Moeders zonder moeder
De laatse tijd zijn er hier veel mama's hun moeder verloren.
Voor al die lieve mensen start ik een draadje, om zo je gevoel kwijt te kunnen, even te luchten, te huilen, weg te kruipen, te schreeuwen of gewoon stilletjes in een hoekje even terug denken aan de tijd dat ze er nog was.
Mariska
Een vlam voor jou, voor deze zware dagen....
Verdriet van mij en mijn dochtertje
Mijn moeder is nu 3 weken geleden overleden. Ik had een erg bijzondere moeder en mijn dochtertje van 4 een hele bijzondere oma.
We missen haar heel erg en ik heb besloten dit keer me helemaal te laten gaan in het verdriet. Mijn vader is gestorven toen ik 18 was en toen "moest" ik sterk zijn voor mijn jongere zussen. Nu hoeft dat niet meer en kan ik meer mijn gevoelens laten zien.
Ik maak me soms wel druk om mijn dochtertje. Ze is erg gevoelig en is voor mij en voor haarzelf erg verdrietig. In haar ogen is het verliezen van een moeder wel een enorme ramp en dat vind ze dan ook heel erg voor me. Ze vraagt me vaker, wil je dat ik bij je blijf vanmiddag? Of knuffelt me en kust me extra vaak.
Ik maak naar haar toe wel duidelijk dat ik groot ben en dus voor mezelf kan zorgen en dat zij dat nog niet hoeft. Dat heeft ze nu ook wel begrepen want ze zegt vaker tegen me: Ik kan nog niet zonder mama want ik ben nog te klein.
Ik blijf toch wat ongerust, voelt ze niet teveel met me mee en is ze misschien daarom ook soms erg aanhankelijk? Ik durf ook niet goed te huilen overdag. Dat doe ik dan maar 's avonds in bed met als gevolg dat ik erg slecht slaap.
Misschien hoort dat ook gewoon bij het missen van mijn moeder. Het valt niet mee, zoals er hier al meer hadden ervaren.
Voor jullie allemaal heel veel sterkte en kracht.
Liefs Evi
Evi
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder, wat vreselijk naar.
Kun je voor je dochtertje het niet op een kinderlijke manier voor haar zo maken dat ze toch 't idee heeft dat ze je helpt? Ik denk dan aan bijvoorbeeld als ze vraagt of ze bij je zou blijven die middag, dat dat niet hoeft, maar dat je een mooie tekening ook heel fijn vindt (stel dat ze naar school moet of opvang of weet ik wat). Het in zo'n vorm gieten dat ze wel met je mee mag en kan voelen, maar toch op haar eigen manier, een manier voor een klein(er) kind zeg maar. Hm, moeilijk te omschrijven, maar misschien snap je hoe ik 't bedoel.
Ik vind 't wel erg aandoenlijk, hoe je over je dochter schrijft, lief van d'r hoor!
Sterkte!
Groetjes, Wilma
Evi
een kaarsje voor jou, omdat het inderdaad niet meevalt!
Anna
voor jou een mooie vrijdagkaars!
Anna
voor jou en je mama een kaarsje op deze vrijdag!
Voor alle mama's
die zo gemist worden!
Gister
was het de trouwdag van mijn ouders, het blijft een rare dag. Mijn vader heeft hier gegeten en dat zal voorlopig de laatste keer zijn. Maandag wordt hij geopereerd, zijn eerste nieuwe knie. En ik kan niet bij hem zijn, mijn oudste wordt ook maandag geopereerd. Maar mijn hart huilt, hij is zo kwetsbaar nu.
Ook
hoi Petra, herkenbaar 12 dec trouwdag van mijn ouders en ook ik ben mijn moeder verloren. Die zorg voor je achterblijvende vader is best heftig hè, zal ook altijd wel blijven. Mijn mam al weer drie en half jaar geleden overleden, het went maar deze dagen voel je het gemis extra, het is simpelweg niet compleet. Deze kerst mijn eerste met eigen kinderen (heb januari tweeling gekregen) en oh wat had ik ze graag mijn mam in de armen gelegd... dat blijft pijn doen ondanks de tijd die is verstreken.
Sterkte met de operaties, hoop dat alles goed gegaan is. Vergeet niet goed voor je zelf te zorgen tijdens alle zorg voor je dierbaren!
Liefs Lisa
Gister
was ik na een dag ziekenhuis met mijn kleine man toch nog even bij mijn vader geweest. Daar lag hij helemaal alleen, en ook ik moest weer naar huis. Dat doet zo'n zeer en dan mis ik mijn mama zo. Omdat ze me altijd gerust kon stellen, dat het goed kwam.....
Dat is het precies, hoe oud we ook worden je wil graag van juist die ene graag horen dat het goed is of goed komt.
En je vader in zijn up, is zielig, zelfs al is het maar een griepje, mannen alleen en zeker vaders dat hoort toch niet zo. Volgens mij als dochter schiet je dan meteen in de zorg-stand, soort reflex lijkt het. Als ik hoor dat mijn vader niet goed gaat, bijvoorbeeld verdrietig is trek ik het me altijd aan en heb het gevoel dat te moeten rechtbreien of compenseren. Heel soms lukt het om dat niet te doen, maar zoals jij met je vader in ziekenhuis zou ik ook erg met 'm bezig zijn en zo proberen het gemis een beetje goed te maken.
en dan nog het eigen missen met de feestdagen... pff nou ja eerste dingen eerst, moet je vader nog lang in het ziekenhuis blijven?
Sterkte Lisa
Lisa
Hij heeft de eerste nwe knie gekregen, en op zich is dt niet zo heelerg, maar... hij heeft ook ernstig hartfalen en woont op een bovenwoning. Denk dat hij de komende weken niet naar zijn eigen huis terug kan 
Dus waarschijnlijk ook Kerst zonder hem in huis, pff moet er even niet aan denken!
Feestdagen
zo'n feest is het niet, paps zit nu in een brug-afdeling in het bejaardenhuis, gisteren een start gemaakt met opruimen van het huis.... het doet zeer, mis mijn mama heel erg. Heb zoveel spulletjes in mijn handen gehad...
.....
Ik mis mijn moeder zo ontzettend !!! ze is nu ruim 3 maanden geleden gestorven. Gelukkig zijn de kerstdagen en haar 1e verjaardag achter de rug. Nu oud- en nieuw nog Normaal gesproken is het altijd wel leuk, maar dit jaar kan ik de lol er niet van inzien.
Oud en nieuw
ook zo'n moment waarop je overvallen kan worden door het gemis. Sterkte voor jullie allemaal!
Ze zeggen
dat het minder wordt, maar niemand zegt wanneer.
Het overvalt me nog geregeld; mijn moeder overleed in november, nu alweer 17 jaar geleden. Mijn vader overleed in januari, dat is strakjes 14 jaar geleden. Van november tot januari zijn niet mijn topmaanden. En daar zit die suffe decembermaand dan tussenin. De laatste jaren gáát het wel, maar ik ben lange tijd bozig en bokkig geweest rond de "feest"-dagen, wat een feest, haha, tjongejonge nou, ik geniet me suf.
Vorige maand trof het me ineens weer heel hard: we zijn bezig geweest met de familie van mijn man om mijn schoonmoeder naar een verzorgingstehuis te verhuizen. En ik vind het sneu hoor, zo'n mensje op zo'n piepklein kamertje, maar tjongejongejonge, wat hád ik graag mijn eigen ouders verhuisd! Wat had ik gewoon graag koffie zitten drinken met wat familieleden in een langzaam ontmantelend huis. Broodjes gesmeerd voor de harde werkers. Gelachen om rare dingen die ze bewaarden. Zomaar, van die stomme suffe dingen waar níemand zin in heeft maar die je ineens zo ont-zet-tend graag wilt doen als het niet meer kan.
Tirza
Tirza
Die zinnetjes heb ik op een ander forum onder mijn naam staan.... Zo waar helaas.
Ik begrijp je gevoel. Mijn vader is alweer bijna 29 jaar dood en mijn moeder ruim 5 jaar.
Dikke knuffel voor jou meis!
Christa.
Voor alle mamma's zonder mamma
In dit draadje een mooie kaars!
Christa.
Nikus, wat mooi!
Het is nieuwjaarsdag; ik zit op mijn werk, maar ben er met mijn hoofd niet bij... Gisteravond viel me zwaar; inderdaad Nikus, alweer een kwartaal zonder mijn moeder! Ik weet niet of het door de feestdagen komt, of door de tijd, maar ik mis mijn moeder meer dan ooit!
Toen we om 0.00 het vuurwerk gingen laten knallen, stond mijn zoontja van 8 bij de foto van zijn oma en zei heel zachtjes: Gelukkig nieuwjaar oma...
Nuchtere, nuchtere ik, die de hele maand door gezegd heeft dat de decmebermaand mij niet meer doet dan andere maanden zit er op deze eerste dag van 2009 een beetje leeg bij...
En nog even nikus,
wat een mooi ritueel heb je beschreven; fijn dat dat ook zo kon met je broer!
Je hebt een plekje waar je naar toe kunt gaan; je moeder waakt over je kind, ze zijn bij elkaar en bere-trots op jou!
Dikke knuffel voor jou!
Missen... dat blijft, al verandert het wel...
Mijn vader overleed een half jaar na mijn trouwdag, volkomen onverwacht en nog niet oud. Natuurlijk vond ik het verdrietig, maar tegelijk was ik ook zo volop bezig met het opbouwen van mijn eigen leven...
Het is raar, maar juist nu ik zelf ouder ben denk ik vaak 'over dat of dat had ik graag eens met mijn vader willen praten...'
Mijn schoonmoeder overleed anderhalf jaar geleden na een moeilijke tijd van steeds minder, steeds onbereibaarder. Het blijft verdrietig dat zij er niet meer is.
Mijn eigen moeder is hoogbejaard, en elke 'feestmaand', elke verjaardag die eigenlijk te druk voor haar is, denk ik weer 'hoe lang nog, hoe gaan we verder - en hoe zal het voelen als haar leven voorbij is...'
Het is gewoon harstikke rot, de vergankelijkheid van het leven waarmee we steeds weer worden geconfronteerd. Ik vind het een hele kunst daarmee te leren omgaan.
tonny
Mama
Het lijkt alsof ik in een trein zit, die steeds verder van je wegrijdt. Ik wil aan de noodrem trekken maar die ìs er niet... Iedere stap naar voren is weer een stap verder van jou vandaan.
Twee maanden geleden zaten we met zijn allen, het was toen zo nog-maar-net gebeurd. Je lag daar nog in bed en leek te slapen. Léék te slapen.
Nog maar twee maanden geleden, het lijkt wel net gebeurd. Het wordt alleen maar zwaarder, om ons heen gaat alles door en je wordt meegezogen. Eigenlijk is het vorig jaar gebeurd. Maar dat klinkt zo raar en zo dom, dat kan ik niet zeggen.
Zaterdag de nieuwjaarsreceptie waar iedereen het over je had. Ik denk dat je er daarboven lekker eentje hebt meegedronken.
Niet meer onder ons, maar altijd in mijn hart.
X
Maris.
Een hele warme omhelzing en een dikke kus.
M.
Nog een kaars
Voor onze tante Rennie, uitzaaiingen... hopelijk slaat de kuur goed aan! Een kaars voor hoop, kracht en goede moed...
Liefs, Beertje(s)
Sorry, verkeerde draadje!
...moest hierboven zijn. Maar ook voor iedereen in dit draadje bij deze een speciaal kaarsje, voor alle mama's die worden gemist...
Lieve mama
Mijn alerliefste vriendinnetje heeft zaterag afscheid moeten nemen van haar vader. Door al het praten over hoe het was toen jij overleed, mis ik je zo vreselijk.....De film is weer helemaal terug....
Site
ik lees dat er meer moeders zijn zoals ik , moeder zonder moeder zijn
kijk eens op de site www.moederszondermoeder.nl
daar vindt je oook meer links
hyves bijvoorbeeld
hoop dat jullie der wat aan hebben
dot32
Ach nikus,
wat komt het verdriet dan ineens rauw en keihard opzetten he... En al is het dan al 18 jaar geleden; 't blijft moeilijk... Lijkt me ook een raar idee, dat je vader nu al meer dan de helft van je leven niet meer bij je is...
Vandaag is de steen op het graf van mijn moeder gezet. Dat was een hele heftige confrontatie toen ik dat vanmorgen zag. Nu is het zo echt, zo definitief, nu is ze een van de velen die daar liggen... Wist ik natuurlijk wel hoor, maar toch...
Nikus en superpeet
Meiden sterkte! Ik weet hoe jullie je moeten voelen helaas :o( Over 10 jaar is mijn vader al net zo lang dood als dat hij geleefd heeft :o( (hij is net geen 39 geworden) Mijn broer en ik zijn alletwee al ouder dan hij heeft mogen worden. Voelt zo raar.....
Dikke knuffel voor jullie meiden!!!!
Liefs, Christa.
Lieve meiden
ja het blijft zeer doen. En dat soort momenten blijven langskomen. MIjn vader is na een lagdurig verbijf in ziekenhuis en zorginstelling nu weer thuis. De grote vraag is alleen of hij in zijn huisje kan blijven wonen. En dan dan mis ik mijn moeder, om mee te praten om haar met hem te laten praten, dat hij niet zo eigenwijs moet zijn. Nu moet ik het doen en dat wil ik helemaal niet!
