Ik brand af op passend onderwijs (docente)

aanvulling

Daarmee bedoel ik dus niet dat de problemen in het (passend) onderwijs vanzelf oplossen als je niet meer over de diagnoses praat! Het was even een zijsprongetje.

Deze draad geeft triest genoeg weer aan dat het passend onderwijs in de praktijk betekent dat dezelfde leerkracht gewoon nog meer op zijn/haar bordje krijgt. Het idee achter passend onderwijs is best goed, maar de uitvoering niet.

vroeger en nu

Vroeger was er net zoveel autisme en ADHD. Maar ik heb sterk het idee dat het vroeger over het algemeen gestructureerder was. Rustiger. Minder prikkels. Minder stress. Toetsen kreeg je pas in de zesde klas (groep acht) met de Cito. Moeder was thuis en zorgde voor Rust Reinheid en Regelmaat. Geen gestress en heen en weer racen tussen clubjes, BSO en zo. Waarmee ik niet wil ageren tegen werkende moeders, vroeger had je als moeder geen andere keuze dan thuisblijven, maar het bracht wel rust.

Kinderen met ADHD konden makkelijker uitwaaien buiten, tegenwoordig is dat toch echt veel minder vanzelfsprekend. Ik heb als klein kind (zonder ADHD overigens) heel wat zwerftochten gemaakt in het natuurgebiedje naast ons huis, ik woonde daar tot mijn zesde en zolang ik niet verder liep dan een bepaald punt, was dat prima. Tegenwoordig is het absoluut not done een kleuter zonder toezicht te laten rondzwerven in een natuurgebied, al is het nog zo dicht bij huis.

Daarnaast een stormvloed aan prikkels. Ik heb toevallig een televisiezender ontdekt waar ze Miami Vice uitzenden, van alweer dertig jaar geleden. Ik was twintiger toen die werd uitgezonden en herinner het me als een flitsende serie met veel snelle acties en trendy nieuwe dingen.
Ik zag het terug en was verbijsterd. Het was, op wat actiescenes na, die ook niet meer leken op die van de 21e eeuw, een rustige serie. Vooral de "bureauscenes" vielen op! Geen ratelende toetsenborden en bliepende schermen die allerlei licht verspreidden. Hoogstens een rinkelende telefoon. Met draad Wat een rust!
Tegenwoordig kun je geen gezin bezoeken zonder dat een televisie aanstaat, met of zonder geluid. Flits flits, schetter schetter! Ik heb toen mijn kinderen nog thuis woonden van hun begeleiders regelmatig te horen gekregen dat het opviel dat de televisie zo weinig aan stond bij ons... Blijkbaar viel dat op, terwijl wij niet beter wisten? (waarmee ik niet wil zeggen dat ik het allemaal zo goed doe, ik heb genoeg andere tekortkomingen als moeder ).

Tegenwoordig zie je nog maar weinig mensen met "oortjes" over straat lopen. Velen zullen daar continu geluid op hebben! Niet iedereen, want zowel mijn kinderen als ik dragen regelmatig "oortjes" zónder geluid, om teveel geluiden van buiten juist af te schermen, een tip die we ooit hebben gehad en waar we erg blij mee zijn. Maar ik geloof nooit dat de meeste "oortjesdragers" dit doen zonder geluid!
Niks mis mee, ik zit ook echt wel eens in de trein met een podcast in mijn oren, maar het is wel continu prikkel-prikkel-prikkel.

Al die prikkels bij elkaar: druk gezinsleven anno 21e eeuw, veel onafgebroken visuele en auditieve prikkels van alle kanten, plus de steeds grotere druk op de mensen, ook de kinderen (toetsen, moeten voldoen aan allerlei eisen om verder te kunnen komen, het steeds meer wegvallen van "vastigheid").

Rampzalig voor mensen met autisme en ADHD, maar ook voor een aantal mensen die te maken heeft met een andere beperking.

Konden die mensen dertig, veertig, vijftig jaar geleden nog onder de radar blijven en (min of meer) functioneren, ook al was het op de tenen lopen, slachtoffer worden van gepest en telkens moeten horen dat je dom of irritant was, tegenwoordig redden ze dat bijna niet meer.

Vroeger had ik een jongetje in de klas die, achteraf gezien, wel eens PDD-NOS/ADHD kon hebben (voor zover ik dat kan beoordelen natuurlijk). Die had woede-uitbarstingen en leerproblemen, bleef regelmatig zitten. Tot hij 12 was (en 2-3 jaar ouder dan zijn klasgenoten) en een familielid zei: "En nu is het klaar, die jongen gaat van school en komt bij mij in de zaak." Die jongen kreeg een simpele job tegen een zakcentje, heeft er voor zover ik weet jaren gewerkt en werd dolgelukkig! Tegenwoordig heb je meteen de LPA en allerlei vormen van Jeugdzorg op je nek!

Lang verhaal kort. Als jij als leerkracht zelf te maken hebt met steeds meer regeltjes, protocollen, eisen en zo die er volgens mij vroeger ook niet waren, en vervolgens een handvol kinderen met een diagnose, wat dan ook, in de klas krijgt die het ook niet makkelijk hebben door alle prikkels en de drempels en muren die ze regelmatig tegenkomen, dan kan ik me de noodkreet van Sini heel goed voorstellen.

speciaal onderwijs

Bij mijn zoon hebben we speciaal onderwijs ook overwogen. Hij heeft ADHD maar van mijn zoon wil je er geen 25 in de klas hebben. Hij is dus wel druk in de les en zeer makkelijk afgeleid. Hij vraagt veel aandacht van de leerkracht. Hij is nu bijna volwassen en het valt nu allemaal prima te doen.Maar de periode zo tussen 5 en 14 jaar vroeg hij evenredig veel aandacht van de leerkracht. Uiteraard is dat niet zijn schuld maar het was wel lastig voor de leraren. daar had en heb ik ook alle begrip voor.
speciaal onderwijs is ter sprake gekomen maar daar was hij simpelweg niet slecht genoeg voor.

En ik wilde hem daar ook liever niet op hebben omdat er tegenwoordig inderdaad vooral alleen kinderen op zitten met echt ingewikkelde problematiek en daar is mijn zoon dan weer te goed voor. en vanwege zijn makkelijke beinvloedbaar zijn wil ik hem zeker niet rond kinderen hebben die een justitieel verleden hebben.

Maar in die periode zo rond het begin van de middelbareschool had ik hem best een poosje in een speciale onderwijs klas willen hebben zoals mijn broer vroeger. Dat was voor hem, de leraren en de rest van de klas prettig geweest.

Als je mijn zoon in de klas hebt (in die jaren dan, nu valt het reuze mee) en nog een paar andere moeilijke gevallen dan gaat a) al je tijd uit naar het in gareel houden van die paar kinderen en weinig tijd meer naar lesgeven en b) komen de rustige, stille kinderen nauwelijks meer aan bod.

passend onderwijs

Probleem is dus vooral dat de klassen te groot zijn. Als de klassen kleiner zijn, dan heb je per definitie minder aandacht vragende kinderen (en dat kunnen ook "gewone" heftige pubers zijn).

Overigens zijn er bij ons maar één of twee leraren die mijn zoon geven wat hij nodig heeft, wat iets heel simpels is: het huiswerk duidelijk opgeven en verder ook voorspelbaar zijn. Lijkt me niet heel ingewikkeld, maar ze wilden hem naar het SO sturen. Dat is dan weer de andere kant van het verhaal.

Vroeger...

Vroeger was het volgens mij helemaal niet beter, rustiger of wat dan ook. De klassen waren enorm groot, er waren veel problemen in de klas, er werd weinig naar het individuele kind gekeken. Ik kom uit een adhd-familie en ook een slimme familie. Mijn broer had adhd en werd hij gelukkig op school? Nee zeker niet. Hij kreeg altijd de schuld van alles dat mis ging, omdat hij het meest oprecht was (ik heb nog nooit een adhd-er ontmoet die goed kan liegen. De klas had geen last van hem, want hij paste zich aan. Maar op het schoolplein en ook thuis ging het vaak mis. En thuis? Mijn arme ouders hadden geen idee wat ze met hem aan moesten.

Ik had een paar jongens in de klas die nu vast een diagnose zouden hebben. Soms vielen er zelfs klappen in de klas tussen meester en kinderen. De rest van de klas leed eronder. Ik was vrij slim, maar verborg mijzelf het liefst in een hoekje met een boek. Onder alle lessen. Dat had de meester helemaal niet door. Aan het eind van groep 8 was hij verbaasd over mijn eindcito. Hij wilde menaar de mavo sturen, het werd vwo met twee vingers in de neus.

Als ik nu naar mijn eigen zoon kijk, met adhd, wordt er zoveel beter naar hem gekeken en krijgt hij zoveel beter onderwijs dan de oudere generatie in de familie. Hij is totaal geen stoorzender in de klas (ik ben het helemaal met Jippox eens dat dat klassieke beeld van adhd heel vaak niet klopt) en is juist enorm afhankelijk van rust in de klas om te kunnen leren en presteren. Dus hij zal eerder klagen over drukke kinderen, dan dat hij eraan mee doet. Wat hij nodig heeft krijgt hij doorgaans ook: rust in de klas (in ieder geval bij toetsen), extra tijd bij toetsen, duidelijkheid bij het opgeven van huiswerk. Meer is er niet nodig. Ik kan me voorstellen dat dat voor het gros van de kinderen (met en zonder diagnose) geldt.

ijsvogeltje

Ik wil zeker niet indruk wekken dat alle adhd-ers druk zijn. Excuses. Ik had mijzelf waarschijnlijk te veel voor ogen als eeuwige stoorzender in de klas.
Ik was mij er overigens niet van bewust dat op het VO docenten bij wijze van spreken 35 verschillende handelswijzen moeten hebben. Mijn adhd zoon krijgt extra tijd bij toetsen. Dat is het.

Tja

Ik snap de druk en het probleem. Mijn ervaring is echter wel dat er een enorm verschil in leerkracht zit. Waar mijn kinderen op de basisschool bij veel docenten min of meer aan hun lot overgelaten werden (hele positieve uitzonderingen daargelaten) ervaren wij tot nu toe op de middelbare scholen en op het hbo wel passend onderwijs. Op de basisschool trouwens ook geweldige en mindere jaren meegemaakt. De één kan er kennelijk toch meer mee dan de ander.

Zeker van een hbo verwacht je misschien anders, maar wat een begrip en betrokkenheid. VO van kind 1 ging hier heel goed toen eenmaal bekend was waardoor de problemen veroorzaakt werden. Kind 2 zit pas een paar maanden op het VO. Dat is dus nog wat afwachten, maar de eerste indruk is positief. Ik hoop dat niet uit het oog verloren wordt dat niet (alleen) de docenten, maar dat vooral ook de leerlingen die hun "beperking" continue met zich moeten meedragen, in deze zaak slachtoffer zijn.

Diagnoses zijn niet meer relevant

Leerkrachten hebben nooit kennis hoeven hebben van diagnoses. Er is wel een periode geweest dat financiering afhankelijk was van diagnoses (rugzakje, speciaal onderwijs).
Dat is nu niet meer zo.
Er is geen enkele relevantie voor de kennis over diagnoses in de klas, of het moet zijn dat een leerling last heeft van een vallende ziekte. Dan weet men wat te doen in het geval dat.

Gejammer over passend onderwijs en dan ook nog over diagnoses beginnen is er vooral blijk van geven dat je niet begrepen hebt hoe dat passend onderwijs daadwerkelijk in elkaar steekt.

Dat is handig voor het schoolbestuur. Dat kan dan namelijk de machteloosheid uit blijven hangen (moet van de wet) terwijl het ondertussen werkelijk de bedoeling is dat juist dat schoolbestuur met het samenwerkingsverband in de slag gaat om het onderwijs zo te organiseren, de leerlingen zo te verdelen zelfs, dat lesgeven er alleen maar beter op kan worden.

Oh ja: Nee, er zitten NIET meer leerlingen met problemen in de klas. Of althans, op die scholen waar dat zo is hebben ze het EXTRA geld in iets anders gestoken. De geplande bezuiniging met passend onderwijs is NIET doorgegaan. Er is dus GEEN geld verdwenen uit het speciaal onderwijs.

Kijk

De reactie hierboven is de reden dat ik niet onder mijn gebruikelijke nick schrijf.

Particuliere school

Sinilid, probeer eens een baan bij Luzac of zo.

QuÊ?

Want, even ano, je gebruikelijke nick is "als door een wesp gestoken?"

Hoezo

hoeven docenten geen weet te hebben van de diagnoses? Hoe zie jij dat Mirjam?

Ik snap het probleem dat Sini beschrijft wel. Wel vraag ik mij dan af, hoeveel ligt er aan de kinderen en hoeveel aan de opvoeding/omgeving/maatschappij. Van mijzelf weet ik dat ik mij uren kon vermaken met het schaakspel. Dan had mijn moeder een rustig muziekje aan en was ze aan het huishouden. De TV ging pas aan na het eten. Er zijn gewoon heel veel prikkels.

Bij onze kinderen zijn mobieltjes in de les niet toegestaan. Ze mogen alleen gebruikt worden in de gang en in de kantine. De leerkrachten zijn daar erg streng op en doordat ze allemaal dezelfde regel hanteren zijn er weinig problemen.

Of er veel kinderen zijn met een etiket bij mijn dochter in de klas, weet ik werkelijk niet. Bij de jongste twee van mijn vriend wel, maar die zitten beide op onderwijs waarvoor een indicatie nodig is. De oudste zit op het MBO, daar is het natuurlijk nog anders. Mijn dochter zou een leerling kunnen zijn in de klas bij Sini. Zij heeft ook speciale behoeftes, ze is namelijk dyslectisch. Gelukkig heeft ze geleerd om er mee om te gaan, maar ze heeft voor sommige dingen gewoon de hulp nodig van een docent. Ze doet bijvoorbeeld voor een aantal vakken de toetsen mondeling. Fijn voor haar, een hoop werk voor de docent.

Mijn neefje heeft ADHD. Het is een echte stuiterbal. Mijn broer was vroeger net zo. Net als mijn ouders mijn broer hebben geleerd om hiermee om te gaan, leert hij het aan zijn zoon. Natuurlijk gaat dit met vallen en opstaan.

Persoonlijk denk ik dat er tegenwoordig ook ouders zijn die hun kind met een diagnose niet meer leren wat er van hen wordt verwacht in de maatschappij. Alles wordt aangepast aan de behoeftes van het kind, maar het kind leert zich niet meer aanpassen aan de omgeving. Het lijkt mij dat er een evenwicht moet zijn in wat je aanpast aan het kind en op welke punten je verwacht dat een kind zich aanpast aan de omgeving. Daarbij zul je als opvoeder altijd moeten kijken naar het kind en wat het kind aankan.

Van een leerkracht kun je niet verwachten dat het rekening moet houden met alle speciale behoeftes van alle leerlingen. Daarom denk ik dat er in deze tijd ook een belangrijke taak is voor de ouders.

Even gechargeerd een voorbeeld. Als je een kind hebt met maar 1 arm, is het niet handig om dat kind met veterschoenen naar school te sturen, waardoor het kind afhankelijk wordt van de leerkracht. Geef het kind dan schoenen die het kind wel met 1 hand aan kan doen. Een kind die er niet tegen kan dat het druk is in de klas als hij/zij een taak moet doen kun je bijvoorbeeld oordopjes meegeven.

Is het anders dan vroeger, ja, dat denk ik wel helaas. Kinderen worden nu makkelijk voor een Ipad gezet, want anders zijn ze lastig. Logisch want de tijd dat 1 van de ouders thuis bleef voor de kinderen is voorbij. Het huishouden moet toch worden gedaan en als Pietje door het huis stuitert is het moeilijk stofzuigen of koken.

Paar misverstanden

Allereerst lees ik: mijn zoon was niet slecht genoeg voor speciaal onderwijs. Er zijn scholen voor speciaal onderwijs op Havo en vwo niveau. Speciaal onderwijs behelst niet alleen maar praktijkscholen en dergelijke. Verder lees ik over SO scholen die steeds vollere klassen hebben, etc. Dat doen die scholen dan toch echt zichzelf aan. Mijn dochter zit op een VSO school met een vol is vol principe. Nooit meer dan tien kinderen per klas. Het is een groep van scholen met oa een aparte school voor mavo/havo/vwo waar alleen kinderen zijn met een diagnose binnen het autistisch spectrum. Sini, dat zou wat voor jou zijn, weet je dat? Kleine klassen, rust, rust en nog eens rust en gemotiveerde leerlingen. Alleen een opmerking: zij mogen muziek luisteren via een koptelefoon, indien gewenst. Helpt enorm om focus op het werk te houden.

Paddington

Dit namens mijn 16 jarige dochter: u heeft geen idee wat het is om bijvoorbeeld autisme te hebben. De aanpassingen zorgen ervoor dat ik kan studeren en kan functioneren. Ik ben geen verwend kind met teveel aanpassingen. Ik heb aanpassingen nodig om te studeren en de maatschappij aan te kunnen. Ik heb drie jaar op een reguliere havo/vwo gezeten met als resultaat een burn out.

Sini, je lijstje

Ik vind dat een heel mooi lijstje.
Wat de mobieltjes betreft: ik heb vriendinnen in het voortgezet onderwijs en die hebben als eis: geen mobieltjes, tenzij er een dringende reden is (bijv. een stervende in de familie). Bij betrapt worden: mobiel inleveren en eind van de dag ophalen.

Fiorucci

Met niet slecht genoeg bedoelde ik zijn gedrag en niet zo zeer zijn cognitieve niveau. Zijn gedrag was niet complex genoeg voor speciaal onderwijs. Hij was een stoorzender in de klas, vroeg veel aandacht en had veel concentratieproblemen. Maar dat was niet slecht genoeg voor cluster 4 (volgens de school). Ik ben daar ook nooit verder achteraan gegaan omdat ik het eigenlijk ook niet zag zetten om hem tussen kinderen te hebben met een meer complexe problematiek.

Nur

Jammer dat een kind puur beoordeeld wordt op gedrag, vind ik. De oorzaak vind ik veel belangrijker. Gern kind gedraagt zich zo voor zijn plezier ..

PDD

Het is niet pPd-nos, het is pDd-Nos. Pervasive Development Disorder, not otherwise specified.
En ik snap dat die kinderen meer aandacht vergen, maar als je de hele klas "autistisch" aanpakt, dan is alles in elk geval voor de hele klas duidelijk.

Mirjam

Als ik je goed begrijp, zeg je dus dat het bestuur van de school van sini faalt?

Want als het bestuur de zaken op orde zou hebben, kun je als docent gewoon lesgeven zonder iets te weten van diagnoses, want dan zitten die kinderen of niet in je klas of is het er maar 1 en kan je het beter aan?

Ik ben het er overigens mee eens dat er in de maatschappij en xus in het onderwijs veel meer prikkels zijn.

De ene leraar is de andere niet

Even terug naar mijn basisschooltijd. Terugkijkend weet ik zeker dat ik op de basisschool in ieder geval 1 dyslectisch meisje, 2 ADHD jongens, een meisje met een behoorlijke oogafwijking en een jongen met diabetes type 1 had. En dan ikzelf met mijn ADD nog natuurlijk.

Ik heb de klassenfoto's er even bijgepakt. Op de kop af 30 kinderen. Dat is dus 20% van de kinderen en dan heb ik nog niet eens heel diep nagedacht.

Op de middelbare zaten de jongen met diabetes en ik bij elkaar, hadden we een meisje in de klas dat te pas en te onpas door de klas schreeuwde, een jongen in een rolstoel die op motorisch gebied veel hulp nodig had en een jongen met zulke woede-uitbarstingen dat de hele klas af en toe stijf stond van schrik. Dat is toch ook een score van zo'n 20% op de 24 kinderen die er toen in mijn klas zaten.

Het is van alle tijd. Op de basisschool is er 1x een meisje overgeplaatst naar de lom-school, omdat ze werkelijk nooit ergens een voldoende voor haalde. De rest bleef gewoon op school. Er was wel een opvallend verschil. Er stond maar 1 leerkracht voor de klas op de basisschool en op de middelbare scholen was een afwezige leraar een grote uitzondering. Dat biedt structuur en duidelijkheid. Misschien niet maximaal 20 uur lesgeven, maar gewoon weer fulltime voor de klas? (Grapje hoor)

Ik had overigens leraren die uit ieder kind het beste wisten te halen en leraren die amper het eind van de dag haalden. De één heeft het gewoon meer in zich dan de ander. Dat is geen schande, dat heb je overal, maar het is wel een feit. Ook bij mijn kinderen zie ik dat terug. Gelukkig is het hier sinds zo'n anderhalf jaar tamelijk rustig op schoolgebied, maar we hebben dingen meegemaakt... Zelfde kinderen, andere leraren met ander achoolbeleid.

Ik hoop van harte dat het hier voorlopig nog zo rustig blijft. Mijn moeder werd trouwens door de nonnen opgesloten in de kast als ze niet goed oplette. Is ook een manier.

hele klas autistisch aanpakken

alsjeblieft niet.
Ik denk dat er maar één adequaat antwoord is op passend onderwijs en dat is écht kijken naar individuele behoeften. Een hele omslag in lesgeven. Niet alleen voor die grote uitzondering, maar juist voor de hele bubs.
Juist omdat het nu voor de uitzondering is, is het zo enorm veel werk denk ik. Het zit totaal niet ingebakken in hele systeem.
En misschien is het helemaal niet mogelijk zonder structurele aanpassingen in organisatie, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat een hoop energie verloren gaat aan weerstand, die energie is zeer goed te gebruiken in kleine aanpassingen die een groots resultaat kunnen geven.
Daarbij moet er een cultuuromslag komen. In plaats van in de klas het groepsgebeuren te stimuleren, mn belaalde kanten ervan, moet je naar een klimaat waarin het individu gekoesterd wordt, binnen de groep uiteraard. Daardoor kun je een dermate klimaat creëren waardoor er vanzelf al voorwaarden komen om goed te leren.
Binnen zo'n klimaat dóen diagnoses er ook helemaal niet toe.
Iedereen heeft zijn eigen leerstijl en behoeften, en als daar goede ruinte voor is is menig leerling/klas zeer zelfredzaam!

Welke reactie?

Welke reactie begrijp je niet Sini? als je minder kinderen in de klas wilt, dan moet je een baan zoeken in het particulier onderwijs.

Verder zijn leerlingen net mensen: ze verschillen onderling hemelsbreed. Jouw implicite stelling, leerlingen met een diagnose in het DSMIV spectrum zorgen voor problemen in de klas, is daarom niet juist.
De ene wel, de andere niet bovendien zijn er wel meer leerlingen die voor problemen zorgen.

De kern is: Les geven is al zo oud als de weg naar Rome.
Voor problemen met leerlingen zijn in die tussentijd heus - onderwijskundige (dus geen medische) - oplossingen bedacht. Pas die toe of zorg dat het schoolbestuur die toepast.

Zou kunnen

Marsy:"Als ik je goed begrijp, zeg je dus dat het bestuur van de school van sini faalt?"
Dat weet ik niet zeker. Er is hier meer aan de hand. Sini heeft beslist ook een wat romantisch verwachtingspatroon van les geven.

Maar vooral: de klacht die ze heeft en eigenlijk ook citeert van een andere leerkracht (zie begin draadje), draait om de veronderstelling dat als er nu maar speciaal onderwijs is waar aparte kinderen apart in worden onderwezen, dat dan het onderwijswalhalla vanzelf aanbreekt.

Als dat een onderwijskundige waarheid als een koe is, dan betekent dat dat het schoolbestuur het onderwijs op die manier moet inrichten. Met de wet passend onderwijs is die verantwoordelijkheid geheel - met geld erbij - aan de schoolbesturen en samenwerkingsverbanden overgedragen.

Het speciaal onderwijs is niet afgeschaft. Er is geen verbod op het apart zetten van leerlingen die apart gevonden worden. Sini (en haar collega's) moet niet hier klagen over de wet passend onderwijs, maar bij haar schoolbestuur dat kennelijk niet doet wat onderwijskundig (volgens Sini) voor de hand ligt.

Ik begrijp jou werkelijk niet Miriam

Duidelijk is dat jij géén idee hebt van de problematiek van een behoorlijk aantal kinderen. Kinderen die stoelen en pc's door de klas gooien, trappen in de buik van de leerkracht. En waarom? Omdat die kinderen een chaos in hun hoofd hebben. En dan de anderen kinderen, die er aan onderdoor gaan van de situatie in de klas. En wat dat je van de leerkracht? Tja, simpel op te lossen hoor. En al helemaal als de leerkracht niks zou moeten weten over de diagnose, geen enkel handvat zou hebben.
Wat wil en weet jij nog eigenlijk??