren had geweten. Ook al had ik me goed voorbereid en wist dat het een uitdaging zou worden.
Radeloze schreef op 31-12-2023 om 20:55:
Verder was mijn vriend deze week jarig en zijn zoon heeft hem wel een berichtje gestuurd. Wel minimaal maar wel "gefeliciteerd pap." Naja het is iets.
Voor een 13-jarige is dat al een heel iets hoor!
Kataravrouw schreef op 03-01-2024 om 10:01:
Ik vond het vaak erg moeilijk. Want net als bij jouw man, stond mijn man ook aan de zijlijn. En als hij wel op zijn strepen ging staan, dan werd hij zwart gemaakt bij de kinderen. Zo van...zie je wel, papa maakt het mij zo moeilijk en ik heb het al zo moeilijk als alleenstaande moeder. Dus eigenlijk om de kinderen dit te besparen bleef hij aan de zijlijn. Ik had vaak medelijden met zijn kinderen, maar ook met mijn eigen kinderen, die dit ook allemaal mee kregen natuurlijk.
We hebben een relatie van ruim 12 jaar nu en de key is dat we goed konden communiceren en elkaars gevoel respecteerden en daar ook ruimte voor was en is. We zijn altijd 1 blok gebleven, elkaar niet afvallen.
Maar ik vrees voor de toekomst, als zijn kinderen gaan samen wonen, trouwen of kinderen gaan krijgen. Hoe gaat dat dan met zijn ex? Samen op een verjaardag zitten? Enz...
Als ik terug kijk op afgelopen jaren dan heb ik heel vaak op mn tong gebeten, op de achtergrond gebleven en zoveel mogelijk gehandeld in het belang van ons samengestelde gezin. Maar leuk en gemakkelijk vond ik het niet altijd en ik was blijven latten als ik dit alles van te voren had geweten. Ook al had ik me goed voorbereid en wist dat het een uitdaging zou worden.
Ah ja heel moeilijk. In principe is het contact tussen mijn vriend en zijn ex niet zo slecht dat hij niet bij de verjaardag van zijn zoon is. Maar wel altijd maar eventjes en altijd bij haar thuis.
In ons geval zijn er bij ons geen andere kinderen. Bij zijn moeder wel, maar mijn vriend heeft maar één kind. Dus het huis voelt dan misschien nog meer leeg. Alhoewel het altijd verdrietig is. Ik snap je punt van het latten. Daar heb ik zelf ook vaak over nagedacht, maar goed het loopt zoals het loopt en je hebt ook geen glazen bol. Ik had dit nooit zien aankomen...
Waarom zou zoon niet mogen weten dat vader contact zoekt met bvb school? Dit hoeft toch niet geheim te blijven.
Blijf open en eerlijk, daar heeft die jongen recht op .
Dat kan meteen in de brief neer geschreven worden . Dat vader graag meer betrokken wil zijn bij zoon en daarom contact gaat zoeken met school.
Dat als zoon hier vragen over heeft vader hier graag antwoord op wil geven. Misschien wel onder een etentje met zijn 2tjes. Dat is aan zoon of hij daar voor open staat maar ik zou dat zeker voorstellen of een ander uitstapje.
Wie weet komt zoon zelf met een leuk idee wat hij graag wil doen.
Het valt me wel op dat moeder aardig veel bepaalt ... hoezo wordt de verjaardag altijd bij moeder geviert?
Hij heeft toch 2 ouders die recht hebben om zn verjaardag te vieren. Ieder op hun eigen manier.
Angst dat ex boos wordt zegt genoeg over hoe de verhoudingen scheef zijn (gegroeid?).
Laat ex even lekker verder struisvogelen al dan niet bozig...
Het wordt hoog tijd dat vader op zijn ouderschapsstrepen gaat staan!
Rode-panda schreef op 04-01-2024 om 09:54:
Waarom zou zoon niet mogen weten dat vader contact zoekt met bvb school? Dit hoeft toch niet geheim te blijven.
Blijf open en eerlijk, daar heeft die jongen recht op .
Dat kan meteen in de brief neer geschreven worden . Dat vader graag meer betrokken wil zijn bij zoon en daarom contact gaat zoeken met school.
Dat als zoon hier vragen over heeft vader hier graag antwoord op wil geven. Misschien wel onder een etentje met zijn 2tjes. Dat is aan zoon of hij daar voor open staat maar ik zou dat zeker voorstellen of een ander uitstapje.
Wie weet komt zoon zelf met een leuk idee wat hij graag wil doen.
Het valt me wel op dat moeder aardig veel bepaalt ... hoezo wordt de verjaardag altijd bij moeder geviert?
Hij heeft toch 2 ouders die recht hebben om zn verjaardag te vieren. Ieder op hun eigen manier.
Angst dat ex boos wordt zegt genoeg over hoe de verhoudingen scheef zijn (gegroeid?).
Laat ex even lekker verder struisvogelen al dan niet bozig...
Het wordt hoog tijd dat vader op zijn ouderschapsstrepen gaat staan!
Het is niet dat ik het niet met je eens ben. Dit is al jaren een groot frustratiepunt bij mijn vriend, maar zijn ex duldt gewoon geen tegenspraak. En zoon staat haar kant. Ik zal een voorbeeld geven. Zoon had een paar maanden terug gespijbeld en school belde mijn vriend. Zoon antwoorde daarop "waarom belt school jou en niet mijn moeder?" Het is al jaren zo dat moeder bepaalt en dat zoon daar niet tegenin durft te gaan of misschien ook niet wil, geen idee. Maar gewoon even op je strepen gaan staan, hebben we in het verleden vaak geprobeerd maar leidt tot enorm veel strijd. Moeder wordt boos, bespreekt dit weer met haar zoon en zoon kiest kant van zijn moeder. Dus dat werkt gewoon niet. Hoe graag we het ook anders zouden willen. Dus als we school hierbij betrekken, dan moet moeder daar wel ook van op de hoogte zijn en het in zekere zin daar ook mee eens zijn. Want anders gaat dit allemaal tegen hem gebruikt worden en alleen maar voor meer verwijdering zorgen.
Zoon weet overigens heel goed dat vader meer betrokken wil zijn. Het is alleen hijzelf die al het contact verbroken heeft. Hem uitnodigen voor een etentje of iets anders heeft mijn vriend tijden terug al geprobeerd, maar hij reageert nergens op.
Het is een hele complexe situatie.
Vader en school hebben geen toestemming nodig van zoon en of moeder. Mits ze beide 50% zeggenschap hebben.
Zoon zou van mij een handgeschreven brief krijgen . Met duidelijk de woorden , hou van je , deur staat altijd open, neem je tijd, ben zeker niet boos, mis je.
Maar ook wel dat vader contact gaat zoeken met school en mss andere (hulp)instantie(s).
Je zou eventueel nog een advocaat in de arm kunnen nemen om zo de 50% te krijgen met alles wat daar bij komt . Maar dat gaat de band tussen zoon en vader/jullie zeker niet ten goede komen .
Zou die optie als laatste in gedachten houden.
Ik heb echt met jullie te doen maar zeker ook met zoon die helaas onder invloed van moeder is .
Grote knuffel
Sterkte voor de komende tijd want dat het pijn doet dat herken ik ...
wil je dit nog even graag zeggen; ik heb bewondering voor je zoals je aan de zijde van je partner blijft staan .
En toch met ook de hand in eigen boezem en de te maken stappen gemaakt hebt !
Respect
Hou de deur open maar blijf wel jullie eigen leven leiden zodat het leuk en fijn blijft ipv een lijden
Rode-panda schreef op 04-01-2024 om 11:19:
wil je dit nog even graag zeggen; ik heb bewondering voor je zoals je aan de zijde van je partner blijft staan .
En toch met ook de hand in eigen boezem en de te maken stappen gemaakt hebt !
Respect
Hou de deur open maar blijf wel jullie eigen leven leiden zodat het leuk en fijn blijft ipv een lijden
Bedankt voor je lieve berichtje. Dat doet me echt goed. Het is idd een hele zware tijd en ik hoop dat het snel beter gaat. Professionele hulp zoeken is een kaart die mijn vriend zeker in zijn achterzak houdt, maar vooralsnog probeert hij het via zijn ex te spelen en liefdevolle berichtjes te sturen naar zijn zoon. Laten we hopen dat dat iets gaat opleveren. Een hulptraject is er in het verleden wel eens geweest en is ook best slopend.
