Zoon glijdt af: welke hulp?

RosaMontana schreef op 18-03-2022 om 18:13:

Mijn 2 cents: misschien kun je de optie antidepressiva met de huisarts bespreken? En kan er een coach vanuit school worden geregeld? Of gaat hij eigenlijk niet meer? Wie weet kan zo iemand tot hem doordringen.
En vwb slechte hulpverlening vanuit gemeente: aankaarten bij de wethouder jeugdzorg of een fanatiek raadslid zou nog kunnen helpen, alleen qua timing nu misschien niet handig na verkiezingen…
En misschien kan hij afentoe een weekend ergens logeren zodat jullie wat rust hebben?

Heel veel sterkte, let goed op jezelf!

Medicatie met de huisarts bespreken, ga ik zeker doen. Ze hebben zich eerder terughoudend opgesteld en wilden dat we daarvoor naar de psychiater gingen maar die is ineens weggevallen en dat weten zij ook. Ik ga er toch vanuit dat ze ons niet in de stront laten zakken.

Via de politiek dit soort dingen aankaarten is een moeizaam verhaal. De hele jeugdzorg is een gatenkaas. Daar kan een wethouder of een gemeenteraadslid in een plattelandsgemeente geen succes van maken. Natuurlijk zal het per gemeente wel iets verschillen maar ik zie dat niet doorslaggevend worden. En die bestuurders zitten met dat financiële probleem in hun maag, wat ook te snappen is. Natuurlijk moet er ‘eigenlijk’ actie worden gevoerd voor een betere jeugdzorg maar voor mijn kind levert dat niks meer op. 

Sas-OO schreef op 19-03-2022 om 12:06:

Ik wilde Spirare als tip geven, maar ik zie dat je die zelf al gevonden hebt. Zij weten vast wat er in Limburg te bieden is.

Heb jij ervaring met die organisatie?

PhilDunphy schreef op 18-03-2022 om 22:41:[

Je zou ook nog kunnen kijken of er outreachende jongerencoaches zijn in je gemeente. Wellicht kunnen die ook eens langs bij de boksvereniging, om zo het contact met hem op te starten. Zij kunnen zowel kijken of ze hem zelf kunnen motiveren tot het aangaan van meer contacten buitenshuis, als ook motiveren voor evt. hulpverlening.

Je bedoelt iemand die echt met hem op pad zou kunnen gaan? In plaats van alleen maar praten? Dat zou ik heel goed vinden. Bestaat dat? Dat is zeker iets om na te vragen, of dat hier bestaat. 

Flanagan schreef op 19-03-2022 om 13:35:

16 jaar is wel vaker een leeftijd waarin jongens en hun moeders gaan botsen. Net of ze onder die vleugels uit willen, vaak op een botte manier. Dat merkte ik hier ook. Zoon heeft dan geen ADD maar had bij zijn 16e wel andere obstakels moeten verwerken.
Ik merkte die behoefte zelf dingen te willen regelen ( vrijheid en behoefte aan vertrouwen in zijn kunnen) en ik werd eerder als een rem ervaren dan als een meedenkende moeder. Ik deed stapje terug en vader deed een stapje naar voren. Dat werkte en het verbeterde de onderlinge verstandhouding.
Je zoon houdt van je, dat is duidelijk. En dan wordt het voor een zoon juist lastiger om aan te geven wat het wilt, zonder moeder te kwetsen.
Vroeger gingen zonen die zwaar met met ouder(s) botsten tijdelijk bij een oom of opa en oma wonen. Dat droeg bij aan een gezonde ruimte, vrij van spanning. Maar je wilt het intern oppakken, misschien is dat net wat jullie niet gaat helpen. Je ziet hem als een kind met moeilijke momenten vanwege de ADD. Het is ook een jongen van 16.

Ik denk dat hier de crux zit. Zoon wil inderdaad zelfstandig zijn en eist dat op. Ik heb al behoorlijk goed geleerd om hem losser te laten, hem zijn eigen beslissingen te laten nemen en hem ook zelf hulp in te laten roepen van zijn mentor op school en ook van zijn begeleider. Ik heb de laatste tijd zoveel mogelijk op enige afstand meegekeken en af en toe geïnformeerd of ik iets voor hem kan doen. Ik heb het ook druk gehad op het werk de afgelopen weken dus dat was helemaal niet zo erg moeilijk. Maar als hij zelf de regie verliest wordt hij boos op alles en iedereen, en het meest op degenen die dicht bij hem leven. Hij heeft me veel meer nodig dan hij zou willen en daar is hij heel boos over. Het is vrij logisch eigenlijk allemaal. Als ik in zo’n periode waarneem dat hij zijn grip verliest en hulp aanbied, is dat nooit het goede. Als ik zijn zelfstandigheid voorop zet, wat op afstand blijf (bijvoorbeeld ook mijn vertrouwen uitspreek dat hij het weer zal kunnen oplossen) of bijvoorbeeld het gesprek afbreek als hij gaat roepen of kwetsende dingen gaat zeggen, en hem dan op zijn eigen Bebe zet, is dat ook niet goed. Hij is gewoon extreem prikkelbaar en instabiel. Daarom ‘kan’ hij eigenlijk ook niet stoppen met die medicatie. Met medicatie is het echt niet ineens allemaal in orde maar zonder medicatie gaat het gewoon heel erg slecht. Hij ziet dat helaas niet, dat dramatische verschil. Hij was eigenlijk best heel goed opbouwend bezig en in een maand tijd is de richting helemaal omgedraaid en suist hij omlaag. Ik vind het heel erg triest, dat te zien gebeuren. Het is heel moeilijk voor mij om een goede positie te kiezen. Eerder deze week schreeuwde hij bijvoorbeeld: “Je moet me niet vragen wat ik wil, wat ik nodig heb! Misschien moet je maar gewoon zeggen wat ik moet doen. Zeg maar: Je moet stoppen met VWO.” Ik zei: “Nou, bij deze. Je moet stoppen met VWO.” 😂 Maar als dat gesprek daadwerkelijk geopend wordt, praktisch gemaakt, is dat weer helemaal anders. Dan is het belachelijk dat ik me er zo tegenaan bemoei en begrijp ik hem gewoon niet. Dan gaat hij gewoon weer de andere kant op schreeuwen. Bij dit gesprek zat de hulpverlener erbij en die snapte dat gelukkig meteen, dat wisselvallige en dat er vanuit zoon nooit langdurig een richting of aanpak wordt geaccepteerd. Anders denk je: ‘Die moeder moet dat kind gewoon eens loslaten’ of ‘Die moeder moet de situatie gewoon eens wat steviger beetpakken’. Maar zoon is enorm instabiel en is niet in staat voor langere tijd zelf een bepaalde positie in te nemen of daaraan mee te doen. En daarmee raak ik dus ook de regie kwijt. Ik kan zijn rol niet voor hem invullen tenslotte. Wil mijn aanpak, welke aanpak dan ook, succesvol kunnen zijn, dan moet hij daarin wel invoegen. En dat invoegen lukt dus niet.

MamaE schreef op 19-03-2022 om 13:49:

Het is de vraag of deze jongen zich wil losmaken op een onhandige manier. Het gaat niet goed met hem, hij heeft zijn ouders nog heel hard nodig.
Ik zou mijn kind in deze situatie ook niet naar opa en oma sturen. Kunnen opa en oma bieden wat hij nodig heeft? Waarschijnlijk niet, want die zijn ook geen professionals. En je wil ook niet dat hij opa en oma slaat of duwt.
Ik zie eigenlijk niet zozeer wat jij verkeerd doet, maar meer dat je binnen instanties tegen muren oploopt en dat je zoon de volledige controle over zijn leven kwijt is, maar daarbij wel voor onveiligheid in de thuissituatie zorgt.

Ja, precies: willen losmaken maar dat (nog) niet kunnen. Ik begrijp het zelfs nog maar het gaat zo van dik hout zaagt men planken dat het niet hanteerbaar is. Er is zo’n smalle marge van vasthouden/loslaten en die wisselt ook nog eens per dag, per uur en soms zelfs per minuut. Dat is echt niet bij te houden. Het doet nogal bordelinerig aan. Maar goed, dat is de klassieke puberteit ook natuurlijk. Bij zoon gaat het alleen nogal fors allemaal. 

Er is geen voordehandliggend adres waar zoon heen kan. Opa’s en oma’s zijn te krakkemikkig om dit nog op zich te nemen, zou totaal onverantwoord zijn. Er is een adres waar hij af en toe gaat logeren. Als de nood echt aan de man zou komen, zou hij daar vast wel even terecht kunnen. Maar ze wonen heel ver weg en dan kan zoons dagelijks leven zeker niet doorgaan. Dat zou dus een totale breuk forceren. Als het moet, moet het, maar het ligt (nog) niet voor de hand. Ook omdat ik het ook daar niet langdurig goed zie gaan. Het zou hoe dan ook iets tijdelijks zijn, verwacht ik. Hier in de buurt hebben we zo’n adres niet. 

anomarie schreef op 19-03-2022 om 14:22:

veel dingen die hier genoemd worden, worden gefinancierd vanuit de gemeente. Er is steeds meer beleid dat de huisartsen en jeugdartsen niet meer zouden mogen verwijzen. Dat klopt niet. Je huisarts mag meer dan hij nu doet. Hij mag ook verwijzen.
ik lees dat je in een klein dorp woont. Dat maakt het lastig. Je zoon slokt dan veel op van het jeugdzorg budget.
veel gemeenten maken gebruik van vrijwilligers in de vorm van handje helpen of buurtgezinnen. Vb is een maatje voor je zoon die met hem hardloopt of een stuk gaat fietsen. Puur om gezien te worden en evt te praten over wat hem dwars zit.
je hebt ook JIM projecten waarbij een persoon uit jullie omgeving een soort mentor voor hem wordt waar hij zijn ei kwijt kan.
bottom line is wel dat de gemeente hier zijn verantwoordelijkheid in moet gaan nemen. Deze vraag kan je ook bij de huisarts neerleggen om te zorgen dat er meer druk komt.

Ik weet dat de huisartsen ook mogen verwijzen en hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik inderdaad denk dat ik de huisarts in haar positie ga zetten. Hier heeft de gemeente expliciet druk uitgeoefend op de huisartsen (dat heeft ze me verteld) om niet meer zelf te verwijzen. Maar als de gemeente niet met in haar ogen noodzakelijke hulp afkomt, moet ze het zelf maar doen. Ze kan het ook niet op mij afwentelen tenslotte! Ik heb geen zak geld liggen waarmee ik zelf kan gaan shoppen. 

Overigens slokt mijn zoon echt geen groot deel van het jeugdzorg budget op. Hij krijgt op dit moment 2 uur begeleiding in de week, op instapniveau. Wij hebben binnen de gemeentegrenzen een gesloten jeugdzorginstelling, waar uit het hele land jongeren worden opgenomen. Daar gaat het grote geld naartoe. Die jongeren worden allemaal inwoners van onze gemeente. En er komt voor zover ik weet geen extra geld voor binnen. Hoe dat ooit uit moet kunnen? Wie het weet mag het zeggen. Het Rijk vindt dit kennelijk realistisch. 

Als er al iets aan de hand is, dan is het dat zijn problemen tot nu toe vooral binnenshuis blijven. Ik vang die allemaal op. Op school gaat het al vier jaar moeizaam maar hij sleurt zichzelf tot nu toe toch maar iedere keer zonder zittenblijven van het ene leerjaar naar het andere. Hij heeft geen foute vrienden, doet niet aan alcohol, drugs of vandalisme. Hij is ‘alleen maar’ ongelukkig en gefrustreerd en zit zichzelf en zijn huisgenoten gruwelijk in de weg. Dat is gewoon geen maatschappelijk probleem, lijkt wel. Hij moet eerst nog meer gaan disfunctioneren, op een manier waar anderen ook last van hebben.