Zoon glijdt af: welke hulp?

Omnik schreef op 18-03-2022 om 22:38:

[..]

Heb ik geprobeerd. Gemeente heeft hier helemaal geen benul van, ze kennen niet dat soort mensen. Huisarts ook niet. Ik heb het via mijn eigen netwerk geprobeerd maar de psycholoog die toen kwam bovendrijven, daar wilde zoon na kennismaking niet heen. Ik denk ook dat het belangrijk is om het HB-aspect te snappen maar ik heb het tot nu toe nog niet kunnen vinden. Het is alweer even geleden dat ik het probeerde dus misschien moet ik gewoon weer eens overal de vraag droppen. Die ADHD-gespecialiseerde coach heb ik ook zelf gevonden en heeft ook geen contract met onze gemeente. Die betaal ik dus al via een PGB. Ik was al blij dat ik die gevonden had. 

Heb je facebook? Er zijn hele actieve facebookgroepen voor ouders van HB kinderen. Daar worden ook regelmatig vragen gesteld over positieve ervaringen met HB praktijken (evt. icm andere problematiek). Zo kun je het kaf van het koren scheiden.

Verder wil ik je nog even sterkte wensen. Dat vergat ik in mijn vorige bericht. Slopend op in deze situatie te zitten. Er is zo weinig mogelijk, terwijl je zorgen zo groot zijn.

Wat enorm lastig dit. Wat wil je zoon wél? Hij kan overal nee tegen zeggen en mooi weer spelen, maar dat brengt hem uiteindelijk niet verder. Ik denk dat het wel belangrijk is dat hij dat zelf ook in gaat zien. Misschien is juist een knuffelige en schuldbewuste bui als vandaag een kans op een opening in het gesprek.
Verder vind ik jouw veiligheid en die van je dochter wel heel belangrijk. Je dochter moet nog een half jaar thuis blijven wonen, eindexamen doen en ook daarna wil je dat, als ze slaagt, dat ze dan wel nog graag geregeld een weekend naar huis komt en zich daar veilig voelt. Ik denk dat je dat wel aan kunt geven, bij je zoon en de psycholoog. Dat jij en je dochter niet altijd veilig zijn en je niet altijd veilig voelen thuis.
Het kan zijn dat hij er niks aan kan doen, maar er moet wel wat aan gebeuren.

Sterkte Omnik. Heel, heel erg lastig. Wat MamaE schrijft: kan hij een beetje benoemen wat hij wel wil?
Een vriendin van mij heeft een zoon die ook hoog begaafd is en zeer gevoelig. Ook helemaal vastgelopen. Eindigde met een psychose. Zowel de huisarts als zijn familie hebben staan schreeuwen aan de poorten van de GGZ. Uiteindelijk is deze jongen opgenomen( wilde toen ook wel zelf min of meer) en behandeld met electro convulsie en medicatie. Toen hij eenmaal was opgenomen was er wel veel mogelijk en is hij helemaal door gelicht door psychologen , psychiaters en gespecialiseerde verpleegkundigen. Was er regelmatig overleg met professionals hemzelf en familie. Maar het is onbegrijpelijk dat dit zo lang heeft moeten duren. En eerst ook allerlei coaches langs. Die kwamen dan met hij is autistisch of hij is hoog begaafd. Maar sorry, het enkele feit dat iemand hoog begaafd is maakt niet dat iemand zo vast loopt als kind van vriendin en jou zoon. Als ik hier mensen hoor adviseren dat je eens moet kijken naar onderwijs gericht op hoogbegaafdheid voel ik lichtelijk kriebels opkomen. Ik heb niets tegen dat onderwijs maar het lijkt mij dat er met je zoon veel meer aan de hand is. Gelukkig lijkt het nog niet zo erg als bij situatie die ik benoemde maar ik denk dat veel meer jongeren gebaat zouden zijn bij samenwerking en verschillende disciplines die meekijken. Nu slaat iedereen er maar een slag naar en moet je maar hopen dat je iemand treft die er chocola van kan maken. En als het dan helemaal fout loopt is er intramuraal wel van alles mogelijk.
Ik weet niet zo goed wat ik zou doen. Toch hele korte lijnen met de huisarts en kijken of er toch geen psychiater/GGZ team mee kan denken. 

Een ding nog. In een andere situatie is een jongere die vast dreigde te lopen tijdelijk bij een oom en tante gaan wonen. Dat heeft daar wel geholpen om rust in de tent te brengen. Maar ja zo iemand moet je dan net hebben.

Heb je al eens contact gehad met het Crisisinterventieteam van Bureau Jeugdzorg? Zij zijn 24-uur per dag te bereiken. 
Of contact opgenomen met Meldpunt Zorgwekkend Gedrag. Daar zit deskundigen die met je mee kunnen denken en eventueel hulp kunnen inschakelen. Heel veel sterkte!!

Ik kom nog even terug om je een hart onder de riem te steken. Wat goed van je dat je niet opgeeft met geschikte hulp zoeken. 

Ik heb zelf een lastige ouderschapssituatie meegemaakt en mijn ervaring is inderdaad dat hulpverlening pas actie onderneemt als het te laat is. En ik was toen al niet meer goed in staat om aan die hulpverleningsbel te trekken. 

Terugkijkend was het vooral een beeldvormings/imago probleem. Waarschijnlijk zien ze vaak dat het probleem aan de ouderschapskwaliteiten ligt en als je dan daarin toevallig uitblinkt, zien ze over het hoofd dat er een probleemsituatie is die je ook met de juiste opvoedingskwaliteiten en liefde niet kunt oplossen. 

Ook liep ik tegen het probleem aan dat kind hulp moest vragen, het is niet voldoende dat je als ouder een hulpvraag indient. En dan sta je machteloos aan de zijlijn terwijl het alleen maar erger word. Voor je kind én voor jou. 

Vanuit deze persoonlijke ervaring wil ik je graag nog zeggen dat je het heel goed doet. Je bent een goede moeder! 

Ik denk dat die adhd coach veel te licht is voor je zoon. Je huisarts zou moeten doorverwijzen naar gespecialiseerde GGZ. Je zou ook anoniem kunnen bellen met veiligthuis en advies kunnen vragen. 

Allereerst een hart onder de riem. Mijn zoon lijkt op de zoon die hierboven ergens beschreven wordt. In een notendop; van een veelbelovend creatief kind dat wel heel slim is, naar een beschermd wonende volwassene, behandeld voor verslaving en psychoses maar met een psychose uit de verslavingskliniek gekomen, met de aantekening hem aan te spreken als een verstandelijk beperkt iemand. Het is gewoon zwaar k als een kind waar je zo van houdt zo’n negatieve karikatuur van zichzelf is geworden Ik noemde het dat je rondloopt  ‘prepared for impact’ ; áltijd wachtend top de volgende ramp. 

Dus. Ik hoop dat je dat bespaard blijft, maar een paar gedachtes die ik je wil meegeven en je misschien nu helpen.
Zo  hebben wij uiteindelijk heel erg ingezet op veiligheid. Zus durfde niet alleen te zijn met haar broer, wij voelden ons niet veilig. Dat was voor de gemeente blijkbaar een soort ‘key-woord’ waardoor ze wel iets moesten. Misschien is zelfs veilig thuis wel een instantie die meer kan bereiken en in elk geval op papier ervaring heeft met hoe je met iemand omgaat die de veiligheid in huis bedreigt. (En ik weet dat op ouders online daar altijd heel angstig over wordt gedaan, maar de situatie is nu eenmaal onveilig)

Zorg voor je andere kind. Zij zit continue in de stress en dat is op deze jonge leeftijd niet fijn. Maak keuzes die haar helpen, en misschien kan ook zij (via de huisarts) ondersteuning krijgen. Zus hier was doodsbang en dat heeft haar echt een jaar van haar middelbare school gekost.

Is er een logeeradres? Tantes/ooms/vrienden van je waar hij een time-out kan krijten? Zodat jullie energie kunnen opdoen en kunnen herstellen? 
En als laatste school. Blijft hij daar binnen de lijntjes? Die van kind had een orthopedagoog die ons geholpen heeft om hulp te vinden. 
Sterkte, want het is echt zo verdrietig om je kind zo ongelukkig te zien en niet te weten wat je daar mee moet. 

Omnik schreef op 19-03-2022 om 01:37:

[..]

Ja, dat crisisinterventieteam heb ik ooit gebeld. Die kwamen niet. Ik moest de politie maar bellen. Die kwamen vervolgens op zoon inpraten dat hij naar zijn ouders moest luisteren anders zou het slecht met hem en ons aflopen. Nou ja, ik schrijf het erg cynisch en onaardig op. Het waren prima kerels. Maar ze konden hem totaal niet bereiken. Kennelijk moet je dat crisisinterventieteam niet bellen bij een acute crisis maar bij een semi-acute crisis? Afijn, goed dat je ze noemt! Ik zoek die beide instanties weer eens op, ik kan er altijd een telefoontje aan wagen. Het kan zomaar anders lopen dan de vorige keer.

Het crisis interventie team heb ik ook wel eens in moeten schakelen en dan niet van.de jeugd GGZ maar de ouderen GGZ. En ik kan je vertellen dat wat wij een crisis vinden zij dat lang niet altijd vinden. Zeer frustrerend. 

Jouw idee dat je blijkbaar met een. Semi acute crisis moet bellen klopt niet. Ze vonden het waarschijnlijk niet genoeg een crisis. Misschien als hij tegen de agenten ook zo uit zijn dak zou zijn gegaan en die hadden gebeld... Ja dan hadden ze misschien gekomen.

Maar ik heb zelfs wel eens meegemaakt dat een huisarts en een psychiater het een crisis vonden en het crisisteam kwam en vond van niet

Maar als thuis zorg moesten we maar blijven komen, bij iemand die met messen had gezwaaid.l en tegen mijn collega's had gezegd zich zelf in de buik te gaan steken.  Het was dat de psychiater een GGZ bed beschikbaar had en ze er in geslaagd is deze cliënt min of meer vrijwillig op te nemen.

Want dat is het! als het crisisteam komt.moet iemand met een IBS opgenomen kunnen worden. En waarschijnlijk was dat met je zoon geen IBS waardige situatie...