Zoon glijdt af: welke hulp?
Zoon van 16 vindt zijn leven niet leuk. Hij loopt vast op school (4 VWO), niet zozeer qua resultaten (haalt vooralsnog voldoendes) maar hij is er helemaal niet meer voor gemotiveerd en komt in toenemende zijn bed niet meer uit en gaat dus steeds minder naar school. Dit heeft al een lange voorgeschiedenis van onvermogen, somberheid, frustratie, verveling, emotieregulatie, agressie etc. Het loopt nu hard op. Hij heeft ADHD en is hoogbegaafd. Op dat laatste redt hij het dus steeds net maar hij houdt het nu allemaal niet meer vol. Hij wil niks, weet niks, wil nergens praten, niet op school praten, niet zijn ADHD-coach bellen, niet naar de huisarts, niet nadenken over een andere route (bijv. havo of mbo) etc. Als ik met hem probeer te praten, wordt hij heel snel boos. Ik kap gesprekken dan af. Hij wil eigenlijk wel veel aandacht, dus ook daar is hij boos over. Hij is dan ook heel eisend en dwingend, heel manipulatief ook. Hij heeft me heel hard nodig maar ik kan het nooit goed doen.
Ernstig is ook dat hij te boos wordt en daarbij ook agressief wordt. Verbaal, maar ook fysiek. Niet vaak maar wel zodanig dat er iets mee moet. Onlangs heeft hij dochter een hele harde stomp gegeven bij een stom akkefietje en daar heeft zij bij de huisarts over verteld. Die zegt nu tegen mij: "Je moet wat doen." Makkelijker gezegd dan gedaan want de hulpverlening weet er al van. Ik heb al verschillende keren op de agenda gezet dat de situatie in ons huishouden niet veilig is, niet voor dochter en niet voor mij, maar daar wordt nogal onmachtig op gereageerd. Ik heb zelfs eens een keer de politie gebeld maar die slaan ook geen deuk in een pakje boter.
Er is nu een ADHD-coach. Die komt één keer per week. Die probeert wat op te bouwen met zoon, wat ook nodig is, maar gaat dus geen confrontaties aan. Dat begrijp ik ook want als je confrontaties aangaat, ben je de verbinding met hem kwijt. Er was een psychiater maar dat zette geen zoden aan de dijk. Die schreef ADHD-medicatie voor die zoon niet wil innemen vanwege de bijwerkingen. Maar het loopt dus gewoon hartstikke fout. Ik moet de contactpersoon bij de gemeente gaan bellen want ik voel de dreiging van Veilig Thuis vanuit de huisarts en ik kan beter nu zelf het initiatief nemen. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee waar ik om kan vragen. De huisarts zegt: jij hoeft dat niet zelf te verzinnen, dat moeten zij doen. Maar ten eerste is het niet mijn ervaring dat ze dat dóen. Ze hebben pijnlijk weinig gericht aanbod in portefeuille en weten ook eigenlijk niet veel van bijv. ADHD of HB. Ze adviseren niet, duiden niet, hebben geen sociale kaart, lijkt wel. Ze wíllen ook eigenlijk niet: in een eerdere fase dat het heel hoog opliep vonden ze bijvoorbeeld naast ouderbegeleiding geen hulpverlening voor zoon nodig en een psychiater inschakelen was ook niet nodig. Dat zou pas nodig zijn als hij bijvoorbeeld zijn kamer niet meer af kwam, niet meer at of suïcidaal werd. Dan moest ik nog maar eens aan de bel trekken. Dat heb ik toen niet geaccepteerd en daar is toen een psychiater en een ADHD-coach uitgerold. Maar het lijkt dus niet genoeg en ik ben bang dat we niet zomaar weer terugveren naar een redelijker niveau. Zoon gelooft daar ook niet meer in. De psychiater is inmiddels buiten beeld want die had ineens geen contract meer met de gemeente. En die reageerde trouwens ook helemaal niet als zoon herhaaldelijk zei dat hij depressief was. Meer dan ADHD-medicatie, er zijn verschillende soorten geprobeerd, waar zoon tegen haar ook veel over klaagde, had ze niet in de aanbieding.
Heeft iemand een idee om wat voor soort hulpverlening ik nu kan vragen mbt tot de agressie/emotieregulatie? Heeft iemand ervaring met een kind wat 'niks wil': hoe krijg je daar toch iets voor op gang?
Dit bestaat in Eindhoven: https://conneqt.us.
clivia53 schreef op 20-03-2022 om 11:57:
Omnik reageert absoluut niet agressief.
Nou, ik vond het wel agressief. Heb zelf heus ook wel een en ander op mijn bordje en ik ben hier niet de vijand noch de probleemveroorzaker.
Je kunt een reactie die je niet zinvol vindt, ook negeren zonder gelijk uit te halen en die ander zoveel mogelijk te willen kwetsen.
WendelmoedM schreef op 21-03-2022 om 21:42:
[..]
Nou, ik vond het wel agressief. Heb zelf heus ook wel een en ander op mijn bordje en ik ben hier niet de vijand noch de probleemveroorzaker.
Je kunt een reactie die je niet zinvol vindt, ook negeren zonder gelijk uit te halen en die ander zoveel mogelijk te willen kwetsen. Maar goed, het gaat niet over mij hier dus laat maar zitten verder.
Koekie1980 schreef op 20-03-2022 om 00:37:
[..]
Stevig is het inderdaad niet, dat is een hele andere doelgroep. Ik zat in hetzelfde werkveld. Zou eens contact opnemen met de zorgcoaches van Rendiz Zoeg. De coaches zitten in Horst in locatie Been Mooren Naeve (vraag naar Jos of Wilbert) maar Rendiz heeft ook diverse locaties in Venlo voor dagbesteding - waar je dus niet moet zijn.... Succes!
Rendiz Zorg bedoelde ik.... Geen Rendiz Zoeg Beej Mooren Naeve ipv Been.
Gaat lekker hier haha 🙈
Omnik, een hele draad en veel reacties. Een complexe situatie en jij heb al heel veel gedaan. Toch is mijn reactie heel simpel: geweld tegen jou en je dochter kan niet. Jij en je dochter moeten veilig zijn in jullie eigen huis, en als er iemand is die die veiligheid bedreigt, dan moet er DIRECT iets gebeuren. Je zoon zal uit huis moeten gaan. Als je dit niet voor elkaar krijgt omdat geen enkele instantie je voldoende serieus neemt, dan gaan jij en je dochter ergens heen (familie of vrouwenopvang) en dan kijken je zoon, zijn vader en alle instanties maar wat ze doen.
Simpelweg omdat jij en je dochter fysiek niet opgewassen zijn tegen een 16-jarig mannelijk persoon, moet het zo gaan. Als je dit niet doet, doe je jezelf, je dochter en je zoon tekort. Je helpt je kinderen zo niet.
Geen onderhandelingen meer, geen vragen meer. Fysiek geweld is de grens waarbij OF je zoon OF jij en je dochter je uit de situatie verwijderen.
jenn55 schreef op 23-03-2022 om 09:35:
Omnik, een hele draad en veel reacties. Een complexe situatie en jij heb al heel veel gedaan. Toch is mijn reactie heel simpel: geweld tegen jou en je dochter kan niet. Jij en je dochter moeten veilig zijn in jullie eigen huis, en als er iemand is die die veiligheid bedreigt, dan moet er DIRECT iets gebeuren. Je zoon zal uit huis moeten gaan. Als je dit niet voor elkaar krijgt omdat geen enkele instantie je voldoende serieus neemt, dan gaan jij en je dochter ergens heen (familie of vrouwenopvang) en dan kijken je zoon, zijn vader en alle instanties maar wat ze doen.
Simpelweg omdat jij en je dochter fysiek niet opgewassen zijn tegen een 16-jarig mannelijk persoon, moet het zo gaan. Als je dit niet doet, doe je jezelf, je dochter en je zoon tekort. Je helpt je kinderen zo niet.
Geen onderhandelingen meer, geen vragen meer. Fysiek geweld is de grens waarbij OF je zoon OF jij en je dochter je uit de situatie verwijderen.
Zo werkt het echt niet. Die instanties lopen echt niet zo hard, politie ook niet, vader ook niet. Het klinkt mooi ‘zero tolerance’ maar het gebeurt gewoon niet. Je krijgt je kind niet tegen zijn wil, al dan niet tijdelijk, zomaar ergens anders ondergebracht, ook niet als er een klap is gevallen. Die ervaring hebben we hier helaas al opgedaan.
En zelf weggaan, dat ga ik echt niet doen. Ik ga niet mijn dochters en mijn eigen leven op dit moment overhoop gooien. Dat middel is erger dan de kwaal. Hoe waardeloos ik het ook vind dat mijn zoon zich niet kan beheersen en hoe onacceptabel ik dat ook vind, het niveau van dreiging is niet zodanig dat ik dochters en mijn leven ervoor ga ontwrichten. De drempel daarvoor ligt ook nog hoger dan normaal: dochter doet eindexamen. Ze staat er hartstikke goed voor. Ik ga dat allemaal niet overhoop gooien.
"Simpelweg omdat jij en je dochter fysiek niet opgewassen zijn tegen een 16-jarig mannelijk persoon,"
Dat zal door de bank genomen misschien zo zijn, maar daarmee is helemaal niet gezegd dat het ook in dit specifieke geval zo is.
Dit is wel alarmerend, want zoon weet nu ook dat er geen zero tolerance is. Ik hoop dat je voor jezelf een grens hebt bepaald en dat je een actieplan hebt. Laat het er niet bij zitten omdat je geen gehoor hebt gekregen bij vader en politie!
Temet schreef op 23-03-2022 om 16:25:
"Simpelweg omdat jij en je dochter fysiek niet opgewassen zijn tegen een 16-jarig mannelijk persoon,"
Dat zal door de bank genomen misschien zo zijn, maar daarmee is helemaal niet gezegd dat het ook in dit specifieke geval zo is.
Dat is in onze situatie wel zo. Zoon is bijna 2 meter en die kunnen zus en ik fysiek niet de baas als hij zijn zelfbeheersing verliest.
Ik heb wel al heel aardig geleerd de zaak te de-escaleren want vaak zie ik de spanning wel oplopen. Maar ik zit er gewoon niet in 100% van de gevallen dicht genoeg bovenop. Als zoon en dochter niet voor elkaar onder willen doen en ik ben er niet bij, dat zijn de momenten. Het gebeurt niet vaak, maar het zou helemaal niet moeten gebeuren natuurlijk.
De confrontatie die ik vorige week met hem ben aangegaan in aanwezigheid van zijn begeleider heeft trouwens flink doorgewerkt. Op het moment zelf was hij heel erg boos maar hij is er veel mee bezig geweest en hij geeft blijk van zelfinzicht en hij trekt ook het boetekleed aan. Ik ben aan het rondbellen en een situatie aan het creëren waarin hij niet anders kan dan meewerken aan steviger begeleiding/behandeling. Zoals het nu gaat, zie ik dat wel gebeuren. Het net moet zich waarschijnlijk gewoon om hem sluiten; dat meerdere mensen, ook buitenshuis, zeggen dat het moet gebeuren. Maar de rol van de contactpersoon van de gemeente is daarbij een hele spannende. Want als die tegenhangt en de boodschap afgeeft dat het nog niet zo nodig of te duur is, ontsnapt zoon daarin. Ik moet het dus wel heel goed voorbereiden voordat ik zoon erbij betrek.
" Laat het er niet bij zitten omdat je geen gehoor hebt gekregen bij vader en politie!"
Hoe zit dat "er niet bij laten zitten" er dan concreet uit, en wat kan en zal het brengen? Omnik kan wel tegen vader of politie roepen dat het onacceptabel is, maar dat verandert niets, dus daar begint ze wijselijk niet aan. Klacht indienen bij de politie? Misschien mogelijk, maar het kost energie en levert op zijn best over geruime tijd een morele overwinning op.
Moet Omnik om wille van de veiligheid Veilig Thuis erin betrekken? Voor je het weet heb je een batterij jeugdbeschermers over de vloer die hun zorgen uitspreken, veiligheidsafspraken maken, en uiteindelijk met al hun goede bedoelingen vastlopen op de wachtlijsten.
ToetieToover schreef op 23-03-2022 om 16:32:
Dit is wel alarmerend, want zoon weet nu ook dat er geen zero tolerance is. Ik hoop dat je voor jezelf een grens hebt bepaald en dat je een actieplan hebt. Laat het er niet bij zitten omdat je geen gehoor hebt gekregen bij vader en politie!
Gelukkig heeft hij achteraf wel door dat het niet oké is. Het lijkt mager maar het is het enige waarmee ik nu kan werken. En het feit dat hij positieve aandacht van mij wil en nodig heeft en die ook krijgt als hij zich gedraagt. Op dit moment kap ik werkelijk iedere stemverheffing van hem af. Het gesprek is dan meteen afgelopen. Eerder werd hij daar vaak ook boos van en had ik er nog een hele kluif aan om van hem af te komen maar op dit moment is het heel snel klaar. Hij vindt het ook erg als ik weinig interactie met hem aanga. Dan druipt hij af naar zijn kamer maar daar voelt hij zich niet beter van. Mezelf emotioneel van hem distantiëren is dus ook echt een straf voor hem. En er zijn situaties dat ik dat echt en bewust doe.
Op het moment zoekt hij juist veel contact en wil hij er ook over praten. Tijdens zo’n gesprek moet ik geregeld bijsturen, het gesprek stoppen en dan houdt het op, veranderen we van onderwerp of zwijgen we even maar uiteindelijk wil hij toch echt in verbinding zijn. Hij zei bijvoorbeeld vandaag tijdens een boswandeling dat hij ziet dat hij boos is omdat het hem niet lukt op een goede manier voor zichzelf op te komen. Dat hij zich zwak voelt als iemand anders iets voor hem lijkt te beslissen en dat hij dan niet weet wat hij moet doen maar dat hij zich zo slecht en zwak voelt dat hij zich niet kan beheersen. Daarmee is het natuurlijk niet zomaar opgelost en het is geen garantie dat het niet nogmaals kan gebeuren maar ik vind het wel positief dat hij beter naar zijn eigen dynamiek kijkt. Daar kan een begeleider tenminste wat mee. Ik zie dus wel lichtpuntjes.
Temet schreef op 23-03-2022 om 16:48:
" Laat het er niet bij zitten omdat je geen gehoor hebt gekregen bij vader en politie!"
Hoe zit dat "er niet bij laten zitten" er dan concreet uit, en wat kan en zal het brengen? Omnik kan wel tegen vader of politie roepen dat het onacceptabel is, maar dat verandert niets, dus daar begint ze wijselijk niet aan. Klacht indienen bij de politie? Misschien mogelijk, maar het kost energie en levert op zijn best over geruime tijd een morele overwinning op.
Moet Omnik om wille van de veiligheid Veilig Thuis erin betrekken? Voor je het weet heb je een batterij jeugdbeschermers over de vloer die hun zorgen uitspreken, veiligheidsafspraken maken, en uiteindelijk met al hun goede bedoelingen vastlopen op de wachtlijsten.
Concreet is dat: goed schakelen en op één lijn komen met de wijkcoach van de gemeente. Dát zijn degenen die mee moeten denken over zorg voor zoon!
Ik spreek uit ervaring als zus van een onveilige broer vroeger en als moeder van een uit huis geplaatst kind. Zij is vooral uit huis geplaatst om haar zus en mij te beschermen. Soms moet je voor je gevoel ‘overdrijven’ voordat er actie komt. De hulpverlening komt namelijk erg laat in actie, is mijn ervaring, maar bij crisis is er dan toch ineens crisisopvang mogelijk.
Omnik schreef op 23-03-2022 om 16:51:
[..]
Gelukkig heeft hij achteraf wel door dat het niet oké is. Het lijkt mager maar het is het enige waarmee ik nu kan werken. En het feit dat hij positieve aandacht van mij wil en nodig heeft en die ook krijgt als hij zich gedraagt. Op dit moment kap ik werkelijk iedere stemverheffing van hem af. Het gesprek is dan meteen afgelopen. Eerder werd hij daar vaak ook boos van en had ik er nog een hele kluif aan om van hem af te komen maar op dit moment is het heel snel klaar. Hij vindt het ook erg als ik weinig interactie met hem aanga. Dan druipt hij af naar zijn kamer maar daar voelt hij zich niet beter van. Mezelf emotioneel van hem distantiëren is dus ook echt een straf voor hem. En er zijn situaties dat ik dat echt en bewust doe.
Op het moment zoekt hij juist veel contact en wil hij er ook over praten. Tijdens zo’n gesprek moet ik geregeld bijsturen, het gesprek stoppen en dan houdt het op, veranderen we van onderwerp of zwijgen we even maar uiteindelijk wil hij toch echt in verbinding zijn. Hij zei bijvoorbeeld vandaag tijdens een boswandeling dat hij ziet dat hij boos is omdat het hem niet lukt op een goede manier voor zichzelf op te komen. Dat hij zich zwak voelt als iemand anders iets voor hem lijkt te beslissen en dat hij dan niet weet wat hij moet doen maar dat hij zich zo slecht en zwak voelt dat hij zich niet kan beheersen. Daarmee is het natuurlijk niet zomaar opgelost en het is geen garantie dat het niet nogmaals kan gebeuren maar ik vind het wel positief dat hij beter naar zijn eigen dynamiek kijkt. Daar kan een begeleider tenminste wat mee. Ik zie dus wel lichtpuntjes.
Fijn te lezen dat je verbetering ziet. Het is niet 123 voorbij want een puber is niet 123 zeker van zichzelf. Als jij laat zien dat je gelooft in groei in hem, werkt dat naar hem door. ( in kleine stapjes).
Ik hoop wel dat je dochter zich kan concentreren op haar examen.
Omnik schreef op 23-03-2022 om 16:18:
[..]
Zo werkt het echt niet. Die instanties lopen echt niet zo hard, politie ook niet, vader ook niet. Het klinkt mooi ‘zero tolerance’ maar het gebeurt gewoon niet. Je krijgt je kind niet tegen zijn wil, al dan niet tijdelijk, zomaar ergens anders ondergebracht, ook niet als er een klap is gevallen. Die ervaring hebben we hier helaas al opgedaan.
En zelf weggaan, dat ga ik echt niet doen. Ik ga niet mijn dochters en mijn eigen leven op dit moment overhoop gooien. Dat middel is erger dan de kwaal. Hoe waardeloos ik het ook vind dat mijn zoon zich niet kan beheersen en hoe onacceptabel ik dat ook vind, het niveau van dreiging is niet zodanig dat ik dochters en mijn leven ervoor ga ontwrichten. De drempel daarvoor ligt ook nog hoger dan normaal: dochter doet eindexamen. Ze staat er hartstikke goed voor. Ik ga dat allemaal niet overhoop gooien.
Ja, als jij accepteert dat jij EN JE DOCHTER met regelmaat fysiek worden mishandeld, dan is dat jouw keuze. En vergist je niet, dit is dus daadwerkelijk jouw keuze. Het is niet dat het niet anders kan, maar het is blijkbaar niet belangrijk genoeg voor jou om dit te laten stoppen. Je dochter daarentegen is al naar de huisarts geweest als hulpkreet.
Je wil je leven niet overhoop gooien. Dat leven waarin jij en je dochter op eieren lopen en zijn jullie bang in je eigen huis van een 2 meter lange jongen/man, en waarin de vader geen donder doet. Het liep eerder fysiek uit de hand met die 2 zeg je. Dan lijkt het wel duidelijk waar je zoon het van heeft, als vader zich ook niet kan beheersen blijkbaar. Wat mij betreft: wat die 2 mannen onder elkaar doen moeten ze zelf maar weten (want als DAT uit de hand loopt grijpt de politie etc vast wel in, plus als je zoon zich echt 'niet kan beheersen' laat m dan maar beter een man slaan, is wat eerlijker qua krachtbalans), jullie 2 vrouwen moeten elkaar helpen. Jij moet je dochter helpen.
Ik weet dat dit heel hard is, maar als autist ben ik altijd 100% eerlijk, ook tegen mezelf. Ook jij moet eerlijk zijn over wat je aan het doen bent. Je zoon mishandelt jullie en jij LAAT HET TOE, want het is zo lastig om er iets aan te doen, gedoe allemaal.
Voor jezelf moet je het zelf weten, maar voor je dochter vind ik dit slecht. Straks gaat ze op kamers, en wat voor herinneringen heeft ze dan aan haar laatste jaren thuis? Met haar moeder?
Wat een geschreeuw en welk een toon. Het lijkt mij dat dergelijke toon in dergelijke omstandigheden juist langs je heen gaat. Vandaar dat Omnik met haar zoon zonder geschreeuw in gesprek gaat en dat beter uitpakt, gezien de zelfreflectie van de jongen de laatste dagen.
Nu nog de medicatie herzien om te werken aan verbetering relatie.
