Moeders zonder moeder

Hoe kom ik de dagen door?

Op zich wel goed eigenlijk... Het valt me allemaal niets tegen. Nog steeds heb ik ('t is ook nog geen twee weken geleden) huilbuien die me overvallen, maar ik kom de dagen aardig door. Merk wel dat dat me heel veel energie kost; 's avonds ben ik echt bekaf!
Maar ik ga zaterdag weer beginnen met werken (verst. gehandicapten) en op de een of andere manier heb ik daar ook wel weer zin in...
Het voelt evengoed wel raar dat alles zonder mijn moeder is. Als ik een oppas nodig heb, kan ik dat niet meer aan mijn moeder vragen. De afgelopen maanden heeft mijn hele leven in het teken van mijn moeder gestaan en ik moet er erg aan wennen dat dat niet meer zo is...
Ik mis mijn moeder van voor haar ziekte, aan de afgelopen 10 maanden denk ik niet zo veel meer! Ik wil nu met haar winkelen en de pre-pubertijd van mijn dochter bespreken...

Zelfde klus

hier ook, over twee maanden een veegschoon huis. Sowieso, vreemd om nu in het huis van mijn schoonmoeder te komen. 'Het leven is er uit', zei een vriend van haar en zo is het. Het voelt koud en kaal en vreemd om al haar spullen door je handen te laten gaan.
Sterkte Nikus morgen.

Knuffel van Purk

Nikus en purk

Het leeg halen van het huis. Pffff een opgave. Ineens krijgen heel veel spulletjes waarde. Ik zat uren met van alles in mijn handen. Overal zit een verhaal aan vast. Een verhaal over jouw moeder. Het lijkt vooral iets wat moet nu...en zo is het nu ook wel. Toch zijn die spulletjes het laatste. Ik zit nu met een shirt aan die eigenlijk niet van mij is, me ook absoluut niet staat, maar die zo goed voelt. Ik drink mijn koffie uit die ene kop en de meest bijzondere beeldjes uit zijn verzameling staan in mijn huis. De laatste dagen dat het zijn huis was....ik wilde er zijn, ik kon er niet zijn. Heel moeilijk, maar zo belangrijk. Snuif de geur op, voel al die mooie momenten en neem je moeder met je mee als je de deur voor de aller laatste keer achter je dicht trekt. Ik wens jullie veel sterkte,

veel liefs Dropke

Sterkte met het lege huis

pfffoei, wat voelt dat akelig, een leeg huis, al die spullen en al die verhalen die ermee verbonden zijn; mooie verhalen, pijnlijke geschiedenissen, irritaties, vertedering.

Ik hoop dat jullie allebei mensen hebben met wie je deze zware taak kunt delen. Veel moed en geduld gewenst!

tonny

Nikus

Ik kom mijn dagen redelijk door, doe mijn dingen. Maar soms, op de raarste momenten, zijn daar toch weer de tranen. Ben wel erg onrustig merk ik...

Soms

heb ik van die momenten dat ik opeens mijn mama zo mis, uit het niets is er dan die grote leegte...

Die leegte

Die herken ik ook zo goed. Het doet dan gewoon bijna fysiek pijn. Ik probeer de pijn wel heel bewust te voelen en niet weg te stoppen... Zondag is dochter jarig. De eerste verjaardag zonder oma. Ze wil van iedereen geld voor een DS. Gisteren zei ze 'zou oma ook wat gooien vanuit de hemel'. Dat vond ik mooi, dan is het net alsof ze nog bij ons is.. En nou maar hopen dat we op haar verjaardag ergens een muntje ofzo vinden. heel raar, maar ik merk dat ik om me heen spied of ik een teken van haar zie. Ik moest altijd lachen om mensen die naar Char gingen, maar nu zou ik zo willen gaan...

Kijk may,

dat begrijp ik nu zo goed... Ook ik zit de hele dag om me heen te kijken of ik een teken kan vinden... Zomaar, dan weet ik dat ik tenminste nog in beeld ben...

Sterkte nikus,

kan me niet voorstellen wat het moet zijn om de spullen van je moeder op te moeten ruimen...
Zal aan je denken!

Superpeet., ook drie weken vandaag..

Ik lees hieronder dat jouw moeder ook vandaag precies drie weken geleden overleden is, gelijk met mijn moeder. Ik vind het al drie maanden lijken. We wisten dat mijn moeder kanker had, maar ze had nog helemaal geen verschijnselen. Wel had ze heel erg last van hyperventilatie en meer psychische klachten. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis, en daar meteen naar de psychiatrische afdeling gebracht. En dat terwijl ze klaagde over benauwdheid en pijn. Ze zou pas later onderzocht worden. Eerst moest ze weer rustig worden. Maar een paar uur later overleed ze heel plotseling. We weten niet waaraan. En zijn nu aan de ene kant dankbaar dat haar heel veel lijden bespaard is gebleven. Maar het is zo snel.... We waren er nog niet klaar voor.... Ik zou zo graag weten of ze nu rust heeft.....Want daar was ze zo verschrikkelijk aan toe....

Soms

zie je iemand lopen of ergens zitten en denk je: "M`n moeder!". En zelfs na vele jaren doet het besef dat dat echt niet zo is, niet kan, nog steeds pijn. En dat je zoon op een leeftijd komt en vragen gaat stellen over zijn oma en opa. Een oma en opa die hij nooit heeft gekend. En zegt: "Mama, hield jij net zo veel van jou moeder als ik van jou? Dan begrijp ik dat je haar mist."
Allemaal veel sterkte met het verlies, kort of langer geleden.....

Voor alle mama's

die zo gemist worden!

Kaaskopje

Ik heb jouw verhaal wel vaker gelezen en ik wil je nu eens zeggen dat me bij dat verhaal realiseer hoeveel geluk ik heb met zoveel warme herinneringen aan mijn moeder. Verdriet is niet te vergelijken, maar ik zou nooit met jouw situatie willen ruilen. Mijn moeder is 14 jaar geleden overleden. Herinneringen vervagen, ik ben zelf anders dan toen, mijn man en kinderen heeft ze nooit gezien, maar ik hoef maar een tel aan haar te denken en ik voel haar liefde. Dat draag ik de rest van m'n leven met me mee.
Zoals het bij jou is, dat moet kil zijn. Nu en ook straks wanneer het contact definitief verbroken wordt. Ik wil je daar sterkte mee wensen. Heb jij gerouwd?
Groeten, Maw.

Anna

is dit een mooie plek voor eenkaarsje voor jou en je moeder? Liefs

Och nikus

natuurlijk heb je geen zin vandaag.... alles gaat zo snel, zo definitief. Ik stuur je met de wind heel veel kracht en een hoop knuffels.
Het leven van je moeder gaat door in jou...

Nikus!

help, wat hebben jullie die klus snel geklaard, ongelooflijk. Dat moet een achtbaan van emoties zijn geweest.
Hier is Purkman vandaag voor de vierde keer richting Alphen geweest. Weer veel opgeruimd. Er zijn zeven vuilniszakken naar de stort gegaan, drie bananendozen naar de kringloop en weer de een hoeveelheid dozen bij ons naar binnen gesjouwd.

Half november een vrachtwagentje onze kant op en dan is de klus klaar...

Nu weekend, jij moet ook uitrusten, vergeet je dat niet!!

Knuffel van Purk

Petra

Dank je, dat is het zeker ! Mijn moeder werd 3 jaar geleden ziek. Een vriendin van me ook. Mijn moeder is er niet meer. Mijn vriendin strijdt de eindstrijd...ik ben er naar van. Wéér.

Liefs !

Anna

ja dat zijn hele moeilijke dingen, mijn moeder is alweer 14 jaar geleden overleden, ik was no jong en in één klap volwassen. Drie jaar geleden verlor ik mijn beste vriendinnetje aan borstkanker en op dit moment heb ik twee vriendinnetjes die de strijd tegen kanker mee moeten maken. Een vriendinnetjeheeft een goede prognose maar over de andere maak ik héél veel zorgen.... En dan overvalt alles me weer en is er die grote leegte....

Jeetje nikus,

wat hebben jullie veel werk verzet. Natuurlijk is het moeilijk, natuurlijk gaat het allemaal heel snel, maar ik geloof dat je het ook maar beter gewoon kunt doen... Anders zit je er toch tegenaan te hikken; gebeuren moet het toch!

Slechte dagen

Ik heb gisteren met mijn man het behang van de muren van onze slaapkamer getrokken. En nu nog behangen! Dat zou ik samen met mijn moeder gaan doen...
Of het daar door komt, door een naderende menstruatie of door het feit dat ik vanavond weer voor het eerst moet gaan werken, ik weet het niet, maar ik ben erg labiel op dit moment. Kan overal om huilen en moet vooral erg veel aan mijn moeder denken.
Bah, moet er maar even doorheen, maar als ik gebeld word dat een ander mijn dienst overneemt, is het ook goed!

May

Gefeliciteerd alvast met de verjaardag van je dochter. Het zal geen makkelijke dag worden; voor het eerst een eerste keer zonder je moeder... Heel veel sterkte; ik zal aan je denken...

Ik mis haar steeds meer..

De eerste weken ging ik maar door en had ik vooral de moeder voor ogen die ze de laatste tijd was. Maar nu ontstaat weer langzaam het 'totaalplaatje'. En groeit ook het besef dat ze echt weg is. De afstand wordt alleen maar groter.... En het gemis ook...

May

Wat omschrijf jij het duidelijk zeg, zo voel ik me ook precies. Eerst ga je maar door...en door.....en heb je de moeder voor ogen toen ze pijn had. En inderdaad, langzaam aan komt de moeder terug die ze ooit was (voor haar ziekte). De afstand wordt inderdaad groter.

*snotter,de snotter*. Hier zit er weer 1 hard te huilen nu :''''''-(

En ik huil mee...

Ik vind het gewoon allemaal minder leuk zonder haar, ik mis het om haar even te bellen en te vertellen wat ik op een dag gedaan heb... Het is zo leeg.... En dan morgen de verjaardag van onze dochter vieren, de eerste zonder oma. Dan komt opa alleen binnenlopen en dat is zo vreemd...

Nikus

En voor jou ook een flinke knuffel. Een huis leeghalen, een leven opruimen, het is vreselijk...

Nikus

Misschien je zorgen over je broer een tijdje niet uitspreken tegen hem. Hem zijn leven laten leiden op zijn manier. Praat met hem over jullie moeder. Over jullie jeugdherinneringen en je leven samen thuis, als gezin. Wat jullie samen deelden en wat je beide mist. Ook je broer mist zijn moeder. Ik praatte veel over mijn moeder,met broers en zussen, en soms konden we weer eens heerlijk lachen om het verleden. Jeugdanecdotes waar niemand van weet, alleen je broer.Dat je je zorgen om hem maakt, dat weet hij vast wel. Misschien spreekt hij daar over een tijdje over. Sterkte,Wil

Oma gestorven

Vandaag is het precies een maand geleden dat mijn moeder gestorven is.......vanochtend is mijn oma gestorven. Wat een verdriet! Lieve oma en mama....ik hoop dat jullie elkaar zullen knuffelen in de hemel.

Och anouck

hoe hard is deze werkelijkheid... Een dikke knuffel voor jou!