Ik heb geen enkel vat meer op mijn tienerdochter, zit met de handen in het haar
Mijn dochter van 15 zit volop in haar puberteit. Momenteel weet ik totaal van geen hout nog pijlen te maken.
Er ontstaan ruzies en er is voortdurend onbegrip in twee richtingen.
Twee jaar geleden ben ik gescheiden van haar papa. De scheiding heeft me veel gelukkiger gemaakt, want ik heb door uit elkaar te gaan afscheid genomen van een narcistische man, maar ook weer terug met mezelf kennis gemaakt zoals ik ben.
Het is een zware vechtscheiding geweest, en het loopt nog steeds moeilijk.
Van in het begin was duidelijk dat de impact op mijn dochter erg groot was. Ze is een echt papaskindje zoals ze zeggen. De vechtscheiding en de start van haar puberteit lopen door elkaar, wat niet niks is.
Echter, ik voel dat we alsmaar verder uit elkaar groeien, mijn dochter en ik. Ik probeer met haar te praten, begrip te tonen, haar te prijzen wanneer ze het goed doet, maar ook grenzen te stellen. Maar ik krijg enkel van haar kant nog een positieve respons wanneer ze iets krijgt, iets mag of wanneer ik iets voor haar doe.
Wanneer we van mening verschillen, loopt het gegarandeerd mis.
Zo is de situatie nu weer eens geescaleerd.
Aanleiding was een gebeurtenis afgelopen dinsdag.
We waren met z'n zessen op vakantie. Mijn vriend en zijn kinderen, en ik met de kinderen. Alle kinderen zijn tussen 13 en 18. We waren een spelletje aan het spelen, en op een gegeven moment krijgt mijn dochter een bericht dat een concert waar ze naartoe zou gaan in het najaar, verplaatst is naar het voorjaar van 2022. Ze vertelt dat, en het spel gaat verder. Maar plots, in een vingerknip, slaat haar stemming volledig om. Ze gedraagt zich gepikeerd, is boos, en loop van de groep weg. Ze wil totaal geen uitleg geven.
Ik ben herhaaldelijk naar haar toe gegaan, met de vraag om een woordje uitleg. Maar ze weigerde te zeggen wat er aan de hand was. Dat heeft zo geduurd van 's middags tot 's avonds. Intussen had ik me al wel laten ontvallen dat ik vond dat zij de sfeer in huis verpestte. Zo zagen we dat ook alle vijf, en het was ook zo dat haar houding enorm woog op iedereen.
's Avonds laat kwam ze eindelijk vertellen wat er aan de hand was. Het ging om dat concert, dat stelde haar teleur.
In mijn ogen had ze dat meteen kunnen zeggen, dan had ik haar een beetje kunnen troosten, haar wat laten doen, en kon iedereen verder. Ik zei dat ik het wel erg jammer vond voor haar, maar ook dat het erg jammer is dat dat de dag zo hard bepaald heeft.
Toen ontstond er natuurlijk ruzie, want ze voelde zich volledig misbegrepen. Ze dacht dat ik blij zou zijn dat ze het eindelijk kwam vertellen, maar in haar ogen kreeg ze toen nog harder naar haar voeten.
Zij voelt zich misbegrepen, en ik wilde haar doen inzien dat haar houding een grote impact heeft op iedereen. We hebben het niet echt kunnen uitpraten, maar hebben het naast ons neergelegd, en het beste gemaakt van de volgende dagen.
Vandaag opnieuw geprobeerd om met haar te praten. Ik heb me verontschuldigd bij haar, omdat ik haar te hard gepusht heb en haar een slecht gevoel heb gegeven door te zeggen dat ze de dag verpest had.
Maar zij blijft heeft stug en weerspannig. Alles is mijn fout, en zij heeft helemaal niks verkeerd gedaan. Iedereen had haar moeten laten doen, dan was er in haar ogen niks aan de hand geweest.
En toen kwam het eruit. "Gij geeft mij een kutleven. Het boeit me allemaal niet meer. En het is allemaal doordat gij bij papa zijt weggegaan."
Je kan je voorstellen hoe ik me nu voel...
Dit is 1 voorbeeld, maar er doen zich regelmatig moeilijke situaties voor.
Ik doe mijn uiterste best, maar heb het gevoel dat ik altijd het deksel op de neus krijg. Ik weet het gewoon niet meer.
noemmijmaarsuus schreef op 17-07-2021 om 15:42:
Dus in 2 jaar tijd: een zware vechtscheiding mee moeten maken (die, zo te lezen, nog steeds niet goed afgerond is) plus een nieuwe relatie van moeders waarbij de stiefkinderen ook nog eens mee op vakantie gaan.
Poeh!
Nou dit precies.
Het beste advies wat ik je kan geven, is om als de vakantie afgelopen is het contact met de nieuwe meneer op een laag pitje te zetten en hem alleen te ontmoeten als je kinderen niet in de buurt zijn.
Stop alle energie in je eigen 2 kinderen en probeer met haar vader tot een aanvaardbaar compromis te komen, zodat er van "vechten" geen sprake meer is.
Komt zij eindelijk eens op de eerste plaats en niet het liefdesleven van haar moeder wat op dit moment in haar leven veel te veel is om te behapstukken.
Het lijkt me ook echt vreselijk als puber dat niet alleen je ouders uit elkaar gaan, maar dat je wordt opgezadeld met een nieuw gezin en daar ook nog mee op vakantie moet. Je zou van minder gaan steigeren.
Hoe ging dat met dat bericht, en "het spel gaat verder"? Was er aandacht voor, of meer een "o, oké, wie was er aan de beurt"?
Op die leeftijd vond ik een concert dat niet doorging of een half jaar uitgesteld werd een regelrechte ramp, zeker na een jaar waarin toch al bijna niks kon.
Dus je kind heeft een vechtscheiding door moeten maken die nog niet eens afgerond is of ze moet al op vakantie met jou en je nieuwe vriend + zijn kinderen? Ik zou van minder boos worden. Waarom ben je al zo snel in een nieuwe relatie gestapt waar je je kind(eren) in meesleept? Kan ze het wel goed vinden met vriend + kinderen?
"Intussen had ik me al wel laten ontvallen dat ik vond dat zij de sfeer in huis verpestte. Zo zagen we dat ook alle vijf, en het was ook zo dat haar houding enorm woog op iedereen. (...) Ik zei dat ik het wel erg jammer vond voor haar, maar ook dat het erg jammer is dat dat de dag zo hard bepaald heeft."
Deze quote komt uit je openingspost. Natuurlijk is het vervelend dat haar gedrag zo drukt op de sfeer, maar dat zo naar haar benoemen helpt niet mee vermoed ik. Ik was zelf vroeger ook een lastige puber - mede door de omstandigheden die het mij lastig maakten. Als mijn vader me dan ook nog eens ging vertellen hoe ik alles voor iedereen verpestte en iedereen het daar mee eens was voelde ik me alleen maar meer alleen en verdrietig - wat zich vaak uitte in boosheid. Ik had weleens het gevoel dat de rest allemaal "tegen" me was, dat bevordert de sfeer niet. Je schrijft zelf al "dat vonden we alle vijf", ik zou ervoor waken dat je je kind een gevoel van wij-jou geeft.
Geen vat meer op mijn tiener: dan denk je aan drugs en er vandoor met 21 jarige vriend. Niet aan een meisje dat een middag en een avond bokt vanwege een uitgesteld concert. Lijkt mij heel normaal gedrag voor een tiener.
Vervelend voor jullie. Ik krijg de indruk uit je OP dat je dochter zich "niet gezien" voelt. Er kwam een omslag bij haar maar daar werd negatief op gereageerd (nl. de verwachting dat ze gewoon meedoet met de groepsactiviteit), vervolgens komt ze over de brug met wat er speelt en krijgt ze alsnog te horen dat ze de sfeer heeft gedrukt. Zoals ik het lees heeft het dan telkens niet om haar gevoelens gedraaid en is zij niet gezien. Mijn advies is dan ook om meer aandacht voor haar en haar gevoelens te hebben en daar actief belangstelling voor te tonen (dus zelf benoemen als je een verandering ziet en open vragen stellen vanuit verbinding ipv vanuit kritiek of wens om haar gedrag te veranderen).
noemmijmaarsuus schreef op 17-07-2021 om 15:42:
Dus in 2 jaar tijd: een zware vechtscheiding mee moeten maken (die, zo te lezen, nog steeds niet goed afgerond is) plus een nieuwe relatie van moeders waarbij de stiefkinderen ook nog eens mee op vakantie gaan.
Poeh!
Eens.
er.is.maar.1.Pino schreef op 17-07-2021 om 16:26:
Vervelend voor jullie. Ik krijg de indruk uit je OP dat je dochter zich "niet gezien" voelt. Er kwam een omslag bij haar maar daar werd negatief op gereageerd (nl. de verwachting dat ze gewoon meedoet met de groepsactiviteit), vervolgens komt ze over de brug met wat er speelt en krijgt ze alsnog te horen dat ze de sfeer heeft gedrukt. Zoals ik het lees heeft het dan telkens niet om haar gevoelens gedraaid en is zij niet gezien. Mijn advies is dan ook om meer aandacht voor haar en haar gevoelens te hebben en daar actief belangstelling voor te tonen (dus zelf benoemen als je een verandering ziet en open vragen stellen vanuit verbinding ipv vanuit kritiek of wens om haar gedrag te veranderen).
Heel goed advies dit denk ik!
Het is vast niet wat je wilt horen, TO, maar ik kan haar hier eigenlijk helemaal in volgen. Wat anderen al eerder zeggen over hoeveel ze heeft meegemaakt in de afgelopen 2 (!) jaar, hoe ze niet gehoord wordt door haar eigen moeder in haar gevoelens, hoe het vervolgens 5 tegen 1 wordt in een volledig nieuwe samenstelling voor haar waarbij ze niet eens steun krijgt van haar eigen moeder maar die gewoon lekker aansluit bij het zeuren over haar gedrag van haar nieuwe vriend en zijn kinderen en hoe ze vervolgens, als ze eindelijk vertelt wat er aan de hand is, alsnog de wind van voren krijgt over de sfeer die ze heeft lopen verzieken. Het is echt niet niks voor een meid van 14 die ondertussen ook nog maar "gewoon" de puberteit te doorstaan heeft met alle uitdagingen die dat ook nog met zich meebrengt.
Ga je nog reageren in je eigen topic APw?
Ik haal deze zin even uit je post: "Je kan je voorstellen hoe ik me nu voel..."
Ik denk niet dat het van belang is dat wij ons voorstellen hoe jij je voelt, maar dat jij je gaat voorstellen hoe je dochter zich voelt. En kennelijk al een poosje.
Geen vat meer op haar hebben vind ik wat dramatisch gesteld. Als dat zo zou zijn waren er andere dingen aan de hand. Met je 15-jarige puberdochter valt vast best te praten, zolang ze zich gezien, gehoord en geliefd voelt.
Stel jij je nou eens voor wat het met een puber doet, zulke enorme veranderingen in korte tijd en interesseer je oprecht voor haar gevoelens, zonder dat het verder over jou gaat. Dan kom je vast wel een eindje verder.
To, je schrijft dat je dochter een echt papaskindje was. En dat de vechtscheiding haar zwaar is gevallen.
Hoe vaak krijgt jouw dochter haar vader nu nog te zien? Als dat veel minder is dan voorheen, zit jouw dochter dus nu vooral opgescheept met de minst favoriete ouder én dus een heel stiefgezin.
Als ik jou was, zou ik dochter en ander kind op nummer 1 gaan zetten, en zorgen dat de relatie met vader zo goed mogelijk is, zij hun vader minstens 50/50 gaan zien in een gedeeld co-ouderschap met woningen die vlak bij elkaar liggen, of een kangeroehuis.
En alleen met je kinderen op vakantie gaan. En hun een superleuke tijd bezorgen, dat hebben ze wel verdient na alle ellende door jullie vechtscheiding.
Hoelang heb je nu een relatie met deze nieuwe vriend? Waarom nu al met iedereen op vakantie. Ik denk niet dat ik dit op mijn 15e had getrokken.
Waarom niet lekker met je eigen kinderen en samen met je man op vakantie als jullie kinderen bij de exen zijn?
Heb je nu co ouderschap met je ex?
Mag dochter niet bij haar vader gaan wonen als ze 'n papa's kindje is? Wellicht krijgt ze daar wel de aandacht die ze verdient? Of heeft papa er ook al een nieuw gezin bij genomen?
