Groepsvorming in brugklas
Mijn dochter (12) zit in de brugklas samen met een meisje van haar basisschool (X, 12). Mijn dochter en X zijn geen vriendinnen. Mijn dochter heeft al wat nieuwe vriendinnen gemaakt in de klas en daarbuiten en heeft het heel leuk. X heeft denk ik nog niet zo veel aansluiting en klampt zich aan mijn dochter vast. Op zich begrijpelijk, maar mijn dochter vindt het benauwend en inmiddels ook best wel irritant eerlijk gezegd. Ze zegt dat X ook geen moeite doet om anderen te leren kennen. Er zijn andere kinderen van de basisschool op deze middelbare school met wie X wel bevriend was op de basisschool, maar die zitten in een andere klas. In de pauze zou X in principe ook naar die kinderen kunnen gaan en afhankelijk van het rooster ook samen fietsen (half uurtje), maar dat doet X niet. En natuurlijk zitten er vast wel andere meisjes in de klas die beter bij X passen dan mijn dochter, maar X onderneemt in die richting eigenlijk niks. Mijn dochter heeft al vaker wat hints gegeven, maar dat wordt niet opgepakt.
Ik dacht eerst laat maar gaan, komt vanzelf wel goed zodra X haar eigen weg vindt, maar ik geloof niet dat mijn dochter dat nog trekt. De irritatie zit inmiddels vrij hoog bij mijn dochter. Tot nu toe heb ik steeds tegen mijn dochter gezegd dat ze X niet mag buitensluiten, dat X nu eenmaal moeilijker contact maakt dan zij en gezegd “hoe zou jij je voelen als je X was?” etc. Maar aan de andere kant is mijn dochter ook niet verantwoordelijk voor X en snap ik ook wel dat het irritant is als iemand met wie je niks hebt de hele tijd achter je aanloopt, terwijl jij wél je best aan het doen bent om nieuwe vriendinnen te maken. X lijkt dit allemaal zelf niet aan te voelen, dus mijn dochter wil een gesprek met X aangaan en aangeven dat ze er last van heeft hoe het nu gaat. Maar hoe kun je dat het beste aanpakken? Ze wil X ook niet kwetsen, maar dat ga je natuurlijk wel doen… Het liefst bemoei ik me er niet mee, maar mijn dochter heeft er echt last van. Ik weet niet welk advies ik mijn dochter moet geven. Wat zou ze het beste kunnen zeggen/doen?
Ik vind het erg naïf van je, dat je denkt dat jouw dochter haar best doet en daarom vriendinnen heeft gemaakt en X niet. Dit heeft niets met 'je best doen' te maken, maar met geluk en pech op verschillende factoren. Ik zie als docent mbo dit soort meiden ook. Jaren hangen ze er een beetje bij, tot hun grote verdriet lukt het ze niet om contact te maken. Niet omdat ze hun best niet doen, maar omdat ze de sociale ontwikkeling nog niet hebben doorgemaakt en dit niet van nature goed kunnen. De eenzaamheid is soms enorm pijnlijk en heel verdrietig. Ik zie ze dan soms ook een beetje hangen bij een ander groepje die overduidelijk niet echt op hen zitten te wachten. Maar het alternatief is alleen zijn. Ik word er soms naar van als ik het zie. Daar mag je wel wat meer bij stilstaan en je gelukkig prijzen dat je eigen kind hier blijkbaar niet mee worstelt.
Ik zou haar dus helemaal niet steunen in zo'n gesprek. Dat wordt een ramp met meisjes van deze leeftijd. Leer haar compassie te tonen en te accepteren dat ze niet alles naar haar hand kan zetten. Het zal zichzelf vanzelf oplossen als de tijd verstrijkt en X hopelijk aansluiting vindt bij andere meisjes. En dit kunnen dus ook de meisjes van het groepje van je dochter zijn.
Nick90 schreef op 01-09-2024 om 18:45:
[..]
Ja en je kind leren om zich als een diva te gedragen, gaat er even iets niet helemaal naar wens moet dat meteen opgelost worden want oeioei na 2 weken krijg je daar toch last van hoor, dus volgens jou is het het beste om maar meteen je ware gemene aard te te tonen want stel je toch eens voor dat je hiermee moet dealen? Ik zou me diep schamen als m'n zoon hier mee aan zou komen, na twee hele weken heb ik er zoveel last van dat Piet nog steeds achter me aan loopt en nu na 14 dagen ga ik hem toch echt even terecht wijzen hoor, hij moet maar bij anderen gaan zitten want ik blijf bij de dynamiek van de basisschool en toen waren we ook niet bevriend dus ik mag hem nu gewoon als een botte boer benaderen en behandelen. Dit leest meer alsof dochter niet echt aardig is en het meisje wil buitensluiten om er zelf beter van te worden. En TO zoekt naar oplossingen voor haar dochters arrogante pov.
Als je merkt dat je alleen maar mee mag doen voor spek en bonen is dat nóg pijnlijker en vervelender.
rionyriony schreef op 01-09-2024 om 19:03:
[..]
Als je merkt dat je alleen maar mee mag doen voor spek en bonen is dat nóg pijnlijker en vervelender.
Het alternatief (alleen zitten) is voor meisjes van deze leeftijd vaak 100x erger.
rionyriony schreef op 01-09-2024 om 19:03:
[..]
Als je merkt dat je alleen maar mee mag doen voor spek en bonen is dat nóg pijnlijker en vervelender.
Als iemand die vaak in deze positie heeft gezeten als kind: dat is echt niet per se waar. Misschien als er een alternatief is voor je en je bij een ander groepje wel volledig past. Maar als je anders alleen bent... dan had ik liever dat ik tandenknarsend geaccepteerd werd. Dan had ik af en toe nog het gevoel dat ik erbij hoorde of deed ik eens een leuk spelletje of luisterde ik eens mee naar een gezellig gesprek. Ja, ik heb me weleens opgedrongen. Als je anders weer op de wc alleen je boterhammetje eet... dan besluit je soms toch liever de subtiele hints naast je neer te leggen.
BritgetJones007 schreef op 01-09-2024 om 14:46:
onnodig hard om dat meisje duidelijk te maken dat ze maar zelf een groepje moet gaan zoeken...
En wees niet verbaasd als dingen opeens omdraaien en X opeens veel meer vrienden heeft over een jaar of 2. Dan kan OP's dochter ook niet bij haar aankloppen als ze nu erg hard is.
Lena55 schreef op 01-09-2024 om 19:00:
Ik vind het erg naïf van je, dat je denkt dat jouw dochter haar best doet en daarom vriendinnen heeft gemaakt en X niet. Dit heeft niets met 'je best doen' te maken, maar met geluk en pech op verschillende factoren. Ik zie als docent mbo dit soort meiden ook. Jaren hangen ze er een beetje bij, tot hun grote verdriet lukt het ze niet om contact te maken. Niet omdat ze hun best niet doen, maar omdat ze de sociale ontwikkeling nog niet hebben doorgemaakt en dit niet van nature goed kunnen. De eenzaamheid is soms enorm pijnlijk en heel verdrietig. Ik zie ze dan soms ook een beetje hangen bij een ander groepje die overduidelijk niet echt op hen zitten te wachten. Maar het alternatief is alleen zijn. Ik word er soms naar van als ik het zie. Daar mag je wel wat meer bij stilstaan en je gelukkig prijzen dat je eigen kind hier blijkbaar niet mee worstelt.
Ik zou haar dus helemaal niet steunen in zo'n gesprek. Dat wordt een ramp met meisjes van deze leeftijd. Leer haar compassie te tonen en te accepteren dat ze niet alles naar haar hand kan zetten. Het zal zichzelf vanzelf oplossen als de tijd verstrijkt en X hopelijk aansluiting vindt bij andere meisjes. En dit kunnen dus ook de meisjes van het groepje van je dochter zijn.
Je bent dus leerkracht. Wat je kan doen is het probleem niet benadrukken en dus de leerlingen niet zelf hun groepen te laten samenstellen door bijvoorbeeld om de beurt een te kiezen, maar door zelf de groepen aan te wijzen. Veel leerlingen, ook de populairdere, hebben een trauma opgelopen door het kanten kiezen voor volleybal e.d.
rionyriony schreef op 01-09-2024 om 19:19:
[..]
Je bent dus leerkracht. Wat je kan doen is het probleem niet benadrukken en dus de leerlingen niet zelf hun groepen te laten samenstellen door bijvoorbeeld om de beurt een te kiezen, maar door zelf de groepen aan te wijzen. Veel leerlingen, ook de populairdere, hebben een trauma opgelopen door het kanten kiezen voor volleybal e.d.
Walgelijk dat dat nog steeds gebeurt dat zelf laten kiezen. Leerkrachten die dat doen, daar vraag ik mij altijd bij af wat vooral zijzelf eruit halen....het zorgt namelijk vooral voor verdeeldheid
rionyriony schreef op 01-09-2024 om 19:19:
[..]
Je bent dus leerkracht. Wat je kan doen is het probleem niet benadrukken en dus de leerlingen niet zelf hun groepen te laten samenstellen door bijvoorbeeld om de beurt een te kiezen, maar door zelf de groepen aan te wijzen. Veel leerlingen, ook de populairdere, hebben een trauma opgelopen door het kanten kiezen voor volleybal e.d.
Natuurlijk doen we dit niet meer. Daar ging mijn berichtje ook niet over. Met 'groepjes' bedoel ik natuurlijk niet de groepjes die ik zelf samenstel. Maar de groepjes die zich binnen en buiten de klas vormen. Er is tegenwoordig in de klas veel meer oog voor groepsvorming en veiligheid. Elke week besteed ik met mijn mentorklas zeker een uur aan groepsvormig, verbinden, elkaar leren kennen en veiligheid. Maar als docent heb je helaas weinig invloed op wat er buiten de klas gebeurt of vriendschappen die wel of niet vormen.
Ik vind het eigenlijk een beetje beledigend dat je denkt dat ik deze 'tip' nodig heb. Waarom geef je deze reactie?
BritgetJones007 schreef op 01-09-2024 om 19:30:
[..]
Walgelijk dat dat nog steeds gebeurt dat zelf laten kiezen. Leerkrachten die dat doen, daar vraag ik mij altijd bij af wat vooral zijzelf eruit halen....het zorgt namelijk vooral voor verdeeldheid
Voor de duidelijkheid. Dat doe ik dus niet. En ik ken ook geen enkele collega die dit nog doet.
rionyriony schreef op 01-09-2024 om 19:19:
[..]
Je bent dus leerkracht. Wat je kan doen is het probleem niet benadrukken en dus de leerlingen niet zelf hun groepen te laten samenstellen door bijvoorbeeld om de beurt een te kiezen, maar door zelf de groepen aan te wijzen. Veel leerlingen, ook de populairdere, hebben een trauma opgelopen door het kanten kiezen voor volleybal e.d.
Want jij bent ook gediplomeerd leerkracht, pedagoog of kinderpsycholoog? Of is dit weer wat kinderpsychologie van de koude grond?
Lena55 schreef op 01-09-2024 om 19:48:
[..]
Voor de duidelijkheid. Dat doe ik dus niet. En ik ken ook geen enkele collega die dit nog doet.
Ook op de basisschool gebeurt dit niet meer; in ieder geval niet op de basisschool waar ik werk. Bij hoge uitzondering misschien. Het lost helaas echt niet alles op (alleen dat specifieke trauma).
Lena55 schreef op 01-09-2024 om 19:45:
[..]
Natuurlijk doen we dit niet meer. Daar ging mijn berichtje ook niet over. Met 'groepjes' bedoel ik natuurlijk niet de groepjes die ik zelf samenstel. Maar de groepjes die zich binnen en buiten de klas vormen. Er is tegenwoordig in de klas veel meer oog voor groepsvorming en veiligheid. Elke week besteed ik met mijn mentorklas zeker een uur aan groepsvormig, verbinden, elkaar leren kennen en veiligheid. Maar als docent heb je helaas weinig invloed op wat er buiten de klas gebeurt of vriendschappen die wel of niet vormen.
Ik vind het eigenlijk een beetje beledigend dat je denkt dat ik deze 'tip' nodig heb. Waarom geef je deze reactie?
Mensen moeten niet zo gauw beledigd zijn; dat zou het leven een stuk rustiger maken. Iets wat een ander zegt is van toepassing, of niet. Bij jou is het niet van toepassing en dat is prima. Dat scheelt een hoop, en dat meen ik. Men dacht vroeger dat kinderen juist beter gemotiveerd werden om zich in te zetten als ze hun groep zelf konden kiezen.
Ik denk, afgaand op eigen ervaring, dat je in sommige werksituaties anderen wel kan opleggen om elkaar te accepteren, maar dat je in vriendschapssituaties ze daartoe niet kan dwingen. Je kan ze wel verbieden heel vervelend te doen tegen elkaar, maar elkaar mogen en waarderen, dat zal niet lukken op bevel.
Of de een in een verdere levensfase is dan de ander (wie van de twee dat dan ook is) kan een reden zijn om een hekel aan de ander te krijgen, maar hoeft zeker niet. En inderdaad bestaan er kinderen (ook volwassen mensen) die liever moeizaam getolereerd met anderen omgaan dan helemaal niet, maar dat zal zeker niet altijd het geval zijn. Praten en duidelijkheid wat de reden is kan helpen, maar hoeft niet.
Hoewel ervaringsdeskundige, zal ik het hierbij maar laten. Fijn dat de onderwijswereld het zich aantrekt in ieder geval.
Voor het eenzame kind kan dit helpen:
NTR | Het Klokhuis - Uitzending - Eenzaamheid
Mijn dochter heeft dit trouwens afgelopen jaar (brugklas) ook gehad.
Dat ging echter om een familielid waarbij wij al hadden gezegd dat het ons niet verstandig leek als zij bij elkaar in de klas kwamen.
Hij had altijd altijd al moeite met contact leggen op de basisschool (andere school dus toen zaten ze niet bij elkaar).
Zijn ouders zeiden dat hij heel graag bij haar in de klas wilde komen, zodat hij tenminste iemand kende. (wat ik snap maar waar dochter van baalde want zij wilde niet met hem omgaan).
Tegen haar ook gezegd dat ze gewoon normaal moest doen, niet negatief moest praten over hem maar ook dat ze niet met hem om moest gaan als ze dat niet wilde.. (buiten school dus)
En tja, er ontstonden best wel eens nare situatie waar dochter dan op aangekeken werd (door zijn ouders) omdat zij als bot werd gezien.
Want hij bleef ook achter haar aanlopen en als er een stoel vrij kwam naast haar, ging hij er snel zitten en toen heeft ze wel eens gezegd dat ze dat niet wilde..
Was best een lastige situatie want ik vond het voor hem heel naar maar voor dochter ook lastig. En dit had voorkomen kunnen worden want wij hadden dit al voorspeld..
Dit is wel een iets andere situatie want hij had (en heeft) echt veel moeite met contacten/vrienden maken.
Geef het meisje de tijd en een kans. Is zij echt onaardig/een heel ander type? Of hadden ze op de basisschool gewoon een andere groep en zouden ze best eens vriendinnen kunnen worden als ze elkaar beter leren kennen?
Even een kleine aanvulling;
Die laatste vraag stel ik omdat alles verandert in de brugklas. Dochter had 1 super goede vriendin van de basisschool. Ze gingen hetzelfde niveau doen op dezelfde school. Ze hadden elkaar als voorkeur opgegeven om bij elkaar in de klas te komen en waren zo intens blij dat dat gelukt was.
Na 1 week brugklas was dit helemaal veranderd en hebben ze nooit meer afgesproken 
Een ander meisje waar dochter nooit echt goed mee kon, begon ze ineens een stuk aardiger te vinden 
