Dochter neemt mijn spullen ongevraagd mee naar huis van mijn ex
Gek word ik er van. Mijn dochter van 15 pakt ongevraagd allemaal spullen (laders, snoertjes, powerbanks, kleding, serviesgoed, ...) van mij en neemt die dan mee naar mijn ex. Omdat ze het niet vertelt kan ik mijn rot zoeken. Ik heb namelijk erg last van vergeetachtigheid.
Als ik haar dan een appje stuur met de vraag of ze dat voorwerp meegenomen heeft, dan zal ze dat nooit toegeven, omdat ze bang is voor de reactie. Ik heb haar al meerdere keren verteld dat ik het verwacht dat ze meldt als ze spullen meeneemt en dat ik niet boos word, omdat ik al blij ben dat ik niet meer verder hoef te zoeken. Dat werkt helaas maar beperkt, omdat ze bij haar moeder gewend is dat die erg scherp uit de hoek komt als ze zich niet aan de regels houdt.
Ik ben inmiddels ten einde raad, omdat mijn spullen maar blijven verdwijnen en ik maar blijf zoeken naar spullen die er niet meer zijn.
Wat raden jullie mij aan?
Ja dit is wat ze doen. Wij kunnen op ons kop gaan staan, maar ze trekken gewoon onze schoenen aan zonder het te vragen en dan moeten wij maar op slippers de deur uit (“Ik wist toch niet dat jij nog weg wilde”).
Ik doe het nu ook soms als het zo uitkomt. De oudste heeft zo’n heerlijke jas die bestand is tegen de regen.
Dit is idd gewoon wat pubers doen. Althans, eentje van mij wel
Hier geen gescheiden situatie. Maar ik kan me er alles bij voorstellen dat puber het onderscheid tussen bij vader thuis en bij moeder thuis niet zo scherp maakt. Zeker niet zoals jullie, jullie spreken elkaar niet eens. Voor puber is het beiden thuis, móet het beiden thuis zijn, loopt het in elkaar over.
Ik vind het meestal wel schattig en grappig. Leuk en knus juist dat puberale toch soms mijn kloffie pakt al vindt ze het meestal oude-wijven- kleding. En ja, dat ging ook weleens ‘mis’, dat ze mijn net wat te dure schoenen niet zo gepast gebruikte, maar dan hebben we het daar gewoon even over. Ik vind het verder niet zo belangrijk allemaal en een leuke relatie is me veel meer waard.
ief schreef op 14-08-2023 om 22:03:
Ja dit is wat ze doen. Wij kunnen op ons kop gaan staan, maar ze trekken gewoon onze schoenen aan zonder het te vragen en dan moeten wij maar op slippers de deur uit (“Ik wist toch niet dat jij nog weg wilde”).
Ik doe het nu ook soms als het zo uitkomt. De oudste heeft zo’n heerlijke jas die bestand is tegen de regen.
Haha vooral dat verontwaardigde antwoord ja "ik wist toch niet dat jij nog weg wilde"
... dus hoe je het ook brengt, ze proberen op die leeftijd al snel de schuld bij jou neer te leggen. Zij konden er echt niets aan doen 
BraveHendrik, veel gedeelde smart hier lees ik. Misschien verzacht dat de pijn. Opladers hier ook steeds problemen mee. Vooral zoon die alles meeneemt naar zijn kamer. Dochter is hier nu zeer fel op en houdt oplader op haar eigen kamer, 'wee de gebeente' die daar aan durft te komen. Verder voldoende goede opladers gekocht en gemerkt wat hier bovenal werd getipt. Dat helpt!
Wat betreft servies, zou ik minstens 1 keer per week dochter heel streng toespreken dat alles naar beneden moet en in de vaatwasser. Kleding, lastig. Hier een vader die het prima vindt als dochter kleding leent, maar inderdaad wel even melden. Hij is gul in het aanschaffen van kleding wat kinderen missen. Misschien een hardloopbroek voor haar kopen? Als ze die mist. Of reageer ik nu wel erg soft?
Tip voor opladers: bij de kringloopwinkel liggen voor een habbekrats vaak wel (merk) oplaadblokjes/adapters die ooit bij oudere telefoons en tablets geleverd werden. Even goed naar het vermogen kijken want niet alle opladers zullen je telefoon even snel opladen maar als reserve is het altijd fijn er een paar in de kast te hebben liggen. Ook als het opladen wat langer duurt dan je gewend bent. Hier verdwijnt er ook regelmatig toch weer één maar dan neem ik er bij de kringloop maar weer eentje mee. Er zit er bijvoorbeeld ook één standaard bij de vakantiespullen.
Hier is in de huiskamer één blok met vier oplaadpunten en snoeren die er van mij niet uit gehaald mogen worden. Ze mogen daaraan opladen maar niet het snoer lenen om ergens anders op te laden. Als ze hun eigen snoer kwijt zijn en echt - echt - echt omhoog zitten, moeten ze er maar één gaan kopen bij de bekende goedkope winkel. Die zit hier om de hoek dus dat is geen grote opgave. Maar meestal hebben we ook wel wat extra snoeren in huis en als die niet in de kast liggen waar ze horen, is dat vaak een kwestie van even zoeken tussen hun eigen spullen. Wij zijn ook nogal chaotische mensen maar door daar wat ruimte voor te creëren, leidt dat eigenlijk nooit tot problemen.
En dat geldt eigenlijk voor veel andere spullen ook: koop een extra pyjamabroek, een extra hardloopshirt, een extra weet ik veel wat. Als je je verstrooide zelf en je chaotische kinderen eisen oplegt, alsof je alles spic and span moet hebben, maak je het jezelf te moeilijk.
Maar ik vind nog wel steeds: als zij zich het recht voorbehoudt jouw spullen kwijt te maken, moet jij het vanzelfsprekende recht hebben die spullen, als je ze nodig hebt, op haar kamer te gaan zoeken. Als ze dat niet wil, zal zij daar iets aan moeten doen.
Ik vind het trouwens ook om andere redenen wel fijn dat we nogal eens wat lenen van elkaar. We hebben toch al allemaal veel te veel spullen. Alles maar dubbel kopen is vaak zonde en onnodig.
ief schreef op 14-08-2023 om 22:03:
Ja dit is wat ze doen. Wij kunnen op ons kop gaan staan, maar ze trekken gewoon onze schoenen aan zonder het te vragen en dan moeten wij maar op slippers de deur uit (“Ik wist toch niet dat jij nog weg wilde”).
Ik doe het nu ook soms als het zo uitkomt. De oudste heeft zo’n heerlijke jas die bestand is tegen de regen.
Ik was zo blij toen mijn kinderen grotere voeten groeiden dan ik. Hoe vaak ik mijn nieuwe sneakers terugvond onder de prut.
Sorry mam, ik kon die van mij niet vinden en die van jou stonden netjes in het schoenenrek 
oudmaarnognietkoud schreef op 15-08-2023 om 12:21:
[..]
Ik was zo blij toen mijn kinderen grotere voeten groeiden dan ik. Hoe vaak ik mijn nieuwe sneakers terugvond onder de prut.
Sorry mam, ik kon die van mij niet vinden en die van jou stonden netjes in het schoenenrek
Ja, maar ik vind het ook dubbel hoor. Ze groeien hier idd snel uit, uit deze fase.
Maar net als met bijv in mijn bed kruipen toen ze klein waren: op moment van soms irritant en achteraf mis ik het dan toch, het gaat zo snel voorbij.
Misschien eerder beginnen met opvoeden? Wij haalden dat soort dingen echt niet in ons hoofd. Ik weet niet wat ik lees hier. En hoezo hebben al die pubers maar één paar schoenen? Rare toestanden.
Ik zou ook voor ze gaat de weekendtas controleren. En dat jij niet op haar kamer mag komen als ze thuis is..... drie keer raden wie die regel bedacht heeft. Van wie is dat huis eigenlijk?
MarvelousM schreef op 15-08-2023 om 14:18:
Misschien eerder beginnen met opvoeden?
Tegen bijvoorbeeld AD(H)D valt niet 100% op te voeden en dat moet je ook niet willen. Geen idee natuurlijk of dat hier speelt hoor maar ook het normale puberbrein is tijdelijk minder toerekeningsvatbaar. Dat er grenzen moeten zijn, daar ben ik het wel mee eens, maar wel passend bij de betreffende personen. Dus in het ene huishouden zal het er wat rommeliger aan toe gaan dan het andere.
Ik vind het uiteindelijk ook meer gaan om respect in de zin van: het moet mijn kind wat kunnen schelen als ik zeg dat ik last heb van zijn gedrag en het moet uitstralen dat het bereid is om zich in te spannen of iets te 'offeren' (100% privacy bijvoorbeeld) om de wederkerigheid te herstellen. Dat is met pubers vaak meer symbolisch dan helemaal functioneel. De illusie dat de hele wereld om hen draait en dat iedereen zich wel naar hen voegt, moet even doorgeprikt worden. Dat is óók opvoeden trouwens! Het lijkt veel op wat je in de peutertijd doet: steeds maar opnieuw herhalen, herhalen, herhalen, 't is een fase, diepe zucht, adem in, adem uit en nog maar een keer herhalen en uiteindelijk blijkt het kwartje dan heus toch te zijn gevallen.
Ik heb één kastje met snoeren waar apparaten opgeladen kunnen worden. Mijn kinderen hebben hun eigen exemplaren voor onderweg. @TO, mischien kun je een doosje met snoeren voor onderweg maken voor je dochter? Dan kan ze dat meenemen. En verder, zoals al eerder gesuggereerd, humor helpt vaak wel met mijn pubers.
Mija schreef op 15-08-2023 om 14:31:
[..]
Tegen bijvoorbeeld AD(H)D valt niet 100% op te voeden en dat moet je ook niet willen. Geen idee natuurlijk of dat hier speelt hoor maar ook het normale puberbrein is tijdelijk minder toerekeningsvatbaar. Dat er grenzen moeten zijn, daar ben ik het wel mee eens, maar wel passend bij de betreffende personen. Dus in het ene huishouden zal het er wat rommeliger aan toe gaan dan het andere.
Ik vind het uiteindelijk ook meer gaan om respect in de zin van: het moet mijn kind wat kunnen schelen als ik zeg dat ik last heb van zijn gedrag en het moet uitstralen dat het bereid is om zich in te spannen of iets te 'offeren' (100% privacy bijvoorbeeld) om de wederkerigheid te herstellen. Dat is met pubers vaak meer symbolisch dan helemaal functioneel. De illusie dat de hele wereld om hen draait en dat iedereen zich wel naar hen voegt, moet even doorgeprikt worden. Dat is óók opvoeden trouwens! Het lijkt veel op wat je in de peutertijd doet: steeds maar opnieuw herhalen, herhalen, herhalen, 't is een fase, diepe zucht, adem in, adem uit en nog maar een keer herhalen en uiteindelijk blijkt het kwartje dan heus toch te zijn gevallen.
Ik ben het hier niet zo mee eens.
Dat de wereld voor puber om puber draait is natuurlijk zo, maar hoort ook zo, er is te weinig ruimte voor anderen.
Dat ze moeten leren dat de wereld stiekem tóch niet om hen draait, dat komt meestal echt wel goed. Dat leren ze vanzelf wel, hoef ik als ouder niet actief mee aan de slag. Ik heb daar vast wel een rol in door alle aanvaringen die er onvermijdelijk toch zijn.
Het proces zoals jij dat beschrijft gebeurt hier in feite dus ook maar ik zet het zeker niet bewust in en dat lijkt me ook helemaal niet nodig.
En herhaling werkt hier absoluut contraproductief. Maar dat was ook al toen ze peuter waren eigenlijk.
Zeker voor pubers is de wereld zoveel groter dan alleen het kleine kringetje thuis. Ze krijgen genoeg deksel op hun neus. Ik vind het juist belangrijk dat thuis veilige haven is waar ze juist veel fouten mogen maken.
Natuurlijk niet over mijn eigen grenzen heen. Maar hier vond ik het vaak wel heel zinnig die grenzen eens kritisch tegen het licht te houden. Waarom heb ik last van iets? Kan ik dat ook zelf oplossen? Vaak wel.
MarvelousM schreef op 15-08-2023 om 14:18:
Misschien eerder beginnen met opvoeden? Wij haalden dat soort dingen echt niet in ons hoofd. Ik weet niet wat ik lees hier. En hoezo hebben al die pubers maar één paar schoenen? Rare toestanden.
Ik zou ook voor ze gaat de weekendtas controleren. En dat jij niet op haar kamer mag komen als ze thuis is..... drie keer raden wie die regel bedacht heeft. Van wie is dat huis eigenlijk?
tuurlijk, vroeger was alles beter.
BraveHendrik schreef op 14-08-2023 om 14:51:
ik denk dat ik maar een flink moet gaan klussen. Voor mijzelf een slot op de relevante kasten en verder maar voor een tijdje de deur uit haar kamer halen. Misschien dat dan het gesprek op gang komt.
Dat is toch vreselijk? Zou ook niets voor mij zijn, trouwens. Dat hou ik niet vol omdat het teveel gedoe oplevert. De deur uit haar kamer vind ik wel weer een goede grap maar de kans dat het een diepgeworteld wantrouwen en boosheid oplevert is mi groot, dus ik zou het niet doen. Tenzij je dochter die humor kan waarderen want de kans is dat je een strijd aangaat met je huis als oorlogsgebied. Zeker een fijne gedacht om de humor erin te houden, dat wel.
Ik zou wel vinden dat zolang er spullen van jou op haar afgesloten kamer liggen, of de kans daarop, jij de deur open mag maken of zelfs het slot definitief mag verwijderen. Het kan toch niet zo zijn dat je gijzelaar in je eigen woning wordt. Aan haar de keuze of ze eieren voor haar geld kiest.
Ik denk dat alle pubers dat doen en de pubers die dat niet doen, dat zegt wel veel over de ouder(s) ben ik bang. Of het zijn super georganiseerde kinderen (met puberbrein? Hmmm 🤔). Het is een fase. Volgens mij is er weinig aan op te voeden. De kans is groter dat er wat aan te begeleiden valt.
Overigens heeft mijn man als een soort les wel eens wat gepakt om de rollen om te draaien. Dat leverde een discussie (heb jij mijn x? Nee. Ik weet zeker dat jij mijn x hebt. Ik heb net zo min jouw x als jij mijn y had, toch? Stilte.). Geen ruzie maar het punt was 2 dagen duidelijk en toen begon het weer.
Mijn kinderen doen dit niet. Ik denk alleen dat dat niet aan de superieure opvoeding ligt, maar meer aan het feit dat beide kinderen onze kleding en schoenen niet passen (voor de een te groot en voor de ander te klein) en, al zouden zij die wel passen, er nog niet dood in gevonden zouden willen worden. Laders hebben ze gelukkig zelf genoeg en daar blijven ze vanaf.
