Dochter (16) lijkt steeds meer op haar vader en dat doet pijn
Mijn dochter is 16,5 en is vaak een toffe, lieve en ondernemende meid.
Ik ben trots op hoe ze haar plan trekt en weet wat ze wilt. Dat vertel ik haar dan ook regelmatig.
Maar er is ook een andere hele donkere kant.
Hoe charmant ze kan zijn, kan ze minstens even onaangenaam zijn.
Met haar papa ben ik uit elkaar gegaan na een lange en moeilijke relatie. Hij is een narcist, en die trekken, die het onze relatie heel erg moeilijk maken, zie ik steeds vaker bij haar terug.
Mijn dochter en haar papa zijn 2 handen op 1 buik... niet moeilijk dus.
De pijnpunten zijn dat alles wat misloopt, steeds de fout is van iemand anders. Beiden kunnen niet in eigen boezem kijken. Of willen niet. Ook elke onenigheid draait op stevige ruzie uit. Als er iets gebeurt dat niet ok is, in de vorm van gedrag of woorden, en ik bespreek dat met haar (wat ik altijd op een nette en beleefde manier doe), eindigt het met slaande deuren.
Ik heb lang geprobeerd om dit een plaats te geven. Maar het lukt me niet.
Afgelopen weekend knapte er iets bij mij.
We waren op een feestje in de familie van mijn vriend. Er waren daar een aantal mensen die mijn dochter nog niet had ontmoet, maar ook heel wat die ze wel kent, waaronder mijn ouders. Maar het zinde haar niet. Ze was niet tevreden, vond het niet aangenaam, en liet dat aan iedereen zien. Ze heeft de hele avond in de keuken gezeten met een boos gezicht, en op haar gsm gericht. Elke toenadering van 'wil je iets drinken', 'kom bij ons staan' of andere zinnen om haar erbij te betrekken, sloeg ze af.
Datzelfde zag ik vroeger ook bij haar papa. Ik was dan beschaamd in zijn plaats, en nu was ik dat in die van haar.
In mijn leefwereld is dit zeer onbeleefd gedrag. Als ik dat probeer duidelijk te maken, is het weer dikke ruzie.
Ik heb geprobeerd om erover te praten, maar dat liep weer mis.
Dus nu zwijg ik al enkele dagen en zeg het hoognodige.
Ik ben er niet fier op om het toe te geven, maar ik vind haar alsmaar minder leuk. Het kost me veel energie om me open te stellen naar haar toe. De eigenschappen die haar vader en ik uit elkaar hebben gedreven, komen nu weer terug in mijn leven. Via mijn kind.
Dit vertel ik hier op het forum, omdat ik een uitlaatklep nodig heb. Zijn er mensen die zich hierin herkennen? En hoe gaan jullie ermee om?
Uit de voorbeelden die jij noemt (het is altijd de schuld van iemand anders, in een hoekje gaan zitten mokken op een verplicht familiefeestje) denk ik: heel normaal pubergedrag. Zou het helpen het zo te zien, in plaats van je oordelen over haar vader op haar te projecteren? (Wat denk ik heel normaal is, je bent niet voor niks uit elkaar en schiet nu direct weer in de kramp of oud gedrag.)
In mijn leefwereld is dit gewoon pubergedrag...
Ik denk dat jij niet met een objectieve bril naar je dochter kijkt. Dit klinkt als gewoon pubergedrag.
Let wel dat als jij je ex zodanig afkeurt, je eigenlijk ook de helft van je kind afkeurt en dat voelen ze echt wel.
Ai, dat is niet fijn. Mijn man heeft zoon uit eerder huwelijk en de moeder heeft hem van zijn 6e tot 18e jaar weg gehouden van vader. Totdat vriendin van zoon wel nieuwsgierig was naar vader, zij heeft ervoor gezorgd dat er contact kwam. En dat kwam en wij hoorden dat zijn moeder regelmatig zei 'je lijkt steeds meer op je vader' (met een valse ondertoon erin). Dat resulteert dat zoon zijn moeder al 8 jaar niet meer ziet, noch haar enige kleinzoon. Wat wil ik hiermee zeggen? Probeer te houden van haar zoals ze is, anders raak je haar gegarandeerd kwijt! Sterkte!
Echt heel normaal pubergedrag. Ik snap dat je hierdoor geraakt wordt vanwege je ex, maar ik lees hier bij je dochter echt niks zorgelijks.
Ik denk eerder autisme dan narcisme, een op een herkenning (ook de zo vader, zo kind). Van mijn kind kan ik dat prima hebben of althans raak ik er niet geïrriteerd door.
Lange tijd heb ik het zelf gezien als pubergedrag.
Maar ik maak me erg zorgen dat dit blijvende karaktertrekken zijn. Ik ben er zovele jaren mee geconfronteerd geweest en het is allemaal zo herkenbaar.
Wat ik schreef over de herkenningspunten van haar vader die ik zie, dat heb ik natuurlijk niet letterlijk aan haar gezegd. Naar haar toe blijf ik neutraal, en ik zeg haar niet dat ze op haar vader gelijkt.
Maar het zit wel in mijn hoofd. En daar wringt het alsmaar meer.
ik lees heel normaal pubergedrag en is je ex gediagnosticeerd als narcist of is dit een zelf ingevuld label door jou?
Ik denk echt dat je te gekleurd naar je dochter kijkt, je zal alles wat ze doet waarschijnlijk zien in het licht van het gedrag van haar vader en dat is niet fair naar je dochter.
Mocht je je echt zorgen maken om haar gedrag dan zou ik naar de huisarts gaan en dit bespreken en kijken of ze haar kunnen laten diagnosticeren. Maar ik vraag me echt af of ze dat zullen doen met de dingen die je omschrijft. Maar misschien geeft dat jou juist rust als het bevestigt dat het geen "narcisme" is maar een puber.
Ik zou starten met een eigen coach te zoeken om jezelf hierin te helpen en dan als tweede hulpvraag hoe je je positief en realistisch kunt opstellen ten opzichte van het dochter. Dit zijn belangrijke jaren en als je hier doorheen komt zonder iets stuk te maken maar wel een eigen, positie verstandhouding met haar op te bouwen dan heb je haar toch ook jouw helft van de opvoeding gegeven, met een ander voorbeeld dan haar vader haar geeft.
gr Angela
Beetje flauw om elk negatief gedrag aan vaders toe te schrijven. Is elk positief gedrag dan van jou afkomstig?
Plus: ze is puber.
dus met mensen die niet aan haar verwant zijn moet ze maar geaccepteerd sociaal gaan zitten doen?
Klinkt als n normale puber.
Feestjes zonder vrienden of andere gezellige leeftijdsgenoten zijn per definitie stom.
Denk zelfs dat mijn 8 jarige zich zo had gedragen al mag die geen hele avond op haar mobiel zitten.
PhilDunphy schreef op 24-04-2023 om 19:54:
Beetje flauw om elk negatief gedrag aan vaders toe te schrijven. Is elk positief gedrag dan van jou afkomstig?
Plus: ze is puber.
Waar leid je dat uit af? Ik schrijf niet elk negatief gedrag toe aan haar vader. Maar ik begin er wel een patroon in te zien en dat baart me zorgen.
Apatura schreef op 24-04-2023 om 20:18:
dus met mensen die niet aan haar verwant zijn moet ze maar geaccepteerd sociaal gaan zitten doen?
Klinkt als n normale puber.
Feestjes zonder vrienden of andere gezellige leeftijdsgenoten zijn per definitie stom.
Denk zelfs dat mijn 8 jarige zich zo had gedragen al mag die geen hele avond op haar mobiel zitten.
Ze moet niet geaccepteerd sociaal zitten doen, maar een beetje beleefdheid is op haar plaats. Er waren nog mensen van ongeveer haar leeftijd aanwezig. Er was er eentje die zich zo gedroeg, en dat was zij.
Mag je dan niet meer wat beleefdheid van je kind verwachten?
ja iedere ouder zou graag dat willen en iedereen probeert het en soms lukt het soms niet helemaal. Maar ik zou echt die vader er buiten laten. Dat maakt het erg risicovol want dan ga je het misschien te groot maken...
Gr Angela
