Dochter neemt mijn spullen ongevraagd mee naar huis van mijn ex
Gek word ik er van. Mijn dochter van 15 pakt ongevraagd allemaal spullen (laders, snoertjes, powerbanks, kleding, serviesgoed, ...) van mij en neemt die dan mee naar mijn ex. Omdat ze het niet vertelt kan ik mijn rot zoeken. Ik heb namelijk erg last van vergeetachtigheid.
Als ik haar dan een appje stuur met de vraag of ze dat voorwerp meegenomen heeft, dan zal ze dat nooit toegeven, omdat ze bang is voor de reactie. Ik heb haar al meerdere keren verteld dat ik het verwacht dat ze meldt als ze spullen meeneemt en dat ik niet boos word, omdat ik al blij ben dat ik niet meer verder hoef te zoeken. Dat werkt helaas maar beperkt, omdat ze bij haar moeder gewend is dat die erg scherp uit de hoek komt als ze zich niet aan de regels houdt.
Ik ben inmiddels ten einde raad, omdat mijn spullen maar blijven verdwijnen en ik maar blijf zoeken naar spullen die er niet meer zijn.
Wat raden jullie mij aan?
MarvelousM schreef op 15-08-2023 om 14:18:
Misschien eerder beginnen met opvoeden? Wij haalden dat soort dingen echt niet in ons hoofd. Ik weet niet wat ik lees hier. En hoezo hebben al die pubers maar één paar schoenen? Rare toestanden.
Ik zou ook voor ze gaat de weekendtas controleren. En dat jij niet op haar kamer mag komen als ze thuis is..... drie keer raden wie die regel bedacht heeft. Van wie is dat huis eigenlijk?
Nou, dat huis is ook van haar. Als je graag wil vervreemden van je kinderen is de “dit is mijn huis en niet het jouwe” houding een goed begin. Met die opstelling maken ouders hun kind effectief dakloos. Laat je ze ook al hun onderhoudskosten terugbetalen als ze volwassen zijn?
Fout
Pinokkio schreef op 15-08-2023 om 12:14:
Ik vind het trouwens ook om andere redenen wel fijn dat we nogal eens wat lenen van elkaar. We hebben toch al allemaal veel te veel spullen. Alles maar dubbel kopen is vaak zonde en onnodig.
Eens. Maar omdat het A: niet gevraagd werd en B: datgene wat geleend was meestal zelf ook weer werd kwijtgemaakt, was dat voor mij een no go. Dubbele exemplaren werden kwijtgeraakt, derde exemplaren idem, vierde ook. Dus je kunt je dan afvragen hoeveel je blijft kopen. Of dat je het dan toch maar gaat verstoppen.
Temet schreef op 15-08-2023 om 17:07:
Mijn kinderen doen dit niet. Ik denk alleen dat dat niet aan de superieure opvoeding ligt, maar meer aan het feit dat beide kinderen onze kleding en schoenen niet passen (voor de een te groot en voor de ander te klein) en, al zouden zij die wel passen, er nog niet dood in gevonden zouden willen worden. Laders hebben ze gelukkig zelf genoeg en daar blijven ze vanaf.
Misschien ook omdat jullie kinderen niet hoeven te pendelen tussen twee huizen? De neiging om spullen van ons te pakken (‘lenen’) is wel groter omdat altijd nét wat nodig is, bij de andere ouder ligt. Als het gewoon allemaal in één huis ligt, is het een stuk overzichtelijker.
-Nienke- schreef op 15-08-2023 om 18:06:
[..]
Misschien ook omdat jullie kinderen niet hoeven te pendelen tussen twee huizen? De neiging om spullen van ons te pakken (‘lenen’) is wel groter omdat altijd nét wat nodig is, bij de andere ouder ligt. Als het gewoon allemaal in één huis ligt, is het een stuk overzichtelijker.
Neuh, dat herken ik niet. Zoon moest hier ook pendelen maar het was eerder altijd dat het gewoon voor het grijpen lag en anders moest hij helemaal naar zijn eigen kamer lopen en dat was toch echt wel van de bank af komen en 5 meter lopen. Niet eens een trap op.
Pubers zijn gewoon gemakzuchtig in een wat extremere mate dan volwassenen, die energie die ze daarmee besparen stoppen ze in groeien en eten.....
Hij wilde mijn DrMartens nog wel lenen ook onhandig als je zelf naar je zakelijke afspraak moest en ze ook aan wil. Ik heb ook een tijdje de zijne dan maar gepakt maar dat is nu wel over nu hij maat 45 heeft en ik 39.
Maar ik neem aan dat hij nu ook jouw Doc Martens niet meer leent 😂
Ik vind het erg brutaal en asociaal gedrag om zomaar spullen van een ander te gebruiken en ze zelfs naar andere adressen te verslepen.
Qua kabeltjes en kleding zou ik zorgen dat ze zowel bij jou als bij je ex er voldoende heeft en daar doet ze het dan maar mee. Geen zin om te zoeken, ja jij wel dan? En niet op haar kamer mogen komen? Prima, maar dan moet zij zorgen dat daar geen spullen van jou en spullen voor algemeen gebruik liggen. Met andere woorden; als ze niet wil dat je daar komt moet ze zorgen dat je ook geen reden hebt om daar te komen.
Als je volwassen behandeld wil worden moet je je ook volwassen gedragen. Zal best dat pubers vooral aan zichzelf denken, je hoeft niet alles te accepteren of normaal te vinden wat niet normaal is.
Ik zou er wel consequenties aan hangen in financiële zin. Als ze iets kwijt maakt en jij moet dat nieuw kopen, dan gaat het van haar zakgeld af.
Ik zou dit soort gedrag echt extreem slecht trekken en daar heel hard consequenties aan hangen. Bij andere mensen kom je hier ook niet mee weg. Waarom moet het thuis dan allemaal maar kunnen?
MamaE schreef op 15-08-2023 om 21:37:
Ik vind het erg brutaal en asociaal gedrag om zomaar spullen van een ander te gebruiken en ze zelfs naar andere adressen te verslepen.
Qua kabeltjes en kleding zou ik zorgen dat ze zowel bij jou als bij je ex er voldoende heeft en daar doet ze het dan maar mee. Geen zin om te zoeken, ja jij wel dan? En niet op haar kamer mogen komen? Prima, maar dan moet zij zorgen dat daar geen spullen van jou en spullen voor algemeen gebruik liggen. Met andere woorden; als ze niet wil dat je daar komt moet ze zorgen dat je ook geen reden hebt om daar te komen.
Als je volwassen behandeld wil worden moet je je ook volwassen gedragen. Zal best dat pubers vooral aan zichzelf denken, je hoeft niet alles te accepteren of normaal te vinden wat niet normaal is.
Ik zou er wel consequenties aan hangen in financiële zin. Als ze iets kwijt maakt en jij moet dat nieuw kopen, dan gaat het van haar zakgeld af.
Ik zou dit soort gedrag echt extreem slecht trekken en daar heel hard consequenties aan hangen. Bij andere mensen kom je hier ook niet mee weg. Waarom moet het thuis dan allemaal maar kunnen?
Zo herkenbaar deze reactie van ouders die nog geen kinderen in de puberleeftijd hebben.
Ik hoor het de stief van zoon ook nog zeggen. Mijn ex hield wijselijk zijn mond, dat wel. De brussen inmiddels in de puberzone zijn nog vele malen erger en die hoeven niet eens te pendelen. Ze worden gestraft en het inhouden van zakgeld maakt geen indruk want dan lenen ze dat touwtje toch gewoon van iemand anders of ze nemen die ze zien zwerven. Gevolg: dagelijks nare sfeer in huis en kinderen die er liever niet zijn.
Met humor en wat acceptatie kom je veel verder en leren ze het net zo snel. Het is net als bij de peuters en kleuters een fase waar je door moet.
Je hoeft niet alles te accepteren maar het hoort er wel gewoon bij in deze ontwikkelings fase
Ysenda schreef op 16-08-2023 om 09:26:
[..]
Zo herkenbaar deze reactie van ouders die nog geen kinderen in de puberleeftijd hebben.
Ik hoor het de stief van zoon ook nog zeggen. Mijn ex hield wijselijk zijn mond, dat wel. De brussen inmiddels in de puberzone zijn nog vele malen erger en die hoeven niet eens te pendelen. Ze worden gestraft en het inhouden van zakgeld maakt geen indruk want dan lenen ze dat touwtje toch gewoon van iemand anders of ze nemen die ze zien zwerven. Gevolg: dagelijks nare sfeer in huis en kinderen die er liever niet zijn.
Met humor en wat acceptatie kom je veel verder en leren ze het net zo snel. Het is net als bij de peuters en kleuters een fase waar je door moet.
Je hoeft niet alles te accepteren maar het hoort er wel gewoon bij in deze ontwikkelings fase
Wij hoefden vroeger echt geen spullen ongevraagd te lenen of bij andere mensen thuis te laten slingeren. Ik snap echt niet waarom ik dat oké moet vinden. Als ik zorg dat kind voldoende spullen heeft, dan heeft kind te zorgen dat het er fatsoenlijk mee om gaat. En als je iets wil, kun je dat vragen.
Als ik telkens kosten moet maken omdat kind allemaal dingen kwijt maakt, mag dat in mijn ogen best consequenties hebben. Ook voor mij zijn dingen niet gratis. En het is gewoon vervelend als dingen steeds verdwijnen. Het zou voor mij mijn gevoel van veiligheid in mijn eigen huis aantasten als ik steeds alles kwijt ben of dingen zijn weg. Pubers willen vaak als gelijkwaardige behandeld worden, maar dat moet wel van twee kanten komen.
Uiteraard kun je humor gebruiken, maar grenzen stellen aan dit soort gedrag moet kunnen. Dat heeft niks te maken met niet gewenst zijn maar met fatsoen. Dat aanleren begint al van jongs af aan en ik zie geen reden om daar rond 12 jaar mee te stoppen.
Dat deed ik dus wel: voor mezelf een nieuwe kopen al zij iets meenamen naar andere ouder. Het ging dan om dingen die ze ‘niet nodig’ vonden maar die ze uiteindelijk wél nodig hadden.
Mijn regenjas, mijn (fijnste storm)paraplu, mijn allerzachtste badjas, mijn sportkleding (maar daar kom ik in om….mis ik niet) ladersnoertjes inderdaad en serviesgoed. Mijn ene dochter had een favoriete mok en ze kreeg een meltdown toen die brak, dus ik keek in elke kringloop uit naar extra exemplaren van precies dezelfde mok. En mijn ex stuurde regelmatig per post wat terug aan snoertjes, koptelefoons, en zelfs snoep heb ik wel eens uit een dikke enveloppe zien komen.
Ik had al genoeg andere opvoeduitdagingen, dus ik kocht extra exemplaren voor mezelf.
MamaE schreef op 16-08-2023 om 09:49:
[..]
Wij hoefden vroeger echt geen spullen ongevraagd te lenen of bij andere mensen thuis te laten slingeren. Ik snap echt niet waarom ik dat oké moet vinden. Als ik zorg dat kind voldoende spullen heeft, dan heeft kind te zorgen dat het er fatsoenlijk mee om gaat. En als je iets wil, kun je dat vragen.
Als ik telkens kosten moet maken omdat kind allemaal dingen kwijt maakt, mag dat in mijn ogen best consequenties hebben. Ook voor mij zijn dingen niet gratis. En het is gewoon vervelend als dingen steeds verdwijnen. Het zou voor mij mijn gevoel van veiligheid in mijn eigen huis aantasten als ik steeds alles kwijt ben of dingen zijn weg. Pubers willen vaak als gelijkwaardige behandeld worden, maar dat moet wel van twee kanten komen.
Uiteraard kun je humor gebruiken, maar grenzen stellen aan dit soort gedrag moet kunnen. Dat heeft niks te maken met niet gewenst zijn maar met fatsoen. Dat aanleren begint al van jongs af aan en ik zie geen reden om daar rond 12 jaar mee te stoppen.
Ja, het is vervelend maar geen halszaak.
En natuurlijk leer je ze dat aan voor ze 12 zijn, net als hun hand uitsteken bij het fietsen en mensen voor laten gaan op het zebrapad.
Alleen het zijn wel pubers en dat brein werkt echt even niet zo goed op die punten voor een paar jaar. Komt wel weer terug maar is een fase waar je door heen moet.
En hameren op fatsoen etc gaat alleen maar onnodige strijd op niks af opleveren want ze kunnen het gewoon niet. Beloven je keer op keer het niet meer te doen, menen ze op dat moment ook echt maar dat is van korte duur.
Ja oké, dat je die dingen dan eigenlijk voor hun koopt snap ik, maar de vraag is dan hoe vaak doe je zoiets? Ik wil best een paraplu voor mijn kind kopen maar als die elke maand ergens kwijtraakt mag ze op een gegeven moment dat toch zelf gaan bekostigen hoor. Dingen van elkaar lenen is duurzaam, maar het overal kwijtraken zeker niet. En de voorwaarde van lenen is ook dat je het vraagt. Bij vrienden en op school moeten ze dat ook. Als het daar kan, kan het thuis ook.
MamaE schreef op 16-08-2023 om 10:04:
Ja oké, dat je die dingen dan eigenlijk voor hun koopt snap ik, maar de vraag is dan hoe vaak doe je zoiets? Ik wil best een paraplu voor mijn kind kopen maar als die elke maand ergens kwijtraakt mag ze op een gegeven moment dat toch zelf gaan bekostigen hoor. Dingen van elkaar lenen is duurzaam, maar het overal kwijtraken zeker niet. En de voorwaarde van lenen is ook dat je het vraagt. Bij vrienden en op school moeten ze dat ook. Als het daar kan, kan het thuis ook.
Jij gaat ervan uit dat ze wel kúnnen, maar niet willen. Ik ga uit van onkunde, niet van onwil. Pubers (althans de mijne) geven hun kleedgeld echt niet uit aan dat soort ‘noodzakelijk kwaad’ als regenjassen, paraplu’s, badjassen, sportkleding. En natuurlijk heb ik grenzen, als ze maandelijks een paraplu kwijtraken, regel ik een paar gratis (bedrijfsreclame)paraplu’s, dan zou ik ze nog niet door de zeikregen laten lopen maar dan zou ik ze inderdaad mijn paraplu niet meer laten meenemen.
Ik lees dit topic met verbazing. Ik heb 2 pendelende IADH-kinderen, een met o.a. ASS en ADD en organisatorisch echt niet niet sterk. Maar ze hebben allebei een prima gevoel voor mijn en dijn, lenen regelmatig wat, maar ze vragen dat eerst en geven de spullen na afloop ook terug. Als dat een keer te lang duurt en ik ernaar vraag, volgt een sorry en krijg ik het z.s.m. terug.
Blijkbaar zijn die van mij grote uitzonderingen? Ik vind het moeilijk te geloven. Je neemt toch ook niet zomaar zonder te vragen spullen van je vrienden, collega's in de supermarkt of je leraar mee? Ze kennen het verschil tussen mijn en dijn dus wél. Waarom mag je dan wel spullen van je ouders laten verdwijnen? Ik snap het niet. Als een goed gesprek niet helpt, zou ik zelf echt wel voor een lik-op-stukbeleid gaan en ongevraagd geliefde spullen van hun een tijdje laten verdwijnen. Even laten voelen hoe het is.
ToetieToover schreef op 16-08-2023 om 10:48:
[..]
Ik ga uit van onkunde, niet van onwil. Pubers (althans de mijne) geven hun kleedgeld echt niet uit aan dat soort ‘noodzakelijk kwaad’ als regenjassen, paraplu’s, badjassen, sportkleding.
Huh? Als pubers geen zin hebben om hun kleedgeld uit te geven aan een regenjas, dat snap ik nog wel. Liever die hippe broek dan zoiets sufs als een regenjas. Maar hoe vertaal jij dat naar onkunde ipv onwil?
Ik heb eerlijk gezegd in dit topic nog weinig voorbeelden gezien van echte onkunde. Alles wat je elders wel kan maar thuis niet, betekent dat je het wel kan. Het is best begrijpelijk dat je thuis wat minder op regels en gedrag let, en dat je de gevoelens en irritaties van je ouders minder belangrijk vindt dan die van je peer group of je crush of je baas bij de Appie. Maar dat is geen onkunde. Het is een onwil die best past bij de levensfase en waar je als ouder best deels begrip voor kunt opbrengen, maar die nog steeds weinig te maken heeft met "er werkelijk niet toe in staat zijn".
Misschien dat pubers werkelijk niet in staat zijn zich in te leven in de gevoelens van ouders. Dat kan. Maar dat inlevingsvermogen is niet strikt noodzakelijk om te begrijpen dat je de schoenen van je moeder niet ongevraagd mag meenemen.
