Dochter (16) lijkt steeds meer op haar vader en dat doet pijn
Mijn dochter is 16,5 en is vaak een toffe, lieve en ondernemende meid.
Ik ben trots op hoe ze haar plan trekt en weet wat ze wilt. Dat vertel ik haar dan ook regelmatig.
Maar er is ook een andere hele donkere kant.
Hoe charmant ze kan zijn, kan ze minstens even onaangenaam zijn.
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
De pijnpunten zijn dat alles wat misloopt, steeds de fout is van iemand anders. Beiden kunnen niet in eigen boezem kijken. Of willen niet. Ook elke onenigheid draait op stevige ruzie uit. Als er iets gebeurt dat niet ok is, in de vorm van gedrag of woorden, en ik bespreek dat met haar (wat ik altijd op een nette en beleefde manier doe), eindigt het met slaande deuren.
Ik heb lang geprobeerd om dit een plaats te geven. Maar het lukt me niet.
Afgelopen weekend knapte er iets bij mij.
We waren op een feestje in de familie van mijn vriend. Er waren daar een aantal mensen die mijn dochter nog niet had ontmoet, maar ook heel wat die ze wel kent, waaronder mijn ouders. Maar het zinde haar niet. Ze was niet tevreden, vond het niet aangenaam, en liet dat aan iedereen zien. Ze heeft de hele avond in de keuken gezeten met een boos gezicht, en op haar gsm gericht. Elke toenadering van 'wil je iets drinken', 'kom bij ons staan' of andere zinnen om haar erbij te betrekken, sloeg ze af.
Datzelfde zag ik vroeger ook bij haar papa. Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar.
In mijn leefwereld is dit zeer onbeleefd gedrag. Als ik dat probeer duidelijk te maken, is het weer dikke ruzie.
Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar dat liep weer mis.
Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige.
Ik ben er niet fier op om het toe te geven, maar ik vind haar alsmaar minder leuk. Het kost me veel energie om me open te stellen naar haar toe. De eigenschappen die haar vader en ik uit elkaar hebben gedreven, komen nu weer terug in mijn leven. Via mijn kind.
Dit vertel ik hier op het forum, omdat ik een uitlaatklep nodig heb. Zijn er mensen die zich hierin herkennen? En hoe gaan jullie ermee om?
APw schreef op 26-04-2023 om 10:01:
[..]
Ze zegt er zeer weinig over.
Ze heeft wel een goed gevoel met mijn vriend, ze heeft hem heel graag. Hij is wat meer gereserveerd en dat komt dat hij bij haar heel heftig gedrag heeft gezien. Zijn kinderen puberen niet, raar maar waar. Die zijn altijd lief en vriendelijk en behulpzaam. Hij heeft dus thuis totaal geen ervaring met pubergedrag en begrijpt het dan ook niet.
Enkele jaren geleden was ik ernstig ziek, een hoop ellende, en toen was zij in haar pubergedrag op haar hoogtepunt. Dat was zeer heftig. Het heeft bij mijn vriend voor een zekere gereserveerd gezorgd. Hij is wel lief en aardig voor haar hoor, dat wel. Maar ook op zijn hoede.
Dat niet puberen zou ik niet als iets positiefs benoemen 
. Ik puberde ook niet omdat ik mezelf toen al wegcijferde.
MamaE schreef op 26-04-2023 om 12:15:
Waar ik wel écht over val is de negeerstraf. Mijn ouders hebben die een paar keer toegepast (wat ze zelf zijn vergeten) en het van mijn zus stelselmatig gelegitimeerd en ik zie dat als de allergrootste fout in hun hele opvoeding. Ze vinden negeren overigens een normale manier van omgaan met mensen waar je geen zin in hebt.
Ik ben nu 40 en ik heb er nog een trauma van. Als je tegen me schreeuwt of me slaat ben ik nog de moeite waard om tegen te schreeuwen/te slaan en neem je mijn veiligheid af. Als je net doet alsof ik niet besta ben ik die moeite niet eens meer waard en neem je mijn waardigheid af.
Heel verschrikkelijk inderdaad, kan mij ook hels maken. Ik heb geen ervaring met narcisten, kan me voorstellen dat (emotioneel) afstand houden en alleen beheerst reageren dan het beste is. Maar voor een kind kan afstandelijkheid ook schadelijk zijn, dat is wel lastig.
Mijn oudste zus was ook een lastige puber hoorde ik altijd. Achteraf zag zij die situaties toch een beetje anders, en ik vond mijn moeder ook niet makkelijk in mijn puberteit dus ik begreep mijn zus ook wel. Maar nu mijn kinderen volwassen zijn, begrijp ik mijn moeder ook wel. Het blijft erg lastig om het goede te doen en elkaar niet kwijt te raken, terwijl er toch juist afstand moet ontstaan. Ik vond 14 heel lastig, en ik vond 16,5 ook lastig. Na de eerste twee kinderen kon ik bij drie en vier het patroon zien en vertrouwen dat het beter zou worden, maar toch elk op zijn eigen manier en niet alles is bepaald perfect. Soms klikt het gewoon niet lekker met een kind. Dat is taboe en ook verschrikkelijk omdat een kind zijn ouders niet kan kiezen, maar toch doe je daar niet zomaar wat aan. Het helpt wel om te onderkennen dat minstens de helft bij jezelf ligt, en daarmee aan de slag te gaan. Maar makkelijk, nee.
Ik heb vooral veel medelijden met de puber. Je moet verplicht mee en dan ook nog verplicht gezellig zitten doen. Anders schiet je moeder in de kramp, wamt die wil blijkbaar amderen pleasen en laten zien hoe goed ze het doen met zijn allen. En dat bij de familie van je stiefvader. Want ze komen ook op jouw feestje Vraag me af of ze dat uberhaupt wel wil dat ze komen.
Ik zou haar meer autonomie geven hierin. Als ze niet mee wil, prima.
De moeder wil aan alle sociale verplichtingen voldoen, dat kan. Maar ze kan niet van haar verwachting, de verplichting van haar dochter maken. Ik zou vooral werken aan een leuke relatie tussen moeder en dochter. Nu het nog kan en maling hebben aan de verwachtingen van anderen.
Prillewits schreef op 26-04-2023 om 16:52:
[..]
Heel verschrikkelijk inderdaad, kan mij ook hels maken. Ik heb geen ervaring met narcisten, kan me voorstellen dat (emotioneel) afstand houden en alleen beheerst reageren dan het beste is. Maar voor een kind kan afstandelijkheid ook schadelijk zijn, dat is wel lastig.
Mijn oudste zus was ook een lastige puber hoorde ik altijd. Achteraf zag zij die situaties toch een beetje anders, en ik vond mijn moeder ook niet makkelijk in mijn puberteit dus ik begreep mijn zus ook wel. Maar nu mijn kinderen volwassen zijn, begrijp ik mijn moeder ook wel. Het blijft erg lastig om het goede te doen en elkaar niet kwijt te raken, terwijl er toch juist afstand moet ontstaan. Ik vond 14 heel lastig, en ik vond 16,5 ook lastig. Na de eerste twee kinderen kon ik bij drie en vier het patroon zien en vertrouwen dat het beter zou worden, maar toch elk op zijn eigen manier en niet alles is bepaald perfect. Soms klikt het gewoon niet lekker met een kind. Dat is taboe en ook verschrikkelijk omdat een kind zijn ouders niet kan kiezen, maar toch doe je daar niet zomaar wat aan. Het helpt wel om te onderkennen dat minstens de helft bij jezelf ligt, en daarmee aan de slag te gaan. Maar makkelijk, nee.
Niet elk zwijgen heeft dezelfde contekst. En daarmee is niet elk zwijgen kwalijk of schadelijk. Dat dat bij jou wel zo bleek, is is zonde. Als ik naar mijn kinderen kijk, leerden die met name als wij even niets zeiden. Met praten kan je ook teveel willen, kan ook afleiden van de boodschap (ongewild en onbedoeld). Soms is niets zeggen veel duidelijker want dan kan een kind zich even niet afzetten tegen de ouder maar wordt nagedacht over de situatie en de eigen rol daarin.
Dus, niet elk zwijgen is negeren, komt niet voort uit dezelfde contekst of heeft hetzelfde doel.
Philou schreef op 01-05-2023 om 18:35:
[..]
Niet elk zwijgen heeft dezelfde contekst. En daarmee is niet elk zwijgen kwalijk of schadelijk. Dat dat bij jou wel zo bleek, is is zonde. Als ik naar mijn kinderen kijk, leerden die met name als wij even niets zeiden. Met praten kan je ook teveel willen, kan ook afleiden van de boodschap (ongewild en onbedoeld). Soms is niets zeggen veel duidelijker want dan kan een kind zich even niet afzetten tegen de ouder maar wordt nagedacht over de situatie en de eigen rol daarin.
Dus, niet elk zwijgen is negeren, komt niet voort uit dezelfde contekst of heeft hetzelfde doel.
Fijn dat bij jou alles perfect gaat Philou.
WendelmoedM schreef op 01-05-2023 om 18:54:
[..]
Fijn dat bij jou alles perfect gaat Philou.
Dat zeg ik juist niet. Wat vaker even niets zeggen of geen commentaar hebben, kan ook goed werken. Daar had ik wel wat vaker op mogen vertrouwen.
Wat ik probeer te zeggen dat niet elk zwijgen dezelfde contekst heeft en als je daar klakkeloos vanuit gaat, de situatie tekort mee kan doen.
Je dochter heeft zoals elk mens een mix van leuke en minder leuke kanten. En daarnaast draait voor een puber het leven vooral om zichzelf. Ze hoeft niet perfect te zijn. En jij zelf trouwens ook niet als moeder.
Laat de teugels wat meer vieren en stel alleen op echt belangrijke punten regels waar ze zich dan ook echt aan moet houden. Probeer haar pubernukken niet direct te koppelen aan je ex. Je dochter heeft haar eigen karakter met leuke en lastige kanten. Aan jou als moeder met die lastige kanten op een goede manier om te gaan en in contact te blijven. En dat het daarbij af en toe botst is niet erg. Maar na een botsing weer de positieve draad oppakken.
