Ik heb geen enkel vat meer op mijn tienerdochter, zit met de handen in het haar
Mijn dochter van 15 zit volop in haar puberteit. Momenteel weet ik totaal van geen hout nog pijlen te maken.
Er ontstaan ruzies en er is voortdurend onbegrip in twee richtingen.
Twee jaar geleden ben ik gescheiden van haar papa. De scheiding heeft me veel gelukkiger gemaakt, want ik heb door uit elkaar te gaan afscheid genomen van een narcistische man, maar ook weer terug met mezelf kennis gemaakt zoals ik ben.
Het is een zware vechtscheiding geweest, en het loopt nog steeds moeilijk.
Van in het begin was duidelijk dat de impact op mijn dochter erg groot was. Ze is een echt papaskindje zoals ze zeggen. De vechtscheiding en de start van haar puberteit lopen door elkaar, wat niet niks is.
Echter, ik voel dat we alsmaar verder uit elkaar groeien, mijn dochter en ik. Ik probeer met haar te praten, begrip te tonen, haar te prijzen wanneer ze het goed doet, maar ook grenzen te stellen. Maar ik krijg enkel van haar kant nog een positieve respons wanneer ze iets krijgt, iets mag of wanneer ik iets voor haar doe.
Wanneer we van mening verschillen, loopt het gegarandeerd mis.
Zo is de situatie nu weer eens geescaleerd.
Aanleiding was een gebeurtenis afgelopen dinsdag.
We waren met z'n zessen op vakantie. Mijn vriend en zijn kinderen, en ik met de kinderen. Alle kinderen zijn tussen 13 en 18. We waren een spelletje aan het spelen, en op een gegeven moment krijgt mijn dochter een bericht dat een concert waar ze naartoe zou gaan in het najaar, verplaatst is naar het voorjaar van 2022. Ze vertelt dat, en het spel gaat verder. Maar plots, in een vingerknip, slaat haar stemming volledig om. Ze gedraagt zich gepikeerd, is boos, en loop van de groep weg. Ze wil totaal geen uitleg geven.
Ik ben herhaaldelijk naar haar toe gegaan, met de vraag om een woordje uitleg. Maar ze weigerde te zeggen wat er aan de hand was. Dat heeft zo geduurd van 's middags tot 's avonds. Intussen had ik me al wel laten ontvallen dat ik vond dat zij de sfeer in huis verpestte. Zo zagen we dat ook alle vijf, en het was ook zo dat haar houding enorm woog op iedereen.
's Avonds laat kwam ze eindelijk vertellen wat er aan de hand was. Het ging om dat concert, dat stelde haar teleur.
In mijn ogen had ze dat meteen kunnen zeggen, dan had ik haar een beetje kunnen troosten, haar wat laten doen, en kon iedereen verder. Ik zei dat ik het wel erg jammer vond voor haar, maar ook dat het erg jammer is dat dat de dag zo hard bepaald heeft.
Toen ontstond er natuurlijk ruzie, want ze voelde zich volledig misbegrepen. Ze dacht dat ik blij zou zijn dat ze het eindelijk kwam vertellen, maar in haar ogen kreeg ze toen nog harder naar haar voeten.
Zij voelt zich misbegrepen, en ik wilde haar doen inzien dat haar houding een grote impact heeft op iedereen. We hebben het niet echt kunnen uitpraten, maar hebben het naast ons neergelegd, en het beste gemaakt van de volgende dagen.
Vandaag opnieuw geprobeerd om met haar te praten. Ik heb me verontschuldigd bij haar, omdat ik haar te hard gepusht heb en haar een slecht gevoel heb gegeven door te zeggen dat ze de dag verpest had.
Maar zij blijft heeft stug en weerspannig. Alles is mijn fout, en zij heeft helemaal niks verkeerd gedaan. Iedereen had haar moeten laten doen, dan was er in haar ogen niks aan de hand geweest.
En toen kwam het eruit. "Gij geeft mij een kutleven. Het boeit me allemaal niet meer. En het is allemaal doordat gij bij papa zijt weggegaan."
Je kan je voorstellen hoe ik me nu voel...
Dit is 1 voorbeeld, maar er doen zich regelmatig moeilijke situaties voor.
Ik doe mijn uiterste best, maar heb het gevoel dat ik altijd het deksel op de neus krijg. Ik weet het gewoon niet meer.
Caim schreef op 17-07-2021 om 17:15:
Geen vat meer op haar hebben vind ik wat dramatisch gesteld. Als dat zo zou zijn waren er andere dingen aan de hand. Met je 15-jarige puberdochter valt vast best te praten, zolang ze zich gezien, gehoord en geliefd voelt.
Stel jij je nou eens voor wat het met een puber doet, zulke enorme veranderingen in korte tijd en interesseer je oprecht voor haar gevoelens, zonder dat het verder over jou gaat. Dan kom je vast wel een eindje verder.
Als ze dat had gedaan dan was TO niet al tijdens een vechtscheiding een nieuw gezinnetje begonnen.
Eens met o.a. Suus, Redbulletje, etc. die het naar mijn idee goed samenvatten (echtscheiding, nieuwe partner, vakantie met z'n allen).
Waar ik verder het volgende nog aan toe wil voegen: als iemand zegt dat hij niet begrepen wordt, wórdt hij ook niet begrepen! En dat kan best aan de persoon zelf liggen (niet goed in communiceren bijvoorbeeld), maar het feit blijft.
Met die wetenschap in gedachten kun je wellicht eens het gesprek met haar aangaan. Niet op een 'niet begrepen worden-moment', maar op een neutraal moment. Want je weet inmiddels ook: jij begrijpt je kind inderdaad niet. Dus zorg dat je haar gaat begrijpen. Door haar (opnieuw) te leren kennen. 
Waarom laten jullie trouwens de hele dag en sfeer verpesten, alleen maar omdat je dochter verdrietig is en even alleen wil zijn?
Heb je door dat jullie zelf verantwoordelijk zijn voor jullie gevoel hierover en of je de sfeer al dan niet laat verpesten? Ik vind het nogal wat om de schuld op je dochter af te schuiven en te doen alsof zij in haar eentje verantwoordelijk is voor de sfeer en de gevoelens van alle anderen.
Het komt behoorlijk manipulatief op me over, alsof je haar nog een trap na wilde geven, terwijl ze zich juist net had opengesteld. Is dit een patroon dat vaker voorkomt?
In deze situatie heeft je dochter gewoon gelijk. Ze krijgt een rot bericht, vervolgens gezeur van jou ipv begrip. En dan doet ze wat jij wil en krijgt ze er nog verwijten bovenop "dat zij het voor iedereen verpest". Niet heel empathisch en sowieso niet iets wat je een puber op die manier moet aanwrijven.
En waarom ga je niet lekker zelf met haar (en je andere kind) op vakantie. Ik vind het nogal wat binnen 2 jaar.
Hen74 schreef op 17-07-2021 om 19:00:
Dus zorg dat je haar gaat begrijpen. Door haar (opnieuw) te leren kennen.
Dat is stap 1, haar begrijpen, haar beter te leren kennen, maar vooral ook uit te vissen wat jij eraan kunt doen om de klap van die vechtscheiding voor haar te verzachten.
TO, je geeft aan het heel naar te vinden dat je dochter stelt een rotleven te hebben omdat jij bij haar vader bent weggegaan. Dat zal vast een hard gelag zijn.
Maar probeer je eens in haar te verplaatsen en uit te vinden hoe je dit kan rechttrekken. Dus door te zorgen dat zij zoveel mogelijk haar vader ziet, en het leuk heeft. Wat kun jij doen om haar leven weer leuk te maken?
Geen idee of het mosterd is maar. Ze wilt waarschijnlijk even rust hebben. Je moet haar dan niet lastigvallen als ze rust wilt hebben. Laat haar tot rust komen, zeg tegen haar daarna dat je het snapt, en ga samen leuke dingen doen.
Positivevibes schreef op 17-07-2021 om 19:09:
In deze situatie heeft je dochter gewoon gelijk. Ze krijgt een rot bericht, vervolgens gezeur van jou ipv begrip. En dan doet ze wat jij wil en krijgt ze er nog verwijten bovenop "dat zij het voor iedereen verpest". Niet heel empathisch en sowieso niet iets wat je een puber op die manier moet aanwrijven.
En waarom ga je niet lekker zelf met haar (en je andere kind) op vakantie. Ik vind het nogal wat binnen 2 jaar.
Hiermee ben ik het eens.
Ik weet niet of het verkeerd is om met 2 gezinnen op vakantie te gaan.
Maar ik vind wel verkeerd om iedereen te verplichten om aan een spelletje mee te doen.
haarklover schreef op 17-07-2021 om 19:42:
[..
Ik weet niet of het verkeerd is om met 2 gezinnen op vakantie te gaan.
Ze gaan niet met 2 gezinnen op vakantie maar als 1 heel nieuw samengesteld gezin.
dus afgelopen dinsdag gebeurde dit voorval? En vandaag wilde je het er nog eens over hebben? Met welk doel? Dat zij sorry ging zeggen, of dat je echt ging begrijpen wat er in haar omgaat?
Wat doen jij en je ex in de situatie voor de kinderen zo goed mogelijk te houden? Heb je overlegd met je kinderen om met je nieuwe partner en zijn kinderen op vakantie te gaan? Er gebeurt nu zoveel in het leven van je dochter waar ze geen grip op heeft. Dat zou ook volwassenen frustreren en effect hebben op het gedrag.
noemmijmaarsuus schreef op 17-07-2021 om 15:42:
Dus in 2 jaar tijd: een zware vechtscheiding mee moeten maken (die, zo te lezen, nog steeds niet goed afgerond is) plus een nieuwe relatie van moeders waarbij de stiefkinderen ook nog eens mee op vakantie gaan.
Poeh!
Dit is ook het eerste wat er bij mij opkwam
Misschien is het een goed idee om de nieuwe meneer alleen te zien als de kinderen bij de exen zijn en vakanties samen even te laten zitten tot de kinderen 18 zijn.
Granny71 schreef op 17-07-2021 om 19:44:
[..]
Ze gaan niet met 2 gezinnen op vakantie maar als 1 heel nieuw samengesteld gezin.
Als het al lukt om een echt gezin te vormen, dan kost dat vele jaren en vaak genoeg gebeurt dat nooit. Bedenk dat het voor de kinderen meestal blijft voelen als een gebroken gezin, omdat hun ouders niet meer samen zijn.
TO is pas 2 jaar geleden gescheiden, dus ze heeft pas korte tijd een relatie. Er zal tijd overheen zijn gegaan voordat ze deze man voorstelde aan haar kinderen.
Ik denk dus niet dat je nu al kunt spreken van een nieuw gezin. Het zijn kinderen die kortgeleden ontwricht zijn, hun vaste basis zijn kwijtgeraakt, hun vertrouwde gezin zijn verloren en daar nog van aan het herstellen zijn.
Julali schreef op 17-07-2021 om 21:10:
[..]
Als het al lukt om een echt gezin te vormen, dan kost dat vele jaren en vaak genoeg gebeurt dat nooit. Bedenk dat het voor de kinderen meestal blijft voelen als een gebroken gezin, omdat hun ouders niet meer samen zijn.
TO is pas 2 jaar geleden gescheiden, dus ze heeft pas korte tijd een relatie. Er zal tijd overheen zijn gegaan voordat ze deze man voorstelde aan haar kinderen.
Ik denk dus niet dat je nu al kunt spreken van een nieuw gezin. Het zijn kinderen die kortgeleden ontwricht zijn, hun vaste basis zijn kwijtgeraakt, hun vertrouwde gezin zijn verloren en daar nog van aan het herstellen zijn.
Vechtscheiding is pas net achter de rug en er is nu al een nieuwe vriend met kinderen waarmee op vakantie moet worden gegaan en een leuk en gezellig gezinnetje moet worden gespeeld? Daar zou ik ook geen zin in hebben. Ouders zouden wat meer aan hun kinderen moeten denken. Natuurlijk mag ze een nieuwe liefde hebben, maar zie elkaar dan als kinderen bij ex zijn of af en toe een paar uurtjes. Het is echt niet fijn voor geen enkel kind om zo kort na zo'n moeilijke periode al gezellig gezinnetje te moeten spelen.
Ik heb dan nog wel lang geen pubers maar nog kleintjes, maar 2 jaar na een pittige scheiding al op vakantie met jouw nieuwe vriend en zijn kinderen vind ik behoorlijk wat.
De situatie erom heen wat het concert betreft lijkt me een typische puber reactie die ik zelf op die leeftijd wellicht ook wel eens zo heb gehad.
Klinkt alsof ze veel te verstouwen heeft gehad de laatste tijd. Zo'n bericht kan natuurlijk goed als de druppel werken als je toch al niet zo goed in je vel zit. En dan te horen krijgen dat je je gevoel beter even voor je kunt houden voor de goede sfeer...
