Zoon glijdt af: welke hulp?
Zoon van 16 vindt zijn leven niet leuk. Hij loopt vast op school (4 VWO), niet zozeer qua resultaten (haalt vooralsnog voldoendes) maar hij is er helemaal niet meer voor gemotiveerd en komt in toenemende zijn bed niet meer uit en gaat dus steeds minder naar school. Dit heeft al een lange voorgeschiedenis van onvermogen, somberheid, frustratie, verveling, emotieregulatie, agressie etc. Het loopt nu hard op. Hij heeft ADHD en is hoogbegaafd. Op dat laatste redt hij het dus steeds net maar hij houdt het nu allemaal niet meer vol. Hij wil niks, weet niks, wil nergens praten, niet op school praten, niet zijn ADHD-coach bellen, niet naar de huisarts, niet nadenken over een andere route (bijv. havo of mbo) etc. Als ik met hem probeer te praten, wordt hij heel snel boos. Ik kap gesprekken dan af. Hij wil eigenlijk wel veel aandacht, dus ook daar is hij boos over. Hij is dan ook heel eisend en dwingend, heel manipulatief ook. Hij heeft me heel hard nodig maar ik kan het nooit goed doen.
Ernstig is ook dat hij te boos wordt en daarbij ook agressief wordt. Verbaal, maar ook fysiek. Niet vaak maar wel zodanig dat er iets mee moet. Onlangs heeft hij dochter een hele harde stomp gegeven bij een stom akkefietje en daar heeft zij bij de huisarts over verteld. Die zegt nu tegen mij: "Je moet wat doen." Makkelijker gezegd dan gedaan want de hulpverlening weet er al van. Ik heb al verschillende keren op de agenda gezet dat de situatie in ons huishouden niet veilig is, niet voor dochter en niet voor mij, maar daar wordt nogal onmachtig op gereageerd. Ik heb zelfs eens een keer de politie gebeld maar die slaan ook geen deuk in een pakje boter.
Er is nu een ADHD-coach. Die komt één keer per week. Die probeert wat op te bouwen met zoon, wat ook nodig is, maar gaat dus geen confrontaties aan. Dat begrijp ik ook want als je confrontaties aangaat, ben je de verbinding met hem kwijt. Er was een psychiater maar dat zette geen zoden aan de dijk. Die schreef ADHD-medicatie voor die zoon niet wil innemen vanwege de bijwerkingen. Maar het loopt dus gewoon hartstikke fout. Ik moet de contactpersoon bij de gemeente gaan bellen want ik voel de dreiging van Veilig Thuis vanuit de huisarts en ik kan beter nu zelf het initiatief nemen. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee waar ik om kan vragen. De huisarts zegt: jij hoeft dat niet zelf te verzinnen, dat moeten zij doen. Maar ten eerste is het niet mijn ervaring dat ze dat dóen. Ze hebben pijnlijk weinig gericht aanbod in portefeuille en weten ook eigenlijk niet veel van bijv. ADHD of HB. Ze adviseren niet, duiden niet, hebben geen sociale kaart, lijkt wel. Ze wíllen ook eigenlijk niet: in een eerdere fase dat het heel hoog opliep vonden ze bijvoorbeeld naast ouderbegeleiding geen hulpverlening voor zoon nodig en een psychiater inschakelen was ook niet nodig. Dat zou pas nodig zijn als hij bijvoorbeeld zijn kamer niet meer af kwam, niet meer at of suïcidaal werd. Dan moest ik nog maar eens aan de bel trekken. Dat heb ik toen niet geaccepteerd en daar is toen een psychiater en een ADHD-coach uitgerold. Maar het lijkt dus niet genoeg en ik ben bang dat we niet zomaar weer terugveren naar een redelijker niveau. Zoon gelooft daar ook niet meer in. De psychiater is inmiddels buiten beeld want die had ineens geen contract meer met de gemeente. En die reageerde trouwens ook helemaal niet als zoon herhaaldelijk zei dat hij depressief was. Meer dan ADHD-medicatie, er zijn verschillende soorten geprobeerd, waar zoon tegen haar ook veel over klaagde, had ze niet in de aanbieding.
Heeft iemand een idee om wat voor soort hulpverlening ik nu kan vragen mbt tot de agressie/emotieregulatie? Heeft iemand ervaring met een kind wat 'niks wil': hoe krijg je daar toch iets voor op gang?
Omnik schreef op 23-03-2022 om 16:18:
[..]
Zo werkt het echt niet. Die instanties lopen echt niet zo hard, politie ook niet, vader ook niet. Het klinkt mooi ‘zero tolerance’ maar het gebeurt gewoon niet. Je krijgt je kind niet tegen zijn wil, al dan niet tijdelijk, zomaar ergens anders ondergebracht, ook niet als er een klap is gevallen. Die ervaring hebben we hier helaas al opgedaan.
En zelf weggaan, dat ga ik echt niet doen. Ik ga niet mijn dochters en mijn eigen leven op dit moment overhoop gooien. Dat middel is erger dan de kwaal. Hoe waardeloos ik het ook vind dat mijn zoon zich niet kan beheersen en hoe onacceptabel ik dat ook vind, het niveau van dreiging is niet zodanig dat ik dochters en mijn leven ervoor ga ontwrichten. De drempel daarvoor ligt ook nog hoger dan normaal: dochter doet eindexamen. Ze staat er hartstikke goed voor. Ik ga dat allemaal niet overhoop gooien.
Ik vraag me wel af wat voor jou de grens is,?
Een klap? Een stomp met vuist? Blauw oog? Geweld sluipt er langzaam in he..... Ga je wel actie ondernemen als dochter een keerr een hersenschudding krijgt of een gebroken rib?
Want je dochters veiligheid is in mijn ogen belangrijker dan zijn gevoel. Ook jammer dat je weinig hulp van je man hebt.
jenn55 schreef op 23-03-2022 om 20:23:
[..]
Ja, als jij accepteert dat jij EN JE DOCHTER met regelmaat fysiek worden mishandeld, dan is dat jouw keuze. En vergist je niet, dit is dus daadwerkelijk jouw keuze. Het is niet dat het niet anders kan, maar het is blijkbaar niet belangrijk genoeg voor jou om dit te laten stoppen. Je dochter daarentegen is al naar de huisarts geweest als hulpkreet.
Je wil je leven niet overhoop gooien. Dat leven waarin jij en je dochter op eieren lopen en zijn jullie bang in je eigen huis van een 2 meter lange jongen/man, en waarin de vader geen donder doet. Het liep eerder fysiek uit de hand met die 2 zeg je. Dan lijkt het wel duidelijk waar je zoon het van heeft, als vader zich ook niet kan beheersen blijkbaar. Wat mij betreft: wat die 2 mannen onder elkaar doen moeten ze zelf maar weten (want als DAT uit de hand loopt grijpt de politie etc vast wel in, plus als je zoon zich echt 'niet kan beheersen' laat m dan maar beter een man slaan, is wat eerlijker qua krachtbalans), jullie 2 vrouwen moeten elkaar helpen. Jij moet je dochter helpen.
Ik weet dat dit heel hard is, maar als autist ben ik altijd 100% eerlijk, ook tegen mezelf. Ook jij moet eerlijk zijn over wat je aan het doen bent. Je zoon mishandelt jullie en jij LAAT HET TOE, want het is zo lastig om er iets aan te doen, gedoe allemaal.
Voor jezelf moet je het zelf weten, maar voor je dochter vind ik dit slecht. Straks gaat ze op kamers, en wat voor herinneringen heeft ze dan aan haar laatste jaren thuis? Met haar moeder?
Ik kan het niet mooier maken dan het is: het is %#$@. En ik weet dat ik het risico loop vergoeilijkend te klinken als ik zeg dat er wel degelijk ook grijs tussen het zwart en wit zit. Niet alleen in het belang van zoon maar ook in het belang van dochter en mij. En toch is het zo. Temet schetst een deel van de dilemma's. De situatie zoals die nu is levert schade op. Dat klopt. De situatie rigoureus openbreken zoals jij voorstelt levert ook enorm veel schade, niet alleen voor zoon, ook voor dochter en mij. Mijn beoordeling op dit moment is dat de schade van het forceren van een rigoureuze oplossing nóg veel groter gaat zijn dan de schade van de huidige situatie. Zeker gezien het feit dat er voor dochter vanzelf over een paar maanden tot een half jaar een 'natuurlijk einde' aan komt en zij in de tussenliggende periode eindexamen moet doen en daarbij geen grote drama's en disrupties kan gebruiken. Daar hoef jij het natuurlijk op basis van wat je hier gelezen hebt helemaal niet mee eens te zijn maar evengoed beoordeel ik dat zo vanuit de situatie zoals ik hem van binnenuit ken. Ik vind het flauw dat je mijn keuzes afdoet als 'dan is het niet belangrijk genoeg' en 'zo lastig om er iets aan te doen', dat is geen objectieve vaststelling. Het is je ergernis. Ik ben behoorlijk eerlijk tegen mezelf. Ik zal niet beweren dat ik het beste doe wat mogelijk is. Dat weet ik namelijk niet. Er zijn waarschijnlijk andere mogelijkheden. Maar ik kan niet doen wat een ander doet. Ik heb mijn eigen beoordelingsvermogen van de situatie waarin ik zelf leef en mijn eigen kwaliteiten en tekortkomingen en een geweten en daar heb ik het mee te doen. Er is niet één oplossing die objectief 'alleen maar goed' is. Er is niet één 'absoluut de beste' oplossing, al schijn jij er persoonlijk van overtuigd te zijn te weten welke dat is. Ik ben blij met alle input hier want die heeft me enorm geholpen te spiegelen en überhaupt weer mogelijkheden te zien. Ik voel me dus een stuk sterker en helderder dan vorige week. Ik ben goed in contact met mijn dochter. We trekken veel samen op en ja, we zijn ook allebei verdrietig over hoe moeilijk het in ons gezin is geworden de afgelopen jaren. Ik richt me nu wat haar betreft op de sfeer goed maken/houden voor de schoolexamens, die ze de komende weken doet en haar daarbij waar mogelijk ondersteunen. Dat lukt gelukkig goed want ze is opgewekt en optimistisch en ze straalt veel zelfvertrouwen uit. In mei komt alweer het eindexamen. Dit diploma en haar vervolgstudie, waar ze ontzettend veel zin in heeft, dát zijn haar 'ticket' naar de toekomst, niet een blijf van mijn lijfhuis, als die ons al zouden plaatsen, wat ik eerlijk gezegd ernstig betwijfel.
Je zegt dat je als autist 100% eerlijk bent. Toch zou je je eens kunnen afvragen of je eerlijkheid niet wat verwart met arrogantie. Want het is nogal wat, dat alleen jij zou weten wat het juiste is. Het lijkt me niet erg realistisch.
jenn55 schreef op 23-03-2022 om 20:23:
[..]
Ja, als jij accepteert dat jij EN JE DOCHTER met regelmaat fysiek worden mishandeld, dan is dat jouw keuze. En vergist je niet, dit is dus daadwerkelijk jouw keuze. Het is niet dat het niet anders kan, maar het is blijkbaar niet belangrijk genoeg voor jou om dit te laten stoppen. Je dochter daarentegen is al naar de huisarts geweest als hulpkreet.
Je wil je leven niet overhoop gooien. Dat leven waarin jij en je dochter op eieren lopen en zijn jullie bang in je eigen huis van een 2 meter lange jongen/man, en waarin de vader geen donder doet. Het liep eerder fysiek uit de hand met die 2 zeg je. Dan lijkt het wel duidelijk waar je zoon het van heeft, als vader zich ook niet kan beheersen blijkbaar. Wat mij betreft: wat die 2 mannen onder elkaar doen moeten ze zelf maar weten (want als DAT uit de hand loopt grijpt de politie etc vast wel in, plus als je zoon zich echt 'niet kan beheersen' laat m dan maar beter een man slaan, is wat eerlijker qua krachtbalans), jullie 2 vrouwen moeten elkaar helpen. Jij moet je dochter helpen.
Ik weet dat dit heel hard is, maar als autist ben ik altijd 100% eerlijk, ook tegen mezelf. Ook jij moet eerlijk zijn over wat je aan het doen bent. Je zoon mishandelt jullie en jij LAAT HET TOE, want het is zo lastig om er iets aan te doen, gedoe allemaal.
Voor jezelf moet je het zelf weten, maar voor je dochter vind ik dit slecht. Straks gaat ze op kamers, en wat voor herinneringen heeft ze dan aan haar laatste jaren thuis? Met haar moeder?
Chargeren kunnen we allemaal. Als autist zie je de wereld zwart-wit, terwijl die naar mijn idee juist nooit helemaal zwart of helemaal wit is, daar zitten 100.000 grijstinten tussen. Jij zal vast vanuit jouw ervaring en met de beste bedoeling reageren, maar dat is precies wat het is, jouw ervaring. Het zou je sieren als je dat ook kunt erkennen. Precies zoals Omnik schrijft, er is een (ethisch) dilemma, er is geen oplossing te bedenken die alle problemen voor iedereen oplost. En als moeder is ze voor beide kinderen even verantwoordelijk. De balans daarin zoeken is wat het zo complex maakt. Wás het maar zo simpel dat zoon uit huis laten plaatsen dé oplossing zou zijn. Los van welke vorm en of er überhaupt mogelijkheden daartoe zijn. Want eerlijk gezegd zie ik die niet. Voor een gedwongen opname of veroordeling tot een celstraf is echt wel meer nodig (gelukkig) dan de door Omnik beschreven situatie.
Omnik, als altijd straalt de genuanceerdheid uit je berichten. En de liefde voor je beide kinderen. Ik heb niks toe te voegen aan de al gegeven adviezen, alleen wil ik je een hart onder de riem steken: de puberteit is echt een hele lastige periode voor iadh-kinderen (en hun ouders) en die duurt over het algemeen ook nog eens langer dan voor nadh-kinderen. Maar zelfs aan de langste puberteit komt een einde. Ook voor jouw zoon komt er een moment dat hij zichzelf steeds meer in de hand zal hebben, zelf kan zorgen voor uitlaatkleppen, hij leert zijn triggers kennen en zo zal het langzaamaan allemaal draaglijker worden. Voor iedereen. Maar ja, wanneer dat is? En het gaat met ups en downs ervaren wij. Hebben we net het gevoel dat de jongelui op de goede weg zijn, is er weer een terugval... Maar ik heb en hou vertrouwen in dat wij op een dag echt een goeie stap terug kunnen doen. Ik geloof dat dat ook bij jou/jullie gaat gebeuren. Hou tot die tijd vol.
Koekie1980 schreef op 24-03-2022 om 08:17:
[..]
Ik vraag me wel af wat voor jou de grens is,?
Een klap? Een stomp met vuist? Blauw oog? Geweld sluipt er langzaam in he..... Ga je wel actie ondernemen als dochter een keerr een hersenschudding krijgt of een gebroken rib?
Want je dochters veiligheid is in mijn ogen belangrijker dan zijn gevoel. Ook jammer dat je weinig hulp van je man hebt.
Het is niet zo dat ik geen actie onderneem. Ik heb meerdere malen aan de bel getrokken bij de hulpverlening als zoons boosheid voor mij een grens overging naar verbaal en/of fysiek geweld. Ik heb een keer de politie gebeld. Vader heeft een keer de politie gebeld. Daar volgt weinig tot niks uit. Ook niet als ik aandrong op meer en/of intensievere behandeling en psychiatrisch onderzoek.
De fysieke agressie neemt gelukkig eerder af dan toe: de eerste uitbarsting was een forse vechtpartij op straat. In die beginperiode, pakweg 2/2,5 jaar geleden zijn er een paar flinke uitbarstingen geweest. Voor deze laatste stomp is er ongeveer een jaar geleden een te harde duw geweest. Ik praat dat echt helemaal niet goed maar er is geen dynamiek van escalerend geweld. Zoon is met tijden wel een enorm onveilige aanwezigheid in huis omdat hij te vaak boos wordt en dan schreeuwt en drama schopt. Erg genoeg natuurlijk. En ook dit is uitentreuren gemeld en besproken met hulpverlening. Dit gaat over 2,5 jaar met ups en downs, op dit moment dus een flinke down.
Het is geen simpele afweging tussen zoons 'gevoel' en dochters 'veiligheid'. Dat heb ik hierboven al proberen te schetsen.
Ik vind het ook bijzonder jammer dat vader zo weinig kan betekenen maar dat is buiten mijn invloedssfeer.
It takes a village to raise a child maar voor dit soort problematiek is die er niet. Je gezag als ouder valt dood als bijvoorbeeld hulpverleners opschaling van de begeleiding weigeren. Ik kan zeggen: "Dit is onacceptabel!" En dan zeggen zij: "Nou, wij vinden het niet ernstig genoeg. Wat voor signaal denk je dat dat aan het kind geeft? Denk je dat het kind dan ziet: 'Oei, het is niet alleen mijn moeder! Ik moet toch eens aan de bak?' Nee, natuurlijk niet. Die puber denkt: 'Mijn moeder is overgevoelig, een zeurpiet, want er gebeurt niet zoveel. Ze praten alleen maar tegen me.'
Het is heel wrang maar hulpverleners beginnen met naar jóu als ouder te wijzen dat je geen gezag neemt (zonder na te gaan of dat ook wel echt het probleem is) en zij lopen het vervolgens de hele tijd te ondermijnen door je niet serieus te nemen en je af te vallen en de problemen te bagatelliseren. Het moet eerst helemaal uit de hand lopen voordat er iets mogelijk is en dat is dan algauw iets wat je helemaal niet wil voor je kind.
En dat hebben ze zelf niet eens in de gaten. Als je iets in die richting zegt, moet je uitkijken want dan vinden ze je opstandig en vervelend en dan nemen gesprekken niet altijd een positieve wending. Dan wijzen ze gewoon weer naar jou. Gewoon omdat ze zelf niks maar dan ook niks in de aanbieding hebben om je kind te helpen. Eerlijk gezegd zie ik bijzonder veel domheid en een gebrek aan bewustzijn over de eigen rol van hulpverleners en de invloed van hun handelen in de dynamiek van de problematiek. Dat zit voor een deel in het stelsel maar erkennen doen ze het niet. Ze houden het allemaal van zich af en als ouder word je geacht het maar op te lossen. En als dat dan niet lukt, heb jíj als ouder het niet goed gedaan. Het is een giftige, ondermijnende wereld, de jeugdhulpverlening. Je moet ze 'managen' en dat is zeker in tijden van grote spanning eigenlijk niet te doen. Stel je voor, heb je een kind wat ongeveer het uiterste van je vraagt, krijg je er hulpverleners bij die je ook nog moet managen! In plaats van dat ze jou helpen.
Afijn, ik loop even enorm leeg, dat besef ik wel. Ouders die 'gemiddelde' kinderen hebben of kinderen die binnen het bestaande aanbod geholpen kunnen worden, kunnen zich gelukkig prijzen. Voor de kinderen met de lastige, atypische profielen met de scherpe randen en hun ouders is 'hulp' niet altijd en in alle opzichten 'hulp'. Het is een balanceeract waarbij je als ouder uiteindelijk niemand echt tevreden kan stellen. Je doet het nooit goed.
Je doet het wel goed. Je doet het super goed. Je doet je allerbeste best.
Het is woord voor woord herkenbaar. Het managen van de hulpverleners. Ik had: twee wijkcoaches (waarvan elk half jaar minstens één nieuwe), twee autismecoaches, een gezinstherapeut, POH huisarts, een psycholoog, een maatschappelijk werker en ik was de ‘spin in het web’ het schakelpunt, de manager. Pffft als ik er nog aan terugdenk.
ToetieToover schreef op 23-03-2022 om 17:10:
[..]
Concreet is dat: goed schakelen en op één lijn komen met de wijkcoach van de gemeente. Dát zijn degenen die mee moeten denken over zorg voor zoon!
Ik spreek uit ervaring als zus van een onveilige broer vroeger en als moeder van een uit huis geplaatst kind. Zij is vooral uit huis geplaatst om haar zus en mij te beschermen. Soms moet je voor je gevoel ‘overdrijven’ voordat er actie komt. De hulpverlening komt namelijk erg laat in actie, is mijn ervaring, maar bij crisis is er dan toch ineens crisisopvang mogelijk.
Ja, dat is nodig. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Ik vind het ook enorm frustrerend dat het signaal steeds is dat het nog verder zou moeten escaleren om hulp te kunnen krijgen, in plaats van dat mijn zoon serieuze hulp krijgt om met zijn spanningen en emoties om te gaan. Als ouder doe je er ook alles aan om dat te voorkomen en dus til je langdurig boven je macht. Dat is vast ook jouw ervaring, dat als de hulp dan komt, je als ouder aan het eind van je Latijn bent. Erg verdrietig dat jouw dochter uit huis geplaatst moest worden. Ik hoop dat het voor jou, zus en haarzelf rust heeft gebracht. Als ouder sta je zo dicht bij je kind dat ze zich enorm veel permitteren. Alle spanningen worden bij jou gedumpt. Als dat te grote vormen aanneemt, is dat gewoon niet te hanteren. Maar het blijft heel verdrietig.
Engeltje schreef op 24-03-2022 om 15:03:
[..]
Omnik, als altijd straalt de genuanceerdheid uit je berichten. En de liefde voor je beide kinderen. Ik heb niks toe te voegen aan de al gegeven adviezen, alleen wil ik je een hart onder de riem steken: de puberteit is echt een hele lastige periode voor iadh-kinderen (en hun ouders) en die duurt over het algemeen ook nog eens langer dan voor nadh-kinderen. Maar zelfs aan de langste puberteit komt een einde. Ook voor jouw zoon komt er een moment dat hij zichzelf steeds meer in de hand zal hebben, zelf kan zorgen voor uitlaatkleppen, hij leert zijn triggers kennen en zo zal het langzaamaan allemaal draaglijker worden. Voor iedereen. Maar ja, wanneer dat is? En het gaat met ups en downs ervaren wij. Hebben we net het gevoel dat de jongelui op de goede weg zijn, is er weer een terugval... Maar ik heb en hou vertrouwen in dat wij op een dag echt een goeie stap terug kunnen doen. Ik geloof dat dat ook bij jou/jullie gaat gebeuren. Hou tot die tijd vol.
Dankjewel voor je warme woorden Engeltje! Zo voelt het inderdaad precies en hier zitten we op dit moment in een dal. Ik ben sinds vorige week weer wat boven mijn pessimisme uitgekrabbeld en begin mijn vertrouwen weer wat terug te vinden. Mede dankzij de vele reacties hier waar ik me echt door gesteund voel. Dank daarvoor!
Omnik het is met schroom dat ik nog een posting plaatst. Ik herken je woorden over de jeugdhulpverlening, tenenkrommend. Ik heb in mijn vorige werk in de moeder en kindzorg met hen te maken gehad en het was soms tenenkrommend.
Maar iets anders. Ik heb wel goede ervaringen met intensieve ambulante hulpverlening. Maar alweer is de organisatie die ik op het oog heb in de Randstad. Zij bieden ook jeugd ambulante hulpverlening aan. Deze komen 1 tot soms wel 2 maal per week thuis. Zij bouwen een relatie op met kind maar ook met het hele gezin. Het is mijn ervaring dat zij ook communiceren met de andere hulpverleners m.a.w dat zij die spin in het web functie overnemen.
Ik besef dat het dan ook net moet klikken en dat er vast ook wel kaf onder het koren is maar persoonlijk zou ik zelf daar ook voor gaan als ik zo iets bij de hand zou hebben. Vergoeding gaat via de gemeente. Misschien word je helemaal gek van al die adviezen, vandaar die schroom.
Maar het zou wel heel goed zijn als je de spin in het web functie kon overhevelen, al had je maar iemand die met jou mee kan denken en regelmatig komt.
Meer organisaties bieden deze zorg.
Je kan veiligthuis ook bellen voor advies evt anoniem.
De reactie van jenn55 vond ik onnodig hard en kwetsend. Je zet als ouder niet zomaar je kind op straat. Zeker niet als hij dan nergens heen kan. Dan wordt hij gewoon weer teruggebracht en zijn de verhoudingen nog slechter dan voorheen.
Het is continu schipperen en afwegen. Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat ik in een dergelijke situatie zou doen. En er is inderdaad een groot grijs gebied tussen zwart en wit. Dat dat voor iemand met autisme misschien lastig te zien is, dat kan. Maar het niet zien is iets anders dan niet weten dat het er is.
jenn55 schreef op 23-03-2022 om 20:23:
[..]
Ja, als jij accepteert dat jij EN JE DOCHTER met regelmaat fysiek worden mishandeld, dan is dat jouw keuze. En vergist je niet, dit is dus daadwerkelijk jouw keuze. Het is niet dat het niet anders kan, maar het is blijkbaar niet belangrijk genoeg voor jou om dit te laten stoppen. Je dochter daarentegen is al naar de huisarts geweest als hulpkreet.
Je wil je leven niet overhoop gooien. Dat leven waarin jij en je dochter op eieren lopen en zijn jullie bang in je eigen huis van een 2 meter lange jongen/man, en waarin de vader geen donder doet. Het liep eerder fysiek uit de hand met die 2 zeg je. Dan lijkt het wel duidelijk waar je zoon het van heeft, als vader zich ook niet kan beheersen blijkbaar. Wat mij betreft: wat die 2 mannen onder elkaar doen moeten ze zelf maar weten (want als DAT uit de hand loopt grijpt de politie etc vast wel in, plus als je zoon zich echt 'niet kan beheersen' laat m dan maar beter een man slaan, is wat eerlijker qua krachtbalans), jullie 2 vrouwen moeten elkaar helpen. Jij moet je dochter helpen.
Ik weet dat dit heel hard is, maar als autist ben ik altijd 100% eerlijk, ook tegen mezelf. Ook jij moet eerlijk zijn over wat je aan het doen bent. Je zoon mishandelt jullie en jij LAAT HET TOE, want het is zo lastig om er iets aan te doen, gedoe allemaal.
Voor jezelf moet je het zelf weten, maar voor je dochter vind ik dit slecht. Straks gaat ze op kamers, en wat voor herinneringen heeft ze dan aan haar laatste jaren thuis? Met haar moeder?
Wat erg, om je autisme als excuus te gebruiken voor het neerplempen van een ongenuanceerd, beschuldigend en krenkend bericht. Dat heeft niks te maken met autisme of eerlijkheid, maar met een misplaatste opvatting dat je maar kan zeggen wat je wilt.
en on topic: wat een worsteling Omnik, een diepe buiging voor alles wat je doet voor je beide kinderen.
Ik heb de reacties op mijn bericht nu pas gelezen omdat ik het eerder niet durfde.
Ik bied mijn excuses aan voor mijn toon en wilde mijn autisme zeker niet als excuus gebruiken.
Dit is helaas hoe ik ben, ik probeer al deccenia mijn manier van reageren te verbeteren maar het zal waarschijnlijk wel nooit echt goed worden.
Ik maakte me druk over (in dit geval) de veiligheid van de moeder en dochter en vind het dan lastig om genuanceerd te reageren terwijl zij in mijn ogen gevaar lopen.
Omnik, je komt over als zeer intelligent en een goede moeder, ik hoop dat jij en je dochter altijd veilig zullen zijn en uiteraard ook dat het voor je zoon uiteindelijk goed komt.
jenn55 schreef op 26-04-2022 om 09:31:
Ik heb de reacties op mijn bericht nu pas gelezen omdat ik het eerder niet durfde.
Ik bied mijn excuses aan voor mijn toon en wilde mijn autisme zeker niet als excuus gebruiken.
Dit is helaas hoe ik ben, ik probeer al deccenia mijn manier van reageren te verbeteren maar het zal waarschijnlijk wel nooit echt goed worden.
Ik maakte me druk over (in dit geval) de veiligheid van de moeder en dochter en vind het dan lastig om genuanceerd te reageren terwijl zij in mijn ogen gevaar lopen.
Omnik, je komt over als zeer intelligent en een goede moeder, ik hoop dat jij en je dochter altijd veilig zullen zijn en uiteraard ook dat het voor je zoon uiteindelijk goed komt.
Super dat je erop terugkomt Jenn55! Het is echt een heel lastige situatie. Zoon heeft te weinig grip op zichzelf, zijn emoties en zijn gedrag. Dat is heel duidelijk. Dat dochter en ik daar niet het slachtoffer van mogen worden is ook duidelijk. Daar zijn we het echt over eens. In alle eerlijkheid: als hij een volwassenen man was, mijn partner, dan had hij allang buiten gestaan. Maar hij is niet mijn partner. Hij is mijn kind. En hij is nog erg onvolwassen. Ik wil hem zo graag een kans geven om te groeien, uit te rijpen. Als hij nu met veel conflict het huis uit moet, brengt dat ook zoveel extra schade toe.
Er is van alles in beweging. Ergens weet hij heel goed dat hij zich heel slecht gedraagt. Maar pijnlijk genoeg is dat weer een extra reden voor spanning, zich niet goed voelen over zichzelf. En dus voor emotionele uitbarstingen. Hij ontploft gewoon, raakt zijn spanning niet op een andere manier kwijt. Hij zet zichzelf helemaal klem met allerlei gedachten over zichzelf. Dat is voor mij ook zo ontzettend pijnlijk om te zien. Ik zou zo graag iets voor hem doen maar hij is zo moeilijk bereikbaar.
Dochter is nu aan het leren voor haar eindexamens. Die starten direct na de meivakantie. Dit heeft dus op dit moment absolute prioriteit: pappen en nathouden en niet teveel aan de boot schudden. We kunnen ons nu geen grote drama’s veroorloven. Er komt binnenkort een nieuwe hulpverlener met een wat bredere opdracht, om niet alleen een uurtje met hem te praten maar echt aanpassingen te zoeken, bijvoorbeeld op school, en ook bij te sturen bij ontsporingen zodat ik wat meer los kan laten. Of juist meer positieve aandacht kan geven, in plaats van zorgelijke en boze aandacht. Ik hoop zo erg dat dat effect gaat hebben. Ik kan niet te ver vooruit kijken want anders maak ik mezelf ook nog gek. En dat kan ik me niet veroorloven. Als ik het niet recht hou, raakt hij nog verder uit balans. Dat is heel onveilig voor hem.
