Zoon glijdt af: welke hulp?
Zoon van 16 vindt zijn leven niet leuk. Hij loopt vast op school (4 VWO), niet zozeer qua resultaten (haalt vooralsnog voldoendes) maar hij is er helemaal niet meer voor gemotiveerd en komt in toenemende zijn bed niet meer uit en gaat dus steeds minder naar school. Dit heeft al een lange voorgeschiedenis van onvermogen, somberheid, frustratie, verveling, emotieregulatie, agressie etc. Het loopt nu hard op. Hij heeft ADHD en is hoogbegaafd. Op dat laatste redt hij het dus steeds net maar hij houdt het nu allemaal niet meer vol. Hij wil niks, weet niks, wil nergens praten, niet op school praten, niet zijn ADHD-coach bellen, niet naar de huisarts, niet nadenken over een andere route (bijv. havo of mbo) etc. Als ik met hem probeer te praten, wordt hij heel snel boos. Ik kap gesprekken dan af. Hij wil eigenlijk wel veel aandacht, dus ook daar is hij boos over. Hij is dan ook heel eisend en dwingend, heel manipulatief ook. Hij heeft me heel hard nodig maar ik kan het nooit goed doen.
Ernstig is ook dat hij te boos wordt en daarbij ook agressief wordt. Verbaal, maar ook fysiek. Niet vaak maar wel zodanig dat er iets mee moet. Onlangs heeft hij dochter een hele harde stomp gegeven bij een stom akkefietje en daar heeft zij bij de huisarts over verteld. Die zegt nu tegen mij: "Je moet wat doen." Makkelijker gezegd dan gedaan want de hulpverlening weet er al van. Ik heb al verschillende keren op de agenda gezet dat de situatie in ons huishouden niet veilig is, niet voor dochter en niet voor mij, maar daar wordt nogal onmachtig op gereageerd. Ik heb zelfs eens een keer de politie gebeld maar die slaan ook geen deuk in een pakje boter.
Er is nu een ADHD-coach. Die komt één keer per week. Die probeert wat op te bouwen met zoon, wat ook nodig is, maar gaat dus geen confrontaties aan. Dat begrijp ik ook want als je confrontaties aangaat, ben je de verbinding met hem kwijt. Er was een psychiater maar dat zette geen zoden aan de dijk. Die schreef ADHD-medicatie voor die zoon niet wil innemen vanwege de bijwerkingen. Maar het loopt dus gewoon hartstikke fout. Ik moet de contactpersoon bij de gemeente gaan bellen want ik voel de dreiging van Veilig Thuis vanuit de huisarts en ik kan beter nu zelf het initiatief nemen. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee waar ik om kan vragen. De huisarts zegt: jij hoeft dat niet zelf te verzinnen, dat moeten zij doen. Maar ten eerste is het niet mijn ervaring dat ze dat dóen. Ze hebben pijnlijk weinig gericht aanbod in portefeuille en weten ook eigenlijk niet veel van bijv. ADHD of HB. Ze adviseren niet, duiden niet, hebben geen sociale kaart, lijkt wel. Ze wíllen ook eigenlijk niet: in een eerdere fase dat het heel hoog opliep vonden ze bijvoorbeeld naast ouderbegeleiding geen hulpverlening voor zoon nodig en een psychiater inschakelen was ook niet nodig. Dat zou pas nodig zijn als hij bijvoorbeeld zijn kamer niet meer af kwam, niet meer at of suïcidaal werd. Dan moest ik nog maar eens aan de bel trekken. Dat heb ik toen niet geaccepteerd en daar is toen een psychiater en een ADHD-coach uitgerold. Maar het lijkt dus niet genoeg en ik ben bang dat we niet zomaar weer terugveren naar een redelijker niveau. Zoon gelooft daar ook niet meer in. De psychiater is inmiddels buiten beeld want die had ineens geen contract meer met de gemeente. En die reageerde trouwens ook helemaal niet als zoon herhaaldelijk zei dat hij depressief was. Meer dan ADHD-medicatie, er zijn verschillende soorten geprobeerd, waar zoon tegen haar ook veel over klaagde, had ze niet in de aanbieding.
Heeft iemand een idee om wat voor soort hulpverlening ik nu kan vragen mbt tot de agressie/emotieregulatie? Heeft iemand ervaring met een kind wat 'niks wil': hoe krijg je daar toch iets voor op gang?
Ik denk ook dat hij het allemaal niet weet en zich vast flink overvraagd voelt.
16 jaar, dat is echt wel zo’n beetje de piek van pubertijd. Hij lijkt al heel wat maar emotioneel en op gebied van executieve functies functioneert hij eerder op kleuterniveau. (Let wel: pubertijd betekent echt forse achteruitgang op bepaalde gebieden omdat andere gebieden zoveel aandacht vereisen)
Pubertijd, dat is een rollercoaster. Ook zonder ADHD een flinke aanslag op je aandacht ed en op emotioneel gebied lijkt het wel een borderline persoonlijkheidsstoornis. (Nee, niet voor iedere puber maar het is echt wel normaal)
Het kan ook goed dat zo’n opmerking over zijn vwo opleiding betekent dat hij weinig vertrouwen heeft erin en eigenlijk van jou wil horen dat hij het heus wel kan.
Een instelling als Spirare (daar zou ik zeker contact mee opnemen) gaat uit van een rust fase en daar zou ik hoe dan ook op aansturen. Dus: even juist heel weinig van hem vragen en eerst op alle gebieden pas-op-de-plaats.
(daar hebben wij zelf noodgedwongen voor moeten kiezen en lijkt tot nu toe vrij positief uit te pakken. Heeft wel enorm veel gekost.
Ook met mijn iets minder moeilijke puber was pubertijd pittig en heb ik een hoop gepaaid en ontweken. Ze moeten het toch een beetje zelf ontdekken en daar is vaak een hoop ruimte voor nodig. Een moeder die het beter weet is vaak niet helpend, hoe zeer ze ook in haar gelijk staat.
Hier ook slimme kinderen maar op andere gebieden misschien juist minder slim dus pittig.
Ik bedoel het niet vervelend, maar ik vind wel dat je de lat wat betreft onderwijs nog best hoog legt als je zegt: 'misschien naar het MBO, dan HBO en eventueel na het eerste jaar door naar de uni.' Het klinkt alsof je tijdelijk bereid bent om een pas op de plaats te maken, maar daarna moet hij wel weer gewoon dóór en de universiteit is het uiteindelijke doel. Misschien is dat realistisch, maar misschien ook niet. Ik weet dat hij slim is, maar misschien is het handig om het toekomstbeeld wat bij te stellen en kijken waar hij uitkomt. Dat voorkomt teleurstellingen, zowel bij jezelf als bij je zoon.
Zoals je heel duidelijk beschrijft gaat het ècht niet goed met je zoon. Ik zou de ( toch nog best ambitieuze) toekomstplannen voor nu even in de ijskast zetten. Als je kind zo knijp zit, vind ik het helemaal niet gek als je de doelen voor de lange termijn wat meer loslaat en kijkt naar wat er juist op dit moment nodig is. Verder wens ik je veel wijsheid en geduld, het is niet gemakkelijk.
(Ot)
Ik weet niet of jij en de vader samen leven of niet. Maar hij schuift de zorg op jouw bord. Mogelijk dat dat juist de bron is voor zoons houding; dealen met een vader die zijn zoon in wezen negeert. Ik snap dat jij dat niet kan veranderen en de lieve vrede verkiest. Ik snap ook dat dit voor jou heel verdrietig is. Maar je zoon heeft een vader nodig die niet zijn handen van hem af trekt. Misschien is dit kort door de bocht. Ik denk toch dat je man niet kan wegkijken. Juist nu niet. Straks denkt je zoon dat zijn vader niet van hem houdt. (Opmerking anders moet hij maar uit huis,).
Eens in een moeilijke tijd van ons kind, sprak mijn man met een collega. Die man had zijn zoon al paar keer van de spoorrails vandaar gehaald. Kippenvel.
Ik wil geen angst aanpraten, ik hoop dat zijn vader ziet welke belangrijke rol hij speelt in het welbevinden van zijn zoon.
Thy schreef op 19-03-2022 om 22:20:
Ik bedoel het niet vervelend, maar ik vind wel dat je de lat wat betreft onderwijs nog best hoog legt als je zegt: 'misschien naar het MBO, dan HBO en eventueel na het eerste jaar door naar de uni.' Het klinkt alsof je tijdelijk bereid bent om een pas op de plaats te maken, maar daarna moet hij wel weer gewoon dóór en de universiteit is het uiteindelijke doel. Misschien is dat realistisch, maar misschien ook niet. Ik weet dat hij slim is, maar misschien is het handig om het toekomstbeeld wat bij te stellen en kijken waar hij uitkomt. Dat voorkomt teleurstellingen, zowel bij jezelf als bij je zoon.
Zoals je heel duidelijk beschrijft gaat het ècht niet goed met je zoon. Ik zou de ( toch nog best ambitieuze) toekomstplannen voor nu even in de ijskast zetten. Als je kind zo knijp zit, vind ik het helemaal niet gek als je de doelen voor de lange termijn wat meer loslaat en kijkt naar wat er juist op dit moment nodig is. Verder wens ik je veel wijsheid en geduld, het is niet gemakkelijk.
Dat moet hij niet. Daar houdt hij zelf aan vast, dat hij per se naar de universiteit wil. Dus ik zeg hem dat er meer wegen zijn die naar Rome leiden. Van mij mag gerust onderweg op iets anders uitkomen. Al denk ik wel dat hij het best tot zijn recht komt als hij abstract kan denken. Maar je hebt gelijk, dat moet ook maar kunnen. Dat zien we inderdaad dan wel weer.
Flanagan schreef op 19-03-2022 om 22:24:
(Ot)
Ik weet niet of jij en de vader samen leven of niet. Maar hij schuift de zorg op jouw bord. Mogelijk dat dat juist de bron is voor zoons houding; dealen met een vader die zijn zoon in wezen negeert. Ik snap dat jij dat niet kan veranderen en de lieve vrede verkiest. Ik snap ook dat dit voor jou heel verdrietig is. Maar je zoon heeft een vader nodig die niet zijn handen van hem af trekt. Misschien is dit kort door de bocht. Ik denk toch dat je man niet kan wegkijken. Juist nu niet. Straks denkt je zoon dat zijn vader niet van hem houdt. (Opmerking anders moet hij maar uit huis,).
Eens in een moeilijke tijd van ons kind, sprak mijn man met een collega. Die man had zijn zoon al paar keer van de spoorrails vandaar gehaald. Kippenvel.
Ik wil geen angst aanpraten, ik hoop dat zijn vader ziet welke belangrijke rol hij speelt in het welbevinden van zijn zoon.
Dat ziet hij inderdaad niet in. Hij woont niet bij ons. Ik zie geen mogelijkheden om hem er meer bij te betrekken. Dat is geprobeerd. Ook hulpverlening heeft dat geprobeerd. Maar vader denkt dat hij zich beter passief kan opstellen en kan wachten tot zoon zelf initiatief neemt. Ik denk ook dat dat niet goed is voor zoon. Maar ik heb geen invloed op vader.
Pinokkio schreef op 19-03-2022 om 21:44:
Ik denk ook dat hij het allemaal niet weet en zich vast flink overvraagd voelt.
16 jaar, dat is echt wel zo’n beetje de piek van pubertijd. Hij lijkt al heel wat maar emotioneel en op gebied van executieve functies functioneert hij eerder op kleuterniveau. (Let wel: pubertijd betekent echt forse achteruitgang op bepaalde gebieden omdat andere gebieden zoveel aandacht vereisen)
Pubertijd, dat is een rollercoaster. Ook zonder ADHD een flinke aanslag op je aandacht ed en op emotioneel gebied lijkt het wel een borderline persoonlijkheidsstoornis. (Nee, niet voor iedere puber maar het is echt wel normaal)
Het kan ook goed dat zo’n opmerking over zijn vwo opleiding betekent dat hij weinig vertrouwen heeft erin en eigenlijk van jou wil horen dat hij het heus wel kan.
Een instelling als Spirare (daar zou ik zeker contact mee opnemen) gaat uit van een rust fase en daar zou ik hoe dan ook op aansturen. Dus: even juist heel weinig van hem vragen en eerst op alle gebieden pas-op-de-plaats.
(daar hebben wij zelf noodgedwongen voor moeten kiezen en lijkt tot nu toe vrij positief uit te pakken. Heeft wel enorm veel gekost.
Ook met mijn iets minder moeilijke puber was pubertijd pittig en heb ik een hoop gepaaid en ontweken. Ze moeten het toch een beetje zelf ontdekken en daar is vaak een hoop ruimte voor nodig. Een moeder die het beter weet is vaak niet helpend, hoe zeer ze ook in haar gelijk staat.
Hier ook slimme kinderen maar op andere gebieden misschien juist minder slim dus pittig.
Even rust dat zou ik prima vinden. Maar ik ben eerlijk gezegd bang dat hij dan binnen de kortste keren zijn dag- en nachtritme helemaal heeft omgedraaid. Hij blijft nu vaak al te lang wakker en komt er dan ‘s ochtends niet uit. Vakanties zijn bijvoorbeeld ook helemaal niet de ontspannen periodes die het vroeger waren: hij weet zich niet te vermaken en kakt helemaal in. Wordt hij niet vrolijker van en het gezin ook niet. Ik zie eigenlijk niet goed in hoe dat dan wel goed ingevuld kan worden. In vakanties vraag ik ook echt niet veel, bijna niks eigenlijk. Maar dan weet hij zich heel slecht overeind te houden. Op vakantie, met activiteiten die voor hem georganiseerd worden, dan functioneert hij het best. Maar ik kan naast mijn werk niet een heel programma voor hem organiseren en begeleiden. Dat lukt gewoon niet.
Die moeder die het beter weet, probeer ik ook niet uit te hangen. Kan ik niet helemaal voorkomen maar ik hou toch al over heel erg veel dingen mijn mond. Maar hij begint vaak over dingen te praten, leeg te lopen. En dan heb je gauw iets gezegd. Het is echt enorm uitkijken geblazen. Het irriteert hem ook als ik niks zeg of alleen obligate dingen als ‘vervelend voor je’ of ‘ik snap het’ of zoiets dufs, wat natuurlijk ook helemaal niks zegt maar ik weet het onderhand ook niet meer, wat ik dan wel kan zeggen.
Omnik schreef op 19-03-2022 om 16:17:
[..]
Er staat dat het voor mensen is met een licht verstandelijke beperking. Valt hoogbegaafdheid daar ook onder 😂.
Ik ga ze bellen. Dit is echt wel in de richting, qua problematiek en qua regio. Ook hiervoor geldt: als ze het zelf niet kunnen bieden, weten ze misschien wie het wel kan bieden.
Stevig is het inderdaad niet, dat is een hele andere doelgroep. Ik zat in hetzelfde werkveld. Zou eens contact opnemen met de zorgcoaches van Rendiz Zoeg. De coaches zitten in Horst in locatie Been Mooren Naeve (vraag naar Jos of Wilbert) maar Rendiz heeft ook diverse locaties in Venlo voor dagbesteding - waar je dus niet moet zijn.... Succes!
Koekie1980 schreef op 20-03-2022 om 00:37:
[..]
Stevig is het inderdaad niet, dat is een hele andere doelgroep. Ik zat in hetzelfde werkveld. Zou eens contact opnemen met de zorgcoaches van Rendiz Zoeg. De coaches zitten in Horst in locatie Been Mooren Naeve (vraag naar Jos of Wilbert) maar Rendiz heeft ook diverse locaties in Venlo voor dagbesteding - waar je dus niet moet zijn.... Succes!
Dankjewel voor de tip! Super!
Omnik schreef op 18-03-2022 om 21:54:
[..]
Kennelijk zijn jouw IADH kinderen anders dan die ene van mij. Bijzonder hoor om de maat te worden genomen door een andere IADH-ouder.
Dochter hoeft niet het huis uit. Dat gaat gewoon gebeuren omdat ze gaat studeren in een stad die niet te bereizen is. En dat confrontaties aangaan, dat heeft een ouderbegeleider me moeten afleren. Ik vond ook dat ik dat moest doen maar het escaleerde de situatie nog meer. Ik denk echt dat jij andere kinderen hebt dan ik, wiens emoties niet zo sterk zijn dat ze de controle verliezen. Fijn voor je kinderen, en voor jou. Kun jij het gevoel hebben dat je als ouder de boel onder controle hebt. Wat denk jij nou eigenlijk, dat ik hier hulp kom vragen omdat ik te lamlendig ben om grenzen te stellen? Zoals alle willekeurige ouders met NADH-ouders denken? Was dat maar waar, dan was het met een oudercursusje opgelost geweest.
Je reageert zelf ook wel erg agressief zeg. Je hebt geen idee van mijn situatie, maar je oordeelt wel dat ik geen idee heb. Veel succes verder.
Omnik reageert absoluut niet agressief.
@Omnik, even een {{{knuffel}}} want na zoveel reacties en opties zul je wrs wel gaar zijn.
Flanagan schreef op 20-03-2022 om 13:12:
@Omnik, even een {{{knuffel}}} want na zoveel reacties en opties zul je wrs wel gaar zijn.
Dankjewel Flanagan! Het is een beetje dubbel. Ja, ik ben inderdaad wel gaar en ik kan natuurlijk niet met iedere suggestie voortvarend aan de slag maar het heeft me zeker geholpen me een beeld te vormen van wat er mogelijk zou kunnen zijn. Ik voel me er daarom ook wel sterker over dan vorige week. Het belangrijkste wat ik me moet blijven realiseren, merk ik, is dat ik niet de illusie moet hebben dat ik dit eigenhandig moet oplossen. Dan overschat ik mezelf en put ik mezelf uit. Misschien is dat wel het allerlastigste, dat je het voor je beide kinderen zo ontzettend graag goed zou willen maken maar dat dat niet lukt. En dat je daarbij in een positie komt dat je de belangen van je kinderen tegen elkaar moet afwegen, waarbij je dan zelfs uithuisplaatsing zou moeten overwegen. Dat zijn geen gewone opvoedsituaties ☹️.
Dus dankjewel iedereen voor jullie input!
clivia53 schreef op 20-03-2022 om 11:57:
Omnik reageert absoluut niet agressief.
Nou ja, het ergerde me wel. Dat zal wel uit mijn reactie hebben gebleken. De ideale ploetermoeder uithangen, daar ben ik wel een beetje klaar mee. Het is niet vol te houden. Bedankt voor je steun.
Het is ook niet vol te houden . Het heeft mij een depressie gekost . Daarom goed voor jezelf zorgen . Zelf op de been blijven . En weer naar de huisarts gaan .
@Omnik, als je dochter toch al in september op kamers gaat, is ze dan bereid ipv haar broer uit huis, zelf een paar maanden bij opa en oma te wonen? Opa en oma zijn voor haar bekenden en zij is hen niet tot ‘last’.
Het is de vraag of je zoon een uithuisplaatsing trekt.
Het is maar een optie..
