Dochter (terecht) boos op mij
Mijn dochter en ik vormen samen ons gezin en zij is sinds bijna vier weken boos op mij. Ik heb toen iets niet gedaan wat ik wel had moeten doen en dochter ondervindt daar nadeel van, wat echt heel vervelend, naar en jammer is. Denk aan iets in de trant van ergens niet aan deel kunnen nemen wat ze wel heel graag wilde. Het is stom van mij, ook echt mijn fout en terecht dat ze boos is.
Het probleem wordt dat dit nu bijna vier weken geleden gebeurd is en haar boosheid en verdriet hierover niet minder worden. Ze mag natuurlijk boos zijn, maar het wordt langzaamaan ook heel lastig, aangezien we met z'n tweeën zijn en ik ook voor haar wil en moet zorgen, verantwoordelijk ben. Ze gaat mij uit de weg, wil dat ik haar met rust laat en communicatie is minimaal.
Nadat het gebeurd was, is ze eerst twee dagen héél boos en verdrietig geweest. Daarna is ze een weekend gaan logeren (niet boos weggelopen, gewoon op een normale manier). Sinds ze terug is, is haar boodschap hetzelfde: ze is gekwetst, boos en verdrietig en wil dat ik haar met rust laat. Ze wil geen excuses en ook geen oplossing of nadenken over iets om het te verzachten, omdat dat de originele situatie niet oplost. Ze zegt dat ze hier voorlopig nog boos en verdrietig over wil kunnen zijn en dus ook geen oplossing wil.
Ik vind het lastig. Ik ga nu mee in haar wens om haar de ruimte te geven, maar dat gaat langzaamaan praktische problemen opleveren. Doe ik er goed aan dit voort te zetten? Wat als haar emoties hierover voorlopig niet zakken? Ik kan moeilijk tegen haar zeggen dat het nu maar afgelopen moet zijn. Maar wat kan en moet ik wel? Ik zie het even niet meer, welke buitenstaander kan zijn licht hierover laten schijnen?
Over welke leeftijd hebben we het?
ik begrijp dat je i.v.m. herkenbaarheid niet de details wilt vertellen maar ik vindt het dan best lastig vind er iets over te zeggen.
ALs ze al 4 weken boos is, gaat het dus om iets wat zeer belangrijk voor haar was.
Datgene wat je NIET hebt gedaan waardoor de stuatie is ontstaan; waardoor kwam dat? Puur per ongeluk vergeten of door andere redenen? Voelt dochter zich nu gekwetst omdat ze wellicht denkt dat je haar niet serieus neemt?
IS er nog een manier om het goed te krijgen? Alsnog proberen aan te melden of een soortgelijk vervangend iets? Zeg het gaat om vergeten aan te melden voor zomerkamp en inschrijving is gesloten ( fictief voorbeeld), evtceen ander kamp of activiteit?
Ik weet natuurlijk niet wat er mis is gegaan maar een puber die zolang zo doet vind ik niet acceptabel. Ik zou dat niet accepteren geloof ik, dat is toch geen leefbare situatie?
Dus ik zou om de tafel gaan en zeggen dat jullie op deze manier niet verder kunnen gaan.
Dit is voor jullie allebei niet gezond..
Sterkte!
Je deed het niet expres (neem ik aan) dus ik vind dat het na 4 weken wel klaar is met boos zijn.
Daarnaast is niet met je praten/negeren in geen enkele relatievorm wenselijk en ik neem aan dat je je dochter niet wil leren dat het ok is om zo met andere mensen om te gaan. Natuurlijk is het rot voor haar maar het hoort ook gewoon bij het leven dat iets wel eens tegenzit door het toedoen van een ander.
Wel bijzonder dat je niet opschrijft hoe het zit en wat er is gebeurd. Alsof je goedkeuring zoekt, zonder dat je durft aan te geven wat er echt gebeurd is.
Je vraag is niet: hoe maak ik het goed? Je vraag is hoe lang mag zij boos zijn?
Kortom een straatje schoon veeg topic. Daar doe ik dus niet aan mee.
Of je speelt open kaart, stelt de juiste hulpvraag en je krijgt ook echt advies waar je wat mee kan.
Dat is erg moeilijk, ze is blijkbaar erg boos, verdrietig en teleurgesteld doordat ze ergens niet heen kon wat voor haar belangrijk was en neemt jou dat kwalijk. Ik heb de indruk dat jij het jezelf ook kwalijk neemt dat het zo gelopen is.
Dat ze tijd nodig heeft om die gemiste kans te verwerken, dat begrijp ik maar ze zou wel je excuses kunnen aanvaarden.
Ze is zestien.
Het gaat inderdaad om iets dat belangrijk voor haar was. Waardoor het is misgegaan is een samenloop van omstandigheden: een onduidelijkheid, iets werkte op een bepaald moment niet en tegelijkertijd speelde een andere situatie die mijn aandacht vroeg. Allerlei 'verzachtende omstandigheden' die dochter ook kent en ergens vast ook wel begrijpt, maar het verandert niets aan de kern: ik heb iets gewoon niet goed gedaan.
Een manier om de originele situatie alsnog goed te krijgen is er niet.
Maar ligt het dan alleen aan jou of had ze zelf ook iets kunnen doen of uitleggen waardoor ze wel had kunnen gaan?
Minna schreef op 11-06-2022 om 18:28:
Ze is zestien.
Het gaat inderdaad om iets dat belangrijk voor haar was. Waardoor het is misgegaan is een samenloop van omstandigheden: een onduidelijkheid, iets werkte op een bepaald moment niet en tegelijkertijd speelde een andere situatie die mijn aandacht vroeg. Allerlei 'verzachtende omstandigheden' die dochter ook kent en ergens vast ook wel begrijpt, maar het verandert niets aan de kern: ik heb iets gewoon niet goed gedaan.
Een manier om de originele situatie alsnog goed te krijgen is er niet.
Ja maar een mens maakt nou eenmaal fouten en dat is iets wat je dochter ook moet leren, boos en verdrietig zijn mag, maar niks meer aan te doen. Welkom in het echte leven..
En moet jij nu minimaal een maand lang door het stof, doordat je 1 inschattingsfout maakte?
Ik zou er op een gegeven moment klaar mee zijn en aangeven dat het was wat het was, maar dat je verwacht dat ze weer normaal gaat doen. Nu snap ik dat het met pubers niet altijd zo werkt, maar kom op, ieder mens maakt fouten, laat je hierdoor niet uit schuldgevoel slecht behandelen.
Sta voor jezelf, en ga niet steeds schuldbewust gedrag vertonen. Dit geeft haar de ruimte om zich zo te gedragen.
Misschien moet je zelf eerst accepteren dat je een fout gemaakt hebt. We weten niet waar het over gaat, maar wees lief voor jezelf.
Heb je iets aangeboden om het te compenseren? Een andere inschrijving, iets vervangends, met de organisatie contact opnemen en uitleggen wat is misgegaan?
Minna schreef op 11-06-2022 om 18:28:
Ze is zestien.
Het gaat inderdaad om iets dat belangrijk voor haar was. Waardoor het is misgegaan is een samenloop van omstandigheden: een onduidelijkheid, iets werkte op een bepaald moment niet en tegelijkertijd speelde een andere situatie die mijn aandacht vroeg. Allerlei 'verzachtende omstandigheden' die dochter ook kent en ergens vast ook wel begrijpt, maar het verandert niets aan de kern: ik heb iets gewoon niet goed gedaan.
Een manier om de originele situatie alsnog goed te krijgen is er niet.
Nog steeds vaag. En nog steeds schrijf je alsof het jouw schuld niet is. Want het was onduidelijk, iets werkte niet, andere dingen vroegen je aandacht. Dus niet jouw schuld. Wat het natuurlijk wel is, als je iets gewoon had moeten regelen. Dan vind ik het nog een verschil alsof het een weekendje uit met vriendinnen was, of iets dat écht belangrijk voor haar was, maar linksom of rechtsom, jij bent in gebreke gebleven, en jij zult denk ik dat ruiterlijk moeten erkennen richting je dochter, zonder excuses als "het was onduidelijk, iets werkte niet, andere dingen vroegen mijn aandacht". Nee, gewoon open en eerlijk erkennen dat je hebt verzaakt.
Mamali schreef op 11-06-2022 om 18:35:
[..]
Ja maar een mens maakt nou eenmaal fouten en dat is iets wat je dochter ook moet leren, boos en verdrietig zijn mag, maar niks meer aan te doen. Welkom in het echte leven..
Zo mag To er zelf ook over denken inmiddels. Als je het hebt uitgelegd, excuses hebt gemaakt en het blijkt duidelijk dat je er echt van baalt dat het zo gelopen is en puber blijft boos, dan is het jammer voor puber, maar TO gaat door met haar leven op de normale manier. Het lijkt mij niet goed als TO zich maar blijft schuldig voelen en blijft verontschuldigen. Nergens voor nodig ook. Het moet een keer klaar zijn. De bui gaat vanzelf wel weer over TO, laat duidelijk zien/ weten aan je dochter dat het wat jou betreft een afgesloten zaak is. En door.
Als het echt zo'n groot ding is (reis, opleiding?) begrijp ik dat ze niet gevoelig is voor verzachtende omstandigheden of compensatie. Die doen ook afbreuk aan excuses . Jouw fout is onherstelbaar, het enige dat je kunt doen is nog eens benadrukken dat je zou willen dat je de tijd terug zou kunnen draaien.
Het probleem is dat je die dochter in die boosheid blijft hangen. Hoe langer dat duurt, hoe lastiger het wordt om de situatie weer te normaliseren. Ik zou de wens om met rust gelaten te worden respecteren, maar wel een termijn verlangen waarop ze vindt dat de misstapt genoeg gestraft is.
En dan als lucht opgehelderd is er toch nog eens op terug komen dat rancune nou niet recept is voor een gelukkig leven. Nou ja zo'n beetje wat anderen hier ook zeggen.
Hoe zou ze het zelf vinden als ze een fout maakt en de ander blijft eindeloos boos ?
