Verplicht voor je ouders zorgen

Twijfel

vergeet niet de kinderen die op 3 1/2 uur rijden van ouders wonen, dan is het sowieso al een hemelvaart om zorg te bieden. Ik zie mezelf ook geen klusjes doen die met lichamelijke zorg te maken heeft. Daar zou ik toch een professional voor willen. gezelschap houden, klusjes in en rond het huis, boodschappen doen, allemaal prima, maar het moet ook maar kunnen. Wat als je zelf met jonge kinderen zit, werkt en ook nog eens je ouders moet verzorgen? Ik denk dat het dan een kwestie van tijd is tot je zelf zorg nodig hebt. Ik vind dat teveel gevraagd en zoiets mag je niet verplicht stellen. dat moet eigen keuze zijn. Je zal maar gebroken hebben met je ouders en dan verplicht worden tot zorg.

Ja mits

In principe vind ik het geen slechte regeling. In mijn optiek is het logisch dat je in eerste instantie zelf voor je familie zorgt en als dat echt niet anders kan roep je pas de hulp van de maatschappij in.
Ik vind ook wel degelijk dat kinderen een morele plicht hebben om voor hun ouders te zorgen (uiteraard uitzonderingen als mishandelingen en misbruik daargelaten)

Of er een wettelijke verplichting moeten komen weet ik niet. Er zitten ook veel risico's aan. Bijvoorbeeld kinderen die het laten afweten ook als er een wettelijke verplichting is. En wat moet het oude moedertje dan? Er moet toch altijd iets van een vangnet zijn en ook een vangnet van goede kwaliteit.

Maar het principe van zelf de zorg voor je familie nemen is niks mis mee. Zelf de zorg op je nemen betekend natuurlijk niet letterlijk dat je zelf moeder/vader onder de douche moet doen. Je kan daar ook iemand voor inhuren.

Als er een wettelijke verplichting zou komen dan wel zeer zorgvuldig en met genoeg uitwijkmogelijkheden voor het geval de kinderen het laten afweten.
toch

Hoewel ik zelf dus wel degelijk die morele verplichting zie om voor je ouders te zorgen betwijfel ik echt in hoeverre je dat wettelijk vast moet leggen. Ik zie daar toch te veel bezwaren tegen.

Tegen

Ik heb mijn vader nu al zo'n 20 jaar niet gezien en voor die tijd hadden we er ook al niks positiefs aan. Dan zou ik hem ineens verplicht moeten gaan verzorgen?

Het lijkt me ook vreselijk als je je na een aantal jaar enigszins ontworsteld hebt aan de negatieve invloed van je ouder(s), je ineens weer terugmoet en ze verplicht alle ruimte moet geven om jou weer te manipuleren/kleineren/bemoeien.

Het ontslaat ouderen een beetje van de verantwoordelijkheid om te investeren in hun familie en hun eigen zelfredzaamheid en gezondheid, vind ik.

Praktisch gezien lijkt het me ook lastig. Sommige mensen hebben maar 1 kind, anderen 8. Je zal maar enig kind zijn en op 3 uur met het OV wonen. Of je partner is ook enig kind en samen zijn jullie verantwoordelijk voor 4 oude mensen.

Of...

je hebt geen kinderen.
Mijn moeder kwam een keer thuis van haar behoeftige ouders en vertelde met tranen in haar ogen hoe vreemd en naar ze het allebei vonden dat ze haar vader op de wc had moeten helpen. Tot die tijd had haar vader uit trots betaalde zorg buiten de deur gehouden, hij redde het wel. Daarna was hij om.
Als de band goed is, doe je wat je kunt en wat welkom is, lijkt me. Als de band slecht of afwezig is, is niemand gebaat bij dwang. Mij lijkt dit opzetje vooral bedoeld als een zoveelste variant van het motto 'zoek het zelf maar uit' en 'alles kan als je maar betaalt'.

Nee

verplichten vind ik ook onmogelijk. Moeten er dan allemaal formulieren komen dat ouder-kind band niet meer bestaat? Of omdat wij al een gehandicapt kind hebben ik weer vrijstelling krijg oid?
Weer een ambtenaar aan het werk helpen door deze nieuwe papierwinkel?
Alleen zoals Mimi Kok het stelt vind ik wat koudbloedig klinken. Alsof het de schuld van d'r moeder is dat ze niet haar zaakjes op orde heeft.

Overigens

In Frankrijk bestaat deze plicht ook. Als ouders niet goed inkomen hebben en de kinderen wel zijn de kinderen verplicht om een financiele bijdrage te leveren.

Artikel 205 en 206 van de Code Civil geven aan:

Les enfants doivent des aliments à leurs père et mère ou autres ascendants qui sont dans le besoin.

en

Les gendres et belles-filles doivent également, et dans les mêmes circonstances, des aliments à leur beau-père et belle-mère, mais cette obligation cesse lorsque celui des époux qui produisait l'affinité et les enfants issus de son union avec l'autre époux sont décédés

Interessant is dus dat de verplichting verder gaat dan alleen ouders maar ook andere 'voorouders'. Het kan dus zijn dat je als kleinkind wordt aangesproken om je ouders te verorgen.

Artikel 206 gaat zelfs nog verder en verplicht ook schoonkinderen om voor hun schoonouders te zorgen.

De praktische uitwerking van deze wet is steun alleen verplicht kan worden als de kinderen genoeg inkomsten hebben.

Het gaat overigens alleen om een financiele verplichting (niet om helpen met onder de douche te doen)Kleinkinderen kunnen gevraagd worden hun grootouders financieel bij te staan
De precieze modaliteiten verschillen per departement weer.
In artikel 207 staat dat bij onvoldoende inkomsten er geen bijdrage hoeft te worden geleverd
Interessant genoeg staat dan in artikel 210 dat de rechter bij lage inkomsten kan verplichten dat je de ouder/kind/grootouder in huis neemt en deze daar verzorgt

De wil is er! maar...

Mijn ouders hebben dubbel zoveel inkomen als ik, en veel minder zorg nodig, al neemt het nu wel toe. Ze wonen in een aanleunwoninkje en zijn tot ver over de zeventig erg actief geweest.
Ik heb zelf een alleenstaande met chronische ziekte en heb ook een gehandicapt kind. Ik woon vanwege al decennia durende woningnood en de hoge huizenprijzen in de plaats waar ik ben opgegroeid, op een grote afstand van mijn ouders.

Maar het wordt nu steeds minder. Geestelijk zijn ze nog goed, maar fysiek leveren ze flink in. Ik kan (en dat vind ik heel erg) niet voor mijn ouders zorgen als ze behoeftig worden. Niet fysiek vanwege de afstand, de extra zorg voor mijn kind en mijn eigen ziekte, niet financieel omdat ik zelf inmiddels ben afgezakt naar een heel laag inkomen.

Mijn ouders zijn in rep en roer omdat hun pensioen wordt gekort. Ik kan me dat goed voorstellen. Maar ik zit met lagere toeslagen, hogere vaste lasten waaronder het eigen risico en geen uitzicht op terugkeer op de arbeidsmarkt, plus mijn grote zorgen over de toekomst van mijn kind vanwege de bezuinigingen. En mijn eigen toekomst. Ik merk ook dat mijn ouders meer en meer druk op me uitoefenen om vaker langs te komen. Ik zou niet weten hoe ik dat zal moeten doen. Kan de benzine en het OV niet erbij hebben, dat ben ik al kwijt voor mijn kind. Ik heb elke dag rust-uren nodig, die er steeds vaker bij in schieten. Wie te maken heeft met ziekte en handicaps waarbij je afhankelijk bent van zorg en begeleiding zal wel weten wat ik bedoel, met de extra administratie, nieuwe afspraken maken die op het laatste moment verplaatst worden en zo. Ik heb daar al mijn energie voor nodig. Mijn kind heeft ook mijn energie nodig omdat die begeleiding nodig heeft die 24/7 duurt. En inmiddels beginnen mijn ouders ook aan me te trekken.

De wil is er, absoluut! Liefst zou ik mijn ouders dichtbij me hebben zodat ik makkelijker iets kan doen als het nodig is, ook al ben ik nu al chronisch overbelast, maar zij willen niet uit de regio weg waar ze al tientallen jaren wonen, en ik kom er niet meer in vanwege de grote wachtlijsten bij de woningbouw en de torenhoge huizenprijzen (ook huur). Gelukkig hebben we telefoon en internet waarmee we veel contact hebben met elkaar. Maar ik ben bang dat dat binnenkort niet meer voldoende is.

Ja, misschien zal ik wel "vrijstelling" kunnen krijgen. Maar dat betekent alwéér een instantie, alwéér papieren invullen, indicaties en diagnoses kopiëren, gesprekken voeren, afspraken maken die regelmatig op het laatste moment gewijzigd worden omdat er iemand ziek of op vakantie is, en dat terwijl ik al heel druk ben met PGB's, begeleiders, WMO, UWV en binnenkort nog veel meer omdat mijn kind later dit jaar meerderjarig wordt.

Dat doe ik allemaal alleen. Zonder mantelzorg, want die is er niet, omdat de buren allemaal hun eigen drukke leven hebben en het contact daardoor te oppervlakkig is om ze zo diep in mijn privé toe te laten en me afhankelijk op te stellen (want dat is toch wat er gebeurt als je hulp vraagt), ik het te druk heb met alles hier om zelf stabiele sociale contacten op te kunnen bouwen en ik verder geen familie heb, behalve een ver weg wonende broer die zijn handen al vol heeft aan zijn eigen gezin. En eerlijk gezegd moet ik oppassen dat ik niet verbitterd word van dit soort berichten. Want ik ben al zoveel energie kwijt aan mijn kind en aan mijn eigen ziekte, mijn ouders doen in toenemende mate een beroep op mij (en dan met name mijn schuldgevoel), maar wie is er eigenlijk voor mij?

Eerlijk gezegd: niemand.

Ik ook

Echt een doemscenario, en dat is zonder wettelijke verplichting. Mijn moeder woont te ver, maar die heeft meer kinderen. Ik denk niet dat er zo snel een beroep op me gedaan zal worden. Maar vanuit mijn schoonouders denk ik wel. Mijn schoonmoeder heeft bijvoorbeeld geen rijbewijs, en mijn schoonvader kan nog geen ei bakken. Als een van de twee wegvalt, vindt de ander waarschijnlijk dat wij iets moeten doen. Wil je net zelf weer gaan werken, wat al lastig genoeg is met chronische vermoeidheid, en krijgen de kinderen de clubjesleeftijd, dan krijg je dat misschien erbij. Ik hoop het echt niet.

Belachelijk

Wij hebben al jaren geen contact meer met schoonouders. En alleen mijn moeder leeft nog, ik zorg voor haar zo goed als ik kan maar ze woont ver weg. Eerst zorgde mijn zus voor haar maar die heeft haar financieel kaal geplukt. En haar kleindochters (die van m'n zus), laat me niet lachen. Oma heeft voor ze gezorgd toen ze door hun moeder het huis uit werden gegooid en nu krijgt ze stank voor dank. Het is voor mij niet mogelijk om veel bij m'n moeder te zijn, wel probeer ik zoveel mogelijk hulp voor haar te regelen. Ze wordt al gehopen met de administratie en krijgt binnenkort thuiszorg. Maar ik moet alles op afstand doen.
M'n schoonouders, daar ga ik echt nooit voor zorgen en voor m'n moeder doe ik m'n best maar meer kan ik niet. Belachelijk dit soort ideeen.

Stripje

In de Volkskrant stond daar een luguber stripje over 'Wordt het Oekraïne of euthanasie'.
Ik ben overigens ook een tegenstander van verplichte ouderzorg. Mijn ouders hebben me nadat ik uit huis was gegaan (met 19 jaar) niet meer financieel ondersteund. Zou een beetje zuur zijn, vind ik, als ik andersom wel verplicht wordt om hun te ondersteunen. En in huis nemen doe ik al helemaal niet, daar zou werkelijk niemand blijer van worden.

Zou ze zo in huis nemen

Zowel m'n vader als m'n moeder als samen. En financieel kunnen ze alles van me krijgen. Ik zal altijd voor ze zorgen en zij zullen altijd voor mij zorgen. Maar m'n schoonouders? Ik moet er niet aan denken. En hoe zit het dan met samengestelde gezinnen? Mijn schoonmoeder is getrouwd, al jaaaaaren, met een man. Die man heeft mijn man nooit opgevoed, nooit samen in een huis gewoond. Zijn wij dan ook verantwoordelijk voor die man? Ik heb niks met hem. Niks tegen hem ook. We zijn altijd prima beleefd tegen elkaar. Maar ik voel nog meer affectie voor de slager bij wie ik vlees haal dan voor hem.

Gut vic

En die eerste 19 jaar van je leven dan? Heb je toen ook op een houtje moeten bijten?

Mijn ouders wonen te ver weg om dagelijks voor ze te kunnen zorgen, en mijn schoonouders ook. Ik heb dus makkelijk praten. Maar eigenlijk zou ik er denk ik wel wat voor over gehad hebben om ze hier om de hoek te hebben. Ik doe wat ik kan, al vind ik dat Mimi ook wel een punt heeft als ze zegt dat ouders zelf ook een eigen verantwoordelijkheid hebben. En mijn moeder kennende zou ze liever op water en droog brood leven dan dat ze 1 euro van haar kinderen zou aannemen.

Mussie

Inderdaad, samengestelde gezinnen. Mijn vader is drie keer getrouwd en elke keer was er al een kind of kwam er een kind bij. Ik heb met geen van die kinderen of stiefmoeders ooit in één huis gewoond. Al die stiefmoeders hebben ook exen met kinderen en die exen hebben kinderen met de nieuwe vlam. Hopeloos gecompliceerd.
We krijgen de kerst niet eens rond .

Rosa van der Zanden

Ginny

Ik vind daar wel verschil in zitten, en het lijkt me vanzelfsprekend dat je voor je minderjarige kind zorgt. Het was hun keuze dat ze op mijn 19e vonden dat ik maar voor mezelf moest zorgen (omdat ze het niet eens waren met mijn studiekeuze en het feit dat ik het huis uit wilde). Destijds vond ik dat niet onlogisch maar achteraf bezien is het natuurlijk best een harde lijn. Ik neem het ze niet kwalijk en zal ze ook niet laten verkommeren als dat het alternatief is, maar ik sta niet vooraan als er iemand wordt gezocht om voor ze te zorgen.

Nou

Hier in Frankrijk geldt de wet alleen voor eigen ouders en schoonouders zolang je getrouwd bent. Mocht je scheiden dan ben je niet meer verantwoordelijk voor je schoonouders. Mocht je echtgenoot/echtgenote overlijden dan ben je allang verantwoordelijk zolang er nog levende kinderen uit dat huwelijk zijn (wat een beetje een kromme regel is maar vooruit). Voor stiefouders ben je niet verantwoordelijk.

Overigens is de zorg wel wederkerig. Mocht je zelf niet meer in je eigen onderhoud kunnen voorzien kan je ook een beroep op je ouders doen. Als je kan bewijzen dat de zorg nooit wederkerig was (ouders hebben je mishandelt, verwaarloost) dan hoef je ook niet te betalen.

Ik kan me trouwens goed voorstellen dat het in sommige gevallen zuur kan zijn.

Ik heb eigenlijk geen idee of het hier in de praktijk goed werkt of dat er vaak problemen zijn. Ik lees er nooit wat over maar het is ook niet iets waar ik echt naar op zoek ben geweest.

Snap ik vic

En ik bedoel het ook niet zo hard. En jij blijkbaar ook niet

Je hebt inderdaad nu een keuze, net zoals zij op je 19e een keuze hadden.

Waarom is het vanzelfsprekend

Waarom is het vanzelfsprekend om voor je kinderen te zorgen en voor je ouders niet? Zij hebben ooit toch ook voor jouw gezorgd?
Kleine kinderen is een belachelijke reden...over het algemeen zijn ouders 70/75+ als ze hulp nodig hebben....Dan zijn de kinderen (gemiddeld) 45/50+. Ik ken geen mensen van 50+ die nog kleine kinderen hebben...een paar hertrouwde heren met een jonge vlam daargelaten. Dus én jonge kinderen én oude ouders die hulp nodig hebben komt over het algemeen weinig voor.
Wat ik mis in deze discussie is wát we dan met ál die ouderen willen en wie voor ze gaat zorgen...Want we weten allemaal dat het binnenkort onbetaalbaar wordt/is.
En dan kunnen we allemaal wel mekkeren hier dat we dat om die en die reden niet kunnen/willen,maar wat dán? Ze allemaal laten kreperen? Het ze lekker zelf laten uitzoeken? Of onmogelijk veel betalen voor onze zorgverzekering/belastingen? En dus de zorg door anderen financieren zodat we zelf geen cent meer hebben om ons dagelijks brood te kopen? Wat dan? Of ze alleen die noodzakelijk zorg bieden zodat ze net niet dood gaan of op straat belanden? Wat dan? Ze een spuitje geven...mooi opgeruimd?
Ik zie hier een beetje kop in het zand steken en doen of het niet bestaat....maar de tijd zal ons inhalen. Er is al een grote overvloed aan hulpbehoeftige ouderen en er is al te weiig geld om ze te verzorgen....En dat zal de komende jaren alleen meer toenemen en toenemen en toenemen tot een gigantisch aantal dat onmogelijk nog betaald kan worden....
Ik zal dus mijn ouders, stiefouders en schoonouders verzorgen...desnoods mét de hulp van mijn kinderen. Want ik wil niet dat ze in die positie komen...Zo simpel is het. En ja dat kan ik w.s. ook niet...door werk en kinderen en verplichtingen allemaal tegelijk en afstanden. Maar dat zou/zal ik proberen tot ik of zij erbij neerval.
groeten albana

Praktisch onhoudbaar

Mijn kinderen zijn kinderen in een familiepiramide die heel vaak voorkomt. Tussen hen en hun grootouders zitten zeven ooms en tantes, en dan ook nog hun ouders, die op enig moment zorg nodig hebben.
Mijn kinderen zijn met zijn tweeën de enigen die voor zo'n plicht in aanmerking zouden komen met betrekking tot deze mensen (ik heb het nog niet over hun schoonouders en die familie). Als ze al tot zorg voor hun ouders zouden komen, dan blijven er dus nog zeven bejaarden over zonder zorg.
Ik zou niet weten wat een zorgplicht in al dit soort vergelijkbare gevallen (en dat is statistisch het grootste deel) zou moeten oplossen.
Onze kinderen zijn ook de mensen die de economie draaiende moeten houden. Full-time werken dus. Dat kan al helemaal niet samen met heftige mantelzorg.
Ik zie het dus niet werken.
Weet iemand hoe die Duitse plicht er precies uit ziet? Ik neem zomaar aan dat er iets verplicht is, maar het maakt nogal verschil wat dan.
Totale zorg (wassen, plassen, eten, dak) lijkt me sowieso niet haalbaar. Ook niet in Duitsland.
Er is wel een ander ding: Ik vind werkelijk dat het inkomen en vermogen dat bejaarden hebben, best aan hun eigen zorg op mag gaan. Ik ben daarom zeer tevreden met het feit dat mijn schoonmoeder inmiddels eindelijk betaalt wat ze zelf al gewend was uit te geven.
Ik vond het idioot dat ze in een tehuis voordeliger uit was. Ik hoop van harte dat ze het volhoudt totdat haar totale vermogen is weggesmolten.
Zorgplicht voor je ouders gaat wellicht wat ver, maar de constructies die er alles aan lijken te doen om de erfenis maar heel te houden, vind ik ook flauwekul.
Groet,
Miriam Lavell

Zie je wel, gaat over geld

Die Duitse onderhoudsplicht gaat helemaal niet over de uitvoerende kant van de zorg. Het gaat over geld.
Zie http://www.duitslandweb.nl/actueel/uitgelicht/2005/3/Rechter+beoordeelt+onderhoudsplicht+voor+ouders.html
Het is een financiële onderhoudsplicht. Ouders kunnen gewoon in een bejaardenhuis en betalen dat zelf, of er komt een bijdrage van de kinderen voor zover zij dat kunnen betalen.
En aan die betaalplicht zitten dan ook nog grenzen.
Duitsers die hun ouders zelf gaan verzorgen, doen dat uit devote toewijding, of om zichzelf kosten te besparen. Dat zijn dan natuurlijk wel rijke Duitsers, want arme Duitsers hoeven niet bij te dragen.
Nog sterker (zie dat artikel) je hoeft er je eigen levensstijl niet voor aan te passen (het huis moeten verkopen om de rekeningen van pa en moe te kunnen betalen).
Dat valt dus reuze mee, met die zorgplicht.
Groet,
Miriam Lavell

Eeh, albana

mijn ouders zijn 80 en 81 en al een jaar of 10 echt hulpbehoevend. Mijn kinderen zijn nu 8 en 11, dus nog klein toen het echte zorgen voor mijn ouders begon. Mijn schoonmoeder was 82 toen ze overleed en is een jaar of 7 hulpbehoevend geweest. Mijn oudste was toen 4. Als ik om me heen kijk, zijn dit niet zulke uitzonderlijke gevallen.

Korsakov

Mijn vader is alcoholist, nu 84 en heeft ernstige Korsakov. Hij zit in een verpleeghuis. Ik zou er niet aan moeten denken om hem zelf te moeten verzorgen, na alles wat we met hem meegemaakt hebben. Mijn moeder is dement, waarschijnlijk mede veroorzaakt door stevig alcoholgebruik. Ze woont in de buurt. Voor haar heb ik alle thuiszorg en dagopvang geregeld.
Maar leuk is anders. Je kan dan wel zeggen, je ouders hebben toch ook voor jou gezorgd toen je klein was. Ja, maar die kozen voor kinderen, en ik heb niet voor deze situatie gekozen. Ik doe het allemaal wel, omdat het niet anders kan, maar niet van harte. Het is een enorm geregel voordat je alles een beetje op de rit hebt

Je zal

je leven lang misbruikt zijn, het niet kunnen bewijzen en dan vervolgens voor die schatjes moeten zorgen..........

Albana

Nou Albana, mijn moeder is 75 jaar. Mijn kinderen zijn 8, 10 en 12. En helaas ben ik heel druk met ze, ze hebben allemaal wel iets (qua gedrag, gelukkig geen ziektes). En mijn moeder woont niet om de hoek. Het valt dus allemaal niet mee.

Albana

ik denk dat het veel vaker voor zal gaan komen omdat mensen steeds ouder zijn als het eerste kind geboren wordt.
Mijn ouders hebben gezinshulp gehad en daarnaast zelf hulp ingekocht. Dat heeft mij de kans gegeven om te gaan studeren en later te trouwen, kinderen te krijgen. Mijn moeder is overleden nog voor mijn jongste geboren was en mijn vader een paar jaar later.
Niemand wil terug naar de tijd dat een jongste kind wel thuis bij (vooral)haar ouders moest blijven wonen om voor hen te zorgen en daarom geen eigen leven kon opbouwen.

Albana

Misschien heb ik zelf geen kleine kinderen meer als mijn ouders hulpbehoevend worden, maar tegenwoordig is het heel gewoon dat je op je kleinkinderen past, dus zit je weer in de kleine kinderen. Dan zelf nog een baan erbij, je eigen huishouden, ik zie het me niet doen, nog intensief voor de ouders te zorgen.

Als ze kinderen willen verplichten zorg in natura te leveren

Als ze kinderen willen verplichten zorg in natura te leveren..

Dan zie ik over een paar jaar de krantenkoppen al weer voor me.. dat qua emancipatie Nederland fijn achterloopt. Gek genoeg zijn het namelijk vooral vrouwen die werk, ambities of hobby's moeten opgeven als er iemand hulpbehoevend wordt.

Paniek om niks

"Als ze kinderen willen verplichten zorg in natura te leveren.."
Dat gaat dus niet gebeuren.
Als het waar is dat er stemmen op gaan om het net zo te regelen als in Duitsland, dan gaat het helemaal niet om zorg in natura (zorgplicht). Dan gaat het om geld (onderhoudsplicht).
En dat dan alleen in die gevallen dat het vermogen en het inkomen van de kinderen zo riant is, dat ze door die onderhoudsplicht niet hoeven in te leveren op de eigen leefstijl.
Kortom: deze discussie gaat nergens over.
Groet,
Miriam Lavell

Zorg en kleine kinderen

Toen mijn vader ernstig ziek was (en uiteindelijk ook is gestorven) had ik ook kleine kinderen. Ik vond dat niet zo'n belemmering bij de zorg. Werk vond ik lastiger te combineren. Uiteindelijk heb ik dat wel deels op kunnen lossen. De kinderen ach dat is niet zo'n punt. Die nam ik gewoon mee naar mijn vader.

Overigens was mijn vader helemaal geen makkelijke man, we hadden ook niet zo'n goede band verder. Natuurlijk was het zwaar maar je doet wat je kan. Je kan moeilijk iemand laten creperen.

Verder valt me op dat er hier heel zwart/wit wordt geschreven. Het gaat over oude mensen die helemaal niks zelf meer kunnen & kinderen die dan alles moeten doen en geen enkele hulp van buitenaf meer kunnen krijgen. In de praktijk kan dit veel genuanceerder. Het is niet perse alles of niks. Zelfs al zou er in de wet een zorgplicht komen hoeft dat nog altijd niet zo uitgewerkt te worden dat je als kind alles 100% zelf moet doen. Er is ook een tussenvorm mogelijk met hulp van buitenaf en eigen hulp.

Mijn moeder bijvoorbeeld woont nog zelfstandig. Ze heeft huishoudelijke hulp. Boodschappen en de was doen wij voor haar. Ze eet elke avond bij ons en als dat een keer niet kan dan brengen we een maaltijd daar heen voor die tijd (ze kan nog wel de magnetron gebruiken om op te warmen) Lichamelijke verzorging heeft ze nog niet nodig maar als dat zo is dan huur ik daar liever iemand voor in dan het zelf te doen. Het is dus een mix van ons en anderen.

Verder hebben natuurlijk lang niet alle oudere mensen 100% zorg nodig. Mijn grootmoeder bijvoorbeeld die bij ons in huis woonde heeft tot op het allerlaatst (toen ze al ver in de 90 was) zichzelf kunnen wassen en aankleden. Alleen bij het dichtknopen van haar blouse en bh had ze altijd hulp nodig. Dat deden wij (de kleinkinderen) meestal.

Het is natuurlijk ook weer niet zo dat elk oudere dement wordt en lichamelijk tot niks meer in staat is. Verreweg de meeste mensen hebben wel enige vorm van ondersteuning nodig maar kunnen zich deels ook wel zelf redden.

Kleine kinderen kun je daar ook bij betrekken. Die neem je gewoon mee. Werk is een stuk lastiger inderdaad. Echter gezien het hoge percentage parttime werkende mensen (met name vrouwen inderdaad) in Nederland moet dat ook niet zo'n probleem zijn