Maxima en Mind us

Ginevra schreef op 05-11-2022 om 17:27:

er is veel druk en overspannenheid onder studenten, maar ik vraag me zelf wel eens af of dat wel door het studietempo komt.
Maar ik vind wel dat studies veel chaotischer en onoverzichtelijker zijn geworden. Vroeger deed je een vak, je sjokte bij wijze van spreken naar de colleges, deed een tentamen, en dat was dat. Pas bij de scriptie moest je veel proactiever worden.
Nu heb je veel minder lessen/colleges, zoek het maar uit met kennisclips en digitale leeromgevingen, en een enorm ingewikkelde structuur met projecten, dwarsverbanden, groepjes en themaweken. Je moet het maar zien te managen allemaal en er ook nog een leuke presentatie over houden.
vrijwel iedereen die ik in mijn studententijd studeerde binnen 4 of 5 jaar af en we hadden er bijna allemaal wel werk bij. Ik kende weinig langstudeerders, hooguit een half jaartje of zo. De studies waren ook niet makkelijker. Maar het was veel overzichtelijker.
nou ja, er zijn veel meer factoren zoals sociale media en zo, maar ik denk dat het wel een factor is dat leren en werken veel meer vaardigheden zoals zelfsturing en plannen en organiseren vraagt, terwijl het ontspannen contact (dat je elkaar even spreekt zonder dat er gelijk van alles moet) veel minder is.

Dit herken ik juist niet. Ik had in mijn eerste jaar elke dag 2 of 3 uur college. Tegen het einde van mijn studie had ik maar een keer per twee weken twee uur college. Filmpjes hadden we niet, we moesten het echt wel zelf uitvogelen. En heel veel mensen, ook van andere studies, die er wel langer over deden. Dit was zo rond 2000

Ik had wel een basisbeurs trouwens, dat scheelde denk ik een hele hoop! 

Vrijevlinder schreef op 05-11-2022 om 18:32:

[..]

Helemaal prima, lief dat je het zegt.

Met je laatste zin, helemaal eens.

Ik vind dat opleidingsniveau er iets te vaak bij wordt gehaald en natuurlijk snap ik dat onderzoek daarnaar goed is, om oorzaken te zoeken en uiteindelijk oplossingen.

TO, het was niet aanvallend bedoeld. Ik vroeg juist naar de reden. Niets meer of minder.

Je vraagt of ik het zelf niet kan bedenken. Ik houd niet van aannames, ik hoor het liever waarom iemand die vraag stelt, dan dat ik van alles invul, wat misschien totaal niet klopt. Maar goed, het is voor mij goed zo en ik laat het erbij.

Vrijevlinder, helemaal eens met jou! Juist goed dat je het vroeg.

Assumption is the mother of all fuck ups.

FallAgain schreef op 05-11-2022 om 13:10:

[..]

Kun jij niet gewoon zelf bedenken dat de GGZ niet bedoeld is voor mensen die niet kunnen meekomen omdat de druk te hoog ligt? Want die mensen zijn niet psychisch ziek, maar hebben een heel gezonde reactie.

Vergelijking: wanneer op een weg veel ongelukken gebeuren en het ziekenhuis kan de toestroom niet aan, zou ik niet naar dat ziekenhuis kijken, maar naar aanpassingen m.b.t. de weg.

En toch vind ik dit ook een simplistische gedachte. Er is geen objectieve default van wat normaal is en wat niet. Er is een status quo en daarin ‘vindt men’: dit is normaal en moet je aankunnen. En mijn lat ligt een stuk lager dan die van andere mensen. Het valt mij best vaak op dat mensen onbekommerd praten in de trant van: tja, het is mijn verantwoordelijkheid om het in evenwicht te houden, zonder te adresseren dat er alsmaar meer op hun bordje gekwakt wordt. En dat doet ook niet zozeer ‘de werkgever’ of ‘de ouders’. Was het maar zo simpel, dan kon je er direct mee ophouden. Er is ‘niemand’ verantwoordelijk voor. Het heeft bijvoorbeeld te maken met nieuwe wetgeving, hogere eisen van consumenten, problemen die eigenlijk voor niemand acceptabel zijn en dus opgelost moeten worden. Het heeft te maken met de toenemende complexiteit van de wereld waarin we leven. Wie gaat dat tegenhouden? Ik denk eerlijk gezegd dat steeds meer mensen psychische maar ook psychiatrische problematiek zullen ontwikkelen. Een kwetsbaarheid hebben is één maar daar komt dan een trigger bij en complexiteit die niet meer goed te ordenen is, lijkt mij een flinke trigger. Zo makkelijk kun je het dus mijns inziens niet uit elkaar houden, alsof psychiatrische patiënten een totaal ander soort problemen hebben en er geen overlap zou zijn. Autisme en ADHD zijn psychiatrische diagnoses en het verbaast mij niks dat ze toenemen, omdat er zoveel meer van onze ordeningsvaardigheden wordt gevraagd en je daar flink mee in de problemen komt als je ‘niet mee kunt komen’. 

Ik snap dat jij juist wil zeggen: doe daar iets aan. Maar de vraag is of dat zomaar gaat. We leven in een wereld waar alles met alles is gaan samenhangen en waarin een individueel persoon de gevolgen kan ervaren van wat duizenden kilometers verderop gebeurt: oorlog, co2-uitstoot, geo-politieke ontwikkelingen. Zie dat maar weer eens te ontwarren. 

Tuinfluiter schreef op 05-11-2022 om 14:37:

[..]

Ik denk dat het inderdaad heel belangrijk is om te weten wie een psychiatrische ziektebeeld heeft en wie psychologische problemen heeft door maatschappelijke druk.

Het is heel erg om de eerste groep niet te behandelen, omdat het makkelijker is om succes te behalen met de tweede groep.

De maatschappelijke druk zou meer van de schouders van de jongeren gehaald moeten worden, zodat zij minderhulp nodig hebben. We moeten jongeren leren en als volwassenen (ouder, leerkracht) accepteren dat een keer falen of een langere weg geen ramp is.

Als ouder zit je ook in een fuik. En het ligt ook niet aan de leerkracht. We zitten er met zijn allen in. We vinden de manier van leven en de acceleratie die daar in zit normaal en wenselijk want er moeten allerlei problemen worden opgelost en we moeten doorontwikkelen om de problemen die we zelf hebben veroorzaakt er weer onder te krijgen. Er is een grote druk op de politiek om bepaalde problemen op te lossen en als er vervolgens plannen worden uitgewerkt veroorzaken die grote druk. Maar ‘wij’ vragen daar zelf om, al hebben we dat niet in de gaten. ‘Wij’ lijken te denken dat het ook zonder druk moet kunnen, of dat anderen onder druk moeten komen te staan en ‘het’ dan maar gewoon moeten oplossen. Dat gaat zo niet werken: we komen allemaal onder meer druk te staan en als dat niet meer gaat, vallen de gaten erin. Dan hou je die mate van organisatie, ordening en controle die wij nu vanzelfsprekend vinden niet meer vol. Maar als we daarmee geconfronteerd worden vinden we dat niet acceptabel: zorgcrisis, wooncrisis, energiecrisis, milieucrisis. Het moet allemaal opgelost. Wie schroeft de eisen naar beneden? Niemand toch? 

Mija schreef op 06-11-2022 om 12:19:

[..]

En toch vind ik dit ook een simplistische gedachte. Er is geen objectieve default van wat normaal is en wat niet. Er is een status quo en daarin ‘vindt men’: dit is normaal en moet je aankunnen. En mijn lat ligt een stuk lager dan die van andere mensen. Het valt mij best vaak op dat mensen onbekommerd praten in de trant van: tja, het is mijn verantwoordelijkheid om het in evenwicht te houden, zonder te adresseren dat er alsmaar meer op hun bordje gekwakt wordt. En dat doet ook niet zozeer ‘de werkgever’ of ‘de ouders’. Was het maar zo simpel, dan kon je er direct mee ophouden. Er is ‘niemand’ verantwoordelijk voor. Het heeft bijvoorbeeld te maken met nieuwe wetgeving, hogere eisen van consumenten, problemen die eigenlijk voor niemand acceptabel zijn en dus opgelost moeten worden. Het heeft te maken met de toenemende complexiteit van de wereld waarin we leven. Wie gaat dat tegenhouden? Ik denk eerlijk gezegd dat steeds meer mensen psychische maar ook psychiatrische problematiek zullen ontwikkelen. Een kwetsbaarheid hebben is één maar daar komt dan een trigger bij en complexiteit die niet meer goed te ordenen is, lijkt mij een flinke trigger. Zo makkelijk kun je het dus mijns inziens niet uit elkaar houden, alsof psychiatrische patiënten een totaal ander soort problemen hebben en er geen overlap zou zijn. Autisme en ADHD zijn psychiatrische diagnoses en het verbaast mij niks dat ze toenemen, omdat er zoveel meer van onze ordeningsvaardigheden wordt gevraagd en je daar flink mee in de problemen komt als je ‘niet mee kunt komen’.

Ik snap dat jij juist wil zeggen: doe daar iets aan. Maar de vraag is of dat zomaar gaat. We leven in een wereld waar alles met alles is gaan samenhangen en waarin een individueel persoon de gevolgen kan ervaren van wat duizenden kilometers verderop gebeurt: oorlog, co2-uitstoot, geo-politieke ontwikkelingen. Zie dat maar weer eens te ontwarren.

Voor mij is het juist bloedsimpel. Als mensen enorm onder druk worden gezet door druk vanuit de maatschapij en je trekt dat niet, is dat niet meteen een psychiatrische ziekte. Kán wel, maar meestal niet.

Wat mij zo stoort aan de tegenwoordig steeds makkelijkere gang naar de GGZ, is dat mensen die juist wel zwaardere psychiatrische problematiek hebben, niet / slecht worden geholpen. Want voor een instelling is de "simpelere" problematiek makkelijk verdienen. Ik heb er zelf mee te maken; ik heb ontwrichtende problematiek waarbij ik meermalen knijtersuïcidaal geen hulp kreeg. (Ik zit nu in een euthanasietraject).

Hulp wordt alleen vergoed met een DSM-diagnose; het is dus niet gezegd dat iemand daadwerkelijk die diagnose heeft of dat het gegeven is om hulp maar vergoed te krijgen.Als ik tegenwoordig hoor over iedereen die maar getraumatiseerd zou zijn en EMDR krijgt, denk ik: "En waarom is er voor mij geen plaats dan?" Juist, te complex. 

Ik vind het ook bijzonder dat TO meteen begint over wachtlijsten in de GGZ, terwijl Máxima in eerste instantie bedoelt dat we om elkaar moeten denken. Als je eenzaam bent door corona-isolatie, is dat echt geen psychiatrische ziekte, hoor. Waarom moet de GGZ dat maar oplossen? 

Ik vind dat GGZ beschikbaar moet blijven voor mensen die ernstige problematiek hebben. Geen wonder dat het aantal verwarde personen en euthanasieverzoeken toenemen.

Mija schreef op 06-11-2022 om 12:29:

[..]

Als ouder zit je ook in een fuik. En het ligt ook niet aan de leerkracht. We zitten er met zijn allen in. We vinden de manier van leven en de acceleratie die daar in zit normaal en wenselijk want er moeten allerlei problemen worden opgelost en we moeten doorontwikkelen om de problemen die we zelf hebben veroorzaakt er weer onder te krijgen. Er is een grote druk op de politiek om bepaalde problemen op te lossen en als er vervolgens plannen worden uitgewerkt veroorzaken die grote druk. Maar ‘wij’ vragen daar zelf om, al hebben we dat niet in de gaten. ‘Wij’ lijken te denken dat het ook zonder druk moet kunnen, of dat anderen onder druk moeten komen te staan en ‘het’ dan maar gewoon moeten oplossen. Dat gaat zo niet werken: we komen allemaal onder meer druk te staan en als dat niet meer gaat, vallen de gaten erin. Dan hou je die mate van organisatie, ordening en controle die wij nu vanzelfsprekend vinden niet meer vol. Maar als we daarmee geconfronteerd worden vinden we dat niet acceptabel: zorgcrisis, wooncrisis, energiecrisis, milieucrisis. Het moet allemaal opgelost. Wie schroeft de eisen naar beneden? Niemand toch?

Hoe zou de GGZ dat moeten oplossen, dan?

FallAgain schreef op 06-11-2022 om 15:19:

[..]

Hoe zou de GGZ dat moeten oplossen, dan?

Dat kan de ggz ook niet allemaal oplossen.  Er zijn grote maatschappelijke problemen en één van de gevolgen is dat mensen onder de druk bezwijken. 
Mensen worden gestresst of depressief of wat dan ook, en meer GGz is niet (of slechts deels) de oplossing. Net zoals het niet de oplossing is om bergen paracetamol te verstrekken als we allemaal hoofdpijn hebben door zuurstoftekort.

De bandbreedte waarin mensen moeten kunnen functioneren wordt steeds smaller. Je moet fit zijn en geen vlekje en genoeg energie hebben en snel kunnen schakelen en veel prikkels kunnen verdragen en er is steeds minder ruimte voor wie dat even niet kan. En die mensen doen dan een beroep op de ggz terwijl ze in feite vaak een normale reactie hebben op abnormale omstandigheden. 

Ginevra schreef op 06-11-2022 om 16:32:

[..]

Dat kan de ggz ook niet allemaal oplossen. Er zijn grote maatschappelijke problemen en één van de gevolgen is dat mensen onder de druk bezwijken.
Mensen worden gestresst of depressief of wat dan ook, en meer GGz is niet (of slechts deels) de oplossing. Net zoals het niet de oplossing is om bergen paracetamol te verstrekken als we allemaal hoofdpijn hebben door zuurstoftekort.

De bandbreedte waarin mensen moeten kunnen functioneren wordt steeds smaller. Je moet fit zijn en geen vlekje en genoeg energie hebben en snel kunnen schakelen en veel prikkels kunnen verdragen en er is steeds minder ruimte voor wie dat even niet kan. En die mensen doen dan een beroep op de ggz terwijl ze in feite vaak een normale reactie hebben op abnormale omstandigheden.

100% eens

FallAgain schreef op 06-11-2022 om 15:19:

[..]

Hoe zou de GGZ dat moeten oplossen, dan?

Dat kan de GGZ niet oplossen. Ik denk persoonlijk dat er een manier gevonden moet worden om zonder economische groei te leven en te aanvaarden dat onze levensstijl weer soberder wordt. We kunnen een hoge organisatiegraad, luxe en comfort eisen maar dat maakt niemand anders voor ons in orde. Daar moeten we zelf keihard voor werken. We moeten werkgevers in onze regio en in ons land zien te houden en die moeten tegen de concurrentie op kunnen dus moet er keihard gewerkt worden en bij de overheid moet er steeds meer en steeds gecompliceerder problematiek aangepakt worden met steeds minder mensen dus natuurlijk klagen we steen en been over politici en ambtenaren. Terecht ook want het lukt ze ook gewoon niet meer. Onze sociale contacten, buurten, steden, daar bolwerken we het ook niet meer zo makkelijk met elkaar. Want iedereen is al zo druk met zichzelf en zijn of haar eigen veeleisende leven. Maar inderdaad, hoe zou die GGZ dat moeten fixen? Hooguit zou er een spectaculaire techniek of middel uitgevonden kunnen worden om onze cognitieve vaardigheden in korte tijd op een flink hoger plan te trekken. Ik bedoel dan niet per se schoolse vaardigheid maar meer de alledaagse informatieverwerking. Of misschien als de robotisering enorm toeneemt en we toch een manier vinden om comfortabel te blijven leven? Afijn, ik denk dat de wal het schip keert. Maar tot die tijd kun je niet zeggen dat bepaalde mensen geen recht hebben om hulp bij hun psychische moeilijkheden te krijgen. Want ze leven gewoon in deze status quo. Ouders willen alleen maar goede kansen en zekerheid voor hun kind in deze maatschappij en Marietje zoekt een manier om het zowel voor haar baas als voor haar partner, haar kinderen en voor zichzelf goed te blijven doen. In zo’n samenleving leven we gewoon. We stellen hoge eisen aan elkaar en aan onszelf. En dan hebben dus teveel mensen hulp nodig. 

Ginevra schreef op 06-11-2022 om 16:32:

[..]

Dat kan de ggz ook niet allemaal oplossen. Er zijn grote maatschappelijke problemen en één van de gevolgen is dat mensen onder de druk bezwijken.
Mensen worden gestresst of depressief of wat dan ook, en meer GGz is niet (of slechts deels) de oplossing. Net zoals het niet de oplossing is om bergen paracetamol te verstrekken als we allemaal hoofdpijn hebben door zuurstoftekort.

De bandbreedte waarin mensen moeten kunnen functioneren wordt steeds smaller. Je moet fit zijn en geen vlekje en genoeg energie hebben en snel kunnen schakelen en veel prikkels kunnen verdragen en er is steeds minder ruimte voor wie dat even niet kan. En die mensen doen dan een beroep op de ggz terwijl ze in feite vaak een normale reactie hebben op abnormale omstandigheden.

Maar wie gaat die abnormale omstandigheden veranderen? En wat doen die mensen die het niet meer trekken in de tussentijd? Die gaan toch naar de GGZ. Want dat is wat je doet als je het niet meer trekt in deze samenleving. Ook omdat er dus, wat jij ook zegt, weinig ruimte is om iets anders te doen. Je moet immers toch mee zien te komen!

Zeker nodigt deze complexe wereld uit tot meer problemen en uitval.
Tegelijkertijd denk ik ook echt dat we (veel) meer hulp zijn gaan vragen. 
Op alle gebieden, van de hele gezondheidszorg. Ook vd ggz. 
Dat loopt op een bepaald moment gewoon hartstikke vast. 
Ook hier op forum zie ik dat bij de geringste zweem van ‘problematiek’ geroepen wordt: hulp zoeken! En daar wordt dan altijd professionele / betaalde hulp mee bedoeld. En vaak wordt dan ook tot spoed gemaand. Verdwenen (uit ons leven) is het afwachten, tijd geven. 
Hoe dan ook zullen we ons wat onafhankelijker moeten leren opstellen tov zorg, de onuitputtelijkheid ervan is absoluut passé. 
En eea is idd volkomen uit balans: mensen met ernstige problematiek krijgen geen/ weinig/ laat hulp. Terwijl zij juist vaak geen enkel alternatief hebben. 

Wat ik heb gemerkt heb is dat veel ouders en hun kinderen op de middelbare school zich niet realiseren dat een schoolweek gelijk staat aan een fulltime baan en dat doordeweeks een baantje op meerdere avonden zorgt voor extra druk.

Een baantje in het weekend of tijdens de zomervakantie prima maar laat middelbare scholieren doordeweeks ook de ruimte om te ontspannen.

FallAgain schreef op 06-11-2022 om 15:18:

[..]

Wat mij zo stoort aan de tegenwoordig steeds makkelijkere gang naar de GGZ, is dat mensen die juist wel zwaardere psychiatrische problematiek hebben, niet / slecht worden geholpen. Want voor een instelling is de "simpelere" problematiek makkelijk verdienen. Ik heb er zelf mee te maken; ik heb ontwrichtende problematiek waarbij ik meermalen knijtersuïcidaal geen hulp kreeg. (Ik zit nu in een euthanasietraject).

Ik vind dat GGZ beschikbaar moet blijven voor mensen die ernstige problematiek hebben. Geen wonder dat het aantal verwarde personen en euthanasieverzoeken toenemen.

Wat heftig, zeg. 

Mija schreef op 06-11-2022 om 17:34:

[..]

Dat kan de GGZ niet oplossen. Ik denk persoonlijk dat er een manier gevonden moet worden om zonder economische groei te leven en te aanvaarden dat onze levensstijl weer soberder wordt. We kunnen een hoge organisatiegraad, luxe en comfort eisen maar dat maakt niemand anders voor ons in orde. Daar moeten we zelf keihard voor werken. We moeten werkgevers in onze regio en in ons land zien te houden en die moeten tegen de concurrentie op kunnen dus moet er keihard gewerkt worden en bij de overheid moet er steeds meer en steeds gecompliceerder problematiek aangepakt worden met steeds minder mensen dus natuurlijk klagen we steen en been over politici en ambtenaren. Terecht ook want het lukt ze ook gewoon niet meer. Onze sociale contacten, buurten, steden, daar bolwerken we het ook niet meer zo makkelijk met elkaar. Want iedereen is al zo druk met zichzelf en zijn of haar eigen veeleisende leven. Maar inderdaad, hoe zou die GGZ dat moeten fixen? Hooguit zou er een spectaculaire techniek of middel uitgevonden kunnen worden om onze cognitieve vaardigheden in korte tijd op een flink hoger plan te trekken. Ik bedoel dan niet per se schoolse vaardigheid maar meer de alledaagse informatieverwerking. Of misschien als de robotisering enorm toeneemt en we toch een manier vinden om comfortabel te blijven leven? Afijn, ik denk dat de wal het schip keert. Maar tot die tijd kun je niet zeggen dat bepaalde mensen geen recht hebben om hulp bij hun psychische moeilijkheden te krijgen. Want ze leven gewoon in deze status quo. Ouders willen alleen maar goede kansen en zekerheid voor hun kind in deze maatschappij en Marietje zoekt een manier om het zowel voor haar baas als voor haar partner, haar kinderen en voor zichzelf goed te blijven doen. In zo’n samenleving leven we gewoon. We stellen hoge eisen aan elkaar en aan onszelf. En dan hebben dus teveel mensen hulp nodig.

Ik bedoel niet te zeggen dat mensen geen recht hebben op hulp.

Maar zoals je elders zegt dat je tot die tijd wel moet meekomen in de maatschappij: o ja? Van wie? En tot waar? Totdat je in een burnout op apegapen ligt? 

Ik voel me steeds meer een oude trut worden, want ik ben heel erg van rust, reinheid en regelmaat. Veel minder "moetens", veel minder a-social media, minder beeldschermen, geen werkmailtjes en apps na diensttijd, geen pushberichten, niet kinderen net na de bevalling (bij wijze van) al een Citotoets laten doen. Wat een ratrace. De maatschappij is steeds meer zo geworden en het moge duidelijk zijn dat velen dat niet trekken. 

En dat gaat dan ook nog eens ten koste van mensen die daadwerkelijk psychisch ziek zijn.