Moeders zonder moeder

Nikus

ooh wat weet ik het nog goed, dat ik 'gewoon' de cactus van mijn moeder om zeep hielp. Een cactus die zij 15 jaar vol in leven had gehouden, door mij in een paar weken tijd compleet kapot....
Ik denk dat ook plantjes soms niet verder willen zonder hun verzorgster...

Een dikke knuffel voor jou!

Kleding en spullen

ik kom niet zo vaak meer in ons ouderlijk huis, omdat er nog teveel spullen van mijn mama zijn. Omdat ik, ook na 14 jaar, daar nog steeds niet mee om kan gaan....

Kleding

Ik draag nog wel eens een trui van mijn moeder (16 jaar geleden overleden) en een jas van mijn vader (20 jaar geleden overleden) ligt nog in de verkleedkist van de kinderen. Zo'n veilig gevoel, om die jas af en toe aan te trekken. Een aanrader. Net als de ring van mijn moeder. Ze vroeg mij een maand voor ze overleed welke ring van haar ik het mooiste vond. Die heeft ze toen nog gedragen tot haar dood.
Pas sinds een jaar of 5 denk ik niet na iedere vakantie als we thuiskomen: even bellen.
Dat mijn moeder mijn prachtige puberkinderen niet kan zien (nooit heeft gekend ook) - dat blijft bij tijd en wijle moeilijk.

Hier ook

Ik heb een bodywarmer van mijn moeder die ik nog regelmatig draag. En haar horloge, dat is me ook heel dierbaar.

Dat opruimen is heel moeilijk. Bij ons ging het anders, mijn vader wilde juist helemaal niets van mijn moeder opgeruimd hebben, haar jassen hebben bijvoorbeeld nog jaren aan de kapstok gehangen, haar kleren in de kast en haar sieraden in het nachtkastje. Zelfs haar stem op de voicemail wilde hij er niet af hebben, daar kon ik echt niet tegen.
Al die spullen kwamen we dus allemaal nog tegen toen mijn vader ook was overleden... Op dat moment dubbel moeilijk.

Ja, en dat mijn ouders (en schoonvader) niet al onze kinderen hebben gekend, dat vind ik vaak ook heel moeilijk. Hopelijk genieten ze van waar ze nu ook zijn, toch een beetje mee.

Hier moest het snel...

Mijn vader wilde een paar dagen na de crematie al dat we haar spullen uitzochten. We hebben het dus direct gedaan. En dat voelde niet verkeerd. Ik heb wat mooie dingen meegenomen, net als mijn zussen. En nu zien we niet iedere keer als we bij mijn vader komen jassen, schoenen enzovoort. Wat ik wel lastig vond, was de vuile was van mijn moeder die nog in de wasmand lag.. Die heb ik meegenomen en gewassen. Het was net of ik haar sporen wilde wegwassen...
Mijn moeder schilderde heel veel, dus het hele huis van mijn vader hangt nog vol schilderijen. Dat vind ik wel mooi.. En ik moet bekennen, toen ze nog leefde, wilde ik nooit een schilderij van haar, ik heb er nu toch een paar opgehangen....

Oei...

...wat een verdriet hè. Zo moeilijk. Mijn beide ouders zijn in 2007 overleden, binnen een paar maanden na elkaar. Veel te jong en zo oneerlijk. Een hele generatie ben ik opgeschoven, geen kind meer... Diegenen die het aller- allermeest mij gewild hebben en op de wereld hebben gezet, mij alles geleerd en gegeven, ze zijn er niet meer. Gelukkig zijn ze lang opa en oma geweest en kennen mijn kinderen ze heel goed, praten we heel veel over ze en dat is heel warm. Maar oh, wat wil ik ze terug!!! Maar heel even praten, even vasthouden oh, als dat toch eens zou mogen en kunnen. Af en toe schiet ik helemaal vol, maar ik merk wel dat ik de echte pijnlijke verdrietgevoelens meteen weer wegstop in een kastje en het deurtje stevig op slot doe. Ik laat het niet echt toe, het doet te veel zeer. Ik merk dat ik heus wel weer intens gelukkig kan zijn, maar dat al mijn geluk met mijn man en kinderen, een dikke grijze rand hebben, omdat ik niet aan mijn ouders kan vertellen dat ik zo aan het genieten was... Ik ben ook wel veranderd, steek geen energie meer in 'slepende' vriendschappen, kies meer eerst voor mezelf. Ben wat harder. En ik wijs mensen op hun geluk nog met hun ouders leuke dingen te doen, ik vond het ook altijd zo vanzelf sprekend en ineens is alles weg... Ik ben niet heel erg verbitterd, ook al klinkt het nu misschien zo. Ik prijs me gelukkig met al mijn mooie herinneringen en leef bewust.
Er is ook een website: http://www.moederszondermoeder.nl/ staan wel mooie teksten op. Allemaal veel sterkte, liefs meg.

Die stem

Oh Nikus, niet deleten hoor! Of misschien opnemen? Die stem zegt je over 10 jaar meer dan een foto. Ik ben geen bewaarder, heb weinig speciale emoties bij foto's van mijn moeder, maar ik zou heel graag haar stem nog eens horen.
Ik kreeg laatst op een onverwacht moment een briefje van haar in mijn handen. Dat handschrift opeens weer zien deed me ook heel veel.
Sterkte verder met al het afsluiten. Het is wel veel ineens hè? Heb je geen behoefte om er wat meer tijd voor te nemen?
Groeten, Maw.

Handschrift

Ik heb nog een boodschappenlijstje met het handschrift van mijn moeder gevonden. Ik bewaar het in mijn portemonnee......en kijk er dagelijks naar. Het doet verdriet, maar toch moet ik van mezelf kijken.

Ach...

lieve allemaal,

Tjonge, wat een verdriet allemaal en zo herkenbaar... bij sommige stukjes dacht ik dat ik het zelf had geschreven maar dit is mijn eerste reaktie in deze draad (en de vierde peet...). Mijn moeder is al zo lang geleden overleden, ik was 17 en nu 40... ook darmkanker en binnen 6 maanden en nog vrij onverwachts overleden... Mijn vader was depressief en die heb ik lang niet kunnen en willen zien, maar twee keer in drie jaar en toen overleed hij ook onverwachts. En ik mis ze nog steeds. Ook ik heb geen goede band met mijn broer, en erg weinig contact. Daar heb ik het lang zo moeilijk mee gehad maar nu gaat dat steeds beter. Opa's en oma's heb ik ook niet meegemaakt en de rest van de familie vond mij zo sterk dus die betrokken mij nergens bij, want ik "redde het toch wel".
En als ik jullie verhalen lees, komt er zo veel boven. Ik heb vrijwel geen spullen meer van ze, het huis moest snel leeg, moest alles alleen doen en vond het zo ontzettend moeilijk dat ik heel veel maar weg heb gedaan. De jaren erna waren gewoon hardstikke moeilijk, alleen met kerst, alleen als student, altijd alleen bij elke vraag of probleem. Het heeft me mede gevormd, in goede maar ook in (sociaal gezien) minder goede dingen.
Foto's heb ik hier niet staan van ze, het raakt me nog steeds en ze continue zien vind ik te veel.
Sorry, dit wordt heel lang, maar ik zit ook net in een pittige periode.
Iedereen veel kracht en mooie herinneringen gewenst,
liefs,
Peetje

Herinnering

Bij jouw gedichtje, Nikus, dacht ik aan deze ...

Toen jij stierf, is de wereld gewoon door gegaan met draaien
Het werd nacht en ook weer morgen
Er was lawaai en stilte
En ook om ons heen
Maakte het leven van alle dag
Evenveel lawaai als anders
Alleen bij ons kwam dat harder aan dan normaal

Wat deed het pijn
Te zien en te horen
Dat alles gewoon doorging
Toen jij gestorven was

Wreed en onverschillig
Genadeloos en onbarmhartig was het
En elke indruk stak dieper
Deed meer pijn

Nee, ze kunnen niet weten
Wat wij nu voelen
Die steken pijn
Van afgesneden zijn
En nooit meer samen…
Ach, niets zal meer hetzelfde zijn
Zonder jou…

Ik wil eigenlijk even naar je foto's kijken,
maar weet dat die pijn te erg is.
Heel even aan je denken, geeft me vreugde.
Je zien en voelen is teveel.
Dan weet ik weer hoe je was.
Hoe heerlijk we het hadden.
Het leek zo gewoon, maar het was zo bijzonder.
Wat wij samen hadden, die band...nooit komt dat terug.
In het begin, vroegen ze me nog wel eens, hoe het met me ging.
Nu moet het voorbij zijn. Het is al meer dan een jaar geleden, toch ...
Ik mag er niets meer over zeggen, want alles is al gezegd.
Nou, echt niet !! Over mijn vader raak ik nooit uitgepraat !!!

Hey maatje, ik vergeet je nooit !!!

Al die kleine dingen...handschrift, stem en geur...bewaar ze. Het vervaagd best snel, maar met die dingen komt alles weer even terug. Ik heb nu nog af en toe een huilavond. Als de kinderen in bed liggen pak ik alle spullen die me zo dierbaar zijn en huil...huil ...huil. Steeds een klein stukje verwerking, omdat het in 1 keer teveel pijn doet. Zijn msn/adres verwijder ik niet. Het voelt nog steeds goed af en toe een mailtje te sturen naar de hemel...

liefs Dropke

Nikus

Rrrr, dat is erg wreed !
Ik wens je veel sterkte de 6e! Zal toch emotioneel zijn om afscheid van je ouderlijke huis te moeten nemen.

Nikus, ik vind het juist mooi

als je dit soort verbanden kunt ontdekken... Jij ziet het als wreedheid, ik zie het als, ik weet niet, misschien wel een soort van koestering...
Misschien kun je het interpreteren als, zij is nu bij Daantje, en dat is goed; krijg je er zelf misschien wel wat warmte van, in plaats van die oneindige kilte van het gemis...
Sterkte hoor Nikus
Mirjam

Verkeerde woordkeus

"Oneindige kilte van het gemis..." Tja, dat zeg ik toch verkeerd, iemand missen is niet kil, ik bedoel meer dat iemand missen zo oneindig droevig kan zijn als je geen troost lijkt te kunnen vinden. En soms krijg ik dat gevoel bij jou. Er is ook zoveel gebeurd in je leven, het leven is niet heel aardig voor je geweest, zacht gezegd. (En natuurlijk is je moeder ook nog maar zo kort dood.) Soms zou ik je gewoon een dikke knuffel willen geven en je laten voelen dat er ook heel veel warmte is.
Knuffel voor Nikus!
Mirjam

Nikus

Wat zullen de dagen donker voor je zijn...
Inderdaad, wreed dat je juist die dag het huis van je moeder moet opleveren.
Misschien kun je het ook zo zien dat je vanaf die dag (alle "rompslomp" van na het overlijden van je moeder is voorbij...) je weer bezig kunt houden met het verwerken van de dood van Daan en van je moeder. Je bent "klaar", je kunt weer verder... Dan zou je de datum als mooi symbool kunnen zien...

Heel veel sterkte de komende dagen hoor!!!

Zonder mama

en nu wordt mijn vader op korte termijn geopereerd, twee keer een nieuwe kni. Zal dit ook betekenen dat je niet meer terugkomt in ons huis? Het huis waar ik ben opgegroeid, vol met herrinneringen....

Morgen oplevering en...

wat zou je moeder zelf vinden? Zou ze er niet om moeten lachen: nou meid, dat hebben ze wel weer voor mekaar... moet je weer met zo'n vent door m'n huis... Zoiets?
Ik vind je geen zuurpruim hoor, ik vind je een heerlijk recht voor zijn raap en soms explosief mens, die een hoop verdriet met zich meedraagt!
En ook al zie je ergens een troostrijk verband in, dan hoeft het nog niet makkelijk te zijn, het voelt dan alleen maar minder hopeloos en verdrietig is mijn ervaring.
Ik wens je igg veel kracht morgen. En je zult zien, die oplevering is zo achter de rug!
Dag dag,
Mirjam

Jeetje nikus

Ik lees net in het kaarsendraadje over je schoonvader...
Sterkte joh!
HELE DIKKE knuffel voor Nikus!

Vandaag

een mooi kaarsje voor iedereen die zijn mama zo mist!

Niets over..

Mijn moeder is nu een week of zes dood. De eerste weken dacht ik 'goh, dat valt mee'. Nou, het valt helemaal niet mee. Ik mis haar zo...
Werken lukt, voor de kinderen zorgen lukt, maar dan is het ook OP, ik heb echt helemaal niets over. Alles is me teveel. Ik zou met vriendinnen willen afspreken, lekker een dagje naar de sauna, lekker aan mezelf toekomen, maar als ik eraan denk, word ik al moe... Verdrietig zijn kost echt verschrikkelijk veel energie. Huilen doe ik eigenlijk niet, maar het is er wel steeds....

Goh may,

wat omschrijf je dat goed. Inderdaad dacht ik ook in het begin dat het eigenlijk best allemaal wel meeviel, maar jeetje, wat mis ik haar nu!!!!

Vreselijke huilbui

Ik had dit net opgeschreven en toen kwam er een huilbui zo hard, die had ik sinds de crematie niet meer gehad. En toen besefte ik waar ik wilde zijn: bij mijn zus.. Ik ben naar haar toe gefietst en na een pot thee ging het weer een stuk beter. Ik besef nu pas hoe gelukkig ik ben dat ik maar liefst twee geweldige zussen heb!!!

Voor nikus

ik las de reactie van Mirreke en ik dacht: ´ja, zo is het óók´ Misschien kun je het nog niet, maar ik las zaterdag, bij de rouwadvertentie van Marlies vd Kouwe (die vermoord werd op Bonaire) het volgende:

Je kunt huilen omdat zij er niet meer is,
of blij zijn omdat zij heeft geleefd.
Je hart kan leeg zijn omdat je haar niet meer kunt zien,
of vol zijn van het vele wat zij met jou deelde

Je kunt bedroefd zijn en ingekeerd gaan leven
óf doen wat zij zou willen:
Haar in herinnering bewaren
en haar voort laten leven in het leven
dat jij nog mag leven.
°°°
Ik vond het erg mooi en moest aan jou denken.

Gisteren..........

Stond ik in de badkamer even voor de spiegel en in een flits zag ik hoe sterk ik op mijn moeder lijk...... Zag het voor het eerst op de dag van haar crematie heel sterk en gisteren dus weer.....
Ik mis haar......
Christa.

Mariska

voor jou in dit draadje een kaars, een kaars voor kracht om jullie grote verlies te dragen...

Missen

donderdag hadden wij een gesprek over onze dochter, over haar gedrag en de confronterende vraag: "hoe was jij vroeger met je moeder?".....ik weet het niet en kan het haar niet vragen.....

Voor mijn mama

brand ik een kaars, gister waren we uit eten, maar één stoel was leeg....

Petra-

Dank je, voor ook een kaarsje in dit draadje voor mijn mama.
Haar leven is niet makkelijk geweest - al is dat wel zacht uitgedrukt. Als 16-jarige werd zij geconfronteerd met kanker, die destijds heel anders werd behandeld dan tegenwoordig... Door bestralingen is er veel kapot gemaakt, met als gevolg een verminkt gezicht en uiteindelijk niet meer kunnen eten. Sondevoeding werd haar enige mogelijkheid. Uitgelachen worden op straat (!), de 'echte' mama-dingen niet kunnen doen. Met ma de stad in, of met de kleintjes naar een speeltuin? Dat heeft ze nooit gekunt.... Vervroegd in de overgang, alle ongemakken van dien. Zware botontkalking, veel botten gebroken, en toen de rolstoel. Nee, mijn mama heeft het niet getroffen.
Toch hebben wij haar afscheid in het teken van de goede dingen, en het Licht gedaan. Een kerkdienst en het afscheid in het crematorium, met alle mooie dingen die ze heeft meegemaakt. Drie dochters, drie kleinkinderen. Haar dieren waar ze veel van hield, en het enige uitstapje wat ze soms nog kon maken: naar Gran Canaria.
Och, weet je, je krijgt haar er niet mee terug... en ik zeg tegen mezelf, het is goed zo. Ze heeft geen pijn meer, kan weer lachen en dansen en eten. Jammer dat ze dat hier nooit kon... ;-(
Mariska

Anna

voor jou in dit draadje een mooie kaars voor jou en je mama!