Zoon glijdt af: welke hulp?

Flanagan schreef op 19-03-2022 om 15:12:

[..]

Jammer te lezen dat je geen stap terug kan zetten door iemand anders die taak gedeeltelijk op zich te nemen. Het zou zo fijn zijn dat je gewoon zijn moeder zou kunnen zijn en de andere petten in een kast te leggen.
Je geeft aan dat het sinds een maand achteruit holt. Ik snap dat je aan de bel trekt voor dat het nog slechter gaat en zijn cijfers kelderen zodat vwo over is. Maar een maand is relatief gezien niet eens erg lang.

Laat hem weten dat je in hem gelooft, welke route jullie ook volgen.

Heeft hij vrienden?

Ja, dat klopt. Een maand is helemaal niet zo lang. Ik realiseer me ergens ook: hij hoeft waarschijnlijk ‘alleen maar’ zijn medicatie weer te gaan slikken om weer enigszins op het niveau van daarvoor uit te komen. Maar sinds hij naar de middelbare is gegaan (3,5 jaar), is hij nooit op een ‘goed’ niveau geweest. Hij is al die tijd al meer of minder moe, down, boos, somber, gefrustreerd, verveeld, verdrietig etc. Nu zakt hij gewoon plotseling (weer eens) helemaal door het ijs. Ergens denk ik ook: laat het dan maar gebeuren. Ik wil ook niet dat hij zo nog 2,5 jaar door moet, tot aan zijn VWO-diploma. Dat wordt ook een lijdensweg voor hem en voor ons/mij. Ik zou zo graag een route voor hem willen vinden die hij niet hoeft ‘vol te houden’ maar die hij gewoon kan afleggen, omdat hij passend is. Maar die route is er zomaar niet. Niemand die je de weg kan wijzen. En het is moeilijk de energie op te brengen om zelf een nog niet bestaande route te vinden, als het dagelijks leven al zoveel energie uit zuigt.

Hij heeft op school wat jongens om zich heen maar daar klaagt hij ook veel over. Die doen het ook nooit goed. Zijn ook duidelijk allemaal kinderen met eigen uitdagingen. Een daarvan is ook aan het uitvallen, die is al verder heen. Die is duidelijk ernstig depressief. Daar is ook moeilijk hulp voor te organiseren, hoor ik van die ouders.  

Ik zeg zo vaak als ik kan dat ik in hem geloof. En dat doe ik ook. Maar het pijnlijke is dat ik dat echt niet altijd kan: hij gedraagt zich geregeld echt disfunctioneel en ik ontkom er niet aan dat ook aan de oppervlakte komt dat ik dat zie. En dan voelt hij heus wel dat ik zijn gedrag afkeur of niet geloof in de goede afloop. Ik kap gesprekken waarin hij om goedkeuring vraagt (eist) vaak af, probeer dan diplomatiek te doen: ‘we denken er niet hetzelfde over, prima, dat kan’. Maar hij gaat dan maar door en door, wil per se bevestiging en begrip hebben. Ik moet dan drie keer zeggen: ‘Ik wil hier over ophouden. We denken hier nou eenmaal anders over.’ Soms accepteert hij dat. Vaak is hij dan alsnog boos, omdat ik ‘niet aan zijn kant sta.’ Hij is bijzonder ‘vasthoudend’ en regelt zo zijn eigen afwijzing want op een gegeven moment verlies ik wel een keer mijn geduld. 

Mamali schreef op 19-03-2022 om 15:15:

[..]

Wat naar dat het bij jullie is misgegaan, maar dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat ze het niet goed doen, mijn zoon is er echt enorm geholpen en staat zo anders in het leven.

De gemeente hoeft dat niet te financieren maar de zorgverzekering.

Vrijwel alle geestelijke gezondheidszorg voor kinderen en jongeren tot 18 wordt betaald door de gemeente, ook opnames, ook psychiaters. Medicatie niet bijvoorbeeld. Dat is sinds 2015 zo. Dat moest de zorg beter maken maar dat is .. laat ik het diplomatiek uitdrukken … zeker niet overal gelukt. Doordat het Rijk niet genoeg geld aan de gemeenten hebben meegegeven, zitten veel gemeenten in grote financiële problemen door de jeugdzorg; het kost nou eenmaal heel erg veel geld. Als ouder merk je dat heel goed: je wordt er heel vaak op gewezen dat het wel een onsje minder kan. Ze willen vaak pas na heel veel gesoebat verwijzen. Je praat je de blaren op de tong en er gaat veel tijd overheen. Je moet altijd eerst nog iets lichters proberen. Ik weet niet precies wanneer dat traject bij jullie heeft plaatsgevonden maar het lijkt erop dat het daar gelukkig goed is gegaan. Ik hoor jammer genoeg maar zelden echt positieve verhalen. Veel kinderen krijgen niet de hulp die het verschil maakt. 

PS er zitten ook wat perverse prikkels in. Yes we can en dergelijke moet de gemeente waar de jongere woont voordat hij/zij dat gaat doen betalen. Een jongere die in een jeugdzorginstelling terechtkomt, wordt ingeschreven in de gemeente waar die instelling staat. Die gemeente moet dan betalen. Daar heeft de verwijzende gemeente vziw geen kosten van. 

Mamali schreef op 19-03-2022 om 14:53:

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar mijn zoon is enorm geholpen door een opname bij Yes we can clinics..
Wij waren ook ten einde raad en uiteindelijk na heel veel trajecten daar terecht gekomen.
Ewout Genemans heeft er ook een documentaire over gemaakt, te zien op Videoland.
Sterkte!

Evengoed wel interessant. Hij gaat in ieder geval op mijn lijstje. Een zoon van een vriendin heeft een dergelijk traject in het buitenland gedaan. Dat heeft die jongen wel wat gebracht. Maar wat daar allemaal aan vooraf is gegaan voordat de gemeente bereid was dat überhaupt in overweging te nemen! Totale schooluitval, geen dagbesteding, zelfmoordpogingen. Dan moet ik toch hopen dat het niet eerst nog zoveel verder hoeft af te zakken. Als ik daar nog iets aan kan doen, wik ik daar natuurlijk niet op wachten.

Wasgij schreef op 19-03-2022 om 16:12:

Misschien is 'stevig'. In Oostrum iets voor jullie?

Er staat dat het voor mensen is met een licht verstandelijke beperking. Valt hoogbegaafdheid daar ook onder 😂. 

Ik ga ze bellen. Dit is echt wel in de richting, qua problematiek en qua regio. Ook hiervoor geldt: als ze het zelf niet kunnen bieden, weten ze misschien wie het wel kan bieden.

Mamali schreef op 19-03-2022 om 16:55:

[..]

Nee hoor zo gaat het niet..e hebt een verwijzing van de huisarts nodig en na de intake dient yes we can het in bij de zorgverzekering en die vergoed het of niet..en je hoeft ook niet in de gemeente van de kliniek in te schrijven.

Mijn zoon is er een paar maanden uit en die heeft echt een enorme verandering doorgemaakt..en ik heb heel weinig negatieve ervaringen gehoord, tuurlijk zijn er altijd waar het niet het juiste resultaat bij heeft gegeven maar dat heb je altijd..

Ik hoop voor jou dat er snel verlichting komt op welke manier dan ook..

Dat is echt pas na 18:

“13 t/m 17 jaar

De gemeenten sluiten ieder jaar contracten af met aanbieders voor jeugdhulp en jeugd ggz. Yes We Can Clinics heeft als specialistische jeugd ggz instelling met bijna alle gemeenten contracten afgesloten. Dat betekent dat we jongeren uit vrijwel het hele land kunnen behandelen.

Yes We Can Clinics vraagt toestemming voor de behandeling aan de betreffende gemeente. Hiervoor is een verwijzing van de huisarts of het wijkteam/CJG van de gemeente nodig. Een dergelijke verwijzing kan ook door een gecertificeerde instelling (bijvoorbeeld jeugdreclassering) afgegeven worden.”

https://www.yeswecanclinics.nl/vergoeding-behandeling

Flanagan schreef op 19-03-2022 om 16:59:

Ik vond de VO niet zo leuk, maar deed het voor een bepaalde vervolgopleiding. Heeft je zoon VWO nodig voor een vervolgopleiding die hem interesseert? Anders kunnen jullie besluiten voor de havo te gaan zodat hij eerder aan een opleiding kan beginnen en met studenten die dezelfde interesse hebben.
Één nadeel, en die kan je met zijn mentor en de psycholoog bespreken, als hij nu pta moet maken voor de havo terwijl hij die op vwo pas volgend jaar zou krijgen, kan hij die druk nu wel aan?

Verder lees ik die volhardende houding eerder als een uiting van onzekerheid; bang verkeerde keus te maken en/of bang zijn neus te stoten. Dus houdt hij zijn poot stijf.
Ik herken het volhardende gedrag, al is deze hier ontstaan door sterk wantrouwen in anderen dus des te groter vertrouwen in zichzelf. Heel irritant, maar niet iets persoonlijks eerder een overlevingsstrategie.

Dat zou ik ook een prima route vinden, of zelfs via MBO. Dat heeft een jaargenoot van zoon gedaan VWO3 -> MBO. Dat vind ik een hele mooie route. Dat zou hij waarschijnlijk op zijn sloffen halen en dan kan hij een beetje uitrijpen en daarna alsnog naar het HBO en/of na het eerste jaar naar de uni als hij de studie goed uitzoekt. Aan zijn intellect zal het niet liggen. Maar zoon heeft geen echt idee van wat hij dan concreet zou willen. Het is dan moeilijk om een MBO-studie te kiezen die die mogelijkheid biedt. Hij is ook echt heel sterk op denken gericht (en is daar ook erg goed in, als het niet over hemzelf gaat). Hij is niet zo’n doener, al denk ik wel eens: juist daarom moet hij MBO/HBO doen, dan word je aan het werk gezet. Zelf zegt hij: als ik naar de Havo ga, moet ik ook nog steeds iedere dag naar school en huiswerk maken en toetsen leren. Hij heeft er zelf weinig vertrouwen in. Als hij dat wel had, zou ik hem daar direct in volgen maar zelf ben ik er dus ook niet overtuigd dat het gaat werken. 

Hij is inderdaad heel onzeker en zijn halsstarrigheid is een manier om de touwtjes in handen te houden. Dat zie jij heel scherp. Ik zit ook al langere tijd op het beleid: ik steun jou bij jouw koers. Juist om hem die kracht ook te laten voelen. Het is ook zijn leven, tenslotte. En dat heeft een tijdje best aardig gewerkt. Het leek wat beter te gaan. Maar nu heeft hij geen koers meer behalve: ik ga volgende week wel weer naar school, denk ik, misschien. Dus nu wordt dat moeilijk. Als ik nu vraag: hoe zie je dit verder gaan? Wat kan ik voor je doen? Wat is de volgende stap?, dan wordt hij geagiteerd en wil hij er “nu niet over praten”. En de volgende keer ook niet. En de volgende keer ook niet. We draaien in cirkels rond en als hij volgende week niet gaat en niet aan leren toekomt, mist hij de proefwerkweek en dat is vrij beslissend natuurlijk voor wat er nog dit jaar gebeurt, of hij overgaat of blijft zitten. We zullen toch minstens op school moeten gaan praten. Maar nu laat hij het erop aankomen. En het kan zijn dat ik dat maar moet laten gebeuren. Ik kan toch niet met de een of andere lompe ingreep hem van koers laten veranderen. Het zal toch uit hemzelf moeten komen. En naar een andere school, dat kan ook daarna besproken worden. Boem is ho.