Ik brand af op passend onderwijs (docente)

sinilind: laat de title van je posting aanpassen

ik vind het fijn dat je voortschrijdend inzicht hebt, maar zeg dan niet dat je afbrandt door passend onderwijs.
je vindt de klassen te groot. punt.
LWat me verbaast is dat je dit ophangt/op hebt gehangen aan passend onderwijs. Als alle leraren waar je mee praat op deze manier in de lerarenkamer praten over 'die diagnoses' , al dat 'passend onderwijs' nou dan komt het niet van de grond. Wat vind je van de verhalen dat het vroeger niet beter was?

Dus jouw lijstje uit posting 40 daar teken ik wel voor

gr Angela

angela

Dat is dus het hele probleem. Nog voordat je zelfs maar hebt kunnen uitspreken waar je kind behoefte aan heeft, beginnen vrijwel alle leerkrachten al te roepen dat ze niet zijn opgeleid voor passend onderwijs, dat het allemaal teveel geld en tijd kost, dat dit soort kinderen hier gewoon niet hoort. Terwijl je van mijn zoon echt geen last hebt, en al helemaal niet vergeleken met de "normale" Queen Bee.

Het lijkt alsof er een scherm voor schuift zodra de woorden "passend onderwijs" vallen. Echt alles wordt daaraan toegeschreven. Sommige leraren zijn voor niemand fijn om te hebben: chaotisch, sarcastisch, niet bereid iets uit te leggen. Sommige kinderen redden het dan toch wel, maar voor anderen is het een ramp. Beter en meer gestructureerd onderwijs zou al enorm helpen, maar dat mag je niet zeggen, want je moet wel nederig blijven tegenover de school. En kleinere klassen zitten er ook al niet in. O ja, en schaf die taalboeken die op vakantiefolders lijken af. Van een beetje overzicht is nog nooit iemand doodgegaan.

Wij sparen voor het Luzac.

Nou nou

https://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/geen-passend-onderwijs?page=3

Die discussie is er al een paar keer geweest met Miriam. En Miriam houdt zich gewoon aan de wet en wat daarover vermeldt is.
Voor toelatingsverklaringen en passende begeleiding zou het voldoende moeten zijn dat een school, of jijzelf als ouder, door een orthopedagoog of anderszins gekwalificeerde onderwijskundige heeft kunnen vaststellen waar je beperkingen concreet in zitten en met name wat er dan nodig is om dat te compenseren of te begeleiden. Zie bijvoorbeeld een toetstijdverlenging.

De praktijk is echter, helaas, dat iedereen maar met etiketjes blijft strooien en dat geeft een hoop valse verwachtingen en zuchten en je schiet er nog niets mee op want het zegt niets over de werkelijke begeleidingsbehoefte.

En Miriam heeft natuurlijk gelijk. Zolang wij allemaal maar meegaan in het doen als of we de nieuwe wetten en afspraken uitvoeren, maar in feite dansen we naar de pijpen van welk schoolbestuur dan ook, blijft het zo.

Sini moet 'gewoon' de kinderen in haar klas begeleiden zoals de bedoeling is en als dat niet kan dan blijkt dat wel en moet het bijgesteld.
Zolang iedereen maar doet alsof komt er werkelijk bijna niets van de grond en werken we zelf ook nog mee aan deze catastrophe.

Ik weet niet hoe het elders is, maar op onze school is geen enkel gevoel van urgentie bij de leerkrachten voor passend onderwijs. Het verbaast me dus dat Sinilind het gevoel heeft dat het op haar school wel serieus genomen wordt en ook echt een eis voor leerkrachten is, en dat je er dus van af kan branden.

Bij ons gaat het zo: soms heb je een goede leerkracht die vanzelf de juiste aanpak heeft, dan heb je geluk. De rest moddert gewoon wat aan. Van passend onderwijs is geen sprake en ik zou er niet om durven vragen, heb al genoeg problemen. Kritiek geven op een leerkracht mag niet, dan heb je ook de schoolleiding nog tegen je. Ik heb wel eens gesuggereerd dat zoon een bepaald vak misschien alvast kon laten vallen, omdat het met deze leerkracht toch niets zou worden. Bijles was geen oplossing in dit geval, omdat ik geen idee had waar ze waren met de stof en zoon ook niet.

Meteen bonje, natuurlijk. En verder kabbelde alles gewoon door: ik wist nog steeds het huiswerk niet, alleen had ik er nog een gevecht bij om te zorgen dat zoon niet naar het speciaal onderwijs gestuurd werd. Voorlopig ben ik de enige die hier afbrandt. Maar misschien wordt het elders echt serieus genomen, dat weet ik niet.

Ik weet ook niet

waar het door komt. Miriam heeft gelijk dat de Wet passend onderwijs geen bezuiniging in hield. Er was in het basisonderwijs geld voor 70.000 kinderen in het speciaal onderwijs, dat is er nog. Dit geldt ook voor het voortgezet onderwijs. Wel is dat bedrag gemaximeerd. Maar aangezien er weinig inflatie is en het aantal leerlingen afneemt, zou er per leerling eerder meer dan minder geld moeten zijn, al wordt het onderwijs in het algemeen duurder. Bovendien is het aantal kinderen in het speciaal onderwijs nauwelijks afgenomen en in het voortgezet speciaal onderwijs zelfs toegenomen. Waar komt het beeld vandaan dat er meer kinderen in het regulier onderwijs zitten dan vandaan? Is het zichtbaarder, omdat de leerkrachten nu meer te maken hebben met ondersteuningsbehoefte, waar dat vroeger misschien bij ambulant begeleiders lag? Is het geld er wel, maar geven de samenwerkingsverbanden het niet uit en blijkt dan straks - net als in de zorg - dat er geld over is, waaruit dan hopelijk niet de conclusie wordt getrokken dat het geld niet nodig is? In het basisonderwijs is het aantal leerlingen in het speciaal onderwijs wel afgenomen, misschien werkt de wet daar in die zin dat samenwerkingsverbanden het inderdaad wenselijk achten meer kinderen in het regulier onderwijs te houden en geven ze daar geld uit aan meer ondersteuning?

Fiorucci

Aan je dochter

Natuurlijk geldt wat ik zeg niet voor alle kinderen met PDD-Nos of een aanverwante stoornis. Helaas geldt het voor veel kinderen wel.
De maatschappij is nu eenmaal niet makkelijk en als je als kind altijd alles krijgt aangepast op je beperking krijg je het heel erg zwaar in onze maatschappij. Het is daarom belangrijk dat je leert omgaan met de maatschappij en leert om te gaan met je beperking daarin.

Ik heb in mijn omgeving veel mensen met een beperking. Degene die hebben geleerd om ermee om te gaan, zijn heel ver gekomen. Degene waarbij er altijd is gezorgd dat de omgeving zich aanpast aan degene met de beperking hebben veel minder bereikt.

Een vriendin van mij heeft jaren terug een hersenbloeding gehad en is halfzijdig verlamt. De artsen zeiden tegen haar dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Ze loopt, woont zelfstandig en kan zelfs autorijden. Natuurlijk zou ze in haar rolstoel kunnen blijven zitten en zich overal mee laten helpen. Daar kwam ze echt niet verder mee. Dus leer om te gaan met je beperking en kijk hoe jij de situatie zelf zo kunt aanpassen dat je wel kunt functioneren. Laat dat laatste niet afhangen van je omgeving. Help je zelf, dan willen anderen je ook helpen.

Kijk anders een keer de TED-talk "I'v got 99 problems" Dan zie je wat je kunt bereiken als je wordt gestimuleerd en niet alleen gepamperd.

rare tegenstelling Paddington

Er wordt hier niet gepamperd hoor, maar kinderen met autisme hebben gewoon een andere ontwikkeling en sommige zaken waar ze nog niet aan toe zijn kun je net zo min als een blind kind leren zien, leren. En al helemaal niet aanpassen.
Was het maar waar. Je loopt dan voortdurend tegen grenzen op en frustreert een kind door te verwachten dat het presteert wat het niet kan presteren.
Pamperen ja, dat is nou juist de spraakverwarring, bijvoorbeeld met sommige docenten. Kind is verwend door de ouder en daardoor kan het dit of dat niet.
Schieten we nogal wat mee op maar niet heus.

Somige dingen zijn niet te leren

Helemaalmee eens AnneJ mijn kleurenblinde kind (ziet echt nauwelijks kleur) ik kan hem dus niet leren welke stift rood is en welke groen. Hij kan een rode streep zetten onder het gezegde en een groene onder het onderwerp maar kan niet meer zien of hij het goed heeft gedaan. Daar moet dus een aanpassing voor komen. Golfjes en stippeltjes of zo.
Maaar........
Hij moet zich wel handhaven in een gekleurde wereld. Van jongsafaan stuurde ik hem naar de supermarkt om een pak yoghurt te halen met een briefje. Als 4 jarige stond hij te spellen en vergelijken voor de koeling. Magere yoghurt op het pak en op het briefje dan kon hij het meenemen. Ik stuurde hem niet voor geraspte kaas met een rode sticker maar voor jong belegen geraspte kaas, zodat hij zich staande kan houden in de maatschappij. Hij werd ook al heel jong kriegel van goedbedoelde hulp. Zo'n omaatje dat dan tegen hem zegt: Dat lezen is wel heel moeilijk he? Zal ik je helpen? Het is de lichtgroene! Waarop zoon dan heel snel kon antwoorden: dat is leuk maar wat is lichtgroen?
Als ik altijd alle hobbels blijf glad strijken voor hem dan wordt hij nooit zelfstandig op kleurgebied. Ik denk dat Paddington dat bedoelt met blijven pamperen. Alles aanpassen aan de beperking van het kind maakt het niet zelfstandig je moet een manier vinden om met je beperking te functioneren in de maatschappij. Aanpassingen waar het echt niet anders kan maar ook leren te overleven met de stoornis die je nu eenmaal hebt.

Wordt passend onderwijs serieus genomen?

Ik vraag mij echt af of er scholen zijn waar niet alleen geklaagd wordt over al die ADHD'ers, autisten en diabeten, maar waar ook echt passend onderwijs wordt gegeven. Zijn er echt scholen waar alle, of de meeste docenten Pietje's naam even noemen als er een opdracht wordt gegeven, checken of Jantje de opdracht begrepen heeft, en rekening houdt met de kleurenblindheid van Marietje? Volgens mij komt er in de praktijk namelijk niets van terecht.

Zoon werd wel elke week lastiggevallen door een AB'er die hem probeerde te vertellen dat hij datgene moest doen wat hij nou juist niet kon, namelijk zelf het huiswerk noteren als de leraar het door de klas riep, terwijl iedereen zijn tassen op de tafels knalde om ze in te pakken. Dat leidde tot frustratie aan beide kanten en heeft uiteindelijk meer kwaad dan goed gedaan. Zie je wel, zelfs de AB'er vindt hem lui en ongeïnteresseerd, en die heeft er nota bene voor geleerd! De AB hebben we dus weten af te schaffen, tot grote vreugde van zoon.

Volgens mij leidt passend onderwijs er alleen maar toe dat kinderen met een beperking worden aangewezen als zondebok voor alles wat er mis is in het onderwijs. Van te grote klassen tot te lage salarissen.

ach

zolang er leerkrachten zijn die het moeilijk vinden of niet wenselijk of wat dan ook om al het huiswerk in magister te noteren neem ik het geklaag niet serieus. Als dat al niet mogelijk is...

Ze gebruiken smoesjes als: kinderen moeten léren om het zelf te noteren, het is lastig want als er een les uitvalt dan verdwijnt dat huiswerk, het is zoveel werk voor de leerkracht. Onzin, de laatste vijf minuten als het puinhoop is kun je ook gebruiken voor magister invullen. Je kunt zelfs een bericht sturen met op volgorde het huiswerk voor als er eens een les uitvalt, maakt niet uit wat je verzint maar kom niet in 2016 aan met smoesjes

Ja Paddington

Wat denk je dat sommige leerkrachten er van vonden dat ik dochter wel 14 dagen heen en weer bracht en bij elk probleem direct weer met dochter de school instapte om het op te lossen omdat het er ander niet van kwam? Als mensen van mening zijn dat je ze 'pampert' heb je het altijd gedaan helaas. Dat is enorm frustrerend. Mensen en leerkrachten met ervaring met autisme snappen het vaak wel waarom je die hand in hand begeleiding geeft.
Mijn kinderen hebben dan ook nooit speciaal vervoer gehad, maar wel altijd die blikken.
Bovendien mankeert het aan de begeleiding van ouders. Als je een ouder uitlegt dat het een kind veel energie kost om soep te koken van een nieuwe situatie dan moet je je niet aanstellen, dat kunnen ze heus wel, dan gaat het maar een keertje fout. Dat je daarna een kind in zak en as hebt en schoolweigerend gaat er dan gewoon niet in. Het is een waterscheiding. Je moet behoorlijk stevig in je schoenen staan om dan toch door te zetten.

Bovendien

Zijn er kinderen die nog heel lang niet zelfstandig hun weg kunnen vinden door de beperkingen in hun hoofd aan overprikkeling onderweg en gebrek aan overzicht en afleiding door die drukte.
Dan heb je gewoon speciaal vervoer nodig. Dat kun je van buiten nou eenmaal niet goed beoordelen. Hoe een kind goed functioneert en wat het aankan en wat het op een bepaald moment kan leren is het voortdurend zoeken van balans. Uitdagen en belasten maar niet overbelasten is vaak een dunne lijn. Die je samen met je kind maakt.

bieb63

" Kinderen die stoelen en pc's door de klas gooien, trappen in de buik van de leerkracht. En waarom? Omdat die kinderen een chaos in hun hoofd hebben. En dan de anderen kinderen, die er aan onderdoor gaan van de situatie in de klas. "

Over welke problemen heb jij het? Kinderen met ADHD of ADD? Als dat zo is, dan vraag ik me af wat jij ervan af weet. Ik vind het nogal stemmingmakerij zoals jij dit omschrijft.

Ik snap het wel

Ik snap wel wat Paddington bedoelt. Ik probeer mijn zoon met adhd ook te leren om te gaan met zijn beperkingen én zijn sterke kanten (want die zijn er minstens zoveel). Dus als een leraar hem met een inhaaltoets op de gang zet, waar iedereen langsloopt en zoon zijn toets verknalt, dan bel ik niet de leraar en mail ik ook niet met de mentor. Dan zeg ik tegen mijn zoon: hoe had je dat anders kunnen aanpakken? Nou, simpel, zeggen dat het zo niet lukt en vragen of de toets op een rustige plek kan worden gemaakt. Ik weet dat hij dat kan en vindt het belangrijk dat hij dat leert.

Maar als mijn zoon proefwerkweek heeft, dan werk ik zoveel mogelijk thuis. Hij kan zelf moeilijk aan het werk komen, er is teveel afleiding als hij alleen in huis zit, dus daar help ik hem bij. Ook nu hij in de derde zit. Omdat ik zie dat hem dit nog niet alleen lukt. Als ik dat vertel aan anderen, vinden ze dat ik hem pamper. Hij moet het toch alleen leren doen, zeggen ze dan. Jazeker moet hij dat leren, maar zolang hij het nog niet kan, help ik hem daarbij.

Stoelen door de klas

Op bo had zoon een klasgenoot die dit deed. De juf meppen stoel door de klas, daar lag andere problematiek aan ten grondslag. Hij had problemen in de thuis situatie. De leerkrachten hebben nooit precies gezegd wat er daar fout ging, als ik het aankaartte vonden ze dat ik rekening moest houden met zijn moeilijke situatie thuis. Ik had altijd het idee dat hij gern straf kreeg om te voorkomen dat hij thuis een ongelooflijk pak rammel kreeg. Dus stoelen gooien, broeken kapot trekken, rugzakken slopen het ging jaar na jaar verder. Op zich heeft zo'n kind geen passend onderwijs nodig. Maar hulp, steun en sturing. Gedogen maakte de incidenten steeds groter. Natuurlijk is een kind met deze problemen een belasting voor leerkrachten maar heeft niets te maken met passend onderwijs.

Triva

Precies!! Dat is wat ik ook voel, maar niet durf te zeggen. Ik moet vooral die vriendelijke grijns op mijn gezicht zien te houden en zeggen dat het allemaal fantàstisch gaat, maar dat er iets is wat misschien nog beter zou kunnen. En dan maar hopen dat er iemand is die dat serieus neemt.

Passend onderwijs

Op de middelbare school is het onderwijs zeker niet altijd passend geweest. Het is altijd een gepuzzel gebleven waarin in iedereen fouten heeft gemaakt (ook zoon, ook wij, ook de school).

Ten eerste is het al heel lastig om uit te vinden wat zoon precies nodig heeft. Dat was verschilde ook wel eens per les en per jaar en was niet altijd even duidelijk. Chemie met de leraar en het vak speelden ook een rol.

Ten tweede waren niet alle aanpassingen mogelijk. Zoon zou het beste hebben gedaan in een kleine klas met een redelijk strak regime, veel duidelijkheid, korte instructie momenten 1 op 1, veel rust in de klas, veel afwisseling tussen cognitieve vakken en creatieve/sportieve vakken, proefwerken alleen in een ruimte met iemand die hem er regelmatig op wijst weer aan het werk te moeten. Dat is dus gewoon niet allemaal mogelijk. Vanwege logistieke redenen en omdat de leraar anders meer dan 50% van zijn tijd alleen aan zoon zou besteden.

Ten derde hebben de leraren niet de tijd en de expertise om alles passend te maken. de leraar geschiedenis heeft meestal geschiedenis gestudeerd of eventueel de lerarenopleiding. Hij zal redelijk wat vakinhoudelijke kennis hebben en pedagogische kennis maar heeft niet perse verstand van elke aandoening. Dat kan je ook niet verwachten. Die mensen hebben daar helemaal geen tijd voor. Als ouder zul je dus de oplossingen aan moeten dragen maar ik als ouder weet die oplossingen ook niet altijd. Zeker omdat wat thuis werkt in een schoolsetting niet hoeft te werken.

De school is altijd welwillend geweest maar we hebben ook regelmatig gesprekken gehad waarbij de leraren aangaven het ook niet te weten (en wij ook verder niet). En natuurlijk gingen er ook dingen mis en werden afspraken niet nagekomen. Dat is vervelend maar begrijpelijk (tijdsdruk, invallers, vergeten).

wauw

Van de vorige generatie zorgenkinderen is iedereen het wel eens met de stelling dat ze nogal verwaarloosd werden.
Nu zitten we dan in een pamper modus?
Dat is wel snel gegaan dan!!

Wat een onzin, ik ken zoveel ouders van, en geen pamperende. (ja, van nadh kinderen wel, maar ook hierbij probeer ik niet te oordelen)
Als ik zelf terugkijk op zeer turbulente jaren dan heb ik zelf spijt vd momenten waarop ik niet pepamperd heb. En ja, ik zal best met momenten net wat teveel gepamperd hebben, ga er maar eens aan staan!! constant dat evenwicht zoeken. (ben echt boos over die kortzichtigheid)
Echter, een beetje teveel, daar gaat niemand dood aan en trekt zich ook wel weer recht.
Te weinig heel wat moeilijker.

Maar heb inmiddels ook wel geleerd dat er echt een ideaal zorgenkind bestaat.
Het zorgenkind dat heel duidelijk tegen dingen aanloopt en zich hier prima mee laat helpen.
Nee, mijn kind past niet in dat plaatje. Het zij zo.

Nur

Dat lijkt me wel goed, dan wordt in elk geval niet alles waar de leerkrachten geen zin in hebben op het bordje van je zoon neergegooid, zoals hier. Samen puzzelen lijkt me al heel anders, ook al vind je niet altijd een bevredigende oplossing. Dat zo'n oplossing niet altijd te vinden is zal elke ouder begrijpen. Ze probeerden het in elk geval.

En dat pamperen...tja. Ik snap werkelijk niet wat ik me daarbij voor moet stellen, ik ken niemand die zo is. Het is juist zo moeilijk om steeds te bedenken: kijk net alleen naar de kalenderleeftijd, wees geduldig.

Jammer

dat jullie het niet zien. Het is wel degelijk doorgeslagen van teveel aan hun lot overlaten naar teveel pamperen. Dit is logisch, het duurt weer even totdat er een evenwicht is bereikt.

@Nora jij geeft aan dat niemand dood gaat aan teveel pamperen, dat klopt, maar er gaat ook niemand dood aan te weinig pamperen. Wat wel een feit is dat teveel pamperen net zo schadelijk kan zijn als te weinig pamperen. De balans is belangrijk en ik zie dat deze op dit moment bij veel mensen is doorgeslagen naar teveel pamperen.

Natuurlijk moet je wel een beetje naar de kalenderleeftijd kijken. Van een kind van 10 jaar met een beperking kun je namelijk niet verwachten dat hij/zij zich gedraagt als een kind van 16. Het is allemaal aanvoelen en uitproberen.

@Bal jij begrijpt precies wat ik bedoel.

Paddington

Ik begrijp niet wat jij bedoelt. Met die kalenderleeftijd bedoel ik: het is normaal als een kind met een beperking zich in sommige opzichten jonger gedraagt. Dat trekt uiteindelijk wel weer bij, maar je moet er wel rekening mee houden.

En ja, er gaan wel mensen dood aan te weinig pamperen. Zelfmoord of poging daartoe komt veel voor onder jongeren met een beperking, en ook totaal doordraaien en helemaal niets meer doen. Maar laten we vooral flink gaan lopen doen.

over pamperen

Het is een vast patroon, je ziet het hier ook vaak in draadjes terugkomen. Kritiek op de ouders. Iemand stelde hier zelfs dat als ouder maar eens wat beter gingen opvoeden, dan hadden de leerkrachten het een stuk eenvoudiger en raakten ze niet overspannen.

Wat is dat toch, dat veroordelende?

Oké, ik heb wel een paar verklaringen. De mens heeft over het algemeen een nogal rooskleurig beeld van zichzelf. Blijkt ook uit onderzoek. Of het nu om opvoeden of autorijden gaat: we zijn nogal tevreden over ons zelf. We vinden dat we het (veel) beter doen dan heel veel anderen.

Ik denk ook dat het een soort van geruststelling naar ons zelf is. Als het echt slecht gesteld zou zijn met scholen, dan zouden we er zelf ook last van kunnen krijgen. Dat is geen prettige gedachte. Dus we houden ons dan graag voor dat het aan de andere ouders ligt. Dan kan het óns tenminste niet overkomen - en kunnen we vanavond rustig gaan slapen.

Opvoeden is geen kunst als je een makkelijk kind hebt. Als je een kind met 'iets' hebt, dan is gewoon middelmatige ouderschap eigenlijk niet genoeg. Dan moet je een Super Ouder zijn. En dan nog. Een kind is geen kleiwerkje dat je helemaal glad kunt boetseren. Zelfs Super Ouders kunnen dat niet.

OT Ouders met niet meer schoolgaande kinderen

Ik geeft eerlijk toe dat ik niet meer in de actualiteit van vandaag sta wat onderwijs betreft. Zelfs mijn dochter moet mij uitleggen hoe het bij haar op school werkt (HBO). Dat is vast een minpunt voor mij, maar als je er eigenlijk niet meer of amper mee te maken hebt, gaan de ontwikkelingen wel door en raak je eruit. Dan kun je door toch te reageren de plank behoorlijk misslaan.

@Li

Als je het zo bekijkt zijn er ook kinderen die sterven van teveel pamperen. Kinderen die een zo laag zelfbeeld hebben dat ze een einde aan hun leven maken. Laten we vooral allemaal heel erg veel gaan pamperen. Kortom wat jij zegt is in mijn ogen totale onzin. Er is nog niemand doodgegaan van wat meer zelf doen en proberen.

Ik zie gewoon dat ouders steeds vaker doorslaan naar de kant van teveel pamperen. Daarom geef ik aan: zorg voor een balans tussen pamperen en loslaten.

welnee

kinderen die teveel gepamperd worden rukken zich gewoon los. Noem eens een voorbeeld van een kind dat zelfmoord pleegde omdat er te goed voor hem gezorgd werd? Ik heb nog nooit van zoiets gehoord.

Een laag zelfbeeld komt juist niet door geduld en hulp, maar door steeds te laten merken: jij voldoet niet aan mijn verwachtingen, waarom ben je niet normaal.

Jij begrijpt echt

niet wat ik bedoel Li

Zelf laten doen is niet laten merken dat een kind niet aan je verwachting voldoet. Absoluut niet! Het is ondersteuning bieden op de gebieden dat een kind dat nodig heeft. Dat kost tijd en energie.

Een kind alles uit handen nemen wel. Daarmee zeg je eigenlijk ik vertrouw jouw er niet mee. Laat mij het maar doen, want dan gaat het tenminste goed. Dat is veel makkelijker, kost veel minder tijd en veel minder energie.

Ik kies als ouder voor meer tijd en meer energie steken in mijn kind en elke keer op zoek gaan naar die balans.

Paddington

'Een kind alles uit handen nemen wel. Daarmee zeg je eigenlijk ik vertrouw jouw er niet mee. Laat mij het maar doen, want dan gaat het tenminste goed. Dat is veel makkelijker, kost veel minder tijd en veel minder energie.'

Voorbeeldje:

Een kind EERST alles uit handen nemen en laten wennen aan school/brugklas en dan voorzichtig één voor één taakjes teruggeven als het er aan toe is is nog steeds geen pamperen! Voor sommige kinderen is het pure noodzaak en geeft het ze zelfs veel meer zelfvertrouwen dan lekker op hun bek gaan de eerste maanden. Niet elk kind komt daar goed uit en stroomt zonder dat dat nodig was na de brugklas af.

Klopt Triva

Dat is je kind helpen en kijken wat hij/zij aankan. Heb ik ook gedaan met mijn kind. Dat was ook pure noodzaak, dus ik begrijp heel goed wat je bedoelt.

Ik heb ook niet gezegd dat iedereen hier zijn kind pampert. Ik heb alleen gezegd dat ik zie dat er meer ouders zijn die hun kind te veel pamperen dan dat er ouders zijn die hun kind opvoeden tot zelfstandige wezens. Hier op het forum schat ik in dat de meeste ouders wel kiezen voor opvoeden. Gewoon het feit dat ze hier lezen en schrijven geeft al wat aan. Helaas is de OO gemeenschap niet typerend voor de maatschappij.