Mensen met handicap minder betalen

Productiviteit

Bij dit onderwerp gaat het om productiviteit. Het is niet uitgesloten dat iemand met een arbeidsbeperking uiteindelijk aan 100 procent productiviteit kan voldoen. Maar de kans dat dat gebeurt is voor de meesten vermoed ik niet aan de orde. Maar goed, Jantje heeft een beperking en voldoet aan 75 procent van wat normaal is. De werkgever betaalt 75 procent en de overheid vult die aan tot 100 procent van het minimumloon (dus als Jantje met die 75 procent al boven het minimumloon zit wordt er ook niets aangevuld). Vanaf dat punt wordt er in mijn beleving iets heel onredelijks in werking. Jantje wordt weliswaar op minimumloonniveau, maar op dit niveau dus wel volwaardig uitbetaald door de combinatie 75 werkgever + 25 overheid. Wacht eens even, zegt de overheid dan... wij zijn zo vriendelijk geweest om jouw loon aan te vullen, maar we gaan er in de toekomst niet vanuit dat je met je werk 100 procent verdiend hebt, je verdiende 75 en daar krijg je dus ook je WW op gebaseerd én je pensioenopbouw. Die 25 procent van ons was een sociale uitkering en geen loon! Dat het geen WIA mag heten, of Wajong of IVA doet er even niet toe, het geld kwam van ons, dus dat nemen we niet mee in je recht op WW en pensioen. Oké, Jantje heeft dat maar te slikken en verdorie, zijn werkgever verlengt zijn contract niet. Jantje komt in de WW, in eerste instantie 75 procent van het laatst verdiende loon, na een poosje 70 procent. Van een minimumloon is dat geen vetpot, maar goed Jantje is allang blij dat het géén bijstand is. Maar jammerdebammer... die 75/70 procent wordt dan wel berekend op basis van de 75 procent die Jantje van de werkgever kreeg en dus niet van de 100 procent die op het salarisstrookje stond. Stel dat hij 1000 euro verdiende, dan zou dat dus in het normale geval in eerste instantie 750 euro zijn, na een aantal maanden 700 euro. Wat gebeurt er met Jántje?: 75 procent van 750 euro is 562,50. Na een paar maanden 525 euro.

Hoe de berekening van pensioen gaat weet ik niet, feit is dat je minder opbouwt dan vanuit een volwaardig minimumloon.

Maar Jantje is getrouwd en heeft een vrouw die werkt. Hé, zegt de overheid, hun inkomen is zo en zo hoog... daar hoeven we helemaal niet bij te springen. Ze gaan niet dood van de honger dus, ze kunnen hun eigen broek ophouden. Hierbij gaat de overheid net zo te werk als bij een Bijstandsuitkering. Het gezinsinkomen is leidend of je aanvulling krijgt of niet. Dan heeft Jantje géén recht op de aanvulling op zijn loon, werkt 100 procent van de werkdag en verdient 75 procent van wat zijn collega ontvangt. Met vervolgens weer het verhaal van hierboven wat de WW en het pensioen betreft.

Nog een punt: Jantje moet zijn eigen aanvulling aanvragen. Bedenk even over welke doelgroep je het hebt. Een deel van deze doelgroep is zeer goed in staat alles zelf te regelen, dus hopelijk is de vrouw van Jantje in staat om hem te helpen als hij dat zelf niet kan, maar een groot deel ook níet. Het mag dan handiger zijn voor de werkgever, maar die heeft neem ik aan het volle vermogen om de aanvragen voor de aanvulling te snappen en uit te voeren. Heeft zijn werknemer dat ook? Hoeveel mensen vergeten dat straks te doen, omdat ze het inzicht en de kennis missen dat ze daar recht op hebben? Hoeveel snappen ze van de digitale wereld om daar zelf ook goed bovenop te zitten? Wie moet dat straks oplossen? Familie of iemand anders die daarvoor aangewezen wordt.

Half a Twin

"Enig idee hoe moeilijk dat is om mee te concurreren?"

Jawel, dat doe ik zelf nl. ook.

"Dat was 30 jaar geleden al zo en dat is nog steeds zo. Aan mij zie je niks, dat kwam er vroeger pas uit bij de medische keuring.
Kreeg ik weer een afwijzing waar in de brief niet echt een goede reden werd genoemd. Als ik dan belde waarom ik was afgewezen heette het vaak dat mijn medische geschiedenis aanleiding was om aan te nemen dat ik een te hoog ziekteverzuim zou kunnen hebben en door het reizen met het openbaar vervoer veelvuldig te laat zou kunnen komen.
Ik was in die tijd door medicatie aanvalsvrij maar mocht geen auto rijden."

Lijkt me heel vervelend, maar dat is de 'risicomijdende' samenleving. Ik beweer niet dat dat 'rechtvaardig' is. Deze regeling zou het trouwens makkelijker moeten maken voor gehandicapten om een baan te krijgen.

"Jaren later toen de medische keuring was afgeschaft viel het nog niet mee om ergens aan de slag te komen, omdat ik geen auto mag rijden."

Tja, wat stel je voor? De wereld is niet oneerlijk en niemand heeft besloten dat jij die ziekte zou krijgen. Er zijn nog veel vervelender ziektes kan ik je verzekeren.

"Werken moet lonen."

Wie zegt dat?

"Gehandicapt raken door een ziekte en dan zo ver terugzakken in beloning dat je bijna beter kunt stoppen dat is toch erg. Dan gaat er toch veel kennis en kunde verloren?"

Natuurlijk is het erg, maar wat moet de samenleving daar aan doen? We geven kapitalen uit om het te voorkomen/genezen en als het niet anders kan is er het vangnet van de WIA en de bijstand. Veel beter krijg je het nergens.

"Van mensen met migratieachtergrond is toch al heel lang bekend dat ze het moeilijk hebben op de arbeidsmarkt. Dat het maar een enkeling lukt om op te klimmen tot een echt zeer goed betalende baan."

Ik zit hier toevallig net aan tafel met een Marokkaanse collega, die verdient net zoveel als de rest. Voor allochtonen die mee willen doen is alle ruimte. Er is in mijn branche zoveel werk, dat we ons echt niet kunnen veroorloven talent te laten liggen.

Phryne

"Volgens mij lopen migranten langzaam maar gestaag hun achterstand in op de arbeidsmarkt. Wellicht ook daar een verschil tussen grote en kleine bedrijven, omdat grotere bedrijven vaak in hun beleid al opnemen dat iedereen gelijke kansen moet krijgen. Wederom maar weer mijn eigen werkgever als voorbeeld. Als wij nieuwe clubjes jonge instroom krijgen heeft minstens de helft een niet-Nederlandse achternaam."

Op een of andere manier krijg je wel eens het gevoel dat sommige mensen dat jammer vinden. Kunnen ze niet meer zeuren over zielige gediscrimineerde allochtonen.

Pirata

"Dus als je een gehandicapte in dienst neemt, mag je die tot in lengte van dagen heel weinig betalen. Zelfs als hij/zij topmanager wordt of IT-expert???"

Wat voor wereldbeeld spreekt hieruit? Die topmanager of IT-expert kan toch a la minute elders aan de slag voor bijpassend salaris?

"Het lijkt wel een mislukte 1 aprilgrap... ☹"

Ik vind het slachtofferdenken vrij stuitend.

Half a Twin

"Ik vind het echt stuitend dat er voetstoots vanuit gegaan wordt dat gehandicapten minder output hebben."

Mee eens, maar volgens mij *wordt* daar ook niet vanuitgegaan. Als je wegens je handicap normaal gesproken niet aangenomen zou worden is er de *optie* om voor een lager salaris te gaan werken met loonsubsidie.

Wie? De politiek

"Werken moet lonen."

Wie zegt dat?

https://joop.bnnvara.nl/nieuws/rutte-arbeidsbeperkten-de-klos

Rutte zei dat al meerdere malen in zijn verkiezingspraatjes. Als de politiek echt af wil van alle uitkeringen, aanvullingen op loon en dergelijke is deze maatregel natuurlijk echt niet handig.
Mensen die nu al aan het werk zijn en beperkt bijverdienen bij hun uitkering zoals Even Ano worden op deze manier gemotiveerd om er dan maar mee te stoppen. Als je er een hoop moeite in steekt en het levert netto niks op zal voor sommigen de prikkel om te blijven werken wel heel laag worden.

Half a Twin

"Rutte zei dat al meerdere malen in zijn verkiezingspraatjes. Als de politiek echt af wil van alle uitkeringen, aanvullingen op loon en dergelijke is deze maatregel natuurlijk echt niet handig."

Werken moet misschien lonen maar mensen in dienst nemen moet *ook* lonen. Volgens mij heb je drie opties voor de groep van gehandicapten die normaal gesproken niet aan de slag komt.

- Die mensen aan hun lot overlaten zonder uitkering
- Bedrijven en instellingen dwingen ze aan te nemen.
- De loonkosten subsidieren (wat natuurlijk een aanvulling is)
- Je er bij neerleggen dat die groep met een uitkering thuiszit

Optie 1 lijkt me onacceptabel (ook voor de VVD). Optie 3 en 4 vallen onder 'uitkeringen en subsidies' waar de politiek volgens jou vanaf wil. Optie 2 lijkt me eerder iets voor de Sovjet Unie.

Welke optie kies jij dan?

Waarom is optie 3 zo vreselijk dat mensen in dit forum er onwel van worden? Het lijkt mij persoonlijk het beste alternatief (afgezien van het risico op misbruik).

Slachtoffer denken

Ik ben helemaal niet zo van een slachtoffer rol. Ik vind dat je altijd moet proberen om dingen goed zelf op te lossen. Maar in dit geval ben je toch echt slachtoffer. Je wordt 5 % gekort als je niet gaat werken. Je krijgt minder dan het minimum loon betaald als je wel gaat werken en je bouwt niet eens sociale zekerheid of pensioen op.

Dan ben je slachtoffer van de regels.Want hoe goed je je best ook doet, je kunt het niet veranderen.

Het zijn niet alleen deze regels voor gehandicapten zijn aangescherpt. De uitwassen in de (arbeidsgehandicapten) voorzieningen zijn tot op het bot uitgekleed. En dit zet mensen neer als tweederangs burger, terwijl het doel is om gelijkwaardig te participeren in de maatschappij.

Hanne

Applaus, goed geformuleerd.
Tweederangs burger, ik kan mij voorstellen dat het zo voelt voor gehandicapten.

Half a twin

"Tweederangs burger, ik kan mij voorstellen dat het zo voelt voor gehandicapten."

Tweedeling, tweederangsburger.
Het tendentieuze taalgebruik van de echte socialist.

Half a twin.

"Voor wil 40: In een situatie waar je te maken hebt met iemand die er de kantjes afloopt heb je als "gehandicapte" helemaal het gevoel dat je je dubbel moet bewijzen."

Dat wil ik direct geloven, dat zal zeker je gevoel zijn.
Dat is ook zo met onze jeugd waar hier en daar wat diagnoses aan vast zitten.
Autisten, Adhd'ers, iedereen waar wat aanpassingen of extra begeleiding voor nodig is. Er zijn veel mensen waar op het oog niets aan te zien is, maar die niet mee kunnen in het gewone arbeidsproces.

Dat is al zo sinds er mensen zijn.

wil40

"Autisten, Adhd'ers, iedereen waar wat aanpassingen of extra begeleiding voor nodig is. Er zijn veel mensen waar op het oog niets aan te zien is, maar die niet mee kunnen in het gewone arbeidsproces."

De definitie van gehandicapt is ook aan flink wat wijziging onderhevig. Dat zagen we al met de Wajong. Mensen zijn blijkbaar erg snel geneigd om te zeggen, hier ga jij maar lekker met een uitkering thuiszitten. Probleem opgelost. Hier wordt tenminste geprobeerd die mensen aan de slag te krijgen.

Niks slachtofferig denken Ad

Het gaat erom dat mensen met een arbeidshandicap tot in lengte van dagen minimaal betaald mogen worden. Niks loon naar werken. Je kunt inderdaad proberen uit werkende positie door te stromen naar een beter betaalde baan elders. Maar dat is niet zo gemakkelijk.
Prima om te stimuleren dat deze mensen aan het werk kunnen, maar kom dan met iets beters. Iets dat deze mensen perspectief geeft.

Geen tweedeling?

https://perspectief.uwv.nl/artikelen/verlaging-van-de-wajong-op-1-januari-2018

Pas als iedereen helemaal uitgekleed is en geen enkele regie meer over zijn eigen leven lijkt te hebben, is het acceptabel.

Want een handicap is een last, maar armoede is dat ook. En dit is als je jong bent, armoede voor de rest van je leven.

Deze regeling zou het trouwens makkelijker moeten maken voor gehandicapten om een baan te krijgen.=== En gebeurt dat ook denk je?

"Werken moet lonen."

Wie zegt dat?=== De overheid.

We geven kapitalen uit om het te voorkomen/genezen en als het niet anders kan is er het vangnet van de WIA en de bijstand. Veel beter krijg je het nergens.===

Als je werk van een persoon met 'afstand tot de arbeidsmarkt' als bezigheidstherapie ziet, zou je kunnen stellen dat een arbeidsgehandicapte in zijn handjes mag knijpen dat hij betaald wordt voor de tijd dat hij doorbrengt op de dagopvang. Maar voor mensen die in staat zijn normaal werk te doen, maar in een ander tempo of met meer hulp, is het geen bezigheidstherapie op een dagopvang, maar serieus werk voor een bedrijf, organisatie of instelling, waarbij zij zich voor 100 procent en vaak nog meer inzetten, maar met de nieuwe regeling slechts betaald voor wat ze waard zijn. Dit alles naar de berekening van productiviteit en in veel gevallen met de pech dat ze een gezin hebben met een werkende partner en/of werkend kind, waarvan het inkomen bepaalt of je recht hebt op de aanvulling op je lagere loon. Waarom zou hij daar blij mee moeten zijn? Het heet géén WIA en ook géén Bijstand. Op WIA heeft zo'n persoon geen recht, want hij kan werken en bijstand krijgt hij in veel gevallen ook niet als hij tweeverdiener is. Het is niks, ja... een nieuwe uitvinding (nou ja Wajongers kennen 'm al).

Pirata

"Het gaat erom dat mensen met een arbeidshandicap tot in lengte van dagen minimaal betaald mogen worden."

Mogen, maar niet 'moeten'. Als iemand beter presteert zou ik niet weten waarom hij niet meer mag verdienen. Denk je dat de overheid in Nederland de salarissen bepaalt? Mis, de overheid bepaalt alleen de minimumsalarissen.

"Niks loon naar werken. Je kunt inderdaad proberen uit werkende positie door te stromen naar een beter betaalde baan elders. Maar dat is niet zo gemakkelijk."

Nee, maar dat geldt voor iedereen. Veel mensen zitten hun hele leven op een minimum achter de kassa bij Albert Heijn.

"Prima om te stimuleren dat deze mensen aan het werk kunnen, maar kom dan met iets beters. Iets dat deze mensen perspectief geeft."

Doe eens een voorstel zou ik zeggen. Hoe zie jij het voor je? Ze bouwen pensioen op, OK, ben ik het wel mee eens. Maar de rest van het verhaal?

Het is niet alleen dit

Als het nou nog maar alleen dit was, maar het wordt alleen maar erger. Het gaat maar door.

Ik zit thuis i.v.m. een chronische ziekte, waarmee ik jarenlang (steeds meer parttime) doorgewerkt heb. De dagen die ik minder ging werken, kon ik dan bijkomen van de dagen waarop ik wel werkte. Een ander had zich jaren eerder misschien al ziek gemeld, maar daarvoor is mijn plichtsbesef altijd te groot geweest. Nu heb ik een stukje wga, op basis van dat kleine parttime salaris.

Toen ging de werkgever van mijn man, toch wel heel onverwacht, failliet. Man kwam in de WW. En de WW had net allemaal nieuwe regeltjes gekregen. Hij is ver in de 50 en heeft gelukkig weer een hele fijne baan gevonden, dus de dreiging van de bijstand is weg, maar er is bij hem wel een salarisverlies van 40%.

Eén van onze kinderen werd in deze tijd heel ernstig ziek en heeft nog steeds alle energie nodig om na de zware behandelingen langzaam maar zeker de studie weer op te pakken. Voor dit kind zijn we, net als voor mij, de klos met ieder jaar de verplichte eigen bijdrage in de ziektekosten. En dat gaat nooit meer veranderen, al gaat dat 1000 euro per jaar p.p. kosten.

Toeslagen krijgen we niet, omdat we een koophuis hebben en mijn stukje uitkering en het salaris van mijn man bij elkaar is net een heel klein ietsje teveel voor zorgtoeslag.

We redden het dankzij ons spaargeld, maar de toch wel flinke buffer die we gelukkig hadden opgebouwd slinkt wel en we kunnen niet meer bezuinigen. Alle abonnementen zijn de deur uit, clubjes zijn opgezegd, we zijn al jaren niet meer op vakantie of een weekendje weg geweest etc. En dat terwijl we het nu misschien wel harder nodig hebben dan ooit.

We hebben vlak voor de crisis een huis gekocht. Niet wetend dat er crisis zou komen, nog niet wetend dat binnen ons gezin ziekte zo zou toeslaan en totaal onwetend van de niet zo rooskleurige cijfers van de werkgever van mijn man. En natuurlijk al helemaal onwetend van het feit dat dit ons allemaal binnen hele korte tijd zou overkomen. Keurige hypotheek gebaseerd op 1 inkomen, maar dat inkomen is dus 40% gedaald en mijn uitkering is ook nog maar 70% van mijn toch al niet meer zo hoge salaris.

We hopen nu de huizenmarkt wat aantrekt, bij verkoop zo langzamerhand wel weer quite te spelen, maar verkopen heeft geen zin. Hoezeer de hypotheeklasten ook drukken.
Voor een sociale huurwoning sta je jaren op een wachtlijst (ook zoiets) en voor huren in de vrije sector moet je tegenwoordig vaak 3,5 tot 4x het huurbedrag verdienen en dat doen we niet (meer). Iets anders kopen is ook geen optie. Man gaat binnen 10 jaar met pensioen en kan dus bijna geen hypotheek krijgen met dit pensioen in het vooruitzicht, zijn veel lagere salaris en de stijgende huizenprijzen.

Ik hou mijn hart vast. Mijn aandoening wordt vooralsnog niet minder, maar als ik straks misschien wel weer wat kan werken, dan hoop ik toch wel dat ik daaraan een normaal bedrag over ga houden. Mijn man heeft een inkomen, dus aanvulling op mijn gewerkte uren zal er, als dit doorgaat, niet komen. En dan denk ik nog maar niet aan wat er gebeurt als mijn wga-periode afgelopen is. Onze spaargeld is niet onuitputtelijk en loopt langzaam maar zeker leeg. We redden het er al een paar jaar op, maar er komt wel een keer een eind aan.

Mijn boodschappenwagentje is nu onze gezinsauto. Ik vrees de dag dat hij ermee ophoudt. Hoe komen we dan in de ziekenhuizen, wonend in een gat waar het openbaar vervoer slecht geregeld is?

Ik ben blij dat we altijd hard gewerkt en gespaard hebben, maar het is moeilijk. En we zijn niet de enigen. Ook hardwerkende en serieus sparende mensen, kunnen met wat al teveel tegenslag in korte tijd in de problemen komen en die kunnen dit soort nieuwe ongein er niet meer bij hebben. Het houdt een keer op.

Ik hoop dat het nieuws van gisteren dat ze in Den-Haag binnen 3 jaar van de "gewone" cv-ketels af willen een slechte 1-aprilgrap is. Als we straks ook nog een dure warmtepomp aan moeten schaffen, of zoals ze misschien willen, daarvoor moeten lenen dan denk ik dat er maar 1 ding op zit. Een kartonnen doos.

Kaaskopje

"Maar voor mensen die in staat zijn normaal werk te doen, maar in een ander tempo of met meer hulp, is het geen bezigheidstherapie op een dagopvang, maar serieus werk voor een bedrijf, organisatie of instelling, waarbij zij zich voor 100 procent en vaak nog meer inzetten, maar met de nieuwe regeling slechts betaald voor wat ze waard zijn."

Ze krijgen meer betaald dan wat ze op de arbeidsmarkt waard zijn.

"Dit alles naar de berekening van productiviteit"

Tja, als er gerekend moet worden komt de willekeur natuurlijk om de hoek kijken. Maar hoe los je dat op?

"en in veel gevallen met de pech dat ze een gezin hebben met een werkende partner en/of werkend kind, waarvan het inkomen bepaalt of je recht hebt op de aanvulling op je lagere loon."

Waarom zouden wij belastingbetalers moeten meebetalen aan salarisaanvulling van een partner van iemand met een dijk van een inkomen?

Ook jij, kom eens met een alternatief en denk aan de betaalbaarheid.

Even zonder naam

Ik heb met je te doen, echt. Het zou mij ook kunnen overkomen. Maar dat is het leven. Wijs mij een land waar je beter leeft als je chronisch ziek bent met je partner werkloos. Het leven is hard als je kunt echt vette pech hebben.

Ik heb ook een koophuis en ik zou balen als een stekker als ik dat en mijn kapitaal moest opeten, maar ik zou het wel begrijpen. De bijstand is alleen voor mensen die het echt nodig hebben en helaas voelt het dan alsof je gestraft wordt voor je goeie gedrag.

"Ik hoop dat het nieuws van gisteren dat ze in Den-Haag binnen 3 jaar van de "gewone" cv-ketels af willen een slechte 1-aprilgrap is. Als we straks ook nog een dure warmtepomp aan moeten schaffen, of zoals ze misschien willen, daarvoor moeten lenen dan denk ik dat er maar 1 ding op zit. Een kartonnen doos."

Diezelfde sociaal voelende types die zo graag gehandicapten geld willen geven zijn ook heel erg voor een goed milieu. Dat dat jou dan een fortuin kost vinden ze weer minder belangrijk.

"k heb ook een koophuis en ik zou balen als een stekker als ik dat en mijn kapitaal moest opeten, maar ik zou het wel begrijpen."

Ik begrijp het ook. Dat is het niet. Ik vind het zonde. Daar hebben we niet al die jaren voor gespaard. Maar ik begrijp het wel. Maar straks is het spaargeld op. En dan? Schulden maken?

Even zonder naam

"Ik begrijp het ook. Dat is het niet. Ik vind het zonde. Daar hebben we niet al die jaren voor gespaard. Maar ik begrijp het wel. Maar straks is het spaargeld op. En dan? Schulden maken?"

Dat zeker niet. Je hebt een beetje geluk dat je je huis waarschijnlijk zonder verlies kunt verkopen. Doe dat z.s.m. en breng je uitgavenpatroon terug tot het minimum. Investeer in kwaliteitsspullen die lang meegaan zolang je nog geld hebt. Waarschijnlijk val je uiteindelijk terug op het sociaal minimum. Dat is niet fijn, maar het is leefbaar.

Probeer toch aan een baan te komen, je partner ook. Ook met een chronische ziekte kun je soms werken. Ik heb het ruim een jaar gedaan.

Mensen zijn blijkbaar erg snel geneigd om te zeggen, hier ga jij maar lekker met een uitkering thuiszitten. Probleem opgelost. Hier wordt tenminste geprobeerd die mensen aan de slag te krijgen.===

Welke mensen doen dat? Wie vind dat een ánder lekker thuis moet gaan zitten niks doen. Ik kom die mensen niet vaak tegen. Ik constateer het omgekeerde vaker: hé die en die zie ik wel érg vaak midden op de dag zijn paadje aanharken, heeft die niks anders te doen? Werken of zo? Hij kan toch best werken met dat been van hem? (willekeurig voorbeeldje)

Wat is de functie van werk in jouw ogen? Voor mij staat op 1: zelfredzaamheid. Geld verdienen om in je eigen onderhoud te kunnen voorzien. Daarboven komt de rest als daar ruimte voor ontstaat. Dus als je daar energie en geld voor overhoudt. Dan denk ik aan bezig zijn, je nuttig voelen, volop in de maatschappij staan, werken voor comfort en al dat soort zaken die je leven kunnen veraangenamen. Dit laatste is een beetje van mezelf en een beetje van Maslow: iramide_van_Maslow_kleur.png" target="_blank" rel="nofollow">https://nl.wikipedia.org/wiki/Piramide_van_Maslow#/media/Fileiramide_van_Maslow_kleur.png

Los van de héle grote kans dat iemand nooit honderd procent loon zal ontvangen voor gedane arbeid, ben ik geneigd om te stellen dat een arbeidsgehandicapte blijft steken op de plak van 'behoefte aan sociaal contact', want erkenning en waardering voor wat hij doet, krijgt hij niet 100 procent in loon uitgedrukt. Zijn inzet wordt dus niet 100 procent in geld erkent en gewaardeerd (met toestemming van de overheid) door de werkgever. Misschien wel via schouderklopjes en 'gezellig dat je er bent', maar die kun je ook bij vrijwilligerswerk krijgen. Dan weet je tenminste dat het een keus is om dat gratis te doen. Aan het puntje 'zelfrealisatie' komt deze persoon amper toe. Er blijft geen geld én energie over voor zelfontplooiing en 'iets van je leven maken' als je wel 100 procent inzet moet geven om recht te hebben op een leefbaar inkomen, als je daar dus al recht op hébt.

Kaaskopje

"Welke mensen doen dat? Wie vind dat een ánder lekker thuis moet gaan zitten niks doen. Ik kom die mensen niet vaak tegen."

Ambtenaren en werkgevers zijn maar wat blij als ze moeilijke gevallen in een uitkering kunnen lozen. Zo ging het met de WAO ook.

"Wat is de functie van werk in jouw ogen? Voor mij staat op 1: zelfredzaamheid. Geld verdienen om in je eigen onderhoud te kunnen voorzien."

Het gaat hier om mensen die dat op eigen kracht niet kunnen.

"Los van de héle grote kans dat iemand nooit honderd procent loon zal ontvangen voor gedane arbeid, ben ik geneigd om te stellen dat een arbeidsgehandicapte blijft steken op de plak van 'behoefte aan sociaal contact', want erkenning en waardering voor wat hij doet, krijgt hij niet 100 procent in loon uitgedrukt. Zijn inzet wordt dus niet 100 procent in geld erkent en gewaardeerd (met toestemming van de overheid) door de werkgever. Misschien wel via schouderklopjes en 'gezellig dat je er bent', maar die kun je ook bij vrijwilligerswerk krijgen. Dan weet je tenminste dat het een keus is om dat gratis te doen. Aan het puntje 'zelfrealisatie' komt deze persoon amper toe. Er blijft geen geld én energie over voor zelfontplooiing en 'iets van je leven maken' als je wel 100 procent inzet moet geven om recht te hebben op een leefbaar inkomen, als je daar dus al recht op hébt."

Waar heb je het in vredesnaam over?

Vertel nou gewoon eens een keer hoe *jullie* het willen!

Het blijft verdacht stil als ik dat vraag. Klagen is makkelijker dan oplossingen verzinnen, blijkbaar.

Wat voor regeling willen jullie???

Ad Hombre.

"De definitie van gehandicapt is ook aan flink wat wijziging onderhevig. Dat zagen we al met de Wajong. Mensen zijn blijkbaar erg snel geneigd om te zeggen, hier ga jij maar lekker met een uitkering thuiszitten. Probleem opgelost. Hier wordt tenminste geprobeerd die mensen aan de slag te krijgen."

Zeker, er wordt steeds meer gekeken naar wat er wél lukt i.p.v. bij voorbaat afkeuren. Lijkt mij prima. Met levenslang een uitkering kom je sowieso niets verder, bouw je niets op.

Waarom zouden wij belastingbetalers moeten meebetalen aan salarisaanvulling van een partner van iemand met een dijk van een inkomen?===

Dit gaat ook om mensen met een partner met een molshoopje van een inkomen. Als het gezinsinkomen 4000 euro is, maar binnengebracht door één persoon, hoor je mij niet. Als het gezinsinkomen samen niet meer is dan wat men daar als ondergrens voor bepaalt, dan hoor je mij wel. Men gaat bij deze regeling uit van dezelfde regels als de Bijstand. Ik heb nog niet gevonden hoe dat eruitziet. Bij Bijstand gaat men uit van het gezinstotaal. Dus als je met 75 procent aan het plafond zit van het bepaalde maximum van het gezinstotaal, krijg je geen aanvulling. Maar zit je wel 100 procent van de werkuren bij de baas.

Ik heb ook een beperking en ik zal vast gekke henkie zijn, maar ik heb ook wel eens gezegd dat ik het niet erg vond om iets langer door te gaan als ik die tijd nodig had vanwege mijn tempo. Je had de reacties moeten horen! Ben jij mal! Je doet wat je klaar krijgt en morgen is er weer een dag. Maar ja, het kan ook anders. Dan werd ik de laan uitgestuurd omdat men niet af durfde te wachten of ik het tempo ooit zou gaan krijgen. En natuurlijk heb ik dan begrip voor het idee dat de werkgever daar subsidie voor aanvraagt en mij daardoor binnenboord kan houden. (Ik heb het dan niet over 'wil houden', want commercieel gezien wil men vaak gewoon niet.) Maar ik heb er geen begrip voor dat dit aanvullende bedrag opeens geen 'subsidie' meer heet, maar een aanvullende uitkering, die je zelf moet aanvragen bij de overheid, die je alleen krijgt als het gezinsinkomen onder een bepaald niveau ligt en die de rést van je leven van invloed is op andere uitkeringen en pensioen, dus blijvend merkbaar op de 'welvaart' binnen je huishouden.

Correctie

Als het gezinsinkomen samen niet meer is dan wat men daar als ondergrens voor bepaalt...

moet zijn: als het gezinsinkomen samen net meer is dan wat men daar als... enz..

Ad, het is niet zo makkelijk.

Mijn partner werkt alweer, maar is dus 40% gezakt in salaris. Hij solliciteert wel door, maar de beter betaalde banen liggen op zijn leeftijd echt niet voor het oprapen. Zeker niet als je heel erg goed bent op 1 specifiek gebied, waar ook nu nog de klad in zit. Maar goed, hoop doet leven. Al zinkt de moed me regelmatig in de schoenen.

Ik heb ook jaren met deze ziekte doorgewerkt. Helaas te lang. Tot het echt niet meer ging. Ik dacht dat ik er verstandig aan deed om door te gaan met minder dagen. Stom, stom, stom. Daarom is mijn uitkering nu op zo weinig uren gebaseerd.

Mijn is beperking redelijk goed zichtbaar en dat, in combinatie met niet piepjong meer zijn, maakt het moeilijker dan je denkt om aan de slag te komen. Daarbij is er helaas heel veel werk, wat niet meer kan. Ik ben niet slechts beperkt met 1 lichaamsdeel zeg maar. En het is geen onwil! Dat is natuurlijk ook de reden dat ik in de wga kwam.

We kunnen ons huis wel verkopen, maar waar moeten we dan wonen?

De meeste vrije sectorwoningen zijn duurder dan onze hypotheek. Iets anders kopen is geen optie. Man gaat binnen 10 jaar met pensioen en kan dus bijna geen hypotheek krijgen met dit pensioen in het vooruitzicht, zijn veel lagere salaris en de stijgende huizenprijzen. Wat dat betreft vragen we ons weleens af of we hier niet beter kunnen blijven zitten en de boel verkopen als de kinderen de deur uit zijn, zodat we een flatje "drie hoog achter" kunnen kopen van de overwaarde, die er hopelijk tegen die tijd is. Voor nu is alleen een sociale woningbouwwoning een goed alternatief en daar komen we in geen jaren voor in aanmerking.

Alle denkbare bezuinigingen hebben we uiteraard al doorgevoerd. Het ergste vind ik het voor onze kinderen. En de onzekerheid voor de toekomst knaagt enorm.

Met het sociaal minimum kunnen we de hypotheek en de vaste lasten en het eigen risico van de ziektekostenverzekering en de resterende kosten van 2 zieken in huis echt niet opbrengen. Toen het ver van ons bed was, dachten we net als jij, dat het wel los zou lopen, al zou het niet makkelijk zijn. Dat is geen verwijt. Zo dacht ik ook. Totdat alles op zijn kop kwam te staan.

En ik hou mijn hart dus vast voor alle maatregelen die dit kabinet nog meer gaat nemen de komende jaren.

= Probeer toch aan een baan te komen, je partner ook. Ook met een chronische ziekte kun je soms werken. Ik heb het ruim een jaar gedaan.=

Heel knap Ad RUIM EEN JAAR!!!! Dan heb je echt flinke ervaring om te kunnen oordelen dat je met een chronische ziekte soms kunt werken.

= Wat voor regeling willen jullie??? =

Geen "regeling", gewoon normaal loon (hetzelfde als anderen in dezelfde functie) betaald door een werkgever, pensioenopbouw en dezelfde rechten op WW. Eventueel een subsidie regeling voor de werkgever, zeker als het een klein bedrijf is, vanuit de overheid. Een soort stimuleringsregeling voor het in dienst nemen van een gehandicapte.
Dat als de gehandicapte 36 uur werkt als ICT-er hij er net als zijn valide collega van kan leven zonder aanvulling uit allerlei potjes van de overheid.
Dan pas is er sprake van gelijkheid voor de gehandicapte.