Dochter neemt mijn spullen ongevraagd mee naar huis van mijn ex
Gek word ik er van. Mijn dochter van 15 pakt ongevraagd allemaal spullen (laders, snoertjes, powerbanks, kleding, serviesgoed, ...) van mij en neemt die dan mee naar mijn ex. Omdat ze het niet vertelt kan ik mijn rot zoeken. Ik heb namelijk erg last van vergeetachtigheid.
Als ik haar dan een appje stuur met de vraag of ze dat voorwerp meegenomen heeft, dan zal ze dat nooit toegeven, omdat ze bang is voor de reactie. Ik heb haar al meerdere keren verteld dat ik het verwacht dat ze meldt als ze spullen meeneemt en dat ik niet boos word, omdat ik al blij ben dat ik niet meer verder hoef te zoeken. Dat werkt helaas maar beperkt, omdat ze bij haar moeder gewend is dat die erg scherp uit de hoek komt als ze zich niet aan de regels houdt.
Ik ben inmiddels ten einde raad, omdat mijn spullen maar blijven verdwijnen en ik maar blijf zoeken naar spullen die er niet meer zijn.
Wat raden jullie mij aan?
Ginevra schreef op 16-08-2023 om 11:16:
[..]
Huh? Als pubers geen zin hebben om hun kleedgeld uit te geven aan een regenjas, dat snap ik nog wel. Liever die hippe broek dan zoiets sufs als een regenjas. Maar hoe vertaal jij dat naar onkunde ipv onwil?
Ik heb eerlijk gezegd in dit topic nog weinig voorbeelden gezien van echte onkunde. Alles wat je elders wel kan maar thuis niet, betekent dat je het wel kan. Het is best begrijpelijk dat je thuis wat minder op regels en gedrag let, en dat je de gevoelens en irritaties van je ouders minder belangrijk vindt dan die van je peer group of je crush of je baas bij de Appie. Maar dat is geen onkunde. Het is een onwil die best past bij de levensfase en waar je als ouder best deels begrip voor kunt opbrengen, maar die nog steeds weinig te maken heeft met "er werkelijk niet toe in staat zijn".
Misschien dat pubers werkelijk niet in staat zijn zich in te leven in de gevoelens van ouders. Dat kan. Maar dat inlevingsvermogen is niet strikt noodzakelijk om te begrijpen dat je de schoenen van je moeder niet ongevraagd mag meenemen.
Die onkunde staat los van het kleedgeld, dat koppel jij nu aan elkaar. Dat was een reactie van mij op twee verschillende punten van MamaE, die zich afvroeg hoe vaak ik dan iets zou blijven aanschaffen. Misschien had er een alinea ruimte tussen gemoeten.
En hoe ik het voor mijn destijds puberellas vertaalde naar onkunde: elders konden ze het ook niet.
Ysenda schreef op 15-08-2023 om 15:53:
[..]
tuurlijk, vroeger was alles beter.
Ik heb het niet per se over vroeger. Ik heb het over bij mij thuis. Ik heb geen kinderen dus ja, dan grijp ik even terug op mijn eigen oude thuissituatie.
Ik snap gewoon echt niet dat iedereen hier een beetje zit van hihi haha ja pubers hè! Heb je dan nul autoriteit over je kinderen?
AnnaPollewop schreef op 15-08-2023 om 17:18:
[..]
Nou, dat huis is ook van haar. Als je graag wil vervreemden van je kinderen is de “dit is mijn huis en niet het jouwe” houding een goed begin. Met die opstelling maken ouders hun kind effectief dakloos. Laat je ze ook al hun onderhoudskosten terugbetalen als ze volwassen zijn?
'Mijn huis mijn regels' is niet gelijk aan 'mijn huis dus niet jouw huis'. Maar gek dat ik je dat moet uitleggen?
MamaE schreef op 15-08-2023 om 21:37:
Ik vind het erg brutaal en asociaal gedrag om zomaar spullen van een ander te gebruiken en ze zelfs naar andere adressen te verslepen.
[knip]
Als je volwassen behandeld wil worden moet je je ook volwassen gedragen. Zal best dat pubers vooral aan zichzelf denken, je hoeft niet alles te accepteren of normaal te vinden wat niet normaal is.
Genoeg is het nooit tenzij puber erover struikelt richting kamer, keuken, wc etc. Zouden ze willen bukken om er een op te pakken? Waarschijnlijk niet 😂 Pubers zijn nog niet volwassen dus die eis is (nog) niet reëel: er zijn volwassenen die niet volwassen zijn.
Ysenda schreef op 16-08-2023 om 10:00:
[..]
Ja, het is vervelend maar geen halszaak.
En natuurlijk leer je ze dat aan voor ze 12 zijn, net als hun hand uitsteken bij het fietsen en mensen voor laten gaan op het zebrapad.
Alleen het zijn wel pubers en dat brein werkt echt even niet zo goed op die punten voor een paar jaar. Komt wel weer terug maar is een fase waar je door heen moet.
En hameren op fatsoen etc gaat alleen maar onnodige strijd op niks af opleveren want ze kunnen het gewoon niet. Beloven je keer op keer het niet meer te doen, menen ze op dat moment ook echt maar dat is van korte duur.
Er is een wereld van verschil tussen kunnen en willen. Maar ouders die het opvoeden allemaal al 'zwaar genoeg' vinden en geen zin hebben in strijd, zeggen natuurlijk liever 'ach, die arme schat kán het gewoon niet', want hoppa, weer een verantwoording minder.
Niet bij alle pubers is het onkunde maar bij een deel denk ik wel. Ik zie bij onze middelste, op het moment, dat zij heel erg chaotisch en impulsief is en totaal niet stil staat bij de consequenties van haar daden op anderen. Dat doet zij niet expres en als ik er met haar over praat begrijpt ze echt wel dat iemand anders last kan hebben van wat zij doet maar dat vooraf bedenken lukt haar niet. Ik denk dat veel pubers door een fase gaan waarin het zo werkt.
Maar als het echt onkunde is, nemen ze dan ook bij vrienden spullen en huisraad ongevraagd mee? En op school, bijbaantjes etc? Dat wordt daar toch ook niet geaccepteerd? Als hier kinderen over de vloer komen die denken dat ze zomaar allerlei dingen mee kunnen nemen, hoeven ze niet meer te komen. Dat is een mate van fatsoen die ik wel verwacht. Niet iedereen heeft ook het geld om telkens nieuwe dingen aan te schaffen.
Zo lang het voor de puber in kwestie geen negatieve gevolgen heeft, is er geen stimulans om het gedrag te verbeteren.
Bij mijn dochter kon ik er altijd gemakkelijk achter komen of ze iets niet kon of niet wilde, bijvoorbeeld op tijd komen/zich afmelden voor het eten/van mijn spullen afblijven. Ik zei dan altijd: ach, arm kind, ik vraag teveel van je. Dit hoef je ook nog niet te kunnen. Nu ik erover nadenk, het is ook geen goed idee als je met je vriendinnen naar dat festival gaat (of iets anders leuks), daarvoor moet je ook kunnen plannen/organiseren.
Als ze dan ineens wél kon wat ik irritant vond, was het daarvoor onwil. Kon ze het nog steeds niet, dan was het onkunde. En dan ging ik over dat festival een gesprek aan wat er mis kon gaan en hoe dat opgelost kon worden, voordat ik haar liet gaan.
MarvelousM schreef op 16-08-2023 om 11:34:
[..]
Er is een wereld van verschil tussen kunnen en willen. Maar ouders die het opvoeden allemaal al 'zwaar genoeg' vinden en geen zin hebben in strijd, zeggen natuurlijk liever 'ach, die arme schat kán het gewoon niet', want hoppa, weer een verantwoording minder.
Het is net als bij het strafrecht: liever een schuldige die losloopt, dan een onschuldige die vastzit. Het heeft meestal niks te maken met gemakzucht van opvoeders of het niet willen nemen van verantwoordelijkheden. Het ene kind is het andere niet, opvoeden is maatwerk. En de ene ouder legt misschien grenzen waar andere ouders(opvoeders) dat niet nodig vinden, daar heeft het ook mee te maken. Ik vind het wel boeiend om al die verschillen te lezen.
MamaE schreef op 16-08-2023 om 12:07:
Maar als het echt onkunde is, nemen ze dan ook bij vrienden spullen en huisraad ongevraagd mee? En op school, bijbaantjes etc? Dat wordt daar toch ook niet geaccepteerd? Als hier kinderen over de vloer komen die denken dat ze zomaar allerlei dingen mee kunnen nemen, hoeven ze niet meer te komen. Dat is een mate van fatsoen die ik wel verwacht. Niet iedereen heeft ook het geld om telkens nieuwe dingen aan te schaffen.
Zo lang het voor de puber in kwestie geen negatieve gevolgen heeft, is er geen stimulans om het gedrag te verbeteren.
Nee natuurlijk nemen ze niet van vrienden thuis of van het werk spullen mee, dat zou diefstal zijn. In dit geval gaat het om even iets lenen zonder er bij stil te staan dat iemand anders daar last van kan hebben. En natuurlijk is er een verschil tussen iets lenen/gebruiken van je vader of moeder, uit je eigen huis, dan ongevraagd iets lenen van ouders van vrienden of een werkgever. Iedereen snapt denk ik dat verschil wel.
MarvelousM schreef op 16-08-2023 om 11:34:
[..]
Er is een wereld van verschil tussen kunnen en willen. Maar ouders die het opvoeden allemaal al 'zwaar genoeg' vinden en geen zin hebben in strijd, zeggen natuurlijk liever 'ach, die arme schat kán het gewoon niet', want hoppa, weer een verantwoording minder.
Sorry hoor dat is echt onzin. Heb jij (al) pubers? Als je pubers hebt dan weet je hoe lastig zij het hebben. En daarmee ook hun omgeving. Door de hormonen is je brein vollop in ontwikkeling met veel twijfels, onzekerheden tot gevolg. Het is een heftige periode waarbij ik me soms afvraag hoe het komt dat je van zo’n hormonaal brein niet gillend gek wordt. Je wordt volwassener behandeld maar dat wil niet zeggen dat je ook volwassener bent. Soms sta je verbaast dat ze zich zo volwassen gedragen en dan zijn ze weer zoals ze waren prepuberteit.
Je kan het ook zo zien: als je kan plannen, doe je het ook of als je kan organiseren dan doe je het ook, als je kan opruimen, doe je dat ook. Wat is er simpeler dan toepassen wat je al kan? Pas je het niet toe dan is het vaak weerwil of onkunde. Naar mijn mening is weerwil veel vaker een verhullen van onkunde dan echt geen zin hebben. Wat voor zin heeft het dan om te eisen en te dwingen dat iemand iets doet? Dan jaag je een puber alleen maar tegen je in het harnas want iets doen dat je moeilijk vindt of niet weet hoe je het kan doen is al lastig, laat staan onder het toeziend oog van iemand die naar tegen je doet. En ondertussen leren ze autonomie en als je zo doet, pak je dat van ze af. Daar krijg je geknakte bloemetjes van.
MamaE schreef op 16-08-2023 om 12:07:
Maar als het echt onkunde is, nemen ze dan ook bij vrienden spullen en huisraad ongevraagd mee? En op school, bijbaantjes etc? Dat wordt daar toch ook niet geaccepteerd? Als hier kinderen over de vloer komen die denken dat ze zomaar allerlei dingen mee kunnen nemen, hoeven ze niet meer te komen. Dat is een mate van fatsoen die ik wel verwacht. Niet iedereen heeft ook het geld om telkens nieuwe dingen aan te schaffen.
Zo lang het voor de puber in kwestie geen negatieve gevolgen heeft, is er geen stimulans om het gedrag te verbeteren.
De onkunde is niet het weten wat van hun of van een ander is. De onkunde is de chaos in hun hoofd (hun kamer is daar een afspiegeling van) dus geen (langetermijn) overzicht en daarmee niet georganiseerd. Dus gebeurt veel als het al had moeten gebeuren, oh ik heb een snoertje nodig, hier zie ik er een van mijn vader, gris, hup, klaar. Hij krijgt het wel,terug (maar daar dus geen plan voor hebben). Laat ik maar niets vragen of zeggen want dan wordt hij boos. En hij wordt sowieso boos omdat hij zijn snoertje niet kan vinden, laat ik hem dan niet bozer maken dan hij al is. Tis een kortetermijndenken en een kortetermijnoverlevingsstrategie. Dat klopt.
Als je kind jong is kan je nog goed oorzaak-gevolg opvoedstrategie toepassen. Eenmaal meer richting puber, wordt je rol als ouder meer begeleider dan opvoeder omdat pubers hun autonomie willen bewaren en dus in verzet komen als je te dwingend wordt. En dan hoor je niet meer hoe het op school gaat en wat er in je puber omgaat.
Hoe oud is je jouw dochter ondertussen? 8 of 9? Op deze leeftijd krijg je toch niet alles gedaan waarvan jij vindt dat het moet gebeuren?
Er liggen hier vaak genoeg spullen van anderen. Een vriend van dochter komt hier bakken en neemt zijn eigen bakblik mee. Een ander neemt iets lekkers mee in een bakje en bakje blijft hier staan.
Dochter is veel bij vriendje en vriendje veel bij ons, huishouden loopt vaak in elkaar over.
Uiteraard pakt ze niet zomaar iets bij anderen. Bij mij eigenlijk ook niet want ze weet dat het mag. Mijn spullen zijn haar spullen.
ik heb hier een hele collectie shakers voor de proteïne shakes na het sporten waarvan ik weet dat ze niet van ons zijn maar ik weet ook niet welke bij welke vriend van zoon hoort. Dus ze staan in de hal op een plankje en dan worden ze wel weer meegenomen tzt. Enige die makkelijk te herkennen is is de roze van zijn vriendin.
Ik herken het niet - zeker niet van het vooraf niet eens vragen of overleggen.
Dan kan ik me dat nog een beetje voorstellen van een anonieme paraplu die aan de kapstok hangt of een "eerlijke" vergissing over een gsm-lader die van iedereen zou kunnen zijn.
Maar echt bewust - ongevraagd - iets "lenen" van de ander. Dat heeft mijn puber nooit gedaan. Ik ben echt altijd heel makkelijk geweest met wat mee ging her en der naar papa, dus mijn kind wist dat dat inhoudelijk nooit een probleem was - maar wist wel dat het even gevraagd/aangekondigd werd. Zodat ik ook track hield van wat waar was en ik kon zeggen: hee breng nu eens de sapcentrifuge terug van scouting of doe eens een greep in de tupperware van papa want ik heb geen enkele boterhammendoos meer.
Want dat het niet spontaan terug komt - ja dat kan ik me dan wel weer herinneren van hier. Dat was dan weer geen slechte wil, maar ja, chaos in het hoofd, dus "vergeten".
