Ik heb geen enkel vat meer op mijn tienerdochter, zit met de handen in het haar
Mijn dochter van 15 zit volop in haar puberteit. Momenteel weet ik totaal van geen hout nog pijlen te maken.
Er ontstaan ruzies en er is voortdurend onbegrip in twee richtingen.
Twee jaar geleden ben ik gescheiden van haar papa. De scheiding heeft me veel gelukkiger gemaakt, want ik heb door uit elkaar te gaan afscheid genomen van een narcistische man, maar ook weer terug met mezelf kennis gemaakt zoals ik ben.
Het is een zware vechtscheiding geweest, en het loopt nog steeds moeilijk.
Van in het begin was duidelijk dat de impact op mijn dochter erg groot was. Ze is een echt papaskindje zoals ze zeggen. De vechtscheiding en de start van haar puberteit lopen door elkaar, wat niet niks is.
Echter, ik voel dat we alsmaar verder uit elkaar groeien, mijn dochter en ik. Ik probeer met haar te praten, begrip te tonen, haar te prijzen wanneer ze het goed doet, maar ook grenzen te stellen. Maar ik krijg enkel van haar kant nog een positieve respons wanneer ze iets krijgt, iets mag of wanneer ik iets voor haar doe.
Wanneer we van mening verschillen, loopt het gegarandeerd mis.
Zo is de situatie nu weer eens geescaleerd.
Aanleiding was een gebeurtenis afgelopen dinsdag.
We waren met z'n zessen op vakantie. Mijn vriend en zijn kinderen, en ik met de kinderen. Alle kinderen zijn tussen 13 en 18. We waren een spelletje aan het spelen, en op een gegeven moment krijgt mijn dochter een bericht dat een concert waar ze naartoe zou gaan in het najaar, verplaatst is naar het voorjaar van 2022. Ze vertelt dat, en het spel gaat verder. Maar plots, in een vingerknip, slaat haar stemming volledig om. Ze gedraagt zich gepikeerd, is boos, en loop van de groep weg. Ze wil totaal geen uitleg geven.
Ik ben herhaaldelijk naar haar toe gegaan, met de vraag om een woordje uitleg. Maar ze weigerde te zeggen wat er aan de hand was. Dat heeft zo geduurd van 's middags tot 's avonds. Intussen had ik me al wel laten ontvallen dat ik vond dat zij de sfeer in huis verpestte. Zo zagen we dat ook alle vijf, en het was ook zo dat haar houding enorm woog op iedereen.
's Avonds laat kwam ze eindelijk vertellen wat er aan de hand was. Het ging om dat concert, dat stelde haar teleur.
In mijn ogen had ze dat meteen kunnen zeggen, dan had ik haar een beetje kunnen troosten, haar wat laten doen, en kon iedereen verder. Ik zei dat ik het wel erg jammer vond voor haar, maar ook dat het erg jammer is dat dat de dag zo hard bepaald heeft.
Toen ontstond er natuurlijk ruzie, want ze voelde zich volledig misbegrepen. Ze dacht dat ik blij zou zijn dat ze het eindelijk kwam vertellen, maar in haar ogen kreeg ze toen nog harder naar haar voeten.
Zij voelt zich misbegrepen, en ik wilde haar doen inzien dat haar houding een grote impact heeft op iedereen. We hebben het niet echt kunnen uitpraten, maar hebben het naast ons neergelegd, en het beste gemaakt van de volgende dagen.
Vandaag opnieuw geprobeerd om met haar te praten. Ik heb me verontschuldigd bij haar, omdat ik haar te hard gepusht heb en haar een slecht gevoel heb gegeven door te zeggen dat ze de dag verpest had.
Maar zij blijft heeft stug en weerspannig. Alles is mijn fout, en zij heeft helemaal niks verkeerd gedaan. Iedereen had haar moeten laten doen, dan was er in haar ogen niks aan de hand geweest.
En toen kwam het eruit. "Gij geeft mij een kutleven. Het boeit me allemaal niet meer. En het is allemaal doordat gij bij papa zijt weggegaan."
Je kan je voorstellen hoe ik me nu voel...
Dit is 1 voorbeeld, maar er doen zich regelmatig moeilijke situaties voor.
Ik doe mijn uiterste best, maar heb het gevoel dat ik altijd het deksel op de neus krijg. Ik weet het gewoon niet meer.
Veel plezier!
Dus je bent net 2 jr gescheiden, hebt n nieuwe partner met kids, je dochter is net 15, ik lees in je op enkel hoe het voor jou is en jij vraagt je af waar haar gedrag vandaan komt?
O ik ben mosterd.
APw schreef op 25-07-2021 om 23:44:
Wat ik wel nog even kwijt wil, gaat over wat mijn dochter vindt van mijn nieuwe relatie. Er wordt vaak gezegd dat het te veel voor haar is, dat mama al gauw in een nieuwe relatie stapt, en de kinderen daarin meegesleurd worden. Maar mijn dochter draagt mijn vriend op handen, ze heeft hem heel graag. Dus daar ben ik wel blij om.
Hier wil ik toch nog even op in gaan. In je openingspost geef je aan dat het een vaderskind is. Maar vergeet niet dat jij haar moeder bent. Die ze ook te vriend moet houden. Dan kan het best zijn dat ze jou vriend heel aardig vind, maar als jouw vriend, niet als een plaatsvervangende vader waarmee ze dan ook nog op vakantie moet.
Kinderen kunnen heel goed acteren als het nodig is om hun ouders te vriend te houden, zeker kinderen van gescheiden ouders.
- "Kinderen kunnen heel goed acteren als het nodig is om hun ouders te vriend te houden, zeker kinderen van gescheiden ouders."
Zelfs als ze niet acteert: iemand aardig vinden is iets heel anders dan met diegene op vakantie willen of diegene als plaatsvervangende vader willen. Ook van mij het dringende advies om het héél rustig aan te doen in de contacten tussen je dochter en je nieuwe vriend. Samen met de kinderen op vakantie als je elkaar 2 jaar kent, dat is gewoon heel, heel snel. Ik begrijp heel goed dat jij en je vriend dat graag willen, maar vakantie dat kan ook zonder kinderen, wanneer zij bij de andere ouder(s) zijn.
Verwacht niet dat je dochter gaat uitspreken dat ze niet met je vriend en zijn kinderen op vakantie wilde of wil, ze weet waarschijnlijk donders goed dat ze jou daarmee kwetst.
Fijn voor je dochter dat jullie nu samen weggaan. Dat is een goed idee! Kijk goed naar je dochter, is ze deze dagen blijer dan tijdens de vakantie met je vriend? Dan kun je daaruit zelf je conclusies trekken.
bewustwording is de eerste stap voor verandering
Imi schreef op 26-07-2021 om 09:45:
- "Kinderen kunnen heel goed acteren als het nodig is om hun ouders te vriend te houden, zeker kinderen van gescheiden ouders."
Zelfs als ze niet acteert: iemand aardig vinden is iets heel anders dan met diegene op vakantie willen of diegene als plaatsvervangende vader willen. Ook van mij het dringende advies om het héél rustig aan te doen in de contacten tussen je dochter en je nieuwe vriend. Samen met de kinderen op vakantie als je elkaar 2 jaar kent, dat is gewoon heel, heel snel. Ik begrijp heel goed dat jij en je vriend dat graag willen, maar vakantie dat kan ook zonder kinderen, wanneer zij bij de andere ouder(s) zijn.
Verwacht niet dat je dochter gaat uitspreken dat ze niet met je vriend en zijn kinderen op vakantie wilde of wil, ze weet waarschijnlijk donders goed dat ze jou daarmee kwetst.
Fijn voor je dochter dat jullie nu samen weggaan. Dat is een goed idee! Kijk goed naar je dochter, is ze deze dagen blijer dan tijdens de vakantie met je vriend? Dan kun je daaruit zelf je conclusies trekken.
Je zegt het heel vriendelijk en daar kan ik iets van leren.
Ondanks dat je dochter je vriend leuk vindt, wat natuurlijk alleen maar fijn is, blijf je bewust van de achterliggende redenen van haar gedrag en gevoel.
Het kan zijn dat haar vader of jullie relatie zo teleurstellend voor haar was, dat ze een mannelijke rolfiguur aangrijpt om niet weer te willen verliezen. Waarbij ze zich pleasend opstelt. Ik noem maar een dwarsstraat. Ik wil ook zeker niet dramatiseren en problemen opwerpen waar ze niet zijn. Maar puntje bij paaltje:
Je dochter heeft behoorlijk wat meegemaakt in haar vormende jaren en heeft een bepaald voorbeeld van man vrouw relaties en jij bent haar moeder en zal ondanks je eigen behoeften even goed moeten proberen te overzien of haar verwerking wel de tijd heeft gekregen die ze nodig heeft. Soms kan het dan geen kwaad om hierbij ook even wat hulp in te roepen van een vertrouwenspersoon van je dochter. Een volwassene die buiten haar moeder om vraagt hoe het met haar gaat, hoe ze het vindt om in een samengestelde relatie te zitten, etc.
Mijn dochter neemt niet snel iemand in vertrouwen. Denk wel dat ze bij haar beste vriendin alles kwijt kan.
En onlangs vertelde mijn vriend me ook dat ze hem in vertrouwen neemt. En haar hart wel eens lucht bij hem.
Ik zei al dat ze hem heel graag heeft. Maar dat is inderdaad niet hetzelfde als klaar zijn om permanent een nieuwe man aan de zijde van je moeder te zien.
Het is echter wél fijn om te weten dat ze het goed met elkaar kunnen vinden.
Haar papa is niet de persoon bij wie ze terecht kan met problemen, of met wie ze diepere gesprekken kan voeren over wat ze denkt en wat ze voelt. Ik heb het gevoel dat ze dat bij mijn vriend wel vindt.
Maar ondanks dat ga ik toch meer waakzaam zijn voor wat in haar omgaat. Dit online gesprek heeft me ook veel geleerd daarover.
Onze daagjes erop uit deze week hebben ook rust gebracht. We hebben er allebei van genoten.
