Dochter (16) lijkt steeds meer op haar vader en dat doet pijn
Mijn dochter is 16,5 en is vaak een toffe, lieve en ondernemende meid.
Ik ben trots op hoe ze haar plan trekt en weet wat ze wilt. Dat vertel ik haar dan ook regelmatig.
Maar er is ook een andere hele donkere kant.
Hoe charmant ze kan zijn, kan ze minstens even onaangenaam zijn.
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
De pijnpunten zijn dat alles wat misloopt, steeds de fout is van iemand anders. Beiden kunnen niet in eigen boezem kijken. Of willen niet. Ook elke onenigheid draait op stevige ruzie uit. Als er iets gebeurt dat niet ok is, in de vorm van gedrag of woorden, en ik bespreek dat met haar (wat ik altijd op een nette en beleefde manier doe), eindigt het met slaande deuren.
Ik heb lang geprobeerd om dit een plaats te geven. Maar het lukt me niet.
Afgelopen weekend knapte er iets bij mij.
We waren op een feestje in de familie van mijn vriend. Er waren daar een aantal mensen die mijn dochter nog niet had ontmoet, maar ook heel wat die ze wel kent, waaronder mijn ouders. Maar het zinde haar niet. Ze was niet tevreden, vond het niet aangenaam, en liet dat aan iedereen zien. Ze heeft de hele avond in de keuken gezeten met een boos gezicht, en op haar gsm gericht. Elke toenadering van 'wil je iets drinken', 'kom bij ons staan' of andere zinnen om haar erbij te betrekken, sloeg ze af.
Datzelfde zag ik vroeger ook bij haar papa. Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar.
In mijn leefwereld is dit zeer onbeleefd gedrag. Als ik dat probeer duidelijk te maken, is het weer dikke ruzie.
Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar dat liep weer mis.
Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige.
Ik ben er niet fier op om het toe te geven, maar ik vind haar alsmaar minder leuk. Het kost me veel energie om me open te stellen naar haar toe. De eigenschappen die haar vader en ik uit elkaar hebben gedreven, komen nu weer terug in mijn leven. Via mijn kind.
Dit vertel ik hier op het forum, omdat ik een uitlaatklep nodig heb. Zijn er mensen die zich hierin herkennen? En hoe gaan jullie ermee om?
Waarom wordt toch zo snel met diagnoses gegooid hier? Dan kan men daarna wel weer zeggen “hé, ik opper het alleen maar” maar gooi toch niet alles op autisme of narcisme. Dat zijn ernstige persoonlijkheidsstoornissen en geen petjes om wat mee rond te zwaaien.
Dat TO haar dochter zo bekijkt is al droevig genoeg, en dan dat doodzwijgen en totaal geen begrip voor het kind.
Ja, op 16,5 jaar zijn ze zo. Dan willen ze op zichzelf, hun eigen leven leiden en niet mee naar dit of dat. En dat laten ze niet heel charmant weten. Dat is, zoals gelukkig ook steeds benoemd wordt, heel erg normaal pubergedrag. Ik heb het met allemaal gezien hier, en daar zit geen narcist bij (wel een paar met ASS, dat maakte echter niks uit.
Mijn moeder kon ook zo de silent treatment geven, verschrikkelijk. Vooral omdat wij toen ook nog maar met zijn tweeen waren, en het ging vaak nergens over. Ik was zo blij dat ik het huis uitkon, weg bij die dreigende sfeer als ik weer eens iets wilde wat niet mocht en dan zat ik daar weer in die afkeurende stilte (omdat ik savonds naar de bieb wilde, bijvoorbeeld, wat niet mocht). Brr.
En dan dat “je bent net je vader”. Kom op zeg. Het arme kind.
Prillewits schreef op 25-04-2023 om 20:47:
Waarom wordt toch zo snel met diagnoses gegooid hier? Dan kan men daarna wel weer zeggen “hé, ik opper het alleen maar” maar gooi toch niet alles op autisme of narcisme. Dat zijn ernstige persoonlijkheidsstoornissen en geen petjes om wat mee rond te zwaaien.
Dat TO haar dochter zo bekijkt is al droevig genoeg, en dan dat doodzwijgen en totaal geen begrip voor het kind.
Ja, op 16,5 jaar zijn ze zo. Dan willen ze op zichzelf, hun eigen leven leiden en niet mee naar dit of dat. En dat laten ze niet heel charmant weten. Dat is, zoals gelukkig ook steeds benoemd wordt, heel erg normaal pubergedrag. Ik heb het met allemaal gezien hier, en daar zit geen narcist bij (wel een paar met ASS, dat maakte echter niks uit.
Mijn moeder kon ook zo de silent treatment geven, verschrikkelijk. Vooral omdat wij toen ook nog maar met zijn tweeen waren, en het ging vaak nergens over. Ik was zo blij dat ik het huis uitkon, weg bij die dreigende sfeer als ik weer eens iets wilde wat niet mocht en dan zat ik daar weer in die afkeurende stilte (omdat ik savonds naar de bieb wilde, bijvoorbeeld, wat niet mocht). Brr.
En dan dat “je bent net je vader”. Kom op zeg. Het arme kind.
als je goed gelezen hebt, kun je zien dat niemand hier een label plakt hoor, ik althans niet. alleen ts in de openingspost Integendeel ik benadruk steeds dat dit gewoon pubergedrag kan zijn.
Prillewits schreef op 25-04-2023 om 20:47:
Waarom wordt toch zo snel met diagnoses gegooid hier?
ehhh heb je de openingspost gelezen? Het gaat er juist om dat TO zelf (teveel?) in die richting denkt:
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke
relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel
erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
gr Angela
er zijn best wel wat diagnoses voorbij gekomen in het draadje. Mijn “diagnose” is; introverte puber die op een rottige leeftijd te maken kreeg met een scheiding. Moeder die langzaam maar zeker weer zichzelf terugvindt en nu boos is op haar ex (waarschijnlijk terecht, narcist of niet, eikelig gedrag zal hij vast vertoond hebben en boosheid is een heel normale reactie op een intense band die verbroken wordt).
Als puber echt zorgelijk gedrag vertoond; naar de huisarts/praktijk ondersteuner als opvoeder om ondersteuning te krijgen, want jeugdhulpverlening is veel moeilijker te realiseren.
En aan de topic opener; je schrijft dat ze twee handen op een buik zijn. Stoort dat jou? Vind je het rot dat je zoveel geleden hebt onder die eikel en dat zij hem nog steeds enorm waardeert? Is logisch hoor, als het zo is. Maar dat is ook loyaliteit. Meestal vertonen mensen (en zeker kinderen) hun rottigste gedrag bij de mensen die “veilig” zijn. Moeilijk te verstouwen. Maar wel even uitzitten. Als je je echt zorgen over haar maakt, zoek hulp. En sowieso zou ik ruimte maken als ik jou was om die mislukte relatie met haar vader te verwerken.
Lexus schreef op 25-04-2023 om 17:35:
[..]
ik benadruk steeds dat dit gewoon pubergedrag kan zijn.
Jij wel, anderen niet.
Prillewits schreef op 25-04-2023 om 20:47:
Waarom wordt toch zo snel met diagnoses gegooid hier? Dan kan men daarna wel weer zeggen “hé, ik opper het alleen maar” maar gooi toch niet alles op autisme of narcisme. Dat zijn ernstige persoonlijkheidsstoornissen en geen petjes om wat mee rond te zwaaien.
Dat TO haar dochter zo bekijkt is al droevig genoeg, en dan dat doodzwijgen en totaal geen begrip voor het kind.
Ja, op 16,5 jaar zijn ze zo. Dan willen ze op zichzelf, hun eigen leven leiden en niet mee naar dit of dat. En dat laten ze niet heel charmant weten. Dat is, zoals gelukkig ook steeds benoemd wordt, heel erg normaal pubergedrag. Ik heb het met allemaal gezien hier, en daar zit geen narcist bij (wel een paar met ASS, dat maakte echter niks uit.
Mijn moeder kon ook zo de silent treatment geven, verschrikkelijk. Vooral omdat wij toen ook nog maar met zijn tweeen waren, en het ging vaak nergens over. Ik was zo blij dat ik het huis uitkon, weg bij die dreigende sfeer als ik weer eens iets wilde wat niet mocht en dan zat ik daar weer in die afkeurende stilte (omdat ik savonds naar de bieb wilde, bijvoorbeeld, wat niet mocht). Brr.
En dan dat “je bent net je vader”. Kom op zeg. Het arme kind.
Autisme is geen persoonlijkheidsstoornis maar een ontwikkelingsstoornis.
voor mensen die écht wat over narcisme willen leren:
https://youtu.be/mHyN4FlVqjc
deze psycholoog en opleider op de universiteit van Seattle legt keurig uit hoe ingewikkeld narcisme is. Het is een bijzonder zeldzame stoornis, die voor de mensen die er aan lijden ook ondraaglijk is. Tegelijkertijd zegt hij ook; ik zou uit de buurt blijven. Maar ik geloof niet dat dochter een NPS heeft.
Doemijdieglazenbol schreef op 25-04-2023 om 21:55:
voor mensen die écht wat over narcisme willen leren:
https://youtu.be/mHyN4FlVqjc
deze psycholoog en opleider op de universiteit van Seattle legt keurig uit hoe ingewikkeld narcisme is. Het is een bijzonder zeldzame stoornis, die voor de mensen die er aan lijden ook ondraaglijk is. Tegelijkertijd zegt hij ook; ik zou uit de buurt blijven. Maar ik geloof niet dat dochter een NPS heeft.
Ik wil best geloven dat het ingewikkeld is maar blijven herhalen dat het zo moeilijk is, daar kan ik alleen maar bij bedenken dat het te moeilijk voor hem is. Tja geen wonder dat hij het niet uitleggen kan. Beetje flauw.
Doemijdieglazenbol schreef op 25-04-2023 om 21:55:
voor mensen die écht wat over narcisme willen leren:
https://youtu.be/mHyN4FlVqjc
deze psycholoog en opleider op de universiteit van Seattle legt keurig uit hoe ingewikkeld narcisme is. Het is een bijzonder zeldzame stoornis, die voor de mensen die er aan lijden ook ondraaglijk is. Tegelijkertijd zegt hij ook; ik zou uit de buurt blijven. Maar ik geloof niet dat dochter een NPS heeft.
Zo zeldzaam is het niet. Uit het onderzoek dat onder de DSM-5 ligt (NESARC) kwam een prevalentie van 6,2% van narcistische persoonlijkheidsstoornis in de populatie in de VS. 6,2% is ruim 1 op 20. Zelfs als je die 6,2% erg hoog vindt en je in NL uitgaat van bijvoorbeeld 1 of 2% dan nog hebben we het over 1 op 100 of 1 op 50. Zelfs dat is helemaal niet bijzonder zeldzaam. Iedereen kent dan wel iemand of een paar mensen die zouden voldoen aan de criteria voor NPS. Maar ook mensen die niet aan alle criteria voor een diagnose voldoen, kunnen natuurlijk nog flink narcistische trekken hebben.
Het is dus helemaal niet onwaarschijnlijk dat zich hier geregeld iemand meldt met een (ex-)partner, een ouder, een kind of een baas met meer dan gemiddeld narcistische trekken.
Omnik schreef op 26-04-2023 om 00:49:
[..]
Zo zeldzaam is het niet. Uit het onderzoek dat onder de DSM-5 ligt (NESARC) kwam een prevalentie van 6,2% van narcistische persoonlijkheidsstoornis in de populatie in de VS. 6,2% is ruim 1 op 20
Ik wil eigenlijk deze discussie niet in het topic voeren. Maar heb je een bron? Want ik gok dat die prevalentie niet in general population is maar in een afsplitsing. Namelijk geteste personen. Alle bronnen die ik ken spreken over een incidence rate onder 1%. Hangt natuurlijk van de definitie af en waarschijnlijk helpt het TO niet. Maar ben wel nieuwsgierig. Nieuw topic?
Poezenmeisje schreef op 25-04-2023 om 00:14:
Ik vind het ook naar pubergedrag klinken. Lekker laten.
Ze is 16!!
Waarom moet ze meegesleept worden naar de familie van je vriend en verplicht gezellig zitten doen?
Het lijkt me toch geen kleuter die nog niet alleen thuis kan blijven
Het was een verjaardagsfeestje voor zijn dochter die een jaartje ouder is.
Zij komen ook naar ons als mijn kinderen jarig zijn. Daarom vind ik het heel normaal dat ze meegaat én deelneemt aan het feestje.
Is het dan niet raar als zij van zo'n feestje thuis blijft omdat ze geen zin heeft, om dan enkele maanden later de kinderen van mijn vriend hier te ontvangen om haar verjaardag dan te vieren?
Moradora schreef op 25-04-2023 om 09:58:
[..]
Deze vraag had ik ook al gesteld en heeft TO niet op geantwoord. Ik vermoed zomaar dat ze dus vind dat hij een narcist is anders had ze wel graag willen vertellen dat hij gediagnosticeerd is met narcisme.
Hij is er niet mee gediagnostigeerd, maar ik ben er wel heel zeker van.
Poekewiki schreef op 25-04-2023 om 10:27:
. Dus mijn raad is in ieder geval om het nooit zo naar haar uit te spreken.
Ik spreek het niet uit naar haar. Ik ben me er heel erg van bewust dat dat niet ok is.
BritgetJones007 schreef op 25-04-2023 om 11:01:
[..]
Oh, dit klinkt niet goed. Hoe komt het dat ze zo weinig sociale contacten heeft? Ligt hier niet de echte hulpvraag?
Ze praat er niet over. Het lijkt of ze er ok mee is. Maar eigenlijk weet ik het niet.
Ze heeft wel sociale contacten, in die leidingsgroep, en met die mensen uit het buitenland spreekt ze ook regelmatig af, ondanks dat ze ver uit elkaar wonen. Maar dichtbij huis heeft ze geen vrienden.
APw schreef op 26-04-2023 om 09:38:
[..]
Het was een verjaardagsfeestje voor zijn dochter die een jaartje ouder is.
Zij komen ook naar ons als mijn kinderen jarig zijn. Daarom vind ik het heel normaal dat ze meegaat én deelneemt aan het feestje.
Is het dan niet raar als zij van zo'n feestje thuis blijft omdat ze geen zin heeft, om dan enkele maanden later de kinderen van mijn vriend hier te ontvangen om haar verjaardag dan te vieren?
Op die leeftijd lijkt het me logisch dat je als puber je verjaardag alleen viert met vrienden. Eventueel nog met opa's, oma', andere familie als daar een goede band mee is.
Dus zijn zijn kinderen en jouw dochter vrienden? Zo nee, dan lijkt het in mijn ogen opgedrongen. Geen wonder dat een puber zich daartegen verzet.
En ik ben het eens met andere schrijvers hier. Ik denk dat jij hier mee aan de slag moet TO. Misschien nog dingen uit de scheiding verwerken. Misschien ook wel opvoedingsondersteuning als haar gedrag echt uit de spuigaten loopt. Maar hulpverlening kan ook objectiever naar haar gedrag kijken.
