Verplicht voor je ouders zorgen

'vergist'

Ik moet er niet aan denken dat je voor zulke ouders verplicht zou moeten zorgen. Sommige ouderen zijn echt onuitstaanbaar en hebben hun kinderen jarenlang mishandeld! Moeten je die kinderen dan verplichten voor hun ouders te zorgen, nu ze er eindelijk afstand van hebben kunnen nemen? Ben je er eindelijk vanaf, krijg je een brief van de overheid: "Sorry maar wij hebben besloten dat u verplicht bent om voor uw ouders te zorgen". Schrijnend en schokkend!!

Ik denk niet dat dat gebeurt hoor.

Gebeurt dat namelijk wel, dan komen er vast van die gevallen waar de kinderen zich ineens 'vergist' hebben in de dosis medicijnen.

'10 of 0.10 milligram insuline, ik was altijd al zwak in rekenen, meneer de rechter'.

(niet bedoeld om te trollen. Ik denk dat als er zorgen om ouder mishandeling zijn, dat dit ook wel zal gebeuren)

En wat is zorg

Als ik de schuur leegruim, bed erin, kachteltje er in en 3x per dag een warme maaltijd geef, kom ik dan al een heel eind? Lijkt me dat niemand beter gaat worden van het afdwingen van dit soort constructies.

Ik denk dus, maar dat is al eens eerder gezegd in dit draadje, dat het niet zo'n vaart gaat lopen met dat verplichten tot zorg. Ik kan me hooguit in denken dat het om de extraatjes zou kunnen gaan. Dus de uitjes en de "luxeverzorging" als dagelijks douchen. Ik zie gebeuren dat zorg steeds meer terug zal gaan naar de basis, dus medicatie, basisverzorging en dat mensen geacht worden om de rest maar zelf te verzorgen. Dat zie je in de thuiszorg nu al een beetje gebeuren. Mijn ouders zijn in de 80 en wonen nog op zichzelf. Ik zie wel gebeuren dat dat zo zal blijven totdat het echt niet meer gaat en ze naar een verpleeghuis moeten. En dan voor mijn zus en mij de schone taak om het huis uit te bikken en verkoopklaar te maken.

De ernst van de situatie

Ik geloof niet dat hier al duidelijk is wat dat gaat betekenen voor Nederland. In 2012 was er al geen enkel land ter wereld dat zóveel geld uitgaf aan extramurale zorg dan Nederland. Extramuraal is hoofdzakelijk thuiszorg en dan nog een beetje dagverzorging,dagopvang voor allerei doelgroepen (daar hoort ook b.v. gehandicapten bij). Niet een beetje meer, nee extreem héél véél meer. Onze zorgkosten extramuraal zijn ongeveer even hoog als de zorg intramuraal. Die intramurale zorg die is ook aan de hoge kant, maar nog enigzins vergelijkbaar met de (rijke) landen om ons heen. Die is ook wel het hoogste van Europa, maar zoals de extramurale zorg zo extreem niet. De kosten voor de extramurale zorg zijn zelfs hoger dan de intramurale zorg en daar zit buiten ziekenhuizen álle zorg voor alle doelgroepen bij, dus ook b.v. kraamzorg.
Gezien de levensopbouw in Ned. de grote babyboom die nu 'oud' en behoeftig aan het worden is, zal dit in zeer rap tempo groeien. Niet door meer zorg te bieden, maar gewoonweg omdat er héél véél ouderen komen, dus zal er meer zorg geboden moeten worden.
Een beetje 'schrappen' in die zorg gaat écht niet helpen. Wij kunnen dat gewoonweg niet opbrengen, niet via belastingen en ook niet via zorgverzekeringen...
Het zal w.s. én, én,én worden en daarbij zal ook verlangd worden dat er meer gemantelzorgd wordt.
De regering is nu eindelijk ook overtuigd van die ernst en heeft al de nodige maatregelen genomen. Maar dat is écht nog lang niet genoeg, daar geloof ik niks van. De intramurale plekken zijn al met ingang van 2016 opgehoogd naar een hogere zzp. Een hogere 'zorgvraag' eigenlijk. Je kan nog maar naar een zorginstelling met minimaal zzp 6. Voorheen was dat 2 of 3. Een zzp 6 is de zwaarste catogorie verpleeghuiszorg. Een gesloten afdeling dus, waarbij je ook nog minimaal lichamelijke gebreken moet hebben. Een opname omdat je na een operatie nog niet naar huis omdat je jezelf niet kan redden bestaat dan niet meer...Een opname omdat je hulp nodig hebt bij je dagelijkse leven ook niet meer. Een opname omdat je de kluts een beetje kwijt bent en dus het gas aan laat staan ook niet meer. Een opname omdat je psychische problemen hebt ook niet meer.
Al die anderen die dus nu in verpleeg/verzorgingshuizen en psychiatrische instellingen en instellingen voor welke doelgroep dan ook verblijven en een lagere indicatie hebben (en dat is nu het grootste deel) blijven thuis en dat moet betaald worden uit wat we nu ongeveer uitgeven aan extramurale zorg. Al die dingen die jullie je dus voorstellen aan zorg te moeten verlenen zijn eigenlijk nog zeer 'rooskleurig'. Het wordt qua zorg die geboden moet worden in thuissituaties nog héél véél erger. Véél zwaardere zorg en dan thuis. Dat is ook waarom besloten is de huishoudelijke ondersteuning te minimaliseren...en daarvoor in de plaats wél verpleegkundige zorg te bieden thuis. Deze lijn zal zich voortzetten tot 2016. Ook wordt de eigen bijdrage voor doelgroepen niet alleen berekend aan de hand van de inkomsten maar ook aan de hand van het vermogen. Daarbij tellen 'stenen' mee...dus ook je huis wordt gezien als vermogen. Alleen 20.000 euro blijft 'vrij'. Alles daarboven telt mee. Ook beleggingen en alles in box 3. Die eigen bijdrage betaal je voor alle extramurale zorg en alle intramurale zorg. Dat is dus voor diegene zélf. En dan nog moet er al zoveel geschrapt en geschaafd worden en er alleen mensen met een zó hoge indicatie opgenomen worden. Niet alleen omdat het onbetaalbaar wordt, maar ook omdat het gewoonweg niet 'past' er niet genoeg zorgenden en verplegenden en plekken zijn.
Wat jullie het liefste zouden zien, dat alles zo blijft zoals het is en alleen wat hogere belastingen...is gewoonweg geen optie met ál die zorgvragende ouderen die eraan komen. Het zou het faillisement van ned. worden. Het is onbetaalbaar. Of jullie moeten zitten te wachten op situaties zoals in Griekenland...
groeten albana

Albana 2

Dank voor je uitleg, ik krijg het idee dat je er veel van weet en je hebt het duidelijk uitgelegd.
Ik geloof ook wel dat het die kant opgaat. Zal er ook rekening mee houden dat wij onze ouders gaan verzorgen en dat wil ik ook wel.
De oudjes die verder niemand hebben, daar maak ik me wel zorgen om, dat deed ik al toen ik in de A werkte. Die zitten te verpieteren soms, in hun eentje, maar goed, waarom ze geen kennissen meer hebben, lag soms ook aan henzelf.
Zorgen dat je een breed sociaal netwerk hebt dus, als je oud en krakkemikkig wordt

Maar toch...

Blijf ik mij afvragen hoe dat in de praktijk moet gaan lopen.

Zoals ik in mijn vorige bericht al aangaf, wij hebben een ouder in huis genomen. Dat was alleen mogelijk omdat wij een woning hebben die dat ook mogelijk maakt. (Wc, toilet, zit/slaapkamer op de begane grond).

Dit was deels een oplossing die uit "nood" was geboren, omdat (schoon)vader met NAH (niet aangeboren hersenletsel) op een gesloten PG afdeling zat waar hij compleet zat te vereenzamen.
3 tot 4 keer in de week op bezoek gaan was geen optie, om de doodsimpele reden dat bruin dat niet kon trekken. 4x in de week 400 km rijden voor 1 tot 2 uur bezoek is domweg niet haalbaar.

Wat wij ook gemerkt hebben, is dat in de periode dat hij in het verpleeghuis zat, er toch steeds minder mensen op visite kwamen. En dat snap ik ook wel. Iemand in een verpleeghuis zit in een heel klein wereldje, en heeft weinig onderwerpen om over te praten. En het leven gaat door, en vroeg of laat nemen mensen toch de beslissing om nog maar 1 x in de week te gaan, wat daarna 1x in de 2 weken wordt, en daarna 1x in de 3 weken, en daarna nog minder.

Voor zorg thuis (moeder/vader komt uit het ziekenhuis, en heeft nog 3 weken verpleging nodig) of voor terminale zorg thuis wordt het ook lastig. Tuurlijk, het is prima mogelijk om tijdelijk een bed in de woonkamer te zetten, en een po-stoel kun je ook lenen via de zorg-uitleen. 3 tot 6 maanden is te overzien. Maar een periode van 1 jaar? van 2 jaar? mensen sterven namelijk niet op een voorafgeplande datum.

Toen mijn schoonmoeder thuis op haar sterfbed lag, had ze het "geluk" dat ik op dat moment het qua werk kon regelen dat ik die zorg over kon nemen. Op het einde had mijn man het "geluk" dat hij voor defensie werkte, en dat defensie hem daar ook alle ruimte voor gegeven heeft om er te zijn voor zijn ouders.

Maar wat als jij voor een werkgever werkt die niet zo flexibel is? Waarbij je geen mogelijkheden hebt om op de meest "onhandige" momenten weg te gaan?

Dan mag ik misschien "doemdenkerig" zijn, maar ik zie de tijd komen dat een toekomstige werkgever niet alleen informeert naar het feit of je kinderen hebt of wilt, maar ook hoe de gezondheid van je ouders is, en waar ze wonen.

Wat ik me ook af loop te vragen, is hoe het zal gaan met de kosten die je maakt voor de zorg van de ouders. Nu is het zo, dat je alleen de reiskosten van en naar het ziekenhuis/verpleeghuis op kunt voeren als aftrekpost als je een duurzame huishouding voert met de persoon die je bezoekt.
Als je ouder nog zelfstandig woont, dan kun jij die kosten niet opvoeren. Idem dito met een stukje inkomensverlies die je hebt als je regelmatig uren vrij moet nemen. Wie gaat dat betalen?

En dan hebben we het nog niet over het feit dat je het als mens ook moet kunnen, voor een oudere zorgen. Niet iedereen is in staat om luiers te verschonen van een terminale patiënt, of om braaksel op te ruimen. Of om hele dagen rustig en beheerst te blijven als een dementerende ouder 20 tot 200 keer per dag dezelfde vraag stelt...

En dan ga ik bij alle bovenstaande vragen er ook nog vanuit dat je een fijne stabiele relatie hebt die deze stress aankan. Want stress levert het op, dat weet ik uit ervaring.

Wat gedachten naar aanleiding van bromvlieg's reactie

bromvlieg schreef:

Ik zou toch echt veel liever alles via belasting geregeld zien, zodat we als samenleving samen de zorg voor de oudere generatie verdelen. Ook voor ouderen die geen kinderen hebben, één kind hebben dat aan overbelasting dreigt te bezwijken, kinderen op grote afstand hebben, kinderen hebben die vanwege hun eigen gezondheid niet tot (mantel)zorg in staat zijn. Het is onbarmhartig om alles naar de privesituatie te schuiven.

Mijn reactie:

Yep, dat ben ik het helemaal met je eens (zie mijn vorige bericht)
En ik hink zelf ook heel erg op twee gedachten. De ene is inderdaad dat het onbarmharig is om alles naar de privesituatie te schuiven, maar de andere is dat de normaliteit van "iemand anders zorgt voor je ouders" (lees thuiszorg, verpleeghuizen, etc )er ook meer af moet.

Ik denk, en dan even heel generaliserend, dat de manier waarop onze maatschappij nu is ingericht, heel egoistisch en "ik-gericht" is. Ikke, Ikke, Ikke, en de rest kan stikke... lijkt bij tijd en wijle het motto te zijn.

Ik zelf heb de ervaring van huis uit meegekregen, dat je als familie domweg zorgt voor je familieleden die ziek/bedlegerig of terminaal zijn.

En dus fietste mijn moeder 's morgens om half 6 door de wijk om naar de oud-tante toe te gaan om haar te verschonen en te wassen, en paste de buurvrouw op omdat mijn ouders bij mijn grootvader zaten.
De vraag: "kun je dat wel opbrengen" werd helemaal niet gesteld, het werd gewoon opgebracht.

Ik denk ook dat het deels te maken heeft met hoe wij als maatschappij over de ouderen denken. Ik heb zelf de indruk dat in de afgelopen 30 jaar de "bejaarde" steeds meer en meer verdreven is uit het dagdagelijkse leven.
De ouderen moesten richting bejaardenwoningen, richting bejaarden huizen, weg uit de wijk, weg uit de straat, ze mochten niet meer gezien en gehoord worden. En, ze mochten de kinderen geen last bezorgen.

Was het voor 2 generaties terug nog normaal dat de ouders bij de kinderen in kwamen wonen als ze niet meer voor zichzelf konden zorgen, zo bijzonder is dat nu.

Wat ook meespeelt is, dat kinderen leren van het gedrag van hun ouders. Als kinderen zien/ervaren hoe normaal het is om voor de grootouders te zorgen, dan is de drempel later ook minder hoog om zelf voor hun ouders te gaan zorgen, omdat ze een voorbeeld gehad hebben van hoe het ook kan.

Uit de lucht gevallen

Dit is toch geen probleem wat uit de lucht is komen vallen?

In de jaren 70 en 80 waren we goedkoper uit in de zorg. Maar dat kwam omdat de bulk van de bevolking nog redelijk jong en gezond was.

Konden we toen niet voorspellen dat die groep ooit wél hulpbehoevend zou worden?

Waarom hebben we de zorgpremie toen niet met een paar tientjes verhoogd, om te 'sparen' voor die grijze golf die er aan kwam? Het zou in ieder geval iets gescheeld hebben. 'Onbetaalbaar'.
Wat betekent dat woord precies in een land waar 90% van de mensen op vakantie gaat? Waar de gemiddelde auto van nu eruit ziet als iets wat in de jaren 80 een directeursbak genoemd zou worden? Waar je een 'mindfulness' smeerseltje in de supermarkt koopt, niet om schoon van te worden, maar puur voor 'het verwenmomentje' Waar huisdiertherapeuten en kledingcoaches nog werk kunnen vinden?

Echt NIET te betalen?

Of: wel te betalen, maar dan zullen we het gaan merken in onze levensstandaard?

Wat hebben we over voor menswaardige zorg.

Belangrijk

"Wat is nou belangrijk?"

Ik zou best terug willen gaan naar de levensstandaard van de jaren 80, als daarmee gegarandeerd wordt dat iedere zieke de zorg krijgt die hij nodig heeft.

Ik herinner me die jaren nou niet bepaald als een tijd vol honger, armoe en gebrek.

En natuurlijk, het is gek dat we het als vanzelfsprekendheid zien dat er iemand anders klaar staat voor onze ouders. Maar pure luxe is het niet.

Beide partijen winnen er iets heel belangrijks mee: onafhankelijkheid.

Nu is het al zo dat ouderen zonder kinderen verkommeren. Dus kun je maar beter zorgen dat je wél kinderen hebt, én dat die graag helpen ook.

Gaan we naar een situatie toe waar je familie letterlijk je alles is? Waar je ze vooral niet tegen de haren in mag strijken? Stel dat er ruzie komt, of het contact wordt verbroken, en dan word je ineens ziek, of hulpbehoevend? Dan sta je er letterlijk alleen voor.

Dan gaat het wellicht lijken op verhalen die ik ken uit landen als Marokko en Algerije. Daar houden mensen er complete dubbellevens op na. Want stel toch dat je ruzie met je familie krijgt..

Ja, haha, en dan vanmorgen in het ad

De tweede kamer morrend dat ze 170 bruto per maand minder op hun salarisstrookje hebben. Dat is toch buiten elke realiteitszin?

http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3392395/2013/02/12/Onrust-bij-Kamerleden-bruto-170-euro-minder.dhtml

En wij voor onze eigen ouders zorgen. LOL

Economie

Maar Albana, het wordt economisch gezien zeker onbetaalbaar, de ouderenzorg op lange termijn, als het aantal mensen dat werkt niet gaat toenemen. En dat is alleen haalbaar als meer vrouwen werken en blijven werken, en meer uren gaan werken. Dat valt dan weer niet te rijmen met die zorg voor hun ouders. Nogmaals, ik heb het zelf meegemaakt, de hamburgervrouw stress (puberende kinderen broodje onderop, dementerende ouder broodje bovenop, en een drukke baan als sausje). Ook al bekend in de media als de sandwichvrouw, dus blijkbaar ook weer niet zO zeldzaam.

Nou lienneke

Als je zonder noemenswaardig spaargeld/erfenis een hypotheek wilt nemen voor een heel simpel appartement, ben je al gauw zeker 150.000 (EURO's!!!). En dan heb je het over een appartement waar je mag hopen dat er 3 slaapkamers zijn (als je 2 kinderen hebt). Dat is meestal al niet zo. En wat dacht je wat die hypo (plus bijkomende kosten) je maandelijks kost?
En ja, dat je groter wil, dat snap ik, maar als het niet kan, dan komt het er ook niet. Maar dan nog heb je enorme maandlasten voor een minimaal huisje in vergelijking tot jaren 70/80 wbt kosten voor eenzelfde iets (uiteraard in vergelijking met je inkomsten toen en je normale uitgaven toen).
Bibi

Statistieken, de echte

Ok, Albana, omdat je zo met statistieken schermt, heb ik ze toch maar even echt opgezocht (want dat is mijn geheime hobby). Hieronder de bevolkingstabellen uit Statline van het CBS.

In de eerste tabel zie je het aantal (levendgeboren) kinderen per leeftijdgroep van de moeder weergegeven, van 1945 tot nu. Het aantal is promille, dus per 1000 vrouwen in zo’n groep. Grappig dat het aantal kinderen waarbij bij de geboorte de moeder ouder dan 30 jaar is GEDAALD is over tijd. In1960 waren dit er nog 77 per 1000 vrouwen boven de 30, in 2010 maar 49. Maar natuurlijk is sowieso het totale aantal kinderen per 1000 vrouwen gedaald, dus helemaal eerlijk is dit niet. Waar het om gaat: in de generaties van onze moeders, die kinderen kregen tussen, zeg, 1960 en 1970, er toch rond de 25% van de levendgeboren kinderen een moeder boven de 25 had. Dat is niet zeldzaam he. En je hoeft maar naar het cijfers van 1990 tot 2000 te kijken om onze eigen generatie te zien en onze kinderen.
Dan de gezondheid van onze ouders. Volgende tabel: Sterftecijfers in 2011 per leeftijdgroep geven aan dat per 1000 inwoners er 77 overlijden voor hun 80e jaar, en 43 voor hun 75e jaar. Ook niet zeldzaam, zeg 10% ongeveer dus. De laatste tabel: mensen met een ADL beperking (hulp nodig bij alledaagse bezigheden als wassen, aankleden, eten) per leeftijd groep, in 2009 (recenter is er nog niet). In deze tabel staan percentages i.p.v promilles. Dus 15% van de mensen tussen de 55 en 75 heeft een of meer van dergelijke beperkingen.
Mischien heb jij een andere definitie van zeldzaam.

Tabel 1: levendgeborenen per 1000 vrouwen, per leeftijdsgroep moeder
Totaal levendgeborenen Jonger dan 20 jaar 20 tot 25 jaar 25 tot 30 jaar 30 jaar of ouder
Perioden promille promille promille promille promille
1945 97.2 10.4 86.6 168.7 110.5
1960 89 12 105.9 207.8 77.2
1970 77 17 125.4 187.7 47.6
1980 50.5 6.8 70 143.4 30.1
1990 49.9 6.4 42 120.1 41.9
2000 52.4 5.5 36.9 103.9 52.4
2010 48 3.8 32.3 104.1 48.8
. . . . .

Tabel 2: Sterfte per 1000 inwoners, naar leeftijdgroep
Sterfte per 1 000 inwoners
Perioden Leeftijd (op 31 december) o/oo
2011 55 tot 60 jaar 4.9
60 tot 65 jaar 7.4
65 tot 70 jaar 11.8
70 tot 75 jaar 19.1
75 tot 80 jaar 33.5
80 tot 85 jaar 61
85 tot 90 jaar 108
90 tot 95 jaar 185.7
95 jaar of ouder 318.2

Table 3: ADL beperkingen per leeftijdgroep, percentage
Personen met 1 of meer ADL-beperkingen
Perioden 2009
Kenmerken gebruikers %
Leeftijd: 55 tot 65 jaar 5.5
Leeftijd: 65 tot 75 jaar 9.7
Leeftijd: 75 jaar of ouder 30.8

Nou bibi/lieneke

Dat is dan niet in de randstad, waar wij zochten waten echt geen 3 slaapkamer app. Te krijgen voor 159.000 hoor.. 1 goedkope was 165,000, lager echt niet

Lienneke

Je vergeet iets: het onderhoud aan het appartement komt er ook nog bij. Precies de reden waarom veel mensen blijven huren.

Vertigo

In Zoetermeer zijn app. te koop, vier kamers, vanaf 119.500. Is toch echt Randstad!!

De toename van ouderen en statistiek

Voor mij part maken ze 'leeftijdseisen' verbonden aan de eventuele verplichting om te zorgen voor ouderen. Dat erg jonge kinderen die zelf nog kleine kinderen hebben dat niet hoeven of die té oud zijn (komt ook veel voor dat ze zelf al de nodige gebreken hebben) dat ook niet hoeven.
Dáár gaat het ook niet om. Maar er zal een oplossing moeten komen...
Ook denk ik dat je niet moet kijken naar statistieken uit het verleden, maar naar prognoses voor de toekomst.
De zogenaamde 'grijze golf' die ons gaat overspoelen.
Het aantal ouderen en dus het aantal ouderen die zorg nodig hebben gaat enorm toenemen de komende jaren:
"Vanaf 2011 zal het aantal ouderen versneld toenemen (. Volgens de CBS Bevolkingsprognose zal het aantal 65-plussers toenemen van 2,6 miljoen in 2011 tot een hoogtepunt van 4,6 miljoen in 2039. Daarna daalt het aantal ouderen tot 4,4 miljoen in 2055 en blijft het aantal stabiel." Dat betekend een verdubbeling van het aantal ouderen dus. Die allemaal op onze schouders terecht komen, ons de werkenden, de wat jongeren. Die zijn heus niet allemaal opeens 'behoeftig' qua zorg, maar een verdubbeling is een verdubbeling, dus ook in het aantal ouderen dat een beroep zal doen óp die zorg. Of het nu thuiszorg is of intramurale zorg, dat doet er even niet toe.
Blijft de zorg zoals die nu is zullen de kosten ook verdubbelen (en nu zijn die kosten al het hoogste van europa), misschien nog wel meer dan verdubbelen omdat de prognoses ook aangeven dat we nóg langer blijven leven.( Er komt qua leeftijd waarop we overlijden ook nog ergens een dip omdat vrouwen ongezonder zijn gaan leven).
Het is ook geen doemdenken. Het vorige kabinet heeft al een paar zeer rigoreuze maatregelen genomen die begin dit jaar in werking zijn gegaan en de komende jaren ook nog verder doorgevoerd worden. Daarbovenop komen als het door de 2de kamer komt nog de maatregelen die dit kabinet in petto heeft. 1 daarvan is het afschaffen van de awbz gefinanciëerde zorg. Dat willen ze allemaal onderbrengen bij de wmo.
Ik 'voel' persoonlijk het meeste voor een combi, een combi van 'verplichtingen' en een combi van betaald. Met de nodige mitsen en maren....Dat je b.v. uitgezonderd kan worden als je zelf aantoonbaar een handicap hebt. En ook een verplichting tot een eigen bijdrage zowel van de oudere alsook van de kinderen (als die de financiën hebben) zodat je ook je eigen bijdrage in natura eventueel kan afkopen. Dat is wel oneerlijk omdat dan de 'rijkeren' dat dan kunnen betalen, maar de rijkeren hebben vaak ook maatschappelijk veel veranwoording en een 60-urige werkweek. Die minder laten werken omdat ze voor hun ouders moeten zorgen zal w.s. goedkoper kunnen met betaalde krachten als dat ze het zelf zouden doen. Er zullen ook aanvullende maatregelen qua flexibileit in je werk moeten komen zodat je b.v. ook zorgverlof kan opnemen als je ouders/buurman of voor wie je dan ook maar mantelzorgt zorg nodig hebben.
En verder ben ik het erg met Sinbad's vrouw eens....De zorg nu voor ouderen is in de 'rijke periode' een beetje doorgeslagen. Ouderen 'moeten' verzorgt worden en zijn verder van ons af komen te staan. We 'voelen' ons er niet meer verantwoordelijk voor. De zorg voor ouderen is in de landen om ons heen die toch net zo 'rijk' zijn enorm veel soberder. Er is meer mantelzorg en er wordt meer betaald door zowel de ouderen alsook de kinderen. Daar betaalt een oudere vanzelfsprekend zijn eigen huishoudelijke hulp als hij het niet zelf meer kan. En halen de mantelzorgers/kinderen vanzelfsprekend de boodschappen wekelijks. En die landen zijn ook 'groter' dus ook daar wonen veel kinderen verder weg qua afstand. Als de afstand onoverbrugbaar is dan zelfs voelen mantelzorgers zich verantwoordelijk en 'regelen' ze wat anders...ze betalen b.v. een jongere uit de buurt om die boodschappen te halen.
Die vanzelfsprekendheid moet terug....op de een of andere manier. Zodat iedereen zijn steentje kan bijdragen. En het betaalbaar blijft.
Overigens die plannen van de regering zijn vandaag nog in het nieuws...De enigen die het volgens mij iets interesseert dat nieuws zijn de ouderen zelf. Onze generatie daarvan heb ik niet het idee dat ze het zelfs maar lezen. Ja de koppen in de krant misschien. Maar inhoudelijk? De vorige maatregelen interesseerde ook niemand. Terwijl het toch een behoorlijke inpact gaat hebben ook op óns leven.
Zo komt het dat iedereen maar denkt dat het nog wel 'even' gaat duren en nog best wel te betalen zal zijn...Om die 2 jaar die langer gewerkt moet worden maakt iedereen zich druk. Om dit nieuws amper.
groeten albana

Wat is er eigenlijk mis met de wens voor een huis?

Op de grond dus, met een tuin.
Is dat het nieuwe graaien? Want er is ruimtegrebrek, dus foei, waarom durf je te streven naar een huis? Dat straffen we fijn af met onbetaalbare prijzen?
Waarom niet gewoon een bewegende markt, zodat je met je kinderen in een huis kunt wonen, en als je later wat minder mobiel wordt weer fijn in een appartement kunt gaan wonen. Zonder jaren inschrijven.
Trouwens: heb je een appartement dan heb je ook nog eens de vereniging van eigenaren, kan honderden euro's bijtellen.

Wat is onbetaalbaar?

"En verder ben ik het erg met Sinbad\'s vrouw eens....De zorg nu voor ouderen is in de \'rijke periode\' een beetje doorgeslagen. Ouderen \'moeten\' verzorgt worden en zijn verder van ons af komen te staan. We \'voelen\' ons er niet meer verantwoordelijk voor"

Maar wat is onbetaalbaar?

Ik lever graag een deel van mijn welvaart in als dat betekent dat mijn ouders en ik niet afhankelijk van elkaar worden voor zorg. Zie de post van een aantal pagina's terug.

Je ouders 'laten' verzorgen, is meer dan 'doorgeslagen' luxe. Het zorgt ervoor dat mensen onafhankelijk kunnen zijn van hun naaste familie.

Geen luxe

Hier een voorbeeld van wat ik bedoel.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3393181/2013/02/13/Zorgbehoevenden-voelen-zich-met-hulp-uit-hun-sociale-netwerk-juist-verre-van-zelfredzaam.dhtml
'Zorgbehoevenden voelen zich met hulp uit hun sociale netwerk juist verre van zelfredzaam'
OPINIE - Ellen Grootegoed, Diana van Dijk en Evelien Tonkens − 13/02/13, 14:03

opinie Zorgbehoevenden vinden het vaak bezwaarlijk om hun familieleden of vrienden om (nog meer) hulp te vragen, betogen Ellen Grootegoed, Diana van Dijk en Evelien Tonkens. 'Ze voelen zich nu al beschaamd en schuldig door wat ze van anderen vragen, en willen niet nog meer afhankelijk worden.'

Op volwassen leeftijd langdurig afhankelijk zijn van je familie is nu eenmaal een taboe in onze individualistische maatschappij.

De langdurige zorg is in de Nederlandse verzorgingsstaat lange tijd vrij toegankelijk geweest. Maar nu wordt er steeds meer verwacht dat hulpbehoevende ouderen, zieken en gehandicapten hulp vragen aan familieleden, vrienden en buren alvorens ze een aanspraak kunnen doen op publieke middelen. Het verkrijgen van deze hulp wordt gezien als 'eigen kracht' of 'zelfredzaamheid'. De 'natuurlijke' sociale verbanden moeten weer in ere worden hersteld.

Discussies rondom dit onderwerp gaan vaak over of er mensen in het eigen netwerk zijn die tijd (en zin) hebben om deze zorg te gaan bieden. Minder aandacht gaat uit naar de bereidheid van zorgbehoevenden om deze hulp te accepteren. De retoriek van 'eigen kracht' suggereert dat een toenemend beroep van zorgbehoevenden op het eigen netwerk samenvalt met hogere idealen als autonomie. Uit ons onderzoek naar de verminderde toegang tot AWBZ-steun blijkt echter dat zorgbehoevenden hulp uit het sociale netwerk niet zonder slag of stoot accepteren als substituut voor weggevallen professionele zorg. Zorgbehoevenden die (een deel van) het recht op professionele zorg of persoonsgebonden budget (PG hebben verloren voelen zich met de hulp uit hun sociale netwerk juist afhankelijker, minder autonoom en verre van 'zelfredzaam'.

Bezwaarlijk
Zorgbehoevenden vinden het vaak bezwaarlijk om hun familieleden of vrienden om (nog meer) hulp te vragen. Ze voelen zich nu al beschaamd en schuldig door wat ze van anderen vragen, en willen niet nog meer afhankelijk worden. Vrijwilligers zien ze ook niet als een structurele oplossing. Hulp van vrijwilligers is heel welkom als extra maar je kunt er niet op rekenen, is hun ervaring of angst. Als iemand van de thuiszorg bijvoorbeeld ziek is, stuurt de organisatie een vervanger. Maar als een vrijwilliger ziek is of er de brui aan geeft, sta je als zorgbehoevende met lege handen. Zorgbehoevenden willen hun buren en vrienden niet belasten. Dus komen ze toch uit op vaak al overbelaste familieleden, die ze ook steeds minder voor hun inzet kunnen compenseren via een PGB. Dat leidt tot schuldgevoelens bij zorgbehoevenden.

Schuldig
De 21-jarige chronisch zieke Esther bijvoorbeeld, is door de bezuiniging nog meer op haar moeder aangewezen dan voorheen. Daarover voelt ze zich schuldig: het komt door háár dat haar moeder geen eigen leven kan leiden, niet buitenshuis kan werken en niets voor zichzelf heeft.

Ook de 30-jarige Petra met niet-aangeboren hersenletsel wil haar ouders liever niet om nog meer hulp vragen: vaak verzwijgt ze het als ze iets nodig heeft, ze wil geen 'moederskindje' zijn, niet op haar leeftijd. De eigen familie staat soms misschien ook te dichtbij.

De 41-jarige Aniek met psychotische stoornis is bijvoorbeeld bang dat haar familie té betrokken raakt als ze die inschakelt; ze reageren altijd overbezorgd als ze zegt dat het even minder goed met haar gaat en kunnen er niet met gepaste afstand naar kijken.

En zo vindt de 61-jarige Jolande met reuma en artrose het een vreselijk vooruitzicht als haar zonen haar straks onder de douche moeten zetten: het is voor haar al erg genoeg als een 'vreemde' het doet.

Misleidend
De suggestie dat een primaat van zorg uit het eigen netwerk niets afdoet aan de ervaren autonomie van zorgbehoevenden, of die juist versterkt, is misleidend. Volgens onze bevindingen voelen zorgbehoevenden zich juist afhankelijker wanneer professionele zorg vervangen wordt door informele zorg. De voorheen verkregen AWBZ steun stelde zorgbehoevenden in staat om op gelijke voet mee te doen in de maatschappij. Ze konden via het ontvangen van de relatief 'anonieme' professionele zorg zelfstandig ogen voor hun eigen netwerk. Of ze konden het eigen netwerk financieel compenseren via een PGB en daarmee de ervaren, negatieve schuldbalans verminderen.

Nu deze zorg (deels) wegvalt, worden zorgbehoevenden gedwongen om open kaart te spelen: ze moeten hun kwetsbaarheden, onzekerheden en afhankelijkheden op tafel leggen om nog de nodige hulp te krijgen. Dat betekent een verlies van controle over het eigen imago; ze bepalen niet langer zelf wat hun omgeving wel en niet van hun beperking of ziekte te weten komt. En het imago telt, zeker in onze westerse cultuur die zegt dat langdurige zorgafhankelijkheid niet bepaald iets is om trots op te zijn.

Wie het nodig vindt drastisch op zorg te bezuinigen zou op zijn minst de beschaafdheid moeten opbrengen om te erkennen dat de 'eigen kracht' retoriek een geromantiseerde versie is van een gedroomde maar nog niet gerealiseerde cultuuromslag. Zorgbehoevenden vinden het namelijk moeilijk om familieleden op een directe manier hulp te vragen. Op volwassen leeftijd langdurig afhankelijk zijn van je familie is nu eenmaal een taboe in onze individualistische maatschappij. Het gevaar bestaat dan ook dat mensen hun zorgbehoeften niet uitspreken of zelfs maskeren voor het eigen netwerk, resulterend in minder participatie of ernstigere problematiek. De nadruk op zelfredzaamheid of eigen kracht kan dus paradoxaal genoeg juist het tegenovergestelde effect bereiken.

Het economisch-maatschappelijke en het persoonlijke

Goed stuk Fred, ben 't geheel eens.
Economisch en maatschappelijk gezien zal het allemaal wel noodzakelijk zijn. Maar persoonlijk, op individueel niveau, wil ik het absoluut niet zo als ik oud en hulpbehoevend ben. Wat ik zelf meegemaakt heb ga ik voor geen geld ter wereld mijn zoon later aandoen. Dus ik betaal dan wel alles zelf (hoewel man en ik beiden een giga-aow gat en vele pensioenbreuken hebben, dus ik weet niet of we ver komen. Huis verkopen zal wel helpen denk). En anders euthanasie. Hebben we samen al afspraken over (in geval van dementie, mijn grote nachtmerrie die in mijn familiegenen zit). No way dat mijn zoon of zijn partner voor mij moeten gaan zorgen.

Goed artikel fred

Zo zou ik het precies zo ervaren als ik hulp moest vragen.
Want dat blijft het: vragen. En wat maar al te vaak gebeurt is dat mensen zich ook gaan bemoeien. Je vraagt om hulp en je krijgt bemoeizorg, maar dan van je naasten of van je kinderen.
Je vraagt of iemand eens in de week je huis wilt stofzuigen, en je krijgt gratis erbij de opmerking dat je eigenlijk niet zoveel moet roken, of dat je je kleding vaker moet wassen, of dat je toch wel gezonder zou moeten eten, enz enz.
Het idiote is: mijn ouders zijn al bijna 20 jaar dood en waren niet echt oud toen ze stierven. Ik ervaar het niet hebben van mijn ouders nog altijd als een gemis. Maar langzamerhand krijg ik de indruk dat ik me ook opgelucht zou moeten voelen, want nu mijn toen al zeer eigenzinnige ouders moeten verzorgen, dat lijkt me geen pretje voor beide partijen.
Ik geloof dat ik me als hulpbehoevend ouder bijna zou schamen voor mijn kinderen, als ik op hen een beroep zou moeten doen.

Cultuuromslag: het is gewoon een bezuiniging, en daarom moeten wij omslaan. Ik denk dat met een andere verdeling van gelden, en een ander soort economie (niet altijd alleen maar gericht op winst) er wel degelijk zorg voor eenieder die er behoefte aan heeft mogelijk is.

Je krijgt natuurlijk wel dat de omgekeerde bvolkingspiramide to veel meer ouderen leidt, met veel te weinig kinderen die vaak te ver weg wonen.. Ik zou dan denken aan mogelijkheden om te kiezen voor kleinschalige groepswoningen, waar je als oudere wel zelfstandig kunt wonen en elkaar bijstaat. Echter, in Nederland is dat nu door alle regeltjes en verboden nauwelijks tot niet te doen. Dergleijke woningen zijn niet verkrijgbaar, bovendien is het min of meer verboden om je huis zo te verbouwen, de AOW wordt gekort als je met iemand samenwoont, enz. enz.
Als je de mensen hun AOW volledig laat behouden is het bv veel gemakkelijker om samen zorg in te kopen.
Je woont dan ook op basis van gelijkwaardigheid bij elkaar, met minder schaamte om hulp in te roepen.

Stenna eens!

Dementie is ook mijn schrikbeeld. Dat wil ik absoluut niet. Dan spring ik wel van een brug. Mijn beste vriendin is verpleeghuisarts, en daar wil je ook niet terecht komen, en trouwens, dat kun je toch niet meer betalen.
Dochter werkt in opvang gehandicapten, ook bv. niet aangeboren hersenletsel, en komt dagelijks gefrustreerder thuis, omdat alle zorg wordt afgekalfd.

Zelf hebben wij een zoon met autisme, van wie ik me afvraag of hij later echt zelfstandig zou kunnen wonen. Stel dat dat niet zo is, dan vind ik het zelf vanzelfsprekend om een apartement in ons huis te maken, zodat hij wel zelfstandig is maar ook in de buurt. En dat terwijl ik vroeger me zoiets niet kon voorstellen. Nu dus wel, en met liefde. Je isntelling verandert dus wel.

Ik zie hier echter om me heen (ik woon in Duitsland) erg veel gevallen van meerdere generaties die onder een dak wonen. Dodelijk lijkt me, de verhoudingen zijn vaak erg koel, het is meer een verplichting dan wat anders. Je denkt, leuk voor de kleinkinderen, zo met oma wonen, maar kleinkinderen en grootouders hebben nauwelijks contact, ondanks dat ze elkaar dagelijks op de trap tegenkomen.

Website om je ouder in de gaten te houden

Ik kreeg laatst een website onder ogen die de zorg voor ouderen voor de verzorgende kinderen moet vergemakkelijken: ouderen krijgen een telefoon met GPS, een actieradius waar ze niet uit mogen, en jij als beheerder kunt alles beheren, van doktersafspraken tot medicijnen. Je kunt als beheerder meerdere ouderen onder je hoede hebben. Dus alle vier je (schoon)ouders bijv. De oudere krijgt een sms wanneer hij naar een dokter moet of een pil moet innemen, en er gaat een alarm als hij/zij zich buiten de actieradius begeeft. De arts krijgt een email met info als de oudere een afspraak heeft, Je beheert wat de oudere met de telefoon kan, kunt internet en individuele apps in en uit schakelen, net als bij een kind, enz. enz. Ik vond het zelf beangstigend, je zou de oudere maar zijn, maar tja, wat moeten we anders...

' dat wil ik nooit'

Dement worden.
In een verpleeghuis verblijven.
Een niet aangeboren hersenaandoening krijgen.
En er zijn vast nog heel wat andere situaties te benoemen.

Nee, niemand ziet dat als aantrekkelijk toekomstbeeld. Maar het gebeurt vaak wel en ' dan liever euthanasie' is erg kort door de bocht. Veranderingen in de (mentale) gaan heel geleidelijk. Heel lastige ethische discussie!
Er zullen altijd mensen zijn die intensieve zorg nodig hebben.

Toch geloof ik zeker

dat er mensen zijn die ervoor kiezen bepaalde afhankelijkheid (geestelijk, lichamelijk) niet te hoeven meemaken. Dat het niet zou kunnen/mogen is volgens mij vooral door de kerk ingegeven.
Inheemse volkeren staan daar vaak heel anders in.
Ik vind zeker dat een humaan, zelfgekozen einde mogelijk moet zijn. Nu wordt het omgeven door geheimzinnigheid en angst, en krijg je vrijwel geen arts meer echt mee. Dat maakt het moeilijker.
Ik heb mijn ouders zien sterven, en ik weet zeker: zo wil ik het niet.

Kiezen

Ik heb al vier ouders/schoonouders verloren, waarvan er 1 voor euthanasie had gekozen. Vergeleken met de andere 3 zou ik die manier van doodgaan zeker prefereren. Dat was echter niet degene met dementie, en dat is ook het probleem: je moet het nog wel kunnen kiezen. Ook als je dat nu aangeeft, mogen artsen dat niet meer als je niet meer beslissingbekwaam bent op het moment dat het aan de orde is. En kun je het dan zelf? Daarom heb ik een afspraak met partner. Hopelijk wordt hij ouder dan ik (we hebben allebei slechte genen blijkbaar, want alle ouders voor hun 75e verloren)

Tonny

Ik heb op afdelingen gewerkt waar mensen wel degelijk heel goed wisten dat ze geestelijk aan het aftakelen waren...schrijnend....echt heel naar om te zien hoe dat mensen aangrijpt. ja, dementie gaat geleidelijk,maar ook weer niet zo dat je zelf niks merkt.

Euthanasie kan je vergeten en het stuk van fred.

Euthanasie als je dement wordt en dus 'afhankelijk' kan je op je buik schrijven...Daarvoor moet eerst de wetgeving m.b.t. euthanasie nog drastisch aangepakt worden. Ik heb ondertussen een enorm aantal ouderen die dat gewild hebben meegemaakt en waarvan de kinderen/partner dat óók wilden, maar dementie is géén ondraaglijk lijden dus daar vind je écht geen arts voor als het moment daar is. En áls je al een arts vind die wil luisteren naar je wens dan zal hij het uitstellen en uitstellen want je lijd nog steeds niet ondraaglijk en net zo lang uitstellen tot jij niet meer wilsbekwaam bent en dus niet meer kán aangeven dat euthanasie wilt. Daar helpt zelfs geen overeenkomst met je arts bij en zelfs geen bij notariële acte vastgelegde wilsbeschikking en gewoonweg helemaal niks.
Euthanasie omdat je dement wordt is gewoonweg nog niet mogelijk in Nederland. Het zou op zich wel een oplossing bieden want bijna alle hele oude mensen 'wachten' gewoonweg op de dood. Zeker als ze een bepaalde mate van afhankelijkheid hebben en de nodige gebreken vertonen. Maar al die gebreken zijn gewoonweg niet 'genoeg' voor een humane oplossing in de vorm van euthanasie. Ook niet als ze dat willen.
Ik heb wel verschillende keren meegemaakt dat ouderen voor een vorm van zelf-euthanasie kozen door drinken en voedsel te weigeren...maar geloof me maar dat is niet erg humaan. Dat is een lijdensweg. Wel een zelfgekozen lijdensweg, maar zelfs dan wil geen arts alsnog euthaniseren.
En het stukje van Fred vind ik vooral getuigen van hoe 'verwend' we zijn in Ned. qua ouderenzorg. Niet alleen wij als generatie die na hun komt, maar ook de ouderen zelf. Superdeluxe dat je dat zelfs maar kunt vinden!
groeten albana