Ik brand af op passend onderwijs (docente)

Helaas wel

Maar dan als ouder. Mijn kinderen zaten op een school met een krimpend aantal leerlingen. De directrice deed er echt alles aan om leerlingen binnen te halen. Ze nam ook iedereen aan (zoals het hoort). Maar dat had nogal wat gevolgen voor de klas van mijn dochter. Er zaten op een gegeven moment meer kinderen in de klas waar iets mee aan de hand was dan kinderen waar niets mee aan de hand was. En dat had wel consequenties. Zo gingen de gymlessen bijna nooit meer door omdat de leraar er niet in slaagde om met de kinderen rustig naar de gymzaal te lopen. Een kind ging er altijd vandoor een paar andere kinderen maakten altijd ruzie. Ik kan het niet zo goed beschrijven maar op een gegeven moment ging het alleen nog maar om het in goede banen leiden van de klas en het ging heel erg ten koste van mijn dochter. Aandacht voor haar was er nooit. Haar resultaten waren ook niet denderend. Niet alleen voor mijn dochter maar voor heel veel kinderen was er geen enkele aandacht. En de school deed er alles aan om de boel op gang te krijgen. Extra begeleiding van de leraren, opleidingen bij Stichting Bartolomeus (er zat een bijna blind meisje in de klas) een assistent in de klas. Deuren op slot om gevaarlijke wegrenacties te vermijden. Geen gooi en smijt spullen in de weg. Speciaal leermateriaal.

Nu waren er wel meer dingen die ons niet zo bevielen op die school en uiteindelijk hebben wij onze kinderen eraf gehaald. MIjn dochter fleurde helemaal op op die andere school. Ze zit nu in groep 8 en heeft een VWO advies gekregen. Dat advies had zo op die andere school nooit gehad.

Dus ja Sinilind ik begrijp het. Ik had een enorme bewondering voor het geduld van de leerkrachten van mijn dochter. Maar als ouder vond ik het niet prettig. Het was teveel van het goede.

hmm

bij oudste moesten er in 3 havo ook minstens 8 kinderen even 'blijven' bij mentorles omdat er een diagnose was en mentor wilde aparte afsprken plannen.
maar die kinderen waren er vroeger ook in havo3 dus niet alles wat jij noemt valt onder de noemen vroeger was het er niet. hoeveel echte zorgleerlingen die aparte afspraken hebben zijn er?
en is het niet gewoon een onopgevoed stelletje en is het gewoon heel anders dan toen wij jong waren? Als ik me niet vergis ben jij niet opgegroeid in Nederland, zou dat misschien ook nog een verschil maken in je verwachtingen vooraf en je ervaringen nu?
gr Angela

even ano

ik vind basisschool en middelbare school twee heel verschillende situaties.
sinilind bedoelt VO, en daar reageeerde ik op; bedoel jij dat ook?
gr Angela

Angela67

Ik bedoel basisschool.

En ja, er zijn meer diagnoses. Toen ik net begon met werken wisten we nauwelijks iets van dyslexie. Ik zat in het speciaal onderwijs, had dyslectische kinderen in de klas en wist bij god niet wat er met die kinderen aan de hand was of hoe ik het moest aanpakken.

Nu is er vroegsignalering bij de kleuters, extra aanpak in groep 3. De manier van werken is anders dan jaren geleden. Waar het vroeger stil was en een kind moest doen wat de leerkracht zei, is het nu samenwerken, in groepjes of in tweetallen, door de klas lopen om je maatje te zoeken, begrijpen waarom je iets moet leren enzovoort. Ik pleit er zeer zeker niet voor om terug te gaan naar de oude situatie maar het is wel zo dat veel mensen al deze prikkels niet goed aankunnen.

Waar iemand met een lichte vorm van autisme vroeger prima de schoolcarrière kon doorlopen (ik denk even aan mijn autistische grootvader) vallen deze kinderen nu op. Buiten dat er meer onrust in de klas en maatschappij is voor deze mensen, is er ook meer kennis bij de leerkrachten.

Ik heb ook 27 leerlingen, hiervan zijn 11 leerlingen zorgleerlingen. De ouders spreek ik elke zes weken.

Herkenbaar!

Ik ken de situatie van twee kanten: als ouder van kinderen op de basisschool en als leerkracht in cluster 4 onderwijs. Op de reguliere basisschool van mijn kinderen zie ik steeds meer kinderen die (veel) extra aandacht nodig hebben, of op didactisch gebied (dyslexie, hoogbegaafd, etc) of in de aansturing (met name ADHD-ers en kinden met autisme). Bij mijn oudste kind in groep 5 zitten 8 kinderen met een diagnose waar ik van weet, en vast ook nog wel een paar waarvan ik niet weet. Vraagt veel van de leerkrachten, en er moet vaak 'gemiddeld' worden tussen de tegenstrijdige behoeften die de leerlingen hebben. Ene kind heeft echt een rustige omgeving nodig met weinig prikkels om tot werken te komen, de ander juist wat ruimte om te wiebelen of te tikken omdat opletten en doorwerken anders echt niet lukt. Lijkt me heel lastig en gaat soms ten koste van de aandacht voor kinderen die min of meer vanzelf wel lekker 'meehobbelen'.

Binnen het type onderwijs waarin ik werk(cluster 4 voor kinderen met psychiatrische problematiek, hoogcomplexe gedragsproblematiek of een combinatie van beiden) zie ik in de afgelopen jaren heel duidelijk dat de problematiek van de kinderen die uiteindelijk instromen in het speciaal onderwijs flink ernstiger is geworden. Scholen houden kinderen met ingewikkeld gedrag langer binnen, alleen de allermoeilijkste kinderen mogen nog naar het speciaal onderwijs. Klinkt positief (immers: dat is het idee van passend onderwijs) maar ik vind de nadelen erg groot: wij krijgen steeds vaker nieuwe leerlingen die echt beschadigd zijn door alle mislukkingen op hun oude school. Ze zijn soms ronduit getraumatiseerd doordat ze jaren op een verkeerde manier zijn benaderd, niet kregen wat ze nodig hadden en door iedereen uitgekotst werden. Dat is zó slecht voor een kind, dat krijg je bijna niet meer hersteld.

Verder is bij ons op school de categorie kinderen die in alle omstadigheden heel ingewikkeld gedrag laten zien steeds groter aan het worden. waar er vroeger ook nog in elke klas een aantal kids zaten die eigenlijk gewoon lekker draaiden als je rekening hield met hun beperking en bv meer duidelijkheid en overzicht bood, blijven die kinderen nu op het regulier onderwijs (waar ze echt tekort komen) en zitten in onze klassen eignlijk alleen nog kinderen met extreme gedragsproblemen. Ook in het speciaal ondrwijs worden de klassen steeds groter en zo heb je dan dus 12-16 van zulke kids in je klas zitten. Dat is nauwelijks te doen, niet voor de leerlingen en ook niet voor de docenten.

Dat kun/mag je niet weten

Sinilid' Van die 27 leerlingen hebben er 8 een diagnose."
Hoe weet jij dat? Dat mag jij helemaal niet weten. Diagnoses zijn voor het onderwijs ook helemaal niet relevant. Is het wel waar? Hebben die leerlingen een diagnose of heb jij ze die gegeven?

sinilid "Toen ik besloot om docente te worden was het omdat ik het geweldig vond om mijn kennis te delen en jongeren proberen te enthousiasmeren voor het vak Frans. "
Dat lijkt me haalbaar in een setting waar leerlingen vrijwillig voor dat vak kiezen.
Op de middelbare school is dat nu eenmaal niet zo. Die kinderen gaan omdat ze moeten. Niet omdat ze iets willen leren.

natuurlijk weet je dat

Waarom zou een leerkracht niet weten van de diagnose van de leerlingen? Ik kan me werkelijk bijna niets relevanters voorstellen.

Nou

Het idee was dat als je kinderen begeleid naar individuele behoefte dat er niet zo'n race op etiketten zou hoeven te ontstaan. Bovendien ben je gebonden aan privacy.
Maar zo werkt het toch niet. Zoon kreeg op het HBO toetstijdverruiming en een rustiger lokaal op overhandigen van de diagnose.
Gelukkig heeft dochter dat nog niet nodig op het MBO, ze haalt prima cijfers binnen de tijd, maar anders is het daar hetzelfde liedje.
Ook bij toelating wordt er expliciet naar gevraagd.

" maar ik vind de nadelen erg groot: wij krijgen steeds vaker nieuwe leerlingen die echt beschadigd zijn door alle mislukkingen op hun oude school. Ze zijn soms ronduit getraumatiseerd doordat ze jaren op een verkeerde manier zijn benaderd, niet kregen wat ze nodig hadden en door iedereen uitgekotst werden. Dat is zó slecht voor een kind, dat krijg je bijna niet meer hersteld."

Dat, en de overige informatie in de post van Mams herken ik ook van de middelbare school van dochter. Oorspronkelijk aangepast autismeonderwijs stroomden er op een gegeven moment alleen nog kinderen binnen met een dubbeldiagnose. En sinds ' passend onderwijs' is het een dumpplek geworden van het samenwerkingsverband voor alle soorten uitvallers, ook kinderen die uit een justitieel traject komen of met beelden die niet verenigbaar zijn met kinderen met autisme. Dochter is zelfs een tijd aangevallen en bedreigd op school. Gelukkig hield ze zich flink maar het had duidelijk met problematiek te maken waar dochter te autistisch en te eerlijk was bij kinderen die veel meer vaardigheden hadden om het onheil dat ze aanrichten, vernielingen en brandstichting, te verbergen voor derden.
Ook kwamen er in de lokaaltjes die oorspronkelijk gebouwd waren voor 8 kinderen met een extra setje leerplekken met afscherming tegen de muur, 14 kinderen of meer in een veel te klein lokaal.
Een belangrijke reden waarom het met dochter ook niet meer boterde op haar school.

Ik ben benieuwd hoe dit verder moet gaan.

natuurlijk wel

Docenten worden verwacht zich aan te passen aan de diagnoses van de kinderen, dus die weten precies welk kind welke diagnose heeft. Natuurlijk is dat relevant.

Ik snap het en herkenning ook op de school van mijn zoon

Inderdaad: VWO-klas van 32 leerlingen waarvan zeker 5 met een diagnose (waaronder zoonlief) variërend van autisme, AD(H)D, dyslexie, en ook nog een kind met psychische problematiek. Dit alles weet ik van zoon zelf.

Kortom, wat iedereen al lang wist: deze jammerlijke bezuinigingsoperatie (want dat is Passend Onderwijs gewoon) gaat niet werken.

Ik begrijp dat het prettig is om op dit forum je ei kwijt te kunnen hierover, of om informatie bij anderen te vragen.

Maar ga hiermee naar de minister, zou ik zeggen. Organiseer een petitie, schrijf een blog, ga op twitter, organiseer je met andere docenten met dezelfde mening. Ik zag net de nieuwe uitgave van het Onderwijsblad (met een nare voorkant overigens) en ook daarin gaat het over dit onderwerp.

Stap niet uit het onderwijs, maar verander het, of probeer dat in ieder geval. Er zijn heel veel mensen (uit het vak, maar ook ouders) doende met aangeven een duidelijk maken dat het zo niet gaat. Dat de huidige situatie alleen verliezers oplevert, omdat zowel alle leerlingen als de docenten nu niet aan hun trekken komen.

Wil je dit laten werken, dan moeten de klassen kleiner, het aantal werkuren omlaag, de bijscholing omhoog, meer mensen in een klas, meer begeleiders voor de kinderen. Dan moeten scholen en samenwerkingsverbanden niet op het budget gaan zitten (ik vermoed overigens dat ook de samenwerkingsverbanden, net als de gemeenten, budget achterhouden als buffer, om misschien wel om andere dingen mee te doen).

vel

Mijn man gaf les op de middelbare school, meer dan 15 jaar geleden. Hij is er op afgebrand omdat hij meer bezig was met opvoeden dan met zijn vak (vooral bij vmbo scholen was het meer opvoeden dan lesgeven, maar ook wel bij havo/vwo) En hij heeft een omscholing gedaan.

Sini, gezien je eerdere postings: ik denk dat het ook lastig is als je niet optimaal in je vel zit, om les te geven. Kinderen voelen dit haarfijn aan.

gekozen

natuurlijk heb je er wel voor "gekozen , want het was bekend toen je begon.
die leerlingen waren echt niet allemaal naar het speciaal vervolgonderwijs gegaan vroeger. Wat ik bedoel is dat het beeld dat jij van lesgeveven had - en het mijne vast ook als ik niet pubers op vo had waarvan 1 zelf met diagnose - minder gebaseerd was op actualiateiten. denk ik. vermoed ik.
gr Angela

Sini

Ik zou zeggen: " op zoek naar een andere baan, of ziek melden en omscholen." Je werkt in het onderwijs en dat is zoals het nu is. Het is niet de bedoeling dat je erdoor opbrandt, maar het is ook niet de bedoeling dat de leerlingen de dupe zijn van een docent die het allemaal niet meer trekt.

Juist kinderen met een diagnose zijn gebaat bij een positieve, respectvolle benadering, met begrip voor de manier waarop zij denken en hoe ze zijn. Qua aanpak maakt het niet eens heel veel uit of het een diagnose AD(H)D, autisme, dyslexie of wat dan ook is.

Duidelijkheid, respect, een bijgewerkt Magister, wat extra tijd zo nu en dan, een plekje in de school waar ze zich terug kunnen trekken als het in de klas even te druk is, huiswerk dat op tijd is doorgegeven... het zijn de standaard dingen die bij iedere diagnose toegepast kunnen worden. En af een toe een knipoog of een positief woord doet ook wonderen.

Als ADD-er en als moeder van 2 kinderen met ADD begrijp en zie ik de werkdruk. Het is wel zo dat het gevoel van "ik kan het allemaal niet aan" een gevoel is waar wij, als we het overzicht verliezen, ook 24/7 mee rondlopen en juist de mensen die niet opbranden door hoe we zijn, zorgen ervoor dat we goed functioneren.

Uit ervaring kan ik zeggen dat er gelukkig, ondanks de enorme druk, veel docenten zijn, die het wel trekken. Dat zijn degenen die mijn kinderen zien en die, zonder daar heel veel extra tijd aan kwijt te zijn, het beste uit hen naar boven weten te halen.

Het klinkt misschien allemaal een beetje bot en zo is het niet bedoeld. Ik zie ook hoe vol de klassen zijn, maar bekijk het ook eens van de andere kant. Ook degenen met diagnose hebben niet om klassen met meer dan 30 leerlingen gevraagd en voor hen is het minstens net zo zwaar. Ook zij branden op als ze niet krijgen waar ze recht op hebben.

Het onderwijs is veranderd en helaas niet ten goede (net zoals de gezondheidszorg trouwens). Zorg goed voor jezelf en wat mej. Griffel ook al aangaf: je lijkt door je eerdere postings niet heel goed in je vel te zitten en trap op tijd op de rem. Niemand is erbij gebaat als je straks echt helemaal opgebrand bent.

natuurlijk

iedereen van leerlingen tot docenten tot ouders tot onderwijzend personeel: iedereen merkt dat onderwijs en alles wat daarbij komt kijken niet meer de tijd en geld en zorg/waardering krijgt krijgen die we allemaal vinden dat het verdient. Dus ik zeg niet dat je zeurt of dat je "beter had moeten weten en dat je het niet mag zeggen". Maar als e.e.a. niet matcht met je verwachtingen, wensen en eigen state of mind hou het dan bij jezelf en kies iets anders. Óf je vindt het vak zo leuk dat je jezelf leert managemen, eens stapje terug doet in lesgeef-uren en de andere tijd gaat gebruiken om te helpen het systeem te verbeteren. Want de maatshcappij dat zijn wij. Of je zoekt een andere baan (en probeert op andere manieren je wens tot verbetering te ondersteunen). Dus klagen in de lerarenkamer en op een forum is A, maar je moet ook een B doen. En dat is Afscheid nemen of Veranderen (want ik denk dat de derde letter, de A van Acceptatie, geen optie meer is, dat heb je geprobeerd).
gr Angela

ADD-er

Ik denk dat je twee dingen verwart. Duidelijkheid, respect en een knipoog is iets wat ingebakken zit. Het gaat om de driehonderd kleine aanpassingen waar je elke dag aan moet denken. Klein voorbeeld: bij een uitleg moet ik eerst naar Pietje en hem stevig op zijn schouder duwen. Lichte aanrakingen ervaart hij als pijnlijk. Pietje is er nu 'bij' en kan de uitleg volgen. Jaap moet alles visueel ondersteund hebben want hij heeft een auditieve verwerkingsstoornis. Het bord moet met een donkere achtergrond anders kan mijn slechtziende kind het niet volgen. Marietje heeft niet genoeg aan het woord 'uitleg' en moet bij iedere instructie bij haar naam genoemd worden omdat ze anders denkt dat het niet voor haar is. Alle kinderen met een korte concentratie en of oorproblemen zitten vooraan zodat ze de instructie kunnen volgen. Die kinderen moet ik wel even aan de instructietafel roepen want hun eigen plek is ergens anders, in een groepje. Ondertussen vertaalt de doventolk wat er gebeurt zodat Eefje het ook kan volgen. Dit is allemaal in de eerste twee minuten van een dag, de eerste les.

Er is gedrag van de leerkracht, en aanpassingen van de leerkracht voor een kind. En echt, je zou niet willen dat een kind met ADD hetzelfde krijgt als een kind met dyslexie. Wel in omgang qua duidelijkheid en respect, niet qua instructie.

vicieuze cirkel

Sini, het kan ook goed zijn dat je in een vicieuze cirkel zit en het doet er niet toe wat er eerder was: werkdruk of persoonlijke dingen. Maar om eruit te komen moet je ofwel ondersteuning krijgen vanuit school en heel goed je rust vinden in de dagen dat je niet werkt, ofwel zorgen dat je een baan vindt met kleinere klassen of een andere doelgroep. Want met minder werken nog op je tandvlees lopen klinkt niet goed.

diagnoses

"Waarom zou een leerkracht niet weten van de diagnose van de leerlingen? Ik kan me werkelijk bijna niets relevanters voorstellen."

Omdat je er met een diagnose geen gebruiksaanwijzing bij krijgt. Omdat een kind zoveel méér is dan zijn diagnose. Omdat niet alle kinderen met diagnoses probleemgedrag laten zien in de klas. Omdat een diagnose niet vertelt welke ondersteuning een leerling nodig heeft. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Juist omdat leerkrachten maar een beperkte kennis hebben van allerhande aandoeningen, is de focus op diagnoses en etiketten gevaarlijk. Daardoor maken ze elkaar/zichzelf/ouders wijs dat het labeltje inderdaad vreselijk relevant is.

Misschien een aardige test: Ik heb een zoon met ADHD en de nodige ASS-kenmerken. En nu? Wat betekent dit dan voor hem. voor de klas en voor de leerkracht?

Omdat

Je krijgt als leerkracht niet enkel de diagnose, dat is niet interessant. Er is een heel boekwerk, ingevuld met en door ouders, intern begeleider, bovenschoolse begeleiders. Hierin staan alle belemmerende en stimulerende factoren op veel gebieden met aanwijzingen wat waarschijnlijk het best helpt bij dit kind.
Dit plan wordt regelmatig geëvalueerd zodat zaken die goed helpen bij een kind blijven en dat wat niet werkt, aangepast wordt.

Nu is het vaak dat bij eenzelfde diagnose bijna dezelfde aanpak kan horen. Bijna, want het blijft wel maatwerk. Wat bij het ene kind de ene dag werkt hoeft de andere dag niet te werken en hoe het bij een ander kind is weet je niet. En als je een prachtig plan hebt kan het ook nog zijn dat het voor de leerkracht niet werkt. Om welke reden dan ook.

Ik ervaar dit boekwerk als een minigebruiksaanwijzing. Mini, omdat wat we met elkaar bedacht hebben niet altijd zo uitpakt bij een kind en je moet dus blijven observeren en met een kind in gesprek blijven wat prettig is voor hem en wat niet. Een handreiking, meer is het eigenlijk niet.

Wat voor jouw kind werkt weet ik niet want ik ken je kind niet. Het is veel te kort door de bocht om een 'handleiding' te vragen voor een kind op basis van een diagnose. Hier gaan gesprekken aan vooraf met het kind, de ouders, de leerkracht, de intern begeleider, eventueel iemand van clusteronderwijs, externe deskundigen enzovoort. En dan heb je iets dat misschien werkt. Of niet, en dan gaan we het aanpassen.

even ano

"Je krijgt als leerkracht niet enkel de diagnose, dat is niet interessant."

Dat is goed om te horen. En dus anders dan jouw stellige uitspraak dat de diagnose vreselijk relevant is. Misschien moet je dan ook niet meer zo noemen. Dat lijkt spijkers op laag water zoeken, maar de praktijk is nu eenmaal dat in onze maatschappij een sterke focus ligt op de diagnose zelf. Het label. En dat daar allerhande conclusies aan worden verbonden. De diagnose is niet relevant, de gebruiksaanwijzing wel. Daar moet het over gaan (dus noem het dan ook maar zo).

Ijsvogeltje

Mijn reactie was een reactie op Mirjam die stelde dat leerkrachten het allemaal niet hoefden te weten. Bij iemand die altijd iets te melden heeft over onderwijs, ga ik er van uit dat er kennis is over plannen van aanpak, ontwikkelingsprofielen enzovoort.

Ik had het wellicht minder stellig kunnen brengen, maar voordat er een diagnose is ben je al een hele tijd en vele gesprekken verder en ik was er misschien ten onrechte vanuit gegaan dat mensen begrijpen dat het logisch is dat een lang proces aan een diagnose vooraf gaat.

Een kind krijgt geen diagnose bij aankoop van een pakje kauwgum.

Wanneer je als leerkracht een kind met een diagnose binnenkrijgt en je als leerkracht niet betrokken bent geweest bij het begintraject en het loopt min of meer op rolletjes, dan lees je wel de handleiding maar verder meestal niet. Ik kan me voorstellen dat er leerkrachten zijn die het denken te weten omdat ze altijd een bepaalde aanpak hebben bij stoornis x of y en de handleiding helemaal niet doornemen. En dat is waar het gruwelijk mis kan gaan want kinderen zijn geen eenheidsworstjes.

even ano

het gaat op de basisschool echt wezenlijk anders dan op het VO!
gr Angela

ik denk

dat we basisschool en middelbare ook echt niet door elkaar moeten bespreken in dit draadje.

Overigens als de kinderen uit #21 echt allemaal in 1 klas zitten dan is de school verkeerd bezig. Dat is statistisch gezien helemaal niet nodig.

echt veranderd?

Is het nu anders omdat je formeel een diagnose hebt of zitten er nu meer kinderen met bijv ADHD op een middelbare school?
Ik ken in nabije omgeving wat kinderen met adhd en ik bij sommigen denk " de appel is niet ver van de boom gevallen". Die ouders zaten vroeger gewoon op het reguliere VO. Niet altijd is hun schoolloopbaan vlekkeloos verlopen en het zou mooi zijn als dat nu anders kan. Maar 35 jaar geleden zaten ze waarschijnlijk ook al druk te zijn onder franse les.

verschil met 35 jaar geleden

het grote verschil met 35 jaar geleden is dat er niet van de docent verwacht werd dat deze 35 verschillende handelwijzen in 1 klas hanteert want pietje moet x, klaas y en voor marietje is z noodzakelijk.
Als je geluk hebt komen x, y en z overeen, als je pech hebt niet.

Op de basisschool heb je dan het voordeel dat je maar 1 klas hebt, maar doe dat nog even maal 3 of 4 klassen a 30 leerlingen en het tikt nogal aan.

En ja, de basis is Magister op orde, huiswerk duidelijk, opdrachten duidelijk maar dat hebben de nadh kinderen ook nodig.
In mijn vakgebied noemen we dat een PRP of ORP. Ofwel zonder de basis kun je gewoon niet goed produceren.

Alkes

Daar wordt verschillend naar gekeken. Sommige mensen beweren dat tegenwoordig iedereen maar een diagnose krijgt. Of dat het nu meer voorkomt door het vele beeldschermgebruik. Of door vaccinaties. Of door slechte opvoeding.

Natuurlijk kwamen allerhande stoornissen vroeger ook voor. Er was alleen veel minder aandacht voor. Als je je niet kon concentreren, dan was je gewoon dom. Of lastig. Of allebei. Als je googlet op volwassenen met ADHD, dan kom je indringende verhalen tegen van mensen die een mislukte jeugd hebben gehad doordat ze niet begrepen werden.

"Maar 35 jaar geleden zaten ze waarschijnlijk ook al druk te zijn onder franse les."
Een van de belangrijkste misverstanden is dat ADHD'ers druk zijn in de les. Dat ze overlast-bezorgde-kinderen zijn. Ook in deze draad worden diagnoses als ADHD en autisme 1-op-1 in verband gebracht met 'gewone kinderen die te weinig aandacht krijgen' en 'leerkrachten die afbranden' en 'zo had ik mij lesgeven niet voorgesteld'. Begrijpelijk hoor, ik wuif de problemen van Sinilind echt niet weg. Maar het geeft wederom aan dat je het niet zou moeten hebben over diagnoses/labels, maar naar de ondersteuningsbehoefte van een leerling. (de leerkrachten van mijn zoon met ADHD zouden wel 25 leerlingen zoals hij in de klas willen hebben)