Slaande ruzie met familie
hallo allemaal
Ik zit met een vreselijk groot probleem en verdriet en voelt tevens als verlies.
Wij zijn een familie met een hechte band.
Wij zijn altijd veel op vakantie geweest met elkaar en hebben altijd veel tijd met elkaar doorgebracht.
Sinds we een kleine hebben van 3 veranderde de band ook waardoor me ouders vaak met veel dingen bemoeide.
Voor hun was dat uit voorzorg maar vaak voor mij was het heel lastig om hun te begrijpen omdat ze een andere jeugd en tijd hebben beleefd.
We zijn vorige week op vakantie geweest en daar kregen mijn man en vader een discussie.
Het liep zo hoog op dat ze elkaar vernederde en me moeder erbij kwam zitten en riep als hij jou pakt maakt hij jou dood.mijn vader zei iets wat me man boos maakte omdat me moeder laatste tijd heel veel heeft geklaagd over mijn vader. En juist waar het om ging doet hij zelf.dus moeder klaagt bij kinderen en bij de ruzie komt ze juist voor me vader op.
Dat voelde voor me man als een dreigement.
Vervolgens staan ze beide op en gingen mijn moeder,zusje en ik hun 2 uitelkaar duwen.
Mijn man voelde zich bedreigt en dacht dat mijn vader ging slaan.
Mijn vader is zwaarlijvig en man 90 kilo.
Dus hij was bang dat hij geklapt gingen worden.
Uit reactie heeft hij dus me vader geslagen op zijn oor maar perongeluk zo hard dat hij op de grond is gevallen en even buiten westen is geweest. Wat ik heel erg vind ! Ik ben me kapot geschrokken !
Ik stond erbij en ik heb geschreeuwd waar dit op slaat en hoe dit kan.
Zo ongelooflijk!!
Later is me vader na ziekenhuis gegaan voor hechtingen.Een hele gedoe terwijl de vakantie net is begonnen.
Op het moment zijn me ouders nog op vakantie en zegt me vader dat hij er echt helemaal klaar mee is en nooit meer contact met hem wil.
Mijn man is ook nog boos maar zegt dat hij schuldig is en het in de toekomst goed zou willen maken maar mits er van beide kant word bekend.
Mijn ouders zeggen dat ze dit niet normaal vinden en verwachtten dat ik bij mijn man wegga.
Tuurlijk vind ik heel heel heel erg maar ik was voor deze vechtpartij wel heel gelukkig met hem.
Ik sta nu tussen een 2 strijd.
Ouders verwachtten dat ik bij hem weg ga uit respect omdat ik van ze de hou.
Maar niemand kan mij vertellen wat ik moet doen maar makkelijk is het niet als je een kleine hebt en koophuis.
En dat terwijl van de voren wel alles leuk was.
Heeft iemand dit ook eens meegemaakt ? Of hoe ga ik hiermee om ? Of wat moet ik doen ? Ik ben even helemaal in de war
Liefs
Biebel schreef op 30-09-2022 om 16:57:
Sorry To, je bent ongetwijfeld een veel te grote lieverd, maar ik krijg ontzettend de kriebels van het gedrag van je ouders.
Ze willen drama. Door al die jaren je man te veroordelen, hem op te hitsen en als hij dan (hoe fout ook) reageert de verdrietige onschuld uit te gaan hangen. Rouwen? Om een kind dat leeft, gezond is, hulp zoekt en zich bewust is dat er zaken moeten veranderen? Zonder zelfreflectie op wat ze zelf hebben gedaan om dit zo uit de hand te laten lopen?
En jij voedt het drama. Door erbij te blijven zitten. Door niet voor jezelf op te staan maar mee te gaan in alle emoties. Wanneer gaat het nu over jou, over wat jij wil? Wil jij je ouders nog zien? Dan kan dat. Als zij weten dat ze niet moeten stoken en wroeten in jouw relatie. Wil jij dat je kind zijn grootouders ontmoet? Zelfde voorwaarden. Wil je man niet mee? Zijn probleem, maar je gaat niet voor hem dat regelen.
En zo ook in je eigen relatie. Goed dat jullie in therapie gaan, want daarmee kun je onderzoeken wat deze relatie voor je betekent. Maar bewaak echt je eigen gevoel en benoem gerust hoe voorvallen als die op de vakantie waar hij dronken (!) wegreed en deze ruzie, jóu pijn doen. Hoe angstig ze je maken, hoe voorzichtig je misschien bent om hem maar niet boos te maken.
Net zoals het lijkt of je bij je ouders heel voorzichtig bent. Tijd om voorzichtig op jezelf te worden, ipv op de rest van de wereld.
Dankjewel ! Maar ik ben ook zachtaardige, een groot hart voor iedereen maar vaak wel pittig.Zowiezo als we op therapie gaan dan wil ik dat mijn man de therapie krijgt want hij heeft een ‘probleem ‘ met zijn gedrag.En ik snap het woord ‘rouwen’ van me ouders maar het klinkt zo dramatisch dat ik zelf al meteen afstand voel terwijl ik het niet zo wil.Heb vandaag me vader gesproken en hij zegt dat hij helemaal klaar is met het onderwerp wat is gebeurd.Hij zegt dat me man helemaal uit zijn leven is.Nooit meer en wil er nooit meer over praten.En ook alles wat ik wil vind hij helemaal prima.Zolang hij maar nooit meer bij hem in de buurt komt.En ik snap dat het een vernedering voor me vader is dat hij knock-out heeft gelegen in Lloret , maar dit is keihard
MamaE schreef op 30-09-2022 om 18:19:
Ik snap de zorgen van je ouders over het agressieve gedrag van je man en zijn boze buien na drank echt wel. Zeker als iemand dat zelf niet wil zien en er niet aan wil werken. Voor mij zou dat een voorwaarde zijn om überhaupt aan een kind te beginnen en als je had willen scheiden had je daar wat mij betreft alle reden toe gehad.
Maar hij is tot inkeer gekomen en wil nu wel aan zichzelf werken. Dat is positief. Jij wil hem die kans geven. Dan moet je daar ook duidelijk in zijn tegen je ouders. Dat jij hem die kans gunt en geeft omdat jij dat wil en daar achter staat. En dat het aan je man is om die kans te grijpen en dat het anders alsnog exit relatie is.
Je ouders zetten je nu onder druk om een keuze te maken waar je niet achter staat.
En hoewel ouders vaak het beste met hun kinderen voor hebben, doen ze niet altijd wat het beste is. Omdat ouderschap ook zoeken is naar de juiste balans en vooral loslaten (en er zijn als vangnet als je valt). Wat ze nu doen is geen oplossing. Je voelt je hoe dan ook schuldig. Als je weggaat naar je man en kind toe, als je blijft naar je ouders toe. Kortom; wat je ook doet, het is nooit voor iedereen goed en je komt niet eens toe aan wat jij zelf wil.
Misschien een hele privé vraag, maar hebben je ouders veel zorgen over jou gehad toen je nog jong was en thuis woonde? Ik zie bijvoorbeeld nu ik ouder ben dat mijn ouders mij veel moeilijker los konden laten dan mijn zus en ook dat ze minder vertrouwen hebben in mijn zelfredzaamheid, al ontkennen ze dat zelf.
Ik snap ook de zorgen van me ouders met de agressie en drank op rijden.Dat was ook een punt waarop ik toen dacht ; dit kan echt niet ! Maar is dit een reden om te scheiden ?! Me ouders hebben het nu geaccepteerd dat ik met hem verder ga.Tenminste vandaag waren ze er rustig onder.Maar kreeg natuurlijk wel te horen dat we nu alles gescheiden moeten doen. kerst , verjaardagen enzo …en dat doet pijn in me hart..en het klopt dat me ouders meer zorgen over mij hadden dan me zusje.Ik heb vroeger vaker de verkeerde weg gekozen, foute vriendjes , een puber met veel hormonen haha.en daarbij vertelde ik altijd me ouders veel .. dus daarom wisten ze ook wat in me omging.Me zusje vertelde nooit zoveel, ze deed gewoon wat ze zelf wou haha, nog nog steeds
Dat kan jij jezelf ook aanleren; een contact met mensen, a la je zus.
Hoe doet je zus dat met feestdagen etc?
Ariz schreef op 30-09-2022 om 19:47:
[..]
Mijn ouders zijn zelf heel gevoelig en maken zich altijd veel zorgen om alles.ze zijn best wel emotioneel vooral me moeder. Ik heb eigenlijk wel hele lieve ouders maar wel te bezorgd om alles en altijd. Ik heb gewoon altijd alles tegen verteld. Eigenlijk mijn eigen schuld want je hoort niet alles te vertellen in een relatie.En hee is inderdaad hun probleem dat ze mijn man niet meer in huis willen hebben.Maar het voelt wel als mijn probleem want ik moet nu met alles nadenken wat ik doe en waar ik heen ga waar bepaalde familieleden zijn.
Op mij komen ze helemaal niet lief over. Ik vind dat ze je slecht behandelen. Dat zal wel uit emoties voortkomen maar dat is geen excuus. Je hoeft mensen niet ‘eigenlijk lief’ te noemen als ze je slecht behandelen. Ze moeten zelf met hun emoties leren omgaan en ze niet op jou afreageren.
Ariz schreef op 30-09-2022 om 20:02:
[..]
Ik snap ook de zorgen van me ouders met de agressie en drank op rijden.Dat was ook een punt waarop ik toen dacht ; dit kan echt niet ! Maar is dit een reden om te scheiden ?! Me ouders hebben het nu geaccepteerd dat ik met hem verder ga.Tenminste vandaag waren ze er rustig onder.Maar kreeg natuurlijk wel te horen dat we nu alles gescheiden moeten doen. kerst , verjaardagen enzo …en dat doet pijn in me hart..en het klopt dat me ouders meer zorgen over mij hadden dan me zusje.Ik heb vroeger vaker de verkeerde weg gekozen, foute vriendjes , een puber met veel hormonen haha.en daarbij vertelde ik altijd me ouders veel .. dus daarom wisten ze ook wat in me omging.Me zusje vertelde nooit zoveel, ze deed gewoon wat ze zelf wou haha, nog nog steeds
Vet gemaakte stuk: says who? Waarom zou je in vredesnaam alles gescheiden gaan vieren? Jij hebt een gezin, jullie vieren feesten samen. Als je ouders geen zin hebben in je man komen ze niet bij jullie of jullie niet bij hun. Laat dit alsjeblieft gewoon bij je ouders hoor, je man en jij hoeven hun probleem niet op te lossen. Ze zijn volwassen, ze kunnen zelf bedenken wat ze zouden moeten doen in deze situatie.
Ouders die het beste willen voor hun kind, accepteren de keuzes van hun kind. En mochten die keuzes fout uit pakken, dan staan ze klaar om hun kind op te vangen. Dat is wat ouders horen te doen. Jouw ouders proberen nog steeds jou te manipuleren. Mijn moeder heeft daar ook een handje van. Vrijwel al haar zinnen beginnen met ‘je moet’. Ik moet helemaal niks, alleen maar doen wat ik zelf denk dat goed is. Ik raad je aan een intern alarm te ontwikkelen voor dat woordje ‘moeten’ van je ouders. Zodra je dat hoort kap je het gesprek af door te zeggen ‘Ik moet helemaal niks’. Flink mee oefenen, uiteindelijk krijgen ze echt wel door dat je niet meer door hun hoepeltje springt.
En wat je wel moet doen 
: afstand gaan houden. Je ouders zijn niet je vrienden, je hoeft niet alles met ze te delen. Beter van niet. Alles wat jij met ze deelt, daarvan denken zij dat jij het oké vindt dat zij er wat van vinden.
Nounou, zijn jullie allemaal super ouders ofzo?
Ik probeer me serieus een voorstelling te maken van het gebeuren, en dat lukt me nauwelijks. Maar zo mishandeld worden door de partner van je kind? Ik kan veel hebben maar geloof niet dat ik daar makkelijk overheen zou kunnen stappen. Hij had nog verder willen schoppen, (tegen hoofd!?) maar werd tegen gehouden??
En daarbij zou ik ook nog zo’n slechte ouder zijn dat ik toch ook bezorgd en bang zou zijn mijn kind en kleinkinderen minder te zien.
Oke, ik zou die emoties proberen weg te houden bij mijn kind, dat wel. Maar of het me zou lukken weet ik niet zeker en zo te lezen heeft ts een heel andere band met haar ouders. (Ze is zelf nu eenmaal ook heel open en close met ze)
Hoe dan ook, ik geef het ze te doen.
Pinokkio schreef op 01-10-2022 om 02:33:
Nounou, zijn jullie allemaal super ouders ofzo?
Ik probeer me serieus een voorstelling te maken van het gebeuren, en dat lukt me nauwelijks. Maar zo mishandeld worden door de partner van je kind? Ik kan veel hebben maar geloof niet dat ik daar makkelijk overheen zou kunnen stappen.
Vergeet niet dat de vader zelf aan het dreigen was. Ze moesten uit elkaar gehouden worden. Voor hetzelfde geld had de vader de eerste klap uitgedeeld.
En nu zielig doen? Welnee, het zit hem dwars dat hij niet de eerste was. Apenrots.
Als hij toevallig als eerste had uutgehaald waren ze allebei even fout geweest als nu maar ik vraag me af of hij dan net zo zielig had gedaan.
Jonagold schreef op 30-09-2022 om 22:34:
[..]
Ouders die het beste willen voor hun kind, accepteren de keuzes van hun kind. En mochten die keuzes fout uit pakken, dan staan ze klaar om hun kind op te vangen. Dat is wat ouders horen te doen. Jouw ouders proberen nog steeds jou te manipuleren. Mijn moeder heeft daar ook een handje van. Vrijwel al haar zinnen beginnen met ‘je moet’. Ik moet helemaal niks, alleen maar doen wat ik zelf denk dat goed is. Ik raad je aan een intern alarm te ontwikkelen voor dat woordje ‘moeten’ van je ouders. Zodra je dat hoort kap je het gesprek af door te zeggen ‘Ik moet helemaal niks’. Flink mee oefenen, uiteindelijk krijgen ze echt wel door dat je niet meer door hun hoepeltje springt.
Helemaal eens. Mijn adagium vanaf rond de 18 is ook: wij zijn er voor de butsen en de builen, jullie moeten zelf maar je weg vinden. Ik geef toe dat wij het ook wel laten weten, wat we ergens van vinden (vooral als ze nog thuis wonen en steeds maar van opleiding wisselen...), maar als ze toch een andere keuze maken dan zij het zo. We kunnen niks afdwingen en waarom zouden we ook. Zelf doe ik ook niet alles perfect en dat hoeft ook niet.
"Je moet" zou toch al lang vervangen moeten zijn door "zou je niet" of "heb je wel hier aan gedacht? Oh OK, prima".
Oh, de 'je moet...' zinnen zijn me heel bekend. En storend inderdaad.
Heeft je man eigenlijk al excuses aangeboden aan je ouders, oprecht berouw getoond en aangegeven dat hij inziet dat hij een probleem heeft en in therapie gaat?
Dat is namelijk wel van wezenlijk belang. Dat hoef jij niet voor hem te doen, dat moet hij zelf gaan doen.
Pinokkio schreef op 01-10-2022 om 02:33:
Nounou, zijn jullie allemaal super ouders ofzo?
Ik probeer me serieus een voorstelling te maken van het gebeuren, en dat lukt me nauwelijks. Maar zo mishandeld worden door de partner van je kind? Ik kan veel hebben maar geloof niet dat ik daar makkelijk overheen zou kunnen stappen. Hij had nog verder willen schoppen, (tegen hoofd!?) maar werd tegen gehouden??
En daarbij zou ik ook nog zo’n slechte ouder zijn dat ik toch ook bezorgd en bang zou zijn mijn kind en kleinkinderen minder te zien.
Oke, ik zou die emoties proberen weg te houden bij mijn kind, dat wel. Maar of het me zou lukken weet ik niet zeker en zo te lezen heeft ts een heel andere band met haar ouders. (Ze is zelf nu eenmaal ook heel open en close met ze)
Hoe dan ook, ik geef het ze te doen.
Nee, natuurlijk ben ik geen superouder. En ik zeg zeker niet dat het gemakkelijk is. Maar deze mensen doen net alsof het conflict niks met hen te maken heeft gehad terwijl er al langere tijd conflicten waren over zich teveel bemoeien met het gezin en ze zich in de situatie die in geweld escaleerde bepaald niet onbetuigd hebben gelaten. De moeder heeft de schoonzoon notabene toegeroepen: "als hij jou pakt maakt hij jou dood." Als ik me serieus een voorstelling probeer te maken waarin ik met mijn man in een conflict met mijn dochter en schoonzoon terecht zou komen, is er geen enkel scenario waarin ik dit ooit zou roepen. Niet omdat ik een heilige ben maar omdat het gewoon heel ver buiten mijn belevingswereld ligt. Deze mensen vinden dat kennelijk wél normaal of acceptabel. Maar als je zoiets roept om iemand bang te maken of te provoceren, moet je achteraf niet blue doen als de vlam in de pan is geslagen. Daarmee praat ik het niet goed. Schoonzoon was zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag. Maar de ouders zijn dat óók. Nu lijken ze te vinden dat ze zich overal vanaf kunnen maken omdat die schoonzoon immers gewelddadig is geworden. Dat is, om het maar plat te zeggen, gewoon een vuile streek. Soms kun je met slachtofferschap bijzonder veel macht uitoefenen.
TO ik herken een hoop waarin je onmachtig voelt en keuzes lijkt te moeten maken.
Door de jaren heen heb ik zulke ervaringen opgebouwd. Deels door eigen familie en ook door mijn eigen keuzes in partners. Ook in zwangerschappen met eenzaam gevoeld.
Uiteindelijk heb ik ook ergens 1 persoon gezegd nooit meer te willen zien. Daardoor heb ik nooit meer kerst met familie of verjaardagen. En ik moet nog steeds naar verhalen luisteren over die ene die ik echt niet meer trek. Het zij zo.
Veel van alles gaat kapot aan vertrouwen. Ik vertrouw bijna niemand meer. Het doet veel en heeft veel met mijn eigen leven gedaan. Dat is echt niet leuk. Maar ja ik denk ook vaak aan als ik ergens die keuze niet had gemaakt. (Alsof het een keuze was, die ander koos die actie te doen. En dit is mijn reactie cq gevolg erop).
Ik hoef echt niet op excuses te gaan wachten want ik krijg waarschijnlijk een uitleg wat diegene zijn goede reden was en die ken ik al. Dus daar wacht ik niet op. Dan had ik die allang gehad. Ik heb het in zoverre achter me gelaten dat ik niet meer zoveel ermee zit dan als ik daar nog vijf keer per jaar naast moet gaan zitten leuk doen. Terwijl ik van binnen kapot ga hoe vernederend het voor me is geweest.
Ik weet niet of je er iets aan hebt. Maar de lieve vrede bewaren is niet houdbaar. Dan was ik later wel weer tegen het volgende aan gelopen. Ik weet dat het ook nooit volledig aan 1 persoon te wijden is. De rest erom heen houdt gedrag in stand. Dus in wezen vind ik van hun ook wat. Het gaat alleen niet werken om iedereen erin mee te slepen, dan vind iedereen weer wat van mij. Dus ik laat het zo.
Het klinkt misschien vaag omdat ik niet precies kan zeggen wat. Meestal zijn het een opstapeling van dingen die in het gezin al zo waren.
Je kunt familie opstellingen doen dat geeft soms veel inzicht in hoe mensen om elkaar heen zich gedragen. De positie die mensen daarop hebben en wie op wie reageert. Het is geen oplossing maar het geeft inzicht. Daar kun je hooguit mee met waar je zelf iets in kunt.
Enigzins heeft het mij geholpen dat ik zie wie zich hoe gedraagt en wat dat met mij doet. Omdat 1 uit dit circuitje nu als schakel is ‘uitgeschakeld’ helpt dat mij. En de familie zit er natuurlijk wel mee want er mist altijd iemand met kerst en dat ben ik. Want hun passen zich steevast niet aan. Dan is het mijn probleem natuurlijk dus dan blijf ik maar weg. Dat doe ik dus ook. En ik hou mezelf daar aan. Dat is namelijk voor mij het best. Beter dan erbij willen horen maar er eigenlijk niet zoveel toe doen.
Het is lastige materie, dus ik lees met plezier mee in adviezen die kunnen helpen. Ik blijf wel open staan voor ideeën die de verdraagzaamheid t o v iemand die te ver is gegaan anders op te vangen.
MamaE schreef op 01-10-2022 om 13:22:
Oh, de 'je moet...' zinnen zijn me heel bekend. En storend inderdaad.
Heeft je man eigenlijk al excuses aangeboden aan je ouders, oprecht berouw getoond en aangegeven dat hij inziet dat hij een probleem heeft en in therapie gaat?
Dat is namelijk wel van wezenlijk belang. Dat hoef jij niet voor hem te doen, dat moet hij zelf gaan doen.
Hij heeft spijt van wat er gebeurd is maar geen berouw getoond om me ouders of me vader.Hij vind het alleen erg voor mij een de kleine. De rest daarom heen boeit hem niet. Vind het wel erg dat hij ook geen berouw toont voor me zusje en haar man die de vakantie eerder hebben moeten afbreken.Dusja echt oprecht berouw is het niet.Hij gaat in therapie om zijn gezin te ‘redden’.Maar het zit me wel nog steeds dwars dat het niet oprecht voor me ouders is.Ik bedoel ik kan me helemaal niet voorstellen dat als ik zoiets doe dat ik geen excuses zou aanbieden aan me schoonouders.Dat vreet wel echt aan me , vraag me dan soms wel af of hij het wel echt zo erg vind
Heeft je vader wel berouw getoond voor het uitlokken dan?
Valeria schreef op 01-10-2022 om 18:12:
Heeft je vader wel berouw getoond voor het uitlokken dan?
Nee volgens hem was dat geen uitlokken maar opkomen voor mij
Je man heeft dus geen spijt van zijn gedrag maar van het gevolg.
Dat maakt nogal een verschil. Want nu lijkt het alsof hij even met je mee veert om je weer lief, gehoorzaam en voorzichtig te krijgen. Dat is misschien niet helemaal de goede basis voor de komende honderd jaar toch?
Voor je ouders geldt echt precies hetzelfde. Zij denken ook alleen maar aan zichzelf, aan wat zij allemaal niet meer mogen of gaan doen. Net zolang zielig tegen je doen totdat je ook daar weer gehoorzaam, lief en zachtaardig doet. Ook zij hebben geen besef hoe agressief en dominant zij met jou bezig zijn.
Ik gun je zo dat je lief voor jezelf wordt. Voorzichtig op je zelf bent, niet omdat je bang bent dat de een dronken wegrijdt of de ander zijn kleinkind moet missen. Wat heb jíj nodig om voor jezélf op te komen?
