Slaande ruzie met familie

Er zijn hier meerdere schuldigen. Er is nooit maar 1 aan wie alles ligt. 
Jouw man heeft iets gedaan maar de ouders hebben geen zelfinzicht. En al zouden alle partijen dat hebben dan nog zijn het de daden dus gedrag. Je zit er tussen. 
Ik herken precies dat stukje. 
Ook dat met moeten inderdaad. Ik moet helemaal niks. Als je iets wilt moet je er wat voor doen vaak. Maar zodra de wil er niet is, is moeten al helemaal verdwenen. 
Als je zo niet verder kunt zul je misschien kiezen om te scheiden voor je eigen rust. Dat doe je omdat in de situatie om je heen mensen zijn die het zo maken dat je er zo aan onderdoor gaat. 
Of je blijft bij je man die geen berouw heeft. En je gaat alsnog zelf naar je ouders. Je scheidt deze partijen. 

Dit is precies waarom ik de verhalen over die ene persoon dan maar slik. Het liefst roep ik dan ja kan me geen ene … schelen maar ik ga ervan uit dat het de mensen niet lukt rekening met mijn gevoelens te houden. Het is van hun ook nog steeds familie. Dus ene oor in andere oor uit. Maar ik voel nog steeds dat er dus omheen wordt geluld. Het echte probleem van gelieg en achter me rug geklets dat los ik niet op. Ik ben er niet bij en geen onderdeel meer van. Ik vind dat volwassen mensen dat zelf maar moeten uitzoeken. De oudere generatie weigert echt goed naar zichzelf te kijken. En die ene daar weet ik van (doordat ook daarvan aan mij wordt doorgekletst) dat die psychisch ook goed in de war is. En zelfs mij wordt gevraagd wat die moet doen. In een situatie waar ik ook zwak heb gezeten en het allemaal wel aan mij zou liggen. Komt persoon zelf in zo’n situatie is ineens mijn advies nodig. Het zegt mij zoveel dat ik heel erg blij ben mezelf af te scheiden van hetgeen waar ik niet meer bij hoor. 
Ik zeg niet hoe jij het moet doen maar grenzen aangeven, lijkt op beide kanten van toepassing. Je ouders horen ook jou alle geluk te gunnen en je man heeft zich ook niet ingehouden. Je daar staande in houden is op je tenen lopen. 

Ariz schreef op 01-10-2022 om 18:14:

[..]

Nee volgens hem was dat geen uitlokken maar opkomen voor mij

En wat vind jij daarvan? Heb/had jij dit nodig op die manier?

Je had ook kunnen zeggen, "dat is niet de manier waarop ik gesteund wil worden". (Ik dacht trouwens dat je man voor je aan het opkomen was op dat moment?) En waarom is het überhaupt nodig dat twee andere mensen in discussie moeten gaan OVER jou? In jouw bijzijn.

Jij waait gewoon met de hardste wind mee, heb ik het idee. Zegt je man iets stelligs, dan geloof je dat. Zegt je familie iets stelligs, dan geloof je dat, al is het het tegenovergestelde.

Ah, een gevalletje 'ik betreur de ophef'. Dus geen spijt van zijn daden, maar hij baalt van de consequenties. Als hij dit goed wil maken, dan moet hij beginnen met oprecht berouw te tonen. Niet alleen naar jou, ook naar de man die hij buiten westen heeft gemept. 
Wat wil je man in therapie gaan leren eigenlijk? Het onderdrukken van agressie of het ontwikkelen van een geweten?

Wat ik wel lees is dat zowel je man als je ouders denken te weten wat het beste is voor jou en dat jij eigenlijk heel weinig ruimte hebt om je eigen mening te ontwikkelen en zelf keuzes te maken. Daarin mag je best wat meer voor jezelf opkomen. Naar je man en naar je ouders toe. 

Verwisseling van feiten
Eens heeft iemand mij onrechtvaardig behandeld, daar had ik wat van gezegd waardoor diegene zich zwaar beledigd voelde en mij ging zwart maken bij de familie. Ik was volgens haar ondankbaar en hard. Mijn man wilde in kader van de lieve vrede dat ik haar ging vergeven.
 Ik heb vanwege het zwart maken dit geweigerd omdat ze die vergeving na alle waarschijnlijkheid zou gebruiken om duidelijk te maken dat ik de veroorzaker was van de boosheid die zij voelde, zo stak ze namelijk in elkaar; verwisselen van feiten om goed voor de dag te komen.

Ik snap  zodoende dat de echtgenoot wel spijt kan voelen voor het gebeuren dat TO heeft moeten meemaken en dat hij mogelijk wilt voorkomen dat dit zich herhaalt en daarom voor therapie kiest in belang van huwelijk. Maar  de wijze waarop zijn schoonvader zich opstelt, ( voor mij herkenbaar), is geen blijk van goede wil. Eerder één van gestook in huwelijk van zijn dochter door haar echtgenoot zwart maken. Grote kans dat de vader een vorm van berouw kan vervormen tot een ‘zie je wel, hij erkent dat hij fout zat’, dus het ligt niet aan mij. Mensen die zo in het leven staan, veranderen niet. Die zul je , hoe pijnlijk dan ook, op gepaste afstand moeten houden.
Sterkte Ariz

Precies wat Flanagan zegt. Als je tussen een stel zit waar niemand zijn eigen fout erkent maar de ander vind waar het aan ligt kom je dus nergens. Als vader zegt ja het was maar een uitspraak uit kwaadheid en man zegt daarop heb ik je geslagen en beide erkennen dat het niet slim was kun je een gesprek houden.
Wanneer 1 zegt ik heb geen schuld en de dochter/vrouw moet kiezen. Dan wordt een onschuldige met de lasten van beide partijen opgezadeld. 
Als je zelf last hebt van de uitspraken van een persoon die je toch niet veranderd dan is de keus of je toch daarmee verder nog plezier hebt. 
Soms voel ik me ook fout omdat ik rigoureus heb besloten ergens een punt achter te zetten. Toch weet ik niet wat ik anders had moeten doen. Op dat moment was ik zelf veel belangrijker en had ik zoveel op mijn eigen bord. Als ik me had gericht op de volwassene die een mes in mijn rug stak en daar de aandacht op had ingezet was dat ten koste gegaan van mijn eigen kroost. Dus de keuze was niet moeilijk.

Jij hebt ook een kindje to, als je goed voorbeeld wilt zijn laat je vooral niet van de wijs brengen door wat anderen vinden wat je doet. Voor jou moet het goed zijn. Dan is het automatisch goed voor de rest. Als ze van je houden tenminste.

Flanagan schreef op 02-10-2022 om 13:04:

Verwisseling van feiten

We kunnen het natuurlijk niet echt weten want we kennen de situatie niet goed en Ariz, je lijkt niet heel scherp op het gedrag van je naasten. Je zit geregeld dingen goed te praten, van zowel je vader en moeder als je man. Je wil iedereen te vriend houden en als ze je onder druk zetten waai je dan weer eens met de een, dan weer eens met de ander mee. Door jouw meegaandheid is voor ons nauwelijks meer te onderscheiden wie waar verantwoordelijk voor is. Toch ben ik op basis van wat jij schrijft sterk geneigd om met Flanagan mee te gaan. Zoals ik ook al eerder heb aangegeven vind ik jouw ouders niet zuiver op de graat. Je man heeft zeker werk te doen en misschien is hij wel een veel grotere kl/&€@“zak dan hier zichtbaar wordt. Maar je ouders zijn zeker geen onschuldige slachtoffers. Je man lijkt al langere tijd onder de een of andere druk te staan van jouw ouders en hij lijkt het gevoel te hebben gehad dat hij dat alleen en/of namens of voor jou moest oplossen. Ik denk dat je heel goed moet nagaan waar jouw belang ligt: als je man ook jouw belang vertegenwoordigt in de relatie met jouw ouders, hoe slecht hij het ook heeft aangepakt, moet je daar ook voor gaan staan. Daar waar hij dat niet doet, moet je je duidelijk uitspreken. Maar je kunt hem niet in zijn eentje laten worstelen met de druk die er door jouw ouders op jullie gezin wordt uitgeoefend als dat tot zulke enorme escalaties leidt. Hij kan dat overduidelijk niet aan. Als hij in beginsel gelijk heeft, zul je hem daarin moeten bevestigen, los van dat zijn gewelddadige gedrag natuurlijk kant noch wal heeft geraakt. Dat is inmiddels overduidelijk. En toch zul je hem moeten steunen in zijn ‘verzet’ tegen je ouders’ bemoeienis, als dat ook voor jou een issue is en als je van hem houdt. En als je dat gaat doen moeten jullie samen naar manieren toe die effectiever en kalmer zijn dan iemand tegen de grond slaan. Je doet dat nu ook wel door voor hem te kiezen tegen de uitdrukkelijke wens van je ouders in. Toch laat je je nog door ze uitspelen door mee te gaan in hun wens hun schoonzoon niet meer te zien. Ik snap dat je het contact niet helemaal verbreekt maar ik zou het wel zodanig beperken dat deze mensen beseffen dat jij wel degelijk achter hem staat en dat het geen business as usual wordt. 

Het is heel goed dat jullie in relatietherapie gaan. Jullie hebben veel te bespreken. Besef dat je zelf ook veel werk te doen hebt om helder en sterk in je relaties te komen staan en beter zicht te krijgen op wie jouw belangen in het oog houden en wie niet. Ik word daar in jouw beschrijvingen eigenlijk maar nauwelijks wijs uit dus dat is voor jou kennelijk ook niet erg helder. Maar nogmaals: je beschrijft hier veel meer manipulatief gedrag van je ouders dan van je man. Je man lijkt vooral een onbehouwen lomperik die zijn frustratie niet onder controle heeft. Maar je ouders oefenen enorm veel druk op jou en jullie uit, en al lange tijd. Dat is in ieder geval de indruk die je verhalen op mij achterlaten. Pas een beetje op met je ouders. Ze zijn misschien helemaal niet zo lief en kwetsbaar en gevoelig als jij denkt. In ieder geval laten ze zich aan jouw gevoelens en kwetsbaarheid kennelijk weinig gelegen liggen. Het gaat vooral om hun gekrenktheid. En ze gebruiken het slechte gedrag van je man als breekijzer tussen jullie. 

Het is vast niet zwart wit. Je ouders zullen op hun manier zeker van je houden. Maar het is wel een beetje de vraag of ze dat echt kunnen, of ze buiten hun eigen gedachten over jou en wat zij denken dat goed voor jou is kunnen treden. Of ze ook van jou kunnen houden en je met respect kunnen behandelen als jij niet aan hun verwachtingen voldoet. Ik zie daar jammer genoeg in jouw verhalen weinig voorbeelden van. 

O ja, de ouders (de oudste van de levende generaties) zijn altijd degenen die niet aanpassen. In dit soort conflicten. Nouja altijd vaak. 
Ik zie het bij mezelf en ook bij ex schoonouders. Zelfs daar heb ik regelmatig last van. Hun wil door te drukken in mijn domein. Kleinkind heeft last van ze (mijn kind) omdat ze heel andere band heeft dan andere kleinkinderen van die mensen. Het gaat allemaal om de buitenkant. Aan de binnenkant zijn ze zelf zo verrot als het maar kan. Mijn ex doet er zelf ook niets aan dan binnen een kwartier bij ze weg te zijn omdat ie anders ruzie heeft met een van zijn ouders. 
Voor mij zo veelzeggend. Gelukkig ben ik ze niets schuldig. Hun eigen kind komt niet langs en voelt zich weinig plezierig in hun bijzijn. Komt zijn geld halen en dan is ie snel weer verdwenen. Dat is het enige wat de band voorstelt. En als hij problemen heeft weet ie ze ook te vinden uiteraard. 
Het is hard maar je kunt helaas niet iedereen een potje tevreden gaan zitten houden. Daar is het leven veel te kort voor.

Ariz schreef op 02-10-2022 om 14:41:

[..]

Mijn partner had de kans om op de staan maar hij ging er zo fel tegenin dat hij even wou laten zien wie hij was.en met denigrerend gedrag bedoel ik me uitschelden waar iedereen bij staat.of uit zijn slof schieten omdat hem bijvoorbeeld iets niet lukt en dan zeg ik toevallig iets ( wat daar buiten is ) en word hij boos uit het niets.Boos op mij worden waar me ouders bij staan.Dan voel je je heel klein op dat moment.En dat is al al heel vaak voortgekomen dat me ouders maar stil bleven uit respect voor me man.Ze wilden niet de sfeer verpesten zeg maar.Daarom is dit zo’n moeilijke situatie dat ik mezelf totaal kwijt ben.Je wilt je gezin niet in de steek laten maar stiekem toch weg hier uit sh*t.

Dit klinkt niet alsof je nog in je huwelijk met je man gelooft. Geef de therapie een kans, maar lees ondertussen ook in rubriek Echtscheiding en verder op OO als voorbereiding en waar je rekening mee dient te houden. 

Het is moeilijk te beoordelen. Toch moet je die vragen zelf gaan beantwoorden.
Hoe zou jij het vinden als je kind later zo n partner heeft als die van jou? Hoe zou je het vinden als jij als oma je partner laat uitrazen op zijn manier naar de partner van je man? 
Je man lijkt iemand die slecht tegen kritiek kan. Maar jij bent erbij gebleven al die keren dat hij over je grens ging. Wat is er gebeurd na die keer dat hij jullie in die dronken bui liet zitten? Gesprek gehad waarin jij je punt kon maken? 
Tuurlijk voel jij je sh*t, dat zal ik niet alleen begrijpen. In hoeverre ga je bepaalde gedragingen accepteren?