Dochter (16) lijkt steeds meer op haar vader en dat doet pijn
Mijn dochter is 16,5 en is vaak een toffe, lieve en ondernemende meid.
Ik ben trots op hoe ze haar plan trekt en weet wat ze wilt. Dat vertel ik haar dan ook regelmatig.
Maar er is ook een andere hele donkere kant.
Hoe charmant ze kan zijn, kan ze minstens even onaangenaam zijn.
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
De pijnpunten zijn dat alles wat misloopt, steeds de fout is van iemand anders. Beiden kunnen niet in eigen boezem kijken. Of willen niet. Ook elke onenigheid draait op stevige ruzie uit. Als er iets gebeurt dat niet ok is, in de vorm van gedrag of woorden, en ik bespreek dat met haar (wat ik altijd op een nette en beleefde manier doe), eindigt het met slaande deuren.
Ik heb lang geprobeerd om dit een plaats te geven. Maar het lukt me niet.
Afgelopen weekend knapte er iets bij mij.
We waren op een feestje in de familie van mijn vriend. Er waren daar een aantal mensen die mijn dochter nog niet had ontmoet, maar ook heel wat die ze wel kent, waaronder mijn ouders. Maar het zinde haar niet. Ze was niet tevreden, vond het niet aangenaam, en liet dat aan iedereen zien. Ze heeft de hele avond in de keuken gezeten met een boos gezicht, en op haar gsm gericht. Elke toenadering van 'wil je iets drinken', 'kom bij ons staan' of andere zinnen om haar erbij te betrekken, sloeg ze af.
Datzelfde zag ik vroeger ook bij haar papa. Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar.
In mijn leefwereld is dit zeer onbeleefd gedrag. Als ik dat probeer duidelijk te maken, is het weer dikke ruzie.
Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar dat liep weer mis.
Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige.
Ik ben er niet fier op om het toe te geven, maar ik vind haar alsmaar minder leuk. Het kost me veel energie om me open te stellen naar haar toe. De eigenschappen die haar vader en ik uit elkaar hebben gedreven, komen nu weer terug in mijn leven. Via mijn kind.
Dit vertel ik hier op het forum, omdat ik een uitlaatklep nodig heb. Zijn er mensen die zich hierin herkennen? En hoe gaan jullie ermee om?
1968 schreef op 25-04-2023 om 11:31:
Ik ging even googlen op narcistische trekjes, een narcist zou graag het stralende middelpunt willen zijn staat er, maar dat slaat dan bij jouw voorbeeld toch helemaal niet op jouw dochter die op het feestje zich terugtrekt? (https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/21-dingen-waaraan-je-een-narcist-herkent/)
Ik zie ook eerder een puber. Ik heb twee hele leuke kinderen maar op hun 16e hadden ze zich waarschijnlijk ook zo gedragen, veel kinderen zijn dan nog niet in staat om te socializen met volwassenen, combineer dat met misschien een boze bui die dag, of een ander iets om sacherijnig van te worden en ze trekken zich terug. Ik denk dat mijn kinderen niet eens mee hadden willen komen. Over een paar jaar gaat het vast al weer een stuk beter.
Qua communicatie vanaf jouw kant valt er ook wel wat te verbeteren, mijn moeder was ook een ster in het negeren als je iets fouts had gedaan. Waarom? Wat wil je duidelijk maken als je niets zegt? Hoe lang wil je zoiets volhouden, een soort passief agressief gedrag vind ik het. Het is uiteraard prima om aan te geven aan je dochter dat je graag ander gedrag had gezien, dat je dit niet zo gezellig van haar vond maar daarna, streep eronder. Volgende keer beter. Je kunt haar vragen bij het volgende uitje of ze mee wil en zo ja, of ze dan gezellig kan doen, wil ze dat niet, dan kan ze beter thuis blijven, iedereen tevreden.
Kan je nog wat meer voorbeelden noemen waarvan je het idee hebt dat het typisch narcistisch is? Of check eerst ook eens of dit ook onder pubergedrag zou kunnen vallen (pubers denken ook dat de wereld om hen draait he)
Over narcistisch gedrag ben ik vrij goed op de hoogte. Dat stralen in het middelpunt is het meest gekend, maar er bestaat ook verdoken narcisme. En dat uit zich net niet door in het middelpunt willen staan, maar veel subtieler. Manipulatie, alleen je eigen gelijk zien, lief zijn en dan plots kunnen ontploffen... noem maar op. Heel fijn in de omgang zijn als alles naar je zin is, maar als dat niet het geval is wordt het helemaal anders...
Ik kan alleen maar hopen dat de puberteit deze trekken versterkt en dat het daarna beter wordt. Maar ik maak me zorgen. Als ik moest uitleggen hoe haar vader in elkaar zit, moet ik pagina's vol schrijven... ik ben gewoon enorm bang dat zij dezelfde weg op gaat.
AlisonH schreef op 25-04-2023 om 12:20:
[..]
Het grote verschil is wel dat de puberteit vanzelf overgaat en een narcistische persoonlijkheidsstoornis niet. Maakt voor de aanpak niet uit, wel voor het toekomstbeeld.
Dat bedoel ik dus, en daar ben ik bezorgd over.
Lexus schreef op 25-04-2023 om 12:56:
[..]
Ja maar ik vind autisme hier er echt bij gesleept. Ts heeft het zelf over narcisme en uit de leeftijd zien we dat het om een puber gaat. Er is verder geen info over autisme. We kunnen het ook wel over een depressie of bipolaire stoornis gaan hebben nav dit gedrag maar het wordt sowieso gissen of het nu over narcisme, puberen, autisme of wat dan ook gaat. Dus hoe stel je voor dat ts het moet aanpakken? Dochter op alles laten testen? En mocht het iets in het spectrum zijn, is het dan evengoed niet het beste om grenzen te stellen in combinatie met empathie?
Dit alles uitvoerig testen zou haar op dit moment geen goed doen.
Ik heb hier al heel veel goede tips gekregen. Dat zit 'm vooral in aanpassen aan hoe zij een situatie ervaart, terwijl ik eerder geneigd was om haar te vragen om zich aan te passen.
BritgetJones007 schreef op 25-04-2023 om 14:52:
ik was benieuwd...wat zegt dochter er zelf over?
Hoe staat ze tegenover de scheiding tussen haar moeder en vader?
Heeft ze jou nieuwe vriend geaccepteerd en is oke met je nieuwe relatie? En daar uit volgend of ze wel zit te wachten op een nieuwe familie?
Ik denk dat iedereen op dat feest je dochter gewoon had moeten laten en denken ' ach een pubber' en verder niks.
Juist door al die acties om haar erbij te betrekken, maakte dat je steeds op haar gedrag werd gewezen en het 'schaamtevol' werd voor jou.
Ik zou gezegd hebben' laat haar maar hoor'
Ze zegt er zeer weinig over.
Ze heeft wel een goed gevoel met mijn vriend, ze heeft hem heel graag. Hij is wat meer gereserveerd en dat komt dat hij bij haar heel heftig gedrag heeft gezien. Zijn kinderen puberen niet, raar maar waar. Die zijn altijd lief en vriendelijk en behulpzaam. Hij heeft dus thuis totaal geen ervaring met pubergedrag en begrijpt het dan ook niet.
Enkele jaren geleden was ik ernstig ziek, een hoop ellende, en toen was zij in haar pubergedrag op haar hoogtepunt. Dat was zeer heftig. Het heeft bij mijn vriend voor een zekere gereserveerd gezorgd. Hij is wel lief en aardig voor haar hoor, dat wel. Maar ook op zijn hoede.
Doemijdieglazenbol schreef op 26-04-2023 om 01:42:
[..]
Ik wil eigenlijk deze discussie niet in het topic voeren. Maar heb je een bron? Want ik gok dat die prevalentie niet in general population is maar in een afsplitsing. Namelijk geteste personen. Alle bronnen die ik ken spreken over een incidence rate onder 1%. Hangt natuurlijk van de definitie af en waarschijnlijk helpt het TO niet. Maar ben wel nieuwsgierig. Nieuw topic?
Ik heb er niet veel over te zeggen behalve dit en ik denk dat het TO helpt om het hier te zeggen. Ik heb er namelijk minder moeite mee om aan te nemen dat het waar kan zijn dat haar ex NPD zou hebben. Omdat het niet zeldzaam is. Of het echt waar is, of niet echt waar is, kunnen wij niet beoordelen.
Ik heb nog eens kritisch gegoogeld en Nesarc heeft zichzelf blijkbaar later ook gecorrigeerd naar 1%. Dit is een epidemiologische studie met 40.000 proefpersonen.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3771514/
Dat vind ik eerlijk gezegd ook veel logischer klinken. Maar ook 1% is niet zeldzaam. 1 op 100, dat betekent dat we er allemaal wel minstens een of een paar kennen, afhankelijk van de omvang van onze sociale en werkkring. 100 mensen ken je al snel. En ook mensen die niet aan de criteria zouden voldoen, kunnen nog heel hinderlijke kenmerken vertonen van narcisme, meer dan voldoende om destructieve partners te zijn.
Ik snap dat je voorzichtig moet zijn met diagnoses maar mensen hebben een vocabulaire nodig om te beschrijven en zich te verdiepen in wat er met ze gebeurt. ‘Narcisme’ is daar soms een zinnige richtingaanwijzer voor omdat het ‘waar twee vechten hebben twee schuld’ onderuit haalt en duidelijk maakt dat je grenzen moet gaan trekken. Dat is een wezenlijk andere dynamiek dan wat er tussen wederkerige partners gebeurt.
APw schreef op 26-04-2023 om 09:40:
[..]
Hij is er niet mee gediagnostigeerd, maar ik ben er wel heel zeker van.
Geloof dit maar dan en flauw als anderen hier een discussiepunt van maken om zo het leed dat zij geleden heeft te verkleinen of weg te wuiven
Doemijdieglazenbol schreef op 25-04-2023 om 21:33:
.
En aan de topic opener; je schrijft dat ze twee handen op een buik zijn. Stoort dat jou? Vind je het rot dat je zoveel geleden hebt onder die eikel en dat zij hem nog steeds enorm waardeert? Is logisch hoor, als het zo is. Maar dat is ook loyaliteit. .
Het stoort mij absoluut niet.
In de eerste twee jaren na de scheiding was hij pure horror. Ik was zelfs bang om de kinderen bij hem achter te laten. Een lang verhaal...
Maar hij heeft zich herpakt en doet nu vrij goed zijn best als papa.
Echter, ik ken zijn persoonlijkheid heel goed, en zijn invloed op haar baart me zorgen.
Wat men zegt over de silent treatment:het is niet dat we niet praten met elkaar, maar ik heb het wel moeilijk om me open te stellen naar haar.
APw schreef op 26-04-2023 om 10:10:
[..]
Het stoort mij absoluut niet.
In de eerste twee jaren na de scheiding was hij pure horror. Ik was zelfs bang om de kinderen bij hem achter te laten. Een lang verhaal...
Maar hij heeft zich herpakt en doet nu vrij goed zijn best als papa.
Echter, ik ken zijn persoonlijkheid heel goed, en zijn invloed op haar baart me zorgen.
Wat men zegt over de silent treatment:het is niet dat we niet praten met elkaar, maar ik heb het wel moeilijk om me open te stellen naar haar.
Dat maakt het wel moeilijk, als je je niet open kan stellen naar je dochter.
Kan je het proberen om te buigen en veel leuke dingen samen te ondernemen, zodat je weer een opening hebt om in verbinding te staan?
Is haar gedrag een uiting van een probleem waarover ze niet kan/durft te praten? Heeft ze de ruimte om hierover te praten? En gevoelsmatig gezien ook? Kan ze haar gevoelens verwoorden?
Probeer daar eens achter te komen. Niet 1x maar vaker vragen...
Desnoods voor haar verwoorden.
APw schreef op 26-04-2023 om 09:50:
[..]
Over narcistisch gedrag ben ik vrij goed op de hoogte. Dat stralen in het middelpunt is het meest gekend, maar er bestaat ook verdoken narcisme. En dat uit zich net niet door in het middelpunt willen staan, maar veel subtieler. Manipulatie, alleen je eigen gelijk zien, lief zijn en dan plots kunnen ontploffen... noem maar op. Heel fijn in de omgang zijn als alles naar je zin is, maar als dat niet het geval is wordt het helemaal anders...
Ik kan alleen maar hopen dat de puberteit deze trekken versterkt en dat het daarna beter wordt. Maar ik maak me zorgen. Als ik moest uitleggen hoe haar vader in elkaar zit, moet ik pagina's vol schrijven... ik ben gewoon enorm bang dat zij dezelfde weg op gaat.
Ik heb zelf ook een ex met persoonlijkheidsproblemen (niet gediagnosticeerd, geen NPD, wel uitgesproken door een psychiater) en een zoon met nu in de puberteit veel dezelfde trekken. Ik vind dat ook moeilijk en ik ben ook bang. Er zit niks anders op dan te helpen andere oplossingen te vinden en het slechte gedrag te adresseren (grenzen stellen).
Het lijkt me voor jou wel echt belangrijk dat je wat meer onderscheid gaat maken tussen ‘hoe het hoort’ en ‘hoe het ook kan’. Je kind heeft ruimte nodig om haar leven op haar manier in te richten en dingen op haar eigen manier op te lossen. Met die verjaardag bijvoorbeeld: wil zij die eigenlijk wel met familie blijven vieren? En als ze dat wil, wat vindt zij er dan van als leeftijdsgenoten niet komen opdagen als ze geen zin hebben? Als zij zelf zegt dat dat geen probleem voor haar is, kan ze zelf ook wegblijven. Je kunt haar het stuur in handen geven voor het organiseren van haar eigen verjaardag: laat haar zelf de mensen maar uitnodigen. Zij zal zeker niet alles doen zoals jij nu denkt dat het hoort. Maar er is een verschil tussen ‘anders’ en ‘destructief’. Dat verschil moet jij duidelijker gaan zien omdat je voor ‘anders’ natuurlijk wel ruimte moet bieden maar voor ‘destructief’ niet.
APw schreef op 26-04-2023 om 10:10:
[..]
Wat men zegt over de silent treatment:het is niet dat we niet praten met elkaar, maar ik heb het wel moeilijk om me open te stellen naar haar.
Ik herken dit wel. Is hier ook verschillende keren voorgekomen. Maar dat ging dan wel over veel destructiever gedrag: verbale en fysieke agressie. Op een gegeven moment raakt er veel beschadigd.
Maar, als het gedrag van je dochter niet verder gaat dan zich afzonderen en mokken op een familiefeestje, vind ik het ook wel apart dat het je zo diep raakt. Waar zit ‘m dat dan in? Hoe komt het dat dat zo bij jou binnenkomt? Voor een buitenstaander, iemand die het een en ander aan destructief gedrag heeft meegemaakt, klinkt dit als peanuts. Ook het ‘aardig op het ene moment, narrig op het moment dat ze haar zin niet krijgt’ klinkt als normaal pubergedrag. Het is wel echt uitkijken dat je niet getriggerd wordt door wat je met haar vader hebt meegemaakt.
Als ik het goed begrijp ben je vier jaar geleden gescheiden. Heb je door al het gedoe dat daar bij komt kijken twee jaar lang nul vertrouwen gehad in ex als goede vader voor je dochter en wilde je haar liever niet naar hem laten gaan. Nu vind je het nog steeds een eikel en wil je niet dat dochter op hem lijkt. Ik neem aan dat jouw dochter met zo'n geschiedenis wel weet hoe jij over haar vader denkt.
Ze is ook oud genoeg om te zien dat ze eigenschappen van haar vader heeft. Door haar vader af te vallen, val je haar ook af! Dat is echt heel schadelijk voor een kind of je nu uitspreekt dat je gelijkenis ziet of niet. Bovendien is je dochter dol op haar vader (twee handen op één buik) en is het dus ook nog eens kritiek op haar beoordelingsvermogen. Geen wonder dat ze zich gaat afzetten.
Dan ben je ook nog een samengesteld gezin geworden met voorbeeldige kinderen. Waarbij jouw nieuwe vriend weinig begrip heeft voor het pubergedrag van je dochter, omdat zijn kinderen engeltjes zijn. Daar kan jouw dochter toch nooit tegenop? Je schrijft dat je vriend gereserveerd is maar wel aardig tegen haar doet. Ik vermoed dat dochter feilloos aanvoelt dat jouw vriend niet zo op haar zit te wachten.
En dan moet zij maar haar best doen op een verjaardagsfeestje waar ze helemaal geen zin in heeft. En ik kan haar geen ongelijk geven, want ten eerste is ze een puber. Ten tweede heeft ze genen van haar vader waardoor ze al op 2-0 achterstand staat, dan durft ze ook nog een goede band met haar vader te hebben terwijl ze heus wel aanvoelt dat jullie het een eikel vinden en tot slot weet ze dat jouw vriend en zijn kinderen helemaal niet op haar zitten te wachten met haar puber buien.
En wat doe jij, jij roept haar tot de verantwoording omdat ze haar best niet gedaan heeft om geaccepteerd te worden. Terwijl jij haar eigenlijk ook niet accepteert, omdat ze 50% genen van haar vader bezit. Ik voorspel je dat als je op deze lijn doorgaat dat je dochter zich verder gaat afzetten en dat ze misschien zelfs uiteindelijk het contact wel verbreekt.
Wat je moet doen is accepteren dat ze op haar vader lijkt en inzien dat dat niet alleen maar heel verkeerd is. Dat ook hij goede kanten heeft en haar een goede band met haar vader gunnen.
APw schreef op 26-04-2023 om 09:56:
[..]
Dit alles uitvoerig testen zou haar op dit moment geen goed doen.
Ik heb hier al heel veel goede tips gekregen. Dat zit 'm vooral in aanpassen aan hoe zij een situatie ervaart, terwijl ik eerder geneigd was om haar te vragen om zich aan te passen.
Ik denk dat er ook een middenweg in te vinden is. Dat zij niet mee hoeft naar ieder familiefeestje vind ik logisch. En zeker als zij er moeite mee heeft. Maar ik vind wel dat ze zich kan gedragen op het moment dat ze er is. Het is echt niet leuk als je het met je boze bui gaat verpesten voor een ander.
Hier een soortgelijke situatie. Kinderen kunnen erfelijk belast zijn, maar krijgen natuurlijk ook foute voorbeelden die ze kunnen nadoen. En ja, pubergedrag ziet er vaak hetzelfde uit, daarom worden diagnoses ook niet gesteld voordat iemand 18 of liefst nog ouder is.
Zodra ik typisch nps-gedrag merk (bv eigen schuld/verantwoordelijkheid voor iets onaangenaams bij een ander neerleggen, goedbedoelde kritiek beantwoorden met snoeiharde kritiek op de boodschapper, een ander beschuldigen van wat je zelf fout doet, "kluwen-wol-discussies"), ga ik daarop in zoals ik in therapie geleerd heb: ik ga er niet in mee, ga niet in discussie, kap het zo snel mogelijk af en ga zo nodig weg uit de kamer/situatie.
Op een rustig moment benoem ik het dan heel kalm en niet-beschuldigend, ik leg uit dat dat geen functioneel gedrag is en als ze zulk gedrag vertonen tegenover vrienden/hun toekomstige partner, ze die personen daarmee wegjagen. Dan bespreken we wat er gebeurde en hoe zich daarbij voelden, en hoe ze het voortaan anders kunnen oplossen.
Nu heb ik rustige kinderen die bereid zijn naar zichzelf te kijken en na te denken, dus dit soort gesprekken landen meestal wel. Daardoor denk ik vrij zeker te weten dat ze geen nps hebben.
APw schreef op 26-04-2023 om 09:38:
[..]
Het was een verjaardagsfeestje voor zijn dochter die een jaartje ouder is.
Zij komen ook naar ons als mijn kinderen jarig zijn. Daarom vind ik het heel normaal dat ze meegaat én deelneemt aan het feestje.
Is het dan niet raar als zij van zo'n feestje thuis blijft omdat ze geen zin heeft, om dan enkele maanden later de kinderen van mijn vriend hier te ontvangen om haar verjaardag dan te vieren?
Dat mag jij normaal vinden maar elk gezin heeft daar zijn eigen regels voor. En ook van een 16-jarige mag je af en toe iets verwachten. Je mag verwachten dat ze mensen op een feestje begroet en je kan verwachten dat ze dwarsig is. Verwacht je dat ze alleen maar dwars is? Nee, bij mij thuis niet. Ben je dan toch de hele tijd dwars dan vind ik dat best wat extreem, gezien ons gezin, manier van opvoeden, onze kinderen etc.
ik bedoel te zeggen dat de interpretatie van het gedrag afhangt van wat je verwachtingen zijn en hoe je opvoedt (en meer) en dat die fijngevoeligheid verloren gaat in dit forum.
Even los van alle diagnoses en labels...
Je dochter heeft best wat voor haar kiezen gehad; ouders gescheiden, nieuwe partner met kinderen, moeder ziek geweest, puberteit. Das niet niks.
Is dat een excuus voor alles? Zeker niet.
Ik vind het niet gek dat je van haar verwacht dat ze meegaat naar de verjaardag van stiefzus als die ook bij haar komt. En op een sociale gelegenheid mag je ook bepaald gedrag verwachten. Ook als een kind een of andere diagnose heeft. Hoe lastig ook, ook dat soort dingen moeten ze leren. Je kunt wel aanpassingen doen als dat nodig is, maar niemand groeten en heel de avond op de telefoon vind ik verre van sociaal. Ik zou dat niet accepteren van mijn kind.
Waar ik wel écht over val is de negeerstraf. Mijn ouders hebben die een paar keer toegepast (wat ze zelf zijn vergeten) en het van mijn zus stelselmatig gelegitimeerd en ik zie dat als de allergrootste fout in hun hele opvoeding. Ze vinden negeren overigens een normale manier van omgaan met mensen waar je geen zin in hebt.
Ik ben nu 40 en ik heb er nog een trauma van. Als je tegen me schreeuwt of me slaat ben ik nog de moeite waard om tegen te schreeuwen/te slaan en neem je mijn veiligheid af. Als je net doet alsof ik niet besta ben ik die moeite niet eens meer waard en neem je mijn waardigheid af.
