Maxima en Mind us

FallAgain schreef op 06-11-2022 om 19:34:

[..]

Ik bedoel niet te zeggen dat mensen geen recht hebben op hulp.

Maar zoals je elders zegt dat je tot die tijd wel moet meekomen in de maatschappij: o ja? Van wie? En tot waar? Totdat je in een burnout op apegapen ligt?

Ik voel me steeds meer een oude trut worden, want ik ben heel erg van rust, reinheid en regelmaat. Veel minder "moetens", veel minder a-social media, minder beeldschermen, geen werkmailtjes en apps na diensttijd, geen pushberichten, niet kinderen net na de bevalling (bij wijze van) al een Citotoets laten doen. Wat een ratrace. De maatschappij is steeds meer zo geworden en het moge duidelijk zijn dat velen dat niet trekken.

En dat gaat dan ook nog eens ten koste van mensen die daadwerkelijk psychisch ziek zijn.

Het klinkt heel simpel: je hoeft niet mee te komen. Maar de meeste mensen zullen dat toch proberen. Mensen willen graag ‘normaal’ zijn. Ik heb een kind wat zo graag ‘normaal’ wil zijn dat hij zichzelf helemaal in de soep draait. Hij is psychisch kwetsbaar en als hij niet op tijd de handdoek in de ring gooit, draait dat op een opname uit. Ik zie de harde knip niet. Mensen krijgen een beeld voorgespiegeld van wat wenselijk is, van wat er van je wordt verwacht en zullen dat gaan proberen waar te maken. En ik denk ook dat steeds meer mensen zullen gaan uitvallen. Ik heb geen positief beeld van het respect dat de maatschappij heeft van kwetsbaarheid. Maxima schrijft een roerende brief maar als je niet helemaal kan meedraaien moet je je wel genoeg als een slachtoffer gedragen want ben je niet zielig genoeg dan ben je een uitvreter als je niet werkt, of een deeltijdprinsesje. Politici snappen niet waarom mensen zo weinig gebruik maken van armoederegelingen. Dat mensen voor zoiets hun hele financiële administratie op tafel moeten leggen, iedere keer weer, daarvan beseffen ze niet eens dat het belastend is. En als je marktwerking in de zorg wil hebben, moet je niet verbaasd zijn dat bedrijven proberen winst te maken. Dat er geen hulp meer is voor jou ligt aan de keuzes van politici, niet aan andere mensen die hulp zoeken. Trap niet in die smoezen van politici. Als die geld zouden bestemmen voor hulp aan jou zou het er komen. Maar zolang die het aan de markt overlaten weten ze dat het niet rendabel is en dat het er niet zal komen. Dit gaat echt om politieke keuzes. 

Ik vind het vreselijk voor jou dat je je zo slecht voelt en dat je niet wordt geholpen. Dat je daardoor in een euthanasietrajectvterecht komt, is een grof schandaal voor deze maatschappij. Ik hoop dat er toch nog een goede plek voor je komt, waar je kunt worden geholpen. Dat is je van harte gegund! 

Dat is aardig van je. Ik ben inmiddels het station wel aardig gepasseerd dat ik nog geloof in herstel. Ik ben tot de conclusie gekomen dat dat ook niet is wat ik vraag; ik wil levensbeëindiging. (En daar zijn de wachtlijsten weer).

Ik stel het ook een beetje simpel: je hóeft niet mee te rennen. Ik snap dat wanneer een werkgever zit te roeptoeteren, je niet (altijd) kunt zeggen: "Toedeloe." Ik heb zelf ook jarenlang geprobeerd mee te doen; hoe ziek ik was, werd ook niet gezien in hulpverlening. Ook daar ben ik enorm overvraagd met one-size-fits-all behandelingen. 

Toch is er - wat maatschappelijke kwesties betreft - veel wat je als individu kunt doen. Als je hartstikke prikkelgevoelig bent, "moet" je daar rekening mee houden. Nou ja, niks moet. Maar je kunt keuzes maken. Als je bepaalde dingen niet trekt kun je wel blijven rennen, maar het lichaam zegt vanzelf "stop". Ik heb me een paar keer een crisis ingewerkt (niet omdat ik niets aangaf, maar omdat er geen gehoor aan werd gegeven). Daarom denk ik: hoe lang willen mensen doorgaan tot het klapt?
Ik ben definitief "geschaad" in 2014. Ik bedoel dat ik toen zó over mijn grens ben gegaan, dat ik nooit meer ben hersteld en niet veel meer kan. Mede door mijn prikkelgevoeligheid denk ik dat veel mensen zelf (nog?) niet ervaren hoeveel zij eigenlijk dagelijks verstouwen aan prikkels (nieuws, appjes, streamingdiensten, communicatie met werk, familie en vrienden, lezen....) De snelheid van de maatschappij en alles wat maar moet, mensen zijn daar zo gewend aan geraakt. Neem nou een televisietune. Vroeger duurde de inleidende muziek zo anderhalve minuut. Nu tien seconden en het programma moet snel en flitsend met veel nevenherrie. De meesten zijn het gewend, voor de meesten zijn oude programma's saai. Of neem nou talkshows. Veel te veel gasten, niemand kan uitpraten, de één tettert nog harder dan de ander. Vroeger zag je Sonja Barend tenminste nog eens nadenken over een vraag. Luisteren naar een gast. (Ja, opoe praat).
Nou ja. Voorbeelden te over waarvan ik denk: de wereld is gek geworden. 
Maar ik blijf vinden dat het logisch is wanneer mensen dat allemaal niet trekken. En dat dat dus niet automatisch komt door psychiatrische problemen. En dat de oplossing hem dus zit in wat leidt tot de problemen. 

Ik vond zelf het boek van Thijs Launspach, "Je bent al genoeg" best helpend.