Dochter (terecht) boos op mij
Mijn dochter en ik vormen samen ons gezin en zij is sinds bijna vier weken boos op mij. Ik heb toen iets niet gedaan wat ik wel had moeten doen en dochter ondervindt daar nadeel van, wat echt heel vervelend, naar en jammer is. Denk aan iets in de trant van ergens niet aan deel kunnen nemen wat ze wel heel graag wilde. Het is stom van mij, ook echt mijn fout en terecht dat ze boos is.
Het probleem wordt dat dit nu bijna vier weken geleden gebeurd is en haar boosheid en verdriet hierover niet minder worden. Ze mag natuurlijk boos zijn, maar het wordt langzaamaan ook heel lastig, aangezien we met z'n tweeën zijn en ik ook voor haar wil en moet zorgen, verantwoordelijk ben. Ze gaat mij uit de weg, wil dat ik haar met rust laat en communicatie is minimaal.
Nadat het gebeurd was, is ze eerst twee dagen héél boos en verdrietig geweest. Daarna is ze een weekend gaan logeren (niet boos weggelopen, gewoon op een normale manier). Sinds ze terug is, is haar boodschap hetzelfde: ze is gekwetst, boos en verdrietig en wil dat ik haar met rust laat. Ze wil geen excuses en ook geen oplossing of nadenken over iets om het te verzachten, omdat dat de originele situatie niet oplost. Ze zegt dat ze hier voorlopig nog boos en verdrietig over wil kunnen zijn en dus ook geen oplossing wil.
Ik vind het lastig. Ik ga nu mee in haar wens om haar de ruimte te geven, maar dat gaat langzaamaan praktische problemen opleveren. Doe ik er goed aan dit voort te zetten? Wat als haar emoties hierover voorlopig niet zakken? Ik kan moeilijk tegen haar zeggen dat het nu maar afgelopen moet zijn. Maar wat kan en moet ik wel? Ik zie het even niet meer, welke buitenstaander kan zijn licht hierover laten schijnen?
Het is wel belangrijk dat we in ieder geval weten wanneer datgene voorbij is. Dus ging het om een weekje Rome van 2 wk geleden? Een vakantie in augustus? Een cursus voor heel schooljaar 22/23? Dat helpt wel mee.
redbulletje schreef op 12-06-2022 om 09:13:
[..]
Met een citytrip naar New York compenseer je dat vast prima.
Als de vriendinnen dan ook mee mogen wel ja. Maar dat zal vast niet.
Pejeka1 schreef op 12-06-2022 om 10:08:
[..]
Dit dus. Ik had hetzelfde idee. Dit werkte niet, dat was even niet bereikbaar, ik had andere dingen aan mijn hoofd die ik belangrijker vond, kortom, een heel A4-tje vol met smoezen en excuses. Dan zou ik er ook klaar mee zijn. Neem gewoon verantwoordelijkheid voor je falen zonder tientallen uitvluchten als excuus aan te voeren. Geef gewoon toe dat je datgene dat voor je dochter belangrijk was, verkeerd hebt afgehandeld. Zonder smoesjes als het internet deed het even niet of ik kon de site/instantie even niet bereiken.
Ik had ooit een hulp (die heb ik dan ook niet lang gehad) die elke week weer tientallen excuses had waarom ze niet was geweest op het afgesproken tijdstip. De kat had gekotst, haar band was lek, ze had slecht geslapen en was overdag op de bank in slaap gevallen, de buurvrouw was van de trap gevallen, noem het maar op, elke week weer iets. Was ik ook wel een keer klaar mee. Heb toen ook tegen haar gezegd: zeg dan gewoon dat je je werk en afspraken niet serieus neemt, dan ben je eerlijk, maar dan ben ik alsnog even klaar met je. Want als ik niet van je opaan kan, houdt het op.
En zo ook met deze dochter. Er is vertrouwen geschaad. En dat maak je niet goed met uitvluchten als het internet deed het even niet, of ik had even geen tijd (zin), of ik ben het vergeten, of ik wilde bellen naar die instantie, maar shit, mijn telefoon was leeg. Stop de uitvluchten, neem je verantwoordelijkheid.
Dit dus; er is vertrouwen geschaadt en dat herstel je niet zo maar.
Ik heb zelf ook meegemaakt dat ik ergens naar toe zou gaan en doordat mijn ouders het niet goed geregeld hadden ik niet mee kon; in 1991 mocht ik mee met scouting naar de world jamboree in zuid - Korea samen met mijn 2 beste vriendinnen, echt een unieke kans en mijn oma wilde het graag betalen. Toen was er nog geen internet dus er moest e.e.a. aan papierhandel geregeld worden door mijn ouders. Ik heb ze zeker helpen herinneren maar puntje bij paaltje waren ze vergeten alles op tijd af te handelen ( hadden ook altijd wat anders aan hun hoofd) en kon ik niet mee. Ben ik goed kwaad om geweest want het was echt een once in a lifetime experience. Mijn ouders hadden echt zoiets van ach nou ja jammer dan over 4 jaar is er weer een jamboree. Ja duh...die was er uiteraard in 1995 in Nederland dat is toch een stuk minder uniek en er ging toen ook niemand van mijn vriendinnen. Maar ja ouders gaven weinig om scouting dus dat het voor mij belangrijk was, dat kwartje viel niet echt. Dooddoeners als pech dat hoort bij het leven kon ik ook niet waarderen. Kijk als iets niet doorgaat omdat je bv je been gebroken hebt kun je zeggen dat het pech is en bij het leven hoort. Niet als iets door nalatigheid niet doorgaat, dat is echt wat anders.
ik vind een maand boos helemaal niet lang als je flinke steken hebt laten vallen en er zelf duidelijk helemaal niet zo mee zit
En als je zegt, ik zit er wel enorm mee. Nou dat komt op papier op mij zo niet over en wsl bij je dochter ook niet. Dus geen reden om minder boos te zijn. Ze kan je pas vergeven als ze ook voelt dat je echt oprecht spijt heb.
Wat zijn nu precies je praktische problemen?
Een chagrijnige puber in huis en eentje die jou steeds ontloopt is erg lastig. Maar voor wie is dat nu het meest lastig? Voor haar neem ik aan, want jij bent volwassen genoeg om op eigen benen te staan.
Het is inderdaad lastig in te schatten of het terecht is dat ze nog boos is (je zal het laatste concert van Justin Bieber maar gemist hebben... of dat van Take That indertijd of een opleiding) maar teleurstellingen -- groot en klein -- horen bij het leven.
Dus ik zou aangeven dat ik er wel klaar mee ben en verder doorgaan met het leven en haar in d'r sop laten gaarkoken. Goed aangeven dat je er voor haar bent, als ze je nodig heeft en open blijven staan voor de dialoog en voor haar verdriet, terecht of onterecht.
Maar je moet je eigen leven er niet door laten ontsporen.
absor schreef op 12-06-2022 om 13:01:
ik vind een maand boos helemaal niet lang als je flinke steken hebt laten vallen en er zelf duidelijk helemaal niet zo mee zit
En als je zegt, ik zit er wel enorm mee. Nou dat komt op papier op mij zo niet over en wsl bij je dochter ook niet. Dus geen reden om minder boos te zijn. Ze kan je pas vergeven als ze ook voelt dat je echt oprecht spijt heb.
Dochter wil geen excuses en geen oplossing, alleen voorlopig boos en verdrietig zijn. TO geeft haar die ruimte en vindt dat ze niet kan zeggen dat het nu maar afgelopen moet zijn en vraagt zich af wat ze dan wel kan doen.
Wat een oordeel zeg, dat TO er helemaal niet zo mee zit. Hoe diep moet ze door het stof hier op Via?
Ja, geef haar de ruimte om zich zo afstandig te gedragen. Ja, jij kunt niet afdwingen dat het zo wel genoeg is geweest.
Of nu haar lieveheersbeestje door jou toedoen is komen te overlijden, of dat je NET te laat was en daarom haar favoriete paard niet hebt kunnen kopen: het is haar verdriet en zij probeert te leren hoe daar mee om te gaan.
Ze hoeft niet over jouw grenzen heen te gaan (denk aan weglopen, extreem spijbelen, etc), maar overdreven reageren hoort nu eenmaal bij puber-zijn. Dus laat haar. Zij komt echt wel weer bij positieven (en dan zegt dochterlief waarschijnlijk: "sorry, ik had ook wel wat meer rekening met jou kunnen houden")
Gingergirl schreef op 12-06-2022 om 11:27:
[..]
Dit dus; er is vertrouwen geschaadt en dat herstel je niet zo maar.
Ik heb zelf ook meegemaakt dat ik ergens naar toe zou gaan en doordat mijn ouders het niet goed geregeld hadden ik niet mee kon; in 1991 mocht ik mee met scouting naar de world jamboree in zuid - Korea samen met mijn 2 beste vriendinnen, echt een unieke kans en mijn oma wilde het graag betalen. Toen was er nog geen internet dus er moest e.e.a. aan papierhandel geregeld worden door mijn ouders. Ik heb ze zeker helpen herinneren maar puntje bij paaltje waren ze vergeten alles op tijd af te handelen ( hadden ook altijd wat anders aan hun hoofd) en kon ik niet mee. Ben ik goed kwaad om geweest want het was echt een once in a lifetime experience. Mijn ouders hadden echt zoiets van ach nou ja jammer dan over 4 jaar is er weer een jamboree. Ja duh...die was er uiteraard in 1995 in Nederland dat is toch een stuk minder uniek en er ging toen ook niemand van mijn vriendinnen. Maar ja ouders gaven weinig om scouting dus dat het voor mij belangrijk was, dat kwartje viel niet echt. Dooddoeners als pech dat hoort bij het leven kon ik ook niet waarderen. Kijk als iets niet doorgaat omdat je bv je been gebroken hebt kun je zeggen dat het pech is en bij het leven hoort. Niet als iets door nalatigheid niet doorgaat, dat is echt wat anders.
Ja, zo'n soort ervaring moeten missen is natuurlijk wel erg heftig, zeker als het niet goed geregeld is. En dat is ook niet zomaar te vervangen door een ander evenement of ervaring.
De communicatie hierover tussen moeder en dochter had beter moeten zijn, dus dat TO had gemeld dat ze op dat moment iets niet had kunnen regelen omdat de site niet meewerkte of zoiets en dat ze even later eventueel samen hadden gekeken en het alsnog regelen. En van onduidelijkheid had ook geen sprake mogen zijn want dan kun je iets niet naar behoren regelen. Als ik iets heel belangrijks zou moeten regelen voor een 16 jarige zoon of dochter, zou ik willen dat hij/zij erbij zou zitten tijdens het regelen, juist om dit soort dingen te vermijden.
Poezekat schreef op 12-06-2022 om 13:20:
[..]
Ja, zo'n soort ervaring moeten missen is natuurlijk wel erg heftig, zeker als het niet goed geregeld is. En dat is ook niet zomaar te vervangen door een ander evenement of ervaring.
De communicatie hierover tussen moeder en dochter had beter moeten zijn, dus dat TO had gemeld dat ze op dat moment iets niet had kunnen regelen omdat de site niet meewerkte of zoiets en dat ze even later eventueel samen hadden gekeken en het alsnog regelen. En van onduidelijkheid had ook geen sprake mogen zijn want dan kun je iets niet naar behoren regelen. Als ik iets heel belangrijks zou moeten regelen voor een 16 jarige zoon of dochter, zou ik willen dat hij/zij erbij zou zitten tijdens het regelen, juist om dit soort dingen te vermijden.
Met je eens. Ik heb altijd het sluimerende gevoel dat het eigenlijk zo is dat degene die zei het te zullen regelen, er gewoon niet aan gedacht heeft, of het eindeloos uitgesteld (tjee, nu even geen zin in, morgen kan ook nog wel de deadline is pas overmorgen toch?). En dan achteraf komt met excuses als "het internet werkte niet" of "de site was niet bereikbaar" enz. Een beetje als dat bekende liedje van de meisje dat steeds weer smoesjes verzon waarom ze niet op tijd was:
M'n wekker was stuk en de brug stond open
M'n band was lek dus ik moest gaan lopen
Katrineke, kom, kom
Verzin wat anders, verzin wat anders
Katrineke, kom, kom
Je bent te laat, maar waarom
Ik denk dat je er op een gegeven moment wel iets mee moet. Een van mijn kinderen kan ook lang in boosheid blijven hangen. Als het om iets gaat wat niet meer terug gedraaid kan worden en de ander al 100 keer spijt heeft betuigd, moet je er op een gegeven moment overheen stappen. Dat lukt haar dus niet. Op een gegeven moment ebt de boosheid dan wel weg, na een maand of zo, maar hij kan blijven terugkomen als oude koe.
Heeft te maken met volwassenheid, denk ik, hoewel er ook volwassenen zijn die jaren met boosheid blijven rondlopen (waar ze dan vooral zelf last van hebben).
In het geval van TO zou ik wel even streng gaan optreden, dat doe ik bij mijn kind ook. Ik heb altijd het beste met haar voor maar ben niet onfeilbaar, je kunt blijven hangen in die boosheid, maar daar schiet echt helemaal niemand iets mee op. Het gebeuren kan niet terug gedraaid worden, dus klaar nu, punt. Dat werkt bij ons wel.
Pejeka1 schreef op 12-06-2022 om 14:09:
[..]
Met je eens. Ik heb altijd het sluimerende gevoel dat het eigenlijk zo is dat degene die zei het te zullen regelen, er gewoon niet aan gedacht heeft, of het eindeloos uitgesteld (tjee, nu even geen zin in, morgen kan ook nog wel de deadline is pas overmorgen toch?). En dan achteraf komt met excuses als "het internet werkte niet" of "de site was niet bereikbaar" enz. Een beetje als dat bekende liedje van de meisje dat steeds weer smoesjes verzon waarom ze niet op tijd was:
M'n wekker was stuk en de brug stond open
M'n band was lek dus ik moest gaan lopen
Katrineke, kom, kom
Verzin wat anders, verzin wat anders
Katrineke, kom, kom
Je bent te laat, maar waarom
Ik geloof wel dat TO geprobeerd heeft het te regelen en dat niet alles even soepel verliep en dat het daarna fout gelopen is doordat ze nog andere dingen aan haar hoofd had en het vervolgens niet meer lukte (inschrijven niet meer mogelijk, tickets niet meer beschikbaar, dat soort dingen) Ik heb niet de indruk dat ze het helemaal vergeten is en daarna met smoesjes bij haar dochter gekomen is. Wel dat de communicatie over hetgene wat geregeld moest worden door TO niet voldoende was want er was ook onduidelijkheid.
Maar goed, er valt niks meer aan te veranderen en een oplossing is in deze situatie blijkbaar niet mogelijk.
Gingergirl schreef op 12-06-2022 om 11:27:
[..]
Ik heb zelf ook meegemaakt dat ik ergens naar toe zou gaan en doordat mijn ouders het niet goed geregeld hadden ik niet mee kon; in 1991 mocht ik mee met scouting naar de world jamboree in zuid - Korea samen met mijn 2 beste vriendinnen, echt een unieke kans en mijn oma wilde het graag betalen. Toen was er nog geen internet dus er moest e.e.a. aan papierhandel geregeld worden door mijn ouders. Ik heb ze zeker helpen herinneren maar puntje bij paaltje waren ze vergeten alles op tijd af te handelen ( hadden ook altijd wat anders aan hun hoofd) en kon ik niet mee. Ben ik goed kwaad om geweest want het was echt een once in a lifetime experience. Mijn ouders hadden echt zoiets van ach nou ja jammer dan over 4 jaar is er weer een jamboree. Ja duh...die was er uiteraard in 1995 in Nederland dat is toch een stuk minder uniek en er ging toen ook niemand van mijn vriendinnen. Maar ja ouders gaven weinig om scouting dus dat het voor mij belangrijk was, dat kwartje viel niet echt. Dooddoeners als pech dat hoort bij het leven kon ik ook niet waarderen. Kijk als iets niet doorgaat omdat je bv je been gebroken hebt kun je zeggen dat het pech is en bij het leven hoort. Niet als iets door nalatigheid niet doorgaat, dat is echt wat anders.
Sorry, off topic
😱 Dat is echt een once in a lifetime experience! Je kunt alleen als deelnemer mee als je tussen de 14 en de 18 bent, dus in 1995 had je sowieso alleen als vrijwilliger naar de jamboree gekund. Dat is toch anders.
Volgend jaar weer in Zuid-Korea, misschien ga je mee als staf of IST'er?
Moxxie schreef op 12-06-2022 om 13:13:
[..]
Dochter wil geen excuses en geen oplossing, alleen voorlopig boos en verdrietig zijn. TO geeft haar die ruimte en vindt dat ze niet kan zeggen dat het nu maar afgelopen moet zijn en vraagt zich af wat ze dan wel kan doen.
Wat een oordeel zeg, dat TO er helemaal niet zo mee zit. Hoe diep moet ze door het stof hier op Via?
Het is maar wat je excuses noemt. En er is geen oplossing.
Isalinde schreef op 12-06-2022 om 15:08:
[..]
Sorry, off topic
😱 Dat is echt een once in a lifetime experience! Je kunt alleen als deelnemer mee als je tussen de 14 en de 18 bent, dus in 1995 had je sowieso alleen als vrijwilliger naar de jamboree gekund. Dat is toch anders.
Volgend jaar weer in Zuid-Korea, misschien ga je mee als staf of IST'er?
Klopt, dat is weer een heel andere ervaring. Nee ik ga er volgend jaar niet heen, helaas niet te combineren met werk / gezin en de enorme kosten. Als kind sponsorde oma, nu helaas geen sponsor😉
En ik zeg ook niet dat je eeuwig boos moet blijven als er iets misgaat en natuurlijk kan elke ouder een fout maken niemand is perfect. Maar het gaat ook om hoe je gehandeld hebt, als dingen niet duidelijk zijn, kun je advies vragen, als je hoofd er niet naar staat, schakel dan een ander in.
Maar we weten niet wat er bij dochter van topicstarter aan de hand is. Stel; het gaat om een vakantie met vriendinnen en nu blijkt al dat zij niet mee kan. Vervolgens moet ze eerst weken vooraf de voorpret van de anderen aanhoren en na afloop alle napret, dat is erg zuur en omdat je er dan lange tijd mee geconfronteerd wordt, en kan het best zijn dat ze daarom ook lang boos is. Voor moeder is de situatie klaar, dochter zit er misschien nog middenin.
Minna,wat vind je van de reacties tot zo ver? Zou je globaal willen delen wat het issue is?
