Ik brand af op passend onderwijs (docente)

Paddington

Tja, mijn dochter is nooit gepamperd. Sterker nog, ze weer pas sinds kort dat ze een vorm van autisme heeft. Wij hebben altijd onze kinderen opgevoed volgens het principe dat je je moet kunnen handhaven in deze maatschappij. Helaas, burnout bij beide kinderen. De uitval laat zien dat zij juist hebben doorgezet tegen de klippen op. Aanpassingen zijn nodig om verder te kunnen, juist om verder te kunnen. Dus gaat mijn dochter in de ochtend met leerlingvervoer naar school, zodat ze nog een beetje uitgerust aan school kan beginnen. Omdat een half uur in een spitstram zoveel prikkels geeft, dat het ten koste gaat van leren. En ja, ze zit op een havo voor kinderen met autisme, zodat ze aan leren toekomt. Dat is geen kamperen, dat is gewoon nodig. Op deze school worden kinderen voorbereid op regulier hoger onderwijs, en wordt ook samengewerkt met deze scholen. Het één sluit het ander echt niet uit.
Maar elke aanpassing zien als kamperen, daarmee doe je deze jongeren tekort.

En...

In die laatste zin moet kamperen natuurlijk kamperen zijn....

MBO'er

Je klinkt als een docent met veel hart voor je werk. Dat is fantastisch.
Maar het zou niet normaal moeten zijn dat je als MBO docente meer tijd bezig bent met opvoeden dan met lesgeven. Jouw leerlingen zijn allemaal 16+ en het opvoeden zou er zo'n beetje op moeten zitten. Natuurlijk kan er eens iemand uit de bocht vliegen of een diepliggend probleem hebben. Echter dat je meer tijd bezig bent met opvoeden dan lesgeven geeft al weer dat er een probleem is. Op deze leeftijd zou dat opvoeden echt grotendeels klaar moeten zijn. Van leerlingen op het MBO wordt een grotere mate van zelfstandigheid verwacht en dat is ook terecht want ze zijn vaak al volwassen of bijna volwassen. De expertise van de docenten hoort te liggen bij de vakinhoudelijke kennis en die over te dragen.

Zelfs op de middelbare school vind ik het zorgwekkend als een docent meer tijd kwijt is aan opvoeden dan aan lesgeven.

En het doet inderdaad de studenten/leerlingen (ik weet nooit hoe je die op het MBO moet noemen) tekort die gewoon willen leren en een goede opleiding willen hebben. Die hebben behoefte aan docenten die hun tijd ook echt kunnen besteden aan vakinhoudelijke zaken.

nur

dit is het deel van de maatschappij dat wij als 'osm ' (ons soort mensen) niet kennen.
onderwijs is nog steeds het enige dat hen verder kan brengen, als ze door hun ouders en omgeving eenmaal niet-opgevoed zijn.
wat moet ik nou met je opmerking dat je het zorgwekkend vindt? moet MBO'er het dan maar niet doen?
Je moet het een doen (nu, korte termijn) én het ander doen (goed stemmen en goed handelen in je omgeving).
Maar zeggen dat iets 'hoort' of 'niet hoort' of dat 'de opvoeding maar klaar moet zjin'. Wat dan?
gr Angela

Angela

Wie zij ons soort mensen dan? En hoe weet je welk deel van de maatschappij we wel of niet kennen?

Ik vind het zorgwekkend als een docent aangeeft zoveel tijd kwijt te zijn met opvoeden. Het zou mooi zijn als er dan meer ondersteuning kan komen voor die docent in de vorm van meer begeleiders en counselors die de niet-leer problemen op kunnen pakken. Daardoor is de docent vrij om haar tijd te besteden aan les te geven zodat er ook nog geleerd kan worden.

MBO

Mijn vriendin is docente op mbo-2 niveau, de verhalen zoals hierboven beschreven vertelt zij ook. Zij moet vanaf dit jaar het eerste uur les gaan geven zodat zij haar kind niet meer zelf naar school kan brengen en daar iemand voor moet regelen, terwijl zij dat eerste uur voor een nagenoeg lege klas staat. Inhoudelijk lesgeven komt op het tweede plan, de hoofdmoot is proberen dat leerlingen überhaupt komen en hen motiveren en begeleiden om het minimale aan werk produceren. En mijn vriendin is echt een positief, realistisch mens die door haar zwakbegaafde kind met ASS heel goed snapt dat het niet bij iedereen vanzelf gaat.

skik

Mbo

Het niveau maakt zeker wel verschil, hoe lager het niveau hoe meer er opgevoed/begeleid op gedrag moet worden.

En waarom? Mogelijk, ik zeg mogelijk want ik ga speculeren: zitten daar veel studenten die door eerdere problemen (geen stoornissen maar niet opgevoed/uit huis geplaatst/ armoede/ schulden/ afkomstig uit buitenland op late leeftijd enzovoorts) afgezakt zijn naar een niveau wat eigenlijk niet bij hen past. Vervolgens zit de student dan vast in een systeem waarbij je eerst van alles moet voordat je door mag stromen en dus afhaakt.

Bijvoorbeeld: ik heb vrij veel leerlingen die door puber gedragsproblemen zijn afgezakt van havo naar mavo naar vmbo en dan via niv 2 naar niv 3 en dan niv 4 moeten om terecht te komen waar ze willen zijn. Niet iedereen gaat dat makkelijk af, ze lopen tegen regels aan die omslachtig zijn of vervelen zich te pletter. Als docent kan ik daar niet altijd wat aan doen, versnellen kan maar is niet perse de oplossing, want dat vraagt veel vaardigheden die ze door hun verstoorde schoolloopbaan of leeftijd niet geleerd hebben, denk aan zelfstandig werken, communiceren of reflecteren.

Een anderespeculatie van mij is de locatie van de school en de soort opleiding. Een mbo in de grote stad heeft een heel andere populatie in huis dan op het platteland. En de soort opleiding, ik heb vroegerzelf sph gedaan, ik zat in een klas met heel veel studenten die "een rotjeugd hadden gehad en wilden voorkomen dat anderen dat ook kregen". Ik voelde mij een uitzondering. Ik denk dus dat veel van mijn studenten kiezen voor een zorg en welzijn opleiding omdat ze zelf ervaring hebben, dat zorgt ook voor bepaalde problematiek.

De schuld van de leerkrachten

"Mirjam, als het zo gemakkelijk op te lossen was als wat jij stelt, het aanschaffen van een schaar, of andere markeringsvormen, dan zou er toch geen klacht zijn?"
Dat is een 'waar rook is is vuur' analyse. Er wordt geklaagd, het zal dus wel een probleem zijn.

De aanschaf van een schaar voor linkshandigen is nog steeds niet de gewoonste zaak van de wereld. Commentaar (noem het klachten) van leerkrachten op de motorische capaciteiten van linkshandigen wordt ondertussen verstrekt alsof het niet zonder kan.

"Het probleem is dat je zonder diagnose (je weet niet dat leerling kleurenblind is) erachter moet zien te komen, waarom iemand de oefeningen niet goed maakt en daar een eigen aanpak voor moet verzinnen. "
Nee. Je hoeft alleen maar te weten dat kleurenblindheid bestaat om er een oplossing voor te verzinnen die het onderwijs dat gegeven wordt toepasbaar maakt.
Het probleem is dat het standaard voorhanden hebben van die oplossing na duizenden jaren onderwijs bieden nog steeds niet gewoon is.

Bovendien: ik geloof dat kleurenblindheid strikt genomen wel een diagnose is, maar het is geen ziekte of kwaal. Het is een andere manier van kijken.

De gedragsproblematiek die samen KAN hangen met diagnoses is problematiek die bij alle leerlingen voorkomt. Het verschil is de persistentie bij sommige leerlingen. Dat doet helemaal niks af aan het feit dat voor de voorkomende gevallen zowel voor kinderen met als zonder diagnose, dezelfde oplossing nodig is.
Voor het bieden van de oplossing heb je geen diagnose nodig. Slechts de bevinding dat het gedrag het onderwijs is de weg zit.

"Let wel, als je diagnoses taboe verklaard, dan zal elke docent het wiel opnieuw moten uitvinden. "
Nee. Zoals eerder gezegd zit er bij die diagnoses geen pakket met standaard maatregelen. Zonder diagnoses zijn leerlingen beter af. Zij die een niet persistent probleem hebben komen dan ook in aanmerking voor een oplossing. Bij wie de problematiek afneemt, neemt deelname aan het gewone programma toe. Aanpassing zolang het moet.

"Maar het is niet de eerste keer dat een wet averechts effect heeft. "
De wet passend onderwijs is een van de meest vreselijke dingen die ooit zijn uitgevonden. Het plakt van valse verwachtingen aan elkaar. Vooral ook: het biedt leerkrachten de kans om te zeuren en klagen en schoolbesturen om zich erachter te verschuilen. Het biedt leerlingen helemaal geen garanties. Er geen dwang of controle naar de uitvoering uit.

Het averechtse effect heb ik al jaren geleden voorspeld.

De kern van dat effect zit 'm toch echt in het feit dat leerkrachten de kans grijpen om te klagen en er geen kwaad in zien om leerlingen te diskwalificeren en dat schoolbesturen de tent als een firma runnen: hoe goedkoper hoe beter en wat niet echt hoeft (waar geen boete op volgt) doen we niet.

Diagnoses (de wet lgf) hebben de leerlingen ontzettend veel kwaad gedaan. Het ebt nog na. Leerkrachten zijn geen oplossingen gaan verzinnen. Ze zijn excuses gaan verzinnen waarom leerlingen niet in hun lessen thuishoren.

Precies

Dit, ja.

"wij doen dat niet." "Ja, maar er moet toch passend onderwijs worden geboden? Redelijke aanpassingen zijn volgens de wet vereist. Je kan iets dat 90% van de scholen wel doet moeilijk onredelijk noemen." "Kan wel, maar wij doen dat niet."

En dan ben je dus uitgeluld. Niemand gaat een poot uitsteken voor je kind. Ja, misschien kan hij op het speciaal onderwijs terecht. Of afstromen, ook al zoiets dat tegen alles helpt (not).

en ja

Je voelt je als ouder natuurlijk al snel een pamperende ouder. Pamperen is absoluut not done tegenwoordig en wat je al helemaal niet wilt is een zeurende, eisende, klagende ouder zijn.
Dus je wacht heel wat af, hoopt dat ze zelf op ideeën komen, polst eens voorzichtig, stelt heel vriendelijk en beleefd wat voor. Bent heel wat voorzichtiger dan de gemiddelde ouder want hee, je weet maar al te goed dat je met een kwetsbaar kind heel kwetsbaar bent en zeer afhankelijk van de goodwill van scholen. Dus behalve al de zorgen om je kind moet je ook nog die hele bubs er omheen tevreden houden, lees mensen vooral het gevoel geven dat je zeer waardeert wat ze doen en dat ze vooral een goed gevoel krijgen over hun werk. Het alternatief is erger nl.
En dan merk je opeens dat al dat pamperen van leerkrachten, scholen, je ook niet helpt want school is uiteindelijk tóch niet blij met je en met kind gaat het ook niet goed.

Oh hou op

Inderdaad heb ik dat meegemaakt, dat bepaalde oplossingen oneerlijk gevonden worden. Zoon, autisme, depressief, mocht als het even niet lukte in de les, heel even een frisse neus halen buiten. Er waren leerkrachten die dat oneerlijk vonden ten opzichte van andere leerlingen.Ik heb gezegd dat de andere leerlingen best mochten ruilen met hem. Vond de mentor niet leuk. De school profileerde zich overigens als maatwerkschool. Haha.

Nora..over toetsverlenging..,

II ben docent.

Ik snap aan de ene kant punt, maar wil je ook graag de andere kant vh verhaal uitleggen.

De categorie lln die bij mijn vak ( natuurkunde) bij een toets in tijdnood komt ( zijn er altijd wel een aantal) bestaat grotendeels uit lln die tijdens de periode voorafgaande aan de toets en tijdens de toetsvoirbereiding zelf te weinig hebben geoefend. Geen of matig huiswerk maken bv.

Het vlot uitwerken van allerlei opgaven ( veel rekenwerk, georganiseerd noteren wat je doet en waarom, handig zijn met je rekenmachine, dingen vlot kunnen vinden in je Binas),is nl een vaardigheid die je alleen maar leert door het vaak te doen. Toetsen zijn er DUS ook qua lengte op gemaakt om te laten zien dat je die vaardigheden in voldoende mate beheerst. Tijdnood betekent dus ook vaak dat dat niet het geval is en hoort dus ook een factor te zijn die het resultaat op een toets beïnvloedt.

Ik ben helemaal geen fan van een overmaat aan stickertjes op kinderen, maar zie je mijn probleem? Hoe lastig het is voor mij als vakdocent, die de kinderen msch 3 uurtjes per week ziet om voor ieder individueel kind zelf te besluiten of het extra tijd 'mag' bij een toets? En aan anderen uit te leggen waarom zij dat niet mogen?

Ik ben blij dat ik 'gewoon' ' mag uitgaan vsn de dyslexie of tempo- pas die lln al dan niet hebben. Helder, duidelijk en geen discussies.

Ingrid

M Lavell kleurenblindheid, de onzichtbare handicap

Zeker op school is kleurenblindheid een onzichtbare handicap. In mijn tijd en die van mijn ouders niet. Boeken in zwart gedrukt op wit papier en iedereen kon het lezen.
In deze moderne tijd bijvoorbeeld de methode taaljournaal, bovenaan de bladzijde een gekleurde band met daarop de belangrijke punten van die les in een net wat donkerdere tint van de zomer elfde kleur. Voor mijn kind niet te zien. Soms zwart wit tekening van iets met het woord ernaast ook weer in ton sur tun. Die woorden waren dik gedrukt, dan zag zoon wel het woordbeeld en wist hij door de twee uitsteeksels naar boven ongeveer in het midden en aan het eind dat het pedaal moest zijn en geen trapper bij het plaatje van een pedaal.
Bij rekenen moest hij de tijd tekenen in groene klokken met een grijs potlood. Had hij er twee gemaakt, was even afgeleid ging weer verder en had er dus 1 overgeslagen. En de juf maar steeds onder zijn werk schrijven: Pietje wel alle opdrachten maken, zonder zich af te vragen hoe het kon dat Pietje altijd bij die klokopdrachten dingen oversloeg.
De juffen kopieerden ook landkaarten van aardrijkskunde. Die moesten dan thuis geleerd worden. Dan werd het een grijze brij, vaak zag ik nog net wel verschil tuseen het grijs dat op het origineel blauw was geweest en het grijs dat groen was geweest maar zoon niet meer alles was voor hem hetzelfde grijs. Ging ik thuis die kaart weer inkleuren om het leerbaar te maken voor zoon.
Nu op vo gaat school er goed mee om. We kregen in een gesprek voor elkaar dat er aanpassingen geregeld werden. Waar we op de basisschool uren voor hebben moeten praten.
Verder vind ik dat mijn zoon zich moet kunnen redden in de gekleurde wereld dus trainen we thuis in zelfredzaamheid. Als we samen fietsen zeg ik niet dat we bij de rode auto stoppen om over te steken maar bij de Renault. Heb zelf heel snel al die logo's moeten leren. Eerst las ik kentekens voor maar dat duurde te lang om het veilig te houden.
Kleurenblindheid wordt niet erkent als handicap maar kinderen die, net als mijn zoon, nauwelijks kleur zien zijn slecht af in het huidige onderwijs met al die hysterische gekleurde boeken.

zomer elfde

Zomer elfde is zelfde

Ik heb ervaring

Stickertje mijn broer is kleurenblind. Nog gekker: mijn tweelingzus ook. Mijn tweelingzus is kleurenblind én linkshandig én tweeling. Dat is vlek op vlek. Van haar is destijds (wij hebben het over de zestiger jaren) in alle wijsheid geconstateerd dat ze debiel was.

Helaas. Vroeger was niet alles beter.

Ik begrijp de consequenties van kleurenblindheid maar al te goed. Het idiote is dat onderwijs, de methodes, de inrichting van de klas, de omgang met de leerlingen, er niet standaard rekening mee houdt. Alsof de oplossing iedere keer weer pas verzonnen moet worden als er zich een leerling aandient die zich als zodanig aandient.
Dáár zit het probleem.

Er wordt meer over autisme in de klas gejammerd dan dat er rekening gehouden wordt met kleurenblindheid en dat terwijl dat laatste onder mannen echt veel meer voorkomt (5%-8%). (http://www.oogartsen.nl/oogartsen/glasvocht_netvlies/kleurenblindheid/)
Dat het bij vrouwen veel minder vaak voorkomt (0,5%) doet niks af aan het feit dat het alles bij elkaar toch echt vaker voorkomt dan autisme.

De overeenkomst is dan weer: Er is helemaal niks mis met het voorhanden hebben van materiaal voor linkshandigen, van methodes die wel bruikbaar zijn bij kleurenblindheid, van onderwijsdagen die gestructureerd en voorspelbaar gegeven worden. Er is bovendien helemaal niks mis met het voorhanden hebben van een lesprogramma dat ook buiten de klas gevolgd kan worden voor die leerlingen die het klassikale niet- of niet alle dagen van de week- trekken. Dat laatste is trouwens zelfs wettelijk verplicht wegens voorzieningen voor zieke leerlingen.

Maar helaas, ook zelfs dat is nog steeds niet van de grond gekomen. Nou ja, scholen kunnen iets inkopen bij Ziezon bijvoorbeeld, maar van enige intergratie in het eigen lesprogramma s hoogst zelden sprake.

En, werkt het?

IngridT "Het vlot uitwerken van allerlei opgaven ( veel rekenwerk, georganiseerd noteren wat je doet en waarom, handig zijn met je rekenmachine, dingen vlot kunnen vinden in je Binas),is nl een vaardigheid die je alleen maar leert door het vaak te doen. Toetsen zijn er DUS ook qua lengte op gemaakt om te laten zien dat je die vaardigheden in voldoende mate beheerst. "

Ja. Op diezelfde manier wordt trouwens verdedigd dat kinderen de school hun volledige schoolperiode moeten bezoeken - niet lang ziek zijn of om een andere reden verzuimen, geen klassen overslaan -. Schoolbezoek is net zo onderdeel van het totaal als tijdsdruk, vinden velen. In deze rij past ook de gymles, de lesmethode (hoe schoolgebonden ook) en nog veel meer van dat onveranderlijke waarmee inderdaad leerlingen buiten de boot vallen.

Dus ja, je hebt gelijk. Dat is de opvatting.

De vraag is: is het wel waar? Is tijdsdruk daadwerkelijk voldoende onderscheidend? Is er ook maar iets dat er voorspelbaar aan is?

In de geneeskunde wordt steeds meer tijd gestoken in onderzoek naar zinloze behandelingen. Naar die 'voor de zekerheid' of 'ter geruststelling' of 'we doen het al jaren zo'.
Het zou fijn zijn als het onderwijs een keer op die manier naar zichzelf zou kijken.

Stel dat die tijdsdruk inderdaad werkzaam is in het proces. Dat moet dan in getallen uit te drukken zijn. Iemand kan dan een toets in verlengde tijd maken. De uitslag kan gecorrigeerd worden in verhouding tot de mate waarin tijd een wezenlijke factor is.
Dat is een beter idee dan tot de conclusie komen dat de leerling het vak maar helemaal niet meer moet volgen omdat het structureel 10 minuten tekort komt bij een toets.

Zelf het wiel uitvinden

Van M Lavell:
Ik begrijp de consequenties van kleurenblindheid maar al te goed. Het idiote is dat onderwijs, de methodes, de inrichting van de klas, de omgang met de leerlingen, er niet standaard rekening mee houdt. Alsof de oplossing iedere keer weer pas verzonnen moet worden als er zich een leerling aandient die zich als zodanig aandient.
Dáár zit het probleem.

En dan denkt school nog niet eens mee. Ouders en leerlingen moeten zelf het wiel uitvinden. Ben er 5 jaar mee bezig geweest. Oogarts stuurde ons naar VISIO maar daar werden we niet geholpen, zij hadden wel de expertise maar ja, zoon was alleen knetterkleurenblind maar had geen bril met + of - 2 dus zoek het zelf maar uit. Na een paar jaar soebatten en zeuren toch een consult gekregen en wat hulp, aanreikingen hoe dingen zichtbaar te maken. Verzekerings kwestie. We zien dat uw kind hulp nodig heeft maar ja door de afspraken van de zorgverzekeraars en de regering mogen we het niet geven. Dus vinden wij nog steeds zelf uit hoe zoon toch kan leren uit die idiote boeken. En als je dan op zoek gaat naar "lotgenoten"en google raadpleegt op kleurenblindheid en onderwijs dan kom je alleen maar multi-culturele problemen tegen.

kleurenblind

Ik juich het alleen maar toe als er meer gekeken wordt naar kleurenblindheid. Maar toch jammer, dat iemand als M Lavell meent te moeten zeggen "Er wordt meer over autisme in de klas gejammerd".

Waarmee mensen met een autistisch kind automatisch weer negatief worden weggezet.

Als auti-moeder wil ik heel graag nadenken over en stilstaan bij de problemen die kleurenblinden ondervinden. Maar dan wil ik niet in één adem als iemand die jammert in de klas worden neergezet.

Jammer.

Beter lezen

Sally, je moet je teennagels knippen. Ik had het niet over jou. In deze context gaat het nadrukkelijk over het gejammer van leerkrachten. Van dat gejammer hebben ook kinderen met autisme meer last dan dat ze er baat bij hebben.

ga ik weer

Weet je IngridT, als ik je verweer lees komt als eerste in me op: kan ik me voorstellen.
Stomme makke van me, want juist door die instelling/ vooronderstellingen heb ik zoon echt tekort gedaan.
(maar hee, met dat soort instellingen ben ik natuurlijk net zo goed opgegroeid)
(het gaat natuurlijk niet over mij, of over zoon maar ik denk, weet dat ik niet bepaald de enige ouder ben)
Ik ben het eens met M. Lavell.
Weet je eigenlijk wel of het klopt wat je zegt, en hoe klopt het dan?
Ik ken me goed voorstellen dat je het simpel wil houden in de klas, geloof me, dat willen ouders van zorgenkinderen ook, en niet in de laatste plaats zorgenkinderen zelf! Alle kinderen denk ik.
Maar waar gaat het nu over, moeten jullie er zijn voor (alle) leerlingen, of andersom?

Ik weet wat je gaat zeggen hoor je wil er zijn voor -de meeste- leerlingen en juist belang van de individuele leerling botst vaak met dat vd groep.
Dat klopt echter maar ten dele denk ik, klopt alleen binnen de dynamieken die nu heersen op scholen, in klassen: leerlingen moeten zich allemaal eender gedragen, anders is dat oneerlijk.
Ik denk dat dat 'oneerlijkheids-aspect' ook vooral geldt in belang v docent (geen onrust, tijdverlies) en niet zo voor de groep leerlingen. Het is makkelijker te verantwoorden dat Pietje nu eemmaal een grote uitzondering is door zijn label en hij kan bepaalde dingen niet zo goed.
Ook naar jezelf: je hoeft dan niet te twijfelen over lesmethodes en of je ideeën over hoe het allemaal *moet* wel kloppen, dat moet je wel gaan doen als je durft te veronderstellen dat kinderen op een verschillende manier misschien leren en dat a niet perse voor ieder kind werkt, dat b een route is die misschien wel op t end net zo effectief is.
Ik snap heel goed dat die tijd ontbreekt.
Toch is het heel oneerlijk eigenlijk dat juist die schaarse tijd vaak opgaat in het belang vd grote bubs.
Die grote bubs komt er meestal toch wel, leert toch wel.
Aanpassingen voor de moeilijkste leerlingen (hetgeen soms maar een beeld is en binnen een andere context zomaar kan omslaan) zijn naar mijn stelligste overtuiging echt áltijd zinvol voor de grote bubs. Misschien kost het een beetje onrust, maar leren dat mensen verschillen en *dus* iets anders nodig kunnen hebben lijkt me een onbetaalbare les.

Hier speelde tijd bij toetsen geen rol. Wel een hoop andere aspecten rondom toetsen. Die net zo belachelijk en ondenkbaar bevonden werden als een tijd terug toetsverlenging.
Wat mij iig duidelijk werd is dat écht niet voorop stond dat leerling (zoon) leert en dat toetsen hierin een middel kan zijn. Wat duidelijk voorop stond was dat toetsen het hoogste goed was, omringd met zoveel regeltjes om dat hoogste goed vooral zo belangrijk te laten zijn en blijven.
Nu mag dat van mij, kan ik me best voorstellen, maar ook toetsvaardigheden zijn op verschillende manieren te leren en ik ben ervan overtuigd dat als je voor dat proces een paar jaar uittrekt dat dat enorm veel slachtoffers (uitvallers) kan schelen.
En dat ontneemt je niet de kans om toch al van leerlingen te vragen wat je denkt dat ze al aankunnen. Nu moeten ze het gewoon aankunnen, tbv het systeem, dat draaiende moet blijven.

Bovendien denk ik dat je het voor jezelf te moeilijk maakt. Er is mi wel echt veel mis in onderwijs als je absoluut de tijd niet hebt te observeren dat bepaalde dingen niet goed gaan bij bepaalde leerlingen. Je ondervangt lang niet alles maar door een klein beetje aandacht aan tegenvallende resultaten bij toetsen en daarbij een open houding naar leerlingen moet 'meer tijd nodig' snel en makkelijk te achterhalen zijn. Ik noemde het ook niet voor niets een simpel voorbeeld.
Als die tijd er echt niet is dan klopt er mi niets meer van onderwijs.
En juist die observatie van jou dat leerlingen die 'niet snel genoeg werken' ook de leerlingen zijn die hun huiswerk niet op orde hebben, mag ook als teken worden opgevat dat er iets niet goed loopt. Nu wordt het te vaak snel weggezet als 'ongemotiveerd'. Lekker snel en simpel, en een keuze.

Jemig Angela 67

Aangenaam kennis te maken. Vanaf nu ken je minstens één ouder, met kinderen op het VMBO/MBO. Maar ik hoef niet bij OSM mensen te horen, helemaal niet, ik krijg er allergische uitslag van.

Gisteren hoorde ik een mooie vergelijking van twee zussen: de een geen levensbeschouwing op een Latijnse school (België, met kinderen van advocaten, politici etc., de ander geeft les op buitengewoon onderwijs. De docenten van de latijnse school beschreef, dat haar leerlingen nauwelijks iets wisten over armoede, vluchtelingen, moslims etc., dat waren alleen verhalen van televisie. In hun eigen omgeving (OSM) kwamen ze niets daarvan tegen. Zij zei, dat haar leerlingen wereldvreemd waren en onzelfstandig (niet wisten hoe ze zichzelf moesten handhaven zonder hulp).
De docenten van het buitengewoon onderwijs gaf aan, dat haar leerlingen alles wisten over armoede, scheidingen, zorg voor kinderen, zorg voor ouders. Zij waren wereldwijs (streetwise) en konden op jongen leeftijd al zeer zelfstandig hun weg vinden.
Probleem is alleen, dat we de leerlingen van het buitengewoon (in Nederlands 'speciaal) onderwijs beschouwen als 'beperkt' en de leerlingen de Latijnse school zien als leerlingen met toekomst.

Tsjor

Misvatting

'De gedragsproblematiek die samen KAN hangen met diagnoses is problematiek die bij alle leerlingen voorkomt. Het verschil is de persistentie bij sommige leerlingen. Dat doet helemaal niks af aan het feit dat voor de voorkomende gevallen zowel voor kinderen met als zonder diagnose, dezelfde oplossing nodig is.'
Uit mijn eigen opbvoedingspraktijk kan ik zeggen dat dit een misvatting is. Ik had een pleegkind met hechtingsproblematiek. Daar moet je echt anders mee omgaan: om 17.00 uur thuis mag niet om 1`7.05 uur thuis worden, want daarna weet ze niet meer war ze zich aan te houden heeft. Dus heel streng zijn als het 17.05 wordt, wat ze ook voor verhalen vertelt. Bij mijn eigen kinderen telden de eigen verhalen en de redenen waarom het 17.05 was geworden wel, want zij konden het aan om zelfstandig beslissingen te nemen en prioriteiten te stellen. sterker nog: ik stimuleerde hen om dat zo te doen en niet slaafs te luisteren naar wat moeder zegt.
Die twee dingen gingen moeilijk tegelijkertijd samen in één gezin. en dan had ik nog maar 4 kinderen onder mijn hoede.
Of omgekeerd: het kostte tijd om iedereen goed om te laten gaan met het verschil tussen een begaafd kind dat uitgenodigd wordt voor de balletacademie en een gewoon kind dat goed kon voetballen, maar aub geen scouting erop loslaten.
Zelfs in mijn gezin kan ik niet iedereen behandelen als ware het kinderen met hechtingsproblematiek en of kinderen met een speciale begaafdheid of allebei tegelijk.
En dan had ik slechts 4 kinderen onder mijn hoede.
Op school doen alsof alle kinderen mogelijk adhd, pdd-nos, kleurenblind en linkshandig zijn lijkt mij lastig en het is zeker niet te combineren met de slogan dat 'het kind centraal staat', want je krijg dan een nieuw ander algemeen uitgangsbeeld, waarop zeker weer uitzonderingen zullen komen.

Tsjor

Strikvraag

'De vraag is: is het wel waar? Is tijdsdruk daadwerkelijk voldoende onderscheidend? Is er ook maar iets dat er voorspelbaar aan is?'
Dat is een strikvraag van Mirjam, want ze stelt die vraag wel aan de docent, maar bijvoorbeeld niet aan de ouders die willen dat hun kind extra tijd krijgt.

Tsjor

Nou

Er zijn toch wel zaken te bedenken die voor àlle kinderen beter uitpakken. Zoals rust, structuur, betrouwbaarheid, voorspelbaarheid. Dan heb je natuurlijk nog geen linkshandige schaar, maar is wel 50% van de problemen van `speciale` kinderen opgelost.

Ondertussen is er voorlopig niets van dat alles te bekennen op de meeste scholen, dus ik snap niet dat docenten jammeren dat ze al die speciale kinderen niet aankunnen. Doe nou eerst maar eens wat je eigenlijk toch al moet doen en kijk dan naar speciale behoeften. Dan zie je vanzelf dat het wel meevalt allemaal.

tsjor / Nur

@Tsjor, welkom hoor, hier ook moeder van vmbo kind maar da's toch wel even wat anders dan de verhalen van MBO'er docente. Dus gooi het niet op 1 hoop. En je maakt wel hele lange postings.

maar je laat nu wel erg makkelijk het probleem liggen.
Ik zeg tegen Nur: "wat moet ik nou met je opmerking dat je het zorgwekkend vindt? moet MBO'er het dan maar niet doen? Je moet het een doen (nu, korte termijn) én het ander doen (goed stemmen en goed handelen in je omgeving). Maar zeggen dat iets 'hoort' of 'niet hoort' of dat 'de opvoeding maar klaar moet zjin'. Wat dan?"

en Nur zegt dan weer in #127 Ik vind het zorgwekkend als een docent aangeeft zoveel tijd kwijt te zijn met opvoeden. Het zou mooi zijn als er dan meer ondersteuning kan komen voor die docent in de vorm van meer begeleiders en counselors die de niet-leer problemen op kunnen pakken. Daardoor is de docent vrij om haar tijd te besteden aan les te geven zodat er ook nog geleerd kan worden.

Ik vind dat Nur platitudes bezigt en irreele oplossing bezigt. Want natuurlijk vindt iedereeen dat. Maar daar gaat het probleem toch niet mee weg? Nur, weet je echt niet wat ik met osm bedoel? Dat zijn al die ouders/kinderen die dit soort problemen hebbne diej ij en ik niet hebben.

Waarom is ze niet blij dat MBO'er docent dit doet? Als meer dit zoudne doen zou het ook een echte gewaardeerde functie kunnen worden en als mannen het ook gaan doen wordt het nog beter betaald ook.

gr Angela

Ik denk dat e.e.a. ook te maken heeft met het nieuwe leersysteem

Eigenlijk sinds het systeem V(mbo) in het leven is geroepen.
Hoe was dat vroeger?:
Na de bs ging je naar de MAVO, HAVO of VWO (evt. brugklas). Kinderen die het niveau MAVO niet aan zouden kunnen, gingen naar de LTS, LEAO of huishoudschool, afhankelijk van hun interesse en kunnen. Je zou dit nu enigszins kunnen vergelijk met basis/kader opleidingen. Hoe dan ook, dat waren gemiddeld 12 jarigen, een net iets anders 'ras' dan 15/16 jarigen. Na de LTS, LEAO of huishoudschool kon er natuurlijk doorgeleerd worden, maar dat hóefde niet. Degenen die doorleerden (bijv. naar de MTS of MEAO) waren in principe op z'n minst redelijk gemotiveerd én hadden in principe ook de capaciteiten.
Kortom, het toenmalige 'MBO', was op wat je nu niveau 4 (evt 3) zou kunnen nomen met leerlingen die ofwel van de MAVO kwamen (soms ook HAVO natuurlijk), ofwel van de LTS/LEAO en enigszins gemotiveerd waren.
Nu staan de MBO docenten voor een hele andere koek:
- VMBO-T'ers die dus nog geen startkwalificatie hebben, dus móeten. Dus zowel gemotiveerden als niet gemotiveerden.
- VMBO basis/kader leerlingen die inmiddels 15/16 zijn, en waarvan een deel geen enkele behoefte heeft aan verdere opleiding maar móet.

De conclusie die je kunt stellen is dat een deel van de MBO'ers (alle niveaus, maar vooral de lagere niveaus) daar onvrijwillig zit. Dat was vroeger echt anders. Dat waren hooguit de kinderen die direct vanaf de basisschool instroomden naar LTS/LEAO/huishoudschool. Maar die waren wél een heel stuk jonger en dus anders benaderbaar...

Mag ik dan ook even klagen?

Mijn oudste dochter zit in de brugklas op een school waar veel in projecten gewerkt worden en we zouden het heel fijn vinden als al het huiswerk en alle toetsen en alle data waarop spullen ingeleverd moeten worden nu eens in magister gezet zouden worden.
Pffft, wat een gedoe met de ene leraar die een velletje uitreikt waarop een lessenschema (zonder data) staat, en de ander die het meestal wel (maar niet altijd) in magister zet. En het ineens om 7 uur 's ochtends geplaatste huiswerk voor diezelfde dag.
Mijn kind heeft niets, geen stempel, geen gedoe, goed stel hersens. Ze heeft wel last van het leren organiseren van haar werk (goh, ze zit in de brugklas) en dat wordt niet bepaald geholpen door de chaos die sommige leraren ervan maken.

Bij haar is er in de teken/handvaardigheidsles ook geen linkshandigenschaar aanwezig, haar vriendin (wel linkshandig) heeft er nu altijd zelf een bij zich.

En dan heeft mijn kind niets, en haar vriendin is alleen linkshandig (goh, dat is geen probleem, zo lang je een goede schaar hebt). Ik wil niet weten hoe het is als je een kind heeft wat meer aanpassingen nodig heeft.

klopt Fransien

Ik ben het met je eens dat het inmiddels een wirwar is van nieuwe systemen, nieuwe inzichten enz enz enz. Maar gewoon een duidelijk geheel is inmiddels ver weg. En dat ligt echt niet alleen (en vooral) aan de docenten, maar aan de bobo's die van alles verzinnen en niemand (ook docent) meer weet waar je aan toe bent.
En ja: ook 'gewone' leerlingen hebben baat bij structuur en duidelijkheid. Leren plannen: prima. Maar dan wel die mogelijkheid bieden.