Ik heb geen enkel vat meer op mijn tienerdochter, zit met de handen in het haar
Mijn dochter van 15 zit volop in haar puberteit. Momenteel weet ik totaal van geen hout nog pijlen te maken.
Er ontstaan ruzies en er is voortdurend onbegrip in twee richtingen.
Twee jaar geleden ben ik gescheiden van haar papa. De scheiding heeft me veel gelukkiger gemaakt, want ik heb door uit elkaar te gaan afscheid genomen van een narcistische man, maar ook weer terug met mezelf kennis gemaakt zoals ik ben.
Het is een zware vechtscheiding geweest, en het loopt nog steeds moeilijk.
Van in het begin was duidelijk dat de impact op mijn dochter erg groot was. Ze is een echt papaskindje zoals ze zeggen. De vechtscheiding en de start van haar puberteit lopen door elkaar, wat niet niks is.
Echter, ik voel dat we alsmaar verder uit elkaar groeien, mijn dochter en ik. Ik probeer met haar te praten, begrip te tonen, haar te prijzen wanneer ze het goed doet, maar ook grenzen te stellen. Maar ik krijg enkel van haar kant nog een positieve respons wanneer ze iets krijgt, iets mag of wanneer ik iets voor haar doe.
Wanneer we van mening verschillen, loopt het gegarandeerd mis.
Zo is de situatie nu weer eens geescaleerd.
Aanleiding was een gebeurtenis afgelopen dinsdag.
We waren met z'n zessen op vakantie. Mijn vriend en zijn kinderen, en ik met de kinderen. Alle kinderen zijn tussen 13 en 18. We waren een spelletje aan het spelen, en op een gegeven moment krijgt mijn dochter een bericht dat een concert waar ze naartoe zou gaan in het najaar, verplaatst is naar het voorjaar van 2022. Ze vertelt dat, en het spel gaat verder. Maar plots, in een vingerknip, slaat haar stemming volledig om. Ze gedraagt zich gepikeerd, is boos, en loop van de groep weg. Ze wil totaal geen uitleg geven.
Ik ben herhaaldelijk naar haar toe gegaan, met de vraag om een woordje uitleg. Maar ze weigerde te zeggen wat er aan de hand was. Dat heeft zo geduurd van 's middags tot 's avonds. Intussen had ik me al wel laten ontvallen dat ik vond dat zij de sfeer in huis verpestte. Zo zagen we dat ook alle vijf, en het was ook zo dat haar houding enorm woog op iedereen.
's Avonds laat kwam ze eindelijk vertellen wat er aan de hand was. Het ging om dat concert, dat stelde haar teleur.
In mijn ogen had ze dat meteen kunnen zeggen, dan had ik haar een beetje kunnen troosten, haar wat laten doen, en kon iedereen verder. Ik zei dat ik het wel erg jammer vond voor haar, maar ook dat het erg jammer is dat dat de dag zo hard bepaald heeft.
Toen ontstond er natuurlijk ruzie, want ze voelde zich volledig misbegrepen. Ze dacht dat ik blij zou zijn dat ze het eindelijk kwam vertellen, maar in haar ogen kreeg ze toen nog harder naar haar voeten.
Zij voelt zich misbegrepen, en ik wilde haar doen inzien dat haar houding een grote impact heeft op iedereen. We hebben het niet echt kunnen uitpraten, maar hebben het naast ons neergelegd, en het beste gemaakt van de volgende dagen.
Vandaag opnieuw geprobeerd om met haar te praten. Ik heb me verontschuldigd bij haar, omdat ik haar te hard gepusht heb en haar een slecht gevoel heb gegeven door te zeggen dat ze de dag verpest had.
Maar zij blijft heeft stug en weerspannig. Alles is mijn fout, en zij heeft helemaal niks verkeerd gedaan. Iedereen had haar moeten laten doen, dan was er in haar ogen niks aan de hand geweest.
En toen kwam het eruit. "Gij geeft mij een kutleven. Het boeit me allemaal niet meer. En het is allemaal doordat gij bij papa zijt weggegaan."
Je kan je voorstellen hoe ik me nu voel...
Dit is 1 voorbeeld, maar er doen zich regelmatig moeilijke situaties voor.
Ik doe mijn uiterste best, maar heb het gevoel dat ik altijd het deksel op de neus krijg. Ik weet het gewoon niet meer.
@apw Hoe ervaar je de reacties op je hulpvraag? Is het helpend?
Ik heb met je dochter te doen. Het voelt als 5 tegen 1. Voel jij je voor schut gezet bij je nieuwe partner en zijn kinderen, omdat je dochter niet lief en meegaand is?
Het is natuurlijk lastig om er op afstand iets over te zeggen. Het klinkt mij als gewoon pubergedrag. Niet eens mega dramatisch en om eerlijk te zijn, ook niet onterecht. Zorg dat je er voor haar bent, ze voelt zich ongezien en in de steek gelaten.
dat jij moet vragen wat er aan de hand is?
Na zo'n bericht wil je toch dat mensen meeleven? In zo'n korte tijd een vechtscheiding, corona, en weeral met stiefvader en kinderen op vakantie zou ik ook nooit doen.
Je wilt het te goed doen, volgens mij. Kinderen van vijftien en hun ouders móeten 'uit elkaar groeien'! Hoe meer grip jij op haar probeert te houden, hoe harder zij zich daar waarschijnlijk tegen zal verzetten. JIj lijkt het slecht te verdragen als je kind zich niet fijn voelt. Als ze gefrustreerd is, loopt ze weg. Niet leuk natuurlijk dat het midden in een spelletje is maar ach, pubers kunnen zich net iets meer veroorloven. Maar jij gaat vervolgens herhaaldelijk naar haar toe, eist uitleg en als ze dat niet wil geven verpest zij de sfeer. Maar de rest van het gezin zou ook gewoon door kunnen gaan met het leven hè! Een keer naar haar toegaan, een kopje thee brengen en zeggen: 'Ik zie dat er iets is. Als ik iets voor je kan doen, hoor ik het wel,' was meer dan genoeg geweest. Ik snap haar ook helemaal dat ze boos werd toen jij haar 's avonds verweet dat ze het niet eerder had gezegd. Ze is jou helemaal geen uitleg verschuldigd en ze is ook niet verplicht om jou toe te laten om haar te troosten. Daar gaat zij allemaal zelf over. Dat heb jij zelf ook ingezien want je hebt je excuses gemaakt. Maar kennelijk volgt daar wéér een hele discussie uit. Op basis van wat ik hier lees zou ik zeggen: hou op onmiddellijk harmonie te verwachten. Je dochter hoeft jou niet te begrijpen. Ze hoeft het niet met je eens te zijn. Ze hoeft de scheiding niet goed te keuren. Leer leven met het feit dat ze je óók soms stom en vervelend vindt. Dat ze sommige van je beslissingen afkeurt en zelfs verkeerd vindt. Wij volwassenen, ouders, zijn niet zonder fouten. We zijn soms onaardig, kortzichtig, egoistisch, krampachtig ... etc. Onze kinderen gaan dat zien en ze gaan de vingers op de zere plekken leggen. Dat is niet bijzonder of problematisch, dat is normaal. Ook gaan ze simpelweg anders denken over dingen. Als je erop blijft aansturen dat ze snel met jou op één lijn komt, dat ze de dingen moet doen of zien zoals jij ze ziet, duw je haar juist van je af. En jij hebt het niet nodig dat zij het in alles met jou eens is of jouw gedrag goedkeurt. Je kunt zonder haar bevestiging. Laat haar wat meer los, ook als dat betekent dat ze worstelt en ongelukkig is. Zeg haar dat ze altijd bij je terecht kan en laat het aan haar of ze dat ook doet. Pubers worstelen nou eenmaal. Doe verder leuke dingen met haar: wandelen, theedrinken, winkelen, een serie kijken, wat jullie allebei leuk vinden. Je hoeft haar problemen niet op te lossen. Dat kun je ook niet meer. Ze moet nu zichzelf gaan uitvinden en dat is moeilijk genoeg zónder een moeder die zich daar zorgen over maakt.
Mija schreef op 18-07-2021 om 12:38:
Je hoeft haar problemen niet op te lossen. Dat kun je ook niet meer. Ze moet nu zichzelf gaan uitvinden en dat is moeilijk genoeg zónder een moeder die zich daar zorgen over maakt.
Mooie reactie Mija. En sterkte TO met loslaten.
Je was daar dus met zijn zessen. Jij en je dochter en je nieuwe partner met zijn drie kinderen. En jullie vijfjes vonden dat je dochter de sfeer verziekte omdat ze verdrietig was en even rust wilde.
Granny71 schreef op 17-07-2021 om 19:44:
[..]
Ze gaan niet met 2 gezinnen op vakantie maar als 1 heel nieuw samengesteld gezin.
Ja, en daar heeft puberdochter vast niet om gevraagd.
Toen ik puber was moest ik ook samen met stiefvader en stiefbroertjes op vakantie, weekenden doorbrengen, feestdagen samen vieren etc. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Het haalde het slechtste bij me naar boven. Ik veranderde in een hele opstandige puber en heb nog steeds een trauma van al die zogenaamde gezellige, gezamenlijke momenten die nooit leuk waren.
APw, ik kan me voorstellen dat je niet de reacties hebt gekregen die je had verwacht. Ik ben wel heel benieuwd hoe je de reacties ervaart en hoe het nu gaat, hopelijk laat je nog wat weten!
Biscuitje schreef op 18-07-2021 om 16:39:
[..]
Ja, en daar heeft puberdochter vast niet om gevraagd.
Toen ik puber was moest ik ook samen met stiefvader en stiefbroertjes op vakantie, weekenden doorbrengen, feestdagen samen vieren etc. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Het haalde het slechtste bij me naar boven. Ik veranderde in een hele opstandige puber en heb nog steeds een trauma van al die zogenaamde gezellige, gezamenlijke momenten die nooit leuk waren.
Voor mijn dochter (toen ook 15) was de gezamenlijke vakantie de druppel.
Na de laatste heeft ze besloten niet meer naar haar vader te gaan. Niet met vakantie maar ook niet meer in de weekenden.
Granny71 schreef op 18-07-2021 om 16:42:
[..]
Voor mijn dochter (toen ook 15) was de gezamenlijke vakantie de druppel.
Na de laatste heeft ze besloten niet meer naar haar vader te gaan. Niet met vakantie maar ook niet meer in de weekenden.
Jeetje wat sneu zeg voor dochter. En ook voor vader natuurlijk al heeft hij hier natuurlijk zelf aan bijgedragen.
Ik hoop dat gescheide ouders zich bewust zijn van de impact van een nieuwe relatie op hun kind.
Ik hoop dat gescheide ouders zich bewust zijn van de impact van een nieuwe relatie op hun kind.
De meeste helaas niet.
Die vinden dat ze gewoon recht hebben op geluk en dat de kinderen er vast aan wennen want ze zijn zo flexibel 
ik begrijp niet dat je dan gewoon verder gaat met dat spel. Lekker inlevingsvermogen ook. En haar nog de schuld geven dat ze de sfeer verziekt.
Verschrikkelijk.
Granny71 schreef op 18-07-2021 om 16:57:
[..]
De meeste helaas niet.
Die vinden dat ze gewoon recht hebben op geluk en dat de kinderen er vast aan wennen want ze zijn zo flexibel
Mijn hemel wat enorm generalistisch. Zelf niet gescheiden zeker?
De meeste gescheiden ouders doen heel hard hun best het zo goed mogelijk te doen voor hun kinderen. Net als ouders die niet gescheiden zijn overigens.
Alsof je ná een scheiding plots pedagogisch incompetent wordt.... Kom op zeg.
Libertine schreef op 18-07-2021 om 19:15:
[..]
Mijn hemel wat enorm generalistisch. Zelf niet gescheiden zeker?
De meeste gescheiden ouders doen heel hard hun best het zo goed mogelijk te doen voor hun kinderen. Net als ouders die niet gescheiden zijn overigens.
Alsof je ná een scheiding plots pedagogisch incompetent wordt.... Kom op zeg.
Zeker wel gescheiden, genoeg kansen gehad maar heel bewust geen relatie aangegaan.
Vader vond het wel een goed idee om gelijk bij nieuwe vlam in te trekken en een gelukkig nieuw gezinnetje te spelen.
Gevolg, 2 kinderen die vanaf 16 jaar (bijna) geen contact meer hebben met hun vader.
ah, het ging over die andere gescheiden ouders, ingegeven door jouw ervaring met je ex, maar niet over jezelf. En op basis daarvan scheer je gescheiden ouders over 1 kam? Wonderlijk ....
