Moeders zonder moeder
De laatse tijd zijn er hier veel mama's hun moeder verloren.
Voor al die lieve mensen start ik een draadje, om zo je gevoel kwijt te kunnen, even te luchten, te huilen, weg te kruipen, te schreeuwen of gewoon stilletjes in een hoekje even terug denken aan de tijd dat ze er nog was.
Leestip
Ik heb voor mijn kinderen het boekje 'waar is oma nu' besteld. En ik merk dat het prettig is om stukjes uit voor te lezen en zo samen over oma te praten... (www.waarisomanu.nl). Dochter van acht vond het leuk, zoon van vier ook...
Lieve nikus
Ik hoop met heel mijn hart dat jullie op een voor jullie 'fijne' manier afscheid hebben kunnen nemen...
Dikke knuffel!
Nikus
een kaarsje voor jou, de day after..... brrrrr krijg het helemaal koud als ik er aan terug denk. Dat iedereen maar gewoon doorgaat terwijl jij net je moeder hebt weg gebracht.
Heb je kunnen praten gisteren, zijn er nog 'mooie'dinegen over Daaan gezegd?
Liefs, dikke knuffel!
Nikus
De dag na de begrafenis kon ik helemaal niks. Mijn man had oxazepam voor me gehaald bij de dokter en ik heb er een genomen; was gelijk de hele dag "out"! Mijn vader kwam 's middags even en die zag me met mijn dochter op de bank liggen en is gelijk weer gegaan. Hij vond dat ik maar moest blijven liggen; hij wilde zelfs geen kopje thee...
Ik wil daar maar mee zeggen dat je vandaag gewoon die tijd moet pakken; het is zo'n enorme kater! Eerst al die maanden van zorg en verdriet om haar ziekte, dan haar overlijden, het schuldgevoel dat je "opgelucht" bent, het regelen van de uitvaart, de condoleance, de uitvaart zelf en dan..... NIKS!
En dat voelt leeg, zo enorm leeg... Het heeft mij geholpen daar een dag echt aan toe te geven...
Is de uitvaart naar tevredenheid verlopen? Heb je kunnen zeggen wat je wilde?
Groetjes, Petra
Oh nikus toch
Ik ben een paar dagen niet op het forum geweest. Wat is het snel gegaan. Ik weet niet wat ik moet schrijven, wat erg om haar te moeten missen!
Roanne
Ach
meiske toch, wat moeilijk om je moeder te missen. Ik moet er niet aan denken. Mijn vader heb ik al verloren, het moment waarop je weg 'moet' van de begraafplaats vond ik het ergst. Het liefst was ik bovenop het graf gaan liggen en daar mijn winterslaap gaan houden.
Ik wens je toe dat je alle mooie herinneringen mag bewaren en koesteren. Ze leeft in jullie voort.
Liefs, Roanne
Prachtig
Nikus, heb je dat zelf geschreven? Fijn dat het gelukt is; dat geeft je vast een goed gevoel.
Laat het verdriet over je heen komen; veel huilen is goed; 't heeft mij erg geholpen in ieder geval...Zo langzaam aan pak ik het leven weer op; vanmorgen koffie gedronken met een goede vriendin; zelfs nog gelachen ook...
Dat blijft raar, dat de wereld doorgaat, dat moet ook, maar dat je moeder er niet meer is om dat mee te delen... Soms voel ik me schuldig dat ik doorga, maar ik weet ook dat mijn moeder niet anders zou willen...
Ik mis haar vreselijk...
Mijn moeder is verongelukt toen ze 56 was.Het ergste vind ik nog dat ik niet nog even met haar heb kunnen praten, al was het maar 5 minuten geweest.
Damajo
Ooch nikus
Wat moet ik nou zeggen? Ik weet dat niets helpt... Ik geef je een grote knuffel en hou je even stevig vast!
Nikus
Wat een rotgevoel is dat he? Ik herken het wel, dat je ondanks allerlei lieve mensen om je heen je je echt Remi kunt voelen. Bah.
Sterkte lieverd !
Lieve nikus
De arde draait door en jou wereld staat (weer) stil.... een grote kniffel voor jou, omdat het gevoel van je alleen voelen zo verdrietig is....
Ja nikus,
dat Remi-gevoel ken ik...
Wat vooral zo raar voelt de afgelopen dagen is dat er mensen zijn (gelukkig maar hoor...) die het niet steeds over mijn moeder hebben... Daar moet ik dus een gesprek mee voeren dat niet over mijn moeder gaat... Ik weet bijna niet meer hoe dat moet! Daaruit blijkt dus wel dat het leven doorgaat en dat je omgeving (ook man en vrienden maar vooral de kinderen) veel sneller gaat dan jij eigenlijk mee kan...
Ik laat me maar meevoeren, ga braaf mee naar Marco Borsato maandagavond, lach als dat van me verwacht wordt, corrigeer de kinderen als dat nodig is en doe een beetje huishoudelijk werk... Daarnaast pak ik echt mijn momenten; even ongeneerd janken onder de douche, lekker met de dikke Linda op de bank, uitzending gemist kijken en een boodschap doen als ik zin heb...
Dit werkt voor mij; ik weet dat ik met mijn verdriet bij veel mensen terecht kan, maar soms moet je ook eens alleen kunnen en willen zijn...
Hoe voel je je vandaag Nikus?
Superpeet
Je berichtje snijdt door mijn ziel. Tuurlijk ga je door, doe je best nog veel dingen die je "moet" doen en lach je wanneer dat aan de orde is. Maar weet je, ineens komt er een moment dat dat lachen écht lachen is, niet breeduit met geluid, maar eerst een milde glimlach. Maar een geméénde glimlach waar je even warm van binnen van wordt, je eigen glimlach. Héél even maar. Misschien voel je je dan zelfs even schuldig, maar ook dát hoort erbij.
Meis, heel veel sterkte en hoe je 't ook doet, je doet 't goed !
Groetjes, Wilma
Remi
Lieve Nikus, midden tussen de mensen, in het echt, hier op 't forum, op andere fora waar je ongetwijfeld ook nog actief bent, en dan nog Remi. Dat allesoverheersende remi-gevoel, dwars door alle goedbedoelde aandacht en medeleven heen.
Sterkte, ook voor jou.
Groetjes, Wilma
En voor alle volwassenen zonder moeder
die zich misschien zo graag weer even kind willen voelen en dat kan bij een moeder doorgaans altijd. (Bij een vader ook wel, maar vaak toch weer op een andere manier).
Voor jullie allemaal heel veel sterkte. Ook voor diegenen waar het alweer wat langer geleden is, maar die door al deze trieste berichtjes weer zo heel erg aan hun eigen gemis en verdriet herinnerd worden. Die ook zo heel graag hun eigen mama, mam, mams of mem zouden willen bellen om even wat te zeggen of even koffie met ze zouden willen drinken.
Sterkte ...
Groetjes, Wilma
Och meiden toch
zit hier met tranen over mn wangen jullie berichtjes allemaal te lezen...
ik hoor hier ook niet thuis maar pfff de titel trok me. Mijn vader heb ik al niet meer (hij was nog maar 48) en ik moet er niet aan denken dat mijn mama er niet meer zou zijn..
jullie hebben er niks van maar ik wil jullie een dikke knuffel geven((((((((((((((((((((moeders zonder moeder))))))))))))))))))
En lieve Nikus, lees net ook pas dat jouw moeder vorige week is overleden..enorm veel sterkte gewenst.
Wilma
Bedankt; je verwoordt precies mijn gevoel.
Fijn zo'n "on-line-praatgroep", het doet me echt goed!
Moeder met een moeder maar ook weer niet
Laat ik eerst beginnen met zeggen dat ik nog niet te maken heb gehad met het wérkelijke verlies van mijn moeder. Iedereen voor wie dat wel opgaat heel veel sterkte.
Mijn moeder leeft nog. Ik hier en zij met mijn vader in een ander land. We hebben geen contact meer met elkaar. Ik vrees de dag dat ze doodgaat. Wat zal ik dan voelen? Ze is bijna 79, het kan zomaar gebeuren.
Geen titel
Mijn moeder is bijna 2 jaar geleden overleden op 62 jarige leeftijd. Ze had al jaren kanker maar was daarnaast ook psychisch ziek. Langzaam veranderde ze van de allerliefste mam die ze was toen ik tiener was in iemand met wie het steeds moeilijker was om om te gaan. Ze overleed 10 dagen na de geboorte van mijn tweede kind. Ik mis haar vreselijk, maar niet wie ze op het laatst was en daar voel ik me dan weer schuldig om. Ook heb ik op het laatst regelmatig ruzie met haar gehad, nu denk ik hoe kon ik! Heel dubbel allemaal.
Tessa: herken het..
Mijn moeder was de laatste jaren ook psychisch helemaal niet in orde. Ze is een paar keer opgenomen geweest en dan was het echt een bang vogeltje. Die moeder mis ik niet. Ik ben alleen maar heel blij voor haar dat ze rust heeft. En ik kan me slecht herinneren hoe het was toen zij nog echt 'de oude' was. Dat is onderhand een jaar of tien geleden... Daar voel ik me schuldig over.. En hoe ze zich ook voelde, ze was een geweldige oma! Dat mis ik voor de kinderen...
Nikus
Geen wonder dat je moe bent, je hebt heel wat meegemaakt. Wees lief voor jezelf!!!!! Dat heb je nu nodig...
Nikus
Heel veel sterkte, ik weet hoe zwaar je het nu hebt.
May
ja ook mijn moeder was dol op haar kleinkind, een hele lieve oma, ik vind het heel fijn dat ze mijn tweede kindje ook nog vast heeft kunnen houden.
Ik vind het moeilijk dat ik dat niet meer met haar kan delen. Wat jammer dat je je moeder van vroeger niet meer kan herinneren. Bij mij komt er steeds meer boven van die tijd, waardoor ik haar eigenlijk steeds meer mis.
Oh ja, die vermoeidheid....
Volop herkenning Nikus... De dagen doorkomen zonder al te veel afwezigheid in je hoofd, er kunnen zijn voor je kind(eren); 't kost allemaal bergen energie.... 's Avonds ben ik ook helemaal afgedraaid....
Ik ken je eigenlijk ook niet van het forum; begrijp ik nu uit jouw berichtje goed dat je je vader ook niet meer hebt en wellicht ook dat je een kindje hebt verloren? Wat moet het dan helemaal zwaar zijn zeg...
Mijn ouders zijn in mei (tijdens ziekbed van mijn moeder...) nog verhuist en er is toen een heleboel overbodige ballast weggedaan. Haar knutselspullen, naaimachien ed. is toen allemaal al opgeruimd. Ik moet nu alleen nog een keer met mijn vader de kleren van mijn moeder uitzoeken en haar sieraden bekijken... Ik merk dat ik dat een beetje voor me uit schuif...
Kun je nagaan wat jij nu aan het doen bent; met een lijst door het huis van je moeder...
Heb je veel aan je broer? Als dat zo is, maak er dan waardevolle momenten van; je kunt veel aan elkaar hebben....
Heel veel sterkte meid en een dikke virtuele knuffel...
Superpeet
herkenbaar, die spullen.. Mijn vader wilde graag dat we al een paar dagen na de crematie haar spullen uitzochten. Hij wilde bepaalde dingen graag houden, maar niet steeds tegenkomen in huis. En haar kleren en sieraden moesten weg. Ik vond het snel, maar hij was vastberaden... Samen met mijn broers en zussen hebben we de spullen uitgezocht en naar de kledingbank gebracht. Een aantal dingen die ik zelf mooi vond heb ik gehouden. Ik merk dat ik het fijn vind om in een shirtje ofzo van haar te lopen. Dan is het net of ze er nog een beetje is. En haar sieraden heb ik voor het grootste deel ook. Mijn zussen wilden allebei maar een ding. Ik vond het zonde om de rest te laten liggen en heb dus veel meegenomen.... Ik heb een mooie doos gekocht en daar heb ik een trui van haar ingedaan en veel van haar sieraden. Ik heb er de rouwkaart bijgedaan en binnenkort komen er ook de condoleancekaarten bij die ik zelf gekregen heb. Dat voelt goed...
Idd herkenbaar....
Die spullen MOETEN uitzoeken omdat het huis leeg MOET :o( Mijn broer en ik voelden ons er niet lekker bij :o( Ik mocht mijn moeders ringen hebben..... maar moest ze wel zelf van haar vingers halen na haar overlijden :o| Voelde me een dief en had ze bijna laten zitten. Ook heb ik met moeite (maar ben blij dat ik het gedaan heb) een plukje haar afgeknipt bij haar.
Tis (alweer...) iets meer dan 5 jaar geleden nu.... Mensekinderen wat mis ik haar :o(
Sterkte dames!
Christa.
Lieve lieve nikus
Verdrietig, meer dan dat...verloren, de vaste grond nder je voeten weg... Het is zwaar, jij weet het, ik weet het en jij en de tijd moeten hun werk doen... we kunnen naar je luisteren, een virutele arm om je heen slaan, er voor je zijn!
Jeetje nikus,
je hebt het aardig voor je kiezen gehad in de afgelopen jaren. Eigenlijk is je hele gezin er niet meer... KAn me niet eens bedenken wat het moet zijn een kind te verliezen... En dan je man ziek... Hoeveel kan een mens hebben dan he?
Ik ben erg blij dat ik mijn vader en broer tenminste nog heb... Mijn vader heeft mijn moeder belooft dat hij goed voor ons zou zorgen en verdikke, dat doet hij ook... Krijg elke ochtend een telefoontje om te vragen hoe het gaat.....
Gisteren hebben we met zijn 3-en een steen voor het graf uitgezocht. Daar waren we het eigenlijk zo over eens. We houden niet van poespas en opsmuk, dus het wordt een eenvoudig monument. Maar wel heel stijlvol... Is ook wel weer een stap dan hoor!
Ben blij dat de afgelopen dagen het zonnetje zo lekker geschenen heeft... Ik functioneer dan toch beter...
Nikus
gewoon een dikke knuffel, omdat je het zo hard kan gebruiken!
Superpeet
ja dat zijn stappen die je maakt, hele zware stappen, maar wel fijn dat jullie het samen hebben kunnen doen!
